Sa Pinakamaliit sa mga Ito

Ni Dianne W. Stoddard

Bilang ina ng apat na batang paslit, parang wala akong bakanteng oras. Sa isa sa mga araw na abala ako at nagmamadali, tinawag ako ng bishop namin at tinanong kung puwede niya kaming kausaping mag-asawa. Nagulat ako nang tawagin niya ako na maging Relief Society president.

Sinabi ko sa bishop na ipagdarasal ko iyon. Hindi ko lang alam kung paano ko magagampanan ang gayon kaabalang tungkulin sa panahong iyon ng aking buhay. Naisip ko ang kakulangan ko ng kakayahan at kawalang-katiyakan, at umiyak-dili ako sa loob ng dalawang araw.

Tinawagan ako ng isa sa mga visiting teacher ko, na walang kaalam-alam sa kalituhang nadarama ko noon, at nagtakda ng petsa para makipagkita sa akin. Nang bumisita siya nagkuwento siya tungkol kay Emma Somerville McConkie, na naglingkod bilang Relief Society president noong nagsisimula pa lang ang Simbahan sa Utah. Isang babae sa ward ni Sister McConkie ang may maraming anak, na kinabibilangan ng isang bagong silang na sanggol. Dahil hikahos ang pamilya ng babae, araw-araw nagpunta si Sister McConkie sa bahay nito, nagdadala ng pagkain at tumutulong sa pag-aalaga sa bata.

“Isang araw umuwi [si Sister McConkie] na talagang pagod at hapo. Natulog siya sa kanyang upuan. Nanaginip siya na pinapaliguan niya ang isang sanggol na natuklasan niyang ang Batang Cristo. Naisip niya, Naku, napakalaking karangalan ang maglingkod sa mismong Cristo. Habang nasa kanyang kandungan ang sanggol, napuspos siya ng kagalakan. … Hindi mabigkas na kagalakan ang pumuno sa kanyang buong katauhan. … Ang kanyang kagalakan ay sukdulan kaya’t nagising siya. Paggising niya, ang mga salitang ito ay sinabi sa kanya, “Yamang inyong ginawa sa isa dito sa aking mga kapatid, kahit sa pinakamaliit na ito, ay sa akin ninyo ginawa.’”¹

Pinuspos ng kuwento ng kaaliwan at kapayapaan ang aking puso’t kaluluwa. Alam kong alam ng Panginoon ang aking kalagayan, na nais Niya akong maglingkod sa kababaihan sa ward, at pagpapalain Niya ako para magampanan ko ang lahat ng aking responsibilidad. Tinanggap ko ang tungkulin.

Namamangha pa rin ako na nagampanan ko ang aking tungkulin habang inaasikaso ko ang mga pangangailangan at kagustuhan ng aking pamilya, at nagpapasalamat ako sa isang visiting teacher na nabigyang-inspirasyon na magbahagi ng napapanahong mensahe. Simula noon hindi na ako nag-atubiling tumanggap ng tungkulin kahit kailan. May patotoo ako na kapag naglilingkod tayo sa ating Ama sa Langit, binibiyayaan Niya tayo ng oras, lakas, at kakayahang kailangan natin para magampanan ang ating mga tungkulin.

Matalinong Paglilingkod

Kailangan ng talino upang mabalanse ang mga tungkulin sa pamumuno sa mga pangangailangan ng pamilya, trabaho, at iba pang mga responsibilidad. Narito ang anim na mungkahi:

Magtuon ng pansin sa mga tao, hindi sa mga programa. Ituon ang mga council, presidency, at leadership meeting sa pangangailangan ng mga tao.
Gumawa ng mga pagbabago. Gamitin ang pagkamalikhain at patnubay ng Espiritu ayon sa balangkas ng mga patakaran at alituntunin ng Simbahan.
Bigyan ng responsibilidad ang iba, at tulutan silang umunlad. Ang isang lider ay dapat magpayo, mangaral, at manghikayat ngunit hindi dapat gawin ang trabaho ng iba.
Huwag sabihing mali sila. Dapat mong malaman na kailangan nating gawin ang lahat ng bagay “sa karunungan at kaayusan” (Mosias 4:27), na higit na binibigyang-pansin ang iba’t ibang prayoridad sa iba’t ibang panahon.
Gawin ang lahat sa abot ng iyong makakaya. Alamin ang iyong mga kakayahan, orasan ang sarili, at unahin ang iyong kabuhayan upang matulungan ang iba habang pinangangalagaan ang iyong kalusugan.
Isipin ang mga pangangailangan ng mga bagong miyembro. Bigyan sila ng pagkakataong matutuhan ang ebanghelyo, makilala ang iba pang mga miyembro, at magbigay ng makabuluhang paglilingkod.

Mula kay Elder M. Russell Ballard ng Korum ng Labindalawang Apostol, “O Maging Marunong,” Liahona, Nob. 2006, 18–20.

Kanan: paglalarawan ni Laureni Fochetto