ការគោរពប្រតិបត្តិតាមរយៈភាពស្មោះត្រង់របស់យើង
ដោយ អែលឌើរ អិល ថម ភែរី
ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
ការគោរពប្រតិបត្តិជានិមិត្តរូបមួយនៃសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះបញ្ញាញាណ និង ព្រះចេស្ដានៃអង្គដែលមានសិទ្ធិអំណាចដ៏ខ្ពស់បំផុត គឺជាព្រះ។
រាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារដែលស៊ិស្ទើរ ភែរី និង ខ្ញុំបានធ្វើរាល់រាត្រីថ្ងៃចន្ទ បានមានទំហំធំឡើងមួយរំពេចភ្នែក ។ ប្អូនប្រុសខ្ញុំ ប្អូនប្រុសរបស់បាបារ៉ា និង កូនស្រីគាត់ និង ក្មួយស្រី ព្រមទាំងស្វាមីរបស់នាងបានប្ដូរផ្ទះមករស់នៅជិតផ្ទះរបស់យើង ។ វាជាពេលតែមួយគត់ ដែលខ្ញុំមានពរដោយមានគ្រួសាររស់នៅក្បែរគ្នា ចាប់ពីខ្ញុំនៅក្មេង ។ ចំណែកឯគ្រួសារខ្ញុំរស់នៅលើផ្លូវនោះដែរដោយមានសមាជិកគ្រួសារខាងម្ដាយខ្ញុំពីរបីនាក់ទៀតផង ។ ផ្ទះរបស់លោកតា សន រស់នៅក្បែរផ្ទះយើង គឺនៅប៉ែកខាងជើង ឯផ្ទះអ្នកមីង អេម៉ា ក៏នៅក្បែរនោះដែរ ប៉ុន្តែ នៅប៉ែកខាងត្បូងពីផ្ទះយើង ។ អ្នកមីង យ៉ូសែបហ្វីន រស់នៅភាគខាងត្បូងផ្លូវ ឯលោកពូ អាលម៉ា រស់នៅខាងកើតផ្លូវ ។
កាលខ្ញុំនៅក្មេង យើងមានទំនាក់ទំនងស្អិតរមួតនឹងសមាជិកគ្រួសាររបស់យើងរាល់ថ្ងៃ ហើយបានចែករំលែកពេលវេលាធ្វើការ ការលេង និង ការមកសួរសុខទុក្ខគ្នា ។ យើងមិនអាចបង្ករឿងហេតុធំណាមួយដែលម្ដាយយើងមិនដឹងភ្លាមៗនោះឡើយ ។ ពិភពលោកយើងឥឡូវនេះខុសប្លែកពីមុន -- សមាជិកគ្រួសារភាគច្រើនបានបែកខ្ញែកគ្នា ។ ទោះជាពួកគេរស់នៅជិតគ្នាក្ដី ជារឿយៗពួកគេមិនរស់នៅក្បែរគ្នាឡើយ ។ ខ្ញុំនៅតែជឿថា ស្ថានភាពខ្ញុំកាលពីកុមារភាព និង បច្ចុប្បន្ន គឺស្ទើរតែប្រៀបបានទៅនឹងស្ថានសួគ៌ ដោយមានសមាជិកគ្រួសារជាទីស្រឡាញ់រួមរស់ជិតគ្នា ។ ចំពោះខ្ញុំ វាជាការក្រើនរំឭកឥតឈប់ឈរមួយស្ដីពីទិដ្ឋភាពដ៏អស់កល្បនៃអង្គភាពក្រុមគ្រួសារ ។
ពេលខ្ញុំធំដឹងក្ដីឡើង ខ្ញុំមានទំនាក់ទំនងពិសេសមួយជាមួយលោកតាខ្ញុំ ។ ខ្ញុំជាកូនប្រុសច្បងក្នុងគ្រួសារ ។ ខ្ញុំបានឈូសព្រិលចេញពីផ្លូវដើរនៅរដូវរងារ ហើយមើលថែវាលស្មៅនៅរដូវក្ដៅសម្រាប់ផ្ទះខ្ញុំ និង ផ្ទះលោកតាខ្ញុំ ព្រមទាំងផ្ទះអ្នកមីងទាំងពីររបស់ខ្ញុំដែរ ។ ជាធម្មតា លោកតាបានអង្គុយនៅរានហាលខាងមុខ ពេលខ្ញុំកាត់ស្មៅឲ្យគាត់ ។ ពេលខ្ញុំធ្វើការនោះចប់ ខ្ញុំបានទៅអង្គុយលេងនឹងគាត់ ។ គ្រាទាំងនោះជាអនុស្សាវរីយ៍ដ៏តម្លៃសម្រាប់ខ្ញុំ ។
ថ្ងៃមួយខ្ញុំបានសួរលោកតាខ្ញុំថា តើខ្ញុំនឹងដឹងថា ខ្ញុំកំពុងធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវតាមរបៀបណាទៅ ដោយសារមានជម្រើសច្រើនណាស់នៅក្នុងជីវិតនេះ ។ តាមទម្លាប់គាត់ លោកតាបានតបខ្ញុំដោយតំណាលពីបទពិសោធន៍មួយនៃជីវិតកសិដ្ឋាន ។
គាត់បានបង្រៀនខ្ញុំពីការបង្វឹកសេះមួយក្រុម ដើម្បីឲ្យពួកវាចេះធ្វើការរួមគ្នា ។ គាត់បានពន្យល់ថា សេះមួយក្រុម ត្រូវដឹងថាសេះមួយណាជាអ្នកនាំមុខជានិច្ច ។ គន្លឹះមួយដើម្បីគ្រប់គ្រង និង បង្គាប់ដល់សេះមួយក្បាល គឺអានសេះ និង បង្ហៀរសេះ ។ បើសេះណាមួយក្នុងក្រុមគិតថា វាមិនត្រូវការស្ដាប់បង្គាប់តាមបំណងរបស់អ្នកបញ្ជា នោះក្រុមសេះនោះនឹងមិនអូស ហើយមិនធ្វើការរួមគ្នាឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពពួកវាឡើយ ។
ឥឡូវនេះ ចូរយើងសិក្សាពីមេរៀនដែលលោកតាខ្ញុំបានបង្រៀនដល់ខ្ញុំ ដោយប្រើឧទាហរណ៍ ។ តើនរណាជាអ្នកបញ្ជាក្រុមសេះនោះ ? លោកតាខ្ញុំបានជឿថាគឺជា ព្រះអម្ចាស់ ។ ទ្រង់ជាអង្គដែលមានព្រះរាជបំណង និង ផែនការមួយ ។ ទ្រង់ក៏ជាអ្នកបង្វឹក និង ជាអ្នកស្ថាបនាក្រុមសេះនោះ និង សេះនីមួយៗផងដែរ ។ អ្នកបញ្ជានោះ ដឹងច្បាស់ជាងគេ ហើយវិធីមួយគត់ដែលធ្វើឲ្យសេះមួយក្បាលដឹងថាវាធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវ គឺការស្ដាប់បង្គាប់ និងការធ្វើតាមការដឹកនាំរបស់អ្នកបញ្ជា ។
តើលោកតាខ្ញុំបានប្រដូចអានសេះ និង បង្ហៀរសេះទៅនឹងអ្វី ? ពីពេលនោះរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំជឿថា លោកតាខ្ញុំបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យធ្វើតាមការបំផុសគំនិតនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ក្នុងគំនិតគាត់ អានសេះ និង បង្ហៀរសេះ ជារឿងខាងវិញ្ញាណ ។ សេះមួយក្បាលដែលស្ដាប់បង្គាប់ ដែលជាផ្នែកមួយនៃការបង្វឹកសេះចំនួនពីរក្បាលបានល្អ គឺអ្នកបញ្ជាចាំបាច់ត្រូវកន្ត្រាក់បង្ហៀរ ឲ្យសេះធ្វើនូវអ្វីដែលគាត់ចង់បាន ។ ការកន្ត្រាក់ថ្នមៗនេះ ប្រៀបដូចនឹងសំឡេងតូចរហៀងដែលព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលមកកាន់យើង ។ ដោយគោរពដល់សិទ្ធិជ្រើសរើសយើង វាពុំមែនជាការកន្ត្រាក់ដោយបង្ខំខ្លាំងៗនោះទេ ។
បុរសស្ត្រីដែលមិនអើពើនឹងការបំផុសគំនិតពីព្រះវិញ្ញាណ ជារឿយៗនឹងរៀន ដូចជាកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយបានរៀនពីផលវិបាកដោយស្វ័យប្រវត្តិនៃការមិនគោរពប្រតិបត្តិ និង ការរស់នៅដោយគ្មានច្បាប់ទម្លាប់ ។ លុះដល់ផលវិបាកដោយស្វ័យប្រវត្តិ ធ្វើឲ្យកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយនោះបានរាបសា ទើបគាត់ « ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន » ហើយបានស្ដាប់ឮព្រះវិញ្ញាណខ្សឹបប្រាប់គាត់ឲ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះឪពុកគាត់វិញ ( សូមមើល លូកា 15:11--32 ) ។
ដូច្នេះមេរៀនដែលលោកតាខ្ញុំបានបង្រៀនខ្ញុំគឺ ត្រូវត្រៀមខ្លួនជានិច្ចដើម្បីទទួលការកន្ត្រាក់ថ្នមៗនៃព្រះវិញ្ញាណ ។ គាត់បានបង្រៀនខ្ញុំថា ខ្ញុំនឹងទទួលការបំផុសបែបនេះជានិច្ច បើខ្ញុំចាប់ផ្ដើមដើរខុសផ្លូវ ។ ហើយខ្ញុំនឹងគ្មានចិត្តសោកស្ដាយចំពោះកំហុសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរឡើយ បើខ្ញុំអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណដឹកនាំការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំក្នុងជីវិត ។
ដូច យ៉ាកុប 3:3 ចែងថា « មើលយើងដាក់ដែកបង្ខាំចុះក្នុងមាត់សេះ ឲ្យវាស្ដាប់បង្គាប់តាម ហើយយើងញាក់រូបកាយវាទាំងមូលទៅបាន » ។
យើងត្រូវស្ដាប់តាមខ្សែបង្ហៀរយើងខាងវិញ្ញាណ ។ ទោះជាមានការកន្ត្រាក់ស្រាលៗពីព្រះអម្ចាស់យ៉ាងណាក្ដី យើងត្រូវមានឆន្ទៈដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរផ្លូវយើងទាំងស្រុង ។ ដើម្បីជោគជ័យក្នុងជីវិត យើងត្រូវបង្រៀនវិញ្ញាណ និង រូបកាយយើងឲ្យធ្វើការរួមគ្នាក្នុងការគោរពព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ។ បើយើងស្ដាប់ការបំផុសគំនិតដ៏ទន់ភ្លន់ពីព្រះវិញ្ញាណ វាអាចធ្វើឲ្យវិញ្ញាណ និង រូបកាយយើងរួមគ្នាក្នុងគោលបំណងមួយ ដែលនឹងនាំយើងត្រឡប់ទៅផ្ទះអស់កល្បយើងវិញ ដើម្បីរស់នៅនឹងព្រះវរបិតាគង់នៅស្ថានសួគ៌ដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង ។
មាត្រាទីបីនៃសេចក្ដីជំនឿ បង្រៀនយើងអំពីសារៈសំខាន់នៃការគោរពប្រតិបត្តិថា ៖ « យើងខ្ញុំជឿថា តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទ នោះមនុស្សលោកទាំងអស់អាចបានសង្គ្រោះ ដោយសារការគោរពតាមក្រិត្យវិន័យ និង ពិធីការទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ » ។
ការគោរពប្រតិបត្តិដែលលោកតាខ្ញុំបានរៀបរាប់ក្នុងឧទាហរណ៍គាត់ ស្ដីពីសេះពីរក្បាលនោះ ក៏តម្រូវឲ្យមានការទុកចិត្តដ៏ពិសេសមួយដែរ --- នោះគឺសេចក្ដីជំនឿដ៏មុតមាំទៅលើអ្នកបញ្ជា ។ ដូច្នេះ មេរៀនដែលលោកតាខ្ញុំបង្រៀនខ្ញុំ ក៏សំដៅទៅលើគោលការណ៍ទីមួយនៃដំណឹងល្អដែរ --- គឺសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
សាវក ប៉ុល បានបង្រៀនថា « រីឯសេចក្ដីជំនឿ នោះគឺជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថានឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសម្គាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ » ( ហេព្រើរ 11:1 ) ។ រួច ប៉ុល បានលើកយកគំរូរបស់ អេបិល ហេណុក ណូអេ និង អ័ប្រាហាំ ដើម្បីបង្រៀនពីសេចក្ដីជំនឿ ។ លោកបានផ្ដោតទៅលើរឿងរបស់ អ័ប្រាហាំ ព្រោះ អ័ប្រាហាំ គឺជាបិតានៃសេចក្ដីស្មោះត្រង់ដែលចែងថា ៖
« ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ កាលព្រះបានហៅលោក អ័ប្រាហាំ នោះលោកក៏បានស្ដាប់បង្គាប់ លោកបានចេញទៅឯកន្លែងដែលត្រូវទទួលជាមរតក គឺចេញទៅឥតមានដឹងជាទៅឯណាទេ ។
« ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះលោកបានស្នាក់នៅក្នុងស្រុកដែលបានសន្យាឲ្យ ដូចជានៅប្រទេសដទៃ ។ …
« ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះនាង សារ៉ា ក៏ទទួលអំណាចឲ្យមានគភ៌បង្កើតកូនបាន ហើយនាងបង្កើតកូនមកក្នុងកាលដែលហួសអាយុហើយ ពីព្រោះនាងបានរាប់ព្រះដែលសន្យានោះទុកជាស្មោះត្រង់ » ( ហេព្រើរ 11:8--9, 11 ) ។
យើងដឹងថា តាមរយៈកូនប្រុសរបស់ អ័ប្រាហាំ និង សារ៉ា ឈ្មោះ អ៊ីសាក នោះអ័ប្រាហាំ និង សារ៉ា បានទទួលការសន្យាមួយ --- ការសន្យាឲ្យមានកូនចៅច្រើន « ដូចផ្កាយនៅលើមេឃ ហើយដូចខ្សាច់នៅមាត់សមុទ្រដែលរាប់មិនចេះអស់ » ( សូមមើល ខទី 12 សូមមើលផងដែរ លោកុប្បត្តិ 17:15–16 ) ។ រួចហើយសេចក្ដីជំនឿរបស់ អ័ប្រាហាំ ត្រូវបានសាកល្បងតាមរបៀបមួយ ដែលយើងជាច្រើនគិតថា ជារឿងមិនគួរឲ្យជឿ ។
ខ្ញុំគិតយ៉ាងច្រើនពីរឿងរបស់ អ័ប្រាហាំ និង អ៊ីសាក ហើយខ្ញុំជឿថា ខ្ញុំមិនទាន់យល់ទាំងស្រុងពីភាពស្មោះត្រង់ និង ការគោរពប្រតិបត្តិរបស់ អ័ប្រាហាំ នៅឡើយទេ ។ ប្រហែលជាខ្ញុំអាចស្រមៃឃើញថា លោកបានខិតខំរៀបចំឥរ៉ាន់ ដើម្បីចេញទៅពីព្រឹកព្រលឹម ប៉ុន្តែ តើលោកអាចបោះជំហានដើរក្បែរកូនប្រុសលោកគឺ អ៊ីសាក ក្នុងដំណើររយៈពេលបីថ្ងៃទៅកាន់ភ្នំ ម៉ូរីយ៉ា នោះបានដោយរបៀបណាទៅ ? តើពួកគេអាចយកអុសដើម្បីបង្កាត់ភ្លើងនៅលើភ្នំនោះ បានដោយរបៀបណា ? តើលោកសង់អាសនៈបានដោយរបៀបណា ? តើលោកចង អ៊ីសាក ហើយដាក់គាត់នៅលើអសនៈនោះដោយរបៀបណា ? តើលោកបានប្រាប់ អ៊ីសាក ថាលោកនឹងបូជា អ៊ីសាក បានដោយរបៀបណាទៅ ? តើលោកមានកម្លាំងលើកកាំបិតសម្លាប់កូនប្រុសខ្លួន បានដោយរបៀបណាទៅ ? សេចក្ដីជំនឿរបស់ អ័ប្រាហាំ បានធ្វើឲ្យលោកធ្វើតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះ ដោយឥតងាករេ រហូតដល់គ្រាដ៏អស្ចារ្យ ដែលទេវតាបានបន្លឺប្រាប់ពីស្ថានសួគ៌មក ដោយប្រកាសទៅ អ័ប្រាហាំ ថា លោកបានឆ្លងផុតការសាកល្បងដ៏ឈឺចាប់របស់លោកហើយ ។ ក្រោយមកទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ បានមានបន្ទូលជាថ្មីពីការសន្យានៃសេចក្តីសញ្ញា អ័ប្រាហាំ ។
ខ្ញុំដឹងថាឧបសគ្គដែលភ្ជាប់មកជាមួយនឹងការមានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ការគោរពប្រតិបត្តិ នឹងមានការលំបាកសម្រាប់មនុស្សផ្សេងៗគ្នា ។ ខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ជាច្រើនឆ្នាំល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីដឹងថា កាលសេះទាំងឡាយមានលក្ខណៈខុសគ្នា ហេតុដូច្នេះហើយ មានសេះខ្លះងាយ ឬ សេះខ្លះលំបាកដើម្បីបង្វឹក រីឯមនុស្សទៀតសោតក៏មានភាពខុសគ្នាច្រើនដែរ ។ យើងម្នាក់ៗជាបុត្រា ឬ បុត្រីនៃព្រះ ហើយយើងមានរឿងពីមុនឆាកជីវិតនេះ និង រឿងជីវិតនេះផ្សេងៗពីគ្នា ។ ដូច្នេះ ដំណោះស្រាយដូចគ្នាពុំមែនសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នានោះទេ ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ខ្ញុំទទួលស្គាល់យ៉ាងពេញទំហឹងថា ជីវិតនេះទាក់ទងទៅនឹងការសាកល្បង និង ការបរាជ័យច្រើនដង ហើយសំខាន់បំផុតគឺថា យើងត្រូវការគោលការណ៍ទីពីរនៃដំណឹងល្អជានិច្ច គឺការប្រែចិត្ត ។
វាក៏ពិតផងដែរថា គ្រាដែលលោកតាខ្ញុំបានរស់ គឺជាគ្រាដ៏សាមញ្ញមួយ ជាពិសេសស្ដីពីការជ្រើសរើសរវាងខុស និង ត្រូវ ។ ខណៈដែលមនុស្សដែលមានប្រាជ្ញា និង ចំណេះដឹងខ្ពង់ខ្ពស់មួយចំនួន អាចជឿថា គ្រាដ៏លំបាករបស់យើង តម្រូវឲ្យមានដំណោះស្រាយដ៏ស្មុគស្មាញជាងមុនទៅទៀត ខ្ញុំពុំជឿថាពួកគេនិយាយត្រូវនោះទេ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំជឿថា ភាពស្មុគស្មាញសព្វថ្ងៃ តម្រូវឲ្យមានភាពសាមញ្ញច្រើនជាងមុន ដូចជាចម្លើយដែលលោកតាខ្ញុំបានតបចំពោះសំណួរដ៏ស្មោះត្រង់របស់ខ្ញុំ ស្ដីពីរបៀបដើម្បីដឹងពីភាពខុសគ្នារវាងត្រូវ និង ខុសដែរ ។ ខ្ញុំដឹងថាអ្វីដែលនិយាយនៅថ្ងៃនេះ គឺជារូបមន្តមួយដ៏សាមញ្ញ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំអាចថ្លែងទីបន្ទាល់ថា វាអនុវត្តបានយ៉ាងល្អចំពោះខ្ញុំ ។ ខ្ញុំសូមណែនាំវាដល់អ្នក ហើយថែមទាំងសូមអញ្ជើញអ្នកឲ្យសិក្សាស្វែងយល់ពីពាក្យពេចន៍របស់ខ្ញុំ ហើយបើអ្នកធ្វើដូច្នេះ ខ្ញុំសូមសន្យាថា វានឹងដឹកនាំអ្នកទៅរកភាពច្បាស់លាស់នៃការជ្រើសរើស ពេលអ្នកហ៊ុមទ័ព្ធដោយការជ្រើសរើស ហើយថា វានឹងនាំអ្នកទៅរកចម្លើយសាមញ្ញចំពោះសំណួរដែលបំភ័ន្តអ្នករៀនសូត្រ និង អ្នកដែលគេគិតថា គេឆ្លាតវៃ ។
ជាញឹកញាប់ យើងគិតថា ការគោរពប្រតិបត្តិជារឿងអកម្ម និង ជាការធ្វើតាមដោយខ្វះការគិតទៅនឹងបទបញ្ជា ឬ ច្បាប់ពីសំណាក់អ្នកមានសិទ្ធិអំណាចខ្ពស់ជាង ។ តាមពិតទៅ ការគោរពប្រតិបត្តិជានិមិត្តរូបមួយនៃសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះបញ្ញាញាណ និង ព្រះចេស្ដានៃអង្គដែលមានសិទ្ធិអំណាចដ៏ខ្ពស់បំផុត គឺជា ព្រះ ។ ពេល អ័ប្រាហាំ បង្ហាញភាពស្មោះត្រង់ និង ការគោរពប្រតិបត្តិរបស់លោកដោយឥតវៀចវេរចំពោះព្រះ សូម្បីតែពេលត្រូវបានបញ្ជាឲ្យបូជាកូនប្រុសរបស់ខ្លួនយ៉ាងណាក្ដី ព្រះបានសង្គ្រោះលោក ។ ដូចគ្នានេះដែរ ពេលយើងបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់របស់យើង តាមរយៈការគោរពប្រតិបត្តិ ព្រះនឹងសង្គ្រោះយើងដល់ទីបញ្ចប់ ។
មនុស្សដែលពឹងផ្អែកទៅលើខ្លួនឯង ហើយធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នា និង និន្នាការផ្ទាល់ខ្លូននឹងទទួលបានពរជ័យតិចតួចណាស់ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងមនុស្សដែលធ្វើតាមព្រះ ហើយទទួលបានចំណេះដឹង ព្រះចេស្ដា និង អំណោយទានរបស់ទ្រង់នោះ ។ មានពាក្យពោលថា មនុស្សដែលគិតតែពីខ្លួនឯង គឺជាមនុស្សដែលមិនរីកចម្រើនអ្វីសោះឡើយ ។ ការគោរពប្រតិបត្តិដ៏រឹងមាំ ហើយសកម្ម ពុំមែនជាភាពទន់ខ្សោយ ឬ រឿងអកម្មនោះឡើយ ។ វាជាមធ្យោបាយដែលយើងប្រកាសពីសេចក្ដីជំនឿយើងទៅលើព្រះ ហើយធ្វើឲ្យខ្លួនយើងមានគុណសម្បត្តិ ដើម្បីទទួលបានអំណាចនៃស្ថានសួគ៌ ។ ការគោរពប្រតិបត្តិ គឺជាជម្រើសមួយ ។ វាជាជម្រើសរវាងចំណេះដឹងដ៏មានដែនកំណត់របស់យើង និង ព្រះចេស្តា ព្រមទាំងប្រាជ្ញាញាណ និង សិទ្ធិអំណាចគ្មានដែនកំណត់របស់ព្រះ ។ ស្របតាមមេរៀនរបស់លោកតាខ្ញុំបានប្រាប់ដល់ខ្ញុំ វាជាជម្រើសមួយដើម្បីមានការបំផុសគំនិតពីព្រះវិញ្ញាណក្នុងគំនិតយើង ហើយធ្វើតាមការដឹកនាំរបស់អ្នកបញ្ជា ។
សូមឲ្យយើងក្លាយជាកូនចៅចំពោះសេចក្ដីសញ្ញា និង ពូជពង្សនៃ អ័ប្រាហាំ តាមរយៈភាពស្មោះត្រង់របស់យើង និង ដោយការទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៃដំណឹងល្អ ដែលបានស្ដារឡើងវិញ ។ ខ្ញុំសូមសន្យានឹងអ្នកថា ពរជ័យនៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច គឺមានសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលស្មោះត្រង់ ហើយគោរពប្រតិបត្តិ ។ ក្នុងព្រះនាមនៃ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។