« ឃើញទេថាសេចក្ដីជំនឿតែបន្តិចអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះ ? »

ហ្កដហ្វ្រី ជេ អេលីស វ៉ាស៊ីនតោន ស.រ.អា

មួយរយៈកន្លងមកហើយ ភរិយាខ្ញុំ និងខ្ញុំបានយកកូនប្រុសពៅពីរនាក់របស់យើងទៅប្រទេសបារាំងដើម្បីទៅដើរកម្សាន្តនៅតំបន់នានា ដែលខ្ញុំបានបម្រើបេសកកម្មជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោង ។ យើងបានទៅលេងសាខាសាសនាចក្រទាំងឡាយដែលខ្ញុំបានបម្រើ ហើយបានមានអំណរជាមួយនឹងសមាជិកដែលខ្ញុំបានបង្រៀន ។ យើងក៏បានទៅទស្សនាតំបន់ប្រវត្តិសាស្ត្រផងដែរ ។

តំបន់មួយជាសំណល់ប្រាសាទហ្សាតូដេហ្សាឡូសេត៍ ។ ប្រាសាទមជ្ឈិមសម័យដ៏ធំនេះត្រូវបានគេវាយប្រហារ ហើយត្រូវបានបំផ្លិចបំផ្លាញ់យ៉ាងដំណំជាច្រើនសតវត្សមកហើយ ។ មានរុក្ខជាតិបានដុះជុំវិញសំណល់ប្រាសាទនោះ ហើយផ្លូវទៅកាន់ទីនោះចង្អៀត ហើយចោត ។ យើងមានការពិបាកក្នុងការឡើងទៅ ប៉ុន្តែវាសមនឹងការខិតខំពេលយើងឡើងទៅដល់ ។

កូនប្រុសទាំងពីរចូលចិត្តឡើងចូលទៅក្នុងអ្វីមួយដែលធ្លាប់ជាគុកងងឹត និងឡើងខ្ពស់ទៅលើអ្វីមួយតូចដែលជាជញ្ជាំងប្រាសាទដែលនៅសល់ ។ ប្រាសាទនោះបានទាក់ទាញការស្រមើស្រមៃរបស់ពួកគេ គឺដូចជាវាបានទាក់ទាញការស្រមើស្រមៃរបស់ខ្ញុំកាលពី ២៤ ឆ្នាំមុនអញ្ចឹងដែរ ។

ពេលយើងនៅទីនោះ មានព្យុះរដូវក្ដៅមួយបានលេចឡើងពីចម្ងាយ ។ វារំកិលមកលឿនណាស់ ។ មានពពកខ្មៅ និងរន្ទះនៅលើមេឃ ក្រោយមកមានផ្គរលាន់ដ៏ខ្លាំង ។

យើងបានប្រញាប់ចុះតាមផ្លូវមក ហើយបានប្រញាប់រត់ទៅឡានពេលដែលព្យុះនោះរំកិលកាន់តែជិតយើង ។ មិនយូរទេ ភ្លៀងបានធ្លាក់មកយ៉ាងសន្ធោរសន្ធៅមកលើយើង ហើយផ្លូវដីនោះបានក្លាយទៅជាភក់ ។ យើងបារម្ភថា យើងមិនអាចរកកន្លែងដែលមានដីរឹងសម្រាប់ឈរ ហើយធ្លាក់តាមផ្លូវថ្មចោតនោះ ។

យើងបានឃើញជម្រកខ្លះនៅចន្លោះដើមឈើដែលនៅនឹងគែមផ្លូវ ។ យើងបានប្រជ្រៀតគ្នានៅក្រោមជម្រកនោះ ហើយបានគិតថាតើយើងត្រូវរង់ចាំយូរប៉ុណ្ណាទម្រាំដល់បានត្រឡប់ចុះមកក្រោមវិញនោះ ។

កូនប្រុសពៅរបស់យើងបាននិយាយថា « តោះយើងអធិស្ឋាន » ។

គាត់បានសូមអធិស្ឋាន ហើយបានអធិស្ឋានសូមឲ្យឈប់ភ្លៀងដើម្បីយើងអាចចុះពីទួលនោះដោយសុវត្ថិភាព ។ គាត់បានសម្លឹងមកយើង ហើយបាននិយាយថា « ឥឡូវនេះ អ្វីដែលយើងត្រូវការគឺសេចក្ដីជំនឿគ្រប់គ្រាន់ » ។

ខ្ញុំបានពន្យល់ថា ការអធិស្ឋានពុំតែងតែដំណើរការដូច្នោះទេ ។

គាត់បាននិយាយថា « អត់ទេ វានឹងឈប់ភ្លៀងនៅ ១០ នាទីទៀត » ។

បន្ទាប់ពី ១០ នាទី ភ្លៀងបានឈប់ ។

គាត់បាននិយាយថា « តោះយើងទៅ !

កូនប្រុសបងរបស់យើងបាននិយាយថា « បើយើងចេញទៅឥឡូវនេះ ភ្លៀងនឹងចាប់ផ្ដើមម្ដងទៀត ហើយយើងនឹងជាប់គាំងហើយ » ។

កូនពៅយើងបានតបថា « វានឹងមិនភ្លៀងទៀតទេ » ។ « តោះយើងទៅ ! »

យើងបានធ្វើដំណើរតាមផ្នែកដែលមិនសូវទទឹក ដោយតោងគុម្ពោត និងមែកឈើពេលយើងចុះមក ។ ពេលមកដល់ឡាន យើងបានអធិស្ឋានម្ដងទៀតជាការដឹងគុណ ។ មិនយូរប៉ុន្មានវាចាប់ផ្ដើមភ្លៀងម្ដងទៀត ។

កូនប្រុសពៅរបស់យើងបាននិយាយដោយរាបសារថា « ឃើញទេថាសេចក្ដីជំនឿតែបន្តិចអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះ ? »

គាត់បានបង្រៀនយើងទាំងអស់គ្នានូវមេរៀនដ៏អស្ចារ្យមួយនៅថ្ងៃនោះ ។