Onder heiligen der laatste dagen
Offers en schorten
Candice A. Grover, Idaho (VS)
Illustratie Allen Garns
Jaren geleden had ik in de kersttijd te veel aan mijn hoofd om van de kerst te kunnen genieten. Mijn man, Andy, had een hoest die, na medisch onderzoek, snel gevolgd werd door longschade, een operatie, reconstructie van zijn slokdarm en biopsieën — ‘om erger uit te sluiten’. Zijn operatie vond één week voor we verhuisden plaats.
Een paar weken vóór Kerstmis ging ik bij mijn buurvrouw Janae op bezoek. Ze vroeg of ik klaar was voor Kerstmis. Ik zei dat ik zo klaar was als ik kon zijn. Ik vertelde dat we vlak vóór Kerstmis altijd koekjes bakten met mijn oma, en dat ik schorten voor de meisjes wilde maken, maar er waarschijnlijk geen tijd voor kon maken.
Een week later nestelde ik me in de luie stoel naast onze kerstboom. De meisjes lagen in bed en Andy was in zijn kantoor aan het werk toen de deurbel ging. Ik opende de deur en daar stond Janae met drie pakjes in haar handen, terwijl de sneeuwvlokjes achter haar neer dwarrelden.
‘Kom binnen’, zei ik. Ze zal ongetwijfeld gevoeld hebben dat haar bezoek mij verraste.
‘Dank je, maar ik moet er snel weer vandoor’, zei ze. ‘Deze zijn voor je dochters.’
Janae gaf me de pakjes.
‘Het zijn schorten’, zei ze. ‘Ze zijn niet super, maar ik heb ze vanavond kunnen afmaken.’
Ik was totaal verbaasd en kon nog net een bedankje uitbrengen. We omhelsden elkaar, waarna ik keek hoe ze naar huis liep.
Toen ik weer was gaan zitten, maakte ik het witte satijnen lint van een van de dozen voorzichtig los. Toen ik de doos opende, zag ik een met de hand gemaakt kerstschort. Ik hield een zoom tussen mijn duim en wijsvinger terwijl ik aan Janae dacht. Ze had vier kleine kinderen, onder wie een tweeling die net één jaar oud was. Ze gaf pianoles en had een drukke en belangrijke roeping in de wijk.
Ik probeerde uit te dokteren waar ze de tijd vandaan had gehaald om de schorten te maken, en besefte plots dat ze er geen tijd voor had gehad. Ze had er tijd voor vrijgemaakt.
Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik de liefde voelde die mijn hemelse Vader mij via Janae bewees. Ik voelde warmte en troost alsof ik ‘in de armen van [zijn] liefde’ gesloten was (LV 6:20).
Er zijn sindsdien vele jaren verstreken. Mijn dochters zijn de schorten ondertussen ontgroeid, maar ik houd ze in de voorraadkast. Ze hangen er aan een blinkende haak onder enkele nieuwere schorten. Telkens als ik Janae’s geschenken zie, moet ik denken aan de troost en liefde die ik die avond voelde. Ze doen me denken aan wie ik wil zijn: een discipel van Jezus Christus die openbaring waardig is en bereid is om te dienen.