Ένα καλοκαίρι με τη θεία Ρόουζ
Από τον Πρόεδρο Ντίτερ Ούχτντορφ
Δεύτερο Σύμβουλο στην Πρώτη Προεδρία
Καθώς βαδίζετε κατά μήκος του δικού σας λαμπρού μονοπατιού της ιδιότητος της μαθήτριας, προσεύχομαι ώστε η πίστη να ενισχύσει κάθε βήμα κατά μήκος του δρόμου σας.
Αγαπημένες μου αδελφές και αγαπητές φίλες, είμαι κατενθουσιασμένος που είμαι μαζί σας σήμερα και είμαι ευγνώμων που είμαι στην παρουσία του αγαπητού μας προφήτη, του Προέδρου Τόμας Μόνσον. Πρόεδρε, σε αγαπούμε. Λυπούμαστε για την απώλεια των τριών πολύτιμων φίλων μας και αληθινών Αποστόλων του Κυρίου. Μας λείπει ο Πρόεδρος Πάκερ, ο Πρεσβύτερος Πέρρυ και ο Πρεσβύτερος Σκοτ. Τους αγαπούμε. Προσευχόμαστε για την οικογένεια και τους φίλους τους.
Πάντοτε προσδοκώ αυτήν τη συγκέντρωση της συνελεύσεως -- η όμορφη μουσική και η συμβουλή από τις εμπνευσμένες αδελφές μας φέρνουν το Πνεύμα σε μεγάλη αφθονία. Είμαι καλύτερο άτομο αφού ήμουν στη συντροφιά σας.
Καθώς συλλογιζόμουν τι να πω σε σας σήμερα, οι σκέψεις μου στράφηκαν στον τρόπο με τον οποίον δίδασκε ο Σωτήρας. Είναι ενδιαφέρον πώς μπορούσε να διδάσκει τις πιο ανυπέρβλητες αλήθειες χρησιμοποιώντας απλές ιστορίες. Οι παραβολές Του προσκαλούσαν τους μαθητές Του να ασπασθούν αλήθειες όχι μόνον με τον νου τους, αλλά επίσης με την καρδιά τους και να συνδέουν αιώνιες αρχές με την καθημερινή τους ζωή1. Ο αγαπητός μας Πρόεδρος Μόνσον είναι επίσης αυθεντία στο να διδάσκει με προσωπικές εμπειρίες που αγγίζουν την καρδιά2.
Σήμερα, θα δώσω κι εγώ το μήνυμά μου, εκφράζοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου με τη μορφή ιστορίας. Σας προσκαλώ να ενωτισθείτε με το Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα θα σας βοηθήσει να βρείτε το μήνυμα για εσάς σε αυτήν την παραβολή.
Η θεία Ρόουζ
Η ιστορία είναι για ένα κορίτσι ονόματι Ίβα. Υπάρχουν δύο σημαντικά πράγματα που θα πρέπει να γνωρίζετε για την Ίβα. Το ένα είναι ότι ήταν 11 ετών σε αυτήν την ιστορία. Και το άλλο είναι ότι πέρα για πέρα, θετικά δεν ήθελε να πάει να ζήσει με τη θεία της, Ρόουζ. Καθόλου. Με τίποτα.
Όμως η μητέρα τής Ίβα επρόκειτο να έχει μία εγχείρηση που απαιτούσε παρατεταμένη ανάρρωση. Έτσι, οι γονείς τής Ίβα την έστελναν να περάσει το καλοκαίρι με τη θεία Ρόουζ.
Η Ίβα σκεπτόταν ότι υπήρχαν χίλιοι λόγοι που αυτό ήταν κακή ιδέα. Πρώτα απ’ όλα, θα σήμαινε ότι θα ήταν μακριά από τη μητέρα της. Θα σήμαινε επίσης ότι θα άφηνε την οικογένεια και τους φίλους της. Και εξάλλου, δεν γνώριζε καν τη θεία Ρόουζ. Ήταν αρκετά άνετα, σας ευχαριστώ πολύ, εκεί ακριβώς όπου ήταν.
Όμως κανένας καβγάς και κανένα γούρλωμα ματιών δεν μπορούσε να αλλάξει την απόφαση. Έτσι η Ίβα έφτειαξε τη βαλίτσα της και πήρε τον μακρύ δρόμο με τον πατέρα της για το σπίτι της θείας Ρόουζ.
Από τη στιγμή που μπήκε μέσα στο σπίτι η Ίβα, το μίσησε.
Τα πάντα ήταν τόσο παλιά! Κάθε μέρος ήταν γεμάτο με παλιά βιβλία, μπουκάλια με παράξενα χρώματα και πλαστικά δοχεία που ξεχείλιζαν από χάντρες, φιόγκους και κουμπιά.
Η θεία Ρόουζ έμενε εκεί μόνη της· δεν είχε παντρευτεί ποτέ. Η μόνη άλλη κάτοικος ήταν μία γκρίζα γάτα που της άρεσε να βρίσκει το υψηλότερο σημείο σε κάθε δωμάτιο και να κουρνιάζει εκεί, κοιτάζοντας σαν πεινασμένη τίγρης τα πάντα από κάτω.
Ακόμη και το σπίτι το ίδιο φαινόταν μοναχικό. Ήταν έξω στην εξοχή, όπου τα σπίτια είναι μακριά το ένα από το άλλο. Κανένας στην ηλικία της Ίβα δεν ζούσε σε απόσταση ενός χιλιομέτρου. Αυτό έκανε την Ίβα να νιώθει επίσης μόνη.
Στην αρχή δεν έδινε σημασία στη θεία Ρόουζ. Σκεπτόταν κυρίως τη μητέρα της. Ενίοτε, έμενε ξύπνια τη νύχτα, προσευχόμενη με όλη της την ψυχή να γινόταν καλά η μητέρα της. Και μολονότι δεν έγινε αμέσως, η Ίβα άρχισε να νιώθει ότι ο Θεός προστάτευε τη μητέρα της.
Ήλθαν επιτέλους τα νέα ότι η επέμβαση επέτυχε και τώρα το μόνο που απέμενε από την Ίβα ήταν να υπομείνει μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Όμως, ω, πόσο μισούσε να υπομένει!
Τώρα που ήξερε ότι η μητέρα της θα ήταν εντάξει, η Ίβα άρχισε να παρατηρεί λίγο περισσότερο τη θεία Ρόουζ. Ήταν μία μεγαλόσωμη γυναίκα -- τα πάντα επάνω της ήταν μεγάλα: η φωνή της, το χαμόγελό της, η προσωπικότητά της. Δεν ήταν εύκολο γι’ αυτήν να κινηθεί, αλλά πάντοτε τραγουδούσε και γελούσε ενώ δούλευε και ο ήχος από το χαμόγελό της γέμιζε το σπίτι. Κάθε νύχτα καθόταν στον παραγεμισμένο καναπέ της, έβγαζε τις γραφές της και διάβαζε δυνατά. Και καθώς διάβαζε, ενίοτε έκανε σχόλια, όπως: «Ω, δεν έπρεπε να το είχε κάνει αυτό!» ή «Τι δεν θα ’δινα να ήμουν εκεί!» ή «Δεν είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχεις ακούσει ποτέ;» Και κάθε βράδυ, καθώς οι δυο τους γονάτιζαν στο κρεβάτι της Ίβα για να προσευχηθούν, η θεία Ρόουζ έλεγε τις πιο όμορφες προσευχές, ευχαριστώντας τον Επουράνιο Πατέρα της για τις κίσσες και τις ερυθρελάτες, τα ηλιοβασιλέματα και τα άστρα και πόσο υπέροχο είναι να είσαι ζωντανός. Ακουγόταν στην Ίβα σαν να ήξερε η Ρόουζ τον Θεό ως φίλο.
Με τον καιρό, η Ίβα έκανε μία εκπληκτική ανακάλυψη: Η θεία Ρόουζ ήταν πιθανότατα το πιο ευτυχισμένο άτομο που είχε γνωρίσει ποτέ!
Όμως πώς γινόταν αυτό;
Για ποιο πράγμα ήταν ευτυχισμένη;
Δεν είχε παντρευτεί ποτέ, δεν είχε παιδιά, δεν είχε κανέναν να της κρατεί συντροφιά εκτός από αυτήν την ανατριχιαστική γάτα και δυσκολευόταν να κάνει απλά πράγματα όπως το να δέσει τα παπούτσια της και να ανεβαίνει σκάλες.
Όταν πήγαινε στην πόλη, φορούσε ενοχλητικώς μεγάλα, ανοιχτόχρωμα καπέλα. Όμως οι άνθρωποι δεν την κορόιδευαν. Αντ’ αυτού, συνέρρεαν γύρω της, θέλοντας να της μιλήσουν. Η Ρόουζ ήταν δασκάλα και δεν ήταν ασύνηθες για πρώην μαθητές --τώρα ενήλικοι με δικά τους παιδιά-- να την σταματήσουν και να συνομιλήσουν μαζί της. Την ευχαριστούσαν που ήταν μια καλή επιρροή στη ζωή τους. Συχνά γελούσαν. Μερικές φορές ακόμη και έκλαιγαν.
Καθώς προχωρούσε το καλοκαίρι, η Ίβα περνούσε όλο και περισσότερο χρόνο με τη Ρόουζ. Πήγαιναν μακρινές βόλτες και η Ίβα έμαθε τη διαφορά ανάμεσα στα σπουργίτια και τους σπίνους. Μάζεψε μούρα κουφοξυλιάς και έκανε μαρμελάδα από πορτοκάλια. Έμαθε για την προ-προγιαγιά της που άφησε την αγαπημένη της πατρίδα, απέπλευσε ώς την άλλη άκρη του ωκεανού και βάδισε μέσα από πεδιάδες για να είναι με τους Αγίους.
Σύντομα η Ίβα έκανε μία άλλη καταπληκτική ανακάλυψη: όχι μόνο ήταν η θεία Ρόουζ ένα από τα πιο ευτυχισμένα άτομα που γνώριζε, αλλά η ίδια η Ίβα ήταν πιο ευτυχισμένη όποτε ήταν μαζί της.
Οι ημέρες του καλοκαιριού περνούσαν πιο γρήγορα τώρα. Προτού το καταλάβει η Ίβα, η θεία Ρόουζ είπε ότι σύντομα θα ήταν καιρός για την Ίβα να επιστρέψει σπίτι. Αν και η Ίβα προσδοκούσε εκείνη τη στιγμή από τότε που έφθασε, δεν ήταν ακριβώς σίγουρη πώς να νιώσει γι’ αυτό τώρα. Συνειδητοποίησε ότι στην πραγματικότητα επρόκειτο να της λείψει αυτό το παράξενο, παλιό σπίτι με τη γάτα-αθέατη διώκτρια και την αγαπημένη της θεία Ρόουζ.
Την ημέρα προτού έλθει ο πατέρας της να την πάρει, η Ίβα έκανε την ερώτηση που αναρωτιόταν για εβδομάδες: «Θεία Ρόουζ, γιατί είσαι τόσο ευτυχισμένη;»
Η θεία Ρόουζ την κοίταξε προσεκτικά και μετά την οδήγησε σε έναν πίνακα που κρεμόταν στο μπροστινό δωμάτιο. Ήταν δώρο από έναν ταλαντούχο αγαπητό φίλο.
«Τι βλέπεις εκεί;» ρώτησε.
Η Ίβα είχε παρατηρήσει τον πίνακα πριν, αλλά δεν τον είχε κοιτάξει πραγματικά από κοντά. Ένα κορίτσι ντυμένο όπως οι πρωτοπόροι κινείτο με πηδήματα κατά μήκος ενός ανοιχτόχρωμου μπλε μονοπατιού. Το γρασίδι και τα δένδρα ήταν ζωηρό πράσινο. Η Ίβα είπε: «Είναι ένας πίνακας ενός κοριτσιού. Φαίνεται σαν να κινείται με πηδήματα».
«Ναι, είναι ένα κορίτσι πρωτοπόρων που κινείται ευτυχισμένα με πηδήματα» είπε η θεία Ρόουζ. «Φαντάζομαι ότι υπήρχαν πολλές σκοτεινές και θλιβερές ημέρες για τους πρωτοπόρους. Η ζωή τους ήταν τόσο δύσκολη -- δεν μπορούμε καν να φαντασθούμε. Όμως σε αυτόν τον πίνακα, τα πάντα είναι ανοιχτόχρωμα και ελπιδοφόρα. Αυτό το κορίτσι έχει ένα άλμα στο βήμα της και κινείται προς τα εμπρός και προς τα επάνω».
Η Ίβα ήταν σιωπηλή κι έτσι η θεία Ρόουζ εξακολούθησε: «Υπάρχουν αρκετά που δεν πηγαίνουν σωστά στη ζωή, επομένως καθένας μπορεί να γίνει απαισιόδοξος και καταθλιπτικός. Όμως γνωρίζω άτομα που, ακόμη και όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, εστιάζουν στα θαύματα της ζωής. Αυτοί είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι που γνωρίζω».
«Όμως» είπε η Ίβα «δεν μπορείς απλώς να γυρίσεις τον διακόπτη και από λυπημένος να γίνεις ευτυχισμένος».
«Όχι, ίσως όχι» χαμογέλασε απαλά η θεία Ρόουζ «αλλά ο Θεός δεν μας προόριζε να είμαστε λυπημένοι. Μας δημιούργησε για να έχουμε χαρά!3 Επομένως, αν βασιζόμαστε σε Εκείνον, θα μας βοηθήσει να παρατηρήσουμε τα καλά, τα λαμπρά, τα ελπιδοφόρα πράγματα της ζωής. Και ασφαλώς, ο κόσμος θα γίνει πιο λαμπρός. Όχι, δεν συμβαίνει αυτοστιγμεί, αλλά ειλικρινώς, πόσα καλά πράγματα γίνονται; Μου φαίνεται ότι τα καλύτερα πράγματα, σαν το σπιτικό ψωμί ή τη μαρμελάδα πορτοκάλι, απαιτούν υπομονή και δουλειά».
Η Ίβα το σκέφθηκε μια στιγμή και είπε: «Ίσως δεν είναι τόσο απλό για ανθρώπους που δεν έχουν τα πάντα τέλεια στη ζωή τους».
«Αγαπητή Ίβα, νομίζεις στ’ αλήθεια ότι η ζωή μου είναι τέλεια;» Η θεία Ρόουζ κάθισε με την Ίβα στον παραγεμισμένο καναπέ. «Υπήρχε μια εποχή όπου ήμουν τόσο αποθαρρυμένη, που δεν ήθελα να συνεχίσω».
«Εσύ;» Ρώτησε η Ίβα.
Η θεία Ρόουζ έγνευσε καταφατικά. «Υπήρχαν τόσα πολλά που ήθελα στη ζωή μου». Καθώς μιλούσε, μία λύπη εισχώρησε στη φωνή της την οποία δεν είχε ακούσει ποτέ η Ίβα. «Τα περισσότερα από αυτά δεν έγιναν ποτέ. Ήταν το ένα ψυχικό άλγος μετά το άλλο. Μία ημέρα συνειδητοποίησα ότι δεν θα ήταν ποτέ όπως ήλπιζα ότι θα ήταν. Ήταν μία καταθλιπτική ημέρα. Ήμουν έτοιμη να εγκαταλείψω και να είμαι δυστυχισμένη».
«Κι έτσι τι έκανες;»
«Τίποτε για λίγο. Ήμουν απλώς θυμωμένη. Ήμουν τέρας για να είναι άλλοι άνθρωποι γύρω μου». Τότε γέλασε λίγο, αλλά δεν ήταν το σύνηθες, μεγάλο χαμόγελό της που γέμιζε το δωμάτιο. «Το “Δεν είναι δίκαιο” ήταν το τραγούδι που τραγουδούσα επανειλημμένως στο κεφάλι μου. Όμως τελικώς ανεκάλυψα κάτι που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου».
«Τι ήταν αυτό;»
«Πίστη» χαμογέλασε η θεία Ρόουζ. «Ανεκάλυψα την πίστη. Και η πίστη οδήγησε στην ελπίδα. Και η πίστη και η ελπίδα μού έδωσαν πεποίθηση ότι μία ημέρα τα πάντα θα είχαν νόημα, ότι χάρη στον Σωτήρα, όλα τα λάθη θα γίνονταν σωστά. Ύστερα από αυτό, είδα ότι το μονοπάτι εμπρός μου δεν ήταν τόσο θλιβερό και γεμάτο σκόνη όπως νόμιζα. Άρχισα να παρατηρώ το ανοιχτό μπλε, το πράσινο της χλόης και το έντονο κόκκινο και αποφάσισα ότι είχα μία επιλογή -- θα μπορούσα να κρεμάσω το κεφάλι μου και να σύρω τα πόδια μου στον σκονισμένο δρόμο της αυτολύπησης ή θα μπορούσα να έχω λίγη πίστη, να φορέσω ένα ανοιχτόχρωμο φόρεμα, να βάλω τα παπούτσια μου του χορού και να πηδήξω στο μονοπάτι της ζωής, τραγουδώντας καθώς πήγαινα». Τώρα η φωνή της φαινόταν ενθουσιασμένη και ευτυχισμένη σαν το κορίτσι στον πίνακα.
Η θεία Ρόουζ έφθασε στο τραπεζάκι και πήρε τις καλά φθαρμένες γραφές της στην ποδιά της. «Δεν νομίζω ότι ήμουν κλινικά καταθλιπτική -- δεν είμαι βέβαιη ότι μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου να μην είσαι. Όμως σίγουρα είχα πείσει τον εαυτό μου να είμαι δυστυχισμένη! Ναι, είχα κάποιες σκοτεινές ημέρες, αλλά όλες οι μελαγχολικές σκέψεις και οι ανησυχίες δεν επρόκειτο να τα αλλάξουν -- απλώς έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Η πίστη στον Σωτήρα με δίδαξε ότι οτιδήποτε κι αν έγινε στο παρελθόν, η ιστορία μου θα μπορούσε να έχει αίσιο τέλος».
«Πώς το ξέρεις αυτό;» Ρώτησε η Ίβα.
Η θεία Ρόουζ γύρισε μία σελίδα στη Βίβλο της και είπε: «Το λέει ακριβώς εδώ:
»“[Ο Θεός]… θα σκηνώσει μαζί τους, κι αυτοί θα είναι λαοί του, και ο ίδιος ο Θεός θα είναι μαζί τους ο Θεός τους.
»Και ο Θεός θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον· ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πλέον· επειδή, τα πρώτα παρήλθαν”»4.
Η θεία Ρόουζ κοίταξε την Ίβα. Το χαμόγελό της ήταν πλατύ καθώς ψιθύριζε με μία ελαφριά τρεμούλα στη φωνή της: «Δεν είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχεις ακούσει ποτέ;»
Πράγματι ακουγόταν όμορφο, σκέφθηκε η Ίβα.
Η θεία Ρόουζ γύρισε λίγες σελίδες και έδειξε σε ένα εδάφιο για να το διαβάσει η Ίβα: «Εκείνα που μάτι δεν είδε, και αφτί δεν άκουσε, και σε καρδιά ανθρώπου δεν ανέβηκαν, τα οποία ο Θεός ετοίμασε γι’ αυτούς που τον αγαπούν»5.
«Με ένα τέτοιο ένδοξο μέλλον» είπε η θεία Ρόουζ «γιατί να καταβροχθιζόμαστε σε παρελθόντα ή παρόντα που δεν πηγαίνουν με τον τρόπο που σχεδιάσαμε;»
Η Ίβα φάνηκε μπερδεμένη ώστε γύρω από τα φρύδια της σχηματίσθηκαν ρυτίδες. «Όμως περίμενε ένα λεπτό» είπε. «Λες ότι το να είσαι ευτυχισμένη σημαίνει απλώς να κοιτάς μπροστά για την ευτυχία στο μέλλον; Είναι όλη μας η ευτυχία στην αιωνιότητα; Μπορεί να υπάρξει κάποια τώρα;»
«Ω, φυσικά μπορεί!» Η θεία Ρόουζ αναφώνησε. «Αγαπητό παιδί, το τώρα είναι μέρος της αιωνιότητας. Δεν αρχίζει μόνο αφού πεθάνουμε! Η πίστη και η ελπίδα θα ανοίξουν τα μάτια σου στην ευτυχία που τίθεται εμπρός σου.
»Ξέρω ένα ποίημα που λέει: “Το για πάντα -- αποτελείται από τα τώρα”6. Δεν ήθελα το δικό μου για πάντα να αποτελείται από σκοτεινά και τρομακτικά “τώρα”. Και δεν ήθελα να ζήσω τη ζωή μου σε μία θλιβερή κατάσταση όπου θα αποστασιοποιούμην από τους άλλους, απλώς αποφασισμένη να υπομείνω, θα έκλεινα τα μάτια μου και γεμάτη πίκρα θα υπέμενα μέχρι το τέλος. Η πίστη μού έδωσε την ελπίδα που χρειαζόμουν για να ζήσω με χαρά τώρα!»
«Κι έτσι τι έκανες μετά;» Ρώτησε η Ίβα.
«Άσκησα πίστη στις υποσχέσεις του Θεού, γεμίζοντας τη ζωή μου με σημαντικά πράγματα. Πήγα σχολείο. Μορφώθηκα. Αυτό με οδήγησε σε μία σταδιοδρομία που αγάπησα».
Η Ίβα το σκέφθηκε αυτό για λίγο και είπε: «Όμως ασφαλώς το γεγονός ότι ήσουν πολυάσχολη δεν σε έκανε ευτυχισμένη. Υπάρχουν πολλοί πολυάσχολοι άνθρωποι που δεν είναι ευτυχισμένοι».
«Πώς μπορείς να είσαι τόσο σοφή ούσα τόσο νέα;» Ρώτησε η θεία Ρόουζ. «Έχεις απόλυτο δίκιο. Και οι περισσότεροι από αυτούς τους πολυάσχολους, δυστυχισμένους ανθρώπους έχουν ξεχάσει το μοναδικό πράγμα που έχει τη μεγαλύτερη σημασία σε όλον τον κόσμο -- αυτό που είπε ο Ιησούς ότι είναι η καρδιά του Ευαγγελίου Του».
«Και ποιο είναι αυτό;» Ρώτησε η Ίβα.
«Είναι η αγάπη -- η αγνή αγάπη του Χριστού» είπε η Ρόουζ. «Βλέπεις, όλα τα άλλα στο Ευαγγέλιο --όλα τα θα πρέπει και τα πρέπει και τα θα -- οδηγούν στην αγάπη. Όταν αγαπούμε τον Θεό, θέλουμε να Τον υπηρετούμε. Θέλουμε να γίνουμε σαν Εκείνον. Όταν αγαπούμε τον πλησίον μας, παύουμε να σκεπτόμαστε τόσο για τα δικά μας προβλήματα και βοηθούμε άλλους να λύσουν τα δικά τους»7.
«Και αυτό είναι που μας κάνει ευτυχισμένους;» Ρώτησε η Ίβα.
Η θεία Ρόουζ έγνευσε καταφατικά και χαμογέλασε, τα μάτια της γεμάτα δάκρυα. «Ναι, καλή μου. Αυτό είναι που μας κάνει ευτυχισμένους».
Ποτέ η ίδια
Την επομένη, η Ίβα αγκάλιασε τη θεία της Ρόουζ και την ευχαρίστησε για τα πάντα που είχε κάνει. Επέστρεψε σπίτι στην οικογένειά της και τους φίλους της και το σπίτι της και τη γειτονιά της.
Όμως δεν ήταν ποτέ ακριβώς η ίδια.
Καθώς μεγάλωνε η Ίβα, σκεπτόταν συχνά τα λόγια της θείας της, Ρόουζ. Η Ίβα τελικώς παντρεύτηκε, μεγάλωσε παιδιά και έζησε μια μακρά και υπέροχη ζωή.
Και μία ημέρα, καθώς στεκόταν στο σπίτι της, θαυμάζοντας έναν πίνακα με ένα κορίτσι ντυμένο με ρούχα πρωτοπόρων να πηδά σε ένα ανοιχτόχρωμο μπλε μονοπάτι, συνειδητοποίησε ότι κάπως είχε φθάσει στην ίδια ηλικία που η θεία της, Ρόουζ, ήταν κατά τη διάρκεια εκείνου του αξιομνημόνευτου καλοκαιριού.
Όταν το συνειδητοποίησε αυτό, ένιωσε μία ξεχωριστή προσευχή να φουσκώνει μέσα στην καρδιά της. Και η Ίβα ένιωσε ευγνώμων για τη ζωή της, για την οικογένειά της, για το αποκατεστημένο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και για εκείνο το καλοκαίρι πριν από τόσο καιρό, όταν η θεία Ρόουζ8 την δίδαξε για την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη9.
Μία ευλογία
Αγαπημένες μου αδελφές, αγαπητές μου εν Χριστώ αδελφές, ελπίζω και προσεύχομαι κάτι σε αυτήν την ιστορία να έχει αγγίξει την καρδιά σας και να έχει εμπνεύσει την ψυχή σας. Ξέρω ότι ο Θεός ζει και ότι σας αγαπά την καθεμία από εσάς.
Καθώς βαδίζετε κατά μήκος του δικού σας λαμπρού μονοπατιού της ιδιότητος της μαθήτριας, προσεύχομαι ώστε η πίστη να ενισχύσει κάθε βήμα κατά μήκος του δρόμου σας· η ελπίδα να ανοίξει τα μάτια σας στη δόξα που έχει φυλάξει ο Επουράνιος Πατέρας για εσάς και η αγάπη για τον Θεό και τα τέκνα Του να γεμίσει την καρδιά σας. Ως Απόστολος του Κυρίου σας αφήνω αυτό ως μαρτυρία και ευλογία μου, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.