Είμαστε τα τέκνα Του
Έχουμε την ίδια θεϊκή προέλευση και την ίδια απεριόριστη δυνατότητα μέσω της χάριτος του Ιησού Χριστού.
Θυμάστε την εμπειρία που είχε ο προφήτης Σαμουήλ, όταν ο Κύριος τον έστειλε στο σπίτι του Ιεσσαί για να χρίσει τον νέο βασιλέα του Ισραήλ; Ο Σαμουήλ είδε τον Ελιάβ, τον πρωτότοκο του Ιεσσαί. Ο Ελιάβ, φαίνεται, ήταν ψηλός και είχε την εμφάνιση ενός ηγέτη. Ο Σαμουήλ το είδε αυτό και κατέληξε σε ένα συμπέρασμα. Απεδείχθη ότι ήταν εσφαλμένο συμπέρασμα και ο Κύριος δίδαξε τον Σαμουήλ: «Mη επιβλέψεις στo πρόσωπό τoυ ή στo ύψoς τoύ αναστήματός τoυ… επειδή, o άνθρωπoς βλέπει τo φαινόμενo, o Kύριoς όμως βλέπει την καρδιά»1.
Θυμάστε την εμπειρία που είχε ο μαθητής Ανανίας, όταν ο Κύριος τον έστειλε για να ευλογήσει τον Σαούλ; Η φήμη του Σαούλ είχε προηγηθεί αυτού και ο Ανανίας είχε ακούσει για τον Σαούλ και την σκληρή, αμείλικτη καταδίωξη των Αγίων. Ο Ανανίας άκουσε και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ίσως δεν θα έπρεπε να τελέσει διακονία στον Σαούλ. Απεδείχθη ότι ήταν εσφαλμένο συμπέρασμα και ο Κύριος δίδαξε τον Ανανία: «Πήγαινε, δεδομένου ότι αυτός είναι ένα εκλεκτό σκεύος σε μένα, για να βαστάξει το όνομά μου μπροστά σε έθνη και βασιλιάδες, και τους γιους Iσραήλ»2.
Ποιο ήταν το πρόβλημα με τον Σαμουήλ και τον Ανανία σε αυτές τις δύο περιπτώσεις; Είδαν με τα μάτια τους και άκουσαν με τα αφτιά τους και ως αποτέλεσμα, έκριναν άλλους βασιζόμενοι στην εμφάνιση και τις φήμες.
Όταν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι είδαν τη γυναίκα συλληφθείσα για μοιχεία, τι είδαν; Μια γυναίκα διεφθαρμένη, αμαρτωλή, άξια θανάτου. Όταν την είδε ο Ιησούς, τι είδε; Μια γυναίκα που είχε υποκύψει προσωρινά στην αδυναμία της σαρκός, αλλά μπορούσε να ανακτηθεί εκ νέου μέσω της μετανοίας και της Εξιλεώσεώς Του. Όταν οι άνθρωποι είδαν τον εκατόνταρχο, του οποίου ο υπηρέτης ήταν άρρωστος από παράλυση, τι είδαν; Ίσως είδαν έναν εισβολέα, έναν αλλοδαπό, έναν να τον περιφρονούν. Όταν τον είδε ο Ιησούς, τι είδε; Έναν άνδρα ανήσυχο για την ευημερία ενός μέλους της οικογένειας του, ο οποίος επιζήτησε τον Κύριο με ειλικρίνεια και πίστη. Όταν οι άνθρωποι είδαν τη γυναίκα με την αιμορραγία, τι είδαν; Ίσως μία ακάθαρτη γυναίκα, μία απόκληρη που έπρεπε να αποφεύγεται. Όταν την είδε ο Ιησούς, τι είδε; Μια άρρωστη γυναίκα, μοναχική και αποξενωμένη λόγω συνθηκών που δεν μπορούσε να ελέγξει, η οποία ήλπιζε να θεραπευθεί και να ανήκει ξανά.
Σε κάθε περίπτωση, ο Κύριος είδε αυτά τα άτομα για το ποιοι ήταν και κατά συνέπεια τέλεσε διακονία σε καθένα από αυτά. Όπως διακήρυξε ο Νεφί και ο αδελφός του ο Ιακώβ:
«Και τους προσκαλεί όλους να έλθουν προς αυτόν… μαύρο και λευκό, δέσμιο και ελεύθερο, άρρενα και θήλυ. Και θυμάται τους ειδωλολάτρες. Και όλοι είναι ίδιοι για τον Θεό»3.
«Και το κάθε ον είναι τόσο πολύτιμο στα μάτια του όσο το άλλο»4.
Είθε ομοίως να μην αφήσουμε τα μάτια μας, τα αφτιά μας ή τους φόβους μας να μας παραπλανήσουν, αλλά να ανοίξουμε την καρδιά και τον νου μας και να τελέσουμε διακονία ελεύθερα στους γύρω μας όπως έκανε Εκείνος.
Πριν από μερικά χρόνια, η σύζυγός μου, Ιζαμπέλ, έλαβε μία ασυνήθιστη ανάθεση τέλεσης διακονίας. Της ζητήθηκε να επισκεφθεί μια ηλικιωμένη χήρα στον τομέα μας, μια αδελφή με προβλήματα υγείας και της οποίας η μοναξιά είχε φέρει πικρία στη ζωή της. Οι κουρτίνες της ήταν κλειστές, το διαμέρισμά της ήταν αποπνικτικό, δεν ήθελε να την επισκέπτονται και ξεκαθάρισε ότι «δεν μπορώ να κάνω τίποτα για κανέναν». Απτόητη, η Ιζαμπέλ απήντησε: «Ναι, μπορείτε! Μπορείτε να κάνετε κάτι για εμάς, επιτρέποντάς μας να έλθουμε και να σας επισκεφθούμε». Και έτσι πήγε η Ιζαμπέλ, πιστά.
Λίγο καιρό αργότερα, αυτή η καλή αδελφή χειρουργήθηκε στα πόδια της, πράγμα που απαιτούσε να αλλάζουν οι επίδεσμοί της κάθε μέρα, κάτι που δεν μπορούσε να κάνει από μόνη της. Επί ημέρες, η Ιζαμπέλ πήγαινε στο σπίτι της, έπλενε τα πόδια της και άλλαζε τους επιδέσμους της. Δεν είδε ποτέ ασχήμια, δεν μύρισε ποτέ δυσωδία. Είδε μόνον μια όμορφη θυγατέρα του Θεού που χρειαζόταν αγάπη και τρυφερή φροντίδα.
Με τα χρόνια, εγώ και αμέτρητοι άλλοι έχουμε ευλογηθεί από το χάρισμα της Ιζαμπέλ να βλέπει όπως βλέπει ο Κύριος. Είτε είστε ο πρόεδρος πασσάλου είτε το μέλος που καλωσορίζει στον τομέα ή είστε ο βασιλέας της Αγγλίας ή ζείτε σε μία παράγκα ή μιλάτε τη γλώσσα της ή διαφορετική ή τηρείτε όλες τις εντολές ή αγωνίζεστε με μερικές, θα σας προσφέρει το καλύτερο γεύμα στα καλύτερα πιάτα της. Η οικονομική κατάσταση, το χρώμα του δέρματος, το πολιτιστικό υπόβαθρο, η εθνικότητα, ο βαθμός χρηστότητας, η κοινωνική θέση ή οποιοδήποτε άλλο αναγνωριστικό ή χαρακτηρισμός δεν έχουν σημασία για εκείνη. Βλέπει με την καρδιά της. Βλέπει το τέκνο του Θεού σε όλους.
Ο Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον έχει διδάξει:
«Ο εναντίος αγαλλιά με τους χαρακτηρισμούς, επειδή μας χωρίζουν και περιορίζουν τον τρόπο που σκεπτόμαστε για εμάς και για τους άλλους. Πόσο λυπηρό είναι όταν τιμούμε τους χαρακτηρισμούς περισσότερο από ό,τι τιμούμε ο ένας τον άλλον.
«Οι χαρακτηρισμοί μπορούν να οδηγήσουν σε κρίση και εχθρότητα. Οποιαδήποτε κακοποίηση ή προκατάληψη απέναντι σε κάποιον άλλον λόγω εθνικότητας, φυλής, σεξουαλικού προσανατολισμού, φύλου, εκπαιδευτικών πτυχίων, πολιτισμού ή άλλων σημαντικών αναγνωριστικών είναι προσβλητική στον Δημιουργό μας!»5
Τα Γάλλος δεν είναι αυτό που είμαι, αλλά το πού γεννήθηκα. Το λευκό δεν είναι αυτό που είμαι, είναι το χρώμα του δέρματός μου, ή η έλλειψή του. Καθηγητής δεν είναι αυτό που είμαι, είναι αυτό που έκανα για να στηρίξω την οικογένειά μου. Το Μέλος της Γενικής Εξουσίας-Μέλος των Εβδομήντα δεν είναι αυτό που είμαι. Είναι εκεί όπου υπηρετώ στο βασίλειο αυτήν τη στιγμή.
«Πρώτον και κύριον» όπως μας υπενθύμισε ο Πρόεδρος Νέλσον, είμαι «Θεού παιδί»6. Έτσι είστε εσείς και το ίδιο είναι και όλοι οι άλλοι άνθρωποι γύρω μας. Προσεύχομαι ώστε να εκτιμήσουμε περισσότερο αυτήν την υπέροχη αλήθεια. Αλλάζει τα πάντα!
Μπορεί να έχουμε μεγαλώσει σε διαφορετικούς πολιτισμούς. Μπορεί να προερχόμαστε από διαφορετικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες. Η θνητή μας κληρονομιά, συμπεριλαμβανομένης της εθνικότητός μας, του χρώματος του δέρματος, των προτιμήσεων διατροφής, του πολιτικού προσανατολισμού κ.λπ. μπορεί να ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό. Όμως είμαστε τέκνα Του, όλοι μας ανεξαιρέτως. Έχουμε την ίδια θεϊκή προέλευση και την ίδια απεριόριστη δυνατότητα μέσω της χάριτος του Ιησού Χριστού.
Ο Κλάιβ Στέιπλς Λιούις το έθεσε ως εξής: «Είναι πολύ σοβαρό να ζεις σε μία κοινωνία από πιθανούς θεούς και θεές. Να θυμάσαι ότι το πιο ανόητο, το πιο αδιάφορο άτομο με το οποίο μπορείς να μιλήσεις ίσως κάποια μέρα να είναι ένα ον το οποίο, αν το έβλεπες τώρα, θα έμπαινες σίγουρα στον πειρασμό να το λατρέψεις… Δεν υπάρχουν συνηθισμένοι άνθρωποι. Δεν έχεις μιλήσει ποτέ σε έναν απλό θνητό. Έθνη, κουλτούρες, τέχνες, πολιτισμός – αυτά είναι θνητά και η ζωή τους είναι για τη δική μας όπως η ζωή ενός κουνουπιού. Όμως είναι οι αθάνατοι με τους οποίους αστειευόμαστε, εργαζόμαστε, παντρευόμαστε, αγνοούμε και εκμεταλλευόμαστε»7.
Η οικογένειά μας έχει το προνόμιο να ζει σε διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς. Τα παιδιά μας έχουν ευλογηθεί να παντρευτούν με διαφορετικές εθνικότητες. Έχω συνειδητοποιήσει ότι το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού είναι ο μέγας ισοσταθμιστής. Καθώς το ασπαζόμαστε αληθινά «το ίδιο το Πνεύμα δίνει μαρτυρία, μαζί με το πνεύμα μας, ότι είμαστε παιδιά τού Θεού»8. Αυτή η εκπληκτική αλήθεια μάς ελευθερώνει και όλοι οι χαρακτηρισμοί και οι διακρίσεις που μπορεί διαφορετικά να μας ταλαιπωρούν και οι σχέσεις μας ο ένας με τον άλλον απλώς «πνί[γονται]… [εν] Χριστ[ώ]»9. Σύντομα γίνεται ευκρινές ότι εμείς, όπως και άλλοι «δεν εί[μα]στε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίτες των αγίων και οικείοι τού Θεού»10.
Άκουσα προσφάτως τον πρόεδρο κλάδου μίας από τις πολυπολιτισμικές γλωσσικές μονάδες μας να αναφέρονται σε αυτό, όπως έχει κάνει ο Πρεσβύτερος Γκέρριτ Γ. Γκονγκ, ως συμμετοχή στη διαθήκη11. Τι όμορφη έννοια! Ανήκουμε σε μια ομάδα ανθρώπων που όλοι προσπαθούν να θέσουν τον Σωτήρα και τις διαθήκες τους στο κέντρο της ζωής τους και να ζήσουν το Ευαγγέλιο με χαρά. Ως εκ τούτου, αντί να βλέπουμε ο ένας τον άλλον μέσα από τους παραμορφωμένους φακούς της θνητότητος, το Ευαγγέλιο αναβαθμίζει το βλέμμα μας και μας επιτρέπει να βλέπουμε ο ένας τον άλλον μέσα από τους αψεγάδιαστους αμετάβλητους φακούς των ιερών διαθηκών μας. Με τον τρόπο αυτό, αρχίζουμε να εξαλείφουμε τις δικές μας φυσικές προκαταλήψεις και μεροληψίες απέναντι στους άλλους, πράγμα που με τη σειρά του βοηθά τους άλλους να ελαχιστοποιήσουν τις προκαταλήψεις και τις μεροληψίες τους απέναντί μας12, σε έναν υπέροχο ενάρετο κύκλο. Πράγματι, ακολουθούμε την πρόσκληση του αγαπητού μας προφήτη: «Αγαπητοί αδελφοί και αγαπητές αδελφές μου, το πώς φερόμαστε ο ένας στον άλλον έχει πραγματικά σημασία! Το πώς μιλούμε σε άλλους και για άλλους στο σπίτι, στην εκκλησία, στην εργασία και στο Διαδίκτυο έχει αληθινή σημασία. Σήμερα, ζητώ από εμάς να αλληλεπιδρούμε με άλλους με έναν ανώτερο, αγιότερο τρόπο»13.
Σήμερα το απόγευμα, στο πνεύμα εκείνης της προσκλήσεως, επιθυμώ να προσθέσω τη δέσμευσή μου σε εκείνη των υπέροχων παιδιών της Προκαταρκτικής μας:
Αν δεν βαδίζεις, ναι, σταθερά
κι όλοι σε προσπερνούν γοργά.
Μα όχι εγώ! Όχι εγώ!
Αν δεν μιλάς τόσο καθαρά
κι όλοι γελούν μ’ αυτό συχνά.
Μα όχι εγώ! Όχι εγώ!
Θα περπατώ, θα σου μιλώ,
γιατί εγώ σε αγαπώ.
Ο Χριστός δεν άφησε,
κανέναν δεν προσπέρασε.
Θα είμαι εδώ! Εδώ!14
Καταθέτω μαρτυρία ότι Αυτός στον οποίο απευθυνόμαστε ως Πατέρα μας στον Ουρανό είναι πράγματι ο Πατέρας μας, ότι μας αγαπά, ότι γνωρίζει κάθε τέκνο Του από προσωπικώς, ότι νοιάζεται βαθιά για το καθένα και ότι είμαστε πραγματικά όλοι ίδιοι γι’ Αυτόν. Καταθέτω μαρτυρία ότι ο τρόπος που φερόμαστε ο ένας στον άλλον είναι μία άμεσος αντανάκλαση της κατανοήσεως και της εκτιμήσεώς μας για την υπέρτατη θυσία και Εξιλέωση του Υιού Του, του Σωτήρος μας, Ιησού Χριστού. Προσεύχομαι, όπως Εκείνος, να αγαπούμε τους άλλους, επειδή αυτό είναι το σωστό να κάνουμε, όχι επειδή κάνουν το σωστό ή επειδή ταιριάζουν στο «σωστό» καλούπι. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.