ឧបសគ្គជំទាស់នឹងបេសកកម្មខ្ញុំ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅម៉ាណាអុស ប្រទេសប្រេស៊ីល
បន្ទាប់ពីសម្ភាសខ្ញុំដើម្បីទៅបម្រើបេសកកម្ម ប្រធានស្តេករបស់ខ្ញុំបានថ្លែងថា « រឿងដ៏ចម្លែកនឹងកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតអ្នក ដើម្បីព្យាយាមទាក់ទាញអ្នកផ្លាស់ប្ដូរគំនិតអ្នក » ។
រចនារូបភាពដោយ ក្រេហ្គ ញ៉ូវបូល
ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រកាលខ្ញុំមានវ័យ 15 ឆ្នាំ ហើយបួនឆ្នាំក្រោយមកខ្ញុំបានដាក់ពាក្យសុំធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់ខ្ញុំ ។ នៅក្នុងការសម្ភាសប្រធានស្តេករបស់ខ្ញុំ គាត់បានសរសើរខ្ញុំចំពោះការសម្រេចចិត្តបម្រើព្រះអម្ចាស់ជាអ្នកផ្សាយសាសនាពេញម៉ោង ។ រួចអ្នកដឹកនាំដ៏បំផុសគំនិតរូបនោះបានថ្លែងនូវអ្វីមួយដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានចំណាប់អារម្មណ៍ជាខ្លាំង ៖ « ប្អូនប្រុស ចាប់ពីពេលនេះទៅ រឿងដ៏ចម្លែកនឹងកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតប្អូន ដើម្បីព្យាយាមទាក់ទាញឲ្យប្អូនផ្លាស់គំនិតពីការសម្រេចចិត្តរបស់ប្អូនបម្រើដល់ព្រះអម្ចាស់ » ។
កាលកំពុងរង់ចាំការហៅឲ្យចេញបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានធ្វើការសិក្ខាកាមម្នាក់នៅ ក្រុមហ៊ុនហ្សើរ៉ក់ ។ ការងារនេះអាចធ្វើឲ្យខ្ញុំទទួលបានអ្វីៗមួយចំនួនដែលខ្ញុំត្រូវការសម្រាប់បេសកកម្មខ្ញុំ ហើយជួយម្ដាយខ្ញុំសម្រាប់ការចំណាយនានានៅក្នុងផ្ទះ ។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងបានដំណើរការទៅល្អណាស់ ។
ជាអកុសល « រឿងចម្លែក » បានចាប់ផ្ដើមកើតឡើង ។ ដំបូង ម្ដាយខ្ញុំត្រូវបានគេវាយធ្វើបាប ហើយស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិតដោយសាររបួសរបស់គាត់ ប៉ុន្តែព្រះវរបិតាសួគ៌ដ៏មានព្រះទ័យសណ្ដោសប្រណីបានជួយដល់ជីវិតគាត់ដោយអស្ចារ្យ ។
នៅពេលនោះ ម្ដាយខ្ញុំ ប្អូនស្រីពីរនាក់ ហើយនិងខ្ញុំកំពុងរស់នៅផ្ទះជួលមួយ ។ យើងរស់នៅដោយសារប្រាក់ចំណូលរបស់ខ្ញុំ និងអត្ថប្រយោជន៍មួយចំនួនតូចដែលម្ដាយខ្ញុំបានទទួល ដោយសារមរណភាពរបស់ឪពុកខ្ញុំជាច្រើនឆ្នាំមុនមក ។
មានមនុស្សមួយចំនួន រួមទាំងសមាជិកសាសនាចក្របានសួរថា « តើឯងនឹងមានហ៊ានដើម្បីទុកម្ដាយឯងទាំងបែបនេះ ហើយទៅបេសកកម្មបានមែនឬ ? » ការស្ដាប់ឮសំណួរនេះម្ដងហើយម្ដងទៀតបានចាប់ផ្ដើមបង្កើតភាពសង្ស័យនៅក្នុងចិត្តខ្ញុំ ។
មានថ្ងៃមួយ ប្រធានស្តេករបស់ខ្ញុំបានទូរស័ព្ទប្រាប់ខ្ញុំថា ការហៅឲ្យចេញបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំបានមកដល់ហើយ ហើយបានសុំឲ្យខ្ញុំមកកាន់ការិយាល័យគាត់នៅល្ងាចនោះ ដើម្បីគាត់អាចឲ្យខ្ញុំនូវកញ្ចប់សំបុត្រដែលខ្ញុំបានរង់ចាំយ៉ាងយូរពីទីស្នាក់ការកណ្តាលរបស់សាសនាចក្រ ។ ខ្ញុំភ័យផង អរផង ពេលបានឮដំណឹងនោះ ។
នៅថ្ងៃដដែលនោះ នាយករបស់ខ្ញុំនៅកន្លែងធ្វើការបានសុំជួបខ្ញុំពីមុនម៉ោងបាយថ្ងៃត្រង់ ។ កាលខ្ញុំចូលទៅក្នុងការិយាល័យគាត់ គាត់បានទទួលខ្ញុំដោយរាក់ទាក់ ហើយយើងបាននិយាយគ្នាពីរបីនាទីអំពីការបំពាក់បំប៉នរបស់ខ្ញុំ និង អ្វីដែលខ្ញុំបានរៀននៅក្នុងក្រុមហ៊ុននេះ ។ រួចបុរសដ៏មានអំណាចម្នាក់នៅក្នុងក្រុមហ៊ុននោះបានថ្លែងនូវអ្វីមួយដែលដូចជាបំណងចង់បានរបស់មនុស្សភាគច្រើននៅក្នុងទីក្រុង ៖ « ឯងធ្វើការបានល្អណាស់ក្នុងនាមជាសិក្ខាកាមម្នាក់ ហើយយើងចង់ជួលឯងឲ្យធ្វើការ ហើយទុកឯងឲ្យនៅក្នុងក្រុមនេះ។ តើឯងគិតយ៉ាងណាដែរ ? »
នេះគឺជាការសម្រេចចិត្តមួយដ៏លំបាកបំផុតនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ រឿងទីពីរគឺមានអារម្មណ៍ហាក់ដូចជាគ្មានថ្ងៃបញ្ចប់ឡើយ ។ វាហាក់ដូចជាខ្ញុំអាចស្ដាប់ឮមនុស្សសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំនឹងបោះបង់ម្ដាយខ្ញុំដោយគ្មានការផ្គត់ផ្គង់ខាងហិរញ្ញវត្ថុ ហើយទៅបេសកកម្មមែនទេ ។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានចងចាំនូវរឿងដែលខ្ញុំបានរៀនពីព្រះគម្ពីរ និង ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្ររបស់ខ្ញុំ និងតាមរបៀបដ៏ពិសិដ្ឋមួយ ខ្ញុំបានដឹងយ៉ាងប្រាកដថា ព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំបម្រើជាអ្នកផ្សាយសាសនាពេញម៉ោងនៃសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ទ្រង់នឹងមើលថែទាំគ្រួសារខ្ញុំ ថាខ្ញុំអាចទុកចិត្តលើទ្រង់បាន ហើយថាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនឹងបានប្រសើរឡើង ។
ខ្ញុំបានពន្យល់ប្រាប់នាយករបស់ខ្ញុំពីស្ថានភាពនោះ ហើយគាត់បានស្រែកដាក់ខ្ញុំថា ៖ « ខ្ញុំបានគិតថា ឯងជាយុវជនម្នាក់ដែលមានការគិតគូរវែងឆ្ងាយ ហើយមើលចុះឯងកំពុងតែបោះចោលនូវឱកាសក្នុងជីវិតរបស់ឯងហើយ » ។
ខ្ញុំបានអរគុណគាត់ដោយអស់ពីចិត្តចំពោះឱកាសដែលគាត់ផ្ដល់ឲ្យ ហើយ 28 ថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំបានទៅបង្ហាញមុខនៅមជ្ឈមណ្ឌលបំពាក់បំប៉នអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាក្នុងសៅផាឡូ ប្រទេសប្រេស៊ីល ។
ក្នុងបេសកកម្មខ្ញុំ ព្រះអម្ចាស់បានបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់គ្រួសារខ្ញុំតាមរយៈមិត្តក្នុងសាសនាចក្រ និង តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន ។ សុខភាពម្ដាយខ្ញុំបានប្រសើរឡើងវិញ ហើយប្អូនស្រីខ្ញុំទាំងពីរ និង គាត់បានមានការងារធ្វើថ្មី ។
« រឿងចម្លែក » ពិតជាបានកើតឡើងមែន ពេលយើងសម្រេចចិត្តបម្រើព្រះអម្ចាស់ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំសូមបន្ថែមទីបន្ទាល់ខ្ញុំដោយរាបសាទៅនឹងទីបន្ទាល់នៃមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ផ្សេងទៀតដែលបានចូលរួមនៅក្នុងការបម្រើរបស់ព្រះថា ការបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានជះឥទ្ធិពលមកលើជីវិតខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ។