ព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះប្រោសលោះ
ដោយអែលឌើរ ខាឡូស អេច អាម៉ានដូ
នៃពួកចិតសិបនាក់
ការពលិកម្មរបស់ [ព្រះប្រោសលោះ] ប្រទានពរដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា ចាប់តាំងពីជំនាន់អ័ដាម ជាមនុស្សដំបូង រហូតដល់មនុស្សចុងក្រោយគេបង្អស់។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រាnS ព្រះ បានប្រសូត ហើយ សុគតនៅក្នុងលក្ខណៈយ៉ាងពិសេស ។ ទ្រង់បានរស់នៅ ហើយធំឡើង ក្នុងស្ថានភាពយ៉ាងរាបទាប ដោយគ្មានទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តមឡើយ ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលពីអង្គទ្រង់ថា « កញ្ជ្រោងមានរូងវា ហើយសត្វហើរលើអាកាសក៏មានសំបុកដែរ តែកូនមនុស្សគ្មានកន្លែងណានឹងកើយក្បាលទេ » ( លូកា 9:58 ) ។
ទ្រង់មិនដែលទទួលកត្តិយស ការថ្នាក់ថ្នម និង មុខមាត់ ឬ ប៉ងចង់បានការធ្វើល្អពីអ្នកនយោបាយនៃផែនដីនេះ ឬ ពីអ្នកដឹកនាំសាសនាក្នុងជំនាន់ទ្រង់ឡើយ ។ ទ្រង់ក៏ពុំគង់នៅលើបល្ល័ង្កយ៉ាងខ្ពស់ក្នុងសាលាប្រជុំដែរ ។
ការបង្រៀនរបស់ទ្រង់សាមញ្ញ ហើយថ្វីបើបណ្តាជនបានដើរតាមទ្រង់ក្តី ក៏ការបម្រើរបស់ទ្រង់ តែងតែមាននូវការប្រសិទ្ធពរដល់បណ្តាជនម្ដងម្នាក់ៗផងដែរ ។ ទ្រង់បានធ្វើអព្ភូតហេតុយ៉ាងច្រើន នៅក្នុងចំណោមអ្នកដែលបានទទួលទ្រង់ទុកជាអង្គមួយ ដែលត្រូវបានបញ្ជូនមកពីព្រះ ។
ទ្រង់បានផ្ដល់សិទ្ធិអំណាច និងព្រះចេស្ដាដល់ពួកសាវក ដើម្បីធ្វើអព្ភូតហេតុ « ក៏នឹងធ្វើការធំជាង » ការណ៍ដែលទ្រង់បានធ្វើទៅទៀត(យ៉ូហាន 14:12) ប៉ុន្តែទ្រង់មិនផ្ទេរសិទ្ធិឲ្យពួកគេមានឯកសិទ្ធិអភ័យទោសបាបឡើយ ។ ខ្មាំងសត្រូវទ្រង់បានទាស់ចិត្ត ពេលពួកគេឮទ្រង់មានបន្ទូលថា « អញ្ជើញទៅចុះ តែកុំធ្វើបាបទៀតឡើយ » ( យ៉ូហាន 8:11 ) ឬ « បាបនាងបានអត់ទោសឲ្យ [ នាង ] ហើយ » ( លូកា 7:48 ) ។ ឯកសិទ្ធិនោះ គឺជារបស់ផងទ្រង់តែមួយអង្គគត់ ព្រោះទ្រង់គឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ និងដោយសារទ្រង់បានបង់ថ្លៃលោះអំពើបាបទាំងនោះ ជាមួយនឹងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។
អំណាចលើសេចក្តីស្លាប់របស់ទ្រង់
អំណាចលើសេចក្តីស្លាប់របស់ទ្រង់ ក៏ជាលក្ខណៈពិសេសដ៏ទេវភាពមួយផងដែរ ។ យ៉ៃរ៉ុស ជាមេសាលាប្រជុំ បានអង្វរ « ទ្រង់ឲ្យយាងទៅផ្ទះគាត់ ព្រោះគាត់មានកូនស្រីតែ ១ អាយុប្រហែល ១២ ឆ្នាំ មានជំងឺឈឺជិតស្លាប់ » ( លូកា 8:41–42 ) ។ ព្រះអម្ចាស់បានឮការអង្វររបស់គាត់ ហើយខណៈដែលកំពុងដើរទៅ ស្រាប់តែមានអ្នកបម្រើ រត់មកប្រាប់យ៉ៃរ៉ុសថា « កូនលោកស្លាប់ហើយ កុំនៅរំខានចិត្តលោកគ្រូទៀត » ( លូកា 8:49 ) ។ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានយាងចូលផ្ទះគាត់ នោះព្រះយេស៊ូវ បានបញ្ជាគេឲ្យចេញអស់ ហើយទ្រង់ចាប់ដៃនាង រួចមានបន្ទូលភ្លាមថា « ចូរក្រោកឡើង ! » ( លូកា 8:54 ) ។
ក្នុងគ្រាមួយទៀត ខណៈពេលទ្រង់កំពុងតែយាងទៅទីក្រុងណាអ៊ីន ទ្រង់បានយាងក្បែរមនុស្សកំពុងសែងខ្មោច ស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់កំពុងតែយំ ដោយព្រោះតែកូនប្រុសតែមួយរបស់គាត់ស្លាប់ ។ ដោយមានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិត នោះទ្រង់បានពាល់ក្ដារមឈូស ហើយមានបន្ទូលថា « អ្នកកំឡោះអើយ ខ្ញុំបង្គាប់អ្នកថា ចូរក្រោកឡើង » ( លូកា 7:14 ) ។ មនុស្សគ្រប់រូប ដែលបានឃើញអព្ភូតហេតុ បានស្រែកពោលថា « មានហោរា ១ ធំ បានកើតឡើងក្នុងពួកយើង … ហើយថាព្រះបានប្រោសរាស្ត្រទ្រង់ហើយ » ( លូកា 7:16 ) ។ អព្ភូតហេតុនេះ ពិតជាអស្ចារ្យក្រៃលែង ពីព្រោះពួកគេបានប្រកាសថា កំឡោះនេះ បានស្លាប់ពិតទៅហើយ ហើយកំពុងតែយកសពគាត់ទៅកប់ ។ ព្រមជាមួយនឹងការប្រោសយុវវ័យពីរនាក់ឲ្យរស់ឡើងវិញ នោះភស្តុតាងនៃសិទ្ធិអំណាច និងព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់លើសេចក្តីស្លាប់ ធ្វើឲ្យពួកអ្នកស្រុកស្ងប់ស្ងែង ហើយធ្វើឲ្យខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់ភ័យខ្លាចផងដែរ ។
គ្រាទីបី គឺជាអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យបំផុត ។ ម៉ាថា ម៉ារា និង ឡាសារ គឺជាបងប្អូនបង្កើតនឹងគ្នា ដែលព្រះគ្រីស្ទ យាងទៅជួបជាញយៗ ។ នៅពេលអ្នកស្រុកបានទូលប្រាប់ទ្រង់ថា ឡាសារ ឈឺ នោះទ្រង់បាននៅពីរថ្ងៃទៀត មុននឹងយាងទៅគ្រួសារនោះ ។ ជាការលួងលោមដល់ម៉ាថា បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់បងប្រុសនាង នោះទ្រង់បានថ្លែងទីបន្ទាល់យ៉ាងអង់អាចថា « ខ្ញុំជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ទោះបីបានស្លាប់ហើយ គង់តែនឹងរស់ឡើងវិញដែរ » ( យ៉ូហាន 11:25 ) ។
នៅពេលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានសុំឲ្យអ្នកទួញយំ រមៀលថ្មចេញពីមាត់ផ្នូរ នោះ ម៉ាថា បានខ្សឹបប្រាប់ទ្រង់ថា « ព្រះអម្ចាស់អើយ ខ្មោចនោះធុំខ្លិនហើយ ព្រោះស្លាប់កន្លងមកបាន ៤ ថ្ងៃហើយ » ( យ៉ូហាន 11:39 ) ។
នោះព្រះយេស៊ូវ បានរំឭកដល់នាងដោយក្ដីស្រឡាញ់ថា « តើខ្ញុំមិនបានប្រាប់នាងថា បើសិននាងជឿ នោះនាងនឹងឃើញសិរីល្អនៃព្រះទេឬអី ? » ( យ៉ូហាន 11:40 ) ។ ហើយកាលទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នេះហើយ ក៏បន្លឺបន្ទូលថា ៖
« ឡាសារអើយ ចូរចេញមក ។
« នោះអ្នកដែលបានស្លាប់ ក៏ចេញមក » ( យ៉ូហាន 11:43–44 ) ។
បន្ទាប់ពីការបញ្ចុះសពរបស់ឡាសារក្នុងផ្នូរ ៤ ថ្ងៃ សត្រូវរបស់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ បានមើលឃើញភស្តុតាង ដែលមិនអាចបដិសេធបាន ពួកគេមិនអាចព្រងើយកន្តើយ ឬ និយាយមួលបង្គាច់ ថាជាអព្ភូតហេតុក្លែងក្លាយទៀតឡើយ « ដូច្នេះចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក គេក៏ពិគ្រោះគ្នានឹងសំឡាប់ទ្រង់ចេញ » ( យ៉ូហាន 11:53 ) ។
បញ្ញត្តិថ្មី
ក្រោយមក ព្រះអម្ចាស់ដែលមានព្រះជន្មរស់ បានធ្វើពិធីបុណ្យរំលងជាមួយពួកសាវករបស់ទ្រង់ បានបង្កើតពិធីបរិសុទ្ធនៃសាក្រាម៉ង់ ហើយបានប្រទានបញ្ញត្តិដល់ពួកគេ ឲ្យស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការបម្រើគ្នាដោយស្មោះ ។
ការរងទុក្ខនៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី
ក្រោយពីនោះមក មានការបង្ហាញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំអនេករបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សលោក ហើយក្នុងការអនុវត្តន៍ដ៏ពេញលេញស្របតាមព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ នោះទ្រង់បានទទួលអម្រែកនៃទុក្ខលំបាកដ៏ធំបំផុតរបស់ទ្រង់ដោយអង់អាចក្លាហាន ។ ទ្រង់បានរងនូវការឈឺចាប់ដ៏ធំអនេក នៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី ក្នុងភាពឯកោទាំងស្រុង ដោយបានហូរព្រះលោហិតចេញពីរន្ធញើស ។ ដោយគោរពព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ទាំងស្រុង នោះទ្រង់បានធ្វើឲ្យធួនចំពោះអំពើបាបរបស់យើង ហើយក៏បានទទួលលើកដាក់មកលើទ្រង់នូវជំងឺ និងការឈឺចាប់របស់យើង ដើម្បីឲ្យព្រះទ័យរបស់ទ្រង់បានពោរពេញដោយក្តីមេត្តាករុណា ( សូមមើល អាលម៉ា 7:11–13 ) ។
យើងជំពាក់បំណុលទ្រង់ និង ព្រះវរបិតាសួគ៌យើង ពីព្រោះការពលិកម្មរបស់ទ្រង់ បានប្រទានពរដល់ជនគ្រប់រូប ចាប់តាំងពីជំនាន់អ័ដាម ជាមនុស្សដំបូង រហូតដល់មនុស្សចុងក្រោយគេបង្អស់។
ការកាត់ទោស និង ការឆ្កាងរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ
ក្រោយពីរងទុក្ខក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានីបានចប់ហើយ នោះទ្រង់បានប្រគល់អង្គទ្រង់ដោយស្ម័គ្រព្រះទ័យទៅឲ្យពួកសត្រូវទ្រង់ ។ ដោយមានសាវកទ្រង់ម្នាក់ក្បត់ នោះគេបានដាក់ទោសទ្រង់មួយរំពេច ដោយអយុត្តិធម៌ និង ខុសច្បាប់ ក្នុងការកាត់សេចក្តីទាំងមួលបង្គាច់ និង មិនល្អ ។ ក្នុងរាត្រីដដែលនោះ ទ្រង់ត្រូវបានគេចោទពីបទឧក្រិដ្ឋនៃការប្រមាថព្រះ ហើយត្រូវបានគេដាក់ទោសឲ្យសុគត ។ ក្នុងការស្អប់ និង គំនុំសងសឹករបស់ពួកគេ—ពីព្រោះតែទ្រង់បានថ្លែងទីបន្ទាល់ដល់ពួកគេថា ទ្រង់គឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ—នោះខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់ បានដាក់គម្រោង ដើម្បីឲ្យលោកពីឡាត់ដាក់ទោសទ្រង់ ។ ដោយមូលហេតុនោះហើយ ពួកគេបានផ្លាស់ប្ដូរការចោទប្រកាន់ពីបទឧក្រិដ្ឋនៃការប្រមាថព្រះ ទៅជាបទបះបោរវិញ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ត្រូវសុគតដោយការឆ្កាង ។
ការដាក់ទោសទ្រង់នៅក្នុងចំណោមពួករ៉ូម គឺកាន់តែសាហាវទៅទៀតដូចជា ៖ ការសើចចំអក និង ការមើលងាយអំពីនគរខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ មើលងាយការសោយរាជ្យរបស់ទ្រង់ដោយបំពាក់មកុដបន្លាលើព្រះសិរសាទ្រង់ ការវាយធ្វើបាបទ្រង់យ៉ាងឈឺចាប់ និង ការឆ្កាងទ្រង់ឲ្យមានការឈឺចាប់កាន់តែយូរ គឺជាការព្រមានយ៉ាងច្បាស់ដល់មនុស្សគ្រប់រូប ដែលហ៊ានប្រកាសខ្លួនថា ជាសិស្សរបស់ទ្រង់។
រាល់ពេលនៃការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ ព្រះប្រោសលោះនៃផែនដី បានបង្ហាញនូវលទ្ធភាពគ្រប់គ្រងលើព្រះអង្គទ្រង់យ៉ាងវិសេស ។ ទ្រង់តែងតែគិតអំពីការប្រទានពរដល់អ្នកដទៃ ដោយព្រះទ័យសប្បុរស ហើយទន់ភ្លន់ ទ្រង់បានអង្វរដល់យ៉ូហានឲ្យមើលថែ ម៉ារា ជាមាតាទ្រង់ ។ ទ្រង់បានទូលសូមព្រះវរបិតាសួគ៌ ឲ្យអភ័យទោសដល់អ្នកដែលឆ្កាងទ្រង់ ។ ដោយបានបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីហើយ នោះទ្រង់បានប្រគល់វិញ្ញាណទ្រង់ទៅដល់ព្រះ ហើយបានដកដង្ហើមចុងក្រោយរបស់ទ្រង់ ។ ព្រះកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ត្រូវបានគេយកទៅដាក់ក្នុងផ្នូរ ហើយទុកនៅទីនោះចំនួនបីថ្ងៃ ។
កិច្ចការរបស់ព្រះប្រោសលោះក្នុងចំណោមអ្នកស្លាប់
ខណៈដែលពួកសិស្សទ្រង់ កំពុងតែមានទុក្ខសោក ការខកចិត្ត និង ការស្រពេចស្រពិល នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង នៅក្នុងផ្នែកមួយទៀតនៃផែនការដ៏រុងរឿងរបស់ព្រះវរបិតាទ្រង់ ទ្រង់បានបន្តការបម្រើរបស់ទ្រង់ក្នុងរបៀបថ្មី ។ ក្នុងអំឡុងពេលបីថ្ងៃដ៏ខ្លីនោះ ទ្រង់បានធ្វើការដោយមិននឿយហត់ ដើម្បីរៀបចំកិច្ចការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះដ៏ធំ ក្នុងចំណោមអ្នកស្លាប់ ។ ថ្ងៃទាំងនោះ បានក្លាយទៅជាថ្ងៃពោរពេញទៅដោយក្តីសង្ឃឹមដ៏ធំបំផុតចំពោះគ្រួសារនៃព្រះ ។ អំឡុងពេលនៃការយាងទៅជួបរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានរៀបចំពួកអ្នកដើរតាមស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យពួកគេនាំយកដំណឹងល្អនៃការប្រោសលោះ ទៅដល់អស់អ្នកដែលបានស្លាប់ ឬ អ្នកបដិសេធផែនការនេះ កាលពីនៅរស់ ឲ្យបានដឹងពីផែនការដ៏រុងរឿង ។ ឥឡូវនេះ ពួកគេនឹងមានឱកាសដើម្បីបានរួចពីសេវកភាពរបស់ពួកគេ និងត្រូវបានប្រោសលោះដោយព្រះនៃមនុស្សរស់ និង មនុស្សស្លាប់ ( សូមមើល គ. និង ស. 138:19, 30–31 ) ។
ទ្រង់បានក្លាយទៅជាផលដំបូងនៃការរស់ឡើងវិញ
ដោយបានបំពេញកិច្ចការទ្រង់ក្នុងពិភពវិញ្ញាណហើយ នោះទ្រង់បានត្រឡប់មកផែនដីវិញ—ដើម្បីនឹងផ្គុំវិញ្ញាណ និង ព្រះកាយទ្រង់ចូលគ្នាជារៀងរហូត ។ ថ្វីបើទ្រង់បានបង្ហាញព្រះចេស្ដាលើសេចក្តីស្លាប់យ៉ាងពេញលេញក៏ដោយ ក៏ដំណើររឿងក្នុងបទគម្ពីរ អំពីពួកអ្នកដែលទ្រង់បានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ មុនការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ បានបង្ហាញថា ពួកគេគ្រាន់តែមានជីវិតរស់ឡើងវិញដោយអព្ភូតហេតុ ដែលពន្យាជីវិតគេប៉ុណ្ណោះ ពួកគេនឹងនៅតែស្លាប់ដដែល ។
ព្រះគ្រីស្ទ គឺជាផលផ្លែដំបូងដែលបានរស់ឡើងវិញ ហើយនឹងមិនសុគតទៀតឡើយ ដើម្បីមានរូបកាយមួយឥតខ្ចោះ ដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ នៅក្នុងស្ថានភាពរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានយាងមកជួបម៉ារា ដែលបានថ្វាយបង្គំទ្រង់ភ្លាម ពេលនាងបានដឹងថា ជាទ្រង់នោះ ។ ដោយព្រះទ័យស្រទន់ ព្រះប្រោសលោះរបស់យើង បានប្រាប់នាងអំពីលក្ខណៈរុងរឿងថ្មីរបស់ទ្រង់ថា ៖ « កុំពាល់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់ឡើងទៅឯព្រះវរបិតាខ្ញុំនៅឡើយ » ( យ៉ូហាន 20:17 )—ដែលផ្តល់នូវទីបន្ទាល់បន្ថែមថា ការបម្រើរបស់ទ្រង់ក្នុងពិភពវិញ្ញាណ គឺមានពិត ហើយបានចប់សព្វគ្រប់ហើយ ។ បន្ទាប់មក តាមការពិពណ៌នាដែលបញ្ជាក់នូវភាពពិតនៃការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា « ខ្ញុំឡើងទៅឯព្រះវរបិតាខ្ញុំ ជាព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា គឺជាព្រះនៃខ្ញុំ ហើយជាព្រះនៃអ្នករាល់គ្នាដែរ » ( យ៉ូហាន 20:17 ) ។ បន្ទាប់ពីបានយាងទៅឯព្រះវរបិតាទ្រង់ហើយ ទ្រង់បានត្រឡប់មកវិញ បង្ហាញអង្គទ្រង់ដល់ពួកសាវក « ទ្រង់បង្ហាញព្រះហស្ដ និង ចំហៀងទ្រង់ឲ្យគេមើល ដូច្នេះពួកសិស្សមានចិត្តត្រេកអរ ដោយបានឃើញព្រះអម្ចាស់ » ( យ៉ូហាន 20:20 ) ។
ព្រះប្រោសលោះនឹងយាងត្រឡប់មកវិញ
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះគ្រីស្ទនឹងយាងត្រឡប់មកវិញ តាមរបៀបខុសគ្នាពីការយាងមកជាលើកដំបូងរបស់ទ្រង់ ។ ទ្រង់នឹងយាងមកក្នុងព្រះចេស្ដា និង សិរីល្អ ជាមួយនឹងពួកបរិសុទ្ធសុចរិត និង ស្មោះត្រង់គ្រប់រូប ។ ទ្រង់នឹងយាងមកជាសេ្តចនៃអស់ទាំងស្តេច និងជាព្រះនៃអស់ទាំងព្រះ ជាម្ចាស់នៃមេត្រីភាព ជាព្រះមែស៊ី ដែលបានសន្យា ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ព្រះប្រោសលោះ ដើម្បីជំនុំជំរះដល់អ្នកនៅរស់ និង អ្នកស្លាប់ ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ ហើយបម្រើទ្រង់ដោយអស់ពីដួងចិត្តខ្ញុំ ហើយខ្ញុំសូមអង្វរឲ្យយើងបម្រើដោយចិត្តអំណរ និងការលះបង់ ហើយសុំឲ្យយើងនៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់រហូតដល់ទីបញ្ចប់ ។ ក្នុងព្រះនាមទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។