ຂອງປະທານແຫ່ງພຣະຄຸນ
ໂດຍ ປະທານດີເດີ ແອັຟ ອຸກດອບ
ທີ່ປຶກສາທີສອງໃນຝ່າຍປະທານສູງສຸດ
ໃນວັນນີ້ ແລະ ຕະຫລອດໄປ ພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າມີໃຫ້ສຳລັບທຸກຄົນ ຜູ້ມີໃຈຊອກຊ້ຳ ແລະ ມີວິນຍານທີ່ສຳນຶກຜິດ.
ໃນເຊົ້າວັນອາທິດຂອງວັນອິດສະເຕີນີ້ ພວກເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງເຫດການທີ່ຮຸ່ງເຫລື້ອມທີ່ສຸດ ຊຶ່ງຜູ້ຄົນໄດ້ລໍຖ້າເປັນເວລາດົນນານ ໃນປະຫວັດສາດຂອງໂລກ.
ມັນເປັນວັນທີ່ປ່ຽນແປງທຸກສິ່ງ.
ໃນວັນນັ້ນ, ຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນແປງ.
ຊີວິດຂອງທ່ານໄດ້ປ່ຽນແປງ.
ຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງລູກທັງໝົດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນແປງ.
ໃນວັນທີ່ສຳຄັນນັ້ນ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງມະນຸດ, ໄດ້ຮັບເອົາໂສ້ແຫ່ງຄວາມຜິດບາບ ແລະ ຄວາມຕາຍ ທີ່ຈ່ອງຈຳເຮົາໄວ້, ແລະ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ບ້ວງໂສ້ເຫລົ່ານັ້ນຂາດອອກ ແລະ ປ່ອຍເຮົາເປັນອິດສະລະ.
ເພາະການເສຍສະລະຂອງພຣະຜູ້ໄຖ່ທີ່ຮັກຂອງເຮົາ, ຄວາມຕາຍຈຶ່ງບໍ່ມີໄລພິດ, ຫລຸມຝັງສົບຈຶ່ງບໍ່ມີໄຊຊະນະ,1 ຊາຕານບໍ່ມີອຳນາດອັນເປັນນິດ, ແລະ ເຮົາ “ຖືກໂຜດ … ໃຫ້ບັງເກີດໃໝ່ ເຂົ້າສູ່ຄວາມຫວັງອັນມີຊີວິດຢູ່ໂດຍ ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນ ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.”2
ແນ່ນອນທີ່ ອັກຄະສາວົກໂປໂລ ໄດ້ເວົ້າຖືກ ເມື່ອເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ ເຮົາສາມາດ “ເລົ້າໂລມອອຍໃຈຊຶ່ງກັນແລະກັນ ດ້ວຍຂໍ້ຄວາມເຫລົ່ານີ້.”3
ພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ
ເຮົາມັກເວົ້າເຖິງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ—ເປັນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງສຳລັບເຮົາທີ່ຈະເຮັດ!
ຢາໂຄບໄດ້ກ່າວວ່າ, “ເປັນຫຍັງຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເວົ້າເຖິງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຄຣິດ, ແລະ ມີຄວາມຮູ້ອັນສົມບູນກ່ຽວກັບພຣະອົງ?”4 ແຕ່ເມື່ອ “ເຮົາເວົ້າເຖິງພຣະຄຣິດ, … ປິຕິຍິນດີໃນພຣະຄຣິດ, … ສັ່ງສອນເລື່ອງພຣະຄຣິດ, [ແລະ] ທຳນາຍເຖິງພຣະຄຣິດ”5 ໃນທຸກໂອກາດ, ເຮົາບໍ່ຄວນລືມຄວາມກະຕັນຍູ ດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບ ແລະ ຄວາມຊາບຊຶ້ງໃຈ ສຳລັບການເສຍສະລະນິລັນດອນຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ.
ເຮົາບໍ່ຄວນເຮັດໃຫ້ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ກາຍເປັນສິ່ງທຳມະດາ ໃນການສິດສອນຂອງເຮົາ, ໃນການສົນທະນາຂອງເຮົາ, ຫລື ໃນໃຈຂອງເຮົາ. ມັນເປັນສິ່ງສັກສິດ ແລະ ສູງສົ່ງ, ເປັນເພາະ “ການເສຍສະລະຄັ້ງຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ຄັ້ງສຸດທ້າຍ” ນີ້ ພຣະເຢຊູຄຣິດ ຈຶ່ງໄດ້ນຳ “ຄວາມລອດມາຫາຄົນທັງປວງທີ່ເຊື່ອໃນພຣະນາມຂອງພຣະອົງ.”6
ຂ້າພະເຈົ້າປະຫລາດໃຈກັບຄວາມຄິດທີ່ວ່າ ພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຖ່ອມລົງມາເພື່ອຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ລອດ, ເຖິງແມ່ນເຮົາຂາດຕົກບົກພ່ອງ, ມີປົມດ້ອຍ, ມັກເຮັດຄວາມຜິດຢູ່ເລື້ອຍ, ແລະ ອະກະຕັນຍູຢູ່ຕະຫລອດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມທີ່ຈະເຂົ້າໃຈການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ດ້ວຍຄວາມຄິດທີ່ຈຳກັດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ອະທິບາຍໄດ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າຮັກເຮົາຢ່າງເລິກຊຶ້ງ, ຢ່າງສົມບູນ, ແລະ ເປັນນິດ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດທີ່ຈະວັດແທກ “ຄວາມກວ້າງ, ຄວາມຍາວ, ຄວາມສູງ, ແລະ ຄວາມເລິກ … [ຂອງ] ຄວາມຮັກຂອງພຣະຄຣິດ.”7
ການສະແດງຄວາມຮັກຢ່າງມີພະລັງນັ້ນ ຄືສິ່ງທີ່ພຣະຄຳພີມັກເອີ້ນວ່າ ພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ—ເປັນຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຈາກສະຫວັນ ແລະ ເປັນຂອງປະທານແຫ່ງພະລັງ ຊຶ່ງໂດຍສິ່ງນັ້ນ ເຮົາຈະເຕີບໂຕຂຶ້ນຈາກຄວາມບົກພ່ອງ ແລະ ຈາກຄວາມຈຳກັດຂອງເຮົາໃນຕອນນີ້ ກາຍເປັນຄົນສູງສົ່ງ ດ້ວຍຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມສະຫວ່າງ, ຈົນກວ່າເຮົາຈະໄດ້ຮັບກຽດຕິຍົດໃນຄວາມຈິງ ແລະ ຮູ້ທຸກສິ່ງທັງປວງ.8
ພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້ານີ້ ເປັນສິ່ງທີ່ປະເສີດຫລາຍ. ແຕ່ສ່ວນຫລາຍຜູ້ຄົນມັກເຂົ້າໃຈຜິດ.9 ເຖິງແມ່ນເປັນແນວນັ້ນ, ເຮົາຄວນຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ຖ້າຫາກເຮົາຫວັງຈະໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ຖືກຕຽມໄວ້ສຳລັບເຮົາ ໃນອານາຈັກນິລັນດອນຂອງພຣະອົງ.
ດ້ວຍເຫດນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຢາກກ່າວກ່ຽວກັບພຣະຄຸນ. ໂດຍສະເພາະ, ທຳອິດ, ວິທີທີ່ພຣະຄຸນ ໄຂກອນປະຕູສະຫວັນ ແລະ ສອງ, ວິທີທີ່ພຣະຄຸນ ເປີດປະຕູສະຫວັນ.
ທຳອິດ: ພຣະຄຸນໄຂກອນປະຕູສະຫວັນ
ດ້ວຍວ່າທຸກຄົນ “ໄດ້ເຮັດຜິດບາບ, ແລະ ຂາດຈາກລັດສະໝີພາບຂອງພຣະເຈົ້າ”10 ແລະ ດ້ວຍວ່າ “ສິ່ງທີ່ເປິະເປື້ອນຈະເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້”11 ສະນັ້ນ ເຮົາແຕ່ລະຄົນຈຶ່ງບໍ່ມີຄ່າຄວນ ທີ່ຈະກັບເຂົ້າໄປໃນທີ່ປະທັບຂອງພຣະເຈົ້າ.
ເຖິງແມ່ນເຮົາໄດ້ຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ ຈົນສຸດຈິດວິນຍານ, ມັນກໍຍັງບໍ່ພຽງພໍ; ເພາະເຮົາຍັງເປັນ “ຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ບໍ່ສົມຄ່າ”12 ຢູ່. ເຮົາບໍ່ສາມາດມີຄ່າພຽງພໍທີ່ຈະເຂົ້າໄປໃນສະຫວັນ; ຂໍ້ຮຽກຮ້ອງຂອງຄວາມຍຸດຕິທຳ ຂວາງກັ້ນຢູ່, ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາບໍ່ມີອຳນາດ ທີ່ຈະເອົາຊະນະໄດ້ດ້ວຍຕົວເອງ.
ແຕ່ຍັງມີຄວາມຫວັງຢູ່.
ພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ເປັນຄວາມຫວັງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ເປັນນິດຂອງເຮົາ.
ຜ່ານການເສຍສະລະຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແຜນແຫ່ງຄວາມເມດຕາແມ່ນພຽງພໍແກ່ຂໍ້ຮຽກຮ້ອງຂອງຄວາມຍຸດຕິທຳ13 “ແລະ [ນຳ] ຫົນທາງມາໃຫ້ມະນຸດ ເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ມີສັດທາຈົນເຖິງການກັບໃຈ.”14
ເຖິງແມ່ນບາບຂອງເຮົາອາດແດງເຂັ້ມ, ມັນກໍສາມາດກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງຫິມະໄດ້.15 ເພາະພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດທີ່ຮັກຂອງເຮົາ “ໄດ້ສະລະພຣະອົງເອງ ເພື່ອໄຖ່ຖອນມະນຸດສະໂລກ,”16 ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງສາມາດເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກອັນເປັນນິດຂອງພຣະອົງໄດ້.17
ປະຕູໄດ້ເປີດ!
ແຕ່ພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ບໍ່ໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ເຮົາ ໃນຕອນທີ່ເຮົາຢູ່ໃນສະພາບບໍລິສຸດເທົ່ານັ້ນ. ຖ້າຄວາມລອດໝາຍເຖິງພຽງແຕ່ເປັນການລົບລ້າງບາບເທົ່ານັ້ນ, ແລ້ວຄວາມລອດ—ຊຶ່ງປະເສີດແທ້ໆ—ຈະບໍ່ບັນລຸເປົ້າໝາຍອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະບິດາສຳລັບເຮົາ. ພຣະອົງມີເປົ້າໝາຍທີ່ສູງກວ່ານັ້ນ. ພຣະອົງປະສົງໃຫ້ບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະອົງ ກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງ.
ດ້ວຍຂອງປະທານແຫ່ງພຣະຄຸນຂອງພຣະອົງ, ເສັ້ນທາງຂອງການເປັນສານຸສິດ ຈະບໍ່ນຳກັບຄືນຫລັງ; ມັນຈະພາໄປໜ້າເລື້ອຍໆ.
ມັນພາຂຶ້ນສູງ ເກີນກວ່າເຮົາຈະເຂົ້າໃຈໄດ້! ມັນພາຂຶ້ນສູ່ຄວາມສູງສົ່ງ ໃນອານາຈັກຊັ້ນສູງຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ, ບ່ອນທີ່ເຮົາຖືກຫຸ້ມລ້ອມໄປດ້ວຍຄົນທີ່ເຮົາຮັກ, ຮັບເອົາຄວາມບໍລິບູນຂອງພຣະອົງ ແລະ ລັດສະໝີພາບຂອງພຣະອົງ.18 ທຸກສິ່ງທັງປວງເປັນຂອງເຮົາ, ແລະ ເຮົາເປັນຂອງພຣະຄຣິດ.19 ແນ່ນອນທີ່ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະບິດາມີ ຈະຖືກມອບໃຫ້ແກ່ເຮົາ.20
ກ່ອນຈະໄດ້ຮັບລັດສະໝີພາບນີ້, ເຮົາຕ້ອງເຮັດຫລາຍກວ່າການໄຂກອນປະຕູ; ເຮົາຕ້ອງຍ່າງຜ່ານປະຕູເຂົ້າໄປ ດ້ວຍໃຈປາດຖະໜາທີ່ຈະປ່ຽນ—ເປັນການປ່ຽນແປງທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນ ດັ່ງທີ່ພຣະຄຳພີບັນຍາຍໄວ້ວ່າ “ຕ້ອງເກີດໃໝ່ເສຍກ່ອນ; ແທ້ຈິງແລ້ວ, ແມ່ນເກີດຈາກພຣະເຈົ້າເພື່ອປ່ຽນຈາກສະພາບແຫ່ງກາມມະລົມ ແລະ ຕົກຕ່ຳຂອງພວກເຂົາ, ມາສູ່ສະພາບແຫ່ງຄວາມຊອບທຳ, ຖືກໄຖ່ໂດຍພຣະເຈົ້າ, ກາຍເປັນບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະອົງ.”21
ສອງ: ພຣະຄຸນເປີດປະຕູສະຫວັນ
ສິ່ງປະກອບຢ່າງໜຶ່ງໃນພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນ ການເປີດປະຕູສະຫວັນ, ຜ່ານປະຕູນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈະຖອກເທພຣະພອນແຫ່ງອຳນາດ ແລະ ພະລັງລົງມາ, ຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ບັນລຸສິ່ງທີ່ເກີນກວ່າເຮົາຈະສາມາດເອື້ອມເຖິງ. ເປັນໂດຍພຣະຄຸນທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ລູກໆຂອງພຣະອົງ ສາມາດເອົາຊະນະສິ່ງອັນຕະລາຍທີ່ເຊື່ອງຊ້ອນຢູ່ຂອງຜູ້ຫລອກລວງ, ເອົາຊະນະຄວາມບາບ, ແລະ “ດີພ້ອມໃນພຣະຄຣິດ.”22
ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາທຸກຄົນມີຄວາມອ່ອນແອ, ແຕ່ເຮົາກໍສາມາດເອົາຊະນະມັນໄດ້. ແນ່ນອນວ່າ ມັນເປັນເພາະພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ຖ້າຫາກເຮົາຖ່ອມຕົວລົງ ແລະ ມີສັດທາ, ຄວາມອ່ອນແອນັ້ນ ຈະກັບກາຍເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ.23
ຕະຫລອດຊີວິດຂອງເຮົາ, ພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ໄດ້ມອບພອນທາງໂລກ ແລະ ຂອງປະທານທາງວິນຍານໃຫ້ ເພື່ອຂະຫຍາຍຄວາມສາມາດ ແລະ ສົ່ງເສີມຊີວິດຂອງເຮົາ. ພຣະຄຸນຂອງພຣະອົງຫລໍ່ຫລອມເຮົາ. ພຣະຄຸນຂອງພຣະອົງຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ກາຍເປັນຄົນທີ່ດີທີ່ສຸດ.
ແມ່ນໃຜເໝາະສົມ?
ໃນພຣະຄຣິສຕະທຳຄຳພີ ເຮົາອ່ານກ່ຽວກັບຕອນທີ່ພຣະຄຣິດ ໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມເຮືອນຂອງຊີໂມນ ທີ່ເປັນຟາຣີຊາຍ.
ພາຍນອກ, ຊີໂມນເບິ່ງຄືວ່າເປັນຄົນດີ ແລະ ຊື່ຕົງ. ລາວເຄັ່ງຄັດເລື່ອງສາດສະໜາ ເຊັ່ນ: ລາວຮັກສາກົດ, ລາວຈ່າຍເງິນສ່ວນສິບ, ລາວຮັກສາວັນຊະບາໂຕ, ອະທິຖານທຸກວັນ, ແລະ ໄປໂຮງທຳມະສາລາ.
ແຕ່ໃນຂະນະທີ່ພຣະເຢຊູຢູ່ກັບຊີໂມນ, ຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງໄດ້ເຂົ້າມາ, ໄດ້ລ້າງພຣະບາດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ດ້ວຍນ້ຳຕາຂອງນາງ, ແລະ ໄດ້ເອົານ້ຳມັນລາຄາແພງ ຫົດສົງພຣະບາດຂອງພຣະອົງ.
ຊີໂມນບໍ່ພໍໃຈກັບການກະທຳຂອງນາງ, ເພາະລາວຮູ້ວ່າ ຜູ້ຍິງຄົນນັ້ນເປັນຄົນບາບ. ຊີໂມນຄິດວ່າ ຖ້າຫາກພຣະເຢຊູບໍ່ຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນ, ພຣະອົງຄົງບໍ່ໄດ້ເປັນສາດສະດາ ຖ້າພຣະອົງເປັນ, ພຣະອົງຄົງບໍ່ໃຫ້ນາງແຕະຕ້ອງພຣະອົງ.
ເມື່ອພຣະອົງຮູ້ເຖິງຄວາມໃນໃຈຂອງລາວ, ພຣະເຢຊູຈຶ່ງຫັນໄປຫາຊີໂມນ ແລະ ຖາມລາວ. “ມີຊາຍສອງຄົນທີ່ເປັນໜີ້ຂອງເຈົ້າໜີ້ຄົນໜຶ່ງ, ຄົນໜຶ່ງເປັນໜີ້ຫ້າຮ້ອຍຫລຽນ, ແລະ ຄົນໜຶ່ງອີກ ເປັນໜີ້ເງິນຢູ່ຫ້າສິບຫລຽນ.
“ແລະ ເມື່ອ [ທັງສອງ] ບໍ່ສາມາດຈະໃຊ້ໜີ້ໄດ້ ເພິ່ນຈຶ່ງຍົກໜີ້ໃຫ້ພວກເຂົາທັງສອງ. ໃນສອງຄົນນີ້ແມ່ນຜູ້ໃດ ທີ່ຈະຮັກເຈົ້າໜີ້ຫລາຍກວ່າກັນ?”
ຊີໂມນໄດ້ຕອບວ່າ ຄົງຈະແມ່ນຜູ້ທີ່ເພິ່ນໄດ້ຍົກໜີ້ໃຫ້ຫລາຍກວ່າ.
ແລ້ວ ພຣະເຢຊູໄດ້ສອນບົດຮຽນທີ່ປະທັບໃຈວ່າ: “ເຈົ້າເຫັນຍິງຄົນນີ້ບໍ? … ການບາບທັງຫລາຍຂອງນາງ ໄດ້ຮັບການອະໄພແລ້ວ; ເພາະນາງຮັກຫລາຍ: ແຕ່ຜູ້ໃດ ທີ່ໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພໜ້ອຍ ຜູ້ນັ້ນກໍຮັກໜ້ອຍ.”24
ໃນສອງຄົນນີ້ ເຮົາຄືຜູ້ໃດ?
ເຮົາຄືຊີໂມນບໍ? ເຮົາແນ່ໃຈ ແລະ ສະບາຍໃຈບໍ ໃນການກະທຳທີ່ດີ, ໄວ້ວາງໃຈໃນຄວາມຊອບທຳຂອງເຮົາ? ບາງເທື່ອເຮົາອາດຂາດຄວາມອົດທົນບໍ ກັບຄົນທີ່ບໍ່ດຳລົງຊີວິດຕາມມາດຕະຖານຂອງເຮົາ? ເຮົາເຮັດຕາມນິໄສບໍ, ເຮັດແບບບໍ່ຄິດບໍ, ໄປຮ່ວມປະຊຸມຂອງເຮົາບໍ, ເບື່ອຫ້ອງຮຽນພຣະກິດຕິຄຸນບໍ, ແລະ ບາງທີ ຫລິ້ນກັບມືຖືລະຫວ່າງກອງປະຊຸມສິນລະລຶກບໍ?
ຫລື ເຮົາເປັນເໝືອນຜູ້ຍິງຄົນນີ້, ຜູ້ຄິດວ່າ ນາງສິ້ນຫວັງທັງໝົດ ເພາະຄວາມຜິດບາບຂອງນາງ?
ເຮົາ ຮັກຫລາຍ ບໍ?
ເຮົາເຂົ້າໃຈການເປັນໜີ້ຕໍ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນບໍ ແລະ ທູນຂໍຈົນສຸດຈິດສຸດໃຈ ສຳລັບພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ?
ເມື່ອເຮົາຄຸເຂົ່າອະທິຖານ, ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາຈື່ຄວາມຊອບທຳຂອງເຮົາບໍ, ຫລື ທີ່ຈະສາລະພາບຄວາມຜິດຂອງເຮົາ, ຫລື ທູນຂໍຄວາມເມດຕາຈາກພຣະເຈົ້າ, ແລະ ສະແດງຄວາມກະຕັນຍູດ້ວຍນ້ຳຕາ ສຳລັບແຜນແຫ່ງການໄຖ່ທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈນັ້ນ?25
ເຮົາບໍ່ສາມາດຊື້ຄວາມລອດໄດ້ ດ້ວຍການເຊື່ອຟັງ; ແຕ່ເຮົາຊື້ໄດ້ດ້ວຍໂລຫິດຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ.26 ການຄິດວ່າ ເຮົາສາມາດແລກປ່ຽນວຽກງານດີກັບຄວາມລອດ ແມ່ນຄືກັນກັບການຊື້ປີ້ຍົນ ແລ້ວຄິດວ່າຕົນເອງເປັນເຈົ້າຂອງຍົນ. ຫລື ຫລັງຈາກຊື້ເຮືອນແລ້ວ, ຄິດວ່າຕົນເອງເປັນເຈົ້າຂອງໂລກທັງໂລກ.
ແລ້ວເປັນຫຍັງຈຶ່ງເຊື່ອຟັງ?
ຖ້າຫາກວ່າພຣະຄຸນເປັນຂອງປະທານຈາກພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວເປັນຫຍັງການເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງສຳຄັນຫລາຍແທ້? ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຕ້ອງຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ—ຫລື ກັບໃຈ? ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ຍອມຮັບສາ ວ່າເຮົາເປັນຄົນບາບ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ລອດ?
ຫລື ດັ່ງທີ່ໂປໂລໄດ້ຖາມວ່າ “ພວກເຮົາຄວນສືບຕໍ່ເຮັດບາບ ເພື່ອໃຫ້ພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າມີຫລາຍຂຶ້ນຕື່ມຊັ້ນບໍ?” ໂປໂລໄດ້ຕອບງ່າຍໆ ແລະ ແຈ່ມແຈ້ງວ່າ: “ບໍ່ເປັນຢ່າງນັ້ນດອກ.”27
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາເຊື່ອຟັງພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ—ເພາະເຮົາຮັກພຣະອົງ!
ການພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈຂອງປະທານແຫ່ງພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ດ້ວຍສຸດຄວາມຄິດ ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາມີເຫດຜົນຫລາຍຂຶ້ນ ທີ່ຈະເຊື່ອຟັງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ດ້ວຍຄວາມອ່ອນນ້ອມ ແລະ ກະຕັນຍູ. ເມື່ອເຮົາເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການເປັນສານຸສິດ, ມັນຈະຫລໍ່ຫລອມເຮົາ, ມັນຈະພັດທະນາເຮົາ, ມັນຈະຊ່ອຍເຫລືອເຮົາ ໃຫ້ກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງຫລາຍຂຶ້ນ, ແລະ ນຳພາເຮົາກັບໄປຫາທີ່ປະທັບຂອງພຣະອົງ. “ພຣະວິນຍານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ [ພຣະເຈົ້າຂອງເຮົາ]” ຈະເຮັດໃຫ້ມີ “ການປ່ຽນແປງອັນໃຫຍ່ຫລວງໃນພວກເຮົາ, … ຈົນວ່າພວກເຮົາບໍ່ມີໃຈທີ່ຈະກະທຳຄວາມຊົ່ວອີກຕໍ່ໄປ, ແຕ່ປາດຖະໜາຈະເຮັດແຕ່ຄວາມດີ ໂດຍຕະຫລອດ.”28
ດັ່ງນັ້ນ, ການເຊື່ອຟັງຂອງເຮົາຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ ມາຈາກຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມກະຕັນຍູອັນບໍ່ສິ້ນສຸດຂອງເຮົາ ທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມກະຕັນຍູທີ່ແທ້ຈິງ ຈະຮ່ວມເຂົ້າກັບສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດນຳພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄຸນນະທຳຈະປະດັບຄວາມນຶກຄິດຂອງເຮົາຢ່າງບໍ່ເສື່ອມຄາຍ, ແລະ ເຮົາຈະມີຄວາມໝັ້ນໃຈຫລາຍຂຶ້ນກັບທີ່ປະທັບຂອງພຣະເຈົ້າ.29
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນຢ່າງຊື່ສັດ ບໍ່ໄດ້ເປັນພາລະໜັກໜ່ວງ. ມັນເປັນການຝຶກຝົນທີ່ປິຕິຍິນດີ—ເປັນການຕຽມທີ່ຈະໄດ້ຮັບລັດສະໝີພາບແຫ່ງນິລັນດອນເປັນມູນມໍລະດົກ. ເຮົາສະແຫວງຫາທີ່ຈະເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ເພາະວິນຍານຂອງເຮົາຈະປັບເຂົ້າກັບສິ່ງທີ່ເປັນທາງວິນຍານໄດ້ດີ. ເຮົາຈະເຂົ້າໃຈຢ່າງກວ້າງຂວາງ ຊຶ່ງເຮົາບໍ່ເຄີຍຮູ້ມາກ່ອນ. ເຮົາຈະໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈ ເມື່ອເຮົາເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາ.30
ພຣະຄຸນເປັນຂອງປະທານຈາກພຣະເຈົ້າ, ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງເຮົາທີ່ຈະເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະບັນຍັດທຸກປະການຂອງພຣະເຈົ້າ ແມ່ນການເອື້ອມອອກໄປ ເພື່ອຮັບເອົາຂອງປະທານຈາກພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ.
ເຮົາເຮັດທຸກຢ່າງໄດ້ແລ້ວ
ສາດສະດານີໄຟ ໄດ້ຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຫລາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ເມື່ອເພິ່ນປະກາດວ່າ: “ພວກເຮົາເຮັດການຢ່າງພາກພຽນ … ເພື່ອຊັກຊວນລູກຫລານຂອງພວກເຮົາ ແລະ ພີ່ນ້ອງຂອງພວກເຮົາອີກໃຫ້ເຊື່ອໃນພຣະຄຣິດ ແລະ ໃຫ້ທຳຕົນປອງດອງກັບພຣະເຈົ້າ ເພາະພວກເຮົາຮູ້ວ່າ ຫລັງຈາກພວກເຮົາເຮັດທຸກຢ່າງໄດ້ແລ້ວ ໂດຍພຣະຄຸນພວກເຮົາຈຶ່ງລອດ.”31
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າສົງໄສວ່າ ບາງເທື່ອເຮົາອາດແປຄວາມໝາຍຂອງສຳນວນທີ່ວ່າ “ຫລັງຈາກພວກເຮົາເຮັດທຸກຢ່າງໄດ້ແລ້ວ” ບໍ່ຖືກ. ເຮົາຕ້ອງເຂົ້າໃຈວ່າ ຄຳວ່າ ”ຫລັງຈາກ” ບໍ່ມີຄວາມໝາຍດຽວກັນກັບ ຄຳວ່າ “ເພາະວ່າ.”
ເຮົາບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມລອດ “ເພາະວ່າ” ເຮົາເຮັດທຸກຢ່າງໄດ້ແລ້ວ. ມີໃຜແດ່ໃນພວກເຮົາ ທີ່ເຮັດ ທຸກຢ່າງ ໄດ້ແລ້ວ? ພຣະເຈົ້າຈະລໍຖ້າຈົນກວ່າເຮົາໄດ້ເຮັດຈົນສຸດຄວາມສາມາດ ກ່ອນພຣະອົງຈະເຂົ້າມາຊ່ອຍເຫລືອເຮົາ ດ້ວຍພຣະຄຸນທີ່ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງພຣະອົງບໍ?
ຫລາຍຄົນຮູ້ສຶກທໍ້ຖອຍໃຈ ເພາະວ່າເຂົາເຈົ້າລົ້ມເຫລວຢູ່ຕະຫລອດ. ເຂົາເຈົ້າຮູ້ດ້ວຍຕົນເອງວ່າ “ໃຈພ້ອມແລ້ວກໍຈິງ, ແຕ່ຮ່າງກາຍກໍອ່ອນແຮງ.”32 ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເປັ່ງສຽງປະກາດນຳນີໄຟວ່າ, “ຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າໂສກເສົ້າ ເພາະຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.”33
ຂ້າພະເຈົ້າແນ່ໃຈວ່າ ນີໄຟຮູ້ວ່າ ພຣະຄຸນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ອະນຸຍາດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ ເຮົາເອົາຊະນະບາບໄດ້.34 ເພາະເຫດນີ້ ນີໄຟຈຶ່ງໄດ້ທຳງານຢ່າງພາກພຽນ ເພື່ອຊັກຊວນລູກໆຂອງເພິ່ນ ແລະ ບັນດາພີ່ນ້ອງ “ໃຫ້ເຊື່ອໃນພຣະຄຣິດ, ແລະ ໃຫ້ທຳຕົນປອງດອງກັບພຣະເຈົ້າ.”35
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນັ້ນຄື ສິ່ງທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້! ແລະ ນັ້ນຄື ໜ້າທີ່ຂອງເຮົາ ຢູ່ໃນຊ່ວງມະຕະນີ້!
ພຣະຄຸນມີໃຫ້ສຳລັບທຸກຄົນ
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ກະທຳເພື່ອເຮົາ ຈົນເຖິງເຊົ້າຂອງວັນອິດສະເຕີມື້ນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເປັ່ງສຽງຮ້ອງສັນລະເສີນ ພຣະເຈົ້າສູງສຸດ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ!
ກອນປະຕູສະຫວັນໄຂແລ້ວ!
ປະຕູສະຫວັນເປີດແລ້ວ!
ໃນວັນນີ້ ແລະ ຕະຫລອດໄປ ພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າມີໃຫ້ສຳລັບທຸກຄົນ ຜູ້ມີໃຈຊອກຊ້ຳ ແລະ ມີວິນຍານທີ່ສຳນຶກຜິດ.36 ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ແປງທາງໄວ້ສຳລັບເຮົາ ເພື່ອໃຫ້ເຮົາຈະເລີນກ້າວໜ້າ ເກີນກວ່າທີ່ເຮົາຈະສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້.37
ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ເຮົາຈະເຂົ້າໃຈຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍຂຶ້ນ ເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ເຮົາຈະສະແດງຄວາມຮັກຂອງເຮົາສຳລັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ສະແດງຄວາມກະຕັນຍູຂອງເຮົາສຳລັບພຣະຄຸນອັນເປັນນິດຂອງພຣະເຈົ້າ ໂດຍການຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ ແລະ “ດຳເນີນຕາມຊີວິດໃໝ່,”38 ດ້ວຍຄວາມປິຕິຍິນດີ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະອາຈານ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.