តើគួរធ្វើជាមនុស្សបែបណាទៅ?

ដោយ អែលឌើរ ដូណល អិល ហលស្ត្រម

ក្នុងគណៈប្រធាននៃពួកចិតសិបនាក់

តើយើងត្រូវកែប្រែអ្វីខ្លះដើម្បីក្លាយជាមនុស្សដែលយើងត្រូវប្រែក្លាយ?

ពេលយើងនឹកគិតពីការប្រជុំទូទៅមួយនេះ យើងចងចាំថា គ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមនឹងការជួបជុំនេះឡើយ — គ្មានកន្លែងណាទាល់តែសោះ ។ គោលបំណងនៃសម័យប្រជុំបព្វជិតភាពសន្និសីទទូទៅ គឺដើម្បីបង្រៀនអ្នកកាន់បព្វជិតភាពថា តើយើងគួរធ្វើជាមនុស្សបែបណាទៅ ( សូមមើល នីហ្វៃទី 3 27:27 ) ហើយដើម្បីបំផុសយើងឲ្យសម្រេចគោលបំណងនោះ ។

ពាក់កណ្ដាលសតវត្សរ៍មកហើយ កាលខ្ញុំនៅជាអ្នកកាន់បព្វជិតភាពអើរ៉ុននៅរដ្ឋ ហាវ៉ៃ និង ជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានៅប្រទេស អង់គ្លេស យើងបានប្រជុំគ្នាក្នុងរោងថ្វាយបង្គំ ហើយស្ដាប់ការប្រជុំបព្វជិតភាពដោយយកចិត្តទុកដាក់តាមរយៈទូរស័ព្ទ ។ ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ផ្កាយរណបត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចាក់ផ្សាយទៅកាន់ទីតាំងសាសនាចក្រមួយចំនួន ដែលមានឧបករណ៍ចាប់ផ្កាយរណបធំៗ ដើម្បីយើងអាចទាំងស្ដាប់ឮសំឡេងផង និង ឃើញរូបភាពផង ។ យើងស្ញប់ស្ញែងនឹងបច្ចេកវិទ្យានោះពេកក្រៃ ! មនុស្សខ្លះអាចធ្លាប់ស្រមៃពីពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ ថាអ្នកមានអ៊ិនធើរណិតក្នុង smartphone, tablet ឬ កុំព្យូទ័រដែលអាចទទួលបានសារលិខិតពីការប្រជុំនេះបាន ។

ប៉ុន្តែ លទ្ធភាពកើនឡើងសម្បូរបែបចំពោះការស្តាប់ឮសំឡេងនៃអ្នកបម្រើព្រះ ដែលដូចគ្នានឹងសំឡេងព្រះផ្ទាល់ ( សូមមើល គ. និង ស. 1:38 ) ពុំសូវមានប្រយោជន៍ឡើយ លុះត្រាតែយើងចង់ទទួលយកប្រសាសន៍នោះ ( សូមមើល គ. និង ស. 11:21 ) ហើយបន្ទាប់មក អនុវត្តតាម ។ និយាយឲ្យសាមញ្ញគឺថា គោលបំណងនៃសម័យប្រជុំរបស់សន្និសីទទូទៅ ត្រូវបានសម្រេច បើយើងចង់ប្រព្រឹត្តតាម — បើយើងចង់កែប្រែនោះ ។

ប៉ុន្មានទសវត្សកន្លងទៅនេះ ខ្ញុំបានបម្រើជាប៊ីស្សព ។ អស់រយៈពេលជាយូរដែលខ្ញុំជួបបុរសក្នុងវួដរបស់យើង ដែលគាត់មានវ័យចំណាស់ជាងខ្ញុំម្នាក់ ។ បងប្រុសរូបនេះមានទំនាក់ទំនងប្រេះស្រាំជាមួយភរិយាគាត់ ហើយបានផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងពីកូនៗ ។ គាត់នៅតែព្យាយាមធ្វើការ ហើយការគ្មានមិត្តស្និទ្ធស្នាល ហើយទំនាក់ទំនងជាមួយសមាជិកវួដនោះ គឺពិបាកក្រៃលែង ដែលទីបំផុតគាត់ពុំចង់បម្រើក្នុងសាសនាចក្រឡើយ ។ អំឡុងការពិភាក្សាហ្មត់ចត់មួយអំពីឧបសគ្គនានាក្នុងជីវិតគាត់ គាត់បានទ្រោបខ្លួនមកខ្ញុំ — ជាការបញ្ចប់កិច្ចពិភាក្សាដ៏វែងរបស់យើង — ហើយបានពោលថា « ប៊ីស្សព ខ្ញុំជាមនុស្សរហ័សខឹង ហើយខ្ញុំជាមនុស្សបែបនេះឯង » !

ការថ្លែងបែបនោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រឡាំងកាំងនៅរាត្រីនោះ ហើយបានបង្កើតជាកង្វល់ដក់ជាប់នឹងខ្ញុំ ។ ដរាបណាបុរសនេះសម្រេចចិត្ត ដរាបណាយើងណាម្នាក់កំណត់ថា — « ខ្ញុំជាមនុស្សបែបនេះឯង » នោះយើងបោះបង់សមត្ថភាពរបស់យើងដើម្បីកែប្រែហើយ ។ យើងក៏អាចលើកទង់ជ័យសឡើង ដាក់អាវុធចុះ ចុះចាញ់ក្នុងសង្គ្រាម ហើយបោះបង់ចោល — ក្ដីសង្ឃឹមដើម្បីឈ្នះត្រូវបានរលត់ ។ ខណៈពេលយើងមួយចំនួន អាចគិតថា នោះពុំមែនជាភ័ព្ធវាសនារបស់យើង ដែលយើងគ្រប់គ្នាបង្ហាញថា នោះគ្រាន់តែជាទម្លាប់អាក្រក់មួយ ឬ ពីរ « ខ្ញុំជាមនុស្សបែបនេះឯង » ។

មែនហើយ យើងប្រជុំគ្នាក្នុងការប្រជុំបព្វជិតភាពនេះ ព្រោះអត្តសញ្ញាណយើងពុំសម្រេចសក្តានុពលរបស់យើងឡើយ ។ យើងប្រជុំគ្នាទីនេះយប់នេះក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ យើងប្រជុំគ្នាដោយទុកចិត្តថា ដង្វាយធួនទ្រង់ផ្ដល់ឲ្យយើងគ្រប់គ្នានូវលទ្ធភាពដើម្បីកែប្រែ — មិនថាយើងមានកម្សោយ គុណវិបត្តិ ឬ ការញៀនអ្វីឡើយ ។ ដោយពុំគិតពីប្រវត្តិយើង នោះយើងប្រជុំគ្នាដោយក្ដីសង្ឃឹមថា នាពេលអនាគត យើងអាចធ្វើជាមនុស្សកាន់តែល្អប្រសើរ ។

ពេលយើងចូលរួមការប្រជុំនេះដោយ « ស្មោះអស់ពីចិត្ត » ដើម្បីកែប្រែ ( មរ៉ូណៃ 10:4 ) ដើម្បីកែប្រែ នោះព្រះវិញ្ញាណមានលទ្ធភាពយ៉ាងពេញលេញចំពោះចិត្ត និង គំនិតយើង ។ ដូចព្រះអម្ចាស់ត្រាស់សម្ដែងដល់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ថា ៖ « ហើយហេតុការណ៍នឹងកើតឡើងថា ដរាបណាពួកគេ … អនុវត្តសេចក្ដីជំនឿជឿដល់យើង » — សូមចាំសេចក្ដីជំនឿជាគន្លឹះនាំឲ្យមានអំណាច និង ទង្វើ — « នោះយើងនឹងចាក់ព្រះវិញ្ញាណរបស់យើងមកលើពួកគេនៅក្នុងថ្ងៃដែលពួកគេជួបជុំជាមួយគ្នា » ( គ. និង ស. 44:2 ) ។ វាមានន័យថា គឺជាការប្រជុំនៅយប់នេះឯង !

បើអ្នកគិតថាឧបសគ្គអ្នកពុំអាចដោះស្រាយបាន ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកពីបុរសម្នាក់ដែលខ្ញុំជួបក្នុងឆ្នាំ 2006 នៅភូមិតូចមួយ នៅជាយក្រុង ហៃឌៀរ៉ាបាដ ប្រទេសឥណ្ឌា ។ បុរសរូបនេះបានតាំងជាគំរូក្នុងការមានឆន្ទៈដើម្បីកែប្រែ ។ អ័ប៉ា រ៉ាវ នូលូ កើតនៅតំបន់ស្រុកស្រែប្រទេសឥណ្ឌា ។ កាលនៅអាយុបីឆ្នាំ គាត់មានជំងឺស្វិតដៃជើង ហើយអសមត្ថភាពខាងកាយសម្បទា ។ សង្គមដែលគាត់រស់នៅបង្រៀនគាត់ថា គាត់ពុំអាចធ្វើអ្វីបានច្រើននោះទេ ។ យ៉ាងណាក្ដី គាត់បានជួបនឹងអ្នកផ្សាយសាសនាកាលនៅជាយុវមជ្ឈិមវ័យ ។ គេបានបង្រៀនគាត់ពីសក្តានុពលកាន់តែល្អប្រសើរ ទាំងនៅជីវិតនេះ និង ភាពអស់កល្បជានិច្ច ។ គាត់បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ហើយត្រូវបានបញ្ជាក់ជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ ។ ដោយមានទស្សនៈដ៏ជាក់លាក់ គាត់បានដាក់គោលដៅទទួលបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក ហើយចេញបម្រើបេសកកម្មពេញម៉ោង ។ នៅឆ្នាំ 1986 គាត់បានទទួលតំណែងជាអែលឌើរ ហើយត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើនៅប្រទេសឥណ្ឌា ។ ការដើរពុំងាយស្រួលនោះទេ — គាត់បានកាន់ឈើច្រត់នៅដៃទាំងសងខាង ហើយបានដួលជាញឹកញាប់ — ប៉ុន្តែ គាត់ពុំជ្រើសរើសចុះចាញ់ឡើយ ។ គាត់តាំងចិត្តបម្រើបេសកកម្មដោយកិត្តិយស និង ភក្ដីភាព ហើយគាត់សម្រេចបានមែន ។

ពេលយើងជួបបងប្រុស នូលូ ជិត 20 ឆ្នាំក្រោយ បន្ទាប់ពីបេសកកម្មរបស់គាត់ គាត់ទទួលយើងនៅចុងថ្នល់ ហើយបាននាំយើងទៅតាមផ្លូវលំឆ្ពោះទៅកាន់ផ្ទះមានបន្ទប់ពីរ ដែលគាត់រស់នៅជាមួយភរិយា និង កូនបីនាក់ ។ វាជាថ្ងៃក្ដៅហួតហែង ហើយរសាប់រសល់មួយ ។ គាត់នៅតែដើរដោយលំបាក ប៉ុន្តែ ពុំមានការសង្វែកខ្លួនឯងឡើយ ។ ដោយសារការប្រឹងប្រែង គាត់ក្លាយជាគ្រូបង្រៀន បើកសាលាបង្រៀនកុមារក្នុងភូមិ ។ ពេលយើងចូលក្នុងផ្ទះដ៏តូចរបស់គាត់ ភ្លាមនោះគាត់នាំខ្ញុំទៅជ្រុងម្ខាងនៃផ្ទះ ហើយទាញយកប្រអប់មួយដែលដាក់របស់សំខាន់បំផុតរបស់គាត់ចេញមក ។ គាត់ចង់ឲ្យខ្ញុំមើលក្រដាសមួយសន្លឹក ។ វាសរសេរថា « សូមប្រសិទ្ធពរជ័យ សិរីបវរជូនចំពោះអែលឌើរ នូលូ ដែលជាអ្នកផ្សាយសាសនាដ៏អង់អាច និង រីករាយ [ ធ្វើឡើងនៅ ] ថ្ងៃទី 25 ខែ មិថុនា ឆ្នាំ 1987 [ ហត្ថលេខា ] ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ » ។ នោះជាឱកាសដែលអែលឌើរ ផាកកឺ បានជួបនឹងក្រុមអ្នកផ្សាយសាសនានៅឥណ្ឌា ហើយបានថ្លែងពីសក្ដានុពលរបស់អែលឌើរ នូលូ ។ សរុបសេចក្ដីមក អ្វីដែលបងប្រុស នូលូ បានប្រាប់ខ្ញុំនៅថ្ងៃនោះក្នុងឆ្នាំ 2006 គឺថាដំណឹងល្អ បានកែប្រែរូបគាត់ — ជានិរន្តរ៍ ។

ប្រធានបេសកកម្មបានចូលរួមក្នុងការចុះសួរសុខទុក្ខគ្រួសារ នូលូ ។ គាត់បានទៅទីនោះដើម្បីសម្ភាសបងប្រុស នូលូ ភរិយា និង កូនៗគាត់ — ដើម្បីឲ្យឪពុកម្ដាយទទួលអំណោយទានពិសិដ្ឋ ហើយផ្សារភ្ជាប់ និង ដើម្បីឲ្យកូនៗផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងឪពុកម្ដាយ ។ យើងក៏ប្រាប់ពីការចាត់ចែងការធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងហុងកុង ប្រទេសចិន ដើម្បីធ្វើពិធីបរិសុទ្ធទាំងនេះ ។ ពួកគេបានយំដោយក្ដីអំណរ ព្រោះពួកគេបានសម្រេចក្ដីសុបិនដែលមានជាយូរមកហើយនោះ ។

តើអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានរំពឹងទុកចំពោះអ្នកកាន់បព្វជិតភាពរបស់ទ្រង់ ? តើយើងត្រូវកែប្រែអ្វីខ្លះ ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សដែលយើងត្រូវប្រែក្លាយនោះ ? ខ្ញុំសូមជូនការណែនាំចំនួនបី ៖

យើងត្រូវតែជាបុរសកាន់បព្វជិតភាពដែលសក្ដិសម ។ ទោះជាយើងជាយុវជនកាន់បព្វជិតភាពអើរ៉ុន ឬ បុរសកាន់បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកក្ដី យើងត្រូវតែជាបុរសកាន់បព្វជិតភាពដែលសក្ដិសម ដោយបង្ហាញពីភាពចាស់ទុំខាងវិញ្ញាណ ព្រោះយើងបានធ្វើសេចក្ដីសញ្ញាហើយ ។ ដូច ប៉ុល បានមានប្រសាសន៍ថា « កាលដែលខ្ញុំនៅក្មេងនៅឡើយ នោះខ្ញុំបាននិយាយដូចជាកូនក្មេង ក៏មានគំនិតដូចជាកូនក្មេង ហើយបានពិចារណាដូចជាកូនក្មេងដែរ ៖ លុះកាលខ្ញុំធំហើយ នោះខ្ញុំបានលះចោលការរបស់កូនក្មេងចេញទៅ » ( កូរិនថូសទី 1 13:11 ) ។ យើងគួរមានលក្ខណៈសម្បត្តិខុសពីបុរសដទៃ ព្រោះយើងកាន់បព្វជិតភាព — ពុំក្រអឺតក្រទម ឬ លើកខ្លួនឯងឡើយ — ប៉ុន្តែ បន្ទាបខ្លួន ចុះចូល និង ទន់ទាប ។ ការទទួលបព្វជិតភាព និង តំណែងវា គួរតែមានន័យសម្រាប់យើង ។ វាពុំគួរគ្រាន់តែជាការធ្វើ « បង្ហើយកិច្ច » ដែលកើតឡើងដោយស្វ័យប្រវត្តិ កាលណាដល់អាយុណាមួយនោះឡើយ ប៉ុន្តែ វាជាមុខងារដ៏ពិសិដ្ឋនៃសេចក្ដីសញ្ញា ដែលត្រូវធ្វើឡើងដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ។ យើងគួរមានអារម្មណ៍ជាឯកសិទ្ធិ និង អំណរគុណ នូវគ្រប់សកម្មភាពស្ដែងចេញពីវា ។ បើយើងពុំបានគិតខ្វល់ពីបព្វជិតភាពទេ នោះយើងត្រូវកែប្រែ ។
យើងត្រូវតែបម្រើ ! ខ្លឹមសារនៃការកាន់បព្វជិតភាព គឺដើម្បី « ដម្កើងការហៅ [ របស់ខ្លួន ] » ( សូមមើល គ. និង ស. 84:33 ) ដោយការបម្រើមនុស្សដទៃ ។ ការគេចវេសពីករណីយកិច្ចសំខាន់ដើម្បីបម្រើដល់ភរិយា និង កូនៗ, ការពុំទទួលយក ឬ បំពេញការហៅក្នុងសាសនាចក្រ, ការពុំយកចិត្តទុកដាក់ ឬ ខ្វល់ខ្វាយពីអ្នកដទៃ លុះត្រាតែយើងបានកម្រៃ នោះគឺយើងគួរតែពុំមែនជាប្រភេទមនុស្សបែបនេះឡើយ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានត្រាស់បង្រៀនថា « ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង » ( ម៉ាថាយ 22:37 ) ក្រោយមកទ្រង់បន្ថែមថា « បើសិនជាអ្នកស្រឡាញ់យើង ចូរបម្រើយើង » ( គ. និង ស. 42:29 ) ។ ភាពអាត្មានិយម គឺជាអ្វីដែលផ្ទុយទៅនឹងទំនួលខុសត្រូវបព្វជិតភាព បើនោះជាចរិករបស់យើង យើងត្រូវតែកែប្រែ ។
យើងត្រូវតែមានភាពសក្ដិសម ! ប្រហែលជាខ្ញុំពុំមានលទ្ធភាពធ្វើដូចដែលអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន បានថ្លែងក្នុងសម័យប្រជុំបព្វជិតភាពកាលពីរបីឆ្នាំកន្លងទៅថាឲ្យ « ឈរទល់មុខអ្នករាល់គ្នា … ច្រមុះទល់នឹងច្រមុះ ដោយសម្ដីយ៉ាងហ្មត់ចត់ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកញ័រចំប្រប់ » ឡើយ ( « យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវបានរើសឲ្យធ្វើជាទ័ព » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2011 ទំព័រ 45 ) ប៉ុន្តែ បងប្អូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់ យើងត្រូវប្រយ័ត្ននឹងទង្វើដែលលោកិយឱបក្រសោប ដែលបង្អាក់អំណាចយើងក្នុងបព្វជិតភាព ។ បើយើងគិតថា យើងអាចប្រឡែងលេងនឹងការណ៍អាសគ្រាម ឬ ល្មើសនឹងច្បាប់ព្រហ្មចារីភាព ឬ ការមិនទៀងត្រង់ក្នុងគ្រប់ទម្រង់ ហើយវាធ្វើមិនឲ្យប៉ះពាល់ដល់យើង និង គ្រួសារយើងទេ នោះមានន័យថា អ្នកត្រូវគេបំភាន់ហើយ ។ មរមនបានថ្លែងថា « ចូរឲ្យឃើញថា អ្នករាល់គ្នាធ្វើនូវគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ក្នុងភាពសក្ដិសម » ( មរមន 9:29 ) ។ ព្រះអម្ចាស់ត្រាស់បង្រៀនយើងថា « ហើយឥឡូវនេះ យើងប្រទានបញ្ញត្តិមួយដល់អ្នក ដើម្បីឲ្យប្រយ័ត្នប្រយែងខ្លួន ដើម្បីព្យាយាមស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលទាំងឡាយអំពីជីវិតដ៏នៅអស់កល្ប » ( គ. និង ស. 84:43 ) ។ បើមានអំពើបាបណាមួយ ដែលយើងពុំទាន់បានប្រែចិត្ត ដែលបង្អាក់ភាពសក្ដិសមរបស់យើង នោះយើងត្រូវកែប្រែ ។

ចម្លើយត្រឹមត្រូវតែមួយគត់ចំពោះសំណួររបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលថា « តើអ្នករាល់គ្នាគួរធ្វើជាមនុស្សបែបណាទៅ » ? ចម្លើយសង្ខេបខ្លីដែលទ្រង់បានប្រទានគឺថា ៖ « ត្រូវឲ្យបានដូចជា យើង » ( នីហ្វៃទី 3 27:27 ) ។ ការអញ្ជើញឲ្យ « មករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយបានល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងទ្រង់ » ( មរ៉ូណៃ 10:32 ) វាជារឿងតម្រូវឲ្យធ្វើ ហើយរំពឹងទុកឲ្យកែប្រែ ។ ដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា នោះទ្រង់ពុំទុកយើងចោលឡើយ ។ « ហើយបើសិនជាមនុស្សលោកមករកយើង នោះយើងនឹងបង្ហាញដល់ពួកគេនូវភាពទន់ខ្សោយរបស់ពួកគេ … លំដាប់នោះយើងនឹងធ្វើឲ្យអ្វីដែលទន់ខ្សោយក្លាយទៅជាខ្លាំងពូកែចំពោះពួកគេវិញ ( អេធើរ 12:27 ) ។ ដោយពឹងផ្អែកទៅលើដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះយើងអាចកែប្រែបាន ។ ខ្ញុំដឹងប្រាកដពីការណ៍នេះ ។ ក្នុងព្រះនាម ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។