بخش ۱۱۹
وحی داده شده از طریق جوزف اسمیتِ پیامبر، در فار وِست میسوری، ۸ جولای ۱۸۳۸، در پاسخ به دعایش: «سَروَرا! به خدمتگزاران خودت نشان بده تو از دارایی های مردم خودت برای ده یک چقدر لازم می دانی.» قانون ده یک، آنگونه که امروز فهمیده می شود، پیش از این وحی به کلیسا داده نشده بود. اصطلاح ده یک در نیایش داده شدۀ اخیر و وحی های پیشین (۶۴:۲۳؛ ۸۵:۳؛ ۹۷:۱۱) نه تنها به معنای ده یک بود، بلکه به همۀ پیشکشی ها، یا اهدا کردن های اختیاری، به منابع مالیِ کلیسا بود. سَروَر پیش از آن قانون وقف و سرپرستی دارایی را به کلیسا داده بود، که اعضا (بطور عُمده ارشدانِ رهبری کننده) با پیمانی که قرار بود جاودانی باشد به آن وارد می شدند. به خاطر شکست بسیاری در اطاعت کردن از این پیمان، سَروَر برای مدّت زمانی از آن صرف نظر کرد و به جای آن قانون ده یک را به همۀ کلیسا داد. پیامبر از سَروَر درخواست کرد او چقدر از دارایی شان را برای هدف های مقدّس خواسته است. پاسخ این وحی بود.
۱–۵، مقدّسین بایستی دارایی مازاد را بپردازند و سپس یک دهم از بهرۀ سالیانۀ خود را، به عنوان ده یک، بدهند؛ ۶–۷، چنین روشی سرزمین صهیون را تقدیس خواهد کرد.
۱ همانا، بدین گونه سَروَر می گوید، من خواستارم تا همۀ دارایی مازاد به دستان اسقف کلیسای من در صهیون داده شود،
۲ برای ساختن خانۀ من، و برای گذاشتن بنیان صهیون و برای کشیشی، و برای بدهی های ریاست کلیسای من.
۳ و این آغاز ده یک دادن مردم من خواهد بود.
۴ و پس از آن، کسانی که بدین گونه ده یک داده اند بایستی یک دهم بهرۀ سالیانۀ خود را بپردازند؛ و این قانون پابرجا برای همیشه، برای کشیشیِ مقدّس من، بر آنها خواهد بود، سَروَر می گوید.
۵ همانا من به شما می گویم، چنین خواهد گذشت که همۀ کسانی که در سرزمین صهیون گردآورده خواهند شد از دارایی های مازادشان ده یک بایستی بدهند، و بایستی این قانون را رعایت کنند، وگرنه آنها شایستۀ ساکن بودن در میان شما نخواهند بود.
۶ و من به شما می گویم، اگر مردم من این قانون را رعایت نکنند، تا آن را مقدّس نگه دارند، و با این قانون سرزمین صهیون را برای من تقدیس کنند، که دستورات من و داوری های من در آن نگه داشته شوند، که آن بتواند مقدّس ترین باشد، بنگرید، همانا من به شما می گویم، آن یک سرزمین صهیون برای شما نخواهد بود.
۷ و این نمونه ای بر همۀ وَتَدهای صهیون خواهد بود. بدین گونه است. آمین.