ការដើរតួក្នុង ឈុតដ៏សំខាន់បំផុត
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ វ៉ាស៊ីងតោន ស.រ.អា. ។
ខ្ញុំទើបតែបានទទួលភារៈកិច្ចដ៏ធំបំផុតនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើប — រហូតដល់ពេលទទូលបានប្ររ៉ូលអត្ថបទសាច់រឿង ។
រូបថតមកពី Getty Images
ការសម្តែងដោយផ្ទាល់គឺជាបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ ! ក្នុងនាមជាយុវមជ្ឈិមវ័យ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបក្នុងការសម្តែង និងច្រៀងនៅលើឆាក ។ ខ្ញុំបានទទួលពរដោយមានទេពកោសល្យ ហើយសង្ឃឹមថាបង្កើតមុខរបរជាអ្នកសម្តែងអាជីព ។ ខ្ញុំមានជោគជ័យលើការដើរតួសម្តែងរឿងដែលលំបាកៗបំផុត ហើយខ្ញុំតែងតែកាន់យកកិរិយាមាយាទដែលមានវិជ្ជាជីវៈ ដើម្បីទទួលបានការគោរពពីបងប្អូនសិល្បៈករ ។
ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបយ៉ាងខ្លាំង ពេលចាងហ្វាងផលិតកម្មដ៏មានឥទ្ធិពលនៅក្នុងតំបន់របស់យើងបានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់នឹងមានការរើសសិល្បៈករម្នាក់ ហើយគាត់ចង់ឲ្យខ្ញុំសាកល្បងសម្តែង ។ ការសម្តែងនោះនឹងត្រូវបានធ្វើឡើងនៅក្នុងទីតាំងដ៏មានកិត្យានុភាពបំផុតនៅក្នុងតំបន់របស់យើង ហើយថាមិត្តភក្តិចាងហ្វាងផលិតកម្មរបស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាបានគិតរើសយកខ្ញុំរួចទៅហើយនៅក្នុងចិត្តគាត់ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំធ្វើជាតួសម្តែងសំខាន់ ។
គ្មានអត្ថបទសាច់រឿងដើម្បីអានពីមុនការសម្តែងរើសសិល្បៈករឡើយ ប៉ុន្តែល្ខោននោះផ្អែកលើរឿងប្រលោមលោកមួយដែលនិពន្ធដោយទស្សនវិទូកាលសតវត្សរ៍ទី ១៨ ដែលខ្ញុំបានអាន ។ ខ្ញុំក៏បានស្គាល់ច្បាស់នូវតន្ត្រីនៃការសម្តែងនោះ ដែលវាជាតន្ត្រីដ៏ពីរោះអស្ចារ្យ និងគួរឲ្យរំភើប ។
ការសម្តែងបានប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងល្អ ហើយភ្លាមនោះខ្ញុំត្រូវបានប្រាប់ឲ្យដឹងថានឹងត្រូវសម្តែងជាតួសំខាន់ — គឺឈុតដ៏សំខាន់បំផុត — នោះ ! ខ្ញុំបានជឿជាក់ថាតួសម្តែងនេះគឺជាឱកាសដ៏ធំធេងមួយ ។
ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបពន់ពេក — រហូតដល់ទទូលបានអត្ថបទសាច់រឿងនោះ ។ នៅពេលខ្ញុំអានអត្ថបទសាច់រឿងនោះ ក្តីរីករាយរបស់ខ្ញុំបានរលាយបាត់អស់មួយរំពេច ។ រឿងប្រលោមលោក និងតន្ត្រីមានភាពសមរម្យ ប៉ុន្តែអត្ថបទសាច់រឿងនោះមិនគួរឲ្យគោរព ហើយមាននូវការផ្តល់យោបល់ និងការដឹកនាំឲ្យសម្តែងនៅលើឆាកដែលមិនសមរម្យ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំពុំគួរចូលរួមនឹងផលិតកម្មនេះទេ ។ វាជាការខកចិត្តដ៏ខ្លាំងបំផុត ។
រំពេចនោះ ខ្ញុំខ្វល់ខ្វាយក្នុងចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ។ វិន័យរបស់រោងភាពយន្តចែងថា បន្ទាប់ពីទទួលយកតួហើយ នោះតួសម្តែងពុំត្រូវឈប់ ដោយសារតែកាលវិភាគរបស់ផលិតកម្ម ពុំផ្តល់ពេលវេលាផ្លាស់ប្តូរនានានៅក្នុងក្រុមសម្តែងឡើយ ។ ការឈប់ក្នុងពេលនេះនឹងត្រូវបានចាត់ទុកថាគ្មានវិជ្ជាជីវៈឡើយ ។ ខ្ញុំខ្លាចថាបាត់បង់ការទុកចិត្តពីក្រុមហ៊ុនល្ខោន ធ្វើឲ្យចាងហ្វាងផលិតកម្មអាក់អន់ចិត្ត ហើយថែមទាំងបាត់បង់ឱកាសបន្តសម្តែងនៅកន្លែងផ្សេងៗទៀត ។
ប្រាកដណាស់ខ្ញុំត្រូវបានល្បួងឲ្យដោះសារ ! មានសំឡេងមួយបន្លឺមកក្នុងចិត្តខ្ញុំថា « អ្នកមិនត្រូវឈប់ក្នុងពេលនេះឡើយ ។ អត្ថបទសាច់រឿងនោះពុំអាក្រក់ណាស់ណាទេ ។ ឈុតដែលល្អនៅក្នុងល្ខោននោះនឹងប៉ះប៉ូវឈុតដែលមិនសូវល្អនោះហើយ » ។ ប៉ុន្តែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធតែងមានឥទ្ធិពលលើដួងចិត្តខ្ញុំជានិច្ច — ដោយរឹងប៉ឹង អត់ធ្មត់ ជំរុញខ្ញុំយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនថា ខ្ញុំត្រូវចាកចេញពីការសម្តែងល្ខោននេះ ។
ខ្ញុំបានដឹងនូវអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើ ។ ដោយក្តីញាប់ញ័រ ខ្ញុំបានចាប់យកទូរសព្ទ ហើយវាយលេខទូរសព្ទទៅលោកចាងហ្វាងផលិតកម្ម ។
នៅពេលលោកបានឆ្លើយទូរសព្ទ ខ្ញុំបាននិយាយថា « ជំរាបសួរ លោក ខ្ញុំគឺអាននី » ។
« អាននី ! ខ្ញុំរំភើបចិត្តចំពោះការសម្តែងណាស់ ។ តើអ្នកបានទទួលអត្ថបទសាច់រឿងហើយឬនៅ ? »
« ចាស៎ ខ្ញុំបានទទួលហើយ ហើយខ្ញុំ … ខ្ញុំ … »
ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមយំ ។ និយាយអំពីភាពពុំមែនជាអ្នកមានវិជ្ជាជីវៈ !
ទោះជាយ៉ាងណាក្តី ខ្ញុំបានរៀបរាប់ពន្យល់ដល់លោកចាងហ្វាងផលិតកម្មអំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំពុំអាចចូលរួមសម្តែងក្នុងល្ខោនរបស់គាត់ទាំងទឹកភ្នែក ។ ហើយក្រោយមកខ្ញុំបានរង់ចាំទទួលលទ្ធផលអាក្រក់ដែលនឹងអាចកើតឡើង ។
លោកចាងហ្វាងនោះបានសើច ។ គាត់បានគោរពដល់ជម្រើសរបស់ខ្ញុំ ។ ដំបូងគាត់បានព្យាយាមនិយាយជាមួយខ្ញុំ ឲ្យបន្តសម្តែងទៀត ប៉ុន្តែគាត់បានឈប់ព្យាយាមវិញ ។ គាត់បាននិយាយថា គាត់នៅតែចូលចិត្តខ្ញុំទោះបីជាខ្ញុំពុំចង់ចូលរួមសម្តែងក្នុងល្ខោនរបស់គាត់ក្តី ។ ហើយគាត់បានសូមឲ្យខ្ញុំយកអត្ថបទសាច់រឿងនោះទៅឲ្យគាត់ភ្លាម ដើម្បីគាត់អាចយកវាទៅឲ្យអ្នកផ្សេងទៀត ។ ខ្ញុំបានដាក់ទូរសព្ទចុះ ទាំងមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀនចំពោះការទួញយំរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែមានអំណរគុណចំពោះសេចក្តីសណ្តោស ចម្លើយដែលមានការយល់ចិត្តរបស់លោកចាងហ្វាង ។
ខ្ញុំបានជូតទឹកភ្នែកចេញ ហើយចាប់យកអត្ថបទសាច់រឿងនោះ ប្រញាប់ចូលក្នុងឡានរបស់ខ្ញុំ ។ នៅពេលម៉ាស៊ីនឡានដំណើរការ វិទ្យុក៏បានបើកផងដែរ ។ វិទ្យុនោះបើកចំប៉ុស្តិ៍ស្ថានីយ៍តន្ត្រីបុរាណក្នុងតំបន់ ហើយដោយក្តីភ្ញាក់ផ្អើល តន្ត្រីដែលកំពុងលេងនោះគឺជាការស្នើសុំ ដែលវាជាតន្ត្រីល្ខោនដដែលនោះ ។ ខ្ញុំពុំដែលធ្លាប់ឮតន្ត្រីនោះចាក់ផ្សាយតាមវិទ្យុពីមុនឡើយ ។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះវរបិតាសួគ៌កំពុងប្រគុំតន្ត្រីសម្រាប់ខ្ញុំ ។ ទ្រង់ចង់ឲ្យខ្ញុំយល់ថា ទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយទ្រង់យល់ស្របនឹងជម្រើសរបស់ខ្ញុំ ។ តន្ត្រីនោះបានចាក់ផ្សាយតាមវិទ្យុគឺជាសេចក្តីមេត្តាករុណាដ៏ទន់ភ្លន់មួយរបស់ព្រះ ។ តាមរយៈតន្ត្រីនេះខ្ញុំបានទទួលការលួងលោមអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។
ខ្ញុំបានបន្តសិក្សាអំពីល្ខោននៅសាកលវិទ្យាល័យ ។ ខ្ញុំបានឃើញថា ខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពស្រដៀងគ្នាជាច្រើនដង ។ មានគ្រាជាច្រើន ដែលវាចាំបាច់ត្រូវតែចាកចេញពីគម្រោងជាក់លាក់នានាដែលយើងសហការគ្នា ដោយសារមកពីការមានមាតិកាដែលពុំសមរម្យនោះ ។ ស្ថានភាពទាំងនេះពុំងាយស្រួល ឬគាប់ចិត្តឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចទប់ទល់នឹងស្ថានភាពទាំងនោះដោយព្រះគុណកាន់តែច្រើនឡើងៗ ដោយពុំយំឡើយ ។ ប្រហែលជាបទពិសោធន៍កាលពីមុនៗរបស់ខ្ញុំបានរៀបចំសម្រាប់ឱកាសទាំងនោះ ។ ប្រហែលវាជួយខ្ញុំឲ្យយល់កាន់តែប្រសើរអំពីខ្លួនខ្ញុំ និងអ្វីដែលខ្ញុំចង់ប្រែក្លាយខ្លាំងបំផុត ។
វិល្លាម ស្ស៊េកស្ពៀរ បានសរសេរថា ៖
ពិភពលោកទាំងអស់គឺជាឆាកសម្តែងមួយ
ហើយទាំងបុរស និងស្ត្រីគ្រប់រូប គ្រាន់តែអធិស្ឋាន ៖
ពួកគេមានច្រកចេញ និងច្រកចូលរបស់ពួកគេ
ហើយមនុស្សម្នាក់ប្រើពេលវេលារបស់ខ្លួនសម្តែងក្នុងផ្នែកជាច្រើន ។១
ខ្ញុំរៀនថាមានឈុតមួយដែលត្រូវសម្តែងដែលវាជាឈុតសំខាន់ជាងឈុតណាៗទាំងអស់ ។ នោះគឺជាការធ្វើជាសិស្សដ៏ពិតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ការទទួលបានការសាទរពីមិត្តភក្តិរបស់យើង អាចជារឿងដែលគួរឲ្យរំភើប និងពេញចិត្ត ប៉ុន្តែមានតែការអនុម័តរបស់ព្រះទេ ដែលសំខាន់នោះ ។ ការសម្តែងដ៏ប្រសើរបំផុតរបស់យើងកើតឡើងបាន នៅពេលយើងរៀនធ្វើតាមលោកចៅហ្វាយ ។