ການເດີນທາງສ່ວນຕົວຂອງລູກຂອງພຣະເຈົ້າ

ໂດຍ ແອວເດີ ນຽວ ແອວ ແອນເດີເຊັນ

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ໃນຖານະລູກໆແຫ່ງພັນທະສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຮົາຮັກ, ໃຫ້ກຽດ, ລ້ຽງດູ, ປ້ອງກັນ, ແລະ ຕ້ອນຮັບດວງວິນຍານທີ່ກຳລັງລົງມາຈາກໂລກກ່ອນເກີດ.

ເຮົາແຕ່ລະຄົນກໍຖືກກະທົບກະເທືອນໂດຍການລະບາດຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ຂະນະທີ່ຄອບຄົວ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນໄດ້ເສຍຊີວິດໄປໂດຍບໍ່ຄາດຄິດ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຮັບຮູ້ສາມຄົນທີ່ພວກເຮົາຄິດຮອດຫລາຍ, ທີ່ເປັນຕົວແທນໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ພວກເຮົາຮັກຫລາຍທີ່ສຸດ.

ນີ້ແມ່ນ ບຣາເດີ ຟີລິບ ແລະ ຊິດສະເຕີ ເຈີເມນ ນະສອນດີ. ບຣາເດີ ນະສອນດີ ໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນປິຕຸຢູ່ທີ່ສະເຕກບຣາຊາວິວ ສາທາລະນະລັດຄອງໂກ ຕອນລາວໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ. ລາວເປັນທ່ານໝໍ ຜູ້ທີ່ໄດ້ແບ່ງປັນພອນສະຫວັນຂອງລາວຢ່າງເຜື່ອແຜ່ກັບຄົນອື່ນ. ¹

ນີ້ແມ່ນຊິດສະເຕີ ຄະລາຣາ ເອລິສາ ຣູອາໂນ ເດ ວີຍາເຣອາວ ຈາກເມືອງທູຄານ, ປະເທດເອກວາດໍ. ລາວໄດ້ຮັບເອົາພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູຕອນອາຍຸ 34 ປີ ແລະ ໄດ້ເປັນຜູ້ນຳທີ່ຮັກແພງ. ຄອບຄົວຂອງລາວໄດ້ສັ່ງລາລາວໂດຍການຮ້ອງເພງໂປດຂອງລາວ ຊື່ວ່າ, “ເຮົາຮູ້ພຣະຜູ້ໄຖ່ຊົງພຣະຊົນ.” ²

ນີ້ແມ່ນ ບຣາເດີ ເຣ ທູອີເນອາອູ ຈາກລັດຢູທາ, ພ້ອມກັບຄອບຄົວທີ່ໜ້າຮັກຂອງລາວ. ພັນລະຍາຂອງລາວ, ນາງຈູລີແອັດ, ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍຢາກໃຫ້ [ລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍ] [ຈື່ຈຳໄວ້ວ່າພໍ່ຂອງພວກເຂົາ] ພະຍາຍາມໃຫ້ພຣະເຈົ້າມາກ່ອນທຸກສິ່ງ.” ³

ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງຢູ່ນຳກັນໃນຄວາມຮັກ, ເຖິງຂະໜາດທີ່ພວກເຈົ້າຈະຮ້ອງໄຫ້ນຳຄົນທີ່ຕາຍໄປ.” ⁴

ຂະນະທີ່ເຮົາຮ້ອງໄຫ້, ເຮົາຍັງປິຕິຍິນດີໃນການຟື້ນຄືນພຣະຊົນທີ່ຮຸ່ງໂລດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ. ເປັນເພາະພຣະອົງ, ຄົນທີ່ເຮົາຮັກ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນຂອງເຮົາຈຶ່ງດຳເນີນຕໍ່ໄປໃນການເດີນທາງນິລັນດອນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ດັ່ງທີ່ປະທານໂຈເຊັບ ແອັຟ ສະມິດ ໄດ້ອະທິບາຍວ່າ: “ເຮົາຈະລືມເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້; ເຮົາຈະບໍ່ເຊົາຮັກເຂົາເຈົ້າ. … ເຂົາເຈົ້າໄດ້ກ້າວໜ້າແລ້ວ; ເຮົາກຳລັງກ້າວໜ້າ; ເຮົາກຳລັງເຕີບໂຕດັ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຕີບໂຕແລ້ວ.” ⁵ ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ກ່າວວ່າ, “ນ້ຳຕາແຫ່ງຄວາມໂສກເສົ້າຂອງເຮົາ … ກາຍເປັນນ້ຳຕາແຫ່ງການລໍຄອຍ.” ⁶

ເຮົາຮູ້ກ່ຽວກັບຊີວິດກ່ອນເກີດ

ທັດສະນະນິລັນດອນຂອງເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ຈະຂະຫຍາຍຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຮົາກ່ຽວກັບຜູ້ຄົນທີ່ກຳລັງເດີນທາງຕໍ່ໄປຂ້າມຊີວິດມະຕະນີ້ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ມັນຍັງເປີດຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຮົາກ່ຽວກັບຜູ້ທີ່ຫາກໍໄດ້ເລີ່ມການເດີນທາງຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ກຳລັງເຂົ້າມາສູ່ຊີວິດມະຕະນີ້ນຳອີກ.

ແຕ່ລະຄົນທີ່ມາສູ່ໂລກເປັນບຸດ ຫລື ທິດາຜູ້ພິເສດຂອງພຣະເຈົ້າ. ⁷ ການເດີນທາງສ່ວນຕົວຂອງເຮົາບໍ່ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຕອນເຮົາເກີດ. ກ່ອນເຮົາໄດ້ມາເກີດ, ເຮົາໄດ້ຢູ່ນຳກັນໃນໂລກຂອງການກຽມພ້ອມ ບ່ອນທີ່ເຮົາ “ໄດ້ຮັບບົດຮຽນທຳອິດ [ຂອງເຮົາ] ຢູ່ໃນໂລກວິນຍານ.” ⁸ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ບອກເຢເຣມີຢາວ່າ, “ເຮົາເລືອກເຈົ້າໄວ້ກ່ອນເຮົາໄດ້ໃຫ້ຊີວິດແກ່ເຈົ້າ; ແລະ ກ່ອນເຈົ້າໄດ້ເກີດມາ ເຮົາໄດ້ເລືອກເອົາເຈົ້າໄວ້ແລ້ວ ເພື່ອໃຫ້ເປັນສາດສະດາແກ່ປະຊາຊາດທັງປວງ.” ⁹

ບາງຄົນອາດສົງໄສຖ້າຫາກວ່າຊີວິດເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການປະກອບຂອງລູກທີ່ກຳລັງຈະເລີ່ມເປັນໂຕໃນທ້ອງ, ຫລື ຕອນທີ່ຫົວໃຈເລີ່ມເຕັ້ນ, ຫລື ເມື່ອເດັກທາລົກສາມາດຢູ່ລອດໄດ້ນອກມົດລູກ, ແຕ່ສຳລັບເຮົາແລ້ວບໍ່ຕ້ອງສົງໄສເລີຍວ່າວິນຍານຂອງທິດາ ແລະ ບຸດຂອງພຣະເຈົ້າກຳລັງຢູ່ໃນການເດີນທາງສ່ວນຕົວຂອງເຂົາເຈົ້າ ລົງມາສູ່ແຜ່ນດິນໂລກເພື່ອຮັບເອົາຮ່າງກາຍ ແລະ ປະສົບການຂອງຊີວິດມະຕະ.

ສ່ວນປະກອບທີ່ດີເດັ່ນຂອງຜູ້ຍິງ

ສຳລັບຜູ້ຍິງ, ການມີລູກສາມາດເປັນການເສຍສະລະທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ທັງທາງຮ່າງກາຍ, ທາງອາລົມ, ແລະ ທາງເສດຖະກິດ. ພວກເຮົາຮັກ ແລະ ໃຫ້ກຽດຜູ້ຍິງທີ່ປະເສີດຂອງສາດສະໜາຈັກນີ້. ດ້ວຍສະຕິປັນຍາ ແລະ ຄວາມສະຫລາດສະຫລຽວ, ທ່ານໄດ້ແບກຫາບພາລະໜັກຂອງຄອບຄົວ. ທ່ານຮັກ. ທ່ານຮັບໃຊ້. ທ່ານເສຍສະລະ. ທ່ານເສີມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ສັດທາ, ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ຜູ້ຄົນທີ່ຂັດສົນ, ແລະ ມີສ່ວນປະກອບຢ່າງຫລວງຫລາຍໃຫ້ແກ່ສັງຄົມ.

ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທີ່ສັກສິດຂອງການປ້ອງກັນຊີວິດ

ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ, ໂດຍທີ່ຮູ້ສຶກເປັນຫ່ວງຫລາຍກັບຈຳນວນການແທ້ງລູກຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ປະທານກໍດອນ ບີ ຮິງລີ ໄດ້ກ່າວຕໍ່ບັນດາຜູ້ຍິງຂອງສາດສະໜາຈັກດ້ວຍຖ້ອຍຄຳທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບເຮົາໃນທຸກວັນນີ້. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ: “ທ່ານຜູ້ເປັນພັນລະຍາ ແລະ ແມ່ ເປັນຫລັກໝັ້ນຂອງຄອບຄົວ. ທ່ານມີລູກ. ນັ້ນກໍຊ່າງເປັນໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທີ່ໃຫຍ່ຫລວງ ແລະ ສັກສິດ. … ມີຫຍັງກຳລັງເກີດຂຶ້ນກັບຄວາມຮູ້ຄຸນຄ່າຂອງຄວາມສັກສິດຂອງຊີວິດຂອງມະນຸດ? ການແທ້ງລູກເປັນສິ່ງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ, ໂຫດຮ້າຍ ແລະ ເປັນຈິງ ແລະ ໜ້າລັງກຽດ, ຊຶ່ງກຳລັງແຜ່ອອກໄປຕະຫລອດທົ່ວແຜ່ນດິນໂລກ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍອ້ອນວອນກັບຜູ້ຍິງຂອງສາດສະໜາຈັກໃຫ້ຫລີກລ້ຽງມັນ, ໃຫ້ຢືນຢູ່ເໜືອມັນ, ໃຫ້ຢູ່ຫ່າງໆຈາກສະພາບການທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຕົກຢູ່ໃນອັນຕະລາຍເຫລົ່ານັ້ນ ຊຶ່ງຈະເຮັດໃຫ້ມັນປະກົດວ່າເປັນສິ່ງທີ່ໜ້າເພິ່ງປາດຖະໜາ. ອາດຈະມີບາງສະຖານະການຊຶ່ງມັນຈະເກີດຂຶ້ນໄດ້, ແຕ່ມັນກໍຈຳກັດຫລາຍ ແລະ ສ່ວນຫລາຍແລ້ວກໍບໍ່ໜ້າເປັນໄປໄດ້. ¹⁰ … ທ່ານເປັນມານດາຂອງບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຊຶ່ງຊີວິດຂອງເຂົານັ້ນບໍລິສຸດ. ການປ້ອງກັນເຂົາເຈົ້າເປັນຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ຖືກປະທານໃຫ້ຈາກສະຫວັນ ຊຶ່ງເຮົາບໍ່ສາມາດປ່ອຍປະລະເລີຍໄດ້ງ່າຍໆ.” ¹¹

ແອວເດີ ມາກະສ໌ ບີ ແນສ໌ ໄດ້ແບ່ງປັນກັບຂ້າພະເຈົ້າເຖິງເລື່ອງລາວຂອງຜູ້ຍິງທີ່ໜ້າຮັກຄົນໜຶ່ງທີ່ມີອາຍຸ 84 ປີ ຜູ້ທີ່, ລະຫວ່າງການສຳພາດຮັບບັບຕິສະມາຂອງລາວ, “ໄດ້ສາລະພາບເລື່ອງການແທ້ງລູກທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ [ຫລາຍໆປີຜ່ານມາແລ້ວ].” ດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫລາຍ ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ສຶກຜິດກັບການແທ້ງລູກທຸກໆມື້ໃນຊີວິດຂອງຂ້ອຍເປັນເວລາສີ່ສິບຫົກປີ. … ບໍ່ມີຫຍັງຈະເອົາຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຜິດນີ້ໄປຈາກຂ້ອຍໄດ້. ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ສຶກສິ້ນຫວັງຈົນກວ່າຂ້ອຍໄດ້ຮັບການສິດສອນເຖິງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ວິທີກັບໃຈ … ແລະ ທັນໃດນັ້ນຂ້ອຍກໍໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫວັງ. ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍໄດ້ມາຮູ້ວ່າຂ້ອຍສາມາດໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພ ຖ້າຫາກຂ້ອຍໄດ້ກັບໃຈແທ້ໆຈາກບາບຂອງຂ້ອຍ.” ¹²

ເຮົາມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍ ສຳລັບພອນແຫ່ງການກັບໃຈ ແລະ ການໃຫ້ອະໄພ.

ເຮົາສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ແດ່?

ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງເຮົາໃນຖານະສານຸສິດທີ່ສະຫງົບສຸກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ, ສິດສອນມັນໃຫ້ແກ່ລູກໆຂອງເຮົາ, ແລະ ແບ່ງປັນມັນກັບຄົນອື່ນທີ່ເຕັມໃຈຈະຮັບຟັງ. ¹³ ຂໍໃຫ້ເຮົາແບ່ງປັນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເລິກເຊິ່ງຂອງເຮົາກ່ຽວກັບຄວາມສັກສິດຂອງຊີວິດກັບຜູ້ຄົນທີ່ມີການຕັດສິນໃຈໃນສັງຄົມ. ເຂົາເຈົ້າອາດບໍ່ເຫັນຄຸນຄ່າຢ່າງຄົບຖ້ວນຂອງສິ່ງທີ່ເຮົາເຊື່ອຖື, ແຕ່ເຮົາອະທິຖານວ່າເຂົາເຈົ້າຈະເຂົ້າໃຈຢ່າງຄົບຖ້ວນວ່າ, ສຳລັບພວກເຮົາ, ເປັນຫຍັງການຕັດສິນໃຈເຫລົ່ານີ້ຈຶ່ງສຳຄັນຫລາຍກວ່າພຽງແຕ່ເປັນສິ່ງທີ່ຄົນໆໜຶ່ງຢາກໄດ້ສຳລັບຕົວເຂົາເອງ.

ຖ້າຫາກມີການຕັ້ງທ້ອງໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ວາງແຜນ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເອື້ອມອອກໄປດ້ວຍຄວາມຮັກ, ໃຫ້ກຳລັງໃຈ, ແລະ, ເມື່ອຈຳເປັນ, ດ້ວຍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອທາງການເງິນ, ເສີມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ຜູ້ເປັນແມ່ ໃນການອະນຸຍາດໃຫ້ລູກຂອງນາງເກີດມາ ແລະ ດຳເນີນຕໍ່ໄປໃນການເດີນທາງໃນຊີວິດມະຕະຂອງເຂົາ. ¹⁴

ຄວາມສວຍງາມຂອງການຮັບເອົາເດັກມາລ້ຽງເປັນລູກບຸນທຳ

ໃນຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາໄດ້ຮັບພອນຢ່າງຫລວງຫລາຍເມື່ອສອງທົດສະວັດກ່ອນ, ຍິງໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງ ອາຍຸ 16 ປີໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່ານາງກຳລັງຕັ້ງທ້ອງ. ນາງ ແລະ ພໍ່ຂອງເດັກບໍ່ໄດ້ແຕ່ງງານກັນ, ແລະ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຄິດວ່າຈະຢູ່ນຳກັນຕໍ່ໄປ. ຍິງໜຸ່ມຄົນນັ້ນໄດ້ເຊື່ອວ່າຊີວິດທີ່ນາງອູ້ມຢູ່ນັ້ນລ້ຳຄ່າຫລາຍ. ນາງໄດ້ຄອດລູກສາວນ້ອຍ ແລະ ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຄອບຄົວທີ່ຊອບທຳຄອບຄົວໜຶ່ງຮັບເອົານາງນ້ອຍໄປລ້ຽງເປັນລູກຂອງເຂົາເຈົ້າເອງ. ສຳລັບທ້າວບະໄຣສ໌ ແລະ ນາງໂຈລີນ, ນາງນ້ອຍຄົນນັ້ນເປັນຄຳຕອບຕໍ່ຄຳອະທິຖານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງຊື່ໃຫ້ນາງນ້ອຍວ່າ ເອັມມະລີ ແລະ ໄດ້ສິດສອນໃຫ້ນາງໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງນາງ ແລະ ໃນພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ນາງເອັມມະລີໄດ້ເຕີບໂຕຂຶ້ນ. ພວກເຮົາກະຕັນຍູຫລາຍທີ່ນາງເອັມມະລີ ແລະ ຫລານຊາຍຂອງພວກເຮົາ, ທ້າວຄຣິດສະຕຽນ, ໄດ້ຕົກຫລຸມຮັກ ແລະ ໄດ້ແຕ່ງງານກັນຢູ່ໃນບ້ານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ບັດນີ້ນາງເອັມມະລີ ແລະ ທ້າວຄຣິດສະຕຽນ ກໍມີລູກສາວນ້ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າເອງ.

ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ນາງເອັມມະລີໄດ້ຂຽນວ່າ: “ຕະຫລອດເວລາເກົ້າເດືອນຜ່ານມາຂອງການຕັ້ງທ້ອງ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ມີເວລາຫວນຄິດເຖິງເຫດການ [ຂອງ] ການເກີດຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຄິດເຖິງແມ່ຜູ້ໃຫ້ກຳເນີດຂ້ານ້ອຍ, ຜູ້ທີ່ມີອາຍຸພຽງແຕ່ 16 ປີ. ຂະນະທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ປະສົບຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ການປ່ຽນແປງທີ່ການຕັ້ງທ້ອງນັ້ນນຳມາໃຫ້, ຂ້ານ້ອຍອົດຄິດບໍ່ໄດ້ວ່າ ມັນຄົງຈະຍາກຂະໜາດໃດຕອນອາຍຸ 16 ປີ. … ນ້ຳຕາກໍຍັງໄຫລອອກມາແມ່ນແຕ່ໃນເວລານີ້ ຂະນະທີ່ຂ້ານ້ອຍຄິດເຖິງແມ່ຜູ້ໃຫ້ກຳເນີດຂ້ານ້ອຍ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮູ້ວ່າລາວຈະໃຫ້ຊີວິດ [ທີ່ລາວປາດຖະໜາຈະໃຫ້ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ ແລະ ໂດຍບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ ລາວໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຄົນອື່ນ] ຮັບເອົາຂ້ານ້ອຍໄປລ້ຽງເປັນລູກບຸນທຳ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ລາວອາດໄດ້ຜ່ານຜ່າໃນໄລຍະເກົ້າເດືອນເຫລົ່ານັ້ນ—ມີຄົນຕັດສິນລາວຂະນະທີ່ຮ່າງກາຍຂອງລາວໄດ້ປ່ຽນໄປ, ປະສົບການຂອງຄົນໄວລຸ້ນທີ່ລາວໄດ້ພາດໄປ, ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າໃນທີ່ສຸດວຽກງານແຫ່ງຄວາມຮັກຂອງແມ່, ລາວຈະຕ້ອງວາງລູກນ້ອຍໄວ້ຢູ່ໃນອ້ອມແຂນຂອງຄົນອື່ນ. ຂ້ານ້ອຍກະຕັນຍູຫລາຍສຳລັບການເລືອກທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວຂອງລາວ, ທີ່ລາວໄດ້ເລືອກໃຫ້ຂ້ານ້ອຍມີຊີວິດ ເພື່ອຈະສາມາດໃຊ້ອຳເພີໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍເອງ.” ນາງເອັມມະລີສະຫລຸບໂດຍກ່າວວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຂອບຄຸນສຳລັບແຜນແຫ່ງສະຫວັນຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ, ສຳລັບພໍ່ແມ່ຜູ້ປະເສີດ ຜູ້ທີ່ [ໄດ້ຮັກ ແລະ ດູແລ] ຂ້ານ້ອຍ, ແລະ ສຳລັບພຣະວິຫານ ບ່ອນທີ່ເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບການຜະນຶກເຂົ້າກັບຄອບຄົວຂອງເຮົາຊົ່ວນິລັນດອນ.” ¹⁵

ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ “ກໍໄດ້ເອົາເດັກນ້ອຍຜູ້ໜຶ່ງມາຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າພວກເພິ່ນ: ແລ້ວກໍອູ້ມເອົາເດັກນ້ອຍນັ້ນ ແລະ ກ່າວແກ່ພວກສາວົກວ່າ, ຖ້າຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ຕ້ອນຮັບເດັກນ້ອຍ [ເຫລົ່ານີ້] ຢ່າງນີ້ ໄວ້ໃນນາມຂອງເຮົາ, ຜູ້ນັ້ນກໍຕ້ອນຮັບເຮົາ.” ¹⁶

ເມື່ອຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຊອບທຳຍັງບໍ່ເກີດເປັນຈິງເທື່ອ

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສະແດງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຕໍ່ຄູ່ຄອງທີ່ຊອບທຳ ຜູ້ທີ່ແຕ່ງງານກັນ ແລະ ບໍ່ສາມາດມີລູກທີ່ເຂົາເຈົ້າຄາດຫວັງຢາກໄດ້ຫລາຍແທ້ໆ ແລະ ຕໍ່ບັນດາຍິງ ແລະ ຊາຍຜູ້ທີ່ບໍ່ໄດ້ມີໂອກາດທີ່ຈະແຕ່ງງານ ອີງຕາມກົດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມຝັນຂອງຊີວິດທີ່ບໍ່ເກີດເປັນຈິງກໍເປັນເລື່ອງທີ່ເຂົ້າໃຈຍາກ ຖ້າຫາກເຮົາມອງເບິ່ງມັນພຽງແຕ່ຈາກທັດສະນະຂອງຊີວິດມະຕະເທົ່ານັ້ນ. ໃນຖານະຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າສັນຍາກັບທ່ານວ່າ ເມື່ອທ່ານຊື່ສັດຕໍ່ພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ພັນທະສັນຍາຂອງທ່ານ, ທ່ານຈະໄດ້ຮັບພຣະພອນຊົດເຊີຍໃນຊີວິດນີ້ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຊອບທຳຂອງທ່ານຕາມຕາຕະລາງເວລານິລັນດອນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ¹⁷ ຈະມີຄວາມສຸກໄດ້ໃນການເດີນທາງຂອງຊີວິດມະຕະ ແມ່ນແຕ່ເມື່ອຄວາມຫວັງທີ່ຊອບທຳທັງໝົດຂອງເຮົາບໍ່ໄດ້ເກີດເປັນຈິງກໍຕາມ. ¹⁸

ຫລັງຈາກການເກີດມາ, ເດັກນ້ອຍຍັງຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຂອງເຮົາຕໍ່ໄປ. ບາງຄົນກໍຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອນັ້ນຫລາຍແທ້ໆ. ແຕ່ລະປີ ຜ່ານທາງອະທິການທີ່ຫ່ວງໃຍ ແລະ ສ່ວນບໍລິຈາກຂອງທ່ານໃນການຖືສິນອົດເຂົ້າ ແລະ ກອງທຶນມະນຸດສະທຳ, ຊີວິດຂອງເດັກນ້ອຍຫລາຍໆລ້ານຄົນກໍໄດ້ຮັບພອນ. ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຝ່າຍປະທານສູງສຸດໄດ້ປະກາດການບໍລິຈາກເພີ່ມອີກເປັນຈຳນວນ 20 ລ້ານໂດລາ ໃນການຊ່ວຍກອງທຶນສາກົນເພື່ອການພັດທະນາເດັກ ໃນຄວາມພະຍາຍາມຕະຫລອດທົ່ວໂລກທີ່ຈະຈັດການສັກຢາວັກຊີນສອງພັນລ້ານເຂັມ. ¹⁹ ພຣະເຈົ້າຮັກເດັກນ້ອຍ.

ການຕັດສິນໃຈທີ່ສັກສິດໃນການມີລູກ

ມັນເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າເປັນຫ່ວງທີ່ ແມ່ນແຕ່ໃນປະເທດທີ່ຈະເລີນກ້າວໜ້າທີ່ສຸດຂອງໂລກ, ຍັງມີເດັກນ້ອຍເປັນຈຳນວນໜ້ອຍທີ່ເກີດມາ. ²⁰ “ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ລູກໆຂອງພຣະອົງໃຫ້ມີລູກໃນແຜ່ນດິນໂລກ ຍັງເປັນພຣະບັນຍັດທີ່ໃຊ້ໄດ້ຢູ່.” ²¹ ເມື່ອໃດຈະມີລູກ ແລະ ຈະມີຈັກຄົນນັ້ນເປັນການຕັດສິນໃຈສ່ວນຕົວລະຫວ່າງສາມີ ແລະ ພັນລະຍາ ແລະ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ດ້ວຍສັດທາ ແລະ ການອະທິຖານ, ການຕັດສິນໃຈທີ່ສັກສິດນີ້ສາມາດເປັນປະສົບການທີ່ງົດງາມ ແລະ ເປັນການເປີດເຜີຍໄດ້. ²²

ຂ້າພະເຈົ້າຈະແບ່ງປັນເລື່ອງລາວຂອງຄອບຄົວລາອິງ ຈາກລັດແຄລິໂຟເນຍພາກໃຕ້. ຊິດສະເຕີ ເຣແບັກກາ ລາອິງ ຂຽນວ່າ:

“ໃນລະດູຮ້ອນຂອງປີ 2011, ຊີວິດຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາກໍເບິ່ງຄືວ່າສົມບູນແບບດີ. ພວກເຮົາໄດ້ແຕ່ງງານກັນຢ່າງມີຄວາມສຸກ ພ້ອມດ້ວຍລູກໆສີ່ຄົນ—ອາຍຸ 9, 7, 5, ແລະ 3 ປີ. …

“ການຕັ້ງທ້ອງ ແລະ ການຄອດລູກຂອງຂ້ານ້ອຍ [ໄດ້ເປັນ] ການສ່ຽງສູງ … [ແລະ] ພວກເຮົາໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າໄດ້ຮັບພອນ [ຫລາຍ] ແລ້ວທີ່ໄດ້ມີລູກສີ່ຄົນ, [ໂດຍຄິດ] ວ່າຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາແມ່ນສົມບູນຄົບຖ້ວນແລ້ວ. ໃນເດືອນຕຸລາ ຂະນະທີ່ຮັບຟັງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນຢູ່ນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແຈ່ມແຈ້ງວ່າພວກເຮົາຕ້ອງມີລູກອີກໜຶ່ງຄົນ. ຂະນະທີ່ ຣາກະແຣນ ແລະ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຄິດໄຕ່ຕອງ ແລະ ອະທິຖານ, … ພວກເຮົາໄດ້ຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ມີແຜນທີ່ແຕກຕ່າງສຳລັບພວກເຮົາ ຈາກທີ່ພວກເຮົາມີສຳລັບຕົວເອງ.

“ຫລັງຈາກການຕັ້ງທ້ອງ ແລະ ການຄອດທີ່ຍາກລຳບາກອີກເທື່ອໜຶ່ງ, ພວກເຮົາກໍໄດ້ຮັບພອນໂດຍມີລູກສາວນ້ອຍທີ່ສວຍງາມຄົນໜຶ່ງ. ພວກເຮົາໄດ້ຕັ້ງຊື່ໃຫ້ນາງວ່າ ບະຣີແອວ. ນາງໄດ້ເປັນການມະຫັດສະຈັນ. ບໍ່ດົນຫລັງຈາກນາງເກີດ, ຂະນະທີ່ຍັງຢູ່ໃນ [ຫ້ອງຄອດ], ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນສຸລະສຽງຂອງພຣະວິນຍານຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງວ່າ: ‘ຍັງມີອີກຄົນໜຶ່ງ.’

“ສາມປີຕໍ່ຈາກນັ້ນ, ໄດ້ມີການມະຫັດສະຈັນອີກຄັ້ງ, ຊຶ່ງເປັນນາງມີອາ. ນາງບະຣີແອວ ແລະ ນາງມີອາເປັນແຫລ່ງແຫ່ງຄວາມສຸກຢ່າງຫລວງຫລາຍສຳລັບຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາ.” ນາງສະຫລຸບໂດຍກ່າວວ່າ, “ການເປີດໃຈຮັບການຊີ້ນຳຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ການເຮັດຕາມແຜນຂອງພຣະອົງສຳລັບເຮົາ ຈະນຳຄວາມສຸກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ມາໃຫ້ເຮົາຫລາຍກວ່າ … ການເພິ່ງພາຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຮົາເອງ.” ²³

ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຮັກເດັກນ້ອຍແຕ່ລະຄົນ.

“ແລະ ພຣະອົງໄດ້ເອົາເດັກນ້ອຍໆຂອງພວກເຂົາ, ມາເທື່ອລະຄົນ, ແລະ ອວຍພອນພວກເຂົາ. …

“ແລະ … ພວກເຂົາໄດ້ກວາດສາຍຕາຂຶ້ນໄປເທິງຟ້າ, … ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ເຫັນເຫລົ່າທູດພາກັນລົງມາຈາກສະຫວັນ … ຢູ່ທ່າມກາງໄຟ; ແລະ [ເຫລົ່າທູດ] … ໄດ້ອ້ອມຮອບເດັກນ້ອຍເຫລົ່ານັ້ນໄວ້, … ແລະ ເຫລົ່າທູດໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດແກ່ພວກເຂົາ.” ²⁴

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າການເດີນທາງສ່ວນຕົວຂອງທ່ານໃນຖານະລູກຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນສຳລັບທ່ານຕອນທ່ານສູບລົມຫາຍໃຈເຂົ້າໄປໃນປອດເປັນເທື່ອທຳອິດຫລັງຈາກທ່ານເກີດມາ, ແລະ ມັນຈະບໍ່ສິ້ນສຸດລົງຕອນທ່ານສູບລົມຫາຍໃຈເປັນເທື່ອສຸດທ້າຍໃນຊີວິດມະຕະນີ້.

ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຈຳໄວ້ວ່າ ລູກທາງວິນຍານຂອງພຣະເຈົ້າແຕ່ລະຄົນກຳລັງລົງມາສູ່ໂລກໃນການເດີນທາງສ່ວນຕົວຂອງເຂົາເອງ. ²⁵ ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຕ້ອນຮັບພວກເຂົາ, ປ້ອງກັນພວກເຂົາ, ແລະ ຮັກພວກເຂົາສະເໝີໄປ. ເມື່ອທ່ານຕ້ອນຮັບເອົາເດັກນ້ອຍໆທີ່ລ້ຳຄ່າເຫລົ່ານີ້ໃນພຣະນາມຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ຊ່ວຍພວກເຂົາໃນການເດີນທາງນິລັນດອນຂອງພວກເຂົາ, ຂ້າພະເຈົ້າສັນຍາກັບທ່ານວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະອວຍພອນທ່ານ ແລະ ຖອກເທຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເຫັນດີເຫັນຊອບໃຫ້ແກ່ທ່ານ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.