Μέσα από τα μάτια του Θεού
Από τον Πρεσβύτερο Ντέιλ Ρένλαντ
Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων
Για να υπηρετούμε αποτελεσματικά τους άλλους, πρέπει να τους βλέπουμε μέσα από τα μάτια ενός γονέα, μέσα από τα μάτια του Επουράνιου Πατέρα.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές μου, σας ευχαριστώ που με υποστηρίξατε χθες ως μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων. Είναι δύσκολο να εκφράσω το τι σημαίνει για εμένα. Είμαι ιδιαιτέρως ευγνώμων για την ψήφο υποστηρίξεως από τις δυο καταπληκτικές γυναίκες στη ζωή μου: τη σύζυγό μου, Ρουθ και την αγαπητή, αγαπητή, αγαπητή μας κόρη, Άσλυ.
Η κλήση μου δίνει επαρκείς ενδείξεις της πραγματικότητας της δήλωσης του Κυρίου νωρίς σε αυτήν την θεϊκή νομή: «Ώστε η πληρότητα του ευαγγελίου μου να μπορέσει να προκηρυχτεί, μέσω των αδύναμων και των απλών, στα πέρατα του κόσμου»1. Εγώ είμαι ένας από τους αδύναμους και απλούς. Πριν από δεκαετίες, όταν κλήθηκα να είμαι επίσκοπος ενός τομέα στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες, ο αδελφός μου, λίγο μεγαλύτερος και πολύ σοφότερος από εμένα, με πήρε τηλέφωνο. Είπε: «Πρέπει να ξέρεις ότι ο Κύριος δεν σε κάλεσε εξαιτίας αυτών που έχεις κάνει. Στην περίπτωσή σου, είναι πιθανώς ανεξάρτητα από αυτά που έχεις κάνει. Ο Κύριος σε κάλεσε για αυτά που χρειάζεται Εκείνος να κάνει μέσω εσού και αυτό θα συμβεί μόνο αν το κάνεις με τον τρόπο Του». Αναγνωρίζω ότι αυτή η σοφία από τον μεγαλύτερο αδελφό μου ισχύει ακόμα περισσότερο σήμερα.
Κάτι θαυμάσιο συμβαίνει στην υπηρέτηση ενός ιεραποστόλου, όταν συνειδητοποιεί ότι η κλήση του δεν έχει σχέση με τον ίδιον ή την ίδια, αλλά ότι έχει σχέση με τον Κύριο, το έργο Του και τα παιδιά του Επουράνιου Πατέρα. Αισθάνομαι ότι το ίδιο ισχύει για έναν Απόστολο. Αυτή η κλήση δεν έχει σχέση με έμενα. Έχει σχέση με τον Κύριο, το έργο Του και τα παιδιά του Επουράνιου Πατέρα. Δεν έχει σημασία η ανάθεση ή κλήση στην Εκκλησία, για να υπηρετεί κανείς ικανά, πρέπει να υπηρετεί γνωρίζοντας ότι όλοι όσους υπηρετούμε «είναι ένας αγαπημένος γιος-πνεύμα ή κόρη-πνεύμα ουράνιων γονέων και, ως τέτοιος… διαθέτει μια θεϊκή φύση και έναν θεϊκό προορισμό»2.
Στο προηγούμενο επάγγελμά μου, ήμουν καρδιολόγος ειδικευθείς στην καρδιακή ανεπάρκεια και τη μεταμόσχευση, με πολλούς ασθενείς που ήταν κρίσιμα άρρωστοι. Η σύζυγός μου λέει χαριτολογώντας ότι ήταν ένα κακό προγνωστικό σημάδι να γίνει μία από τους ασθενείς μου. Για να αφήσουμε στην άκρη το πείραγμα, είδα πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν και ανέπτυξα ένα είδος συναισθηματικής απόστασης, όταν τα πράγματα πήγαιναν άσχημα. Με αυτόν τον τρόπο, συναισθήματα λύπης και απογοητεύσεως μετριάζονταν.
Το 1986, ένας νέος άνδρας ονόματι Τσαντ ανέπτυξε καρδιακή ανεπάρκεια και είχε μεταμόσχευση καρδιάς. Τα πήγαινε καλά για μια και μισή δεκαετία. Ο Τσαντ έκανε όλα όσα μπορούσε για να παραμείνει υγιής και να ζήσει όσο το δυνατόν μια κανονική ζωή. Υπηρέτησε μια ιεραποστολή, δούλευε και ήταν ένας αφοσιωμένος γιος προς τους γονείς του. Τα λίγα τελευταία χρόνια της ζωής του, ωστόσο, είχαν δυσκολίες, και έμπαινε και έβγαινε από το νοσοκομείο συχνά.
Ένα απόγευμα, τον έφεραν στο τμήμα των επειγόντων του νοσοκομείου με καρδιακή προσβολή. Οι συνεργάτες μου κι εγώ εργαστήκαμε πολλές ώρες για να αποκαταστήσουμε την κυκλοφορία του. Τελικά, έγινε προφανές ότι δεν μπορούσαμε να τον επαναφέρουμε. Σταματήσαμε τις ανώφελες προσπάθειές μας, και τον ανακηρύξαμε νεκρό. Παρόλη τη λύπη και την απογοήτευση, διατήρησα την επαγγελματική μου στάση. Σκέφθηκα: «Ο Τσαντ είχε καλή φροντίδα. Είχε πολλά περισσότερα χρόνια ζωής από ό,τι θα είχε αλλιώς». Όμως, εκείνη η συναισθηματική απόσταση σύντομα γκρεμίστηκε καθώς οι γονείς του ήρθαν στον χώρο των επειγόντων και είδαν τον αποθανόντα γιο τους ξαπλωμένο σε ένα φορείο. Εκείνη τη στιγμή, είδα τον Τσαντ μέσα από τα μάτια της μητέρα και του πατέρα του. Είδα τις μεγάλες ελπίδες και προσδοκίες που είχαν για εκείνον, την επιθυμία που είχαν απλώς να ζήσει λίγο περισσότερο, λίγο καλύτερα. Με αυτήν τη συνειδητοποίηση, άρχισα να κλαίω. Σε μια ειρωνική αναστροφή των ρόλων και σε μια πράξη καλοσύνης που ποτέ δεν θα ξεχάσω, οι γονείς του Τσαντ με παρηγόρησαν.
Τώρα συνειδητοποιώ ότι στην Εκκλησία, για να υπηρετούμε αποτελεσματικά τους άλλους, πρέπει να τους βλέπουμε μέσα από τα μάτια ενός γονέα, μέσα από τα μάτια του Επουράνιου Πατέρα. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να αρχίσουμε να κατανοούμε την αληθινή αξία των ψυχών. Μόνο τότε μπορούμε να αισθανθούμε την αγάπη που ο Επουράνιος Πατέρας έχει για όλα τα παιδιά Του. Μόνο τότε μπορούμε να αισθανθούμε το γεμάτο φροντίδα ενδιαφέρον του Σωτήρα για αυτούς. Δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε πλήρως την υποχρέωση της διαθήκης μας, να πενθούμε με εκείνους που πενθούν και να ανακουφίζουμε εκείνους που έχουν ανάγκη ανακούφισης, εκτός αν τους βλέπουμε μέσα από τα μάτια του Θεού3. Αυτή η εκτεταμένη οπτική θα ανοίξει την καρδιά μας στις απογοητεύσεις, τους φόβους και τις στενοχώριες των άλλων. Αλλά ο Επουράνιος Πατέρας θα μας βοηθήσει και θα μας ανακουφίσει, όπως οι γονείς του Τσαντ με ανακούφισαν χρόνια πριν. Πρέπει να έχουμε μάτια που βλέπουν, αφτιά που ακούν και καρδιές που ξέρουν και αισθάνονται, αν θα πραγματοποιήσουμε τη διάσωση, που τόσο συχνά μας προτρέπει ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον4.
Μόνο όταν βλέπουμε μέσα από τα μάτια του Επουράνιου Πατέρα μπορούμε να είμαστε γεμάτοι με την «αγνή αγάπη του Χριστού»5. Κάθε ημέρα θα πρέπει να παρακαλούμε τον Θεό για αυτήν την αγάπη. Ο Μόρμον νουθέτησε: «Επομένως, αγαπημένοι μου αδελφοί, να προσεύχεστε στον Πατέρα με όλη τη δύναμη της καρδιάς, να είστε γεμάτοι με την αγάπη αυτήν που εκείνος έχει απονείμει σε όλους όσοι είναι ειλικρινείς οπαδοί του Υιού του, Ιησού Χριστού»6.
Με όλη μου την καρδιά θέλω να είμαι αληθινός οπαδός του Ιησού Χριστού7. Τον αγαπώ. Τον λατρεύω. Καταθέτω μαρτυρία για την ζώσα πραγματικότητά Του. Καταθέτω μαρτυρία ότι Εκείνος είναι ο Κεχρισμένος, ο Μεσσίας. Είμαι μάρτυρας της ασύγκριτης ευσπλαχνίας, συμπόνιας και αγάπης Του. Προσθέτω τη μαρτυρία μου σε εκείνη των Αποστόλων, οι οποίοι το 2000 δήλωσαν «ότι ο Ιησούς είναι ο ζωντανός Χριστός, ο αθάνατος Υιός του Θεού. …Αυτός είναι το φως, η ζωή και η ελπίδα του κόσμου»8.
Καταθέτω μαρτυρία ότι μία ημέρα το 1820 σε ένα δάσος στο βόρειο τμήμα τής Νέας Υόρκης, ο ανεστημένος Κύριος εμφανίσθηκε, μαζί με τον Θεό, τον Επουράνιο Πατέρα μας, στον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ, όπως είπε ακριβώς ο Τζόζεφ Σμιθ ότι θα εμφανίζονταν. Τα κλειδιά της ιεροσύνης είναι επάνω στη γη σήμερα για να καθιστούν δυνατές τις διατάξεις σωτηρίας και υπερύψωσης. Το ξέρω. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.