«កុំខ្លាចឡើយ យើងនៅជាមួយនឹងឯង»
ដោយជីន អេ ស្ទីវិនស៍
ទីប្រឹក្សាទីមួយ ក្នុងគណៈអង្គការបឋមសិក្សាទូទៅ
ពេលយើងអភិវឌ្ឍនូវសេចក្ដីជំនឿ និងការទុកចិត្ត ចំពោះព្រះអម្ចាស់កាន់តែខ្លាំងឡើង នោះយើងអាចបានព្រះចេស្ដាទ្រង់ ដើម្បីផ្ដល់ពរ និង ស្រោចស្រង់យើង។
អារម្មណ៍មួយចំនួន ប្រៀបធៀបនឹងអារម្មណ៍ដ៏ទន់ភ្លន់នៃការក្លាយជាឪពុក ឬ ម្ដាយម្នាក់ ។ ពុំមានអ្វីដែលផ្អែមល្ហែមជាងការទទួលបានទារកដ៏មានតម្លៃម្នាក់ គឺមកពីស្ថានសួគ៌ផ្ទាល់នោះឡើយ ។ ប្អូនប្រុសម្នាក់របស់ខ្ញុំ បានមានបទពិសោធន៍អារម្មណ៍នេះក្នុងរបៀបដ៏ក្ដុកក្ដួលជាខ្លាំង ។ កូនប្រុសដំបូងរបស់គាត់បានកើតមកមុនកំណត់ ហើយមានទម្ងន់តែ 1.3 គីឡូ ប៉ុណ្ណោះ ។ ហាន់ធើរ បានចំណាយពេលពីរខែដំបូងក្នុងជីវិតគាត់ នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំទារកក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ។ ពេលវេលានោះគឺជាពេលដ៏ក្ដុកក្ដួលសម្រាប់គ្រួសារទាំងអស់ កាលដែលយើងសង្ឃឹម និង ទូលអង្វរព្រះអម្ចាស់ដើម្បីបានជំនួយពីទ្រង់ ។
ទារកតូច ហាន់ធើរ ត្រូវការជំនួយច្រើនណាស់ ។ គាត់ពិបាកនឹងទទួលបានកម្លាំងដែលចាំបាច់ដើម្បីរស់ ។ ជាញឹកញាប់ ដៃដ៏រាំងមាំនៃឪពុកដោយស្រឡាញ់របស់គាត់ បានឈោងទៅចាប់ដៃដ៏តូចនៃកូនប្រុស ដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់ទារកតូចដ៏ទន់ខ្សោយរបស់ខ្លួន ។
ហើយដូច្នោះ វាគឺសម្រាប់បុត្រទាំងអស់របស់ព្រះ ។ ព្រះបិតានៅស្ថានសួគ៌របស់យើង ឈោងព្រះ ហស្ដមកយើងម្នាក់ៗ ដោយក្ដីស្រឡាញ់ដ៏គ្មានទីបំផុតរបស់ទ្រង់ ។ ទ្រង់មានព្រះចេស្ដាលើគ្រប់អ្វីទាំងអស់ ហើយមានព្រះបំណងជួយយើងឲ្យរៀន លូតលាស់ និង ត្រឡប់ទៅកាន់ទ្រង់វិញ ។ ការណ៍នេះផ្ដល់អត្ថន័យពីគោលបំណងរបស់ព្រះបិតាយើង « គឺដើម្បីនាំឲ្យមានអមតភាព និង ជីវិតដ៏នៅអស់ កល្បជានិច្ចដល់មនុស្ស » ។1
ពេលយើងអភិវឌ្ឍនូវសេចក្ដីជំនឿ និងការទុកចិត្តទៅលើព្រះអម្ចាស់កាន់តែខ្លាំងឡើង នោះយើងអាចបានព្រះចេស្ដាទ្រង់ ដើម្បីផ្ដល់ពរ និង ស្រោចស្រង់យើង ។
ព្រះគម្ពីរមរមន ចងក្រងផ្ទៃរឿងដ៏ស្រស់ត្រកាលនេះ អំពីព្រះចេស្ដានៃព្រះអម្ចាស់ ក្នុងការដោះលែងកូនចៅទ្រង់ ។ នីហ្វៃបានណែនាំពីរឿងនេះតាំងពីជំពូកដំបូងនៃព្រះគម្ពីរមរមន ។ នៅក្នុងខ 20 យើងអានថា « មើលចុះ ខ្ញុំ នីហ្វៃ នឹងបង្ហាញដល់អ្នករាល់គ្នាថា សេចក្ដីមេត្តាករុណាដ៏ទន់ភ្លន់ទាំងឡាយនៃព្រះអម្ចាស់ មានមកលើជនទាំងអស់ណាដែលព្រះទ្រង់បានរើស ដោយសារសេចក្ដីជំនឿរបស់គេ ដើម្បីធ្វើឲ្យគេខ្លាំងពូកែ ស្មើនឹងអំណាចនៃសេចក្ដីដោះលែងឲ្យរួចផុត » ។2
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅហើយ ខ្ញុំបានដឹងផ្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតទាំងឡាយ ដែលត្រូវបានសំដែងបង្ហាញក្នុងខនេះ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះបិតាសួគ៌គង់នៅជិតយើងខ្លាំងយ៉ាងណា ហើយថាទ្រង់មានព្រះ បំណងខ្លាំងយ៉ាងណាដើម្បីជួយយើង ។
នាល្ងាចមួយ ពេលជិតយប់ទៅហើយ ខ្ញុំបានបើកឡានជាមួយកូនៗខ្ញុំ ពេលនោះខ្ញុំកត់សម្គាល់ថា មានក្មេងប្រុសម្នាក់ដើរតែម្នាក់ឯងតាមផ្លូវស្ងាត់មួយ ។ បន្ទាប់ពីបើកឡានហួសគាត់ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ច្បាស់មួយថា ខ្ញុំគួរត្រឡប់ទៅជួយគាត់វិញ ។ តែដោយព្រួយបារម្ភថា វាអាចធ្វើឲ្យគាត់ភ័យ ដែលមានមនុស្សចម្លែកម្នាក់ ឈប់ក្បែរគាត់នៅពេលយប់ នោះខ្ញុំបានបន្តបើកឡានទៅទៀត ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដ៏ខ្លាំងនោះម្ដងទៀត ដោយមានពាក្យសម្ដីក្នុងគំនិតខ្ញុំថា ៖ « ទៅជួយក្មេងប្រុសនោះទៅ ! »
ខ្ញុំបានបើកឡានត្រឡប់ទៅវិញ ហើយសួរគាត់ថា « តើក្មួយត្រូវការជំនួយទេ ? មីងមានអារម្មណ៍ថា មីងគួរតែជួយក្មួយ » ។
គាត់បែរមករកយើងទាំងទឹកភ្នែកហូរកាត់ថ្ពាល់ ហើយនិយាយថា « មីងនឹងជួយខ្ញុំមែនឬ ? ខ្ញុំបានអធិស្ឋានសុំឲ្យមាននរណាម្នាក់មកជួយខ្ញុំ » ។
ការអធិស្ឋានរបស់គាត់ ត្រូវបានឆ្លើយតប ដោយការបំផុសគំនិតដែលបានបញ្ជូនមកឲ្យខ្ញុំ ។ បទពិសោធន៍នៃការទទួលបាននូវការដឹកនាំដ៏ច្បាស់មកពីព្រះវិញ្ញាណដូច្នេះ បានបន្សល់ទុកនូវដានដែលពុំអាចបំភ្លេចបាន ក្នុងដួងចិត្តខ្ញុំ ។
ឥឡូវ 25 ឆ្នាំ ក្រោយមក តាមរយៈសេចក្ដីមេត្តាករុណាដ៏ទន់ភ្លន់ នោះខ្ញុំបានទាក់ទងនឹងក្មេងប្រុសនេះជាលើកទីមួយ កាលពីប៉ុន្មានខែនេះឯង ។ ខ្ញុំបានដឹងថា បទពិសោធន៍នេះ មិនត្រឹមតែជារឿងរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ—វាជារឿងរបស់គាត់ផងដែរ ។ ឥឡូវនេះ ដេរិក ណានស៍ ជាឪពុកម្នាក់នៃគ្រួសារគាត់ផ្ទាល់ ។ គាត់ក៏មិនដែលភ្លេចពីបទពិសោធន៍នេះដែរ ។យើងទាំងពីរនាក់ បានប្រើវាដើម្បីបង្រៀនកូនៗយើងថា ព្រះកំពុងទតមើលលើយើង ។ យើងមិននៅតែឯងទេ ។
នៅយប់នោះ ក្រោយពីរៀនចប់ហើយ ដេរីក បានបន្តនៅសាលាសម្រាប់សកម្មភាពមួយ ហើយបានខកខានជិះរថយន្តក្រុងចុងក្រោយគេ ។ ដោយជាក្មេងជំទង់ម្នាក់ គាត់មានទំនុកចិត្តថា គាត់អាចទៅផ្ទះវិញបាន ដូច្នេះគាត់ក៏បានដើរមក ។
គាត់ដើរនៅលើផ្លូវតែម្នាក់ឯង អស់រយៈពេលមួយម៉ោងកន្លះ ។ ដោយផ្លូវមានចម្ងាយច្រើនគីឡូម៉ែតពីផ្ទះរបស់គាត់ ហើយនៅតាមផ្លូវពុំមានផ្ទះសោះ នោះគាត់បានខ្លាច ។ ដោយអស់សង្ឃឹម គេបានដើរទៅក្រោយគំនរគ្រួសមួយ ហើយលុតជង្គង់អធិស្ឋានសុំព្រះបិតាសួគ៌ឲ្យជួយ ។ គ្រាន់តែប៉ុន្មាននាទី ក្រោយពី ដេរីក ត្រឡប់មកដើរតាមផ្លូវវិញ នោះខ្ញុំបានឈប់ ហើយផ្ដល់ជំនួយដែលគាត់បានអធិស្ឋានសុំ ។
ឥឡូវនេះ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ដេរីក នឹកចាំថា ៖ « ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់គិតដល់ខ្ញុំ ជាក្មេងប្រុសដ៏ស្គម គ្មានអនាគតម្នាក់ ។ ហើយថ្វីបើមានអ្វីៗផ្សេងទៀត កំពុងកើតឡើងក្នុងលោកនេះក៏ដោយ ក៏ទ្រង់ជ្រាបពីស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំ ហើយស្រឡាញ់ខ្ញុំគ្រប់គ្រាន់នឹងបញ្ជូនជំនួយមក ។ ព្រះអម្ចាស់បានឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំជាច្រើនដង តាំងពីនៅតាមដងផ្លូវដ៏ស្ងាត់នោះ ។ ការឆ្លើយតបរបស់ទ្រង់ មិនតែងតែបានមកភ្លាមៗ ហើយច្បាស់ៗនោះទេ តែការជ្រាបដឹងរបស់ទ្រង់អំពីខ្ញុំ គឺជាក់ស្ដែងនៅថ្ងៃនេះ ក៏ដូចជានៅយប់ដ៏ស្ងាត់នោះដែរ ។ នៅពេលដែលស្រមោលងងឹតនៃជីវិត គ្របដណ្ដប់ពិភពលោករបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់តែងតែមានផែនការមួយ ដើម្បីប្រាកដថា ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញម្ដងទៀត ដោយសុវត្ថិភាព ។
ដូចជា ដេរីក បានសម្ដែងចេញពីចិត្តអញ្ចឹងថា គ្រប់ការអធិស្ឋានមិនមែនសុទ្ធតែបានចម្លើយមកភ្លាមៗនោះទេ ។ តែពិតណាស់ ព្រះបិតាយើងស្គាល់យើង ហើយឮការអង្វរនៃដួងចិត្តយើង ។ ទ្រង់សម្រេចនូវអព្ភូតហេតុទាំងឡាយ តាមការអធិស្ឋានម្ដងមួយៗ ម្នាក់ម្ដងៗ ។
យើងអាចទុកចិត្តថា ទ្រង់នឹងជួយយើង មិនតាមរបៀបដែលយើងចង់បាននោះទេ តែក្នុងរបៀបដែលនឹងជួយយើងឲ្យលូតលាស់បានល្អបំផុត ។ ការដាក់ឆន្ទៈយើងចុះចូលតាមឆន្ទៈទ្រង់ អាចជាការលំបាក ប៉ុន្ដែវាសំខាន់ក្នុងការប្រែក្លាយដូចជាទ្រង់ និង ការស្វែងរកសេចក្ដីសុខសាន្ត ដែលទ្រង់ប្រទានដល់យើង ។
យើងអាចមានអារម្មណ៍ ដូចជា ស៊ី. អេស. លូវីស បានពិពណ៌នាថា ៖ « ខ្ញុំអធិស្ឋាន ដោយសារខ្ញុំមិនអាចជួយខ្លួនឯងបាន… ។ ខ្ញុំអធិស្ឋាន ដោយសារខ្ញុំមានសេចក្តីត្រូវការគ្រប់ពេល... ទាំងពេលដើរ និងពេលដេក ។ វាមិនផ្លាស់ប្ដូព្រះទេ វាផ្លាស់ប្ដូរខ្ញុំ » ។3
មានរឿងជាច្រើនក្នុងព្រះគម្ពីរ អំពីពួកអ្នកដែលបានដាក់ការទុកចិត្តលើព្រះអម្ចស់ និង អ្នកដែលបានទទួលជំនួយ និង ការស្រោចស្រង់ដោយទ្រង់ ។ សូមគិតពីដាវីឌដ៏ក្មេង ដែលបានគេចផុតពីសេចក្ដីស្លាប់ក្នុងដៃរបស់កូលីយ៉ាតដ៏មហិមា ដោយការពឹងផ្អែកលើព្រះអម្ចាស់ ។ សូមពិចារណាពីនីហ្វៃ ដែលការអង្វរដោយសេចក្ដីជំនឿរបស់លោកដល់ព្រះ បានជួយលោករួចផុតពីបងប្រុស ដែលព្យាយាមផ្ដាច់ជីវិតលោកចោលនោះ ។ សូមចងចាំពី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ក៏ក្មេង ដែលបានអធិស្ឋានស្វែងរកជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ ។ លោកត្រូវបានស្រោចស្រង់ចេញពីអំណាចនៃសេចក្ដីងងឹត ហើយបានទទួលចម្លើយដែលប្រកបដោយអព្ភូតហេតុ ។ ពួកលោកម្នាក់ៗ បានប្រឈមនឹងឧបសគ្គពិតៗ និង លំបាក ។ ពួកលោកម្នាក់ៗ បានប្រព្រឹត្តដោយជំនឿ ហើយបានដាក់ទីទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ។ ពួកលោកម្នាក់ៗបានទទួលជំនួយពីទ្រង់ ។ ហើយនៅសព្វថ្ងៃនេះ ព្រះចេស្ដា និង សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ គឺនៅតែមានបង្ហាញក្នុងជីវិតរបស់កូនចៅទ្រង់ ។
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានឃើញវាក្នុងជីវិតពួកបរិសុទ្ធដែលពេញដោយជំនឿក្នុងប្រទេស ស៊ីមបាវ៉េ និង បុតស្វាណា ។ ក្នុងការប្រជុំតមអាហារ និង ថ្លែងទីបន្ទាល់ នៅសាខាតូចមួយ ខ្ញុំមានការបន្ទាបខ្លួន និង ការបំផុសដោយទីបន្ទាល់ ដែលបានចែកចាយដោយពួកកុមារ យុវវ័យ និង មជ្ឈិមវ័យវ័យជាច្រើន ។ ម្នាក់ៗបាននាំទៅរកអារម្មណ៏ដ៏អស្ចារ្យពីសេចក្ដីជំនឿលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ជាមួយនឹងឧបសគ្គ និង កាលៈទេសៈដ៏លំបាក ដែលហ៊ុំព័ទ្ធជុំវិញពួកគេ នោះពួកគេរស់នៅរាល់ថ្ងៃ ដោយដាក់ទីទុកចិត្តរបស់ពួកគេទៅលើព្រះ ។ ពួកគេទទួលស្គាល់ព្រះហស្ដទ្រង់ក្នុងជីវិតគេ ហើយបានបង្ហាញជាញឹកញាប់ ជាមួយនឹងឃ្លានេះថា « ខ្ញុំមានអំណរគុណខ្លាំងណាស់ ចំពោះព្រះ » ។
ពីរបីឆ្នាំកន្លងទៅហើយ មានគ្រួសារដ៏ស្មោះត្រង់មួយ បានធ្វើគំរូនូវការទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ដូចគ្នានោះ ដល់សមាជិកក្នុងវួដយើង ។ អាន និង វីនីតា ហ្គាតរីល រស់នៅដោយរីករាយ ពេល អាន ត្រូវបានវិនិច្ឆ័យរោគថា មានមហារីកដ៏សាហាវមួយ ។ ការវិនិច្ឆ័យខាងវេជ្ជសាស្ត្រនោះមិនល្អសោះ—ថាគាត់អាចរស់នៅបានតែពីរបីសប្ដាហ៍ទៀតប៉ុណ្ណោះ ។ ក្រុមគ្រួសារចង់ជួបជុំគ្នាជាចុងក្រោយ ។ ដូច្នេះកូនៗទាំងអស់មកជុំគ្នា អ្នកខ្លះមកពីទីឆ្ងាយ ។ ពួកគេបានចំណាយពេលដ៏មានតម្លៃតែ 48 ម៉ោង ប៉ុណ្ណោះ នៅជុំគ្នា ។ គ្រួសារ ហ្គាតរីល បានជ្រើសរើសអ្វីដែលសំខាន់បំផុតដល់ពួកគេ—គឺការថតរូបជាគ្រួសារ អាហារពេលល្ងាចជាគ្រួសារ និង ធ្វើពិធីបរិសុទ្ធក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ សលត៍ លេក ។ វីនីតា បាននិយាយថា « ពេលយើងដើរចេញពីទ្វារព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នោះគឺជាពេលចុងក្រោយបំផុតដែលយើងនៅជុំគ្នាក្នុងជីវិតនេះ » ។
តែពួកគេបានចាកចេញ ជាមួយនឹងការធានាអះអាងថា មានអ្វីៗច្រើនទៀតសម្រាប់គេ មិនគ្រាន់តែជីវិតនេះប៉ុណ្ណោះទេ ។ ដោយសារសេចក្ដីសញ្ញាដ៏ពិសិដ្ឋនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នោះពួកគេមានក្ដីសង្ឃឹមទៅលើការសន្យារបស់ព្រះ ។ ពួកគេអាចបាននៅជាមួយគ្នាជារៀងរហូត ។
រយៈពេលពីរខែបន្ទាប់ពីនោះមក ត្រូវបានបំពេញទៅដោយពរជ័យដ៏ច្រើនឥតគណនា ។ សេចក្ដីជំនឿរបស់ អាន និង វីនីតា និង ការទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ បានលូតលាស់ឡើង ដែលស្ដែងចេញតាមពាក្យសម្ដីរបស់ វីនីតា ថា ៖ « ខ្ញុំត្រូវបានត្រកងបី ។ ខ្ញុំបានរៀនថា អ្នកអាចទទួលអារម្មណ៍សុខសាន្តនៅកណ្ដាលគ្រាច្របូកច្របល់ ។ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះអម្ចាស់មើលថែយើង ។ បើអ្នកទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ពិតណាស់ថា អ្នកអាចយកឈ្នះគ្រប់ឧបសគ្គក្នុងជីវិតបាន » ។
កូនស្រីម្នាក់របស់គាត់ បានបន្ថែមថា « យើងបានមើលឪពុកម្ដាយយើង ហើយឃើញគំរូពួកគាត់ ។ យើងបានឃើញសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគាត់ និង របៀបដែលពួកគាត់អនុវត្តសេចក្ដីជំនឿនោះ ។ ខ្ញុំនឹងមិនសុំឲ្យមានការសាកល្បងនេះទេ តែខ្ញុំនឹងមិនបោះបង់វាឡើយ ។ យើងត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ » ។
ពិតណាស់ មរណៈភាពរបស់ អាន ពុំមែនជាលទ្ធផលដែលគ្រួសារ ហ្គាតរីល សង្ឃឹមចង់បាននោះទេ ។ តែវិបត្តិរបស់ពួកគេ ពុំបានធ្វើឲ្យពួកគេសង្ស័យលើសេចក្ដីជំនឿគេឡើយ ។ ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ គឺពុំមែនជាបញ្ជីដែលយើងគូសគំនូសសម្រេចនូវពហុភារកិច្ចនោះឡើយ តែវានៅក្នុងដួងចិត្តយើង ។ ដំណឹងល្អ « ពុំមែនជាបន្ទុកនោះទេ តែវាជួយសម្រាលយើងវិញ » ។ 4 វាអាចជួយយើងបាន ។ វាបានជួយគ្រួសារ ហ្គាតរីល ។ ពួកគេបានទទួលអារម្មណ៍សុខសាន្តនៅកណ្ដាលព្យុះ ។ ពួកគេឱបក្រសោបគ្នាទៅវិញទៅមក និង ឱបក្រសោបសេចក្ដីសញ្ញាព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែលពួកគេបានធ្វើ និង រក្សាយ៉ាងជិតស្និទ្ធ ។ សមត្ថភាពរបស់គេក្នុងការទុកចិត្តលើព្រះ បានលូតលាស់ឡើង ហើយរឹងមាំ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿរបស់គេលើព្រះយស៊ូវគ្រីស្ទ និង ព្រះចេស្ដាដ៏ធួនរបស់ទ្រង់ ។
ពេលយើងឃើញថា យើងនៅលើផ្លូវនៃភាពជាសិស្ស មិនថាយើងមានការបារម្ភ និងឧបសគ្គយ៉ាងណាទេ យើងមិននៅឯកោឡើយ ។ អ្នកពុំត្រូវបានបំភ្លេចចោលឡើយ ។ ដូចជា ដេរីក ពួកបរិសុទ្ធនៅអាហ្វ្រិក និងគ្រួសារ ហ្គាតរីល —យើងអាចជ្រើសរើសឈោងទៅព្រះហស្ដព្រះ ពេលត្រូវការ ។ យើងអាចប្រឈមនឹងឧបសគ្គរបស់យើង ដោយការអធិស្ឋាន និង ទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ។ ហើយនៅក្នុងដំណើរការនោះ យើងប្រែក្លាយកាន់តែដូចទ្រង់ ។
ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលមកយើងម្នាក់ៗថា « កុំឲ្យភ័យខ្លាចឡើយ … យើងនៅជាមួយនឹងឯង កុំឲ្យស្រយុតចិត្តឲ្យសោះ ពីព្រោះយើងជាព្រះនៃឯង ៖ យើងនឹងចម្រើនកម្លាំងដល់ឯង អើ យើងនឹងជួយឯង … យើងនឹងទ្រឯង ដោយដៃស្ដាំដ៏សុចរិតរបស់យើង » ។5
ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ដ៏រាបទាប តែជាសាក្សីជាក់លាក់ថា ព្រះ ជាព្រះបិតាយើង ទ្រង់ស្គាល់យើងដោយផ្ទាល់ ហើយឈោងព្រះហស្ថមកជួយយើង ។ គឺមានតែតាមរយៈព្រះរាជបុត្រាជាទីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ ដែលយើងអាចយកឈ្នះឧបសគ្គនានានៃលោកិយនេះ ហើយបានស្រោចស្រង់ឲ្យទៅផ្ទះវិញដោយសុវត្ថិភាព ។ សូមឲ្យយើងមានសេចក្ដីជំនឿ ដើម្បីទុកចិត្តទ្រង់ ខ្ញុំអធិស្ឋានក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាមែន ។