Ορόσημα ευδαιμονίας
Η οικοδόμηση επί του θεμελίου του Ιησού Χριστού είναι ουσιώδης για την ευδαιμονία μας.
Στη διάρκεια μιας πτήσης για επαγγελματικό ταξίδι πριν από αρκετά χρόνια, βρέθηκα να κάθομαι δίπλα σε έναν άνδρα από την Ολλανδία. Ήμουν πρόθυμος να τον επισκεφθώ καθώς είχα υπηρετήσει στο Βέλγιο και την Ολλανδία ως νεαρός ιεραπόστολος.
Καθώς γνωριστήκαμε, μου έδωσε την επαγγελματική του κάρτα με τον μοναδικό τίτλο εργασίας ως «καθηγητή ευδαιμονίας». Σχολίασα το εκπληκτικό επάγγελμά του και τον ρώτησα τι κάνει ένας καθηγητής ευδαιμονίας. Είπε ότι δίδασκε στους ανθρώπους πώς να έχουν μια χαρούμενη ζωή, καθιερώνοντας σημαντικές σχέσεις και στόχους. Απάντησα: «Αυτό είναι υπέροχο, αλλά τι θα γινόταν, εάν θα μπορούσατε επίσης να διδάξετε πώς αυτές οι σχέσεις μπορούν να συνεχιστούν πέρα του τάφου και να απαντήσουν σε άλλες ερωτήσεις της ψυχής, όπως ποιος είναι ο σκοπός της ζωής, πώς μπορούμε να υπερνικήσουμε τις αδυναμίες μας και πού πηγαίνουμε αφού πεθάνουμε;» Παραδέχθηκε ότι θα ήταν θαυμάσιο, αν είχαμε τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις και ήμουν στην ευχάριστη θέση να του πω ότι τις έχουμε.
Σήμερα, θα ήθελα να επανεξετάσω μερικές ουσιώδεις αρχές για την αληθινή ευδαιμονία που φαίνεται ότι διαφεύγουν από τόσους πολλούς σε αυτόν τον κόσμο που προκαλεί σύγχυση, που πολλά πράγματα είναι ενδιαφέροντα, αλλά λίγα είναι πράγματι σημαντικά.
Ο Άλμα δίδαξε στον λαό της εποχής του: «Γιατί ιδού, σας λέω, πολλά πράγματα πρόκειται να συμβούν. Και ιδού, είναι ένα από αυτά που είναι πιο σημαντικό από όλα τα άλλα–γιατί ιδού, δεν απέχει πολύ ο καιρός που ο Λυτρωτής ζει και έρχεται ανάμεσα στον λαό Του»1.
Αυτή η διακήρυξη είναι εξίσου σημαντική για εμάς σήμερα καθώς αναμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και προετοιμαζόμαστε για αυτήν!
Γι’ αυτό, η πρώτη μου παρατήρηση είναι ότι η οικοδόμηση επί του θεμελίου του Ιησού Χριστού είναι ουσιώδης για την ευδαιμονία μας. Αυτό είναι ένα σίγουρο θεμέλιο, «θεμέλιο επί του οποίου αν κτίσουν οι άνθρωποι δεν μπορούν να πέσουν»2. Κάνοντάς το αυτό, μας προετοιμάζει για τις δυσκολίες της ζωής, ό,τι κι αν συμβεί.
Πριν από πολλά χρόνια, πήγα σε μία θερινή κατασκήνωση προσκόπων με τον γυιο μας Τζάστιν. Όταν άρχισαν οι δραστηριότητες, ανακοίνωσε με ενθουσιασμό ότι αυτός και οι φίλοι του ήθελαν να κερδίσουν το παράσημο τοξοβολίας. Για να το κάνουν αυτό, απαιτείτο τα αγόρια να περάσουν μία σύντομη γραπτή δοκιμασία και να κτυπήσουν έναν στόχο με τα βέλη τους.
Λυπήθηκα πάρα πολύ. Εκείνη την εποχή, ο Τζάστιν ήταν αρκετά αδύναμος εξαιτίας της κυστικής ινώσεως, μίας ασθένειας με την οποία πάλευε από τη γέννησή του. Αναρωτιόμουν αν θα μπορούσε να τεντώσει το τόξο αρκετά πίσω, ώστε να στείλει το βέλος στον στόχο.
Καθώς εκείνος και οι φίλοι του έφυγαν για την τάξη τοξοβολίας, προσευχήθηκα σιωπηλά να μην ταπεινωθεί από την εμπειρία. Λίγες εναγώνιες ώρες αργότερα, τον είδα να ανεβαίνει στο μονοπάτι προς εμένα με ένα μεγάλο χαμόγελο. «Μπαμπά!» ανεφώνησε. «Πήρα το παράσημο! Πέτυχα διάνα. Ήταν στον στόχο δίπλα στον δικό μου, αλλά πέτυχα διάνα!» Είχε τεντώσει το τόξο προς τα πίσω με όλη του τη δύναμη και άφησε το βέλος να πετάξει, ανήμπορος να ελέγξει την τροχιά του. Πόσο ευγνώμων είμαι γι’ αυτόν τον εκπαιδευτή τοξοβολίας με κατανόηση ο οποίος ποτέ δεν είπε: «Συγγνώμη, λανθασμένος στόχος!» Αντιθέτως, βλέποντας τους προφανείς περιορισμούς και την ειλικρινή προσπάθεια του Τζάστιν, απήντησε ευγενικά: «Εύγε!»
Έτσι θα γίνει και για εμάς, εάν κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να ακολουθούμε τον Χριστό και τους προφήτες Του παρά τους περιορισμούς μας. Αν έλθουμε προς Εκείνον τηρώντας τις διαθήκες μας και μετανοώντας για τις αμαρτίες μας, θα ακούσουμε με χαρά τον έπαινο του Σωτήρος μας: «Eύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ»3.
Σας δίδω τη μαρτυρία μου για τη θειότητα του Σωτήρος του κόσμου και τη λυτρωτική αγάπη και δύναμή Του να μας θεραπεύει, να μας ενδυναμώνει και να μας εξυψώνει, όταν προσπαθούμε ενθέρμως να έλθουμε προς Εκείνον. Αντιθέτως, δεν υπάρχει τρόπος να κινηθούμε με το πλήθος και ταυτοχρόνως προς τον Ιησού. Ο Σωτήρας έχει νικήσει τον θάνατο, την ασθένεια και την αμαρτία και έχει παράσχει έναν τρόπο για την υπέρτατη τελειοποίησή μας, αν Τον ακολουθήσουμε με όλη μας την καρδιά4.
Η δεύτερη παρατήρησή μου είναι ότι είναι ζωτικής σημασίας για την ευδαιμονία μας να θυμόμαστε ότι είμαστε γυιοι και θυγατέρες ενός στοργικού Επουράνιου Πατέρα. Η γνώση και η εμπιστοσύνη σε αυτήν την πραγματικότητα αλλάζει τα πάντα.
Πριν από ορισμένα χρόνια, σε μία πτήση επιστροφής για το σπίτι από μία ανάθεση της Εκκλησίας, η αδελφή Σέιμπιν και εγώ βρεθήκαμε καθήμενοι ακριβώς πίσω από έναν πολύ μεγαλόσωμο άνδρα, ο οποίος είχε ένα μεγάλο, θυμωμένο πρόσωπο με δερματοστιξία στο πίσω μέρος του φαλακρού κεφαλιού του καθώς και τον αριθμό 439.
Όταν προσγειωθήκαμε, είπα: «Με συγχωρείτε, κύριε. Σας πειράζει να σας ρωτήσω τη σημασία του αριθμού που έχει γίνει δερματοστιξία στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας;» Δεν τόλμησα να ρωτήσω για το θυμωμένο πρόσωπο.
Είπε: «Εγώ είμαι αυτός. Αυτό είμαι. Μου ανήκει αυτή η περιοχή: 219!»
Το τετρακόσια τριάντα εννέα ήταν ο πραγματικός αριθμός στο κεφάλι του, οπότε εξεπλάγην που έκανε λάθος, αφού ήταν τόσο σημαντικό για εκείνον.
Σκέφθηκα πόσο λυπηρό ήταν που η ταυτότητα και η αυτοεκτίμηση αυτού του άνδρα βασιζόταν σε έναν αριθμό που συσχετιζόταν με μία περιοχή συμμορίας. Σκέφθηκα: Αυτός ο άνδρας με τη σκληρή εμφάνιση ήταν κάποτε το μικρό αγόρι κάποιου που χρειαζόταν ακόμη να αισθάνεται ότι τον εκτιμούν και ότι ανήκε κάπου. Μακάρι να γνώριζε ποιος ήταν πραγματικά και σε ποιον πραγματικά ανήκε, γιατί όλοι έχουμε «αγοραστ[εί] με τιμή»5.
Υπάρχει μία σοφή στροφή σε ένα τραγούδι από την ταινία Ο πρίγκιπας της Αιγύπτου που αναφέρει: «Κοίταξε τη ζωή σου μέσα από τα μάτια των ουρανών»6. Καθώς η γνώση της θείας γενεαλογίας και της αιώνιας δυνατότητάς μας εισχωρεί βαθιά μέσα στην ψυχή μας, θα μπορέσουμε να δούμε τη ζωή ως μία γεμάτη νόημα, εξελισσόμενη περιπέτεια για να μάθουμε και να αναπτυχθούμε πνευματικώς, ακόμη και εάν «βλέπουμε σαν μέσα από ένα θαμπό κάτοπτρο»7 για μία σύντομη περίοδο.
Το τρίτο ορόσημο ευδαιμονίας είναι να θυμόμαστε πάντοτε την αξία της ψυχής. Αυτό το κάνουμε καλύτερα ακολουθώντας τη νουθεσία του Σωτήρος: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον· όπως εγώ σας αγάπησα»8.
Δίδαξε επίσης: «Καθόσον αυτό το κάνατε σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα»9.
Το βιβλίο των Παροιμιών με σοφία συμβουλεύει: «Mη αρνηθείς τo καλό σ’ εκείνoυς στoυς oπoίoυς πρέπει, όταν είναι στo χέρι σoυ να τo κάνεις»10.
Ποτέ δεν θα μετανιώσουμε που είμαστε πολύ ευγενικοί. Στα μάτια του Θεού, η καλοσύνη είναι συνώνυμη του μεγαλείου. Μέρος του να είμαστε ευγενικοί είναι να συγχωρούμε και να μην κρίνουμε.
Πριν από πολλά χρόνια, η νεαρή οικογένειά μας επρόκειτο να δει μία ταινία για οικογενειακή βραδιά. Ήμασταν όλοι στο βαν εκτός από έναν από τους γυιους μας και τη σύζυγό μου, Βάλερι. Είχε σκοτεινιάσει έξω και καθώς ο γυιος μας άνοιξε την πόρτα και έτρεξε προς το αυτοκίνητο, κατά λάθος κλότσησε αυτό που νόμιζε ότι ήταν η γάτα μας στη βεράντα. Δυστυχώς για τον γυιο μας και τη σύζυγό μου, που ήταν ακριβώς πίσω του, δεν ήταν η γάτα μας, αλλά μάλλον ένα πολύ δυστυχισμένο κουνάβι, που τους έκανε αισθητή την παρουσία του! Όλοι επιστρέψαμε στο σπίτι, όπου και οι δύο έκαναν ντους και έλουσαν τα μαλλιά τους με τοματοχυμό, την υποτιθέμενη σίγουρη θεραπεία για να εξαλείψουν την οσμή του κουναβιού. Μέχρι να καθαριστούν και να αλλάξουν τα ρούχα τους, όλοι είχαμε χάσει την ευαισθησία μας σε οποιαδήποτε οσμή, οπότε αποφασίσαμε ότι ήμασταν εντάξει να πάμε τελικώς να δούμε την ταινία.
Μόλις καθίσαμε στο πίσω μέρος του κινηματογράφου, ο ένας μετά τον άλλον οι άνθρωποι γύρω μας ξαφνικά επέλεγαν να βγουν έξω για να πάρουν ποπ κορν. Όταν επέστρεφαν, ωστόσο, κανείς δεν επέστρεφε στην αρχική θέση του.
Γελάσαμε καθώς θυμηθήκαμε εκείνη την εμπειρία, αλλά τι θα γινόταν αν όλες οι αμαρτίες μας είχαν οσμή; Τι θα συνέβαινε εάν θα μπορούσαμε να οσφρανθούμε την ανεντιμότητα, τη λαγνεία, το φθόνο ή την υπερηφάνεια; Με τις δικές μας αδυναμίες να αποκαλύπτονται, ελπίζουμε ότι θα ήμασταν λίγο πιο διακριτικοί και προσεκτικοί με τους άλλους και, ομοίως, εκείνοι μαζί μας καθώς θα κάναμε τις απαραίτητες αλλαγές στη ζωή μας. Στην πραγματικότητα μου αρέσει πολύ η οσμή του καπνού στην εκκλησία, επειδή δείχνει ότι κάποιος προσπαθεί να αλλάξει. Χρειάζεται τη φιλόξενη αγκάλη μας γύρω του.
Ο Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον με σοφία έχει πει: «Ένας από τους πιο εύκολους τρόπους για να προσδιορίσετε έναν αληθινό οπαδό του Ιησού Χριστού είναι το πόσο συμπονετικά συμπεριφέρεται σε άλλους ανθρώπους»11.
Ο Παύλος έγραψε στην Προς Εφεσίους: «Να γίνεστε δε, ο ένας στον άλλον, χρήσιμοι, εύσπλαχνοι, συγχωρώντας ο ένας τον άλλον, όπως και ο Θεός συγχώρησε εσάς διαμέσου τού Xριστού»12.
Ως μαθητές του Ιησού Χριστού, μας ζητείται να εμπιστευόμαστε τον Επουράνιο Πατέρα και τον Σωτήρα μας και να μην επιχειρούμε να Τους αντικαθιστούμε. Ο Ιησούς Χριστός γνωρίζει τέλεια τις ατέλειες όλων και θα τις κρίνει τέλεια.
Το τέταρτό μου ορόσημο ευδαιμονίας είναι να διατηρώ μία αιώνια προοπτική. Το σχέδιο του Πατέρα μας εκτείνεται στην αιωνιότητα. Είναι εύκολο να επικεντρωθούμε στο εδώ και τώρα και να ξεχάσουμε το από εδώ και στο εξής.
Διδάχθηκα αυτό το μάθημα με δυναμικό τρόπο πριν από αρκετά χρόνια από την τότε 16χρονη κόρη μας, Τζέννιφερ. Ήταν έτοιμη να κάνει διπλή μεταμόσχευση πνευμόνων, κατά την οποία οι πέντε νοσούντες λοβοί των πνευμόνων της θα αφαιρούνταν εντελώς και θα αντικαθίσταντο από δύο υγιείς μικρότερους λοβούς, τους οποίους δώρισαν δύο εκπληκτικοί χριστοειδείς φίλοι. Ήταν μία διαδικασία υψηλού κινδύνου, ωστόσο το βράδυ πριν από την εγχείρησή της, η Τζέννιφερ σχεδόν μου έκανε κήρυγμα με όλα τα 41 κιλά της, λέγοντας: «Μην ανησυχείς, μπαμπά! Αύριο θα ξυπνήσω με νέους πνεύμονες ή θα ξυπνήσω σε έναν καλύτερο τόπο. Ούτως ή άλλως θα είναι απίθανα». Αυτό είναι πίστη. Αυτό είναι αιώνια προοπτική! Όταν βλέπουμε τη ζωή από μία αιώνια, πλεονεκτική θέση, αυτό παρέχει διαύγεια, παρηγοριά, θάρρος και ελπίδα.
Μετά την επέμβαση, όταν ήλθε η πολυαναμενόμενη ημέρα να αφαιρεθεί ο αναπνευστικός σωλήνας και να αποσυνδεθεί ο αναπνευστήρας που βοηθούσε την Τζέννιφερ να αναπνεύσει, περιμέναμε με ανυπομονησία να δούμε εάν θα λειτουργούσαν οι δύο μικρότεροι λοβοί της. Όταν πήρε την πρώτη της ανάσα, αμέσως άρχισε να κλαίει. Βλέποντας την ανησυχία μας, αναφώνησε γρήγορα: «Είναι τόσο ωραίο να αναπνέεις».
Από εκείνη την ημέρα, ευχαριστώ τον Επουράνιο Πατέρα πρωί και βράδυ για την ικανότητά μου να αναπνέω. Περιβαλλόμαστε από αναρίθμητες ευλογίες που μπορούμε εύκολα να τις λάβουμε ως δεδομένες, εάν δεν είμαστε προσεκτικοί. Αντιθέτως, όταν δεν αναμένουμε τίποτα και εκτιμούμε τα πάντα, η ζωή γίνεται μαγική.
Ο Πρόεδρος Νέλσον έχει πει: «Κάθε νέο πρωινό είναι ένα δώρο από τον Θεό. Ακόμη και ο αέρας που αναπνέουμε είναι ένα στοργικό δάνειο από Εκείνον. Μας συντηρεί από μέρα σε μέρα και μας υποστηρίζει από τη μία στιγμή στην άλλη. Γι’ αυτό, η πρώτη ευγενής πράξη μας του πρωινού μας θα πρέπει να είναι μία ταπεινή προσευχή ευγνωμοσύνης»13.
Αυτό με φέρνει στην πέμπτη και τελική μου παρατήρηση, η οποία είναι ότι ποτέ δεν θα είστε πιο χαρούμενοι από ό,τι είστε ευγνώμονες.
Ο Κύριος διακήρυξε: «Και αυτός που δέχεται τα πάντα με ευγνωμοσύνη, θα γίνει ένδοξος»14. Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή η ευγνωμοσύνη γεννά ένα πλήθος άλλων αρετών.
Πόσο θα άλλαζε η επίγνωσή μας, εάν κάθε πρωινό ξυπνούσαμε μόνο με τις ευλογίες για τις οποίες ήμασταν ευγνώμονες το προηγούμενο βράδυ. Η αποτυχία να εκτιμούμε τις ευλογίες μας μπορεί να καταλήξει σε μία αίσθηση δυσαρέσκειας, η οποία μπορεί να μας στερήσει τη χαρά και την ευτυχία που γεννά η ευγνωμοσύνη. Εκείνοι στο μέγα και εκτεταμένο κτήριο μας δελεάζουν να κοιτάξουμε πέρα από το σημάδι, χάνοντας εντελώς το σημάδι.
Στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη ευτυχία και ευλογία της θνητότητας θα βρεθεί σε αυτό που έχουμε γίνει μέσω της χάριτος του Θεού καθώς συνάπτουμε και τηρούμε ιερές διαθήκες μαζί Του. Ο Σωτήρας μας θα μας βελτιώσει και θα μας εξευγενίσει μέσω της αξίας της εξιλεωτικής θυσίας Του και έχει πει για εκείνους που Τον ακολουθούν προθύμως: «Θα είναι δικοί μου κατά την ημέρα εκείνη, όταν θα έρθω να ετοιμάσω τα πολύτιμά μου»15.
Σας υπόσχομαι ότι εάν οικοδομούμε τη ζωή μας επί του θεμελίου του Ιησού Χριστού, εάν εκτιμούμε την αληθινή μας ταυτότητα ως υιών και θυγατέρων του Θεού, εάν θυμόμαστε την αξία της ψυχής, εάν διατηρούμε μία αιώνια προοπτική και εάν με ευγνωμοσύνη εκτιμούμε τις πολλές ευλογίες μας, ειδικά την πρόσκληση του Χριστού να έλθουμε προς Εκείνον, μπορούμε να βρούμε την αληθινή ευδαιμονία που επιζητούμε κατά τη διάρκεια αυτής της θνητής περιπέτειας. Η ζωή θα εξακολουθήσει να έχει τις δυσκολίες της, αλλά θα είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε καλύτερα την καθεμία με μία αίσθηση σκοπού και γαλήνης λόγω των αιωνίων αληθειών που κατανοούμε και με τις οποίες ζούμε.
Δίδω τη μαρτυρία μου για την πραγματικότητα του Θεού, του στοργικού Πατέρα μας και του Αγαπητού Υιού Του, Ιησού Χριστού. Επίσης καταθέτω μαρτυρία για ζώντες προφήτες, βλέποντες και αποκαλυπτές. Τι ευλογία είναι να λαμβάνουμε τη συμβουλή των ουρανών μέσω αυτών. Όπως δήλωσε ευκρινώς ο Ιησούς: «Είτε με τη δική μου φωνή είτε με τη φωνή των δούλων μου, είναι το ίδιο»16. Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.