Στάθμιζε το βάδισμα των ποδιών σου

Από τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον

Καθώς κοιτάζουμε προς τον Ιησού ως το Παράδειγμά μας και καθώς ακολουθούμε τα βήματά Του, μπορούμε να επιστρέψουμε με ασφάλεια στον Επουράνιο Πατέρα μας.

Αγαπημένοι μου αδελφοί και αδελφές, νιώθω ταπεινοφροσύνη καθώς στέκομαι ενώπιόν σας αυτό το πρωί. Ζητώ την πίστη και τις προσευχές σας για λογαριασμό μου καθώς μοιράζομαι μαζί σας το μήνυμά μου.

Όλοι εμείς ξεκινήσαμε ένα υπέροχο και ζωτικής σημασίας ταξίδι, όταν αφήσαμε τον κόσμο των πνευμάτων και εισήλθαμε σε τούτη τη σκηνή που λέγεται θνητότητα και που συχνά παρουσιάζει δυσκολίες. Οι πρωταρχικοί σκοποί της υπάρξεώς μας επάνω στη γη είναι να αποκτήσουμε σώμα από σάρκα και οστά, να κερδίσουμε εμπειρία που θα μπορούσε να έλθει μόνον μέσω του αποχωρισμού από τους επουράνιους γονείς μας και να δούμε αν θα τηρούσαμε τις εντολές. Στο βιβλίο του Αβραάμ, κεφάλαιο 3, διαβάζουμε: «Και να τους δοκιμάσουμε με αυτό, για να δούμε αν θα κάνουν όλα όσα ο Κύριος ο Θεός τους τούς προστάξει»¹.

Όταν ήλθαμε στη γη, φέραμε μαζί μας αυτή τη μεγάλη δωρεά από τον Θεό -- δηλαδή την ελευθερία μας επιλογής. Με χιλιάδες τρόπους, έχουμε το προνόμιο να διαλέγουμε αφ’ εαυτού μας. Εδώ μαθαίνουμε από τις δύσκολες απαιτήσεις της προσωπικής εμπειρίας. Διακρίνουμε ανάμεσα στο καλό και το κακό. Μαθαίνουμε τη διαφορά μεταξύ του πικρού και του γλυκού. Μαθαίνουμε ότι οι αποφάσεις προσδιορίζουν τον προορισμό.

Είμαι βέβαιος ότι αφήσαμε τον Πατέρα μας με την ακαταμάχητη επιθυμία να επιστρέψουμε σε Εκείνον, ώστε να μπορέσουμε να κερδίσουμε την υπερύψωση που Εκείνος σχεδίασε για εμάς και που εμείς οι ίδιοι τόσο πολύ θέλαμε. Μολονότι έχουμε αφεθεί για να βρούμε και να ακολουθήσουμε αυτό το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει πίσω στον Πατέρα μας στους Ουρανούς, δεν μας έστειλε εδώ χωρίς οδηγίες και καθοδήγηση. Αντιθέτως, μας έχει δώσει τα εργαλεία που χρειαζόμαστε και θα μας βοηθήσει καθώς επιζητούμε τη βοήθειά Του και προσπαθούμε να κάνουμε τα πάντα εντός των δυνάμεών μας για να υπομείνουμε μέχρι τέλους και να κερδίσουμε αιώνια ζωή.

Για να μας βοηθήσει στην καθοδήγηση, έχουμε τα λόγια του Θεού και του Υιού Του, τα οποία βρίσκονται στις άγιες γραφές μας. Έχουμε τη συμβουλή και τις διδασκαλίες των προφητών του Θεού. Ζωτικής σημασίας, μας έχει δοθεί ένα τέλειο παράδειγμα να ακολουθήσουμε --δηλαδή το παράδειγμα του Κυρίου και Σωτήρος μας, Ιησού Χριστού-- και έχουμε λάβει οδηγίες να ακολουθήσουμε αυτό το παράδειγμα. Είπε ο Ίδιος ο Σωτήρας: «Έλα, ακολούθα με»². «Τα έργα που είδατε εμένα να κάνω, αυτά θα κάνετε επίσης κι εσείς»³. Έθεσε το ερώτημα: «Τι είδους άνθρωποι πρέπει να είστε;» Και κατόπιν απήντησε: «Αληθινά, σας λέω, ακριβώς όπως είμαι εγώ»⁴. «Σημάδευσε το μονοπάτι και έδειξε τον δρόμο»⁵.

Καθώς κοιτάζουμε προς τον Ιησού ως το Παράδειγμά μας και καθώς ακολουθούμε τα βήματά Του, μπορούμε να επιστρέψουμε με ασφάλεια στον Επουράνιο Πατέρα μας για να ζήσουμε με Εκείνον για πάντα. Ο προφήτης Νεφί είπε: «Αν δεν υπομείνει κανείς ώς το τέλος, στο να ακολουθεί το παράδειγμα τού ζώντος Θεού, δεν μπορεί να σωθεί»⁶.

Μία γυναίκα, κάθε φορά που αφηγείτο εμπειρίες που είχε από την επίσκεψή της στους Αγίους Τόπους, αναφωνούσε: «Περπάτησα εκεί όπου περπάτησε ο Ιησούς!»

Ήταν στα περίχωρα όπου έζησε και δίδαξε ο Ιησούς. Ίσως στάθηκε σε έναν βράχο στον οποίον Εκείνος κάποτε στάθηκε ή κοίταζε μία οροσειρά την οποία Εκείνος κάποτε είχε παρατηρήσει. Οι εμπειρίες από μόνες τους ήταν συγκλονιστικές για εκείνην, αλλά σωματικώς το να περπατήσουμε εκεί όπου περπάτησε ο Ιησούς είναι λιγότερο σημαντικό από το να περπατούμε όπως περπάτησε Εκείνος. Το να μιμούμεθα τις πράξεις Του και να ακολουθούμε το παράδειγμά Του είναι κατά πολύ πιο σημαντικά από το να προσπαθούμε να βρούμε τι έχει απομείνει από τις ατραπούς που Εκείνος βάδισε στη θνητότητα.

Όταν ο Ιησούς έκανε σε έναν συγκεκριμένο πλούσιο άνδρα την πρόσκληση: «Έλα, ακολούθα με»⁷, δεν είχε σκοπό απλώς να Τον ακολουθήσει ο πλούσιος άνδρας επάνω και κάτω στους λόφους και τις κοιλάδες της υπαίθρου.

Δεν χρειάζεται να βαδίσουμε στις ακτές της Γαλιλαίας ή ανάμεσα στους λόφους της Ιουδαίας για να βαδίσουμε εκεί όπου βάδισε ο Ιησούς. Όλοι μας μπορούμε να βαδίσουμε στο μονοπάτι που Εκείνος βάδισε, όταν επιλέγουμε να Τον ακολουθούμε καθώς ταξιδεύουμε μέσα στη θνητότητα, με τα λόγια Του να ηχούν στα αφτιά μας, το Πνεύμα Του να γεμίζει την καρδιά μας και τις διδασκαλίες Του να καθοδηγούν τη ζωή μας. Το παράδειγμά Του φωτίζει τον δρόμο. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή»⁸.

Καθώς εξετάζουμε το μονοπάτι στο οποίο βάδισε ο Ιησούς, θα δούμε ότι Του πήρε πολλές από τις ίδιες δυσκολίες που εμείς θα αντιμετωπίσουμε στη ζωή.

Για παράδειγμα, ο Ιησούς περπάτησε στο μονοπάτι της απογοητεύσεως. Μολονότι βίωσε πολλές απογοητεύσεις, μία από τις πιο οδυνηρές περιγράφηκε στον θρήνο Του για την Ιερουσαλήμ καθώς έκλεινε τη δημόσια διακονία Του. Τα τέκνα του Ισραήλ είχαν απορρίψει την ασφάλεια της προστατευτικής φτερούγας που Εκείνος τούς είχε προσφέρει. Καθώς κοίταζε την πόλη που σύντομα θα αφηνόταν προς καταστροφή, κατακλύσθηκε από συναισθήματα βαθιάς λύπης. Με αγωνία, αναφώνησε: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, αυτή που φονεύει τους προφήτες, και που λιθοβολεί εκείνους που αποστέλλονται σ’ αυτή, πόσες φορές θέλησα να συνάξω τα παιδιά σου, με τον ίδιο τρόπο που η κότα μαζεύει τα κλωσσόπουλα κάτω από τις φτερούγες της, και δεν θελήσατε;»⁹

Ο Ιησούς περπάτησε στο μονοπάτι του πειρασμού. Ο Εωσφόρος, αυτός ο πονηρός, συγκεντρώνοντας τη μεγαλύτερη ισχύ του, την πιο δελεαστική σοφιστεία του, έβαλε σε πειρασμό Εκείνον που είχε νηστέψει για 40 ημέρες και 40 νύχτες. Ο Ιησούς δεν υπέκυψε. Αντιθέτως, αντιστάθηκε σε κάθε πειρασμό. Τα αποχαιρετιστήρια λόγια Του: «Πήγαινε, σατανά»¹⁰.

Ο Ιησούς περπάτησε στο μονοπάτι του πόνου. Σκεφθείτε τη Γεθσημανή, όπου «καθώς ήρθε σε αγωνία… ο ιδρώτας του σαν θρόμβοι αίματος που κατέβαιναν στη γη»¹¹. Και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τα Πάθη Του επί του οδυνηρού σταυρού.

Καθένας από εμάς θα περπατήσει στο μονοπάτι της απογοητεύσεως, ίσως λόγω μίας χαμένης ευκαιρίας, μίας κακής χρήσεως δυνάμεως, επιλογών ενός αγαπημένου ατόμου ή μίας επιλογής που κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Το μονοπάτι του πειρασμού επίσης θα είναι το μονοπάτι καθενός. Διαβάζουμε στο 29ο τμήμα του Διδαχή και Διαθήκες: «Και είναι απαραίτητο ο διάβολος να βάζει σε πειρασμό τα τέκνων των ανθρώπων, ειδάλλως δε θα μπορούσαν να αποφασίζουν και να ενεργούν αφ’ εαυτού τους»¹².

Ομοίως θα περπατήσουμε στο μονοπάτι του πόνου. Εμείς, ως υπηρέτες, δεν μπορούμε να αναμένουμε τίποτε περισσότερο απ’ ό,τι ο Κύριος, ο οποίος άφησε τη θνητότητα μόνον ύστερα από μεγάλο πόνο και δεινά.

Ενώ θα βρούμε στο μονοπάτι μας πικρή λύπη, μπορούμε επίσης να βρούμε μεγάλη ευτυχία.

Εμείς, μαζί με τον Ιησού, μπορούμε να περπατήσουμε στο μονοπάτι της υπακοής. Δεν θα είναι πάντοτε εύκολο, αλλά ας είναι το απόφθεγμα η κληρονομιά που μας κληροδότησε ο Σαμουήλ: «Δες, η υποταγή είναι καλύτερη από τη θυσία· η υπακοή, παρά το πάχος των κριαριών»¹³. Ας θυμόμαστε ότι το τελικό αποτέλεσμα της ανυπακοής είναι αιχμαλωσία και θάνατος, ενώ η ανταμοιβή για την υπακοή είναι ελευθερία και ζωή αιώνια.

Εμείς, μαζί με τον Ιησού, μπορούμε να περπατήσουμε στο μονοπάτι της υπηρέτησης. Σαν ένας ακτινοβόλος προβολέας καλοσύνης είναι η ζωή του Ιησού καθώς εκτέλεσε διακονία ανάμεσα στους ανθρώπους. Έδωσε δύναμη στα άκρα του ανάπηρου, όραση στα μάτια του τυφλού, ακοή στα αφτιά του κωφού.

Ο Ιησούς περπάτησε στο μονοπάτι της προσευχής. Μας δίδαξε πώς να προσευχόμαστε, δίδοντάς μας την όμορφη προσευχή που γνωρίζουμε ως Κυριακή Προσευχή. Και ποιος μπορεί να ξεχάσει την προσευχή Του στη Γεθσημανή: «Όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου ας γίνει»;¹⁴

Άλλες οδηγίες που μας έχει δώσει ο Σωτήρας, είναι διαθέσιμες στα δάχτυλά μας και βρίσκονται στις άγιες γραφές. Στην επί του Όρους ομιλία Του, μας λέει να είμαστε ελεήμονες, να είμαστε ταπεινοί, να είμαστε χρηστοί, να είμαστε αγνοί στην καρδιά, να είμαστε ειρηνοποιοί. Μας δίδει οδηγίες να υπερασπιζόμαστε με γενναιότητα τα πιστεύω μας, ακόμη και όταν μας χλευάζουν και μας καταδιώκουν. Μας ζητεί να αφήσουμε το φως μας να λάμπει, ούτως ώστε οι άλλοι να μπορούν να το δουν και μπορεί να επιθυμήσουν να δοξάσουν τον Πατέρα μας στους Ουρανούς. Μας διδάσκει να είμαστε ηθικώς καθαροί τόσο στις σκέψεις όσο και στις πράξεις μας. Μας λέει ότι είναι κατά πολύ πιο σημαντικό να συγκεντρώνουμε θησαυρούς στους ουρανούς παρά επάνω στη γη¹⁵.

Οι παραβολές Του διδάσκουν με δύναμη και εξουσία. Με την αφήγηση του καλού Σαμαρείτη, μας διδάσκει να αγαπούμε και να υπηρετούμε τον πλησίον μας¹⁶. Στην παραβολή Του με τα τάλαντα, μας διδάσκει να βελτιωνόμαστε και να προσπαθούμε για τελείωση¹⁷. Με την παραβολή του χαμένου προβάτου, μας δίδει οδηγίες να διασώσουμε όσους έχουν φύγει από το μονοπάτι και έχουν χάσει τον δρόμο τους¹⁸.

Καθώς προσπαθούμε να θέσουμε τον Χριστό στο κέντρο της ζωής μας, μαθαίνοντας τα λόγια Του, ακολουθώντας τις διδασκαλίες Του και βαδίζοντας στο μονοπάτι Του, μας έχει υποσχεθεί να μοιρασθεί μαζί μας την αιώνια ζωή για την οποίαν πέθανε να κερδίσει. Δεν υπάρχει ανώτερος σκοπός από αυτόν, ώστε να επιλέξουμε να αποδεχθούμε την πειθαρχία Του και να γίνουμε μαθητές Του και να κάνουμε το έργο Του σε όλη τη ζωή μας. Τίποτε άλλο, καμία άλλη επιλογή που κάνουμε, δεν μπορεί να μας κάνει αυτό που Εκείνος μπορεί.

Καθώς σκέπτομαι αυτούς που έχουν προσπαθήσει πραγματικά να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Σωτήρος και που έχουν βαδίσει στο μονοπάτι Του, έρχονται αμέσως στον νου μου τα ονόματα του Γκούσταβ και της Μάργκαρετ Γουάκερ -- δύο από τα πιο ομοιάζοντα με τον τρόπο του Χριστού άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ. Ήσαν γηγενείς Γερμανοί που είχαν μεταναστεύσει στον ανατολικό Καναδά και τους συνάντησα όταν υπηρετούσα ως πρόεδρος ιεραποστολής εκεί. Ο αδελφός Γουάκερ κέρδιζε τα προς το ζην ως κουρέας. Αν και είχαν περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, μοιράζονταν όλα όσα είχαν. Δεν είχαν ευλογηθεί με παιδιά, αλλά έτρεφαν όλους όσοι έμπαιναν στο σπίτι τους. Άνδρες και γυναίκες μάθησης και εκζήτησης έψαξαν αυτούς τους ταπεινούς, αγράμματους υπηρέτες του Θεού και θεώρησαν τους εαυτούς τους τυχερούς αν μπορούσαν να περάσουν μια ώρα στην παρουσία τους.

Το παρουσιαστικό τους ήταν συνηθισμένο, τα Αγγλικά τους ατελή και κάπως δύσκολα κατανοητά, το σπίτι τους ταπεινό. Δεν είχαν αυτοκίνητο, ούτε τηλεόραση ούτε έκαναν πράγματα στα οποία συνήθως ο κόσμος στρέφει την προσοχή του. Κι όμως οι πιστοί ακολούθησαν τον δρόμο για το σπίτι τους μόνο για να αισθανθούν το πνεύμα που ήταν εκεί. Το σπίτι τους ήταν ένα κομμάτι των ουρανών επάνω στη γη και το πνεύμα που ακτινοβολούσαν ήταν αγνό, γαλήνιο και καλοσυνάτο.

Κι εμείς μπορούμε να έχουμε αυτό το πνεύμα και μπορούμε να το μοιραζόμαστε με τον κόσμο καθώς περπατούμε στο μονοπάτι του Σωτήρος μας και ακολουθούμε το τέλειο παράδειγμά Του.

Διαβάζουμε τη νουθεσία στις Παροιμίες: «Στάθμιζε το βάδισμα των ποδιών σου»¹⁹. Καθώς το κάνουμε, θα έχουμε την πίστη, ακόμη και την επιθυμία, να βαδίζουμε στο μονοπάτι στο οποίο βάδιζε ο Ιησούς. Δεν θα έχουμε καμία αμφιβολία ότι είμαστε στο μονοπάτι το οποίο ο Πατέρας μας θα ήθελε να ακολουθήσουμε. Το παράδειγμα του Σωτήρος παρέχει το πλαίσιο για τα πάντα που κάνουμε και τα λόγια Του παρέχουν έναν συνεχή οδηγό. Το μονοπάτι Του θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στο σπίτι. Είθε αυτή να είναι η ευλογία μας, προσεύχομαι, στο όνομα του Ιησού Χριστού, τον οποίον αγαπώ, τον οποίον υπηρετώ και για τον οποίον καταθέτω μαρτυρία, αμήν.