Asa ang Imong Simbahan?

Dee Jepson, Idaho, USA

Atol sa akong mga tuig sa militar, usahay lisud ang pagpangita og usa ka chapel sa Santos sa Ulahing mga Adlaw. Sa mubo nga pahibalo, mahimong mabalhin ko sa usa ka bag-ong siyudad o gani usa ka bag-o nga nasud.

Usa ka Dominggo ako didto na sa Amsterdam, Holland. Sa alas 8:30 sa buntag ang among koronel sa wala damha mipahibalo nga day-off namo. Nakauniporme, akong gikombinser ang usa ka higala paghatud kanako sa simbahan. Sa iyang giabangan nga sakyanan, nag-istoryahanay mi:

Higala: “Asa ang imong simbahan?”

Ako: “Wala ako makahibalo tungod kay wala pa ko makaanhi sukad niini nga siyudad. Apan kon makaabut ta sa sentro sa siyudad kinse minutos sa dili pa ang alas nuebe, makaplagan nato kini.”

Higala: “Ngano man? Unsay mahitabo sa kinse minutos sa dili pa ang alas nuebe?”

Ako: “Mao kanang orasa nga makita nato ang Mormon nga mga misyonaryo nga mopadulong sa chapel.”

Higala: “Kaingon nako nga miingon ka nga wala ka sukad makaanhi dinhi?”

Ako: “Wala gyud ko kaanhi.”

Higala: “Giunsa nimo pagkahibalo nga dunay chapel dinhi?”

Ako: “Adunay chapel dinhi ug Mormon nga mga misyonaryo.”

Higala: “OK, nia na ta sentro sa siyudad. Kinse minutos na sa di pa ang alas nuebe, wala koy nakitang mga misyonaryo.”

Ako: “Tua ra sila.”

Higala: “Asa? Buot nimong ipasabut kanang nanabok sa dalan? Dili man gani ta makaila nila gikan dinhi.”

Sa dihang naabtan na namo ang mga misyonaryo, mikanaog ko sa sakyanan ug madasigong nakig-istorya nila, nakiglamano, nagkomedyahay, nangatawa, ug nagpahiyom.

Ako: “Salamat sa paghatud nako.”

Higala: “Di ba nga miingon ka wala ka makaila nila?”

Ako: “Wa ko kaila nila. Karon lang mi nagkita.”

Higala: “Ang mga tawo dili makig-istorya sama niana gawas kon kaila na sila daan sa usag usa.”

Ako: “Akong ipasabut unya.”

Higala: “Dili ko kasiguro kon makatultol pa ba ko niining dapita pag-usab, ug wala ka magsulti unsang orasa ka hapiton.”

Ako: “Ang miting molungtad og tulo ka oras. Dayon usa ka pamilya moimbitar nako sa panihapon. Human kami mangaon ug mag-istorya og kadiyot, ihatud ko nila balik sa headquarters.”

Higala: “Wala ka kahibalo nga dunay moimbitar nimo og panihapon ug mohatud nimo.”

Gipasaligan nako siya nga ok ra ko ug nagpasalamat kaniya pag-usab.

Ang mga miting makadasig. Gidawat nako ang una sa tulo ka mga imbitasyon sa panihapon. Atol sa panihapon kami nag-istoryahanay mahitungod sa pagtubo sa Simbahan sa Holland.

Napanalanginan ko sa pagpangita sa mga miyembro sa Simbahan sa daghang mga higayon sa akong kinabuhi. Usahay magkita mi sa harianong palasyo ug usahay sa gamayng mga payag. Usahay magkita mi sa biniyaan, abugon nga mga baraks. Usahay magkahimamat mi sa mga chapel sa ospital. Usahay magkita mi sa dagkong mga tolda o sa gawas ilawom sa kalangitan.

Bisan asa kami magkita, kanunay akong malipayon nga akong gihimo ang paningkamot sa pagpangita sa Simbahan. Kay ang Ginoo miingon, “Kay diin gani ang duha kon tulo magakatigum sa akong ngalan, anaa ako sa ilang taliwala” (Mateo 18:20).

“Kon makaabut ta sa sentro sa siyudad kinse minutos sa dili pa ang alas nuebe,” giingnan nako ang akong higala, “makakita kita og usa ka chapel.”