ຄວາມສຸກຂອງການຮັບໃຊ້ທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ
ເຮົາໄດ້ສັນຍາກັບພຣະບິດາ ຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນວ່າ ເຮົາຈະຮັບໃຊ້ພຣະອົງ ແລະ ຄົນອື່ນໆ ດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ ໃນທຸກສິ່ງ.
ຫລັງຈາກກອງປະຊຸມເທື່ອແລ້ວນີ້, ຫລາຍຄົນໄດ້ເຂົ້າມາຫາຂ້າພະເຈົ້າ ດ້ວຍຄຳຖາມຄືກັນ ທີ່ວ່າ: “ຕັ່ງເຫລົ່ານັ້ນນັ່ງສະບາຍຢູ່ບໍ?” ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຕອບໃນຄຳດຽວກັນ ທຸກເທື່ອວ່າ: “ຕັ່ງເຫລົ່ານັ້ນກໍນັ່ງສະບາຍຢູ່ ຖ້າຫາກບໍ່ໄດ້ກ່າວປາໄສ.” ແມ່ນບໍ, ທ່ານວ່າ? ຕັ່ງຂອງຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ສະບາຍປານໃດເທື່ອນີ້, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍ ສຳລັບພອນ ແລະ ໄດ້ຮັບກຽດໃຫ້ມາກ່າວກັບທ່ານ ໃນຄ່ຳຄືນນີ້.
ບາງເທື່ອ ຂະນະທີ່ເຮົາຮັບໃຊ້, ເຮົາອາດໄດ້ນັ່ງຕັ່ງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ຕັ່ງບາງໜ່ວຍກໍນັ່ງສະບາຍ ແລະ ບາງໜ່ວຍກໍນັ່ງບໍ່ສະບາຍ, ແຕ່ເຮົາໄດ້ສັນຍາກັບພຣະບິດາ ຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນວ່າ ເຮົາຈະຮັບໃຊ້ພຣະອົງ ແລະ ຄົນອື່ນໆ ແລະ ເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ ໃນທຸກສິ່ງ.
ເມື່ອສອງສາມປີກ່ອນ, ຊາວໜຸ່ມໃນສາດສະໜາຈັກ ໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ “ເມື່ອທ່ານເລີ່ມຕົ້ນໃນການຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ [ເບິ່ງ Doctrine and Covenants 4:2], ທ່ານໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການເດີນທາງ ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ. ທ່ານໄດ້ຊ່ວຍພຣະເຈົ້າ ເລັ່ງວຽກງານຂອງພຣະອົງ, ແລະ ມັນກໍເປັນປະສົບການທີ່ດີເລີດ, ມີຄວາມສຸກ, ແລະ ໜ້າອັດສະຈັນ.”1 ມັນເປັນການເດີນທາງທີ່ມີໄວ້ໃຫ້ທຸກຄົນ—ໃນທຸກໄວ—ແລະ ມັນກໍເປັນການເດີນທາງທີ່ພາເຮົາໄປໃນເສັ້ນທາງທີ່ສາດສະດາທີ່ຮັກແພງຂອງເຮົາໄດ້ກ່າວ ວ່າເປັນ “ເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ.”2
ແຕ່ໜ້າເສຍດາຍ, ເຮົາມີຊີວິດຢູ່ໃນໂລກທີ່ເຫັນແກ່ຕົວ ທີ່ຜູ້ຄົນມັກຖາມວ່າ, “ຂ້ອຍຊິໄດ້ຫຍັງ?” ແທນທີ່ຈະຖາມວ່າ, “ຂ້ອຍຈະຊ່ວຍໃຜໄດ້ແດ່ ມື້ນີ້?” ຫລື “ເຮົາຈະຮັບໃຊ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ດີກວ່າເກົ່າ ໃນການເອີ້ນຂອງເຮົາໄດ້ແນວໃດ?” ຫລື “ເຮົາໄດ້ເຮັດທຸກສິ່ງ ທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ ເພື່ອພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລ້ວບໍ?”
ຕົວຢ່າງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເຖິງການຮັບໃຊ້ທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ ຄື ຊິດສະເຕີ ວິກທໍເຣຍ ແອນໂທນີຕີ. ວິກທໍເຣຍ ເປັນຄູສອນໃນຊັ້ນປະຖົມໄວ ຢູ່ໃນສາຂາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຕອນຂ້າພະເຈົ້າເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນຢູ່ປະເທດ ອາກຊັງຕິນ. ທຸກຕອນບ່າຍຂອງວັນອັງຄານ, ຕອນພວກເຮົາໄປຫ້ອງປະຖົມໄວ, ລາວໄດ້ເອົາເຂົ້າໜົມເຄັກ ໂຊໂກລ້າ ມານຳ. ທຸກຄົນກໍມັກເຂົ້າໜົມເຄັກຂະໜາດ—ທຸກຄົນ, ນອກຈາກຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມັກເຂົ້າໜົມເຄັກ ໂຊໂກລ້າ! ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າ ລາວໄດ້ແບ່ງປັນມັນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ປະຕິເສດ.
ມື້ໜຶ່ງ ຫລັງຈາກລາວໄດ້ແບ່ງປັນມັນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າກັບເດັກນ້ອຍຄົນອື່ນໆ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມລາວວ່າ, “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເຮັດເຂົ້າໜົມເຄັກຊະນິດອື່ນແດ່—ເຊັ່ນ ຊະນິດໝາກກ້ຽງ ຫລື ວານິລາ?”
ຫລັງຈາກລາວຫົວບຶດໜຶ່ງ, ລາວໄດ້ຖາມຂ້າພະເຈົ້າວ່າ, “ເປັນຫຍັງ ເຈົ້າ ຈຶ່ງບໍ່ລອງກິນຈັກປ່ຽງແດ່? ເຂົ້າໜົມເຄັກກ້ອນນີ້ ເຮັດດ້ວຍສ່ວນປະສົມພິເສດ, ແລະ ຂ້ອຍສັນຍາວ່າ ຖ້າຫາກເຈົ້າລອງເບິ່ງ, ເຈົ້າຊິມັກມັນຂະໜາດ!”
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫລຽວເບິ່ງອ້ອມຮອບ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມປະຫລາດໃຈ, ທຸກຄົນເບິ່ງຄືວ່າ ກິນຢ່າງແຊບຊ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຕັດສິນໃຈລອງກິນ. ທ່ານເດົາໄດ້ບໍວ່າ ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ? ຂ້າພະເຈົ້າມັກມັນອີ່ຫລີ! ນັ້ນຄືເທື່ອທຳອິດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກິນເຂົ້າໜົມເຄັກ ໂຊໂກລ້າ ທີ່ແຊບອີ່ຫລີ.
ຈົນວ່າຫລາຍປີຈາກນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຮູ້ຈັກສ່ວນປະສົມລັບ ທີ່ຢູ່ໃນເຂົ້າໜົມເຄັກ ໂຊໂກລ້າ ຂອງຊິດສະເຕີ ອານໂທນີຕີ. ລູກໆຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ທຸກອາທິດ. ໃນວັນໜຶ່ງທີ່ໄປຢ້ຽມຢາມ, ແມ່ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ກິນເຂົ້າໜົມເຄັກ ໂຊໂກລ້າ ນຳກັນ ຢ່າງແຊບຊ້ອຍ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລົ່າໃຫ້ເພິ່ນຟັງ ຕອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລອງກິນເຂົ້າໜົມເຄັກ ໂຊໂກລ້າ ເປັນເທື່ອທຳອິດ. ແລ້ວ ເພິ່ນກໍໄດ້ເລົ່າພາກສ່ວນທີ່ເຫລືອຢູ່ທັງໝົດ ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຟັງ.
“ມັນເປັນຈັ່ງຊີ້, ຄຣິສ,” ແມ່ເວົ້າ, “ວິກທໍເຣຍ ກັບຄອບຄົວຂອງລາວ ບໍ່ມີເງິນຫລາຍ, ແລະ ທຸກອາທິດ ລາວຕ້ອງເລືອກລະຫວ່າງ ການຈ່າຍຄ່າລົດເມ ເພື່ອພາລູກສີ່ຄົນ ກັບຕົວລາວເອງ ໄປຊັ້ນປະຖົມໄວ ຫລື ເລືອກຊື້ສ່ວນປະສົມເຮັດເຂົ້າໜົມເຄັກ ໂຊໂກລ້າ ໃຫ້ຫ້ອງປະຖົມໄວຂອງລາວ. ລາວໄດ້ເລືອກເອົາເຂົ້າໜົມເຄັກ ໂຊໂກລ້າ ແທນລົດເມ, ແລະ ໄດ້ພາກັນຍ່າງຫລາຍກວ່າສອງໄມ [3 ກິໂລແມັດ], ແຕ່ລະທາງ, ບໍ່ວ່າອາກາດຈະເປັນແບບໃດກໍຕາມ.”
ໃນມື້ນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກບຸນຄຸນຫລາຍສຳລັບເຂົ້າໜົມເຄັກ ໂຊໂກລ້າ ຂອງລາວ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ ສ່ວນປະສົມພິເສດໃນເຂົ້າໜົມເຄັກຂອງ ປ້າ ວິກທໍເຣຍ ແມ່ນຄວາມຮັກ ທີ່ລາວມີສຳລັບຜູ້ທີ່ລາວໄດ້ຮັບໃຊ້ ແລະ ສຳລັບການເສຍສະລະທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ ເພື່ອພວກເຮົາ.
ເມື່ອຫວນຄິດເຖິງເຂົ້າໜົມເຄັກຂອງປ້າ ວິກທໍເຣຍ ມັນໄດ້ຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຈື່ຈຳ ການເສຍສະລະທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ ໃນບົດຮຽນທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດ ທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສອນພວກສາວົກຂອງພຣະອົງ ໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງໄດ້ເດີນໄປຫາບ່ອນຖວາຍເງິນຢູ່ທີ່ພຣະວິຫານ. ທ່ານຮູ້ວ່າ ເລື່ອງລາວມັນເປັນຈັ່ງໃດ. ແອວເດີ ເຈມສ໌ ອີ ທາເມດ ໄດ້ສອນວ່າ ມັນມີຫີບຢູ່ 13 ໜ່ວຍ, “ແລະ ຜູ້ຄົນໄດ້ປ່ອນເງິນບໍລິຈາກໃສ່ໃນຫີບ [ເຫລົ່ານັ້ນ] ທີ່ມີຈຸດປະສົງແຕກຕ່າງກັນ ຕາມຂໍ້ຄວາມທີ່ມີຂຽນໄວ້ຢູ່ເທິງຫີບ.” ພຣະເຢຊູໄດ້ເບິ່ງຜູ້ຄົນລຽນແຖວບໍລິຈາກ, ຊຶ່ງມີຖານະທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ບາງຄົນກໍບໍລິຈາກດ້ວຍ “ຈຸດປະສົງທີ່ຈິງໃຈ” ຂະນະທີ່ບາງຄົນໄດ້ປ່ອນ “ຫລຽນເງິນ ແລະ ຫລຽນຄຳ ຢ່າງຫລວງຫລາຍ,” ລົງໃນຫີບ ຫວັງໃຫ້ຄົນອື່ນເຫັນ, ສັງເກດເບິ່ງ, ແລະ ສັນລະເສີນຕົນ.
“ໃນທ່າມກາງຜູ້ບໍລິຈາກ ກໍມີແມ່ໝ້າຍຄົນໜຶ່ງ, ຜູ້ … ໄດ້ເອົາຫລຽນທອງແດງສອງຫລຽນ ທີ່ມີຄ່າໜ້ອຍທີ່ສຸດ ມາປ່ອນລົງໃນຫີບຖວາຍເໝືອນກັນ, ຊຶ່ງຈຳນວນເງິນຂອງນາງ ແມ່ນມີຄ່າໜ້ອຍກວ່າເຄິ່ງເຊັນ ຂອງເງິນສະຫະລັດ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເອີ້ນພວກສາວົກຂອງພຣະອົງມາຫາຕົນ, ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເບິ່ງແມ່ໝ້າຍທີ່ຍາກຈົນ, ແລະ ກ່າວວ່າ: ‘ເຮົາບອກພວກເຈົ້າຕາມຈິງວ່າ, ແມ່ໝ້າຍຍາກຈົນຄົນນີ້ ໄດ້ປ່ອນເງິນລົງໃນຫີບຖວາຍ ຫລາຍກວ່າຄົນອື່ນທັງໝົດທີ່ປ່ອນໃສ່ນັ້ນ: ເພາະຄົນອື່ນນັ້ນໄດ້ເອົາເງິນທີ່ເຂົາເຫລືອໃຊ້ມາປ່ອນລົງ, ແຕ່ສ່ວນຍິງຜູ້ນີ້ຍາກຈົນທີ່ສຸດ ກໍຍັງເອົາເງິນທີ່ຕົນມີຢູ່ສຳລັບລ້ຽງຊີວິດຂອງຕົນ ມາປ່ອນລົງຈົນໝົດ’ [ມາຣະໂກ 12:43–44].”3
ແມ່ໝ້າຍເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີຖານະແນວໃດຢູ່ໃນສັງຄົມ ໃນເວລານັ້ນ. ຕາມຈິງແລ້ວ ນາງມີບາງສິ່ງທີ່ສຳຄັນກວ່າ ນັ້ນຄື: ຄວາມເຈດຕະນາອັນບໍລິສຸດຂອງນາງ, ແລະ ນາງໄດ້ມອບໃຫ້ທັງໝົດທີ່ນາງມີ. ບາງທີ ນາງອາດໄດ້ມອບໃຫ້ໜ້ອຍກວ່າຄົນອື່ນ, ມິດງຽບກວ່າຄົນອື່ນ, ແຕກຕ່າງກວ່າຄົນອື່ນ. ໃນສາຍຕາຂອງຄົນອື່ນ, ສິ່ງທີ່ນາງມອບໃຫ້ ແມ່ນບໍ່ສຳຄັນ, ແຕ່ໃນສາຍພຣະເນດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດແລ້ວ ແມ່ນ, “ການຫລິງເຫັນຄວາມຄິດ ແລະ ຄວາມເຈດຕະນາຂອງໃຈ,”4 ນາງໄດ້ມອບໃຫ້ທັງໝົດທີ່ນາງມີ.
ເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາໄດ້ມອບທຸກສິ່ງທັງໝົດໃຫ້ແກ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລ້ວບໍ? ເຮົາໄດ້ເສຍສະລະເວລາ ແລະ ພອນສະຫວັນຂອງເຮົາ ເພື່ອວ່າຄົນລຸ້ນໃໝ່ຈະໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຮັກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງແລ້ວບໍ? ເຮົາໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບເຮົາ ແລະ ຄົນທີ່ເຮົາຖືກມອບໝາຍ ດ້ວຍຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໃຍ ແລະ ດ້ວຍຄວາມພາກພຽນແລ້ວບໍ—ດ້ວຍການເສຍສະລະເວລາ ແລະ ເຫື່ອແຮງ ທີ່ສາມາດໃຊ້ໃນທາງອື່ນແລ້ວບໍ? ເຮົາດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະບັນຍັດຂໍ້ໃຫຍ່ສອງປະການບໍ—ທີ່ຈະຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງ?5 ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ຄວາມຮັກນັ້ນ ຖືກສະແດງໃຫ້ປະຈັກ ໃນການຮັບໃຊ້.
ປະທານ ດາລິນ ເອັຈ ໂອກສ໌ ໄດ້ສອນວ່າ: “ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ ໄດ້ສະລະຕົວເອງ ໃນການຮັບໃຊ້ທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ. ເພິ່ນໄດ້ສອນວ່າ ເຮົາແຕ່ລະຄົນ ຄວນເຮັດຕາມພຣະອົງ ໂດຍການບໍ່ຄິດກ່ຽວກັບຕົວເອງ ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ.”
ເພິ່ນໄດ້ກ່າວຕໍ່ໄປວ່າ:
“ຕົວຢ່າງທີ່ຄ້າຍຄືກັນຂອງການບໍ່ຄິດກ່ຽວກັບຕົວເອງ ໃນການຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ … ຄືການເສຍສະລະຂອງພໍ່ແມ່ ເພື່ອລູກໆຂອງຕົນ. ແມ່ໄດ້ທົນກັບຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ສະລະຄວາມສົນໃຈສ່ວນຕົວ ເພື່ອລ້ຽງດູລູກເຕົ້າ. ພໍ່ກໍປັບຊີວິດ ແລະ ຄວາມສົນໃຈສ່ວນຕົວຂອງຕົນ ເພື່ອຫາລ້ຽງຄອບຄົວ. …
“… ເຮົາກໍປິຕິຍິນດີກັບຜູ້ທີ່ດູແລຄົນເສຍອົງຄະໃນຄອບຄົວ ແລະ ພໍ່ແມ່ທີ່ເຖົ້າແກ່ຂອງຕົນ. ບໍ່ມີຄົນໃດຖາມວ່າ, ຂ້ອຍຊິໄດ້ຫຍັງ? ທັງໝົດຮຽກຮ້ອງໃຫ້ລືມຄວາມສະດວກສະບາຍສ່ວນຕົວ ໃນການຮັບໃຊ້ທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ. …
“[ແລະ] ທັງໝົດນີ້ ສະແດງໃຫ້ເຫັນຫລັກທຳນິລັນດອນ ວ່າເຮົາມີຄວາມສຸກຫລາຍກວ່າ ແລະ ອີ່ມເອີບຫລາຍກວ່າ ເມື່ອເຮົາປະຕິບັດ ແລະ ຮັບໃຊ້ ເປັນການມອບໃຫ້, ບໍ່ແມ່ນເພື່ອສິ່ງທີ່ເຮົາຈະໄດ້ຮັບ.
“ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາສອນເຮົາໃຫ້ເຮັດຕາມພຣະອົງ ໂດຍການເສຍສະລະຖ້າຈຳເປັນ ທີ່ຈະບໍ່ຄິດກ່ຽວກັບຕົວເອງ ໃນການຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນຢ່າງບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ.”6
ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ກໍໄດ້ສອນຄືກັນວ່າ “ບາງທີເມື່ອເຮົາໄປຢູ່ຊ້ອງພຣະພັກຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ, ເຮົາຈະບໍ່ໄດ້ຖືກຖາມວ່າ, ‘ເຈົ້າມີຈັກຕຳແໜ່ງ?’ ແຕ່ເປັນ, ‘ເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍເຫລືອຈັກຄົນ?’ ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ທ່ານຈະບໍ່ຮັກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈົນກວ່າທ່ານໄດ້ຮັບໃຊ້ພຣະອົງ ໂດຍການຮັບໃຊ້ຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ.”7
ໃນອີກຄຳໜຶ່ງ, ເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ມັນບໍ່ສຳຄັນເລີຍ ວ່າເຮົາໄດ້ນັ່ງຢູ່ຕັ່ງທີ່ສະບາຍ ຫລື ເຮົາພະຍາຍາມອົດນັ່ງຢູ່ຕັ່ງເຫລັກ ທີ່ເຂົ້າຂີ້ໝ້ຽງ ຢູ່ທ້າຍຫ້ອງ. ມັນບໍ່ສຳຄັນເລີຍ ແມ່ນແຕ່ເຮົາຈະກ້າວອອກຈາກຫ້ອງໄປ ເພື່ອເວົ້າອອຍແອນ້ອຍທີ່ຮ້ອງໄຫ້ຢູ່, ຖ້າຈຳເປັນ. ສິ່ງທີ່ສຳຄັນແມ່ນວ່າ ເຮົາມາດ້ວຍຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະຮັບໃຊ້, ວ່າເຮົາສັງເກດເຫັນຜູ້ຄົນທີ່ເຮົາປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ແລະ ທັກທາຍເຂົາເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ, ແລະ ວ່າເຮົາໄດ້ແນະນຳຕົວເອງກັບຜູ້ຄົນທີ່ນັ່ງຢູ່ໃນແຖວດຽວກັບເຮົາ—ເອື້ອມອອກໄປດ້ວຍມິດຕະພາບ ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຮົາ ບໍ່ໄດ້ ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າກໍຕາມ. ແລະ ມັນສຳຄັນຫລາຍທີ່ເຮົາທຸກຄົນ ເຮັດດ້ວຍສ່ວນປະສົມພິເສດຂອງການຮັບໃຊ້ ດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ດ້ວຍການເສຍສະລະ.
ຂ້າພະເຈົ້າມາຮູ້ຈັກວ່າ ເຮົາບໍ່ຕ້ອງເຮັດເຂົ້າໜົມເຄັກ ໂຊໂກລ້າ ເພື່ອໃຫ້ບັນລຸຄວາມສຳເລັດ ຫລື ເພື່ອເປັນຄູສອນຫ້ອງຮຽນປະຖົມໄວ ທີ່ອຸທິດຕົນ, ເພາະມັນບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບເຂົ້າໜົມເຄັກເລີຍ. ມັນເປັນຄວາມຮັກທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫລັງຂອງການກະທຳ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ຄວາມຮັກຖືກເຮັດໃຫ້ສັກສິດຜ່ານທາງການເສຍສະລະ—ການເສຍສະລະຂອງຄູສອນ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ຜ່ານທາງການເສຍສະລະອັນບໍ່ມີຂອບເຂດ ແລະ ນິລັນດອນຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່! ຂ້າພະເຈົ້າຮັກພຣະອົງ ແລະ ປາດຖະໜາທີ່ຈະບໍ່ຄິດເຫັນແກ່ຕົວ ເພື່ອຈະໄດ້ຮັກ ແລະ ປະຕິບັດ ດັ່ງທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.