Ik was niet alleen

Robert Hoffman (Washington, VS)

Ik zat in een haastig gegraven verdedigingspositie en keek uit over het zand richting het noorden — richting Irak. Het was 24 december tijdens operatie Desert Shield en ik hield vanaf middernacht de wacht.

Ik was de enige heilige der laatste dagen in mijn bataljon, wat de feestdagen nog eenzamer maakte. We waren al sinds augustus in de woestijn van Saoedi-Arabië en nu was het Kerstmis, met niet meer dan een koude sterrennacht. Het hele kamp sliep en ik had een paar uur alleen met de blauwgrijze zandheuvels en mijn gedachten.

Ik dacht aan mijn vrouw en zoontje in Georgia (VS), en dat ik de feestelijkheden thuis zou missen — de boom, de cadeaus, een echt kerstdiner. Toen begon ik over het kerstverhaal na te denken.

Ik mijmerde over de nacht waarin Christus werd geboren. Ik vroeg me af hoe donker het toen was en of het maanlicht het landschap bescheen of dat er alleen sterrenlicht was. Er was in de tijd van zijn geboorte nog geen elektrische verlichting, zodat die nacht er ongeveer moet hebben uitgezien als die ik aanschouwde. Er was geen sprake van feestelijkheden — alleen een donkere, stille nacht.

Opeens kwam er een geweldige gedachte bij me op. In de Bijbel staat dat er later wijzen uit het oosten kwamen, geleid door een ster die aan de nachtelijke hemel was verschenen. Toen ik zo de donkere hemel in keek, besefte ik dat ik me ten oosten van Bethlehem bevond en dat Bagdad in die tijd een van de kenniscentra was. Konden de wijzen afkomstig zijn uit een plek niet ver van waar ik was? Welke ster scheen er? Stond die nog steeds aan de hemel? Kon ik hem zien?

Ik blikte vol verwondering over Gods scheppingen hemelwaarts en voelde innerlijke warmte naar boven komen. Het maakte niet uit of ik op dezelfde plek was of dezelfde ster aan de hemel stond. Wat wel uitmaakte was dat ik dezelfde kennis als de wijzen had van een kindje dat in Bethlehem geboren was en de Koning der koningen is.

Ik was die Kerstmis niet alleen. Ik was vereend met allen die Hem zoeken, of het nu wijzen, profeten of gewoon eenzame soldaten in een schuttersput in de woestijn betrof. Die nacht werd mijn getuigenis van de geboorte van de Heiland versterkt. De volgende ochtend was de Heilige Geest nog steeds bij me.

Kerstmis was dat jaar dan ook geenszins droevig, maar juist een van de meest gekoesterde.