ពួកគេគឺជាក្រុមរទេះចុងក្រោយគេ

ដោយប្រធាន ជេ រ៉ូប៊ីន ក្លាក ជុញ្ញ័រ ( ១៨៧១–១៩៦១ )

ទីប្រឹក្សាទីមួយក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ

ដកស្រង់ចេញពីសុន្ទរកថាក្នុងសន្និសីទទូទៅខែ តុលា ឆ្នាំ ១៩៤៧ « To Them of the Last Wagon » ។

នៅក្នុងក្រុមរទេះចុងក្រោយនោះមានមនុស្សដែលមានការបូជា មានភក្តីភាព និងភាពថ្លៃថ្នូរ ហើយលើសពីអ្វីទាំងអស់នោះគឺជាសេចក្តីជំនឿទៅលើពួកបងប្អូនប្រុស ព្រមទាំងព្រះចេស្តារបស់ព្រះ ។

ខ្ញុំចង់និយាយអ្វីមួយអំពីក្រុមរទេះចុងក្រោយ អំពីរទេះនីមួយៗដែលបានធ្វើដំណើរដោយសន្សឹមៗនៅលើវាលទំនាប ។ …

… នៅក្នុងក្រុមរទេះចុងក្រោយនោះ ពួកគេពុំអាចមើលឃើញពួកបងប្អូនប្រុសនៅខាងមុខពួកគេជានិច្ចឡើយ ពួកគេក៏ពុំអាចឃើញផ្ទៃមេឃខៀវស្រងាត់ដែរ ដោយសារដីហុយមកពីការធ្វើដំណើរនោះ ។ ប៉ុន្តែពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ពួកគេដែលនៅក្នុងក្រុមរទេះចុងក្រោយនោះបានបន្តឆ្ពោះទៅមុខ ទាំងអស់កម្លាំង និងហត់នឿយ ដោយមានដំបៅជើង ជួនកាលស្ទើរតែបាក់ទឹកចិត្តអស់ ប៉ុន្តែដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេថា ព្រះស្រឡាញ់ពួកគេ ថាដំណឹងល្អដែលបានស្តារឡើងវិញគឺជាការពិត ហើយថាព្រះអម្ចាស់បានដឹកនាំ និងនាំផ្លូវពួកបងប្អូនប្រុសដែលដឹកនាំនៅខាងមុខនោះ ។ នៅពេលសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេបានកើនឡើង ជួនកាលពួកអ្នកដែលនៅក្នុងក្រុមរទេះចុងក្រោយនោះ បានឃើញសិរីល្អនៃពិភពសេឡេស្ទាលមួយភ្លែត ដែលវាហាក់ដូចជានៅសែនឆ្ងាយ ហើយការនិមិត្តដ៏លឿននោះបានរលាយបាត់ទៅ ដោយសារតែសេចក្តីត្រូវការ និងការនឿយហត់ ព្រមទាំងការឈឺចិត្ត ហើយជួនកាលជាការខកចិត្តដែលពួកគេបន្តប្រឈមមុខ ។

នៅពេលការនិមិត្តបានរលាយបាត់ទៅ ចិត្តរបស់ពួកគេបានកើតទុក្ខ ។ ប៉ុន្តែពួកគេបានអធិស្ឋានម្តងទៀត ហើយបន្តឆ្ពោះទៅមុខ ដោយមានការលើកស្ទួយបន្តិចបន្តួចពីអ្នកដទៃ ដែលពុំមែនជាការលើកទឹកចិត្តច្រើននោះទេ ហើយក៏ពុំមែនដោយការលើកតម្កើងដែរ ។ … ប៉ុន្តែនៅក្នុងក្រុមរទេះចុងក្រោយនោះ មានមនុស្សដែលមានការបូជា ភក្តីភាព និងភាពថ្លៃថ្នូរ ហើយលើសពីអ្វីទាំងអស់នោះគឺជាសេចក្តីជំនឿទៅលើពួកបងប្អូនប្រុស ព្រមទាំងព្រះចេស្តារបស់ព្រះ និងភាពល្អទាំងនោះ ។ …

ដោយឆ្លងកាត់ដីហុយ និងធូលីដី … ពួកគេបានបន្តដើរទៅមុខរហូតដល់ពួកគេបានឆ្លងផុតពីដងជ្រោះនោះ ទៅដល់ជ្រលងភ្នំជាទីដែលផ្តល់កន្លែងសម្រាក និងផ្ទះដល់ពួកគេ ។ …

ប៉ុន្តែមនុស្សដ៏ក្លាហានរាប់រយនាក់ដែលមានសេចក្តីជំនឿដោយឥតសង្ស័យ និងមានជំនាញដ៏អស្ចារ្យនោះពុំទាន់បញ្ចប់ការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេនៅឡើយទេ ។

បងប្រុស ព្រិកហាំ [ យ៉ង់ ] បានហៅពួកគេម្តងទៀតដើម្បីបម្រើនគរព្រះ ហើយបានបញ្ជូនពួកគេទៅតាំងលំនៅនៅក្នុងជ្រលងភ្នំ ទាំងជិត និងឆ្ងាយនៅក្នុងតំបន់ដ៏ធំធេងនៃភ្នំនោះដែលពួកគេអាចស្វែងរកទីជម្រក ។ ដូច្នេះពួកគេបានពាក់នឹមឲ្យគោរបស់ខ្លួន ហើយទឹមគោទាំងនោះ … រួចធ្វើដំណើរដោយសន្សឹមៗទៅកាន់ជ្រលងភ្នំថ្មីនោះ ដោយមានទំនុកចិត្តនឹងសេចក្តីជំនឿទាំងស្រុងនៅក្នុងប្រាជ្ញា និងការដឹកនាំពីព្រះនៃពួកអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេ ។ …

ហើយតាំងពីពេលនោះមកដល់ឥឡូវនេះពួកអ្នកត្រួសត្រាយរាប់ពាន់នាក់នេះ ជាពួកអ្នកដែលព្រះបានរើសតាំងឡើង បានបំពេញការហៅបម្រើ និងគោលដៅរបស់ពួកគេដោយរាបសា ដូចអ្វីដែលបងប្រុស ព្រិកហាំ យ៉ង់ និងអ្នកដទៃទៀតបានធ្វើចំពោះកាតព្វកិច្ចរបស់ពួកគេ ហើយព្រះនឹងប្រទានរង្វាន់ដល់ពួកគេ ។ ពួកគេគឺជាពួកអ្នកត្រួសត្រាយទាំងពាក្យសម្តី និងគំនិត ព្រមទាំងទង្វើ និងសេចក្តីជំនឿ គឺដូចជាពួកអ្នកដែលមានមុខងារលេចធ្លោរទាំងនោះផងដែរ ។ ការបង្កបង្កើតនៃអាណាចក្រនៅក្នុងចន្លោះភ្នំនោះ ពុំមែនកើតឡើងដោយលាក់កំបាំងពីមនុស្សជម្រើសតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះនោះទេ ប៉ុន្តែដោយមនុស្សជាច្រើនដែលបានមកពីប្រជាជាតិជាច្រើន ដែលបានមកហើយធ្វើកិច្ចការ ព្រមទាំងស្ថាបនា ដោយធ្វើតាមអ្នកដឹកនាំពួកគេដែលហៅដោយព្រះ ។ …

ដូច្នេះចំពោះមនុស្សដ៏រាបសា និងអស្ចារ្យទាំងនេះ … ខ្ញុំសូមបង្ហាញដោយចិត្តរាបទាបនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ការគោរព និងការកោតសរសើរដ៏រាបសារបស់ខ្ញុំ ។