យើងរួបរួមគ្នាតែមួយ

ដោយ ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង

ទីប្រឹក្សាទីមួយក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ

ព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ នៅដើមនៃគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាចុងក្រោយនេះថា យើងត្រូវនាំយកដំណឹងល្អទៅកាន់ពិភពលោកទាំងមូល ។ អ្វីដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលមកកាន់ពួកអ្នកកាន់បព្វជិតភាពមួយចំនួនតូចក្នុងឆ្នាំ 1831 ទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់មនុស្សជាច្រើននៅពេលនេះ ។ មិនថាយើងមានអាយុ សមត្ថភាព ការហៅក្នុងសាសនាចក្រយ៉ាងណា ឬ យើងរស់នៅទីណានោះទេ នោះយើងត្រូវបានហៅរួមគ្នាមកកាន់កិច្ចការនេះ ដើម្បីជួយទ្រង់ក្នុងការប្រមូលព្រលឹង រហូតដល់ទ្រង់យាងមកម្ដងទៀត ។ ទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់ពួកអ្នកធ្វើការដំបូងក្នុងចម្ការទំពាំងបាយជូរនោះថា ៖

« ហើយជាថ្មីទៀត យើងប្រាប់អ្នកថា យើងប្រទានបញ្ញត្តិមួយដល់អ្នកដើម្បីឲ្យមនុស្សរាល់គ្នាទាំង អ៊ែលឌើរ ទាំងសង្ឃ ទាំងគ្រូ និង ទាំងសមាជិកផងឲ្យទៅធ្វើដោយអស់ពីពលំរបស់ខ្លួននូវការងារនៃដៃរបស់ខ្លួន ដើម្បីរៀបចំ និង សម្រេចនូវអ្វីៗដែលយើងបានបញ្ជាចុះ ។

« ហើយចូរបណ្ដោយឲ្យការផ្សាយរបស់អ្នកទៅជាសំឡេងនៃការព្រមានចុះ គឺមនុស្សម្នាក់ៗចំពោះអ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួនដោយនូវភាពទន់ភ្លន់ និង ស្លូតបូត ។

« ហើយចូរអ្នករាល់គ្នាចេញពីចំណោមពួកទុច្ចរិតទៅ ។ ចូរជួយសង្គ្រោះខ្លួនឲ្យរួច ។ ចូរអ្នករាល់គ្នាដែលកាន់ប្រដាប់ទាំងឡាយនៃព្រះអម្ចាស់បានជ្រះស្អាតចុះ » ។¹

ឥឡូវនេះ អ្នកដែលជាសមាជិកនៃបព្វជិតភាពអើរ៉ុនអាចឃើញថា បញ្ជារបស់ព្រះអម្ចាស់រួមបញ្ចូលអ្នកក្នុងនោះផងដែរ ដោយសារអ្នកដឹងថា ព្រះអម្ចាស់តែងរៀបចំផ្លូវដើម្បីគោរពតាមបញ្ញត្តិទ្រង់ នោះអ្នកអាចរំពឹងទុកថា ទ្រង់នឹងធ្វើការណ៍នោះសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា ។

សូមឲ្យខ្ញុំប្រាប់អ្នកពីរបៀបដែលទ្រង់ធ្វើការនោះ សម្រាប់ក្មេងប្រុសម្នាក់ ដែលឥឡូវនេះកាន់បព្វជិតភាពអើរ៉ុនថ្នាក់សង្ឃ ។ គាត់មានអាយុ 16 ឆ្នាំ ។ គាត់រស់នៅក្នុងប្រទេសមួយដែលទើបមានអ្នកផ្សាយសាសនាកាលពីមួយឆ្នាំមុន ។ ពួកគេបានចាត់ឲ្យទៅទីក្រុងពីរ តែពុំមែនជាទីក្រុងដែលក្មេងប្រុសនោះរស់នៅឡើយ ។

កាលពីគាត់នៅក្មេង ឪពុកម្ដាយគាត់បាននាំគាត់ទៅ រដ្ឋយូថាហ៍ ដើម្បីមានសុវត្ថិភាព ។ គ្រួសារនេះត្រូវបានបង្រៀន ហើយបានជ្រមុជទឹកដោយពួកអ្នកផ្សាយសាសនា ។ គាត់មិនបានជ្រមុជទឹកចូលក្នុងសាសនាចក្រទេ ដោយសារគាត់មិនទាន់គ្រប់អាយុ 8 ឆ្នាំ ។

ឪពុកម្ដាយគាត់បានស្លាប់ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរមួយ ។ ដូច្នេះលោកយាយគាត់បានយកគាត់មកផ្ទះវិញ ដោយឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រ មកកាន់ទីក្រុងកំណើតគាត់ ។

ក្នុងខែមិនា ឆ្នាំមុន កាលគាត់កំពុងដើរនៅលើផ្លូវ នោះគាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់គួរតែទៅនិយាយនឹងស្ត្រីម្នាក់ដែលគាត់មិនស្គាល់ ។ គាត់បាននិយាយជាមួយនាងជាភាសាអង់គ្លេស តាមដែលគាត់នៅចាំបាន ។ នាងជាគ្រូពេទ្យម្នាក់ដែលប្រធានបេសកកម្មចាត់ឲ្យមកទីក្រុងគាត់ដើម្បីរកផ្ទះជួល និងរកមន្ទីរពេទ្យសម្រាប់អ្នកផ្សាយសាសនា ដែលនឹងត្រូវចាត់តាំងឲ្យមកទីនេះឆាប់ៗ ។ គាត់ និង នាងបានក្លាយជាមិត្ត កាលពួកគេជជែកគ្នា ។ ពេលនាងត្រឡប់ទៅទីស្នាក់ការបេសកកម្មវិញ នាងបានប្រាប់អ្នកផ្សាយសាសនាអំពីគាត់ ។

ពួកអែលឌើរពីរនាក់ដំបូងគេ បានមកដល់ក្នុងខែកញ្ញា ឆ្នាំ2012 ។ ក្មេងប្រុសកំព្រាម្នាក់នេះគឺជាអ្នកទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកដំបូងរបស់ពួកគេ ចូលក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ លុះដល់ខែមិនាឆ្នាំនេះ គាត់បានក្លាយជាសមាជិកបានបួនខែហើយ ។ គាត់បានតែងតាំងជាសង្ឃក្នុងបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ហើយអាចធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យអ្នកផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿទីពីរចូលមកសាសនាចក្រ ។ គាត់គឺជាអ្នកត្រួសត្រាយបព្វជិតភាពមុនគេ ដើម្បីប្រមូលកូនចៅដទៃទៀតនៃព្រះវរបិតាសួគ៌ មកចូលរួមនឹងគាត់ ដើម្បីស្ថាបនាសាសនាចក្រ ក្នុងទីក្រុងមួយដែលមានប្រជាជនប្រមាណ 130,000 នាក់ ។

នៅថ្ងៃអាទិត្យ ទី 31 ខែ មិនា ឆ្នាំ 2013 នៃបុណ្យអ៊ីស្ទើរ សមាជិកភាពសាសនាចក្រនៅទីនោះបានកើនឡើងដល់ចំនួន 6 នាក់ក្នុងទីក្រុងនោះ ។ គាត់ជាសមាជិកតែម្នាក់គាត់ដែលចូលរួមប្រជុំនៅថ្ងៃអាទិត្យនោះ ។ ជង្គង់គាត់មានរបួសកាលពីថ្ងៃសៅរ៍ តែគាត់បានតាំងចិត្តដើម្បីនៅទីនោះ ។ គាត់បានអធិស្ឋានដើម្បីឲ្យគាត់អាចដើរទៅព្រះវិហារបាន ។ ហើយថាគាត់បានដើរទៅដល់ព្រះវិហារបានមែន ។ គាត់បានចែកសាក្រាម៉ង់ជាមួយនឹងពួកអែលឌើរបួននាក់ និង អ្នកផ្សាយសាសនាវ័យចំណាស់មួយគូ ដែលជាចំនួនអ្នកមកចូលរួមទាំងអស់គ្នា ។

ដំណើររឿងនេះមិនអស្ចារ្យនោះទេ ដរាបណាអ្នកស្គាល់ពីគំរូនៃព្រះហស្តរបស់ព្រះក្នុងការសង់នគរទ្រង់ក្នុងដំណើររឿងនេះ ។ វាបានឃើញច្រើនដងហើយ ។

ខ្ញុំបានឃើញការណ៍នេះនៅរដ្ឋ នូវ ម៉ិកស៊ីកូ កាលពីនៅក្មេង ។ ជាច្រើនជំនាន់ ពួកព្យាការីបានប្រាប់យើងថា យើងត្រូវតែជួយអ្នកផ្សាយសាសនាស្វែងរក ហើយបង្រៀនជនដែលមានចិត្តស្មោះ រួចហើយស្រឡាញ់អ្នកដែលចូលមកក្នុងនគរ ។

ខ្ញុំបានឃើញដោយផ្ទាល់ពីសេចក្ដីស្មោះត្រង់ដែលអ្នកដឹកនាំ និង សមាជិកអាចធ្វើ ។ ក្នុងឆ្នាំ 1995 ខ្ញុំបានក្លាយជាមន្ត្រីម្នាក់ក្នុងទ័ពអាកាសសហរដ្ឋអាមេរិក ។ ប៊ីស្សពខ្ញុំបានធ្វើការប្រសិទ្ធពរមួយឲ្យខ្ញុំនៅផ្ទះពីមុនខ្ញុំចេញទៅតាមការចាត់តាំងដំបូងរបស់ខ្ញុំ គឺនៅទីក្រុង អាល់ប៊ើឃើរគី រដ្ឋ នូវ ម៉ិកស៊ីកូ ។

ក្នុងការប្រសិទ្ធពររបស់គាត់ គាត់បាននិយាយថា ពេលវេលារបស់ខ្ញុំនៅក្នុងទ័ពអាកាសនោះនឹងក្លាយជាការបម្រើជាអ្នកផ្សាយសាសនា ។ ខ្ញុំបានមកកាន់ព្រះវិហារនៅថ្ងៃអាទិត្យដំបូងក្នុងសាខា អាល់ប៊ើឃើរគី ទីមួយ ។ មានបុរសម្នាក់បានដើរមករកខ្ញុំ ដោយណែនាំខ្លួនគាត់ថា ជាប្រធានមណ្ឌល ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់នឹងហៅខ្ញុំឲ្យធ្វើជាអ្នកផ្សាយសាសនាក្នុងមណ្ឌល ។

ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំនៅទីនោះសម្រាប់តែការបំពាក់បំប៉នតែប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ប៉ុណ្ណោះ រួចខ្ញុំនឹងត្រូវគេចាត់ទៅកន្លែងផ្សេងទៀតក្នុងពិភពលោកនេះ ។ គាត់និយាយថា « ខ្ញុំមិនដឹងពីបញ្ហានោះទេ តែយើងត្រូវតែហៅអ្នកឲ្យបម្រើ » ។ ដោយសារមានរឿងចៃដន្យកើតឡើង នៅពាក់កណ្តាលនៃវគ្គបំពាក់បំប៉នធ្វើជាទ័ពរបស់ខ្ញុំ ក្នុងចំណោមន្ត្រីរាប់រយនាក់ ខ្ញុំត្រូវបានរើសឲ្យទៅបំពាក់បំប៉ននៅទីស្នាក់ការធំ ដើម្បីជំនួសតំណែងរបស់មន្ត្រីម្នាក់ដែលបានស្លាប់ថ្មីៗនោះ ។

ដូច្នេះ ខ្ញុំបាននៅទីនោះរយៈពេល 2 ឆ្នាំ ខ្ញុំបានធ្វើការក្នុងការិយាល័យខ្ញុំ ។ ភាគច្រើននៅពេលល្ងាច និង នៅចុងសប្ដាហ៍ ខ្ញុំបានបង្រៀនដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដល់មនុស្សដែលសមាជិកណែនាំឲ្យយើង ។

ដៃគូខ្ញុំ និង ខ្ញុំបម្រើជាអ្នកផ្សាយសាសនាជាមធ្យមលើសពី 40 ម៉ោងក្នុងមួយខែ ដោយគ្មានការដើរគោះទ្វារស្វែងរកអ្នករៀនម្ដងណាឡើយ ។ ជារឿយៗ សមាជិកបានរកមនុស្សឲ្យយើងយ៉ាងច្រើនរហូតដល់យើងបង្រៀនពីរគ្រួសារក្នុងមួយយប់ ។ ខ្ញុំបានឃើញដោយផ្ទាល់ពីអំណាច និង ពរជ័យកក្នុងការអំពាវនាវម្ដងហើយម្ដងទៀត របស់ព្យាការីចំពោះសមាជិកគ្រប់រូបឲ្យធ្វើជាអ្នកផ្សាយសាសនា ។

នៅថ្ងៃអាទិត្យចុងក្រោយពីមុនខ្ញុំចេញពីទីក្រុង អាល់ប៊ើឃើរគី នោះស្ដេកដំបូងគេបង្អស់ ត្រូវបានរៀបចំឡើងក្នុងទីក្រុងនោះ ។ ឥឡូវនេះមានព្រះវិហារបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋមួយនៅទីនោះ ជាដំណាក់នៃព្រះអម្ចាស់ ក្នុងទីក្រុងមួយដែលនៅគ្រាមួយយើងជួបជុំគ្នាក្នុងរោងជំនុំតែមួយ ជាមួយនឹងពួកបរិសុទ្ធដែលនាំមិត្តភក្ដិឲ្យយើងបង្រៀន ហើយទទួលសាក្សីនៃព្រះវិញ្ញាណ ។ មិត្តភក្តិទាំងនោះបានទទួលនូវការស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្ដៅក្នុងសាសនាចក្រពិតរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។

បន្ទាប់មកខ្ញុំបានឃើញការណ៍នេះក្នុង រដ្ឋ នូវ អ៊ីងលេនដ៍ ពេលខ្ញុំទៅរៀននៅទីនោះ ។ ខ្ញុំត្រូវបានហៅជាទីប្រឹក្សារបស់ប្រធានមណ្ឌលដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ ជាមនុស្សម្នាក់ដែលពុំធ្លាប់ចាប់អារម្មណ៍នឹងសាសនាចក្រ ក្លាយទៅជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានអំណាចខាងវិញ្ញាណដ៏អស្ចារ្យ ។ គ្រូបង្រៀនតាមផ្ទះរបស់គាត់ស្រឡាញ់គាត់យ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់មិនគិតពីទម្លាប់ជក់បារីរបស់គាត់ ហើយបែរមកមើលអ្វីដែលព្រះអាចឃើញក្នុងខ្លួនគាត់ ។ ប្រធានមណ្ឌល និង ខ្ញុំបានបើកឡានឡើងភ្នំ កាត់ឆ្នេរសមុទ្រដើម្បីទៅមើលសាខាតូចៗដែលមាននៅលើកោះ ម៉ាស្សាឈូសេត និង រ៉ដ ដើម្បីស្ថាបនា ហើយប្រទានពរដល់នគរព្រះ ។

ខ្ញុំបានបម្រើជាមួយអ្នកដឹកនាំដ៏អស្ចារ្យនេះអស់ជាច្រើនឆ្នាំ យើងបានមើលឃើញមនុស្សជាច្រើនបាននាំមិត្តភក្តិមកសាសនាចក្រ ដោយសារគំរូរបស់ពួកគេ និង ដោយការអញ្ជើញរបស់ពួកគេឲ្យស្ដាប់ដល់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ ចំពោះខ្ញុំការរីកចម្រើននៃសាខាទាំងនោះហាក់ដូចជាយឺត ហើយមិនទៀងទាត់ ។ តែនៅថ្ងៃអាទិត្យដែលខ្ញុំបានចាកចេញប្រាំឆ្នាំក្រោយមក មានសាវកពីរនាក់បានមកដើម្បីរៀបចំមណ្ឌលយើងឲ្យទៅជាស្តេកក្នុងរោងជំនុំ ឡងហ្វេឡូ ផាក ក្នុង ទីក្រុង ខេមប្រ៊ីជ៍ ។

ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានទៅទីនោះដើម្បីដឹកនាំសន្និសីទស្តេកមួយ ។ ប្រធានស្តេកបាននាំខ្ញុំទៅមើលភ្នំមួយនៅ ប៊ែលមិនត៍ ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា វាជាកន្លែងមួយយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៃព្រះ ។ ឥឡូវនេះមានព្រះវិហារបរិសុទ្ធមួយនៅទីនោះ ។ ពេលខ្ញុំសម្លឹងមើលវា ខ្ញុំនឹកចាំពីសមាជិកដ៏រាបសាដែលខ្ញុំបានអង្គុយជាមួយនៅក្នុងសាខាដ៏តូច អ្នកជិតខាងដែលពួកគេបានអញ្ជើញ និង អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែលបង្រៀនពួកគេ ។

មានឌីកុនថ្មីម្នាក់នៅក្នុងការប្រជុំនាយប់នេះ ។ ខ្ញុំបាននៅជាមួយគាត់នៅថ្ងៃអាទិត្យនៃបុណ្យអ៊ីស្ទើរ ដែលក្មេងប្រុសថ្នាក់សង្ឃ ដែលខ្ញុំបានលើកឡើងពីដើម បានដើរទៅកាន់ការប្រជុំដែលជាសមាជិកតែម្នាក់ ។ ឌីកុនរូបនេះពេញដោយក្ដីអំណរពេលឪពុកគាត់បាននិយាយថា គាត់នឹងនៅក្នុងការប្រជុំបព្វជិតភាពជាមួយឪពុកគាត់នាយប់នេះ ។ ឪពុកម្នាក់នេះជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាមួយដ៏អស្ចារ្យក្នុងបេសកកម្មតែមួយដែលជីតាគាត់ធ្លាប់ធ្វើជាប្រធាន ។ ខ្ញុំធ្លាប់ឃើញសៀវភៅក្បួនខ្នាតសម្រាប់អ្នកផ្សាយសាសនាឆ្នាំ 1937 របស់ជីតាទួតគាត់ ។ គ្រួសារគាត់បាននាំមនុស្សចូលមកក្នុងសាសនាចក្រជាច្រើនជំនាន់ ។

ដូច្នេះខ្ញុំបាននិយាយជាមួយនឹងប៊ីស្សពរបស់ឌីកុននោះ ឲ្យដឹងពីបទពិសោធន៍ដែលក្មេងប្រុសអាចរំពឹងទុកនៅក្នុងការបំពេញទំនួលខុសត្រូវនៃបព្វជិតភាព ដើម្បីធ្វើការប្រមូលផ្ដុំមនុស្សសម្រាប់ព្រះអម្ចាស់ ។ ប៊ីស្សពនោះមានចិត្តរំភើប ពេលគាត់បានរៀបរាប់ពីរបៀបដែលប្រធានផ្សព្វផ្សាយសាសនាប្រចាំវួដបានតាមដានពីដំណើររីកចម្រើនរបស់អ្នករៀនថ្មី ។ គាត់ទទួលបានព័ត៌មាននោះពីការទាក់ទងជាទៀងទាត់ជាមួយនឹងពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។

ប៊ីស្សព និង ក្រុមប្រឹក្សាវួដគាត់ ពិភាក្សាគ្នាអំពីអ្នករៀនថ្មីគ្រប់រូបដែលមានការរីកចម្រើន ។ ពួកគាត់បានសម្រេចចិត្តពីអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើសម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និង គ្រួសារពួកគេ ដើម្បីជួយពួកគេក្លាយជាមិត្តពីមុនបុណ្យជ្រមុជទឹក ដើម្បីនាំគេមកក្នុងសកម្មភាព ហើយដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់អ្នកដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ គាត់បាននិយាយថា ម្ដងម្កាលពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាមានការណាត់ជួប ដើម្បីបង្រៀន ដោយបំបែកដៃគូជាមួយអ្នកកាន់បព្វជិតភាពអើរ៉ុន ។

ផែនការបេសកកម្មវួដរួមទាំងគោលដៅរបស់កូរ៉ុមផងដែរ គឺអញ្ជើញអ្នកដែលគេស្គាល់ឲ្យជួបនឹងពួកអ្នកផ្សាយសាសនា ។ សូម្បីតែគណៈប្រធានកូរ៉ុមឌីកុនក្ដីត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យដាក់គោលដៅ និង ផែនការសម្រាប់សមាជិកកូរ៉ុមពួកគេ ដើម្បីជួយអ្នកដែលគេស្គាល់ចូលក្នុងនគរព្រះ ។

ឥឡូវនេះ ឌីកុននៅក្នុងវួដរឹងមាំ និង សង្ឃថ្មីជាអ្នកផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿក្នុងក្រុមតូចប្រហែលជាមានរឿងដូចគ្នាតិចតួចណាស់ ។ ហើយបទពិសោធន៍ទាំងឡាយដែលអ្នកធ្លាប់ឃើញក្នុងការស្ថាបនាសាសនាប្រហែលជាខុសគ្នាពីអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញ ជាអព្ភូតហេតុនៅរដ្ឋ នូវ មិកស៊ីកូ និងនៅរដ្ឋ នូវ អ៊ីងលេនដ៍ ។

តែមានវិធីមួយដែលយើងមានភាពដូចគ្នានៅក្នុងការបំពេញទំនួលខុសត្រូវយើងនៃបព្វជិតភាព ។ យើងធ្វើឲ្យខ្លួនយើងបរិសុទ្ធ ហើយបំពេញកាតព្វកិច្ចផ្ទាល់ខ្លួនយើងចំពោះបញ្ញត្តិនោះ ដើម្បីនាំយកដំណឹងល្អទៅដល់កូនចៅរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌គ្រប់រូប ។

យើងចែកចាយបទពិសោធន៍ តាមរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់ស្ថាបនានគរទ្រង់នៅផែនដី ។ ព្រមជាមួយនឹងរាល់ឧបករណ៍ និង អង្គភាពល្អដែលយើងមាន ក្នុងសាសនាចក្រ ទ្រង់នៅមានសេចក្ដីពិតគ្រឹះមួយដែលបានបង្រៀនដោយពួកព្យាការីពីរបៀបដែលយើងត្រូវបំពេញទំនួលខុសត្រូវបព្វជិតភាពយើងក្នុងការធ្វើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។

ក្នុងសន្និសីទទូទៅខែ មេសា ឆ្នាំ 1959 ប្រធាន ដេវីឌ អូ មិកឃេ បានបង្រៀនពីគោលការណ៍នេះ ដូចគ្នានឹងព្យាការីក្រោយពីជំនាន់គាត់ រួមទាំងប្រធាន ថូម៉ាស់ អេស ម៉នសុន ដែរ ។ ប្រធាន មិកឃេ បានប្រាប់ពីដំណើររឿងមួយក្នុងពេលបញ្ចប់សុន្ទរកថាគាត់នៅឆ្នាំ 1923 ក្នុងបេសកកម្មចក្រភពអង់គ្លេស នោះមាននូវការណែនាំទូទៅមួយបានផ្ញើចេញទៅសមាជិកសាសនាចក្រ ។ ពួកសមាជិកទាំងអស់ត្រូវបានប្រាប់កុំឲ្យចំណាយប្រាក់ទៅលើការបោះពុម្ពផ្សាយប្រឆាំងទាស់នឹងអារម្មណ៍អាក្រក់របស់មនុស្សដែលប្រឆាំងនឹងសាសនាចក្រ ។ ប្រធាន មិកឃេ បានមានប្រសាសន៍ថា ការសម្រេចចិត្តនោះគឺ « ផ្ដល់ទំនួលខុសត្រូវនោះឲ្យដល់សមាជិកសាសនាចក្រគ្រប់រូប ដោយសារនៅឆ្នាំ 1923 សមាជិកគ្រប់រូបនឹងក្លាយជាអ្នកផ្សាយសាសនា ។ សមាជិកគ្រប់រូបជាអ្នកផ្សាយសាសនា ! អ្នកអាចនាំម្ដាយអ្នកចូលមកក្នុងសាសនាចក្រ ឬនាំឪពុកអ្នកមក ប្រហែលជានាំដៃគូអ្នកនៅឯរោងជាងមក ។ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងឮសារលិខិតល្អពីសេចក្ដីពិតតាមអ្នក » ។

ហើយប្រធាន មិកឃេបានបន្តទៀតថា ៖ « ហើយនោះជាសារលិខិតថ្ងៃនេះ ។ សមាជិកគ្រប់រូប ---មួយលាននាក់កន្លះ --- ជាអ្នកផ្សាយសាសនា ! » ²

ពេលវាត្រូវបានប្រកាសក្នុងឆ្នាំ 2002 ថាកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសាសនានឹងក្លាយជាទំនួលខុសត្រូវរបស់ប៊ីស្សព ខ្ញុំបានងឿងឆ្ងល់ជាខ្លាំង ។ ខ្ញុំក៏ជាប៊ីស្សពម្នាក់ដែរ ។ ចំពោះខ្ញុំ ពួកគាត់ហាក់ដូចជាមានបន្ទុកមួយដ៏ធំក្នុងការបម្រើដល់សមាជិក និង ដឹកនាំអង្គការនានាក្នុងវួដរួចទៅហើយ ។

មានប៊ីស្សពម្នាក់ដែលខ្ញុំស្គាល់បានឃើញថា វាពុំមែនជាការបន្ថែមកាតព្វកិច្ចនោះទេ តែវាជាឱកាសដើម្បីធ្វើឲ្យវួដមានភាពសាមគ្គីគ្នាក្នុងបុព្វហេតុដ៏ធំមួយ ដែលសមាជិកគ្រប់រូបជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ គាត់បានហៅឲ្យមានប្រធានផ្សព្វផ្សាយសាសនាប្រចាំវួដ ។ គាត់បានជួបនឹងពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាតែឯងរាល់ថ្ងៃសៅរ៍ ដើម្បីដឹងពីកិច្ចការពួកគេ លើកទឹកចិត្តពួកគេ និងដើម្បីរៀនអំពីការរីកចម្រើនរបស់សាសនាគន់ការីទាំងឡាយរបស់ពួកគេ ។ ក្រុមប្រឹក្សាវួដបានរកឃើញវិធីសម្រាប់អង្គការនានា និង កូរ៉ុមដោយប្រើបទពិសោធន៍ក្នុងការបម្រើ ដើម្បីរៀបចំសមាជិកក្លាយជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ ហើយក្នុងនាមជាចៅក្រមនៃអ៊ីស្រាអែលម្នាក់ គាត់បានជួយយុវវ័យឲ្យទទួលអារម្មណ៍ពីពរជ័យនៃដង្វាយធួនក្នុងការរក្សាពួកគេឲ្យបរិសុទ្ធ ។

ថ្មីៗនេះខ្ញុំបានសុំឲ្យគាត់ពន្យល់ពីចំនួនកើនឡើងនៃអ្នកផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿក្នុងវួដគាត់ និង ការកើនឡើងចំនួននៃយុវវ័យដែលរៀបចំខ្លួនជាស្រេចដើម្បីនាំយកដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទៅកាន់ពិភពលោក ។ គាត់បាននិយាយថា ចំពោះគាត់ ការកើនឡើងនោះពុំមែនកើតឡើង ដោយសារតែពួកគេបំពេញកាតព្វកិច្ចនោះតែប៉ុណ្ណោះទេ ។ តែវាជារបៀបដែលពួកគេទាំងអស់គ្នាបានរួបរួមគ្នាក្នុងចិត្តពួកគេ ដើម្បីបាននាំមនុស្សចូលទៅក្នុងសហគមន៍នៃពួកបរិសុទ្ធ ដែលនាំសុភមង្គលដល់ពួកគេ ។

សម្រាប់មនុស្សមួយចំនួនវាលើសពីនេះទៅទៀត ។ ដូចជាបុត្រារបស់ ម៉ូសាយ ដែរ ពួកគេបានទទួលអារម្មណ៍ពីឥទ្ធិពលនៃអំពើបាបក្នុងជីវិតពួកគេ និង ការព្យាបាលដ៏អស្ចារ្យនៃដង្វាយធួនក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះ ។ ដោយសារក្ដីស្រឡាញ់ និង ការដឹងគុណចំពោះអំណោយទានរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះសម្រាប់ពួកគេ នោះពួកគេចង់ជួយមនុស្សគ្រប់គ្នាឲ្យរួចផុតពីភាពសោកសៅនៃអំពើបាប ទទួលអារម្មណ៍អំណរនៃការអត់ទោស និង ដើម្បីចូលរួមនឹងពួកគេទៅរកទីសុវត្ថិភាពក្នុងនគរព្រះ ។

វាជាក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ និង ក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះមិត្ត និង អ្នកជិតខាងពួកគេដែលបង្រួបបង្រួមពួកគេក្នុងការបម្រើដល់មនុស្សទូទៅ ។ ពួកគេមានប្រាថ្នាដើម្បីនាំយកដំណឹងល្អទៅកាន់មនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងតំបន់របស់ពួកគេ ។ ហើយពួកគេបានរៀបចំកូនចៅពួកគេឲ្យមានភាពសក្ដិសម ដើម្បីបានហៅដោយព្រះអម្ចាស់ដើម្បីបង្រៀន ធ្វើទីបន្ទាល់ និង បម្រើក្នុងផ្នែកផ្សេងទៀតនៃចម្ការទំពាំងបាយជូរទ្រង់ ។

មិនថានៅក្នុងវួដដ៏ធំដែលឌីកុនថ្មីនឹងអនុវត្តកាតព្វកិច្ចរបស់ខ្លួនក្នុងការចែកចាយដំណឹងល្អ ហើយស្ថាបនានគរ ឬ នៅក្នុងក្រុមតួចមួយនៅដ៏សែនឆ្ងាយ ជាទីដែលសង្ឃថ្មីបម្រើនោះទេ ពួកគេនឹងមានគោលបំណងតែមួយ ។ ឌីកុននឹងបានបំផុសគំនិតដោយក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះដើម្បីជួយមិត្តដែលមិនមែនជាសមាជិក ។ គាត់នឹងបញ្ចូលមិត្តគាត់នៅក្នុងការបម្រើ ឬ សកម្មភាពមួយចំនួនក្នុងសាសនាចក្រ រួចហើយអញ្ជើញគាត់ និង គ្រួសារគាត់ទទួលការបង្រៀនពីអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ ចំពោះអ្នកដែលបានជ្រមុជទឹកហើយ គាត់នឹងធ្វើជាមិត្តដែលពួកគេត្រូវការ ។

សង្ឃនឹងអញ្ជើញអ្នកដទៃឲ្យចូលរួមនឹងគាត់ក្នុងក្រុមនៃពួកបរិសុទ្ធដ៏តូចនោះ ជាទីដែលគាត់ទទួលអារម្មណ៍ពីក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះ និង ក្ដីសុខសាន្តនៃដង្វាយធួន ។

បើគាត់បន្តស្មោះត្រង់ក្នុងកាតព្វកិច្ចបព្វជិតភាពខ្លួន នោះគាត់នឹងឃើញក្រុមនោះក្លាយទៅជាសាខាមួយ រួចហើយស្តេកនៃស៊ីយ៉ូននឹងកើតមាននៅក្នុងទីក្រុងគាត់ ។ នឹងមានវួដមួយដែលមានប៊ីស្សពដែលចេះមើលថែ ។ វាអាចជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមកូនប្រុស ឬ ចៅគាត់ដែលនឹងនាំអ្នកបម្រើរបស់ព្រះម្នាក់ទៅកាន់ភ្នំមួយក្បែរនោះ ហើយនិយាយថា « នេះជាកន្លែងស្រស់ស្អាតណាស់សម្រាប់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ » ។

ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានថា មិនថាអ្នកនៅទីណា ហើយមិនថាកាតព្វកិច្ចដែលអ្នកមាននៅក្នុងបព្វជិតភាពនៃព្រះជាអ្វីនោះទេ យើងនឹងរួបរួមគ្នានៅក្នុងបុព្វហេតុនេះ ដើម្បីនាំយកដំណឹងល្អទៅកាន់ពិភពលោកទាំងមូល ហើយថាយើងនឹងលើកទឹកចិត្តមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ឲ្យជ្រះស្អាតពីអំពើបាប ហើយមានចិត្តរីករាយជាមួយយើងនៅក្នុងនគរព្រះ ។ ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់គ្រប់គ្រងសាសនាចក្រនេះ អាម៉ែន ។