Ang Paborito nga mga Dulaan ni Martín
“Hatag samang Jesus, O! Hatag, O hatag.” (Songbook sa mga Bata, 116).
Naguol si Martín sa dihang ang iyang mga ginikanan misulti kaniya nga ang pamilya mobalhin ngadto sa laing siyudad sa Colombia. Dili siya gusto nga mobiya sa iyang mga higala, sa iyang panimalay, ug sa dapit nga iyang gidak-an. Imbis sa bugnaw nga hangin sa bukid, si Martín magpuyo na karon duol sa dagat nga init, igang nga hangin sa tibuok tuig. Iyang pailisan ang mainit nga sabaw sa mabugnaw nga mga ilimnon, ug ang mga kupo alang sa mga short. Dugang pa niana ang bag-ong eskwelahan, bag-ong ward, ug bag-ong klase sa Primary. Ingon og makahahadlok kaayo.
Usa ka adlaw si Mama ug Papa nangutana ni Martín mahitungod sa pagbalhin.
“Dili ko ganahan,” miingon si Martín. “Di ko gusto nga mausab ang tanan.”
“Nasayud ko nga ang pagbalhin lisud,” miingon si Papa. “Daghang mga butang ang mausab, apan dili tanan. Ania gihapon kami kanimo!”
“Tinuod kana,” miingon si Martín.
“Ug sa gihapon naa gihapon ang imong mga butang,” miingon si Mama.
Si Martín naghunahuna mahitungod niana sa makadiyot. Anaa gihapon niya ang iyang sinina, ang iyang sapatos, ug ang ubang mga butang nga sinati niya sa iyang daang balay—ilabi na sa iyang mga dulaan. Nalipay si Martín nga nadala niya ang iyang paborito nga mga dulaan. Mainampingon niya kining giimpaki sa dihang namalhin sila.
Sa wala madugay, si Martín nagsugod na sa pagkaanad sa iyang bag-ong panimalay ug bag-ong siyudad. Nalipay siya nga ang pagbalhin dili ingon niana ka lisud o makahahadlok sama sa iyang gihunahuna.
Dayon sa usa ka Dominggo, sa dihang ang iyang pamilya miadto sa simbahan, si Martín nakamatikod sa daghang mga tawo nga wala pa gayud niya makita sukad. Ang Primary puno sa bag-ong mga bata. Naghunahuna siya asa sila gikan. Nakadungog siya sa mga tawo nga iyang nailhan nga naghisgot mahitungod sa pagdonar og pagkaon, mga sinina, ug mga sapatos. Human sa pagsimba, si Martín nangutana ni Mama kabahin sa tanang bag-ong mga tawo.
“Kinahanglan silang mobiya sa ilang nasud,” miingon si Mama. “Daghan kanila mibiya sa tanan, karon wala na silay bisan unsa nga butang.”
“Mao kana ngano nga ang tanan gusto nga motabang kanila?” Nangutana si Martín.
“Husto kana. Si Jesus mitudlo kanato nga kita kinahanglang motabang sa tawo nga nanginahanglan. Kita makasunod sa Iyang ehemplo ug mopakigbahin kon unsay anaa kanato.”
Si Martín naghunahuna nga kana ang usa ka maayong butang nga buhaton.
Dayon si Mama miingon, “Daghan sa mga bata sa Primary aduna lamang sa mga butang nga masulod sa backpack. Kinahanglan nilang biyaan ang ilang mga dulaan. Sa imong hunahuna aduna ka bay mga dulaan nga mahatag?”
“Wala! Kadto akong mga dulaan!” Miingon si Martín. Mitalikod siya ug midagan sa iyang kwarto.
Mitan-aw si Martin sa palibut sa iyang kwarto nga naghilak. Dili siya gusto nga ihatag ang iyang mga dulaan. Gidala niya kini gikan pa sa iyang daang balay!
Giduol niya ang kahon sa dulaan ug mitan-aw sa sulod. Nakita niya ang iyang dulaan nga trak, iyang yo-yo, iyang trompo (kasing), iyang labing nindot nga bag sa mga dyolin, ug daghan sa iyang paborito nga mga dulaan. Ganahan siya sa tanan. Dili siya makahatag bisan hain niini!
Dayon si Martín naghunahuna, “Unsa kaha kon ako mobiya sa akong panimalay ug ang akong paborito nga dulaan mahibilin?”
Pipila ka minutos ang milabay, siya miduol ni Mama nga puno sa mga dulaan ang mga bukton—dili lang mga daan—apan apil ang kanunay niyang dulaan.
Nasurprisa si Mama. “Dili kinahanglan nga imong ihatag ang imong paborito nga mga dulaan.”
Gibutang ni Martín ang mga dulaan diha sa salog. “Ang ubang mga bata adunay paborito usab nga mga dulaan,” miingon siya. “Gusto ko nga sila makaangkon sa akong dulaan aron sila mas magmalipayon.”
Gigakos ni Mama si Martin. “Mapagarbuhon ako kanimo.”
Si Martín mibati og kainit sa kaugalingon. Nasayud siya nga ang paghatag sa uban mao ang buhaton ni Jesus, ug kana nakapalipay kaniya.