ພອນຂອງພຣະວິຫານ
ໂດຍ ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ
ເມື່ອເຮົາໄປພຣະວິຫານ, ລະດັບທາງວິນຍານຂອງເຮົາຈະຖືກຍົກສູງຂຶ້ນ ແລະ ເຮົາຈະມີຄວາມສະຫງົບ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍ ທີ່ໄດ້ມາຮ່ວມນຳທ່ານ ໃນເຊົ້າວັນອິດສະເຕີ ທີ່ສວຍງາມນີ້ ເມື່ອຄວາມຄິດຂອງເຮົາ ຫັນມາຫາພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງໂລກ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສະແດງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາດີມາຍັງທ່ານແຕ່ລະຄົນ ແລະ ອະທິຖານວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ ຈະດົນໃຈຖ້ອຍຄຳຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ກອງປະຊຸມເທື່ອນີ້ ເປັນວັນຄົບຮອບເຈັດປີ ນັບແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກສະໜັບສະໜູນໃຫ້ເປັນປະທານຂອງສາດສະໜາຈັກ. ແຕ່ລະປີກໍຫຍຸ້ງຫລາຍ, ບໍ່ພຽງແຕ່ເຕັມໄປດ້ວຍການທ້າທາຍຫລາຍຢ່າງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເຕັມໄປດ້ວຍພອນຈົນນັບບໍ່ຖ້ວນຄືກັນ. ໃນບັນດາພອນທີ່ໜ້າຊື່ນຊົມ ແລະ ສັກສິດເຫລົ່ານັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດໄປອຸທິດພຣະວິຫານໃໝ່ ແລະ ພຣະວິຫານທີ່ຖືກສ້ອມແຊມຄືນໃໝ່ດ້ວຍ.
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ໃນເດືອນພະຈິກ ປີແລ້ວນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດໄປອຸທິດພຣະວິຫານໃໝ່ທີ່ ຟີນິກສ໌ ອາຣິໂຊນາ. ປະທານດີເດີ ແອັຟ ອຸກດອບ, ແອວເດີ ດາລິນ ເອັຈ ໂອກສ໌, ແອວເດີ ຣິເຈີດ ເຈ ເມນສ໌, ແອວເດີ ລິນ ຈີ ຣໍບິນສ໌ ແລະ ແອວເດີ ເຄັນ ແອັຟ ຣິເຈີດ ກໍໄດ້ເດີນທາງໄປກັບຂ້າພະເຈົ້າ. ໃນຄ່ຳຄືນກ່ອນມື້ອຸທິດ, ໄດ້ມີການສະແດງທີ່ໜ້າປະທັບໃຈ ໂດຍກຸ່ມຊາວໜຸ່ມຈຳນວນ 4,000 ຄົນ ຈາກເຂດຂອງພຣະວິຫານ. ມື້ຕໍ່ມາ ໄດ້ມີການອຸທິດໃນສາມພາກ ທີ່ສັກສິດ ແລະ ດົນໃຈຫລາຍ.
ການສ້າງພຣະວິຫານເປັນການສະແດງອອກຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງເຖິງຄວາມເຕີບໃຫຍ່ຂະຫຍາຍຕົວຂອງສາດສະໜາຈັກ. ປະຈຸບັນນີ້ ພວກເຮົາມີພຣະວິຫານຢູ່ດ້ວຍກັນ 144 ແຫ່ງ ທີ່ເປີດບໍລິການ ຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ພ້ອມດ້ວຍ 5 ແຫ່ງທີ່ກຳລັງຖືກສ້ອມແຊມ ແລະ 13 ແຫ່ງ ກຳລັງສ້າງຂຶ້ນໃໝ່. ນອກເໜືອຈາກນີ້, ພຣະວິຫານ 13 ແຫ່ງທີ່ໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ທ່ານຊາບມາກ່ອນ ຕອນນີ້ກໍຢູ່ໃນຂັ້ນການດຳເນີນຕຽມສ້າງ. ປີນີ້ ພວກເຮົາຈະອຸທິດພຣະວິຫານຄືນໃໝ່ 2 ແຫ່ງ ແລະ ຈະອຸທິດພຣະວິຫານໃໝ່ 5 ແຫ່ງ ຊຶ່ງໃກ້ຈະສຳເລັດແລ້ວ.
ລະຫວ່າງສອງປີຜ່ານມານີ້, ໂດຍທີ່ພວກເຮົາພະຍາຍາມເອົາໃຈໃສ່ກັບການສ້າງພຣະວິຫານທີ່ໄດ້ປະກາດໄປ ໃຫ້ສຳເລັດ, ພວກເຮົາໄດ້ງົດແຜນທີ່ຈະປະກາດພຣະວິຫານທີ່ຈະສ້າງເພີ່ມເຕີມ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຊົ້າມື້ນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຍິນດີທີ່ຈະປະກາດເຖິງພຣະວິຫານໃໝ່ສາມແຫ່ງ ທີ່ຈະຖືກສ້າງຂຶ້ນໃນສະຖານທີ່ ດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: ເມືອງອາບີຈານ, ປະເທດໄອໂວຣີ ໂຄສ໌; ເມືອງພໍອໍພຣີນສ໌, ປະເທດເຮຕີ້; ແລະ ເມືອງບາງກອກ, ປະເທດໄທ. ມັນເປັນພອນອັນປະເສີດສຳລັບສະມາຊິກທີ່ຊື່ສັດຢູ່ໃນເຂດເຫລົ່ານີ້, ແລະ ແນ່ນອນໃນ ບ່ອນໃດກໍຕາມທີ່ມີພຣະວິຫານຕັ້ງຢູ່ ຕະຫລອດທົ່ວໂລກ.
ຂັ້ນຕອນການພິຈາລະນາ ແລະ ການຊອກຫາສະຖານທີ່ສຳລັບພຣະວິຫານ ກໍຍັງດຳເນີນຢູ່ຕໍ່ໄປ, ເພາະພວກເຮົາມີຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະໃຫ້ສະມາຊິກຫລາຍໆຄົນ ມີໂອກາດໄປພຣະວິຫານ ໂດຍບໍ່ຕ້ອງເສຍສະລະເວລາ ແລະ ຊັບສິນຫລາຍ. ດັ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຮັດຜ່ານມາໃນອາດີດ, ພວກເຮົາຈະແຈ້ງການຕັດສິນໃຈກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ໃຫ້ທ່ານຊາບ.
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດກ່ຽວກັບພຣະວິຫານ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດເຖິງພອນຫລາຍຢ່າງທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບຢູ່ໃນນັ້ນ. ເມື່ອເຮົາຍ່າງເຂົ້າໄປໃນພຣະວິຫານ, ເຮົາໄດ້ປະສິ່ງລົບກວນ ແລະ ຄວາມສັບສົນຂອງໂລກ ໄວ້ຢູ່ຂ້າງນອກ. ຢູ່ໃນພຣະວິຫານທີ່ສັກສິດນັ້ນ, ເຮົາພົບເຫັນຄວາມສວຍງາມ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບ. ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາໄດ້ຮັບການພັກຜ່ອນ ແລະ ການບັນເທົາຈາກບັນຫາ ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ.
ເມື່ອເຮົາໄປພຣະວິຫານ, ລະດັບທາງວິນຍານຂອງເຮົາຈະຖືກຍົກສູງຂຶ້ນ ແລະ ເຮົາຈະມີຄວາມສະຫງົບ ທີ່ເກີນກວ່າຄວາມຮູ້ສຶກອື່ນໆ ທີ່ສາມາດມາສູ່ໃຈຂອງມະນຸດ. ເຮົາຈະຮູ້ຈັກຄວາມໝາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະຄຳ ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ: “ສັນຕິສຸກທີ່ເຮົາມອບໃຫ້ພວກເຈົ້າ, ສັນຕິສຸກທີ່ເຮົາໃຫ້ນັ້ນ. … ຢ່າວຸ້ນວາຍເປັນທຸກໃຈ ແລະ ຢ່າສູ່ຢ້ານ.”1
ຄວາມສະຫງົບເຊັ່ນນັ້ນ ສາມາດຊຶມເຂົ້າໄປໃນໃຈຂອງຄົນໄດ້—ໃຈທີ່ມີບັນຫາ, ໃຈທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າ, ໃຈທີ່ຮູ້ສຶກສັບສົນ, ໃຈທີ່ອ້ອນວອນຂໍຄວາມຊ່ອຍເຫລືອ.
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ຈັກດ້ວຍຕົນເອງ ກ່ຽວກັບຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ໄປພຣະວິຫານ ດ້ວຍຫົວໃຈທີ່ອ້ອນວອນຂໍຄວາມຊ່ອຍເຫລືອ. ຫລາຍເດືອນກ່ອນນັ້ນ ລາວໄດ້ຮັບການເອີ້ນໃຫ້ໄປສອນສາດສະໜາຢູ່ ອະເມຣິກາໃຕ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ລາວຕ້ອງໄດ້ລໍຖ້າ ບັດວີຊ້າ ຂອງລາວດົນເຕີບ ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປສອນຢູ່ບ່ອນໃໝ່ ໃນສະຫະລັດອາເມຣິກາ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ລາວຜິດຫວັງກັບການບໍ່ໄດ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນເຂດ ທີ່ລາວຖືກເອີ້ນໄປສອນ, ແຕ່ລາວກໍໄດ້ທຳງານຢ່າງພາກພຽນຢູ່ໃນບ່ອນທີ່ລາວໄດ້ຖືກມອບໝາຍ, ໄດ້ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະຮັບໃຊ້ ຈົນສຸດຄວາມສາມາດຂອງລາວ. ແຕ່ລາວເລີ່ມມີຄວາມທໍ້ຖອຍໃຈ ເພາະປະສົບການທີ່ບໍ່ດີ ທີ່ລາວເຄີຍມີ ນຳຜູ້ສອນສາດສະໜາ ຜູ້ທີ່ເບິ່ງຄືວ່າ ສົນໃຈແຕ່ນຳຄວາມສະໜຸກສະໜານ ຫລາຍກວ່າ ການແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນ.
ສອງສາມເດືອນຈາກນັ້ນ ຊາຍໜຸ່ມຄົນນີ້ ໄດ້ເກີດລົ້ມປ່ວຍ ຈົນກາຍເປັນອຳມະພາດ, ແລະ ລາວໄດ້ຖືກສົ່ງກັບບ້ານ ດ້ວຍເຫດຜົນເລື່ອງສຸຂະພາບ.
ຫລາຍເດືອນຈາກນັ້ນ ລາວໄດ້ຫາຍດີເປັນປົກກະຕິ, ແລະ ອາການອຳມະພາດຂອງລາວກໍຫາຍດີ. ລາວໄດ້ຖືກແຈ້ງບອກວ່າ ລາວສາມາດກັບຄືນໄປສອນສາດສະໜາ, ຊຶ່ງເປັນສິ່ງທີ່ລາວໄດ້ອະທິຖານທູນຂໍທຸກມື້. ຂ່າວບໍ່ດີຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນ ລາວຕ້ອງກັບໄປຫາເຂດເຜີຍແຜ່ບ່ອນເກົ່າ ທີ່ລາວໄດ້ຈາກມາ, ບ່ອນທີ່ລາວໄດ້ເຫັນພຶດຕິກຳ ແລະ ທ່າທີຂອງຜູ້ສອນສາດສະໜາບາງຄົນ ທີ່ຕ່ຳກວ່າເຂົາເຈົ້າຄວນເປັນ.
ລາວໄດ້ມາພຣະວິຫານ ເພື່ອສະແຫວງຫາຄວາມປອບໂຍນ ແລະ ການຢືນຢັນວ່າ ລາວຈະມີປະສົບການທີ່ດີ ຕອນເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາ. ພໍ່ແມ່ຂອງລາວກໍໄດ້ອະທິຖານຄືກັນວ່າ ການໄປພຣະວິຫານເທື່ອນີ້ ຈະຊ່ອຍລູກຊາຍຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້.
ໃນຂະນະທີ່ ຊາຍໜຸ່ມຍ່າງເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງຊັ້ນສູງ ຫລັງຈາກໄດ້ຮັບພິທີການສັກສິດແລ້ວ, ລາວໄດ້ນັ່ງຢູ່ຕັ່ງ ເພື່ອເລີ່ມຕົ້ນອະທິຖານຂໍການນຳພາຈາກພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງລາວ.
ມີຊາຍໜຸ່ມອີກຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ໄດ້ຍ່າງເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງຊັ້ນສູງນັ້ນຄືກັນ ບໍ່ດົນຫລັງຈາກລາວ. ຊາຍຄົນນັ້ນຊື່ວ່າ ແລນດອນ. ເມື່ອລາວເຂົ້າໄປເຖິງຫ້ອງ, ລາວໄດ້ຫລຽວເຫັນຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນທັນທີ ນັ່ງຢູ່ຕັ່ງ, ຫລັບຕາ ແລະ ອະທິຖານຢູ່. ທ້າວແລນດອນໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນທີ່ແຈ່ມແຈ້ງວ່າ ລາວຄວນເວົ້າລົມນຳຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນ. ໂດຍທີ່ບໍ່ຢາກລົບກວນ, ລາວຈຶ່ງໄດ້ລໍຖ້າ. ຫລັງຈາກຫລາຍນາທີຜ່ານໄປ ຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນ ກໍຍັງອະທິຖານຢູ່. ທ້າວແລນດອນ ຮູ້ສຶກວ່າ ລາວບໍ່ຄວນລໍຖ້າຕໍ່ໄປ. ລາວໄດ້ເຂົ້າໄປຫາຊາຍໜຸ່ມ ແລະ ແຕະບ່າໄຫລ່ຂອງລາວຢ່າງເບົາໆ. ຊາຍໜຸ່ມໄດ້ເປີດຕາ, ຕື່ນສະດຸ້ງ ທີ່ລາວຖືກລົບກວນ. ທ້າວແລນດອນໄດ້ເວົ້າຄ່ອຍໆວ່າ, “ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າ ຂ້ອຍຕ້ອງໄດ້ເວົ້າລົມນຳເຈົ້າ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສາເຫດ.”
ເມື່ອທັງສອງເລີ່ມຕົ້ນເວົ້າລົມກັນ, ຊາຍໜຸ່ມໄດ້ເປີດຄວາມໃນໃຈຕໍ່ທ້າວແລນດອນ, ໄດ້ອະທິບາຍສະຖານະການຂອງລາວ ແລະ ສຸດທ້າຍ ໄດ້ບອກເຖິງຄວາມປາດຖະໜາຂອງລາວ ວ່າລາວຢາກໄດ້ຮັບຄວາມປອບໂຍນ ແລະ ກຳລັງໃຈ ກ່ຽວກັບການສອນສາດສະໜາຂອງລາວ. ທ້າວແລນດອນ, ຜູ້ຫາກໍໄດ້ກັບມາຈາກການເຜີຍແຜ່ທີ່ມີປະສິດທິພາບ ເມື່ອປີທີ່ຜ່ານມາ, ໄດ້ບອກເຖິງປະສົບການໃນການເຜີຍແຜ່ຂອງລາວ, ບອກເຖິງການທ້າທາຍ ແລະ ບັນຫາທີ່ລາວໄດ້ປະເຊີນ, ບອກເຖິງກິລິຍາ ທີ່ລາວຕ້ອງໄດ້ທູນຂໍໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຊ່ອຍເຫລືອ, ແລະ ບອກເຖິງພອນທີ່ລາວໄດ້ຮັບ. ຖ້ອຍຄຳຂອງລາວໄດ້ມອບຄວາມປອບໂຍນ ແລະ ໃຫ້ຄວາມແນ່ນອນໃຈ, ແລະ ລາວກໍໄດ້ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນສຳລັບການສອນສາດສະໜາຂອງລາວ. ໃນທີ່ສຸດ, ຄວາມຢ້ານກົວຂອງຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນກໍໄດ້ຫາຍໄປ, ຄວາມຮູ້ສຶກສະຫງົບໄດ້ມາສູ່ລາວ. ລາວມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍທີ່ສຸດ ເມື່ອລາວຮູ້ວ່າ ຄຳອະທິຖານຂອງລາວ ໄດ້ຮັບຄຳຕອບແລ້ວ.
ຊາຍໜຸ່ມສອງຄົນໄດ້ອະທິຖານນຳກັນ, ແລ້ວທ້າວແລນດອນໄດ້ຕຽມກັບບ້ານ, ດີໃຈທີ່ລາວໄດ້ເຮັດຕາມການກະຕຸ້ນ ທີ່ລາວໄດ້ຮັບ. ເມື່ອລາວຢືນຂຶ້ນ, ຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນຖາມທ້າວແລນດອນວ່າ, “ເຈົ້າໄປສອນສາດສະໜາຢູ່ໃສ?” ຈົນເຖິງເວລານີ້, ທັງສອງຄົນບໍ່ໄດ້ບອກກັນວ່າ ເຂົາເຈົ້າເຄີຍໄປສອນສາດສະໜາຢູ່ບ່ອນໃດ. ເມື່ອທ້າວແລນດອນບອກຊື່ບ່ອນທີ່ລາວໄດ້ໄປສອນ, ນ້ຳຕາຂອງຊາຍໜຸ່ມໄດ້ໄຫລລົງອາບແກ້ມ. ທ້າວແລນດອນໄດ້ໄປຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່ ຢູ່ບ່ອນດຽວກັນ ກັບບ່ອນທີ່ຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນ ຕ້ອງກັບໄປສອນ!
ໃນຈົດໝາຍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບ ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ທ້າວແລນດອນໄດ້ແບ່ງປັນ ຖ້ອຍຄຳສ່ວນນ້ອຍໜຶ່ງ ທີ່ຊາຍໜຸ່ມໄດ້ເວົ້ານຳລາວວ່າ “ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ຈະອວຍພອນຂ້ອຍ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ນຶກບໍ່ຝັນວ່າ ພຣະອົງຈະສົ່ງຄົນທີ່ເຄີຍຮັບໃຊ້ໃນເຂດເຜີຍແຜ່ດຽວກັນກັບຂ້ອຍ ມາຫາຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າ ທຸກສິ່ງຈະເປັນໄປດ້ວຍດີ.”2 ພຣະເຈົ້າໄດ້ຟັງ ແລະ ຕອບຄຳອະທິຖານທີ່ຖ່ອມຕົວ ແລະ ຈິງໃຈ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ເຮົາຈະຖືກລໍ້ລວງ; ເຮົາຈະປະເຊີນກັບການທົດສອບ ແລະ ການທ້າທາຍ. ເມື່ອເຮົາໄປພຣະວິຫານ, ເມື່ອເຮົາຈື່ຈຳພັນທະສັນຍາທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ເຮົາຈະສາມາດເອົາຊະນະການລໍ້ລວງເຫລົ່ານັ້ນໄດ້ ແລະ ທົນກັບການທົດສອບໄດ້. ໃນພຣະວິຫານ ເຮົາສາມາດ ພົບຄວາມສະຫງົບສຸກ.
ພອນຂອງພຣະວິຫານ ແມ່ນມີຄ່າປະເສີດລ້ຳ. ພອນຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູຕໍ່ ໃນທຸກວັນ ຂອງຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແມ່ນພັນລະຍາສຸດທີ່ຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແຟຣນຊິສ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບພອນນັ້ນ ໃນຂະນະທີ່ພວກເຮົານັ່ງຄຸເຂົ່ານຳກັນ ທີ່ແທ່ນບູຊາ ແລະ ໄດ້ເຮັດພັນທະສັນຍາ ຜູກມັດເຂົ້າກັນຊົ່ວນິລັນດອນ. ບໍ່ມີພອນອື່ນໃດ ທີ່ມີຄ່າຫລາຍໄປກວ່າ ການທີ່ຮູ້ວ່າ ນາງ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຈະໄດ້ຢູ່ນຳກັນອີກ ໃນມື້ໜຶ່ງ.
ຂໍໃຫ້ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ ຈົ່ງອວຍພອນເຮົາ ວ່າເຮົາຈະມີພຣະວິນຍານແຫ່ງການນະມັດສະການໃນພຣະວິຫານ ສະຖິດຢູ່ນຳເຮົາ, ວ່າເຮົາຈະເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ, ແລະ ວ່າເຮົາຈະຕິດຕາມພຣະບາດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ ໄປຢ່າງລະມັດລະວັງ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະອົງເປັນພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ. ພຣະອົງເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະອົງໄດ້ອອກມາຈາກຫລຸມຝັງສົບ ໃນເຊົ້າຂອງວັນອິດສະເຕີ, ນຳຂອງປະທານແຫ່ງຊີວິດອັນເປັນນິດ ມາໃຫ້ລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າທຸກຄົນ. ໃນມື້ທີ່ສວຍງາມນີ້, ຂະນະທີ່ເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງເຫດການທີ່ສຳຄັນ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງອະທິຖານດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູ ສຳລັບຂອງປະທານອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ປະເສີດລ້ຳຂອງພຣະອົງ ທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບ. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວວ່າ ຈະເປັນເຊັ່ນນີ້ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະອົງ, ອາແມນ.