ມຸ່ງໜ້າໄປສູ່ຫລັກໄຊ
ມັນບໍ່ໄດ້ກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເຮົາກຳລັງຜ່ານຜ່າໃນຊີວິດ ແຕ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮົາກຳລັງຈະກາຍເປັນ.
ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າອ່ານພຣະທຳກິດຈະການ ແລະ ສານຂອງໂປໂລ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກອັດສະຈັນໃຈທີ່ໂປໂລໄດ້ຮັບແຮງກະຕຸ້ນຈາກຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມກະຕັນຍູໃນການຮັບໃຊ້, ການສິດສອນ, ແລະ ການເປັນພະຍານເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ຄົນໆໜຶ່ງສາມາດຮັບໃຊ້ດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມກະຕັນຍູເຊັ່ນນັ້ນໄດ້ແນວໃດ, ໂດຍສະເພາະເມື່ອພິຈາລະນາເຖິງຄວາມທຸກທໍລະມານອັນໃຫຍ່ຫລວງຂອງເພິ່ນ. ແມ່ນຫຍັງທີ່ກະຕຸ້ນໃຫ້ໂປໂລຮັບໃຊ້? “ເຮົາກຳລັງບາກບັ່ນມຸ່ງໜ້າໄປສູ່ຫລັກໄຊ ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບລາງວັນຄືຊີວິດ ຊຶ່ງພຣະເຈົ້າໄດ້ຊົງເອີ້ນເອົາໃນພຣະຄຣິດເຈົ້າເຢຊູ ໃຫ້ໄປຮັບຢູ່ເບື້ອງເທິງ.”1
ການບາກບັ່ນມຸ່ງໜ້າໄປສູ່ຫລັກໄຊ ແມ່ນການສືບຕໍ່ເດີນໄປໃນ “ທາງທີ່ຄັບ ແລະ ແຄບ ຊຶ່ງນໍາໄປຫາຊີວິດ”2 ພ້ອມກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ ແລະ ພຣະບິດາຂອງເຮົາຜູ້ສະຖິດໃນສະຫວັນ. ໂປໂລໄດ້ຖືວ່າ ຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງເພິ່ນນັ້ນ “ບໍ່ອາດທຽບໃສ່ກັບສະຫງ່າລາສີ ທີ່ຈະຖືກເປີດເຜີຍແກ່ພວກເຮົາໃນພາຍໜ້າໄດ້.”3 ຈົດໝາຍຂອງໂປໂລເຖິງຊາວຟີລິບປອຍທີ່ເພິ່ນໄດ້ຂຽນເມື່ອເພິ່ນຍັງຖືກຂັງຢູ່ຄຸກນັ້ນ ແມ່ນຈົດໝາຍແຫ່ງຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີອັນປ່ຽມລົ້ນ ແລະ ເປັນກຳລັງໃຈໃຫ້ເຮົາທຸກຄົນ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຍາກລໍາບາກແຫ່ງຄວາມບໍ່ແນ່ນອນນີ້. ເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງຮັບເອົາຄວາມກ້າຫານຈາກໂປໂລ ທີ່ວ່າ: “ເຮົາຖືວ່າສິ່ງສາລະພັດເປັນຂອງໄຮ້ປະໂຫຍດ ເພາະເຫັນແກ່ສິ່ງທີ່ມີຄຸນຄ່າຫລາຍເຫລືອລົ້ນກວ່ານັ້ນອີກ ຄືການຮູ້ເຖິງພຣະຄຣິດເຈົ້າເຢຊູ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງເຮົາ: ເພາະເຫດພຣະອົງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງໄດ້ຍອມສະລະສິ່ງສາລະພັດ ແລະ ຖືວ່າສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນເປັນເໝືອນຂີ້ເຫຍື້ອ ເພື່ອຈະໄດ້ອົງພຣະຄຣິດມາເປັນປະໂຫຍດແກ່ເຮົາ.”4
ຂະນະທີ່ເຮົາເບິ່ງການຮັບໃຊ້ຂອງໂປໂລ, ເຮົາໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈ ແລະ ຮັບການເຊີດຊູໃຈໂດຍ “ບັນດາໂປໂລທັງຫລາຍ” ຂອງເຮົາເອງໃນຍຸກສະໄໝຂອງເຮົາ, ຜູ້ທີ່ຮັບໃຊ້, ສິດສອນ, ແລະ ເປັນພະຍານດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມກະຕັນຍູເຊັ່ນກັນ ທ່າມກາງການທ້າທາຍຕ່າງໆທີ່ເຂົາເຈົ້າປະເຊີນໃນຊີວິດປະຈໍາວັນຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ໃນຊີວິດຂອງຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັກ. ປະສົບການທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບເມື່ອເກົ້າປີກ່ອນ ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ເຖິງຄວາມສໍາຄັນຂອງການບາກບັ່ນມຸ່ງໜ້າໄປສູ່ຫລັກໄຊ.
ໃນປີ 2012, ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຍ່າງເຂົ້າໄປໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນສຳລັບຜູ້ນຳເປັນເທື່ອທໍາອິດນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າອົດບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະຮູ້ສຶກໜັກໃຈ ແລະ ບໍ່ພຽບພ້ອມ. ໃນຈິດໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີສຽງທີ່ເວົ້າຊໍ້າຄຳເກົ່າວ່າ, “ເຈົ້າບໍ່ຄູ່ຄວນທີ່ຈະຢູ່ທີ່ນີ້! ເກີດຄວາມຜິດພາດຮ້າຍແຮງຂຶ້ນແລ້ວ!” ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກຳລັງຍ່າງຊອກບ່ອນນັ່ງຢູ່ນັ້ນ, ແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນ ກໍເຫັນຂ້າພະເຈົ້າ. ເພິ່ນໄດ້ເຂົ້າມາຫາຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ເອດເວີດ, ດີໃຈທີ່ໄດ້ພົບເຈົ້າຢູ່ທີ່ນີ້,” ແລະ ເພິ່ນກໍແຕະໜ້າຂອງຂ້າພະເຈົ້າເບົາໆ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຄືເດັກນ້ອຍ! ຄວາມຮັກ ແລະ ການຮັບຕ້ອນຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າອົບອຸ່ນຂຶ້ນ ແລະ ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງວິນຍານແຫ່ງຄວາມຄູ່ຄວນ, ວິນຍານແຫ່ງຄວາມເປັນອ້າຍນ້ອງກັນ. ມື້ຕໍ່ມາ, ຂ້າພະເຈົ້າສັງເກດເຫັນແອວເດີ ຮໍແລນ ກຳລັງເຮັດຢ່າງດຽວກັນກັບທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຮັດກັບຂ້າພະເຈົ້າມື້ກ່ອນນີ້, ເພິ່ນກຳລັງແຕະໜ້າທ່ານໂອກສ໌ເບົາໆ ຊຶ່ງຕອນນັ້ນເອີ້ນເພິ່ນ ແອວເດີ ດາລິນ ເອັຈ ໂອກສ໌, ຜູ້ທີ່ເປັນຜູ້ໃຫຍ່ກວ່າເພິ່ນ!
ໃນຕອນນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຜ່ານທາງອ້າຍນ້ອງເຫລົ່ານີ້ທີ່ເຮົາສະໜັບສະໜູນໃຫ້ເປັນສາດສະດາ, ຜູ້ພະຍາກອນ, ແລະ ຜູ້ເປີດເຜີຍ. ຜ່ານທາງການກະທໍາທີ່ມີເມດຕາ ແລະ ເປັນທໍາມະຊາດຂອງເພິ່ນ, ແອວເດີ ຮໍແລນ ໄດ້ຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ເອົາຊະນະຄວາມເອົາແຕ່ໃຈຕົວເອງ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ພຽບພ້ອມຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ເພິ່ນໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າສຸມໃຈໃສ່ວຽກງານທີ່ສັກສິດ ແລະ ໜ້າຊົມຊື່ນຍິນດີ ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ເຮັດ—ເພື່ອນໍາດວງວິນຍານທັງຫລາຍມາຫາພຣະຄຣິດ. ເພິ່ນ, ເໝືອນດັ່ງໂປໂລໃນສະໄໝກ່ອນ, ໄດ້ຊີ້ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າບາກບັ່ນມຸ່ງໜ້າໄປສູ່ຫລັກໄຊ.
ທີ່ໜ້າສົນໃຈກໍຄື, ໂປໂລກຳລັງເຕືອນໃຫ້ເຮົາບາກບັ່ນມຸ່ງໜ້າ ຂະນະທີ່ບອກໃຫ້ເຮົາລືມສິ່ງທີ່ຢູ່ທາງຫລັງ—ຄວາມຢ້ານກົວໃນອະດີດຂອງເຮົາ, ຈຸດສຸມໃນອະດີດຂອງເຮົາ, ຄວາມລົ້ມເຫລວໃນອະດີດຂອງເຮົາ, ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າໃນອະດີດຂອງເຮົາ. ເພິ່ນກຳລັງເຊື້ອເຊີນເຮົາ, ເຊັ່ນດຽວກັບສາດສະດາຜູ້ເປັນທີ່ຮັກຂອງເຮົາ, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ, “ໃຫ້ປະຕິບັດຕາມແບບແຜນທີ່ໃໝ່ກວ່າ ແລະ ສັກສິດກວ່າ.”5 ຄໍາສັນຍາຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດນັ້ນເປັນຄວາມຈິງ: “ເພາະຜູ້ໃດທີ່ຢາກຮັກສາຊີວິດຂອງຕົນໄວ້ໃຫ້ພົ້ນ ຜູ້ນັ້ນຈະເສຍຊີວິດ, ແຕ່ຜູ້ໃດທີ່ຈະເສຍຊີວິດຂອງຕົນເພື່ອເຫັນແກ່ເຮົາ ຜູ້ນັ້ນຈະໄດ້ພົບຊີວິດນັ້ນ.”6
ໃນການກ່າວປາໄສໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນຄັ້ງທໍາອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແບ່ງປັນປະສົບການທີ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສອນຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ເຮັດວຽກໃນທົ່ງຂອງພວກເຮົາ. “ຢ່າເບິ່ງຄືນຫລັງ,” ເພິ່ນເວົ້າ. “ໃຫ້ເບິ່ງໄປທາງໜ້າເຖິງສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຍັງຕ້ອງເຮັດ.”7
ໃນບັ້ນທ້າຍຊີວິດຂອງເພິ່ນ, ຂະນະທີ່ແມ່ຕໍ່ສູ້ກັບໂຣກມະເລັງ, ເພິ່ນໄດ້ຢູ່ກັບນາອູມີ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ. ຄືນໜຶ່ງ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນເພິ່ນຮ້ອງໄຫ້ຢູ່ໃນຫ້ອງນອນຂອງເພິ່ນ. ຄວາມເຈັບປວດຂອງເພິ່ນຮຸນແຮງຫລາຍ, ເຖິງແມ່ນຫລັງຈາກທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບຢາແກ້ປວດມໍຟີນຫລອດສຸດທ້າຍຂອງມື້ນັ້ນແລ້ວ ພຽງແຕ່ສອງຊົ່ວໂມງກ່ອນໜ້ານັ້ນກໍຕາມ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງຂອງເພິ່ນ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ກັບເພິ່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິຖານອອກສຽງເພື່ອຂໍໃຫ້ເພິ່ນໄດ້ຮັບການບັນເທົາຈາກຄວາມເຈັບປວດຂອງເພິ່ນໂດຍທັນທີ. ແລະ ເພິ່ນໄດ້ເຮັດຢ່າງດຽວກັນກັບທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຮັດຢູ່ໃນທົ່ງເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ: ເພິ່ນໄດ້ຢຸດ ແລະ ໄດ້ສອນບົດຮຽນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ມີວັນລືມໃບໜ້າຂອງເພິ່ນໃນຕອນນັ້ນ: ອ່ອນເພຍ, ເຈັບປ່ວຍ, ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ, ໄດ້ແນມເບິ່ງລູກຊາຍທີ່ໂສກເສົ້າດ້ວຍຄວາມສົງສານ. ເພິ່ນຍິ້ມຜ່ານນໍ້າຕາຂອງເພິ່ນ, ສົບຕາຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ມັນບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນຢູ່ກັບລູກ ຫລື ຄົນໃດເລີຍ, ແຕ່ມັນຂຶ້ນຢູ່ກັບພຣະເຈົ້າ ວ່າຄວາມເຈັບປວດນີ້ຈະຫາຍໄປຫລືບໍ່.”
ຂ້າພະເຈົ້າລຸກນັ່ງຂຶ້ນຢ່າງງຽບໆ. ເພິ່ນກໍນັ່ງຢ່າງງຽບໆຄືກັນ. ພາບນີ້ຍັງຄົງແຈ່ມແຈ້ງຢູ່ໃນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່. ໃນຄືນນັ້ນ, ຜ່ານແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສອນບົດຮຽນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ຊຶ່ງຈະຢູ່ກັບຂ້າພະເຈົ້າຕະຫລອດໄປ. ຂະນະທີ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະແດງການຍອມຮັບພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ເຖິງເຫດຜົນທີ່ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ທົນທຸກທໍລະມານຢູ່ໃນສວນເຄັດເຊມາເນ ແລະ ຢູ່ເທິງໄມ້ກາງແຂນທີ່ພູກະໂຫລກຫົວ. ພຣະອົງກ່າວວ່າ: “ຈົ່ງເບິ່ງ ເຮົາໄດ້ມອບພຣະກິດຕິຄຸນຂອງເຮົາໃຫ້ແກ່ເຈົ້າ, ແລະ ນີ້ຄືພຣະກິດຕິຄຸນຊຶ່ງເຮົາໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ເຈົ້າ—ຄືເຮົາໄດ້ມາເກີດໃນໂລກເພື່ອກະທຳຕາມນ້ຳພຣະໄທຂອງພຣະບິດາຂອງເຮົາ, ເພາະວ່າພຣະບິດາຂອງເຮົາໄດ້ສົ່ງເຮົາມາ.”8
ຂ້າພະເຈົ້າສະທ້ອນຄິດເຖິງຄຳຖາມຂອງສາດສະດາ ຊຶ່ງປະທານແນວສັນ ສາດສະດາຜູ້ເປັນທີ່ຮັກຂອງເຮົາໄດ້ຖາມຢູ່ໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນເທື່ອແລ້ວນີ້. ປະທານແນວສັນໄດ້ຖາມວ່າ: ທ່ານ ເຕັມໃຈທີ່ຈະໃຫ້ພຣະເຈົ້າໄຊຊະນະໃນຊີວິດຂອງທ່ານບໍ່? ທ່ານ ເຕັມໃຈທີ່ຈະໃຫ້ພຣະເຈົ້າເປັນອິດທິພົນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງທ່ານບໍ່? … ທ່ານຈະອະນຸຍາດໃຫ້ສຸລະສຽງຂອງພຣະອົງ … ມີຄວາມສຳຄັນກວ່າຄວາມທະເຍີທະຍານທຸກຢ່າງຂອງທ່ານບໍ່? ທ່ານ ເຕັມໃຈ ທີ່ຈະໃຫ້ຄວາມປະສົງຂອງທ່ານຖືກກືນລົງໄປໃນພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງບໍ່?”9 ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຄົງຈະຕອບຢ່າງສະເທືອນອາລົມ ແຕ່ໜັກແໜ້ນວ່າ “ໂດຍ,” ແລະ ສະມາຊິກທີ່ຊື່ສັດຂອງສາດສະໜາຈັກທົ່ວໂລກກໍຈະຕອບຢ່າງສະເທືອນອາລົມ ແຕ່ໜັກແໜ້ນວ່າ “ໂດຍ.” ປະທານແນວສັນ, ຂອບໃຈທີ່ເປັນແຮງບັນດານໃຈ ແລະ ເຊີດຊູໃຈພວກເຮົາດ້ວຍຄໍາຖາມເຫລົ່ານີ້ຂອງສາດສະດາ.
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີການສົນທະນາໃນເມືອງພຣີໂທເຣຍ, ປະເທດອາຟຣິກາໃຕ້, ກັບອະທິການຄົນໜຶ່ງທີ່ໄດ້ຝັງສົບພັນລະຍາ ແລະ ລູກສາວຜູ້ໃຫຍ່ຂອງລາວໃນມື້ດຽວກັນ. ຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກການແຜ່ລະບາດຂອງໄວຣັສໂຄໂຣນານີ້ເອົາໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມວ່າລາວເປັນແນວໃດ. ຄຳຕອບຂອງອະທິການ ເທັດດີ ທາບີດ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະເຮັດຕາມຖ້ອຍຄຳ ແລະ ຄຳແນະນໍາຈາກບັນດາສາດສະດາ, ຜູ້ພະຍາກອນ, ແລະ ຜູ້ເປີດເຜີຍຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຫລາຍຂຶ້ນ. ອະທິການ ທາບີດ ໄດ້ຕອບວ່າ ມີຄວາມຫວັງ ແລະ ການປອບໂຍນຢູ່ສະເໝີ ເມື່ອຮູ້ວ່າພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ຮັບເອົາຄວາມເຈັບປວດຂອງຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງດ້ວຍພຣະອົງເອງ, ວ່າພຣະອົງຮູ້ວິທີທີ່ຈະຊ່ວຍເຫລືອເຮົາ.10 ດ້ວຍສັດທາທີ່ເລິກເຊິ່ງ ລາວໄດ້ເປັນພະຍານວ່າ, “ຂ້ອຍກະຕັນຍູຕໍ່ແຜນແຫ່ງຄວາມລອດ, ແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກ.” ແລ້ວລາວໄດ້ຖາມຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: “ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ສາດສະດາຂອງພວກເຮົາພະຍາຍາມທີ່ຈະສິດສອນພວກເຮົາໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນເທື່ອແລ້ວນີ້ບໍ?”
ເຖິງແມ່ນວ່າ ການທ້າທາຍຕ່າງໆແຫ່ງຄວາມເປັນມະຕະຈະມາສູ່ເຮົາທຸກຄົນ ບໍ່ວ່າຈະໃນທາງໃດກໍທາງໜຶ່ງກໍຕາມ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ເປົ້າໝາຍຂອງເຮົາທີ່ຈະ “ບາກບັ່ນມຸ່ງໜ້າໄປສູ່ຫລັກໄຊ,” ຊຶ່ງແມ່ນ “ລາງວັນຄືຊີວິດ ຊຶ່ງພຣະເຈົ້າໄດ້ຊົງເອີ້ນເອົາ.”11
ຄໍາເຊື້ອເຊີນດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຂອງຂ້າພະເຈົ້າແກ່ເຮົາທຸກຄົນກໍຄື ຢ່າຍອມແພ້! ເຮົາໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ “ຊັດຖິ້ມທຸກຢ່າງທີ່ຖ່ວງຢູ່ ແລະ ຜິດບາບທີ່ຕິດແໜ້ນໂດຍງ່າຍ, ສ່ວນການແລ່ນແຂ່ງທີ່ກຳນົດໄວ້ຕໍ່ໜ້າພວກເຮົານັ້ນ, ຈົ່ງພາກັນແລ່ນດ້ວຍຄວາມພຽນພະຍາຍາມ. ຈົ່ງປັກຕາເບິ່ງພຣະເຢຊູ ຄືຜູ້ບຸກເບີກຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຜູ້ຊົງເຮັດໃຫ້ສັດທາຂອງພວກເຮົາເຖິງທີ່ສໍາເລັດ.”12
ມັນບໍ່ໄດ້ກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເຮົາກຳລັງຜ່ານຜ່າໃນຊີວິດ ແຕ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮົາກຳລັງຈະກາຍເປັນ. ມີຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີໃນການບາກບັ່ນມຸ່ງໜ້າໄປສູ່ຫລັກໄຊ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະອົງຜູ້ໄດ້ເອົາຊະນະທຸກຢ່າງມາແລ້ວ ຈະຊ່ວຍເຮົາ ເມື່ອເຮົາພະຍາຍາມເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.