بخش ۷۴
وحی داده شده به جوزف اسمیتِ پیامبر، در شهرستان وینِ نیویورک، در ۱۸۳۰. حتّی پیش از سازمان کلیسا، پرسش هایی دربارۀ شیوۀ فراخور تعمید برخاسته بود، که پیامبر را به جویا شدن پاسخ ها بر این موضوع کشاند. تاریخچۀ جوزف اسمیت چنین می گوید که این وحی شرحی است بر اول قُرِنتیان ۷:۱۴، نوشتۀ مقدّسی که اغلب برای توجیه کردن تعمید نوزادان بکار برده می شد.
۱–۵، پولس کلیسای روزگارش را اندرز می دهد تا قوانین موسی را نگه ندارند؛ ۶–۷، بچه های کوچک مقدّس هستند و از طریق کَفّاره تقدیس شده اند.
۱ زیرا شوهر بی ایمان از طریق زنش تقدیس می شود، و زن بی ایمان از طریق شوهرش تقدیس می شود؛ وگرنه بچه های شما ناپاک می بودند، ولی اینک آنها مقدّس هستند.
۲ اینک، در روزگار رسولان قانون ختنه در میان همۀ یهودیانی بود که به مُژدۀ عیسی مسیح ایمان نداشتند.
۳ و چنین گذشت که درگیری بزرگی در میان مردم دربارۀ قانون ختنه برخاست، زیرا شوهر بی ایمان خواستار بود تا بچه هایش ختنه شوند و مطیع قانون موسی شوند، قانونی که برآورده شده بود.
۴ و چنین گذشت که بچه ها، که در اطاعت از قانون موسی بزرگ شده بودند، به رسوم پدرانشان توجّه می کردند و به مُژدۀ مسیح ایمان نداشتند، که در این آنها نامقدّس می شدند.
۵ از این رو، به این دلیل رسول به کلیسا نوشت، به آنها فرمانی داد، نه از سوی سَروَر، بلکه از سوی خودش، اینکه یک با ایمان نبایستی با یک بی ایمان یکی شود؛ مگر اینکه قانون موسی در میان آنها پایان یابد،
۶ اینکه بچه های آنها بدون ختنه بتوانند باقی بمانند؛ و اینکه این سُنّت، که می گوید بچه های کوچک نامقدّس هستند بتواند پایان یابد؛ زیرا این در میان یهودیان بود؛
۷ ولی بچه های کوچک، از طریق کَفّارۀ عیسی مسیح تقدیس شده، مقدّس هستند؛ و این چیزی است که نوشته های مقدّس می گویند.