ខ្ញុំដឹងការណ៍ទាំងនេះ
ដោយប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ
ប្រធានកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
នូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានអាន និងបង្រៀន ហើយនិងរៀន ការពិតដ៏មានមានតម្លៃ និងពិសិដ្ឋបំផុត ដែលខ្ញុំត្រូវផ្តល់ នោះគឺជាទីបន្ទាល់ពិសេសរបស់ខ្ញុំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
នៅក្នុងឆ្នាំ 1992 បន្ទាប់ពីបានបម្រើបានប្រាំបួនឆ្នាំ ជាជំនួយការដល់ពួកដប់ពីរនាក់ និង 22 ឆ្នាំ ជាសមាជិកនៃកូរ៉ុមដប់ពីរនាក់ ខ្ញុំបានឈានចូលដល់អាយុ 68 ឆ្នាំ។ ខ្ញុំត្រូវបានបំផុសគំនិតឲ្យសរសេរនូវអ្វីមួយ ដែលមានចំណងជើងថា « ការតែងមិនទាន់ចប់ »។ ផ្នែកដំបូងនៃការនិពន្ធនោះ មានដូចតទៅនេះ៖
នារាត្រីមួយ ខ្ញុំមានគំនិតមួយ
ជាគំនិតដ៏ស៊ីជម្រៅ និង មានអត្ថន័យ។
វាផុសឡើង ពេលដែលខ្ញុំអស់កម្លាំងពន់ពេក
អស់កម្លាំងពេក គេងមិនលក់។
ខ្ញុំធ្វើការរវល់ណាស់ថ្ងៃនោះ
ខ្ញុំបានសញ្ជឹងគិតពីជោគវាសនាខ្ញុំ។
គំនិតនោះគឺថា ៖
ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំពុំមែនអាយុ 68 ឆ្នាំទេ !
ខ្ញុំអាចដើរយ៉ាងស្រួល
ខ្ញុំមិនចុកស្មា។
ខ្ញុំអាចអានប្រយោគមួយតែពីរដង
រួចហើយអាចនិយាយវាឡើងវិញ ។
ខ្ញុំអាចធ្វើការដោយមិននឿយហត់
ស្ទើរតែមិនដកដង្ហើមផង ។
ឥឡូវ មានរឿងជាច្រើន ដែលខ្ញុំមិនអាចធ្វើបាន
ខ្ញុំអាចធ្វើបានដោយងាយ ពេលនៅវ័យក្មេង ។
បើឥឡូវនេះ ខ្ញុំអាចត្រឡប់ទៅអតីតកាលវិញ
បើខ្ញុំអាចជ្រើសរើសបាន
ខ្ញុំនឹងមិនយកភាពយុវវ័យ ទៅប្តូរនឹងភាពចាស់ឡើយ
ខ្ញុំនឹងខាតបង់ច្រើនពេកហើយ ។
ខ្ញុំមានចិត្តសោមនស្សនឹងបោះជំហានទៅមុខ
សុខចិត្តលះបង់ភាពយុវវ័យខ្ញុំ ទោះវាវិសេសវិសាល
បើខ្ញុំត្រឡប់ថយក្រោយវិញ តើអ្វីដែលខ្ញុំនឹងបាត់បង់
គឺជាអ្វីដែលខ្ញុំយល់។
ដប់ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តសរសេរបន្ថែមពីរបីបន្ទាត់ទៀត ទៅលើកំណាព្យនោះ ៖
ដប់ឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់រហ័ស
ឯការឈឺចាប់ក៏កន្លងផុតទៅដែរ ។
ត្រគាកខ្ញុំដាក់ដែក
ខ្ញុំអាចដើរត្រង់ខ្លួនម្តងទៀត។
បន្ទះដែកមួយទៀត ទប់ឆ្អឹងកឲ្យនឹង
ជាការបង្កើតយ៉ាងអស្ចារ្យ!
វាទប់ទល់នឹងជំងឺទន់សរសៃរបស់ខ្ញុំ
ខ្ញុំចូលរួមជាមួយនឹងតំណរមនុស្សក្បាលរឹង ។ (ជាការកំប្លែង)
សញ្ញានៃជរាភាពអាចមើលឃើញ។
អ្វីៗទាំងនោះនឹងមិនបានធូរស្បើយឡើយ។
អ្វីដែលចេះតែលូតលាស់ឡើង
គឺការភ្លេចភ្លាំងរបស់ខ្ញុំ។
អ្នកសួរថា « តើខ្ញុំចាំអ្នកឬទេ? »
ពិតហើយ អ្នកគឺនៅតែដដែលហ្នឹង ។
សូមកុំអាក់អន់ចិត្តនឹងខ្ញុំអី
បើខ្ញុំភ្លេចឈ្មោះអ្នក។
ខ្ញុំយល់ស្របថា ខ្ញុំបានរៀនអំពីអ្វីមួយ
ដែលខ្ញុំមិនចង់ដឹងទេ
ប៉ុន្តែ អាយុបាននាំមកនូវការពិតដ៏មានតម្លៃទាំងនោះ
ដែលធ្វើឲ្យវិញ្ញាណលូតលាស់ឡើង។
នូវគ្រប់អស់ទាំងពរជ័យដែលបានមក
ការណ៍ដ៏ល្អបំផុត នៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ
គឺជាភាពជាដៃគូ និង ការលួងលោម
ដែលខ្ញុំទទួលពីភរិយាជាទីស្រឡាញ់ខ្ញុំ។
កូនរបស់យើងទាំងអស់ បានរៀបការរួចហើយ
មានក្រុមគ្រួសាររបស់គេផ្ទាល់
មានកូនៗ និង ចៅ
គេបានធំឡើងលឿនណាស់។
ខ្ញុំមិនបានផ្លាស់ប្តូរគំនិតបន្តិចណាសោះ
ពីការចង់បានភាពយុវវ័យម្ដងទៀត ។
រូបរាងកាយយើង តម្រូវឲ្យចាស់ទៅ
ដោយវាបានមកវិញនូវចំណេះដឹងពីសេចក្ដីពិត ។
អ្នកសួរថា « តើអនាគតនឹងនាំមកនូវអ្វីខ្លះទៅ?
តើគ្រាន់តែជាវាសនារបស់ខ្ញុំឬ ? »
ខ្ញុំនឹងសុខចិត្តទៅ និងមិនត្អូញត្អែរឡើយ។
សួរ នៅពេលខ្ញុំមានអាយុ 88 ឆ្នាំ !
ហើយឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានសរសេរបន្ថែមឃ្លាទាំងនេះ៖
ឥឡូវនេះ ខ្ញុំមានអាយុ 88 ឆ្នាំ ហើយ។
ឆ្នាំទាំងនោះកន្លងទៅលឿនណាស់ ។
ខ្ញុំបានដើរ ខ្ញុំដើរខ្ចើចៗ ខ្ញុំដើរកាន់ឈើច្រត់
ហើយទីបំផុត ខ្ញុំអង្គុយក្នុងរទេះរុញ។
ខ្ញុំគេងលក់ម្តងម្កាល
ប៉ុន្តែអំណាចបព្វជិតភាពនៅតែដដែល។
ទោះជាខ្ញុំខ្វះនូវអ្វីៗខាងរាងកាយ
តែខ្ញុំបានចម្រើនខាងវិញ្ញាណយ៉ាងអស្ចារ្យ ។
ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោករាប់លានគីឡូ ។
ហើយរាប់លានគីឡូទៀត ។
ហើយដោយមានជំនួយពីផ្កាយរណប
សម្លេងខ្ញុំនៅតែធ្វើដំណើរទៅទូទាំងពិភពលោក ។
ឥឡូវនេះ ខ្ញុំអាចនិយាយដោយភាពជាក់ច្បាស់
ថាខ្ញុំស្គាល់ និង ស្រឡាញ់ព្រះ ។
ខ្ញុំអាចថ្លែងទីបន្ទាល់ ជាមួយនឹងមនុស្សជំនាន់ដើម
ពេលខ្ញុំផ្សព្វផ្សាយព្រះបន្ទូលដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់។
ខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់បានរងការឈឺចាប់ក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានីជាយ៉ាងណា
គឺធំក្រៃលែងពុំអាចយល់បាន ។
ខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់បានធ្វើបែបនេះ សម្រាប់យើងគ្រប់រូប
យើងគ្មានមិត្តណាដែលអស្ចារ្យជាងទ្រង់ឡើយ ។
ខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់នឹងយាងមកម្តងទៀត
ដោយព្រះចេស្ដា និង សិរីល្អ ។
ខ្ញុំដឹងថា យើងនឹងឃើញទ្រង់ម្តងទៀត
នៅទីបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំនឹងលត់ជង្គង់ចុះ ចំពោះព្រះបាទ ដែលមានស្នាមរបួសរបស់ទ្រង់
ខ្ញុំនឹងដឹងពីសិរីល្អរុងរឿងរបស់ទ្រង់។
សម្លេងខ្សិបញ័រៗរបស់ខ្ញុំនឹងនិយាយថា
« ឱព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ទូលបង្គំអើយ ទូលបង្គំដឹង » ។1
ហើយទូលបង្គំពិតជាដឹង!
ពេលមើលតាមបង្អួចខាងក្រោយនៃផ្ទះយើង មានសួនផ្កាតូចមួយ និងព្រៃឈើរដុះក្បែរអូរតូចមួយ។ ជញ្ជាំងផ្ទះមួយចំហៀងនៅស្របនឹងសួនផ្កា ហើយមានវល្លិ៍ដុះព័ទ្ធយ៉ាងក្រាស់។ ជាច្រើនឆ្នាំមក វល្លិ៍បានក្លាយជាសំបុកសត្វស្លាបតូចៗ ។ សំបុកនៅក្នុងវល្លិ៍ គឺជាទីសុវត្ថិភាពពីឆ្កែចចក និង សត្វរ៉ាឃូន និងសត្វឆ្មា ដែលចេញអុកឡុកនាពេលយប់។
ថ្ងៃមួយ មានសូររំពងនៅក្នុងគុម្ពវ័ល្លិ៍។ សម្លេងស្រែកជ្រួលច្រាល់ បាននាំកូនសត្វ 8 ឬ 10 ក្បាលទៀត ពីព្រៃឈើជុំវិញនោះ ស្រែកយំដែរ ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានរកឃើញប្រភពនៃការជ្រួលច្រាល់នោះ ។ មានសត្វពស់ វាចេញពីគុម្ពវ័ល្លិ៍ ហើយព្យួរខ្លួនស្រយុងចុះនៅពីមុខបង្អួច ទុកឲ្យខ្ញុំទាញវាចុះ។ នៅកណ្តាលពោះវា មានដុំប៉ោងពីរផ្នែក—វាបង្ហាញថា ពិតជាមានកូនសត្វពីរនៅក្នុងពោះវាហើយ។ តាំងពីយើងបានរស់នៅក្នុងផ្ទះនោះ 50 ឆ្នាំ មកហើយ យើងមិនដែលឃើញអ្វីបែបនេះទេ។ វាគឺជាបទពិសោធន៍ដែលកម្រមានណាស់—យើងគិតថាអញ្ចឹង ។
ពីរបីថ្ងៃក្រោយមក មាននូវការជ្រួលច្រាលមួយទៀត ពេលនេះវានៅក្នុងគុម្ពវល្លិ៍ដែលហ៊ុំព័ទ្ធផ្លូវសត្វឆ្កែរបស់យើង។ យើងបានឮសម្រែក និងការប្រមូលផ្ដុំគ្នារបស់សត្វបក្សីដដែល។ យើងបានដឹងថា គឺជាសត្វពស់ហើយ ។ ចៅម្នាក់បានរត់ចេញទៅ ហើយបានទាញសត្វពស់មួយទៀតចុះមក ដែលវាតោងជាប់នឹងមេសត្វ ដែលវាចាប់បាន ហើយសម្លាប់នោះ ។
ខ្ញុំបាននិយាយថា « តើមានអ្វីកំពុងតែកើតឡើង? តើសួនច្បារអេដែន ត្រូវបានឈ្លានពានទៀតហើយឬ? »
ពេលនោះ មានពាក្យព្រមានបន្លឺឡើងដោយពួកព្យាការីបានចូលក្នុងគំនិតខ្ញុំ ។ យើងនឹងមិនមានសុវត្ថិភាពពីអានុភាពរបស់ពួកមច្ឆាមិត្រជានិច្ចនោះទេ ទោះជានៅក្នុងផ្ទះរបស់យើងផងដែរ ។ យើងត្រូវតែការពារទីជម្រករបស់យើង។
យើងរស់នៅក្នុងពិភពលោកដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដែលគំរាមកំហែងអ្វីៗខាងវិញ្ញាណបំផុត ។ ក្រុមគ្រួសារ ដែលជាអង្គការគ្រឹះនៅក្នុងពេលវេលានេះ និង អស់កល្បជានិច្ច គឺស្ថិតនៅក្រោមការវាយលុកពីកម្លាំងដែលមើលឃើញ និង មើលមិនឃើញ។ ខ្មាំងសត្រូវកំពុងតែចេញមកឆាឆៅ។ គោលបំណងរបស់វា គឺធ្វើឲ្យយើងមានរបួស ។ បើវាអាចបំផ្លាញ និង ធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសារចុះខ្សោយបាន នោះវានឹងបានជ័យជំនះហើយ។
ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយស្គាល់នូវសារសំខាន់ដ៏អស្ចារ្យនៃក្រុមគ្រួសារ និងខិតខំរស់នៅក្នុងរបៀបមួយ ដែលខ្មាំងសត្រូវមិនអាចលួចចូលទៅក្នុងផ្ទះយើងបានឡើយ។ យើងរកឃើញសុវត្ថិភាព និង ភាពកក់ក្តៅសម្រាប់ខ្លួនយើង និងកូនៗយើង ដោយការគោរពតាមសេចក្តីសញ្ញា ដែលយើងបានធ្វើ និង រស់នៅក្នុងទង្វើដ៏សាមញ្ញនៃការគោរពតាម ដែលជាការតម្រូវសម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ។
អេសាយបាននិយាយថា « ការណ៍នៃសេចក្តីសុចរិត នោះនឹងបានជាសន្តិសុខ ហើយផលនៃសេចក្តីសុចរិត នោះបានជាសេចក្តីស្រាកស្រាន្ត និងសេចក្តីទុកចិត្តជាដរាបទៅ » ។ 2
សេចក្តីសុខសាន្តនោះ ក៏ត្រូវបានសន្យាផងដែរ នៅក្នុងវិវរណៈ ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រកាសថា៖ « បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាបានប្រុងប្រៀបទុកជាស្រេច នោះអ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវខ្លាចឡើយ »។3
អំណាចដ៏ធំបំផុតនៃបព្វជិតភាព ត្រូវបានប្រទានដើម្បីការផ្ទះ និង អ្នករស់នៅក្នុងនោះ។ ឪពុកមានសិទ្ធិអំណាច និង ការទទួលខុសត្រូវ ដើម្បីបង្រៀនកូនៗគាត់ និង ផ្តល់ពរ និង ផ្តល់ដល់ពួកគេនូវពិធីបរិសុទ្ធនៃដំណឹងល្អ និង កិច្ចការពារខាងបព្វជិតភាពចាំបាច់ដទៃទៀត។ គាត់ត្រូវតែសម្ដែងនូវក្តីស្រឡាញ់ និង ស្វាមីភក្ដិ ហើយគោរពដល់ម្តាយ ដើម្បីឲ្យកូនៗអាចមើលឃើញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់នោះ។
ខ្ញុំបានដឹងថា សេចក្តីជំនឿនោះគឺជាអំណាចពិត មិនត្រឹមតែជាការសម្ដែងចេញ ឬ ការជឿឡើយ។ មាននូវអ្វីខ្លះទៀត ដែលកាន់តែមានអានុភាព ជាងការអធិស្ឋានដោយស្មោះស្ម័គ្រនៃម្តាយដ៏សុចរិតម្នាក់ ។
ចូរបង្រៀនខ្លួនអ្នក និង បង្រៀនក្រុមគ្រួសារអ្នក អំពីអំណោយនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និង ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ អ្នកនឹងមិនធ្វើកិច្ចការអស់កល្បណាផ្សេងទៀត ធំជាងកិច្ចការនៅក្នុងជញ្ជាំងផ្ទះរបស់អ្នកឡើយ ។
យើងដឹងថា យើងគឺជាកូនវិញ្ញាណរបស់ព្រះមាតាបិតាសួគ៌នៅលើផែនដីនេះ ដើម្បីទទួលរូបកាយ រមែងស្លាប់ និង ត្រូវបានសាកល្បង។ យើងដែលមានរូបកាយរមែងស្លាប់ មានអំណាចលើតួដែលពុំមានរូបកាយ។4 យើងមានសេរីភាពជ្រើសរើស នូវអ្វីដែលយើងនឹងប្រែក្លាយ និង ជ្រើសរើសទង្វើរបស់យើង ប៉ុន្តែយើងពុំមានសេរីភាពជ្រើសយកលទ្ធផលទេ។ វានឹងកើតឡើងតាមក្រោយ។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ និយមន័យសិទ្ធិជ្រើសរើសគឺ « សិទ្ធិជ្រើសរើសខាងសីលធម៌ » ដែលមានន័យថា យើងអាចជ្រើសរើសរវាងល្អ និង អាក្រក់។ ខ្មាំងសត្រូវខំល្បួងយើង មិនឲ្យប្រើសិទ្ធិជ្រើសរើសខាងសីលធម៌ត្រឹមត្រូវឡើយ។
ព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើង « ថាមនុស្សគ្រប់រូបអាចប្រព្រឹត្តិនូវគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ដែលទាក់ទងទៅនឹងពេលខាងមុខ តាមសិទ្ធិជ្រើសរើសខាងសីលធម៌ ដែលយើងបានប្រទានដល់គេ ប្រយោជន៍ឲ្យមនុស្សគ្រប់រូបអាចបានទទួលការខុសត្រូវ ចំពោះបាបទាំងឡាយរបស់ខ្លួន នៅថ្ងៃជំនុំជំរះ » ។5
អាលម៉ាបានបង្រៀនថា « ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មិនអាចទតមើលអំពើបាប សូម្បីតែបន្តិចបន្តួចក៏មិនបានឡើយ » ។6 ដើម្បីយល់ពីការណ៍នេះ យើងត្រូវតែញែកអំពើបាបចេញពីអ្នកមានបាប។
ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលពួកគេបាននាំស្ត្រីមា្នក់ដែលត្រូវបានគេចោទថា បានប្រព្រឹត្តិកំផិតមកឯព្រះអង្គសង្គ្រោះ នាងពិតជាមានទោសពិត តែទ្រង់បានបញ្ចប់រឿងរ៉ាវរបស់គេដោយមានបន្ទូលថា ៖ « អញ្ជើញទៅចុះ ហើយកុំធ្វើបាបទៀតឡើយ » ។7 នោះគឺជាអាកប្បកិរិយានៃការបម្រើរបស់ទ្រង់។
ការចេះអត់ឱន គឺជាគុណធម៌ ប៉ុន្តែដូចជាគុណធម៌ទាំងអស់ដែរ ពេលដែលត្រូវពន្លើស វាក្លាយទៅជាគុណវិបត្តិវិញ ។ យើងគប្បីប្រយ័ត្នចំពោះ « អន្ទាក់នៃការចេះអត់ឱន » ដើម្បីកុំឲ្យយើងធ្លាក់ចុះក្នុងរណ្ដៅនោះ ។ ការអត់ឱនជាសាធារណៈ ដែលបានបង្កើតឡើង ដោយច្បាប់ស៊ីវិលទន់ខ្សោយ បណ្តោយឲ្យអំពីអសីលធម៌ក្លាយទៅជាស្របច្បាប់នោះ មិនកាត់បន្ថយលទ្ធផលខាងវិញ្ញាណដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលជាផលនៃការបំពានច្បាប់ព្រហ្មចារីភាពរបស់ព្រះនោះទេ។
មនុស្សគ្រប់រូបបានកើតមកជាមួយនឹងពន្លឺរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលជាអនុភាពដឹកនាំមួយ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សម្នាក់ៗ ស្គាល់ល្អ ស្គាល់អាក្រក់។ អ្វីដែលយើងធ្វើជាមួយនឹងពន្លឺនោះ និង របៀបដែលយើងឆ្លើយតបនឹងការបំផុសទាំងនោះ ដើម្បីរស់នៅដោយសុចរិត គឺជាផ្នែកនៃការសាកល្បងនៃជីវិតរមែងស្លាប់។
« ត្បិតមើលចុះ ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគ្រីស្ទ ត្រូវបានប្រទានដល់មនុស្សគ្រប់រូប ដើម្បីឲ្យគេអាចដឹងខុស និង ត្រូវ ហេតុដូច្នោះហើយ ខ្ញុំបង្ហាញដល់អ្នកនូវវិធីវិនិច្ឆ័យ ត្បិតគ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលអញ្ជើញឲ្យធ្វើល្អ ហើយដែលបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទ នោះគឺបានចាត់មកពីព្រះចេស្តា និងអំណោយទាននៃ ព្រះគ្រីស្ទ ហេតុដូច្នេះហើយ អ្នករាល់គ្នាអាចដឹងដោយដំរិះដ៏ឥតខ្ចោះថា មកពីព្រះ » ។8
យើងម្នាក់ៗត្រូវតែរៀបចំជានិច្ច ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងការបំផុសគំនិតនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះអម្ចាស់មានរបៀបប្រទាននូវប្រាជ្ញាឥតខ្ចោះ ចូលក្នុងគំនិតយើង ដើម្បីបំផុសចិត្តយើង ដឹកនាំយើង បង្រៀនយើង ព្រមានយើង។ បុត្រា ឬបុត្រីរបស់ព្រះម្នាក់ៗ អាចដឹងនូវអ្វីៗដែលពួកគេត្រូវការដឹងមួយរំពេច។ ចូររៀនទទួល និង អនុវត្តតាមការបំផុសគំនិត និង វិវរណៈ ។
នូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានអាន និងបង្រៀន ហើយនិងរៀន ការពិតដ៏មានមានតម្លៃ និងពិសិដ្ឋបំផុត ដែលខ្ញុំត្រូវផ្តល់ នោះគឺជាទីបន្ទាល់ពិសេសរបស់ខ្ញុំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ ។ ខ្ញុំដឹងថាទ្រង់មានព្រះជន្មរស់។ ខ្ញុំគឺជាសាក្សីរបស់ទ្រង់។ ហើយខ្ញុំអាចថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីទ្រង់ ។ ទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ និង ព្រះប្រោសលោះរបស់យើង។ ខ្ញុំដឹងយ៉ាងពិតប្រាកដ ។ ខ្ញុំថ្លែងជាសាក្សីអំពីការណ៍នេះ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។