ຖ້າຫາກທ່ານຈະຮັບຜິດຊອບ

ໂດຍ ແອວເດີ ໂຈດ ແອັຟ ເຊບາໂຢສ໌

ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ

ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງກ້າວເດີນຕໍ່ໄປ ໂດຍການຮຽນຮູ້ໜ້າທີ່ຂອງເຮົາ, ຕັດສິນໃຈຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ກະທຳຕາມການຕັດສິນໃຈ, ແລະ ຍອມຮັບພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາ.

ຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸໄດ້ພຽງແຕ່ 12 ປີ ຕອນຜູ້ສອນສາດສະໜາໄດ້ມາເປັນເທື່ອທຳອິດ ເພື່ອສັ່ງສອນຢູ່ໃນເມືອງ ບ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເກີດ ຢູ່ປະເທດ ຈີເລ ພາກເໜືອ. ໃນວັນອາທິດມື້ໜຶ່ງ, ຫລັງຈາກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປໂບດນຳສາຂານ້ອຍໆ ເປັນເວລາຫົກເດືອນ, ຜູ້ສອນສາດສະໜາຄົນໜຶ່ງໄດ້ຍື່ນເຂົ້າຈີ່ສິນລະລຶກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ຕອນລາວຢາຍມັນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫລຽວເບິ່ງລາວ ແລ້ວເວົ້າຄ່ອຍໆວ່າ, “ຂ້ອຍກິນບໍ່ໄດ້.”

“ເປັນຫຍັງ?” ລາວຖາມ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກລາວວ່າ, “ເພາະຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກເທື່ອ.”¹

ຜູ້ສອນສາດສະໜາບໍ່ເຊື່ອ. ລາວຕົກຕະລຶງ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ລາວຄົງຄິດ, “ແຕ່ຊາຍໜຸ່ມຄົນນີ້ ມາໂບດທຸກອາທິດ! ລາວຍັງບໍ່ໄດ້ເປັນສະມາຊິກໄດ້ແນວໃດ?”

ມື້ຕໍ່ມາ, ຜູ້ສອນສາດສະໜາໄດ້ມາບ້ານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດທຸກສິ່ງ ທີ່ເຂົາເຈົ້າສາມາດເຮັດໄດ້ ເພື່ອວ່າເຂົາເຈົ້າຈະສາມາດສອນທຸກຄົນໃນຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ແຕ່ດ້ວຍວ່າ ຄົນອື່ນໆໃນຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສົນໃຈ, ສະນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄປໂບດຄົນດຽວທຸກອາທິດ ເປັນເວລາຫົກເດືອນ ແລະ ສິ່ງນັ້ນຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຜູ້ສອນສາດສະໜາຮູ້ສຶກໝັ້ນໃຈທີ່ຈະສອນຕໍ່ໄປ. ໃນທີ່ສຸດ, ໂອກາດທີ່ດີທີ່ສຸດ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລໍຄອຍກໍມາເຖິງ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຊື້ອເຊີນຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ຜູ້ສອນສາດສະໜາໄດ້ອະທິບາຍແກ່ຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ໂດຍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ບັນລຸພາວະ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຕ້ອງໄດ້ຮັບອະນຸຍາດຈາກພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າກ່ອນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຫາພໍ່ ກັບຜູ້ສອນສາດສະໜາ, ຄິດວ່າເພິ່ນອາດຕອບດ້ວຍຄວາມຮັກວ່າ “ລູກເອີຍ, ເມື່ອລູກເຕີບໂຕເປັນຜູ້ໃຫຍ່, ລູກຈະສາມາດຕັດສິນໃຈເອງ.”

ເມື່ອຜູ້ສອນສາດສະໜາໄດ້ເວົ້າລົມນຳເພິ່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິຖານຢ່າງພາກພຽນ ຂໍໃຫ້ໃຈເພິ່ນຖືກສຳພັດ ເພື່ອວ່າເພິ່ນຈະອະນຸຍາດຕາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງການ. ຄຳຕອບຂອງເພິ່ນຕໍ່ຜູ້ສອນສາດສະໜາແມ່ນ ດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: “ແອວເດີ, ໃນໄລຍະຫົກເດືອນຜ່ານມານີ້, ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍ ທ້າວໂຈດ ໄດ້ຕື່ນນອນແຕ່ເຊົ້າ ໃນວັນອາທິດ, ນຸ່ງເຄື່ອງທີ່ດີທີ່ສຸດ, ແລະ ຍ່າງໄປໂບດ. ຂ້ອຍເຫັນແຕ່ອິດທິພົນທີ່ດີ ຈາກສາດສະໜາຈັກ ຕໍ່ຊີວິດຂອງລາວ.” ແລ້ວ, ເພິ່ນໄດ້ກ່າວກັບຂ້າພະເຈົ້າ, ເພິ່ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າງົງງັນ ໂດຍກ່າວວ່າ, “ລູກເອີຍ, ຖ້າຫາກລູກຈະຮັບຜິດຊອບ ສຳລັບການຕັດສິນໃຈຂອງລູກ, ແລ້ວລູກກໍໄດ້ຮັບອະນຸຍາດຈາກພໍ່ ເພື່ອຮັບບັບຕິສະມາ.” ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂອບກອດພໍ່, ໄດ້ຈູບເພິ່ນ, ແລະ ໄດ້ຂອບໃຈເພິ່ນ ທີ່ເພິ່ນໄດ້ອະນຸຍາດ. ມື້ຕໍ່ມາ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ. ອາທິດແລ້ວນີ້ ເປັນວັນຄົບຮອບ 47 ປີ ຂອງໂອກາດທີ່ສຳຄັນນັ້ນ ໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.

ເຮົາມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຢ່າງໃດແດ່ ໃນຖານະທີ່ເຮົາເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ? ປະທານໂຈເຊັບ ຟຽວດິງ ສະມິດ ໄດ້ອະທິບາຍມັນ ດັ່ງນີ້: “ເຮົາມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທີ່ສຳຄັນຢູ່ສອງຢ່າງ. … ໜຶ່ງ, ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບຄວາມລອດສຳລັບຕົນເອງ; ແລະ, ສອງ, ຊ່ອຍຄົນອື່ນໃຫ້ໄດ້ຮັບຄືກັນ.”²

ທັງສອງນີ້ ແມ່ນໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຕົ້ນຕໍ ທີ່ພຣະບິດາຂອງເຮົາ ໄດ້ມອບໝາຍໃຫ້ເຮົາ ນັ້ນຄື: ໃຫ້ໄດ້ຮັບຄວາມລອດສຳລັບຕົວເຮົາເອງ ແລະ ສຳລັບຄົນອື່ນ, ດ້ວຍຄວາມເຂົ້າໃຈ ຄຳວ່າ ຄວາມລອດ ນັ້ນ ໝາຍເຖິງການເອື້ອມເຖິງລັດສະໝີພາບລະດັບສູງສຸດ ທີ່ພຣະບິດາໄດ້ຈັດຕຽມໄວ້ສຳລັບລູກໆທີ່ເຊື່ອຟັງຂອງພຣະອົງ.³ ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບເຫລົ່ານີ້ ທີ່ໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ແກ່ເຮົາ—ແລະ ອັນທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບເອົາດ້ວຍຄວາມສະໝັກໃຈ—ຈະຕ້ອງກຳນົດເຖິງລຳດັບຄວາມສຳຄັນ, ຄວາມປາດຖະໜາ, ການຕັດສິນໃຈ, ແລະ ການກະທຳຂອງເຮົາໃນທຸກວັນ.

ສຳລັບບາງຄົນ ຜູ້ໄດ້ເຂົ້າໃຈສິ່ງນັ້ນ, ເພາະການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຄວາມສູງສົ່ງຈຶ່ງຢູ່ໃກ້ພຽງເອື້ອມມື, ການພາດທີ່ຈະໄດ້ຮັບມັນ ກໍເທົ່າກັບຄວາມພິນາດ. ດັ່ງນັ້ນ, ກົງກັນຂ້າມກັບ ຄວາມລອດ ຄື ຄວາມພິນາດ, ເຊັ່ນດຽວກັບ ກົງກັນຂ້າມກັບ ຄວາມສຳເລັດຜົນ ຄື ຄວາມລົ້ມເຫລວ. ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ສອນເຮົາວ່າ “ມະນຸດຈະບໍ່ເພິ່ງພໍໃຈກັບຄວາມສາມາດພຽງປານກາງ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າເຫັນວ່າ ຄວາມດີເດັ່ນຢູ່ໃກ້ພຽງເອື້ອມມື.”⁴ ແລ້ວ ເຮົາຈະເພິ່ງພໍໃຈກັບສິ່ງອື່ນໄດ້ແນວໃດ ເມື່ອເຮົາຮູ້ວ່າ ເຮົາສາມາດເອື້ອມເຖິງຄວາມສູງສົ່ງໄດ້?

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວເຖິງຫລັກທຳສຳຄັນສີ່ຂໍ້ ທີ່ຊ່ອຍເຮົາບັນລຸຄວາມປາດຖະໜາ ທີ່ຈະສາມາດຮັບຜິດຊອບຕໍ່ພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນ, ທັງຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຄວາມຄາດຫວັງຂອງພຣະອົງ ໃນການກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງທີ່ພຣະອົງເປັນ.

1. ຮຽນຮູ້ໜ້າທີ່ຂອງເຮົາ

ຖ້າຫາກເຮົາຈະເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ, ຖ້າຫາກເຮົາຈະຮັບຜິດຊອບຕໍ່ພຣະອົງ, ເຮົາຕ້ອງເລີ່ມຕົ້ນ ໂດຍການຮຽນຮູ້, ການເຂົ້າໃຈ, ການຍອມຮັບ, ການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງສຳລັບເຮົາ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ “ດັ່ງນັ້ນ, ບັດນີ້ໃຫ້ທຸກໆຄົນຮຽນຮູ້ໜ້າທີ່ຂອງຕົນ, ແລະ ກະທຳໃນຕຳແໜ່ງທີ່ເຂົາຖືກກຳນົດໃຫ້, ດ້ວຍຄວາມພາກພຽນທັງໝົດ.”⁵ ການມີຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ ຍັງບໍ່ພຽງພໍ ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ພຣະບິດາຄາດຫວັງຈາກເຮົາ ແລະ ປະສົງໃຫ້ເຮົາເຮັດສິ່ງໃດ.

ໃນນິຍາຍເລື່ອງ Alice in Wonderland, ນາງອາລີສ໌ບໍ່ຮູ້ວ່າ ຈະເດີນໄປທາງໃດ, ສະນັ້ນ ນາງຈຶ່ງຖາມແມວ ຊື່ ເຈດຊາຍ ວ່າ, “ບອກຂ້ອຍໄດ້ບໍວ່າ ຂ້ອຍຄວນເດີນໄປທາງໃດ?”

ແມວໄດ້ຕອບວ່າ, “ມັນຂຶ້ນກັບວ່າ ເຈົ້າຢາກໄປໃສ.”

ນາງອາລີສ໌ ເວົ້າວ່າ, “ໄປຫາບ່ອນໃດກໍໄດ້.”

“ແລ້ວມັນບໍ່ສຳຄັນ ວ່າເຈົ້າຈະເດີນໄປທາງໃດ,” ແມວຕອບ.⁶

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຮົາຮູ້ວ່າ ເສັ້ນທາງທີ່ພາເຮົາໄປຫາ “ຕົ້ນໄມ້ທີ່ມີໝາກອັນເພິ່ງປາດຖະໜາ ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຄົນເປັນສຸກ”⁷—“ເສັ້ນທາງ ທີ່ຈະພາໄປສູ່ຊີວິດ”—ແມ່ນແຄບ, ຕ້ອງໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມ ໃນການເດີນທາງ, ແລະ “ຄົນທີ່ພົບທາງນັ້ນກໍມີໜ້ອຍ.”⁸

ນີໄຟສອນເຮົາວ່າ “ພຣະຄຳຂອງພຣະຄຣິດຈະບອກພວກທ່ານທຸກຢ່າງທີ່ພວກທ່ານຄວນເຮັດ.”⁹ ແລ້ວ ເພິ່ນກ່າວຕື່ມວ່າ “ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ … ຈະສະແດງທຸກຢ່າງທີ່ພວກທ່ານຄວນເຮັດໃຫ້ແກ່ພວກທ່ານ.”¹⁰ ດັ່ງນັ້ນ, ແຫລ່ງທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ເຮົາຮຽນຮູ້ໜ້າທີ່ຂອງເຮົາ ແມ່ນພຣະຄຳຂອງພຣະຄຣິດ ທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບ ຜ່ານສາດສະດາໃນສະໄໝໂບຮານ ແລະ ໃນປະຈຸບັນ ແລະ ຜ່ານການເປີດເຜີຍສ່ວນຕົວ ທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບ ຜ່ານທາງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.

2. ການຕັດສິນໃຈ

ບໍ່ວ່າເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບການຟື້ນຟູພຣະກິດຕິຄຸນ, ພຣະບັນຍັດຂໍ້ໃດໜຶ່ງໂດຍສະເພາະ, ໜ້າທີ່ ທີ່ກ່ຽວພັນກັບການຮັບໃຊ້ໃນການເອີ້ນ, ຫລື ພັນທະສັນຍາທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດໃນພຣະວິຫານ, ການເລືອກເປັນຂອງເຮົາ ບໍ່ວ່າເຮົາຈະປະຕິບັດຕາມຄວາມຮູ້ໃໝ່ນັ້ນຫລືບໍ່. ເຮົາແຕ່ລະຄົນເລືອກດ້ວຍຄວາມສະໝັກໃຈ ສຳລັບຕົນເອງ ທີ່ຈະເຂົ້າເຮັດພັນທະສັນຍາອັນສັກສິດ ດັ່ງເຊັ່ນ ການຮັບບັບຕິສະມາ ຫລື ການເຮັດພິທີການຂອງພຣະວິຫານ. ເພາະການສາບານເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງທີ່ປະຕິບັດກັນ ຂອງຄົນຖືສາດສະໜາໃນສະໄໝໂບຮານ, ດັ່ງນັ້ນ ກົດດັ້ງເດີມຈຶ່ງບອກໄວ້ວ່າ “ຢ່າສາບານອອກນາມຊື່ຂອງເຮົາເພື່ອຕົວະ.”¹¹ ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນວັນເວລາອັນຮຸ່ງໂລດ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ສອນວິທີທີ່ສູງກວ່າ ທີ່ຈະຮັກສາຄຳໝັ້ນສັນຍາຂອງເຮົາ ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ ແມ່ນ ກໍວ່າ ແມ່ນ ຫລື ບໍ່ແມ່ນ ກໍວ່າ ບໍ່ແມ່ນ.¹² ຖ້ອຍຄຳຂອງຜູ້ຄົນ ກໍຄວນພຽງພໍແລ້ວ ທີ່ຈະຢືນຢັນຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ຄຳໝັ້ນສັນຍາຂອງບຸກຄົນຕໍ່ຄົນອື່ນ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ຖ້າຄົນອື່ນນັ້ນ ແມ່ນພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນຂອງເຮົາ. ການໃຫ້ກຽດແກ່ຄຳໝັ້ນສັນຍາ ຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງຖ້ອຍຄຳຂອງເຮົາ.

3. ກະທຳຕາມນັ້ນ

ຫລັງຈາກໄດ້ຮຽນຮູ້ໜ້າທີ່ຂອງເຮົາ ແລະ ໄດ້ຕັດສິນໃຈ ຊຶ່ງກ່ຽວພັນກັບການຮຽນຮູ້ ແລະ ການເຂົ້າໃຈນັ້ນ, ແລ້ວເຮົາຕ້ອງກະທຳຕາມນັ້ນ.

ຕົວຢ່າງໜຶ່ງທີ່ມີພະລັງກ່ຽວກັບຄຳໝັ້ນສັນຍາອັນໜັກແໜ້ນ ເພື່ອໃຫ້ບັນລຸຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງພຣະອົງ ນຳພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ ມາຈາກປະສົບການຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ໂດຍໃຫ້ນຳຄົນເປ້ຍເຂົ້າມາຫາພຣະອົງ ເພື່ອຮັບການປິ່ນປົວ. “ເມື່ອພຣະເຢຊູເຫັນສັດທາຂອງຄົນເຫລົ່ານີ້, ພຣະອົງກໍກ່າວແກ່ຄົນເປ້ຍວ່າ, ລູກເອີຍ ຄວາມຜິດບາບຂອງເຈົ້າໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພແລ້ວ.”¹³ ເຮົາຮູ້ວ່າ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແມ່ນສຳຄັນສຳລັບເຮົາທີ່ຈະໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພສຳລັບຄວາມຜິດບາບຂອງເຮົາ, ແຕ່ເມື່ອການປິ່ນປົວຄົນເປ້ຍໄດ້ເກີດຂຶ້ນ, ເຫດການທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນັ້ນ ຍັງບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນເທື່ອ; ການຮັບທຸກທໍລະມານຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໃນເຄັດເຊມາເນ ແລະ ເທິງໄມ້ກາງແຂນ ຍັງບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນເທື່ອ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພຣະເຢຊູບໍ່ພຽງແຕ່ໂຜດຄົນເປ້ຍໃຫ້ສາມາດຢືນຂຶ້ນ ແລະ ຍ່າງໄປເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ພຣະອົງຍັງໄດ້ໃຫ້ອະໄພຄວາມຜິດບາບຂອງລາວນຳອີກ, ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງໃຫ້ເຄື່ອງໝາຍທີ່ແຈ່ມແຈ້ງ ວ່າພຣະອົງຈະບໍ່ຖອຍໄປ, ວ່າພຣະອົງຈະບັນລຸຄຳໝັ້ນສັນຍາທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຮັດໄວ້ນຳພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ, ແລະ ວ່າຢູ່ທີ່ເຄັດເຊມາເນ ແລະ ເທິງໄມ້ກາງແຂນ ພຣະອົງຈະກະທຳສິ່ງທີ່ພຣະອົງ ໄດ້ສັນຍາໄວ້ວ່າ ພຣະອົງຈະກະທຳ.

ເສັ້ນທາງທີ່ເຮົາເລືອກເດີນ ແມ່ນແຄບ. ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງຈະມີສິ່ງທ້າທາຍ ທີ່ຈະຮຽກຮ້ອງສັດທາຂອງເຮົາທີ່ມີໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ຄວາມພະຍາຍາມຫລາຍທີ່ສຸດ ເພື່ອຈະໄດ້ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ ແລະ ກ້າວເດີນໄປໜ້າ. ເຮົາຕ້ອງກັບໃຈ ແລະ ເຊື່ອຟັງ ແລະ ອົດທົນ, ແມ່ນແຕ່ຖ້າເຮົາບໍ່ເຂົ້າໃຈທຸກສະພາບການທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບເຮົາ. ເຮົາຕ້ອງໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນ ແລະ ດຳລົງຊີວິດໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ ແລະ ກັບການເລືອກທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດ.

4. ເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມຮັບພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາ

ການເປັນສານຸສິດບໍ່ພຽງແຕ່ຮຽກຮ້ອງເຮົາໃຫ້ຮຽນຮູ້ໜ້າທີ່ຂອງເຮົາ, ຕັດສິນໃຈຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ແລະ ກະທຳຕາມນັ້ນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ມັນສຳຄັນທີ່ເຮົາຕ້ອງພັດທະນາຄວາມເຕັມໃຈ ແລະ ຄວາມສາມາດທີ່ຈະຍອມຮັບພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້ານຳອີກ, ເຖິງແມ່ນມັນບໍ່ເປັນຕາມຄວາມປະສົງ ຫລື ການເລືອກຂອງເຮົາກໍຕາມ.

ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມປະທັບໃຈ ແລະ ຍ້ອງຍໍ ທັດສະນະຂອງຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ເປັນພະຍາດຂີ້ທູດ ຜູ້ໄດ້ເຂົ້າມາຫາພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, “ເພື່ອຂໍໃຫ້ພຣະອົງຊ່ອຍເຫລືອ, ແລະ ໄດ້ຄຸເຂົ່າລົງຕໍ່ໜ້າພຣະອົງ, ແລ້ວເວົ້າວ່າ, ຖ້າທ່ານພໍໃຈ ກໍຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍສະອາດດີໄດ້.”¹⁴ ຄົນຂີ້ທູດບໍ່ໄດ້ສັ່ງການ, ເຖິງແມ່ນວ່າ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງລາວ ເປັນສິ່ງທີ່ຊອບທຳກໍຕາມ; ລາວພຽງແຕ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມຮັບພຣະປະສົງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.

ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ, ຜົວເມຍທີ່ຮັກ ແລະ ຊື່ສັດຄູ່ໜຶ່ງທີ່ເປັນເພື່ອນກັບຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ເກີດລູກ ທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ລໍຄອຍ ແລະ ອ້ອນວອນຂໍ ເປັນເວລາດົນນານ. ບ້ານເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ເມື່ອພໍ່ແມ່ ແລະ ລູກສາວນ້ອຍຄົນດຽວ ໄດ້ມີນ້ອງຊາຍນ້ອຍເກີດມາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມື້ໜຶ່ງ, ເຫດການທີ່ບໍ່ຄາດຄິດໄດ້ເກີດຂຶ້ນ: ລູກຊາຍນ້ອຍ ທີ່ໃນຕອນນັ້ນ ມີອາຍຸພຽງສາມປີ, ໄດ້ລົ້ມປ່ວຍກະທັນຫັນ ແລະ ໝົດສະຕິໄປ. ທັນທີທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂທໄປຫາເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈ ໃນຍາມທີ່ຫຍຸ້ງຍາກນັ້ນ. ແຕ່ຄຳຕອບຂອງລາວໄດ້ເປັນບົດຮຽນໃຫ້ແກ່ຂ້າພະເຈົ້າ. ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຖ້າຫາກມັນເປັນພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາ ທີ່ຈະເອົາລາວຄືນໄປ, ແລ້ວພວກເຮົາກໍເຕັມໃຈ.” ຖ້ອຍຄຳຂອງເພື່ອນຄົນນີ້ ບໍ່ມີຄຳເວົ້າຈົ່ມແມ່ນແຕ່ຄຳດຽວ, ຫລື ກ່າວຄຳຕໍ່ຕ້ານ, ຫລື ກ່າວຄຳບໍ່ພໍໃຈ. ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມກະຕັນຍູໃນຖ້ອຍຄຳຂອງລາວ ຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ສຳລັບການອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ ໄດ້ຊື່ນຊົມກັບລູກຊາຍນ້ອຍ ໃນໄລຍະທີ່ສັ້ນໆນັ້ນ, ແລະ ທັງຄວາມເຕັມໃຈຂອງລາວທີ່ຈະຍອມຮັບພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາ ທີ່ມີສຳລັບເຂົາເຈົ້າ. ສອງສາມມື້ຈາກນັ້ນ, ທ້າວນ້ອຍກໍໄດ້ຖືກນຳໄປສູ່ປາສາດຂອງລາວໃນສະຫວັນ.

ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູ ແລະ ດີໃຈຫລາຍ ສຳລັບການຕັດສິນໃຈທີ່ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຮັດ ເມື່ອ 47 ປີກ່ອນ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈວ່າ ເງື່ອນໄຂທີ່ເພິ່ນໄດ້ມອບໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ—ຄືຕ້ອງຮັບຜິດຊອບຕໍ່ການຕັດສິນໃຈນັ້ນ—ໝາຍເຖິງການມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ແລະ ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບຄວາມລອດສຳລັບຕົວຂ້າພະເຈົ້າເອງ ແລະ ສຳລັບເພື່ອນມະນຸດ, ເພາະສະນັ້ນ ຈະໄດ້ກາຍເປັນດັ່ງທີ່ພຣະບິດາຄາດຫວັງໄວ້ ແລະ ປະສົງໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າກາຍເປັນ. ໃນວັນພິເສດນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະເຈົ້າ ພຣະບິດາຂອງເຮົາ ແລະ ພຣະບຸດທີ່ຮັກຂອງພຣະອົງ ຊົງພຣະຊົນຢູ່. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.