Kerstavond met de familie Córdoba
De auteur woont in Peru.
Marycielo en ik hadden allebei maar één cadeautje. Hoe konden we ze delen?
‘Voor zover u dit voor een van deze geringste broeders van Mij gedaan hebt, hebt u dat voor Mij gedaan’ (Matthëus 25:40).
Op kerstavond lagen er maar twee cadeautjes onder ons kleine boompje. Eentje was voor mijn zusje van twee, Marycielo, en eentje was voor mij. We hadden niet veel geld, zei mama, dus meer zouden we niet krijgen.
Die avond las mama een verhaal uit de Liahona voor over een Kerstmis zonder cadeautjes. Terwijl ze voorlas, voelde ik me blij en rustig. Eén cadeautje was misschien toch niet zo erg. Toen zei mama: ‘Wat vinden jullie ervan als we geen spelletjes zouden doen zoals we altijd op kerstavond doen, maar een gezin in de wijk cadeautjes zouden brengen?’
‘Maar wat kunnen we ze geven’? vroeg ik.
‘Nou, we hebben nog wat over.’
Ik keek naar onze twee cadeautjes en toen naar de plaat van Jezus aan de muur. ‘Ik denk dat Jezus wel zou delen wat Hij had.’
We baden om te vragen welk gezin we zouden bezoeken. Veel gezinnen die we kenden, hadden dat jaar niet veel. Na ons gebed hadden we het gevoel dat we naar de familie Córdoba moesten gaan. Ze hadden drie kinderen en hun papa was zijn baan kwijtgeraakt.
We gingen naar de winkel en kochten panetón (een soort kerststol), een gebraden kip en drie kleine cadeautjes. Het was leuk om ze uit te zoeken. Mama gaf al het geld uit dat ze had, ongeveer 30 Peruaanse sol (circa 8 euro).
Toen we klaar waren, reden we naar de familie Córdoba. Ik hield Marycielo’s hand vast terwijl we naar de deur liepen.
Zuster Córdoba zag ons en kwam naar buiten om ons te omhelzen. ‘Wat een leuke verrassing! Kom binnen! Ga zitten’, zei ze. Terwijl we naar binnen liepen, kneep ze in mama’s hand en klopte ze op mijn schouder. ‘Rolando en de meisjes zullen zo blij zijn om jullie te zien’, zei ze tegen me.
De woning had een aarden vloer. Er was geen elektriciteit, alleen kaarsen. Ik had een beetje met de familie Córdoba te doen. Ik wenste dat we meer voor ze konden doen. Maar mama leek de aarden vloer of de kaarsen niet op te merken. Ze was gewoon blij om bij zuster Córdoba te zijn.
‘We komen jullie feliz Navidad wensen!’ zei mama. ‘We zijn blij dat we vrienden zijn.’ Ze gaf het eten en de cadeautjes aan zuster Córdoba, die met een grote glimlach dankjewel zei.
Rolando, Madeline en Raquel kwamen uit de andere kamer gerend om dag te zeggen. Marycielo gluurde langs mij heen en glimlachte. Ze lachte toen Rolando een gek gezicht naar haar trok. Al snel was iedereen aan het praten, grappen en lachen.
Dit is beter dan zelf spelletjes doen, dacht ik. Ik was blij dat we gekomen waren. Het maakte niet uit dat we niet veel hadden om te delen. En het maakte niet uit dat het een aarden vloer was. Met Kerstmis ging het niet om wat we hadden. Het ging erom dat we samen waren.
Toen we op het punt stonden om weg te gaan, omhelsde zuster Córdoba ons weer. ‘Heel erg bedankt’, zei ze. Haar stem trilde en ik zag tranen in haar ogen. Ik ging op mijn tenen staan en gaf zuster Córdoba een kus op de wang.
‘Feliz Navidad’, zei ik.