Գլուխ 4

Զորացնել և պահպանել ընտանիքը

«Տիրոջ կամքն է զորացնել և պահպանել ընտանեկան միավորը»:

Ջոզեֆ Ֆիլդինգ Սմիթի կյանքից

Նախագահ Ջոզեֆ Ֆիլդինգ Սմիթը հայտարարել է. «Ընտանիքը ամենակարևոր կազմակերպությունն է ժամանակի, թե հավերժության համար»:¹ Ոչ մի տեղ նա այնքան հստակորեն չի ուսուցանել, ինչպես իր սեփական տանը, օրինակ հանդիսանալով որպես սիրող ամուսին, հայր և պապ: Չնայած որպես Առաքյալ իր զբաղված օրացույցին, նա միշտ ժամանակ էր գտնում իր ընտանիքի համար, «փոխհատուցել[ով] մեկուսի օրերի համար՝ կրկնակի չափով սեր ցույց տալով նրանց, երբ տանն էր լինում»:²

Նախագահ Սմիթի երկրորդ կնոջը՝ Էթելին, մի անգամ հարցրեցին. «Չէի՞ք պատմի մեզ ինչ-որ բան այն մարդու մասին, որին դուք գիտեք»: Տեղյակ լինելով, որ շատ Եկեղեցու անդամներ տեսնում էին իր ամուսնուն միանգամայն խոժոռ մարդ, նա պատասխանեց.

«Դուք խնդրում եք ինձ պատմել այն մարդու մասին, որին ես գիտեմ: Ես հաճախ եմ մտածել, երբ նա կյանքից հեռանա մարդիկ կասեն. «Նա շատ լավ մարդ է, անկեղծ, վարդապետություններին ենթարկվող և այլն»: Նրանք կխոսեն նրա մասին ինչպես հասարակությունը գիտի նրան, բայց այն մարդը, որին նրանք պատկերացնում են, շատ տարբեր է այն մարդուց, որին ես գիտեմ: Մարդը, որին ես գիտեմ, շատ բարի է, սիրող ամուսին և հայր, որի մեծագույն ցանկությունն է կյանքում իր ընտանիքին երջանկացնելը լիովին մոռանալով իրեն այդ ջանքերը գործադրելիս: Նա այն մարդն է, որը քնացնում է անհանգիստ երեխային, ով փոքրիկների քնելուց առաջ պատմում է պատմություններ, ով երբեք շատ հոգնած չէ կամ խիստ զբաղված մինչև ուշ գիշեր նստել կամ վեր կենալ վաղ առավոտյան օգնելու մեծ երեխաներին լուծելու դժվարին դպրոցական խնդիրներ: Երբ որևէ մեկս հիվանդանում է, մարդը, որին ես գիտեմ քնքշորեն հոգ է տանում տանջվածին և խնամում նրան: Իրենց հոր համար է, որ նրանք լաց են լինում, զգալով, որ նրա ներկայությունը սպեղանի է իրենց ցավերին: Նրա ձեռքերն են, որ կապում են վերքերը, նրա բազուկները, որոնք քաջալերում են տառապյալին, նրա ձայնը, որը մեղմորեն ուղղում է նրանց, երբ նրանք սխալվում են, մինչև որ նրանք ցանկանում են անել այն բաները, որոնք կերջանկացնեն նրան: …

Մարդը, որին ես գիտեմ անեսասեր է, չբողոքող, հոգատար, լրջամիտ, կարեկցող, անելով ամեն բան, որ իր ուժում է՝ դարձնելու կյանքը գերագույն ուրախություն իր սիրելիների համար: Սա է այն մարդը, որին ես գիտեմ»:³

Նախագահ Սմիթի երեխաները կիսվել են իր ընտանիքը զորացնելու ու պահպանելու և «կյանքը գերագույն ուրախություն դարձնելու» նրա ջանքերի օրինակներով: Ջոզեֆ Ֆիլդինգ Սմիթի մի կենսագրականում համահեղինակներ Ջոզեֆ Ֆիլդինգ Սմիթ կրտսերը և Ջոն Ջ. Ստյուարտը ընդգրկել են հետևյալ վերհուշը. «Նրա երեխաների համար երջանիկ օր էր, երբ նրանք տեսնում էին, թե ինչպես էր իրենց հայրը հագնում գոգնոցը և սկսում մեծ քանակությամբ կարկանդակներ պատրաստել: Չամիչով, խնձորով և համեմունքներով լցոնախառնուրդը նրա սիրելին էր: Նա պատրաստում էր իր իսկ լցոնի խառնուրդը: Բայց նա նաև ռիսկի էր դիմում ուրիշ տեսակի՝ խնձորի, կեռասի, դեղձի և դդումի կարկանդակներ պատրաստել: Նրա կարկանդակներ պատրաստելու ջանքերը դառնում էին ընտանեկան նախագիծ, երբ երեխաներն ուղարկվում էին այս և այն կողմ՝ օգնելու հավաքել անհրաժեշտ գործիքներն ու բաղադրամասերը: Մեծ փռում թխվող կարկանդակների համեղ գրգռիչ բուրմունքը դարձնում էին սպասումը երջանիկ ակնկալիքի ժամ: Դրանց ուշադրությամբ հետևում էին, որպեսզի ժամանակից շատ շուտ կամ ժամանակից շատ ուշ չհանեյին: Այդ ընթացքում Էթելը մեծ քանակությամբ տնական պաղպաղակ էր պատրաստում, իսկ փոքրիկները հերթով պտտում էին պաղպաղակի սարքի բռնակը:⁴

Դուգլաս Ա. Սմիթն ասում է, որ նա և իր հայրը «հիանալի փոխհարաբերություն» ունեին: Նա պատմել է զբաղմունքերի օրինակներ, որոնցից նրանք բավականություն էին ստանում միասին անելով. «Մենք սովորություն ունեինք ժամանակ առ ժամանակ բռնցքամարտել կամ առնվազն ձևացնել, որ բռնցքամարտում էինք: Ես խիստ մեծ հարգանք ունեի՝ նրան հարվածելու համար, իսկ նա խիստ մեծ սեր՝ ինձ հարվածելու համար… Դա ավելի նման էր վարժանքի: Մենք սովորաբար շախմատ էինք խաղում, և ես ուրախանում էի, երբ նրան հաղթում էի: Այժմ, երբ ետ եմ նայում, զգում եմ, որ գուցե նա դիտավորյալ էր պարտվում:⁵

Ամելիա Սմիթ Մակքոնկին հիշում է. «Գրեթե զվարճություն էր հիվանդ լինելը, որովհետև նա խիստ հատուկ ուշադրություն էր դարձնում… Նա զվարճացնում էր մեզ Էդիսոնի ֆոնոգրաֆի վրա լավ երաժշտություն միացնելով: Ի հրճվանք մեզ, նա, սովորաբար, պարում էր երաժշտության տակ կամ համաքայլ շարժվում ողջ սենյակով մեկ և նույնիսկ փորձում երգել… Նա բերում էր մեզ մեծ, գեղեցիկ քաղցր նարինջներ և նստելով մահճակալին կլպում էր դրանք և ամեն անգամ մի կտոր տալիս: Նա պատմում էր մեզ պատմություններ իր մանկությունից կամ թե ինչպես էր իր հայրը հոգ տանում իր մասին, երբ նա էր հիվանդ լինում: Եթե անհրաժեշտ էր լինում նա մեզ օրհնություն էր տալիս»:⁶ Ամելիան նաև հայտնել է իր երեխաներին կարգավարժելու իր հոր մեթոդը. «Եվ եթե մեզանից որևէ մեկը կարիք ուներ խրատվելու, ինչ-որ սխալ վարքի համար, նա ուղղակի դնում էր ձեռքերը մեր ուսերին և նայելով մեր աչքերի մեջ՝ իր ուրույն խիստ հայացքով ասում էր. «Ես ուզում եմ, որ իմ բալիկները լավը լինեն»: Ոչ մի խոսք կամ այլ պատիժ չէր կարող երբևէ ավելի արդյունավետ լինել»:⁷

Նախագահ Սմիթի սերը և ուշադրությունը իր երեխաներից տարածվեց դեպի իր թոռները: Նրա թոռ Հոյթ Վ. Բրյուսթեր կրտսերը պատմել է մի դեպքի մասին, երբ միսիոներ էր Նիդեռլանդներում, նրան թույլատրվել էր մասնակցել Անգլիայի Լոնդոնի Տաճարի նվիրագործմանը 1958թ.: Երբ նա և մյուս միսիոներները հավաքվել էին դահլիճում, նրա պապը տեսել էր նրան: Հոյթը հետագայում հիշում է. «Առանց վայրկյան իսկ տատանվելու նա ոտքի ցատկեց իր աթոռից և տարածելով իր ձեռքերը, շարժվեց դեպի ինձ: Այդ պահին ես չէի տեսնում Ջոզեֆ Ֆիլդինգ Սմիթին՝ Տասներկու Առաքյալների Քվորումի Նախագահին… այլ պապիկի, որը տեսավ իր թոռներից մեկին, որի հանդեպ նա մեծ սեր էր զգում: Ես առանց տատանվելու թողեցի մեր խումբը և նետվեցի դեպի ամբիոնը, որտեղ նա գրկեց ինձ և համբուրեց ինձ այդ ողջ հանդիսավոր ժողովի առջև: Դա ինձ համար իմ կյանքի ամենասրբազան և հիշարժան պահերից է:⁸

Ջոզեֆ Ֆիլդինգ Սմիթի ուսմունքները

1

Ընտանիքը ամենակարևոր կազմակերպությունն է ժամանակի և հավերժության համար:

Թույլ տվեք ուղղակի հիշեցնել ձեզ, թե որքան կարևոր է ընտանիքի միավորը ընդհանրապես մեր Երկնային Հոր ծրագրում: Փաստորեն Եկեղեցու կազմակերպությունը իրականում գոյություն ունի օգնելու ընտանիքին և դրա անդամներին հասնելու վեհացման:

Ընտանեկան միավորը և ընտանիքի նվիրվածությունը ավետարանին այնքան կարևոր է, որ հակառակորդն իր ուշադրության մեծ մասը ուղղել է մեր հասարակության մեջ ընտանիքի կործանմանը: Ամեն կողմից հարձակում է գործվում ընտանիքի հիմնական մաքրության վրա, որը հիմքն է այն ամենի, ինչ բարի է և ազնիվ կյանքում… Արհեստական վիժման օրենքների թողտվության մեծացումը ողջ աշխարհով մեկ առաջ է բերում կյանքի սրբազանության հանդեպ գոյություն ունեցող արհամարհանք: Ընտանիքները քայքայվում են անօրինական թմրադեղերի աճող օգտագործումից և օրինական թմրադեղերի չարաշահումից: Իշխանության հանդեպ արհամարհանքը ավելի ու ավելի շատ երիտասարդ մարդկանց մոտ, սովորաբար, սկսվում է տներում տիրող անհարգալից վերաբերմունքով և անհնազանդությամբ: …

Երբ չարի ուժերը հարձակվում են անձնավորության վրա՝ կտրելով նրան իր ընտանեկան արմատներից, Վերջին Օրերի Սրբերի ծնողների համար վճռորոշ է դառնում պահպանել և զորացնել ընտանիքը: Կարող են հավանաբար լինել մի քանի շատ ուժեղ անձնավորություններ, ովքեր կարող են գոյատևել առանց ընտանիքի աջակցության, բայց մեզանից շատերը կարիք ունեն սիրո, ուսուցման և ընդունելության, որոնք գալիս են նրանցից, ովքեր շատ խորապես են հոգ տանում:⁹

Կան որոշ հին ճշմարտություններ, որոնք կլինեն ճշմարտություններ, որքան որ աշխարհը կանգուն է, և որոնք ոչ մի առաջընթացի մեծություն չի կարող փոխել: Դրանցից մեկն այն է, որ ընտանիքը (կազմակերպություն, որը բաղկացած է հորից, մորից և երեխաներից) բոլոր բաների հիմքն է Եկեղեցում, մյուս բանն այն է, որ մաքուր և առողջ ընտանեկան կյանքի դեմ մեղքերը նրանք են, որոնք բոլոր մյուսներից առաջ, անկասկած, ամենախիստ ձևով վերջում կթափվեն ազգերի վրա, որոնցում դրանք տեղի են ունենում: …

Քանզի մարդկանց աշխատանքի և հարստության հարցից ավելի կարևոր է այն հարցը, թե ինչպես են նրանք վարում իրենց ընտանեկան կյանքը: Բոլոր մյուս բաները քիչ կարևորություն ունեն, քանի դեռ կան իսկական ընտանիքներ և քանի դեռ նրանք, ովքեր այդ օջախներում են, կատարում են իրենց պարտականությունը միմյանց հանդեպ:¹⁰

«Ավետարանը ընտանեակենտրոն է. ընտանիքում է պետք ապրել ավետարանով»:

Չկա արդար օջախին փոխարինող ոչ մի բան: Դա կարող է այդպես չհամարվել աշխարհում, բայց դա պարտավոր է այդպես լինի Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցում: Ընտանիքն է միավորը Աստծո թագավորությունում:¹¹

Ընտանիքն է ամենակարևոր կազմակերպությունը ժամանակի և հավերժության համար… Տիրոջ կամքն է զորացնել և պահպանել ընտանեկան միավորը: Մենք աղերսում ենք հայրերին զբաղեցնել իրենց օրինավոր տեղը որպես տան գլխավոր: Մենք խնդրում ենք մայրերին հաստատել և աջակցել իրենց ամուսնիններին և լինել լույս իրենց երեխաների համար:¹²

Ավետարանը ընտանեակենտրոն է. ընտանիքում է պետք ապրել ավետարանով: Այստեղ է, որ մենք ստանում ենք մեր մեծագույն և ամենակարևոր վարժեցումը, երբ մենք ձգտում ենք ստեղծել մեզ համար հավերժական ընտանիքի միավորը մեր Հայր Աստծո ընտանիքի օրինակով:¹³

2

Տերը հաստատել է ընտանիքը հարատևելու հավերժորեն:

Մենք իմացանք, որ ամուսնությունը հավերժական սկզբունք է, որը կարգվել է մինչև աշխարհի հիմնադրումը և հաստատվել այս երկրի վրա, նախքան մահը եկավ այստեղ: Մեր առաջին ծնողներին պատվիրվեց բազմանալ և լցնել աշխարհը: Դա, բնականաբար, նշանակում է, որ ընտանիքի կազմակերպությունը նույնպես նախատեսված էր հավերժական լինել: Այս երկրի համար նախապատրաստված ծրագրում սելեստիալ աշխարհում կառավարող օրենքները դարձան դրա հիմքը: Տիրոջ մեծ գործն ու փառքն է՝ «իրականացնել մարդու անմահությունն ու հավերժական կյանքը» (Մովսես 1.39): Միակ ուղին, որով կարելի է սա անել՝ ամուսնության միջոցով է, և, փաստորեն, ընտանիքն է վեհացածների մեջ հավերժական կարգը և եղել են աշխարհներ առանց վերջի:¹⁴

Այս աշխարհի վրա մարդուն կառավարելու համար տրված ծրագիրը նույնանման է Աստծո թագավորությունում գործող օրենքին: Արդյոք հնարավո՞ր է պատկերացնել ավելի մեծ վշտի աղբյուր, քան հավերժական աշխարհում առանց հոր կամ մոր կամ առանց երեխաների պահանջի թողնված լինելը: Այնպիսի մի ազգի վերաբերյալ միտքը՝ առանց ընտանիքի միավորի հիմնարար հիմքի, որտեղ բոլոր քաղաքացիները համեմատաբար օտարականներ են միմյանց հանդեպ և որտեղ չկա բնական սեր, որտեղ ընտանեկան կապերը չեն միացնում խմբերին միմյանց, սոսկալի մի բան է: Այսպիսի վիճակը կարող է տանել դեպի միայն մեկ վախճանի՝ անիշխանության և անետացման: Միթե՞ խելամիտ չէ հավատալ նույն բանի ճիշտ լինելուն Աստծո թագավորության հետ կապված: Եթե այդ թագավորությունում ընտանեկան կապեր չլինեին և բոլոր տղամարդիկ և կանայք լինեին «հրեշտակներ» առանց բնական ազգակցական կապերի, ինչպես հավատում են շատ մարդիկ, արդյոք կարող է լինել դա երջանկության մի վայր, այսինքն՝ երկինք:¹⁵

Տիրոջ տաճարում զույգը գնում է կնքվելու կամ ամուսնանալու ժամանակի և ողջ հավերժության համար: Երեխաները, որոնք ծնվում են այդ միությունից, կլինեն այդ հոր և մոր երեխաները, ոչ միայն մահկանացու կյանքում, այլ ողջ հավերժությունում և նրանք դառնում են Աստծո ընտանիքի անդամներ երկնքում և երկրի վրա, ինչպես խոսվել է Պողոսի կողմից [տես Եփեսացիս Գ.14–15]:

… Այդ երեխաները, որոնք ծնվում են նրանցից, իրավունք ունեն հոր և մոր ընկերակցության, և հայրն ու մայրը պարտավորությունների տակ են Հավերժական Հոր առջև հավատարիմ լինել միմյանց և մեծացնել այդ երեխաներին լույսի և ճշմարտության մեջ, որպեսզի նրանք կարողանան գալիք հավերժություններում լինել մեկ՝ ընտանիք Աստծո մեծ ընտանիքի ներսում:¹⁶

Մենք պետք է հիշենք՝ որպես Վերջին Օրերի Սրբեր, որ սելեստիալ արքայությունից դուրս չկա ընտանեկան կազմակերպություն [մահից հետո]: Այդ կազմակերպությունը պահվում է նրանց համար, ովքեր հոժար են մնալ յուրաքանչյուր ուխտում և յուրաքանչյուր պարտավորությունում, որոնք մենք կանչվում ենք ընդունելու մինչ մենք ճամփորդում ենք այս մահկանացու կյանքում:¹⁷

Աստծո թագավորությունը կլինի մի մեծ ընտանիք: Մենք կոչում ենք միմյանց եղբայրներ և քույրեր: Հենց գործով մենք դառնում ենք ժառանգակիցներ Հիսուս Քրիստոսի հետ Հիսուս Քրիստոսի ավետարանի միջոցով [տես Հռովմայեցիս Ը.16–17], Աստծո որդիներ ու դուստրեր և իրավունք ունենք Նրա թագավորության օրհնությունների լրիվությանը, եթե կամենանք ապաշխարել և պահել պատվիրանները:¹⁸

Հավերժական կյանքի հույսը, ներառյալ ընտանիքի անդամների վերամիավորումը, երբ գա հարությունը, բերում է սրտին ավելի մեծ սեր և քնքշանք ընտանիքի յուրաքանչյուր անդամի հանդեպ: Այդ հույսով ամուսինները միտված են սիրել իրենց կանանց ավելի ուժեղ և ավելի սուրբ սիրով, իսկ կանայք էլ նույն ձևով սիրում են իրենց ամուսիններին: Քնքուշ զգացումները և և հոգատարությունը ծնողների կողմից իրենց երեխաների հանդեպ աճում է, քանի որ երեխաները դառնում են նրանց համար թանկագին, միացած սիրո և երջանկության կապերով, որը չի կարող կոտրվել:¹⁹

3

Մենք զորացնում ենք և պահպանում մեր ընտանիքները, երբ միասին ժամանակ ենք անցկացնում, սիրում միմյանց և միասին ապրում ավետարանով:

Վերջին Օրերի Սրբի տան հիմնական ֆունկցիան կայանում է նրանում, որ ապահովի որ ընտանիքի յուրաքանչյուր անդամ աշխատի ստեղծել մթնոլորտ և պայմաններ, որում բոլորը կարող են աճել դեպի կատարելություն: Ծնողների համար սա պահանջում է ժամանակի և էներգիայի նվիրաբերում, որոնք շատ հեռու են միայն իրենց երեխաների ֆիզիկական կարիքները հոգալուց: Երեխաների համար սա նշանակում է վերահսկել բնական միտումը դեպի եսասիրություն:

Արդյոք դուք նվիրաբերո՞ւմ եք ձեր լավագույն ստեղծագործական էներգիան հասարակության ամենակարևոր միավորին՝ ընտանիքին, թե ձեր հարաբերությունը ձեր ընտանիքի հետ, պարզապես, ամենօրյա կրկնվող, չհատուցվող մասն է ձեր կյանքի: Ծնողն ու երեխան պետք է հոժար լինեն ընտանեկան պարտականությունները առաջինը դնել, որպեսզի հասնեն ընտանիքի վեհացմանը:²⁰

«Փաստորեն, Եկեղեցու կազմակերպությունը իրականում գոյություն ունի օգնելու ընտանիքին և դրա անդամներին՝ հասնելու վեհացման»:

Օջախն… այն արտադրամասն է, որտեղ մարդկային բնավորություններ են կառուցվում, իսկ թե ինչ ձևով են դրանք ձևավորվում, կախված է այն փոխհարաբերությունից, որը գոյություն ունի ծնողների և երեխաների միջև: Օջախը չի կարող լինել այն, ինչ պետք է լինի մինչև այս փոխհարաբերությունները պատշաճ բնույթի չլինեն: Արդյոք դրանք այդպե՞ս են թե ոչ, կախված է իրականում ինչպես ծնողներից, այնպես էլ երեխաներից, բայց ավելի շատ ծնողներից: Նրանք պետք է անեն իրենց լավագույնը:²¹

«Օ՜ֆ, հեռու գնա և թող ինձ հանգիստ, ես գլխացավանքի ժամանակ չունեմ», ասաց մի շտապող, անհամբեր մայր իր փոքրիկ երեք տարեկան դստերը, որը փորձում էր օգնել որոշակի տնային հանձնարարություն կատարել… Օգնելու ցանկությունը ծնվում է յուրաքանչյուր նորմալ երեխայի հետ և ծնողներն իրավունք չունեն բողոքելու: Չի կարող լինել այնպիսի բան ինչպես տաղտկալի տնային գործեր, երբ բոլորն օգնում են հանձնարարությունները կատարել և աշխատելով միասին իրականացնելով այդ պարտականությունները գալիս է ամենաքաղցր ընկերակցությունը, որ կարելի է ճաշակել:

Եթե ես առաջարկելու լինեի մի բան, որը կարծում եմ ծնողների մեծամասնության մոտ բացակայում է, դա մեր երեխաներին համակրանքով ըմբռնելն է: Ապրեք երեխաների հետ, հետևեք նրանց ուղիներին… Իմացեք այն ամենը, ինչ գրավում է երեխաների հետաքրքրությունը, նրանց հետ եղեք ընկերական:²²

Մենք փորձում էինք ներգործել ծնողների վրա, որ նրանք ավելի շատ ուշադրություն դարձնեին իրենց երեխաներին, ունենալով մի քիչ ավելի շատ ավետարանի հոգին իրենց տներում, մի քիչ ավելի շատ միաբանություն և մի քիչ ավելի շատ հավատք, մի քիչ ավելի շատ կրոնական պատասխանատվություն, հոգևորով հայրերի կողմից, նաև մայրերի, ավելի շատ ավետարանի ուսուցում տանը:²³

Եկեղեցու ծնողներին մենք ասում ենք. Սիրեք միմյանց ողջ ձեր սրտով: Պահեք բարոյական օրենքը և ապրեք ավետարանով: Դաստիարակեք ձեր երեխաներին լույսով և ճշմարտությամբ, ուսուցանեք նրանց ավետարանի փրկարար ճշմարտությունները և դարձրեք ձեր տունը երկինք երկրի վրա՝ մի տեղ որտեղ Տիրոջ Հոգին կարող է բնակվել և որտեղ արդարակեցությունը կարող է գահ բարձրացվել յուրաքանչյուր անդամի սրտում:²⁴

Աղոթում եմ, որ մեր Երկնային Հայրը տա մեզ բոլորիս ուժ՝ հասնելու մեր իսկական ներուժին: Ես խնդրում եմ, որ Նրա Հոգին լինի Եկեղեցու տների վրա, որ այնտեղ սեր և ներդաշնակություն լինի: Թող մեր Հայրը պահպանի և վեհացնի մեր ընտանիքները:²⁵

Ուսումնասիրության և ուսուցանման առաջարկներ

Հարցեր

• Երբ դուք կարդաք «Ջոզեֆ Ֆիլդինգ Սմիթի կյանքից» բաժնի պատմվածքները, մտածեք, թե ինչպես Նախագահ Սմիթի օրինակը կարող է ուղեցույց լինել ձեր կյանքում: Մտածեք ուղիների մասին, թե ինչպես կարող եք անհատապես բարեփոխվել ուժեղացնելու՝ ընտանեկան փոխհարաբերությունները:

• Մտածեք ընտանիքի կարևորության մասին, ինչպես ներկայացված է բաժին 1-ում: Ի՞նչ եք անում՝ ամրացնելու ձեր ընտանիքը աշխարհի բացասական ազդեցությունների դեմ:

• Նախագահ Սմիթը խոսել է «հավերժական կյանքի հույսի մասին, ներառյալ ընտանիքի անդամների վերամիավորման մասին, երբ գա հարությունը» (բաժին 2): Ինչպե՞ս է այս հույսն ազդում ընտանիքի անդամների հետ ձեր փոխհարաբերությունների վրա:

• Բաժին 3-ում Նախագահ Սմիթը հարցնում է երեք հոգեխույզ հարցեր: Հարցրեք այս հարցերը ձեր մտքում: Երբ կարդաք այս բաժինը, մտածեք, թե ինչ փոփոխություններ դուք կարող եք կատարել ձեր կյանքում, որը կարող է բարելավել ձեր տան զգացողությունը:

Առնչվող սուրբ գրություններ

Առակաց ԻԲ.6, 1 Նեփի 8.37, ՎևՈՒ 88.119, 93.40–50, տես նաև «Ընտանիք՝ Հայտարարություն աշխարհին»:

Օգնություն ուսուցչին

«Խնդրեք մասնակիցներին ընտրել մեկ բաժին [գլխից] և կարդալ այն մտքում: Հրավիրեք նրանց հավաքվել երկու կամ երեք հոգուց բաղկացած խմբերով, ովքեր ընտրել են նույն բաժինը և քննարկեք, թե ինչ են նրանք սովորել» (այս գրքի X էջից):

Հղումներ

1. “Counsel to the Saints and to the World,” Ensign, July 1972, 27.

2. Joseph Fielding Smith Jr. and John J. Stewart, The Life of Joseph Fielding Smith (1972), 14.

3. Ethel Smith, in Bryant S. Hinckley, “Joseph Fielding Smith,” Improvement Era, June 1932, 459.

4. Joseph Fielding Smith Jr. and John J. Stewart, The Life of Joseph Fielding Smith, 228.

5. Douglas A. Smith, in D. Arthur Haycock, Exemplary Manhood Award, Brigham Young University Speeches of the Year (Apr. 18, 1972), 5.

6. Amelia Smith McConkie, “Joseph Fielding Smith,” Church News, Oct. 30, 1993, 10.

7. Amelia Smith McConkie, “Joseph Fielding Smith,” 10.

8. In Francis M. Gibbons, Joseph Fielding Smith: Gospel Scholar, Prophet of God (1992), 254.

9. In “Message from the First Presidency,” Ensign, Jan. 1971, inside front cover and page 1.

10. “Our Children—‘The Loveliest Flowers from God’s Own Garden,’” Relief Society Magazine, Jan. 1969, 4.

11. In Conference Report, Oct. 1948, 152.

12. “Counsel to the Saints and to the World,” 27.

13. “Mothers in Israel,” Relief Society Magazine, Dec. 1970, 886.

14. Կատարելագործման ուղին251:

15. “A Peculiar People,” Deseret News, Church section, Apr. 2, 1932, 6; տես նաև Doctrines of Salvation, ed. Bruce R. McConkie, 3 vols. (1954–56), 2: 65–66.

16. In Conference Report, Apr. 1961, 49.

17. In Conference Report, Oct. 1948, 153.

18. In Conference Report, Apr. 1959, 24.

19. The Way to Perfection 258:

20. In “Message from the First Presidency,” Ensign, Jan. 1971, 1.

21. “Our Children—‘The Loveliest Flowers from God’s Own Garden,’” 6.

22. “Our Children—‘The Loveliest Flowers from God’s Own Garden,’” 6–7.

23. Take Heed to Yourselves! (1966), 354.

24. “Counsel to the Saints and to the World,” 27.

25. In “Message from the First Presidency,” Ensign, Jan. 1971, 1.