Mijn wonderbaarlijke weg naar de kerk
Het was in 1960 dat twee jonge mannen aan de deur belden en zich voorstelden als zendelingen van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Ik was alleen thuis en ik herinnerde mij dat mijn schoonzus en zwager iets hadden verteld over zendelingen en gouden platen. Zij vonden het een vreemd verhaal en hadden geen interesse. Ik was nieuwsgierig en stemde in met een afspraak als mijn man er was. Hij vond het niet leuk maar liet hen toch komen.
Het was voor mij niet gemakkelijk met mijn streng gereformeerde achtergrond. De Bijbel was erg vertrouwd maar het Boek van Mormon niet. Na enige lessen vroegen de zendelingen of we gedoopt wilden worden, maar we gaven aan ons daar niet gelukkig bij te voelen. De zendelingen drongen erg aan, want de blijdschap zou wel komen, zeiden ze. Na enkele weken werden we in het kerkgebouw van Den Haag gedoopt, maar kort daarna raakten we het contact met de kerk kwijt.
Tien jaar later werd ik verrast door twee zusters die namens de ZHV bij ons langs kwamen. Ik was in die tijd zwaar depressief en na enkele bezoeken van deze zusters zei ik dat ik weer naar de kerk wilde gaan, in de hoop beter te worden. In die tijd waren de bijeenkomsten in een gehuurde zaal in het centrum van Leiden en daar gingen wij de eerstvolgende zondag naar toe. Wij hadden inmiddels twee zonen van zeven en vijf jaar en ik zal nooit vergeten dat broeder Johan Paul Jongkees ons bij binnenkomst begroette met de woorden: ‘De wegen van de Heer zijn wonderbaarlijk!’ Hij was eens bij ons geweest en had toen sterk het gevoel dat wij ooit zouden terugkomen. In de maanden die volgden, voelde ik mij wat beter maar ik was nog steeds niet gelukkig in de kerk en ik had geen getuigenis van het Boek van Mormon. Maar ik bleef naar de kerk komen en ik leerde dat het mogelijk was om bij ziekte een zegen te ontvangen van een priesterschapsdrager.
Toen is er voor mij een wonder gebeurd, wat ik nooit zal vergeten. De dag nadat ik de zegen had ontvangen, dacht ik veel na over het Boek van Mormon. Plotseling stroomde er een enorme blijdschap door mij heen. Het was een prachtig gevoel van gelukkig zijn, wat ik vanaf het eerste contact met de kerk zo verlangde te ontvangen. Ik had duidelijk een getuigenis van het Boek van Mormon en de herstelde kerk gekregen! De daarop volgende zondag vond ik het heerlijk om naar de kerk te gaan. Ik moest nog veel leren, maar met mijn getuigenis, veel bidden en vasten en steun van mijn broeders en zusters heeft de Heer mij geholpen mijn gezin in de kerk te houden. Toen onze oudste zoon in de tempel een eeuwig huwelijk sloot, werden mijn man en ik die dag ook in hetzelfde verbond aan elkaar en onze zonen aan ons verzegeld. Nog geen twee jaar later overleed mijn man. Ook hier waren de wegen van de Heer weer wonderbaarlijk.