ຖານະປະໂລຫິດ ແລະ ການອະທິຖານສ່ວນຕົວ
ໂດຍ ປະທານເຮັນຣີ ບີ ໄອຣິງ
ທີ່ປຶກສາທີໜຶ່ງໃນຝ່າຍປະທານສູງສຸດ
ດ້ວຍຄຳອະທິຖານດ້ວຍສັດທາ, ພຣະເຈົ້າຈະປະທານພະລັງໃນຖານະປະໂລຫິດໃຫ້ເຮົາ ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຢູ່ໃນສະຖານະການໃດໆກໍຕາມ. ເຮົາພຽງແຕ່ຕ້ອງອະທິຖານດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວ.
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍ ທີ່ໄດ້ມີໂອກາດມາກ່າວກັບທ່ານ ຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດຂອງພຣະເຈົ້າ ໃນຕະຫລອດທົ່ວໂລກ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມໜັກໃຈ ກັບໂອກາດນີ້ ເພາະວ່າຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ກ່ຽວກັບຄວາມໄວ້ວາງໃຈທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ທ່ານ. ເມື່ອທ່ານຮັບເອົາຖານະປະໂລຫິດ, ທ່ານໄດ້ຮັບເອົາສິດທິ ທີ່ຈະກ່າວ ແລະ ກະທຳ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຈົ້າ.
ສິດທິດັ່ງກ່າວ ຈະເກີດເປັນຈິງໄດ້ ພຽງແຕ່ເມື່ອທ່ານຮັບເອົາການດົນໃຈຈາກພຣະເຈົ້າ. ພຽງແຕ່ເມື່ອນັ້ນເອງ ທີ່ທ່ານຈະສາມາດກ່າວໃນພຣະນາມຂອງພຣະອົງ. ແລະ ພຽງແຕ່ເມື່ອນັ້ນເອງ ທີ່ທ່ານຈະສາມາດກະທຳໃນພຣະນາມຂອງພຣະອົງ. ທ່ານອາດຄິດຜິດໄປວ່າ, “ໂອ້, ບໍ່ເປັນເລື່ອງຍາກ. ເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບການດົນໃຈ ຖ້າຫາກເຮົາຖືກຂໍໃຫ້ກ່າວປາໄສ ຫລື ຖ້າຫາກເຮົາຕ້ອງການພອນຂອງຖານະປະໂລຫິດ.” ຫລື ມັກຄະນາຍົກ ຫລື ຄູສອນໜຸ່ມ ອາດຄິດແບບສະບາຍໃຈວ່າ, “ເມື່ອເຮົາໃຫຍ່ຂຶ້ນ ຫລື ເມື່ອເຮົາໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ໄປສອນສາດສະໜາ, ແລ້ວເຮົາຈະຮູ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະກ່າວສິ່ງໃດ ແລະ ພຣະເຈົ້າຈະກະທຳສິ່ງໃດ.”
ໃຫ້ຄິດເຖິງມື້ ຕອນທີ່ທ່ານຮູ້ຈັກວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະກ່າວສິ່ງໃດ ແລະ ພຣະອົງຈະກະທຳສິ່ງໃດ. ມັນໄດ້ມາເຖິງເຮົາທຸກຄົນແລ້ວ—ບໍ່ວ່າທ່ານມີຕຳແໜ່ງໃດ ໃນການເອີ້ນຂອງຖານະປະໂລຫິດຂອງທ່ານກໍຕາມ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຕີບໂຕຂຶ້ນໃນເຂດເຜີຍແຜ່ ໃນພາກຕາເວັນອອກຂອງສະຫະລັດອາເມຣິກາ ລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ. ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກໄດ້ອາໄສຢູ່ໄກກັນ, ແລະ ການຊື້ນຳມັນລົດກໍຖືກກຳນົດອີກ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນມັກຄະນາຍົກພຽງຄົນດຽວຢູ່ໃນສາຂາ. ສະມາຊິກໄດ້ມອບຊອງບໍລິຈາກ ດ້ວຍການຖືສິນອົດເຂົ້າໃຫ້ອະທິການ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າໄດ້ມາຮ່ວມກອງປະຊຸມຖືສິນອົດເຂົ້າ ແລະ ສະແດງປະຈັກພະຍານ ຢູ່ບ້ານຂອງພວກເຮົາ.
ຕອນຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸໄດ້ 13 ປີ, ພວກເຮົາໄດ້ຍ້າຍມາຢູ່ລັດຢູທາ ເພື່ອອາໄສຢູ່ໃນຫວອດໃຫຍ່. ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ການມອບໝາຍເທື່ອທຳອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ ແມ່ນການຍ່າງເລາະເກັບເງິນບໍລິຈາກຕາມບ້ານເຮືອນ ຕ່າງໆ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫລຽວເບິ່ງຊື່ຂອງຄອບຄົວໜຶ່ງຢູ່ໃນຊອງບໍລິຈາກ ແລະ ເຫັນວ່າ ມີນາມສະກຸນດຽວກັນກັບຄົນໜຶ່ງໃນພະຍານສາມຄົນຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຄາະປະຕູເຮືອນນັ້ນດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈ. ຊາຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ມາເປີດປະຕູ, ຫລຽວເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້າ, ເບິ່ງຄືໃຈຮ້າຍ, ແລ້ວບອກຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ອອກໄປຈາກເຮືອນລາວ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍ່າງໜີດ້ວຍຄວາມນ້ອຍໃຈ.
ມັນເປັນເວລາເກືອບ 70 ປີ ມາແລ້ວ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ຄວາມຮູ້ສຶກໃນມື້ນັ້ນໄດ້ຢູ່ ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າເສຍໃຈ ທີ່ບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງ. ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິຖານກ່ອນອອກໄປເກັບເງິນໃນມື້ນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າອາດໄດ້ຮັບການດົນໃຈ ໃຫ້ຢືນຢູ່ໜ້າປະຕູເຮືອນນັ້ນຕື່ມບຶດໜຶ່ງ, ຍິ້ມອອກໄປ, ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍດີໃຈທີ່ໄດ້ພົບທ່ານ. ຂອບໃຈຫລາຍໆສຳລັບສິ່ງທີ່ທ່ານໄດ້ເຮັດໃນອາດີດ. ຂ້ານ້ອຍຊິມາຫາທ່ານອີກເດືອນໜ້າ.”
ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າແບບນັ້ນ, ລາວຄົງໃຈຮ້າຍຕື່ມອີກ—ແລະ ຍິ່ງຜິດໃຈຫລາຍຂຶ້ນ. ແຕ່ຕອນນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກແນວໃດ. ແທນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າ ແລະ ທໍ້ຖອຍໃຈ ໃນຂະນະທີ່ຍ່າງໜີໄປ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າອາດຮູ້ສຶກວ່າ ພຣະເຈົ້າພໍພຣະໄທກັບການກະທຳຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ດີຫລາຍ.”
ເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງເວົ້າ ແລະ ຕ້ອງກະທຳໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຈົ້າ ໃນເວລາທີ່ເຮົາບໍ່ສາມາດຕັດສິນໃຈ ຈະບໍ່ພຽງພໍປາດສະຈາກການດົນໃຈ. ເວລາເຊັ່ນນັ້ນ ອາດເກີດຂຶ້ນກັບເຮົາ ໃນເວລາທີ່ເຮົາບໍ່ຕຽມພ້ອມ. ສິ່ງນີ້ໄດ້ເກີດກັບຂ້າພະເຈົ້າເລື້ອຍໆ. ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ ຢູ່ທີ່ໂຮງໝໍ ພໍ່ຄົນໜຶ່ງໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າ ກັບຄູ່ສອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ລູກສາວຂອງລາວອາຍຸສາມປີ ຈະເສຍຊີວິດພາຍໃນຊົ່ວໂມງນັ້ນ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ວາງມືໃສ່ເທິງຫົວຂອງນາງ ບ່ອນທີ່ບໍ່ມີຜ້າພັນແຜຫຸ້ມໄວ້, ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງຮູ້ຈັກຄັກແນ່, ໂດຍທີ່ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າ, ວ່າພຣະອົງຈະກະທຳ ແລະ ກ່າວສິ່ງໃດ.
ຖ້ອຍຄຳໄດ້ມາສູ່ຈິດໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ້າປາກກ່າວວ່າ ນາງຈະມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປ. ນາຍໝໍຜູ້ທີ່ຢືນຢູ່ໃກ້ຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ຫັນໃຈແຮງແບບບໍ່ພໍໃຈ ແລະ ໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຫລີກໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍ່າງອອກຈາກຫ້ອງນັ້ນ ດ້ວຍຄວາມສະຫງົບ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຮັກ. ນາງນ້ອຍນັ້ນຫາຍດີ ແລະ ໄດ້ມາໂບດ ໃນມື້ສຸດທ້າຍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອາໃສຢູ່ເມືອງນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມເພິ່ງພໍໃຈ ຈາກສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວໄປ ແລະ ໄດ້ກະທຳ ໃນການຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ສຳລັບນາງນ້ອຍຄົນນັ້ນ ແລະ ຄອບຄົວຂອງນາງ.
ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແຕກຕ່າງຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ໂຮງໝໍ, ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກ ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍ່າງອອກຈາກປະຕູບ້ານນັ້ນ ຕອນຂ້າພະເຈົ້າເປັນມັກຄະນາຍົກ, ໄດ້ມາຈາກສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ ກ່ຽວກັບສາຍສຳພັນຂອງການອະທິຖານ ຕໍ່ອຳນາດຖານະປະໂລຫິດ. ຕອນຂ້າພະເຈົ້າເປັນມັກຄະນາຍົກ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ໄດ້ທັນຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບອຳນາດທີ່ຈະກ່າວ ແລະ ກະທຳໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຈົ້າເທື່ອ ຊຶ່ງຕ້ອງໄດ້ຮັບການເປີດເຜີຍ, ແລະ ກ່ອນຈະໄດ້ມີພຣະວິນຍານບໍລິສຸດສະຖິດຢູ່ນຳເຮົາ, ເຮົາຕ້ອງອະທິຖານ ແລະ ປະຕິບັດດ້ວຍສັດທາ.
ໃນຄືນກ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປເຄາະປະຕູບ້ານຫລັງນັ້ນສຳລັບເງິນບໍລິຈາກ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິຖານກ່ອນເຂົ້ານອນ. ແຕ່ຫລາຍອາທິດ ແລະ ຫລາຍເດືອນ ກ່ອນມີຄົນໂທລະສັບມາຫາຂ້າພະເຈົ້າຈາກໂຮງໝໍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຕາມຄຳແນະນຳຂອງປະທານໂຈເຊັບ ແອັຟ ສະມິດ ກ່ຽວກັບການອະທິຖານ ຊຶ່ງຈະຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ຮັບອຳນາດໃນຖານະປະໂລຫິດ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວແບບງ່າຍໆວ່າ:
“ເຮົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຫລັ່ງນ້ຳຕາອ້ອນວອນພຣະອົງ ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳອັນຍືດຍາວ. ເຮົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໃຫ້ພຣະອົງເມື່ອຍກັບຄຳອ້ອນວອນອັນຍາວນານຂອງເຮົາ. ສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງການ, ແລະ ສິ່ງທີ່ເຮົາຄວນເຮັດ ໃນຖານະເປັນໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ໃນສິ່ງທີ່ເປັນປະໂຫຍດສຳລັບເຮົາ ຄືການເຂົ້າຫາພຣະອົງເລື້ອຍໆ, ເພື່ອເປັນພະຍານວ່າ ເຮົາລະນຶກເຖິງພຣະອົງ ແລະ ວ່າເຮົາເຕັມໃຈທີ່ຈະຮັບເອົາພຣະນາມຂອງພຣະອົງ, ຮັກສາພັນທະສັນຍາຂອງພຣະອົງ, ທຳງານດ້ວຍຄວາມຊອບທຳ, ແລະ ວ່າເຮົາປາດຖະໜາໃຫ້ພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງມາຊ່ອຍເຫລືອເຮົາ.”1
ແລ້ວ ປະທານສະມິດໄດ້ບອກເຮົາເຖິງສິ່ງທີ່ເຮົາຄວນອະທິຖານຂໍສິ່ງໃດ, ໃນຖານະທີ່ເຮົາເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ທີ່ປະຕິຍານຕົນວ່າ ຈະເຮັດ ແລະ ກະທຳສຳລັບພຣະອົງ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ: “ທ່ານອະທິຖານຂໍສິ່ງໃດ? ທ່ານອະທິຖານຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຮັບຮູ້ທ່ານ, ວ່າພຣະອົງຈະໄດ້ຍິນຄຳອະທິຖານຂອງທ່ານ, ແລະ ວ່າພຣະອົງຈະອວຍພອນທ່ານດ້ວຍພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງ.”2
ບໍ່ສຳຄັນວ່າ ເຮົາຕ້ອງເວົ້າແນວໃດ, ແຕ່ຕ້ອງມີຄວາມອົດທົນ. ມັນເປັນການເຂົ້າຫາພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງທ່ານ ດ້ວຍຄວາມຫວັງທີ່ຈະໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ຈາກພຣະອົງໂດຍກົງ. ພຣະອົງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງທຸກສິ່ງທັງປວງ, ເປັນພຣະບິດາຂອງທຸກສິ່ງທັງປວງ, ແຕ່ຍັງມີເວລາໃຫ້ແກ່ລູກທຸກຄົນຂອງພຣະອົງ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ຈຶ່ງໄດ້ກ່າວຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານີ້, “ຂ້າແດ່ພຣະບິດາເຈົ້າ, ຂໍໃຫ້ພຣະນາມຂອງພຣະອົງເປັນທີ່ເຄົາລົບບູຊາ.”3
ເປັນສິ່ງງ່າຍກວ່າທີ່ຈະມີຄວາມຄາລະວະ ເມື່ອທ່ານຄຸເຂົ່າລົງ ຫລື ກົ້ມຫົວ, ແລະ ກໍເປັນໄປໄດ້ ທີ່ທ່ານຈະຮູ້ສຶກວ່າ ທ່ານເຂົ້າຫາພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ໃນຄຳອະທິຖານທີ່ບໍ່ໄດ້ຄຸເຂົ່າ ແລະ ແມ່ນແຕ່ ໃນການອະທິຖານຢູ່ໃນໃຈ ຊຶ່ງທ່ານອາດໄດ້ເຮັດເລື້ອຍໆ ໃນການຮັບໃຊ້ໃນຖານະປະໂລຫິດຂອງທ່ານ. ອາດມີສຽງດັງອຶກກະທຶກ ແລະ ສຽງຜູ້ຄົນ ຢູ່ອ້ອມຮອບ ຕອນທ່ານບໍ່ໄດ້ນອນ, ແຕ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຍິນຄຳອະທິຖານຢູ່ໃນໃຈຂອງທ່ານ, ແຕ່ທ່ານຕ້ອງພະຍາຍາມຫາວິທີກຳຈັດສິ່ງທີ່ລົບກວນທ່ານໃຫ້ອອກໄປ ເພາະທ່ານອາດຫາເວລາທີ່ມິດງຽບບໍ່ໄດ້ ເພື່ອຕິດຕໍ່ຫາພຣະເຈົ້າ.
ປະທານສະມິດໄດ້ແນະນຳວ່າ ທ່ານຕ້ອງອະທິຖານຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຮັບຮູ້ການເອີ້ນຂອງທ່ານ ທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພຣະອົງ. ພຣະອົງຮູ້ດີຢູ່ແລ້ວກ່ຽວກັບການເອີ້ນຂອງທ່ານ. ພຣະອົງໄດ້ເອີ້ນທ່ານ, ແລະ ໂດຍການອະທິຖານຫາພຣະອົງກ່ຽວກັບການເອີ້ນຂອງທ່ານ, ພຣະອົງຈະເປີດເຜີຍຫລາຍສິ່ງໃຫ້ທ່ານຮູ້ຈັກ.4
ຕໍ່ໄປນີ້ແມ່ນຕົວຢ່າງກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຄູສອນປະຈຳບ້ານຈະເຮັດ ເມື່ອລາວອະທິຖານ. ທ່ານອາດຮູ້ຈັກແລ້ວ ວ່າທ່ານຄວນເຮັດແນວໃດ:
ຢ້ຽມຢາມບ້ານເຮືອນຂອງສະມາຊິກແຕ່ລະຄົນ, ແລະ ແນະນຳເຂົາໃຫ້ອະທິຖານອອກສຽງ ແລະ ໃນບ່ອນລັບລີ້ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ທຸກຢ່າງໃນຄອບຄົວ. …
“…ດູແລສາດສະໜາຈັກສະເໝີ, ແລະ ຢູ່ກັບພວກເຂົາ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ;
ແລະ ເບິ່ງວ່າບໍ່ມີຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກ, ທັງບໍ່ໃຫ້ມີຄວາມເຄືອງແຄ້ນກັນ, ທັງບໍ່ໃຫ້ເວົ້າຕົວະ, ເວົ້າລັບຫລັງ, ຫລື ເວົ້າຈາບໍ່ດີ;
ແລະ ເບິ່ງວ່າສາດສະໜາຈັກປະຊຸມກັນເລື້ອຍໆ, ແລະ ໃຫ້ເບິ່ງອີກວ່າສະມາຊິກທຸກຄົນເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນ.5
ບັດນີ້, ແມ່ນແຕ່ຄູສອນປະຈຳບ້ານທີ່ມີປະສົບການຫລາຍແລ້ວ ແລະ ຄູ່ສອນຜູ້ຮຽນຮູ້ໃໝ່, ກໍປະຕິບັດວຽກງານບໍ່ໄດ້ ປາດສະຈາກຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ໃຫ້ຄິດກ່ຽວກັບຄອບຄົວ ຫລື ບຸກຄົນທີ່ທ່ານໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ຮັບໃຊ້. ການຕັດສິນຂອງມະນຸດ ແລະ ເຈດຕະນາດີ ຍັງບໍ່ດີພໍ.
ສະນັ້ນ ທ່ານຕ້ອງອະທິຖານເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ຈັກຄວາມໃນໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງໃນຊີວິດ ແລະ ໃນໃຈຂອງຄົນ ທີ່ທ່ານບໍ່ຮູ້ຈັກດີ ແລະ ບໍ່ຢາກໃຫ້ທ່ານຮູ້ຈັກເຂົາດີ. ທ່ານຈະຕ້ອງຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າປະສົງໃຫ້ທ່ານເຮັດ ເພື່ອຊ່ອຍເຫລືອພຣະອົງ ແລະ ເຮັດຈົນສຸດຄວາມສາມາດຂອງທ່ານ, ໂດຍມີຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ.
ເພາະວ່າ ທ່ານມີການເອີ້ນຂອງຖານະປະໂລຫິດທີ່ສຳຄັນ ແລະ ຫຍຸ້ງຍາກ ສະນັ້ນ ປະທານສະມິດ ຈຶ່ງໄດ້ແນະນຳວ່າ ເມື່ອທ່ານອະທິຖານ, ທ່ານຈະອ້ອນວອນພຣະອົງສະເໝີ ເພື່ອຂໍໃຫ້ພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງມາສະຖິດຢູ່ນຳທ່ານ. ທ່ານຈຳເປັນຕ້ອງມີພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ບໍ່ພຽງແຕ່ເທື່ອດຽວເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເທົ່າທີ່ພຣະເຈົ້າຈະປະທານໃຫ້ທ່ານ ເພື່ອສະຖິດຢູ່ນຳທ່ານຕະຫລອດເວລາ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງອະທິຖານຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້ານຳພາເຮົາ ໃນການຮັບໃຊ້ລູກໆຂອງພຣະອົງ.
ເປັນເພາະວ່າ ທ່ານບໍ່ສາມາດບັນລຸຄວາມເປັນໄປໄດ້ຂອງທ່ານໃນຖານະປະໂລຫິດ ປາດສະຈາກພຣະວິນຍານສະຖິດຢູ່ນຳທ່ານ, ສະນັ້ນທ່ານຈຶ່ງເປັນຜູ້ສຳຄັນທີ່ຊາຕານຫວັງທຳລາຍ. ຖ້າຫາກມັນສາມາດລໍ້ລວງທ່ານໃຫ້ເຮັດບາບ, ມັນຈະສາມາດທຳລາຍພະລັງຂອງທ່ານ ທີ່ຖືກນຳພາໂດຍພຣະວິນຍານ ແລະ ສິ່ງນີ້ ຈະທຳລາຍພະລັງຂອງທ່ານໃນຖານະປະໂລຫິດ. ເພາະສະນັ້ນ ປະທານສະມິດຈຶ່ງໄດ້ບອກວ່າ ທ່ານຕ້ອງອະທິຖານຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຕືອນທ່ານ ແລະ ປົກປ້ອງທ່ານສະເໝີ ຈາກຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ.6
ເພິ່ນໄດ້ເຕືອນເຮົາໃນຫລາຍວິທີທາງ. ການເຕືອນເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງໃນແຜນແຫ່ງຄວາມລອດ. ສາດສະດາ, ອັກຄະສາວົກ, ປະທານສະເຕກ, ອະທິການ, ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາ ທັງໝົດໄດ້ສົ່ງສຽງເຕືອນ ເພື່ອໃຫ້ໜີຈາກໄພພິບັດ ຜ່ານທາງສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜ່ານການກັບໃຈ, ແລະ ເຮັດ ແລະ ຮັກສາພັນທະສັນຍາທີ່ສັກສິດ.
ໃນຖານະເປັນຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດ ທ່ານເປັນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຕ້ອງສົ່ງສຽງເຕືອນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ແຕ່ທ່ານຕ້ອງຟັງສຽງເຕືອນນັ້ນຄືກັນ. ທ່ານບໍ່ສາມາດປອດໄພທາງວິນຍານປາດສະຈາກການປົກປ້ອງຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດທີ່ເປັນເພື່ອນ ໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງທ່ານ.
ທ່ານຕ້ອງອະທິຖານ ແລະ ມີຄວາມພາກພຽນ ກ່ອນຈະໄດ້ມີພຣະວິນຍານບໍລິສຸດສະຖິດຢູ່ນຳເປັນເພື່ອນ. ພຽງແຕ່ເຮັດຕາມຄຳແນະນຳທີ່ກ່າວມານັ້ນ ທ່ານຈຶ່ງຈະສາມາດພົບເຫັນເສັ້ນທາງຂອງທ່ານ ທາງທີ່ຄັບແຄບນັ້ນ ໃນທ່າມກາງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ. ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈະເປັນຜູ້ນຳພາທ່ານ ໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງເປີດເຜີຍຄວາມຈິງ ເມື່ອທ່ານສຶກສາຖ້ອຍຄຳຂອງສາດສະດາ.
ການໄດ້ຮັບການນຳພານັ້ນ ຈະຕ້ອງໄດ້ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຫລາຍກວ່າພຽງແຕ່ຟັງ ແລະ ອ່ານເທົ່ານັ້ນ. ທ່ານຕ້ອງອະທິຖານ ແລະ ມີຄວາມພາກພຽນໃນສັດທາ ເພື່ອວ່າຖ້ອຍຄຳແຫ່ງຄວາມຈິງເຫລົ່ານັ້ນ ຈະໄດ້ຝັງເລິກຢູ່ໃນຈິດໃຈຂອງທ່ານ. ທ່ານຕ້ອງອະທິຖານຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າປະທານພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງໃຫ້ສະຖິດຢູ່ນຳທ່ານ, ວ່າພຣະອົງຈະນຳພາທ່ານໄປສູ່ຄວາມຈິງທັງໝົດ ແລະ ສະແດງໃຫ້ທ່ານເຫັນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ. ນັ້ນຄືສິ່ງທີ່ພຣະອົງຈະເຕືອນ ແລະ ນຳພາທ່ານ ໃຫ້ໄປຫາເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ ໃນຊີວິດຂອງທ່ານ ແລະ ໃນການຮັບໃຊ້ໃນຖານະປະໂລຫິດຂອງທ່ານ.
ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນ ໃຫ້ໂອກາດເຮົາທີ່ຈະຍອມໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ພະລັງຂອງເຮົາ ທີ່ຈະຮັບໃຊ້ໃນຖານະປະໂລຫິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ທ່ານສາມາດຕຽມຕົວເອງ ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າແນ່ໃຈວ່າ ທ່ານໄດ້ເຮັດສຳລັບກອງປະຊຸມນີ້, ດ້ວຍການອະທິຖານ. ທ່ານສາມາດລວມສັດທາຂອງທ່ານໃສ່ກັບຄົນທີ່ຈະອະທິຖານຢູ່ໃນກອງປະຊຸມ. ເຂົາເຈົ້າຈະອະທິຖານຂໍພອນຫລາຍຢ່າງ ເພື່ອຜູ້ຄົນຢ່າງຫລວງຫລາຍ.
ເຂົາເຈົ້າຈະອະທິຖານຂໍພຣະວິນຍານ ໃຫ້ມາສະຖິດຢູ່ນຳສາດສະດາ ເພື່ອໃຫ້ເປັນຜູ້ກ່າວແທນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າຈະອະທິຖານເພື່ອອັກຄະສາວົກ ແລະ ເພື່ອຜູ້ຮັບໃຊ້ທຸກຄົນທີ່ຖືກເອີ້ນໂດຍພຣະເຈົ້າ. ນັ້ນຮ່ວມດ້ວຍຕົວທ່ານເອງ, ຈາກຜູ້ຫາກໍໄດ້ເປັນມັກຄະນາຍົກ ເຖິງມະຫາປະໂລຫິດຜູ້ມີປະສົບການຫລາຍ, ແລະ ຮ່ວມດ້ວຍທັງຄົນແກ່ ແລະ ໜຸ່ມ ທີ່ຈະໄປສູ່ໂລກວິນຍານບໍ່ດົນນີ້, ບ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າ ຈະໄດ້ຍິນວ່າ, “ດີແລ້ວ, ຄົນຮັບໃຊ້ທີ່ດີ ແລະ ສັດຊື່ເອີຍ.”7
ບາງຄົນຈະໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ນີ້ດ້ວຍຄວາມປະຫລາດໃຈ. ເຂົາເຈົ້າອາດບໍ່ເຄີຍມີຕຳແໜ່ງສູງໃນອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນໂລກນີ້. ບາງຄົນອາດຮູ້ສຶກວ່າ ເຂົາເຈົ້າບັນລຸຄວາມສຳເລັດພຽງເລັກໜ້ອຍໃນການອອກແຮງງານຂອງພວກເຂົາ ຫລື ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບໂອກາດບາງຢ່າງທີ່ຈະຮັບໃຊ້. ບາງຄົນອາດຮູ້ສຶກວ່າ ເວລາຮັບໃຊ້ຂອງເຂົາເຈົ້າຖືກຕັດໃຫ້ສັ້ນລົງຢູ່ໃນຊີວິດນີ້ ຫລາຍກວ່າທີ່ເຂົາເຈົ້າຄາດໝາຍ.
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ໄດ້ສົນໃຈວ່າ ທ່ານໄດ້ຮັບຕຳແໜ່ງໃດ ຫລື ໄດ້ຮັບໃຊ້ດົນນານປານໃດ. ເຮົາຮູ້ສິ່ງນີ້ ຈາກຄຳອຸປະມາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກ່ຽວກັບຄົນເຮັດວຽກໃນສວນອະງຸ່ນ, ບ່ອນທີ່ພະນັກງານໄດ້ຮັບຄ່າຈ້າງປະຈຳວັນເທົ່າກັນ ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະທຳງານຈັກຊົ່ວໂມງໃນມື້ນັ້ນ ຫລື ທຳງານຢູ່ບ່ອນໃດກໍຕາມ. ພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບລາງວັນຕາມຜົນງານຂອງພວກເຂົາ.8
ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກຊາຍຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ຂ້າພະເຈົ້າຮັກແພງ ຊຶ່ງການຮັບໃຊ້ໃນຊີວິດມະຕະຂອງລາວໄດ້ສິ້ນສຸດລົງມື້ຄືນນີ້ ເວລາ 11 ໂມງ. ລາວເປັນໂລກມະເລັງ ເປັນເວລາຫລາຍປີແລ້ວ. ໃນຊ່ວງໄລຍະທີ່ຮັບການປິ່ນປົວ ດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດ, ລາວໄດ້ຮັບເອົາການເອີ້ນ ເປັນຜູ້ຮັບຜິດຊອບຈັດການປະຊຸມ ແລະ ມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບດູແລສະມາຊິກຜູ້ທີ່ລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຍ້າຍອອກຈາກເຮືອນ, ຊຶ່ງບາງຄົນກໍເປັນແມ່ໝ້າຍ. ລາວມີໜ້າທີ່ຊ່ອຍເຫລືອຄົນເຫລົ່ານັ້ນ ໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມອົບອຸ່ນ ທີ່ໄດ້ມາຊຸມນຸມ ແລະ ຮຽນພຣະກິດຕິຄຸນ.
ຕອນທ່ານໝໍແຈ້ງບອກລາວວ່າ ເວລາຂອງລາວເຫລືອໜ້ອຍທີ່ສຸດແລ້ວ, ອະທິການຂອງລາວບໍ່ຢູ່. ສອງມື້ຈາກນັ້ນ, ລາວໄດ້ຝາກຂໍ້ຄວາມໄປນຳຜູ້ນຳກຸ່ມມະຫາປະໂລຫິດ ໄປຫາອະທິການຂອງລາວ. ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ ມັນກ່ຽວຂ້ອງກັບໜ້າທີ່ມອບໝາຍຂອງລາວ ດັ່ງນີ້: “ພໍ່ລຸງຮູ້ວ່າ ອະທິການບໍ່ຢູ່, ສະນັ້ນ ພໍ່ລຸງຈຶ່ງຕັດສິນໃຈ ວາງແຜນເອງ. ພໍ່ລຸງຄິດຢາກຈັດການປະຊຸມຂຶ້ນໃນວັນຈັນ. ສອງຄົນສາມາດຂັບລົດພາພວກເຮົາໄປທ່ຽວຊົມສູນກາງປະຊຸມໃຫຍ່. ພວກເຮົາຢາກມີຄົນຂັບລົດຕື່ມອີກ ໃຫ້ພວກຜູ້ເຖົ້າ ແລະ ພວກລູກເສືອ ເພື່ອພວກລູກເສືອ ຈະໄດ້ຊ່ອຍຍູ້ລົດເຂັນ. ຂຶ້ນກັບວ່າມີຜູ້ໃດແດ່ທີ່ອາສາສະໝັກ, ພວກເຮົາອາດມີຜູ້ເຖົ້າພຽງພໍ ທີ່ຂັບລົດໄດ້ຢູ່, ແຕ່ຈະເປັນການດີ ທີ່ພວກເຮົາຮູ້ວ່າ ພວກເຮົາມີແຜນສຳລອງ ຖ້າຈຳເປັນ. ອາດເປັນມື້ທີ່ດີສຳລັບການສັງສັນໃນຄອບຄົວນຳອີກ ທີ່ຜູ້ຂັບລົດຈະພາຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າໄປນຳ. ແນວໃດ ກໍຂໍໃຫ້ບອກພໍ່ລຸງດ້ວຍ ກ່ອນພໍ່ລຸງຈະປະກາດແຜນການ. ... ຂອບໃຈ.”
ແລ້ວ ລາວໄດ້ໂທຫາອະທິການຂອງລາວຢ່າງບໍ່ຄາດຄິດ. ໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ບອກເຖິງເລື່ອງສຸຂະພາບຂອງລາວເອງ ຫລື ບອກເຖິງຄວາມພະຍາຍາມທີ່ກ້າຫານຂອງລາວໃນການເຮັດໜ້າທີ່, ລາວໄດ້ຖາມວ່າ, “ອະທິການ, ມີຫຍັງໃຫ້ພໍ່ລຸງເຮັດບໍ?” ພຽງແຕ່ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເທົ່ານັ້ນ ທີ່ສາມາດຊ່ອຍລາວໃຫ້ຮູ້ສຶກເຖິງພາລະໜັກໜ່ວງຂອງອະທິການ ເມື່ອພາລະໜັກໜ່ວງຂອງລາວນັ້ນ ກຳລັງທັບຖົມລາວຢູ່. ແລະ ພຽງແຕ່ພຣະວິນຍານເທົ່ານັ້ນ ທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ລາວວາງແຜນທີ່ຈະຮັບໃຊ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ດ້ວຍການວາງແຜນອັນແນ່ນອນ ຕາມແຜນຂອງລູກເສືອ ທີ່ລາວເຄີຍເຮັດ ຕອນລາວຍັງນ້ອຍ.
ດ້ວຍຄຳອະທິຖານດ້ວຍສັດທາ, ພຣະເຈົ້າຈະປະທານພະລັງໃນຖານະປະໂລຫິດໃຫ້ເຮົາ ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຢູ່ໃນສະຖານະການໃດໆກໍຕາມ. ເຮົາພຽງແຕ່ຕ້ອງອະທິຖານດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວ ຂໍໃຫ້ພຣະວິນຍານສະແດງໃຫ້ເຮົາເຫັນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າປະສົງໃຫ້ເຮົາກ່າວ ແລະ ກະທຳ, ແລະ ໃຫ້ກະທຳ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢ່າງມີຄ່າຄວນຕໍ່ໄປ ສຳລັບຂອງປະທານນັ້ນ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານຕໍ່ທ່ານວ່າ ພຣະເຈົ້າ ອົງເປັນພຣະບິດາ ຊົງພຣະຊົນຢູ່, ພຣະອົງຮັກເຮົາ, ແລະ ໄດ້ຍິນຄຳອະທິຖານຂອງເຮົາທຸກເທື່ອ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະເຢຊູຄື ພຣະຄຣິດທີ່ຊົງພຣະຊົນຢູ່, ຊຶ່ງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ໄດ້ຊ່ອຍໃຫ້ເຮົາສະອາດ ແລະ ສາມາດມີພຣະວິນຍານບໍລິສຸດສະຖິດຢູ່ນຳເປັນເພື່ອນ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ດ້ວຍສັດທາ ແລະ ດ້ວຍຄວາມພາກພຽນ ໃນມື້ໜຶ່ງ ເຮົາຈະສາມາດໄດ້ຍິນພຣະຄຳ ທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກ ທີ່ວ່າ, “ດີແລ້ວ, ຄົນຮັບໃຊ້ທີ່ດີ ແລະ ສັດຊື່ເອີຍ.”9 ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ເຮົາຈະໄດ້ຮັບພອນທີ່ປະເສີດ ຈາກພຣະອາຈານທີ່ເຮົາຮັບໃຊ້. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.