មេរៀនទី ៦ ៖ ក្រុមគ្រួសារគឺជាស្នូលនៃផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌

មេរៀនទី ៦

ក្រុមគ្រួសារគឺជាស្នូលនៃផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌

សេចក្ដីផ្ដើម

ព្យាការី និងសាវកសម័យទំនើប បានប្រកាសថា « គ្រួសារជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះដ៏បង្កបង្កើត សម្រាប់គោលដៅដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចនៃកូនចៅរបស់ទ្រង់ » ( « ក្រុមគ្រួសារ ៖ ការប្រកាសដល់ពិភពលោក » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ១២៩ ) ។ មេរៀននេះ នឹងជួយសិស្សឲ្យឃើញថា ដោយការ « មានចិត្តព្យាយាម ហើយគិតគូរពីគេហដ្ឋានខ្លាំងឡើង » ( គ. និង ស. ៩៣:៥០ ) ពួកគេអាចធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសារពួកគេកាន់តែក្លាយជាស្នូលនៃជីវិតពួកគេ ។

ការអានពីសាវតា

អែលឌើរ រ៉ូបឺត ឌី ហែល “The Eternal Family,” Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៦ ទំព័រ ៦៤–៦៧ ។
ដេវីឌ អេ បែដណា “More Diligent and Concerned at Home,” Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ ១៧–២០ ។
ក្បួនខ្នាតភាគ ២ ៖ ការគ្រប់គ្រងសាសនាចក្រ [ ឆ្នាំ ២០១០ ] ចំនុច ១.១.១, ១.១.៤ និង ១.៤.១ ( បើមាន ) ។

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

ក្រុមគ្រួសារគឺជាស្នូលនៃផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌

សូមលើកឡើងដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់របស់អ្នកថា ក្នុងប្រធានបទទាំងអស់ដែលបានថ្លែងនៅក្នុងសន្និសីទទូទៅថ្មីៗនេះ ក្រុមគ្រួសារគឺស្ថិតនៅក្នុងចំណោមប្រធានបទដែលត្រូវបានពិភាក្សាញឹកញាប់បំផុត ។

តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រមានប្រសាសន៍ញឹកញាប់អំពីក្រុមគ្រួសារ ?

សូមសរសេរសេចក្ដីពិតតទៅនេះ ដែលចេញពីការប្រកាសអំពីក្រុមគ្រួសារ នៅលើ ក្ដារខៀន ហើយសុំសិស្សឲ្យចែកចាយថាវាមានអត្ថន័យយ៉ាងណាចំពោះពួកគេ ៖

« គ្រួសារជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះដ៏បង្កបង្កើត សម្រាប់គោលដៅដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចនៃកូនចៅរបស់ទ្រង់ » ។

ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់ពីរបៀបដែលគ្រួសារគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់ចំពោះជោគវាសនាអស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង នោះសូមចែកច្បាប់ចម្លងនៃក្រដាសចែក ដែលមាននៅចុងមេរៀននេះ ។ សូមបែងចែកសិស្សចេញជាក្រុមតូចៗ ។ សូមចាត់ឲ្យក្រុមនិមួយៗអានផ្នែកមួយនៃផ្នែកទាំងបីនៃក្រដាសចែកនោះ ហើយពិភាក្សាសំណួរដែលមាននៅក្នុងនោះ ។ សូមប្រាកដថា ផ្នែកនិមួយៗ ត្រូវបានចាត់ដល់សិស្ស ។

រូបភាព

ក្រដាសចែក ជីវិតមុនជីវិតរមែងស្លាប់ ជីវិតរមែងស្លាប់ និងក្រុមគ្រួសារដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង

បន្ទាប់ពីផ្ដល់ពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមអញ្ជើញយ៉ាងហោចសិស្សម្នាក់ដែលបានចាត់ដល់ផ្នែកនិមួយៗនៃក្រដាសចែក ដើម្បីចែកចាយទស្សនៈសង្ខេបរបស់ក្រុមតូចរបស់គេ ជាមួយនឹងសិស្សក្នុងថ្នាក់ ។ សូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតដូចតទៅនេះ ៖ គ្រួសារជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះ សម្រាប់ជីវិតមុនជីវិតរមែងស្លាប់ ជីវិតរមែងស្លាប់ និងក្រុមគ្រួសារដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។

តើបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះ ដែលបានជួយអ្នកឲ្យទទួលអារម្មណ៍ថាគ្រួសារមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងបំផុតនៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ?

គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៩៣:៣៩-៥០

ការធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសារជាអាទិភាពមួយ

សូមរៀបចំសិស្សឲ្យរៀនចេញពី គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ៩៣ ដោយពន្យល់ថា ក្នុងចំណោមការណ៍ផ្សេងៗទៀត ផ្នែកនេះកត់ត្រាអំពីការណែនាំរបស់ព្រះអម្ចាស់ អំពីសារៈសំខាន់នៃការចិញ្ចឹមកូនចៅនៅក្នុង « សេចក្ដីពិត និងពន្លឺ » ហើយធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសារយើងជាអាទិភាពមួយ ។ សូមសរសេរបទគម្ពីរយោងខាងក្រោមនេះនៅលើ ក្ដារខៀន ៖

គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៩៣:៣៩-៤៣

គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៩៣:៤៤

គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៩៣:៤៥-៤៨

គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៩៣:៥០

សូមសុំសិស្សឲ្យអានយ៉ាងហោចណាស់ខគម្ពីរយោងមួយ ( ត្រូវប្រាកដថា ខគម្ពីរយោងនិមួយៗត្រូវបានអានដោយសិស្សយ៉ាងហោចណាស់ម្នាក់ ) ។ សូមសុំឲ្យសិស្សរកមើលថា នរណាដែលព្រះអម្ចាស់កំពុងមានព្រះបន្ទូលទៅកាន់ ហើយការណែនាំអ្វីដែលទ្រង់បានប្រទានឲ្យ ។ ក្រោយពីទុកពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សុំឲ្យសិស្សរៀបរាប់ពីអ្វីដែលពួកគេបានរៀន ។ សូមប្រាកដថា សិស្សដឹងថា បុរសបួននាក់ដែលនៅក្នុងនោះ គឺជាគណៈប្រធានទីមួយ និងប៊ីស្សពនៃសាសនាចក្រនៅក្នុងរដ្ឋ អូហៃអូ ហេតុដូច្នេះហើយ បទគម្ពីរទាំងនេះរំឭកសមាជិកសាសានាចក្រទាំងអស់ សូម្បីតែពួកអ្នកដែលនៅក្នុងតំណែងថ្នាក់ដឹកនាំក្ដី ឲ្យធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេជាអាទិភាព ។ អ្នកអាចផ្ដល់យោបល់ដល់សិស្សឲ្យពួកគេគូសចំណាំភាពដដែល ឬគំរូដែលមានក្នុងខទាំងនេះ—សមាជិកសាសនាចក្រគប្បី « តាំង » ក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេឲ្យមានរបៀបរៀបរយ ( សូមមើល ខ ៤៣, ៤៤ និង ៥០ ) ។

យោងតាមខ ៤២, ៤៨ និង ៥០ តើយើងអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះ ដើម្បីជួយតាំងក្រុមគ្រួសារយើងឲ្យមានរបៀបរៀបរយ ? ( សិស្សគួររកឃើញចំណុចដូចតទៅនេះ ៖ បង្រៀនកូនចៅពីពន្លឺ និងសេចក្ដីពិត ប្រែចិត្ត បោះបង់ការណ៍ដែលមិនសុចរិត មានចិត្តព្យាយាម ហើយគិតគូរពីគេហដ្ឋាន និងអធិស្ឋានជានិច្ច ) ។

សូមសរសេរគោលការណ៍ដូចតទៅនេះនៅលើក្ដារខៀន ៖ យើងជួយបំពេញព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលឲ្យតាំងក្រុមគ្រួសារយើងឲ្យមានរបៀបរៀបរយ ពេលយើងមានចិត្តព្យាយាម និងគិតគូរពីគេហដ្ឋាន ។

តើយុវមជ្ឈិមវ័យ អាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីឲ្យកាន់តែមានចិត្តឧស្សាហ៍ព្យាយាម និងគិតគូរពីគេហដ្ឋាន ?

សូមបង្ហាញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមពីលិខិតមួយដែលសរសេរដោយគណៈប្រធានទីមួយ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៩ ហើយសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ៖

« គេហដ្ឋានគឺជាមូលដ្ឋាននៃជីវិតសុចរិត ហើយគ្មានឧបករណ៍ណាផ្សេងអាចជំនួស ឬបំពេញនូវមុខងារដ៏សំខាន់របស់វា នៅក្នុងការអនុវត្តទំនួលខុសត្រូវដែលព្រះបានប្រទានឲ្យបានឡើយ ។

« យើងសូមស្នើដល់ឪពុកម្ដាយ និងកូនៗ ឲ្យផ្ដល់អាទិភាពជាចម្បងដល់ការអធិស្ឋានជាក្រុមគ្រួសារ រាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ការសិក្សាដំណឹងល្អ និងការណែនាំអំពីដំណឹងល្អ ព្រមទាំងសកម្មភាពគ្រួសារល្អត្រឹមត្រូវទាំងអស់ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តម្រូវការ និងសកម្មភាពសក្ដិសម និងសមរម្យដទៃទៀត អាចមាន តែវាពុំត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យយកមកជំនួសកាតព្វកិច្ចដែលបានតែងតាំងពីព្រះថា មានតែឪពុកម្ដាយ និងក្រុមគ្រួសារប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចធ្វើវាឲ្យគ្រប់គ្រាន់បាន » ( សារលិខិតពីគណៈប្រធានទីមួយ ចុះថ្ងៃទី ១១ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៩៩ បានដកស្រង់នៅក្នុង ក្បួនខ្នាតភាគ ២ ៖ ការគ្រប់គ្រងសាសនាចក្រ [ ឆ្នាំ ២០១០ ] ចំណុច ១.៤.១ ) ។

តាមបទពិសោធន៍របស់អ្នក តើ « មុខងារដ៏សំខាន់ » និង « កាតព្វកិច្ចដែលបានតែងតាំងពីព្រះ » អ្វីខ្លះ ដែលត្រូវធ្វើឲ្យល្អបំផុតនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារ ?

សូមបង្ហាញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះ ហើយលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យពិចារណាពីពរជ័យទាំងឡាយ ដែលបានមក ពេលដែលសមាជិកក្រុមគ្រួសារម្នាក់ៗ ព្យាយាមបំពេញកាតព្វកិច្ចគ្រួសារដែលបានតែងតាំងពីព្រះ ៖

« នៅកន្លែងណាដែលមានសមាជិកសាសនាចក្ររស់នៅ នោះពួកគេគួរតែស្ថាបនាគេហដ្ឋានមួយដែលមានព្រះវិញ្ញាណគង់នៅ ។ …

« គេហដ្ឋានដែលមានឪពុកម្ដាយប្រកបដោយក្ដីស្រឡាញ់ និងភក្ដីភាព គឺជាកន្លែងដែលបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណ និងខាងរូបកាយរបស់កូនចៅប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពបំផុត ។ គេហដ្ឋានដែលមានព្រះគ្រីស្ទជាមូលដ្ឋាន គឺជាកន្លែងដែលផ្ដល់នូវការការពារប្រឆាំងនឹងអំពីបាប ជាកន្លែងជ្រកកោនពីលោកិយ ជាកន្លែងព្យាបាលផ្លូវចិត្ត និងការឈឺចាប់ដទៃទៀត និងជាកន្លែងដែលមានការតាំងចិត្ត និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិត » ( ក្បួនខ្នាតភាគ ២ ៖ ការគ្រប់គ្រងសាសនាចក្រ ចំណុច ១.៤.១ ) ។

តើអ្នកជួយបង្កើតគេហដ្ឋានដែលព្រះគ្រីស្ទជាមូលដ្ឋានសម្រាប់គ្រួសារអ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច ?
តើវាធ្វើឲ្យមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងណានៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក ?

សូមបង្ហាញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ អិម រ័សុល បាឡឺដ នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ហើយសុំសិស្សម្នាក់ឲ្យអានវាឮៗ ៖

រូបភាព
អែលឌើរ អិម រ័សុល បាឡឺដ

« ចូរដាក់អ្វីៗដែលអ្នកធ្វើនៅខាងក្រៅផ្ទះ ឲ្យនៅក្រោម ឬគាំទ្រដល់អ្វីៗដែលកើតមាននៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់អ្នក ។ ចូរចាំដំបូន្មានរបស់ប្រធាន ហារ៉ូល ប៊ី លី ថ្លែងថា ‹ កិច្ចការ … សំខាន់ បំផុត ដែលអ្នកនឹងធ្វើ គឺស្ថិតនៅក្នុងរង្វង់ជញ្ជាំងនៃគេហដ្ឋានផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក › … ហើយ ប្រធាន ដេវីឌ អូ ម៉ា់ក់ឃេ ថ្លែងមិនចេះចប់ថា ‹ គ្មានជោគជ័យណា អាចតបស្នងនឹងការបរាជ័យក្នុងគ្រួសារបានទេ › » ( “That the Lost May Be Found,” Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៩៩ ) ។

សូមទុកពេលមួយភ្លែតឲ្យសិស្សសរសេរនូវការណ៍មួយចំនួន ដែលពួកគេអាចធ្វើ ដើម្បីមានចិត្តព្យាយាម និងគិតគូរពីគេហដ្ឋានកាន់តែខ្លាំង និងដើម្បីធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ កាន់តែក្លាយជាការផ្ដោតដ៏សំខាន់នៅក្នុងជីវិតគេ ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យដាក់គោលដៅមួយ ដើម្បីធ្វើតាមគំនិតមួយដែលពួកគេបានសរសេរ ។ សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ពេលដែលសិស្សអនុវត្តគោលដៅរបស់ពួកគេ ព្រះអម្ចាស់នឹងពង្រឹងពួកគេខាងវិញ្ញាណ ហើយជួយពួកគេឲ្យឃើញពីរបៀបដែលសកម្មភាពរបស់ពួកគេក៏ពង្រឹងដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេផងដែរ ។

ការអានរបស់សិស្ស

គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ៩៣:៣៩–៥០
អែលឌើរ រ៉ូបឺត ឌី ហែល “The Eternal Family,” Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៦ ទំព័រ ៦៤–៦៧ ។

Handout

រូបភាព

handout, Our Premortal, Mortal, and Eternal Families

ជីវិតមុនជីវិតរមែងស្លាប់ ជីវិតរមែងស្លាប់ និងក្រុមគ្រួសារដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង

ក្រុមគ្រួសារដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច—មេរៀនទី ៦

គ្រួសាររបស់យើងមុនជីវិតរមែងស្លាប់

« ក្រុមគ្រួសារ គឺត្រូវបានតែងតាំងឡើងដោយព្រះ ។ វាជាអង្គភាពដ៏សំខាន់បំផុតសម្រាប់ពេលនេះ និងអស់កល្បជានិច្ច ។ សូម្បីតែពីមុនពេលដែលយើងបានកើតមកនៅលើផែនដីនេះ យើងជាផ្នែកនៃក្រុមគ្រួសារមួយ ។ យើងម្នាក់ៗគឺជា ‹ បុត្រា និងបុត្រីខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះមាតាបិតាសួគ៌ › ជាមួយនឹង ‹ លក្ខណៈ និងគោលដៅនៃព្រះ › [ ‹ ក្រុមគ្រួសារ ៖ ការប្រកាសដល់ពិភពលោក › Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ១២៩ ] ។ ព្រះគឺជាព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ហើយយើងបានរស់នៅក្នុងវត្តមានទ្រង់ ជាផ្នែកនៃក្រុមគ្រួសាររបស់ទ្រង់ នៅក្នុងជីវិតមុនជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ នៅទីនោះ យើងបានរៀនមេរៀនដំបូងទាំងឡាយរបស់យើង ហើយបានរៀបចំខ្លួនសម្រាប់ជីវិតរមែងស្លាប់ ( សូមមើល គ. និង ស. ១៣៨:៥៦ ) » ( ក្បួនខ្នាតភាគ ២ ៖ ការគ្រប់គ្រងសាសនាចក្រ [ ឆ្នាំ ២០១០ ] ចំណុច ១.១.១ ) ។

« យើងថ្វាយបង្គំព្រះដ៏មហិមា ដែលជាអង្គបង្កើតសកលលោកនេះ ។ ទ្រង់ជាព្រះវរបិតាយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ។ យើងបានក្លាយជាមនុស្សលោក ដោយសារទ្រង់ យើងជាកូនចៅវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ។ យើងបានស្នាក់នៅជាមួយនឹងទ្រង់ នៅក្នុងជីវិតមុនជីវិតរមែងស្លាប់ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងគ្រួសារមួយ ។ យើងបានស្គាល់ទ្រង់ យ៉ាងជិតស្និត និងយ៉ាងច្បាស់ ដូចយើងស្គាល់ឪពុកក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើង នៅលើផែនដីនេះដែរ » ( ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី How to Worship សុន្ទរកថាប្រចាំឆ្នាំនៅសាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់ [ ថ្ងៃទី ២០ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៩៧១ ] ទំព័រ ២ ) ។

សំណួរពិភាក្សា ៖

តើក្រុមគ្រួសារជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃជីវិតមុនជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេចដែរ ?
តើវាមានប្រយោជន៍យ៉ាងណា ដែលដឹងថា ព្រះគឺជាព្រះវរបិតារបស់យើង ហើយថាអ្នកជាសមាជិកដ៏ជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់នៃក្រុមគ្រួសាររបស់ទ្រង់ នៅក្នុងពិភពមុនជីវិតរមែងស្លាប់ ?
តើអ្នកស្រមៃថា ការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នារបស់អ្នកជាមួយនឹងព្រះមាតាបិតាសួគ៌មានលក្ខណៈយ៉ាងណា ?

ក្រុមគ្រួសាររបស់យើងក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់

« ជាចំណែកនៃផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើង យើងបានចាប់កំណើតនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារ ។ ទ្រង់បានស្ថាបនាក្រុមគ្រួសារ ដើម្បីនាំយកសុភមង្គលមកឲ្យយើង ដើម្បីជួយយើងរៀនគោលការណ៍ដ៏ត្រឹមត្រូវនៅក្នុងបរិយាកាសដ៏កក់ក្ដៅមួយ និងដើម្បីរៀបចំយើងសម្រាប់ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។

« ឪពុកម្ដាយមានការទទួលខុសត្រូវដ៏សំខាន់ ដើម្បីជួយដល់កូនចៅរបស់ពួកគេឲ្យរៀបចំខ្លួនត្រឡប់ទៅវត្តមានរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌វិញ ។ ឪពុកម្ដាយទាំងឡាយបំពេញភារកិច្ចនេះ ដោយការបង្រៀនដល់កូនចៅរបស់ពួកគេ ឲ្យដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងរស់នៅតាមដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ » ( ក្បួនខ្នាតភាគ ២ ៖ ការគ្រប់គ្រងសាសនាចក្រ ចំណុច ១.១.៤ ) ។

« ព្រះគឺជាអង្គរចនាក្រុមគ្រួសាររបស់យើង ។ ទ្រង់មានព្រះបំណងថា សុភមង្គលដ៏អស្ចារ្យបំផុត ទិដ្ឋភាពដ៏ស្កប់ស្កល់បំផុតនៃជីវិត ក្ដីអំណរដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតទាំងឡាយ គប្បីបានមកក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នា និងការខ្វល់ខ្វាយរបស់យើងចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងនាមជាឪពុក និងម្ដាយ និងកូនចៅ » ( ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី “What God Hath Joined Together,” Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩១ ទំព័រ ៧៤ ) ។

សំណួរពិភាក្សា ៖

តើក្រុមគ្រួសារជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើង តាមរបៀបណាខ្លះ ?
តើជីវិតនៅលើផែនដី អាចមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចដែរ បើយើងត្រូវបានបញ្ជូនមកផែនដីជាបុគ្គលម្នាក់ៗដោយគ្មានទំនាក់ទំនងក្រុមគ្រួសារ—គ្មានឪពុក ម្ដាយ បងប្អូន ដូនតា ឬកូនចៅនោះ ?
តើបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះ ដែលបានជួយអ្នកឲ្យយល់ពីតួនាទី និងសារៈសំខាន់នៃក្រុមគ្រួសារក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ?

គ្រួសារដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង

« ផែនការនៃសុភមង្គលដ៏ទេវភាពនេះ ផ្ដល់លទ្ធភាពដល់ទំនាក់ទំនងក្រុមគ្រួសារ ចេះតែបន្តមានរហូតហួសពីសេចក្ដីស្លាប់ » ( « ក្រុមគ្រួសារ ៖ ការប្រកាសដល់ពិភពលោក » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ១២៩ ) ។

« ខណៈដែលសេចក្ដីសង្គ្រោះផ្ទាល់ខ្លួនយើងម្នាក់ៗ ផ្អែកលើការគោរពប្រតិបត្តិរបស់យើងម្នាក់ៗ វាក៏សំខាន់ដូចគ្នាក្នុងការដែលយើងយល់ថា យើងជាផ្នែកដ៏សំខាន់ និងទាំងមូលនៃក្រុមគ្រួសារមួយ ហើយពរជ័យដ៏ខ្ពស់បំផុត ដែលអាចទទួលបាន គឺមានតែនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចមួយប៉ុណ្ណោះ ។ នៅពេលក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយដំណើរការទៅ ដូចដែលបានរចនាដោយព្រះ នោះទំនាក់ទំនងនានាដែលមាននៅក្នុងគ្រួសារ គឺមានតម្លៃបំផុតនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ ផែនការរបស់ព្រះវរបិតា គឺថា សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងភាពជាដៃគូនៃក្រុមគ្រួសារ នឹងបន្តទៅកាន់ភាពដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ ជាសមាជិកម្នាក់នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយ យើងមានទំនួលខុសត្រូវដ៏ធំមួយក្នុងការខ្វល់ខ្វាយ ស្រឡាញ់ លើកឡើង និងពង្រឹងសមាជិកនិមួយៗនៃក្រុមគ្រួសារ ដើម្បីឲ្យទាំងអស់គ្នាអាចស៊ូទ្រាំដោយសុចរិតដល់ទីបំផុត នៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ និងរស់នៅជាមួយគ្នាឆ្លងកាត់ភាពដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ វាមិនគ្រប់គ្រាន់នោះទេដែលគ្រាន់តែសង្គ្រោះខ្លួនយើងនោះ ។ វាសំខាន់ដូចគ្នា ដែលឪពុកម្តាយ បងប្អូនប្រុស និងស្រី ត្រូវបានសង្គ្រោះនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារយើងដែរ ។ បើយើងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញម្នាក់ឯង ទៅឯព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង នោះយើងនឹងត្រូវបានសួរថា ‹ តើអ្នកឯទៀតក្នុងគ្រួសារនៅឯណា ? › នេះជាមូលហេតុ ដែលយើងបង្រៀនថា ក្រុមគ្រួសារគឺជានិរន្តរ៍ ។ លក្ខណៈដ៏អស់កល្បនៃបុគ្គលម្នាក់ៗ ក្លាយជាលក្ខណៈដ៏អស់កល្បនៃក្រុមគ្រួសារ » ( រ៉ូបឺត ឌី ហែល “The Eternal Family,” Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៦ ទំព័រ ៦៥ ) ។

សំណួរពិភាក្សា ៖

តើដោយរបៀបណាខ្លះ ដែលក្រុមគ្រួសារជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃគោលដៅដ៏អស់កល្បរបស់យើង ?
តើសកម្មភាពសុចរិតមួយចំនួនអ្វីខ្លះ ដែលសមាជិកក្រុមគ្រួសារអាចធ្វើ ដើម្បីជួយនាំឲ្យមានសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ?
តើនៅពេលណាដែលសមាជិកក្រុមគ្រួសារម្នាក់បានលើក ឬពង្រឹងអ្នកឡើង នៅក្នុងរបៀបមួយដែលបំផុសអ្នកឲ្យស៊ូទ្រាំរហូតដល់ទីបំផុតនោះ ?