ເຮົາຈະກ້າວຂຶ້ນໄປໜ້າດ້ວຍກັນ
ໂດຍ ລິນດາ ເຄ ເບີຕັນ
ປະທານສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະສາມັນ
ໃນຖານະຍິງ ແລະ ຊາຍທີ່ຮັກສາພັນທະສັນຍາ, ເຮົາຕ້ອງໃຫ້ກຳລັງໃຈກັນແລະກັນ ແລະ ຊ່ອຍເຫລືອກັນແລະກັນ ໃຫ້ກາຍເປັນຜູ້ຄົນທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າປະສົງໃຫ້ເຮົາເປັນ.
ນອກຈາກຄຳປາໄສ, ສຽງເພງ, ແລະ ຄຳອະທິຖານທີ່ດົນໃຈ ທີ່ສຳພັດຈິດໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າສະເໝີມາໃນລະຫວ່າງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນນີ້ແລ້ວ, ສະຕີໃນສາດສະໜາຈັກຍັງໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າມັກຫລາຍທີ່ສຸດຄືການເຫັນຝ່າຍປະທານສູງສຸດ ແລະ ກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ ຂະນະທີ່ພວກເພິ່ນພາກັນອອກໄປຈາກເວທີນີ້ ພ້ອມດ້ວຍຄູ່ຄອງນິລັນດອນຂອງພວກເພິ່ນ. ແລະ ເຮົາທຸກຄົນກໍມີຄວາມສຸກເມື່ອໄດ້ຍິນເຈົ້າໜ້າທີ່ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ພັນລະຍາຂອງພວກເພິ່ນຢ່າງລະອຽດອ່ອນ.
ເມື່ອກ່າວເຖິງ ດ່ອນນ້າ, ພັນລະຍາຂອງເພິ່ນ, ປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ ໄດ້ກ່າວວ່າ, “ເປັນເພາະຕຳແໜ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າດຳລົງຢູ່, ຂ້າພະເຈົ້າມີພັນທະທີ່ຕ້ອງເວົ້າຄວາມຈິງວ່າ: ນາງດີແທ້ໆ.”1
“ນາງເປັນແຫລ່ງຂອງຄວາມສຸກໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ,”2 ປະທານດີເດີ ແອັຟ ອຸກດອບ ໄດ້ກ່າວກ່ຽວກັບພັນລະຍາຂອງເພິ່ນ, ແຮຣີແອັດ.
ປະທານເຮັນຣີ ບີ ໄອຣິງ, ໄດ້ກ່າວເມື່ອອ້າງເຖິງ ຄາທະລີນ, ພັນລະຍາຂອງເພິ່ນວ່າ, “ນາງ [ເປັນ] ຄົນທີ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເປັນຄົນທີ່ດີທີ່ສຸດ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເປັນໄດ້.”3
ແລະ ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ, ເມື່ອກ່າວເຖິງ ແຟຣນຊິສ໌ ສຸດທີ່ຮັກຂອງເພິ່ນ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ນາງໄດ້ເປັນຄົນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮັກຫລາຍທີ່ສຸດໃນຊີວິດ, ເປັນຄູ່ຄອງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄວ້ວາງໃຈທີ່ສຸດ, ແລະ ເປັນເພື່ອນທີ່ໃກ້ຊິດທີ່ສຸດ. ຄຳທີ່ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງນາງນັ້ນກໍບໍ່ສາມາດສະແດງເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກເລິກໆຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີຍ.”4
ຂ້າພະເຈົ້າຢາກສະແດງຄວາມຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າຕໍ່ ຄະເຣກ, ສາມີທີ່ຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າເໝືອນກັນ. ລາວເປັນຂອງປະທານທີ່ລ້ຳຄ່າທີ່ສຸດສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ! ເມື່ອອ້າງເຖິງສາມີຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ສຳນວນໜຶ່ງທີ່ລ້ຳຄ່າ ແລະ ສັກສິດໃນປິຕຸພອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າສັນຍາວ່າ ຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຊີວິດຂອງລູກໆຂອງຂ້າພະເຈົ້າ “ຈະໄດ້ຮັບການດູແລເປັນຢ່າງດີໃນການປົກຄອງຂອງລາວ.” ມັນກໍແຈ່ມແຈ້ງສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ຄະເຣກ ຄືຜູ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ຄຳສັນຍານັ້ນບັນລຸຜົນສຳເລັດ. ເມື່ອໃຊ້ຖ້ອຍຄຳຂອງ ມາກ ທະເວນ, ຂ້າພະເຈົ້າ ກ່າວໄດ້ວ່າ, “ຊີວິດທີ່ບໍ່ມີ [ຄະເຣກ] ຈະບໍ່ແມ່ນຊີວິດເລີຍ.”5 ຂ້າພະເຈົ້າຮັກລາວ, ສຸດຫົວໃຈ ແລະ ຈິດວິນຍານ!
ບົດບາດ ແລະ ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທີ່ສູງສົ່ງ
ມື້ນີ້ຂ້າພະເຈົ້າຢາກໃຫ້ກຽດບັນດາສາມີ, ພໍ່, ອ້າຍນ້ອງ, ລູກຊາຍ, ລູງ ນ້າບ່າວ ແລະ ອາວ ຜູ້ທີ່ຮູ້ຈັກວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນໃຜ ແລະ ຜູ້ທີ່ກຳລັງເຮັດໃຫ້ດີທີ່ສຸດ ເພື່ອບັນລຸບົດບາດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້ ດັ່ງທີ່ຖືກບັນຍາຍໄວ້ໃນໃບ ຄອບຄົວ: ການປະກາດຕໍ່ໂລກ, ຮ່ວມທັງການນຳພາ ແລະ ການຈັດຫາ ແລະ ການປົກປັກຮັກສາຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າຢ່າງຊອບທຳ. ຂໍໃຫ້ຮູ້ໄວ້ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ໄດ້ດີວ່າຫົວຂໍ້ຂອງການເປັນພໍ່, ເປັນແມ່, ແລະ ການແຕ່ງງານຈະເຮັດໃຫ້ຫລາຍຄົນອຸກອັ່ງໃຈ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກບາງຄົນຮູ້ສຶກວ່າ ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ສາມາດບັນລຸເຖິງສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າຖືວ່າ ເປັນຄວາມສົມບູນແບບໄດ້. ຫລາຍຄົນກໍເຈັບປວດເພາະຍ້ອນຄວາມລະເລີຍ, ການຂົ່ມເຫັງ, ການຕິດແສດ, ແລະ ປະເພນີ ແລະ ວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຍົກໂທດການກະທຳຂອງຊາຍ ແລະ ຍິງ ຜູ້ທີ່ໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມເຈັບປວດ, ຄວາມທຸກທໍລະມານໃຈ, ຄວາມສິ້ນຫວັງໃນບ້ານເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າຢ່າງຕັ້ງໃຈ ຫລື ແມ່ນແຕ່ໂດຍບໍ່ຮັບຮູ້ເລີຍ. ແຕ່ມື້ນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຈະກ່າວກ່ຽວກັບຢ່າງອື່ນອີກ.
ຂ້າພະເຈົ້າໝັ້ນໃຈວ່າສາມີຈະບໍ່ເຄີຍດູດີ ຕໍ່ພັນລະຍາຂອງລາວຫລາຍໄປກວ່າໃນເວລາທີ່ລາວຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນບົດບາດທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້ ໃນຖານະຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດທີ່ມີຄຸນຄ່າດີພໍ—ສຳຄັນຫລາຍທີ່ສຸດແມ່ນເມື່ອຢູ່ໃນບ້ານ. ຂ້າພະເຈົ້າມັກ ແລະ ເຊື່ອຖ້ອຍຄຳຂອງປະທານແພ໊ກເກີ ຕໍ່ສາມີ ແລະ ພໍ່ທີ່ມີຄຸນຄ່າວ່າ: “ພວກທ່ານມີອຳນາດແຫ່ງຖານະປະໂລຫິດທີ່ມາຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໂດຍກົງ ເພື່ອປົກປ້ອງຄອບຄົວຂອງພວກທ່ານ. ຈະມີເວລາໃດເວລາໜຶ່ງ ເມື່ອພຽງແຕ່ອຳນາດນັ້ນເທົ່ານັ້ນ ທີ່ຈະສາມາດປົກປ້ອງພວກທ່ານ ແລະ ຄອບຄົວຂອງພວກທ່ານໄດ້ ຈາກການທຳຮ້າຍຂອງຜູ້ປໍລະປັກ.”6
ຜູ້ນຳ ແລະ ຄູສອນທາງວິນຍານຢູ່ໃນບ້ານ
ຕົ້ນປີນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຮ່ວມງານສົ່ງສະການຂອງຊາຍທຳມະດາ ແຕ່ດີເດັ່ນຄົນໜຶ່ງ ຊື່ ດອນ ທີ່ເປັນລຸງຂອງສາມີຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງຂອງລຸງດອນ ໄດ້ແບ່ງປັນປະສົບການທີ່ລາວໄດ້ມີຕອນຍັງນ້ອຍ, ບໍ່ດົນຫລັງຈາກພໍ່ແມ່ຂອງລາວໄດ້ຊື້ບ້ານຫລັງທຳອິດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເພາະວ່າມີລູກນ້ອຍຫ້າຄົນທີ່ຈະລ້ຽງດູ ແລະ ຫຸ້ມຫໍ່, ຈຶ່ງບໍ່ມີເງິນພໍທີ່ຈະອ້ອມຮົ້ວເດີ່ນບ້ານ. ໂດຍໄດ້ຮັບເອົາບົດບາດອັນສູງສົ່ງຂອງລາວຢ່າງຈິງຈັງ ໃນຖານະຜູ້ປົກປ້ອງຄອບຄົວຂອງລາວ, ລຸງດອນ, ໄດ້ຕອກຫລັກນ້ອຍລົງພື້ນດິນ, ໄດ້ເອົາເຊືອກເສັ້ນນ້ອຍ, ແລະ ມັດມັນຈາກຫລັກໜຶ່ງໄປຫາອີກຫລັກໜຶ່ງ ທີ່ອ້ອມຮອບເດີ່ນບ້ານ. ແລ້ວລາວໄດ້ເອີ້ນໃຫ້ລູກມາຫາລາວ. ລາວໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຂົາເຫັນຫລັກ ແລະ ເຊືອກເສັ້ນນ້ອຍນັ້ນ ແລະ ໄດ້ອະທິບາຍໃຫ້ພວກເຂົາຮູ້ວ່າ ຖ້າຫາກພວກເຂົາຈະຢູ່ໃນຂອບເຂດຂອງຮົ້ວຊົ່ວຄາວນັ້ນ, ພວກເຂົາຈະປອດໄພ.
ມື້ໜຶ່ງຄູຢ້ຽມສອນໄດ້ພາກັນເບິ່ງດ້ວຍຄວາມປະຫລາດໃຈ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໄປໃກ້ບ້ານຫລັງນັ້ນ ແລະ ໄດ້ເຫັນເດັກນ້ອຍຫ້າຄົນພາກັນຢືນຢູ່ຢ່າງເຊື່ອຟັງ ໃກ້ເຂດເຊືອກ, ພາກັນແນມເບິ່ງໝາກບານທີ່ໄດ້ຕົກມາຜ່ານຂອບເຂດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ກິ້ງໄປຫາຖະໜົນນັ້ນ ດ້ວຍຄວາມຢາກໄດ້ມັນຄືນມາ. ເດັກນ້ອຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ແລ່ນໄປບອກພໍ່ຂອງພວກເຂົາ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ແລ່ນໄປເອົາໝາກບານຄືນມາໃຫ້.
ຕໍ່ມາ, ຢູ່ທີ່ງານສົ່ງສະການ, ດ້ວຍນ້ຳຕາໄຫລອາບແກ້ມ, ລູກຊາຍກົກໄດ້ບອກວ່າ ຄວາມຫວັງຂອງລາວໃນຊີວິດນີ້ ແມ່ນຢາກເປັນເໝືອນດັ່ງພໍ່ທີ່ຮັກຂອງລາວ.
ປະທານເອສະຣາ ແທັບ ເບັນສັນ ໄດ້ກ່າວວ່າ:
“ໂອ້, ສາມີ ແລະ ພໍ່ທັງຫລາຍໃນສາດສະໜາຈັກ, ພວກທ່ານສາມາດເຮັດໄດ້ຫລາຍຢ່າງເພື່ອຄວາມລອດ ແລະ ຄວາມສູງສົ່ງຂອງຄອບຄົວຂອງພວກທ່ານ! …
“ຂໍໃຫ້ຈົດຈຳການເອີ້ນທີ່ສັກສິດຂອງທ່ານໃນຖານະພໍ່ຄົນໜຶ່ງໃນອິດສະຣາເອນ—ການເອີ້ນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງທ່ານໃນການເວລາ ແລະ ຊົ່ວນິລັນດອນ—ການເອີ້ນທີ່ທ່ານຈະບໍ່ຖືກປົດຈາກຕຳແໜ່ງເລີຍ.”
“ພວກທ່ານຕ້ອງຊ່ອຍສ້າງບ້ານເຮືອນ ບ່ອນທີ່ພຣະວິນຍານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະສາມາດສະຖິດຢູ່ໄດ້.”7
ຖ້ອຍຄຳຂອງສາດສະດາແມ່ນຖືກຕ້ອງ ແລະ ກົງກັບວັນເວລານີ້ແທ້ໆ.
ມັນຕ້ອງເປັນເລື່ອງຍາກ, ວ່າຢ່າງນ້ອຍ, ສຳລັບບຸລຸດແຫ່ງພັນທະສັນຍາ ທີ່ຈະມີຊີວິດຢູ່ໃນໂລກທີ່ບໍ່ພຽງແຕ່ບໍ່ເຫັນຄຸນຄ່າຂອງບົດບາດ ແລະ ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບອັນສູງສົ່ງຂອງເຂົາເຈົ້າ ແຕ່ຍັງສົ່ງຂ່າວສານທີ່ບໍ່ຈິງກ່ຽວກັບຄວາມໝາຍທີ່ວ່າ “ລູກຜູ້ຊາຍ” ນັ້ນຕ້ອງເປັນແນວໃດ. ຂ່າວສານໜຶ່ງທີ່ບໍ່ຈິງນັ້ນຄື “ເຮົາເປັນຄົນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນໂລກ.” ພ້ອມນີ້ຍັງມີຂ່າວສານໜຶ່ງອີກທີ່ດູຖູກ ແລະ ເຍາະເຍີ້ຍວ່າ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງມີ ສາມີ ແລະ ພໍ່ ອີກຕໍ່ໄປແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍອ້ອນວອນນຳພວກທ່ານວ່າ ບໍ່ໃຫ້ຟັງຄຳຂີ້ຕົວະຂອງຊາຕານເລີຍ! ມັນຈະບໍ່ມີສິດທິພິເສດທີ່ສັກສິດນັ້ນ ທີ່ຈະກາຍເປັນສາມີ ຫລື ພໍ່ໄດ້ຈັກເທື່ອ. ເພາະວ່າມັນອິດສາຜູ້ທີ່ມີບົດບາດທີ່ສັກສິດເຫລົ່ານີ້ ທີ່ມັນຈະບໍ່ມີ, ມັນຈຶ່ງຕັ້ງໃຈຈະເຮັດໃຫ້ “ມະນຸດທັງປວງ … ຈະໄດ້ເສົ້າສະຫລົດໃຈຄືກັນກັບມັນ”!8
ການໃຫ້ກຳລັງໃຈ ແລະ ການຊ່ອຍເຫລືອໃນບົດບາດທີ່ຕື່ມເຕັມຂອງເຮົາ
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາຕ້ອງການກັນແລະກັນ! ໃນຖານະຍິງ ແລະ ຊາຍທີ່ຮັກສາພັນທະສັນຍາ, ເຮົາຕ້ອງໃຫ້ກຳລັງໃຈກັນແລະກັນ ແລະ ຊ່ອຍເຫລືອກັນແລະກັນ ໃຫ້ກາຍເປັນຜູ້ຄົນທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າປະສົງໃຫ້ເຮົາກາຍເປັນ. ແລະ ເຮົາຕ້ອງຮ່ວມມືກັນເພື່ອຈະໃຫ້ກຳລັງໃຈຄົນລຸ້ນໃໝ່ ແລະ ຊ່ອຍເຫລືອພວກເຂົາບັນລຸເຖິງຄວາມສາມາດອັນສູງສົ່ງຂອງພວກເຂົາ ໃນຖານະທາຍາດຂອງຊີວິດນິລັນດອນ. ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ດັ່ງທີ່ ແອວເດີ ຣໍເບີດ ດີ ແຮວສ໌ ແລະ ພັນລະຍາຂອງເພິ່ນ, ແມຣີ, ໄດ້ເຮັດ ແລະ ໄດ້ຕິດຕາມສຸພາສິດທີ່ວ່າ “ເຈົ້າຍົກເຮົາຂຶ້ນ ແລະ ເຮົາຍົກເຈົ້າຂຶ້ນ, ແລະ ພວກເຮົາຈະກ້າວຂຶ້ນໄປໜ້າດ້ວຍກັນ.”9
ເຮົາຮູ້ຈາກພຣະຄຳພີວ່າ “ບໍ່ເປັນການສົມຄວນທີ່ … ຜູ້ຊາຍຕ້ອງຢູ່ໂດດດ່ຽວຢ່າງນີ້.” ເພາະເຫດນີ້ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາຈຶ່ງໄດ້ສ້າງ “ຜູ້ຊ່ອຍທີ່ເໝາະສົມໃຫ້ລາວ.”10 ສຳນວນທີ່ວ່າ ຜູ້ຊ່ອຍ ໝາຍເຖິງ ຜູ້ຊ່ອຍທີ່ເໝາະສົມ, ຄູ່ຄວນ, ຫລື ສອດຄ່ອງກັບລາວ.”11 ຍົກຕົວຢ່າງ, ມືທັງສອງເບື້ອງຂອງເຮົາກໍຄ້າຍຄືກັນ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ເປັນອັນດຽວກັນແທ້ໆ. ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ, ມັນຢູ່ກົງກັນຂ້າມ, ແຕ່ທັງສອງເບື້ອງຕື່ມເຕັມ ແລະ ເໝາະສົມສຳລັບກັນແລະກັນ. ເມື່ອເຮັດວຽກຮ່ວມກັນ, ທັງສອງກໍເຂັ້ມແຂງກວ່າ.12
ໃນບົດໜຶ່ງທີ່ກ່ຽວກັບຄອບຄົວ, ຄູ່ມືຂອງສາດສະໜາຈັກບັນຈຸປະໂຫຍກທີ່ວ່າ: “ທຳມະຊາດຂອງວິນຍານຊາຍ ແລະ ຍິງກໍເປັນດັ່ງນັ້ນເພື່ອເຂົາເຈົ້າຈະຕື່ມເຕັມໃຫ້ກັນແລະກັນ.”13 ຂໍໃຫ້ສັງເກດເບິ່ງ ທີ່ມັນບໍ່ໄດ້ກ່າວວ່າ “ແຂ່ງຂັນກັນແລະກັນ” ແຕ່ “ຈະຕື່ມເຕັມໃຫ້ກັນແລະກັນ”! ເຮົາມາສູ່ໂລກນີ້ເພື່ອຊ່ອຍເຫລືອ, ເຊີດຊູ, ແລະ ປິຕິຍິນດີນຳກັນແລະກັນ ຂະນະທີ່ເຮົາພະຍາຍາມຈະກາຍເປັນຄົນທີ່ດີທີ່ສຸດ. ຊິດສະເຕີ ບາບາຣາ ບີ ສະມິດ ໄດ້ສອນຢ່າງສະຫລາດວ່າ, “ເຮົາສາມາດມີຄວາມສຸກໄດ້ຫລາຍ ເມື່ອເຮົາປິຕິຍິນດີນຳຄວາມສຳເລັດຂອງຄົນອື່ນ ແລະ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ນຳຄວາມສຳເລັດຂອງເຮົາເອງເທົ່ານັ້ນ.”14 ເມື່ອເຮົາສະແຫວງຫາທີ່ຈະ “ຕື່ມເຕັມ” ແທນທີ່ຈະ “ແຂ່ງຂັນ,” ມັນຈະງ່າຍຂຶ້ນຫລາຍທີ່ຈະ “ໃຫ້ກຳລັງໃຈກັນແລະກັນ!
ຕອນຂ້າພະເຈົ້າເປັນແມ່ໜຸ່ມຂອງລູກນ້ອຍຫລາຍຄົນ, ໃນທ້າຍວັນທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍການປ່ຽນຜ້າອ້ອມ, ລ້າງຖ້ວຍລ້າງຊາມ, ແລະ ການລົງໂທດລູກ, ບໍ່ມີໃຜໄດ້ຮ້ອງເພງປະຖົມໄວຊື່ “I’m so glad when daddy comes home”15 ແປວ່າ ເຮົາດີໃຈເມື່ອພໍ່ກັບເຖິງບ້ານ ຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າເສຍໃຈທີ່ຕ້ອງສາລະພາບວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເບີກບານໃຈສະເໝີເມື່ອ ຄະເຣກ ເບິ່ງຄືວ່າ ຍ່າງຜ່ານປະຕູດ້ວຍຄວາມເບີກບານໃຈ ຫລັງຈາກໄດ້ເຮັດວຽກໜັກທັງວັນ. ລາວໄດ້ທັກທາຍເຮົາແຕ່ລະຄົນດ້ວຍການໂອບກອດ ແລະ ການຫອມແກ້ມສະເໝີ ແລະ ໄດ້ປ່ຽນວັນທີ່ຍາກລຳບາກ ແລະ ບາງເທື່ອກໍເປັນວັນທີ່ມີຄວາມເສຍຫາຍ ໃຫ້ເປັນເວລາທີ່ຊື່ນຊົມກັບພໍ່. ຂ້າພະເຈົ້າຢາກກັງວົນນ້ອຍໄປກວ່າ ນັ້ນນຳວຽກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ເຮັດໃຫ້ສຳເລັດໃນມື້ນັ້ນ ແລະ ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງສະຫລາດຫລາຍກວ່າ, ດັ່ງທີ່ລາວໄດ້ເຮັດ, ກັບເລື່ອງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະໄດ້ຢຸດເລື້ອຍໆ ແລະ ໄດ້ມີຄວາມສຸກກັບເວລາຂອງຄອບຄົວ ແລະ ຈະໄດ້ຂອບໃຈລາວເລື້ອຍໆທີ່ໄດ້ເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງພວກເຮົາ!
ໃຫ້ເຮົາກ່າວຄຳຊົມເຊີຍເອີ່ຍສັນລະເສີນ
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຊື່ສັດຄົນໜຶ່ງໃນສາດສະໜາຈັກ ໄດ້ແບ່ງປັນກັບຂ້າພະເຈົ້າເຖິງຄວາມກັງວົນຂອງນາງ ທີ່ໄດ້ອະທິຖານຫາຄຳຕອບເປັນເວລາດົນນານມາແລ້ວ. ນາງໄດ້ມີຄວາມກັງວົນສຳລັບເອື້ອຍນ້ອງໃນຫວອດຂອງນາງ. ນາງໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ມັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ນາງເຈັບໃຈຫລາຍພຽງໃດທີ່ສັງເກດເຫັນວ່າພວກເອື້ອຍນ້ອງເຫລົ່ານັ້ນ ບາງເທື່ອບໍ່ໃຫ້ກຽດສາມີຂອງເຂົາເຈົ້າໃນຄຳວາຈາ ຫລື ເວົ້າຂວັນສາມີຂອງຕົນ, ແມ່ນແຕ່ຕໍ່ໜ້າລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າ. ແລ້ວນາງໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ຕອນເປັນຍິງໜຸ່ມນາງໄດ້ປາດຖະໜາ ແລະ ໄດ້ອະທິຖານຢ່າງແຮງກ້າ ເພື່ອຈະໄດ້ແຕ່ງງານກັບຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດທີ່ຊອບທຳ ແລະ ສ້າງບ້ານເຮືອນທີ່ມີຄວາມສຸກກັບຊາຍຄົນນັ້ນ. ນາງໄດ້ເຕີບໂຕຂຶ້ນມາໃນບ້ານບ່ອນທີ່ແມ່ຂອງນາງ “ໄດ້ເປັນເຈົ້າກີ້ເຈົ້າການໃນບ້ານ” ແລະ ພໍ່ຂອງນາງໄດ້ຍອມຕໍ່ຄຳສັ່ງຂອງແມ່ຂອງນາງ ເພື່ອຈະໄດ້ຮັກສາຄວາມສະຫງົບຢູ່ທີ່ບ້ານ. ນາງໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າຕ້ອງມີວິທີທີ່ດີກວ່ານັ້ນ. ນາງບໍ່ເຄີຍໄດ້ເຫັນຕົວຢ່າງແບບນັ້ນໃນບ້ານທີ່ນາງໄດ້ເຕີບໂຕຂຶ້ນມາ, ແຕ່ຜ່ານການອະທິຖານຫາການຊີ້ນຳຢ່າງຈິງໃຈ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ນາງຮູ້ວິທີ ທີ່ນາງຈະສ້າງບ້ານເຮືອນກັບສາມີຂອງນາງ ບ່ອນທີ່ພຣະວິນຍານຈະຖືກຕ້ອນຮັບຢ່າງອົບອຸ່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໄປໃນບ້ານຫລັງນັ້ນແລ້ວ ແລະ ສາມາດເປັນພະຍານໄດ້ວ່າ ມັນເປັນສະຖານທີ່ທີ່ສັກສິດແທ້ໆ!
ເອື້ອຍອ້າຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ພວກເຮົາ “ກ່າວຄຳຊົມເຊີຍເອີ່ຍສັນລະເສີນ”16 ຢ່າງຕັ້ງໃຈເລື້ອຍໆຫລາຍປານໃດ?
ເຮົາອາດປະເມີນຕົວເອງໄດ້ໂດຍການຖາມຄຳຖາມສາມສີ່ຄຳ. ດ້ວຍການດັດແປງເລັກນ້ອຍ, ຄຳຖາມເຫລົ່ານີ້ກໍກ່ຽວຂ້ອງກັບເຮົາທັງຫລາຍ, ບໍ່ວ່າເຮົາໄດ້ແຕ່ງງານແລ້ວ ຫລື ຍັງເປັນໂສດ, ບໍ່ວ່າສະຖານະການໃນບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາອາດເປັນແບບໃດກໍຕາມ.
-
ເມື່ອໃດເປັນເທື່ອສຸດທ້າຍ ທີ່ເຮົາໄດ້ຍ້ອງຍໍຄູ່ຄອງຂອງເຮົາຢ່າງຈິງໃຈ, ບໍ່ວ່າຈະຢູ່ສອງຕໍ່ສອງ ຫລື ຕໍ່ໜ້າລູກໆຂອງເຮົາ?
-
ເມື່ອໃດເປັນເທື່ອສຸດທ້າຍ ທີ່ເຮົາໄດ້ຂອບໃຈ, ສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່, ຫລື ໄດ້ອ້ອນວອນດ້ວຍສັດທາເພື່ອຄູ່ຄອງຂອງເຮົາໃນການອະທິຖານ?
-
ເມື່ອໃດເປັນເທື່ອສຸດທ້າຍ ທີ່ເຮົາໄດ້ຢຸດຕົວເອງ ຈາກການເວົ້າຄຳໃດຄຳໜຶ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຮູ້ວ່າຈະເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຈັບປວດເສຍໃຈ.
-
ເມື່ອໃດເປັນເທື່ອສຸດທ້າຍ ທີ່ເຮົາໄດ້ຂໍໂທດ ແລະ ຂໍອະໄພຢ່າງຖ່ອມຕົນ—ໂດຍບໍ່ໄດ້ຕື່ມຄຳທີ່ວ່າ “ຖ້າຫາກເຈົ້າໄດ້ເຮັດ” ຫລື “ແຕ່ຖ້າຫາກເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດ” ອັນນັ້ນອັນນີ້?
-
ເມື່ອໃດເປັນເທື່ອສຸດທ້າຍ ທີ່ເຮົາໄດ້ເລືອກທີ່ຈະມີຄວາມສຸກ ແທນທີ່ເນັ້ນວ່າຕົນເປັນຜູ້ “ຖືກ”?
ບັດນີ້, ຖ້າຫາກຄຳຖາມໃດໜຶ່ງເຮັດໃຫ້ທ່ານບໍ່ສະບາຍໃຈ ຫລື ຮູ້ສຶກຜິດ, ຂໍໃຫ້ຈົດຈຳສິ່ງທີ່ ແອວເດີ ເດວິດ ເອ ແບ໊ດນາ ໄດ້ສອນວ່າ “ຜົນສະທ້ອນທີ່ຄວາມຮູ້ສຶກຜິດມີຕໍ່ວິນຍານຂອງເຮົາ ກໍຄ້າຍຄືກັນກັບຜົນສະທ້ອນທີ່ ຄວາມເຈັບປວດມີຕໍ່ຮ່າງກາຍຂອງເຮົາ.”17
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນເຮົາທຸກຄົນໃຫ້ເຊື່ອຟັງຄຳອ້ອນວອນທີ່ຈິງໃຈຂອງ ແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນວ່າ: “ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ໃນການສະແຫວງຫານິລັນດອນທີ່ຍາວນານນີ້ ທີ່ຈະກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງພະຍາຍາມເປັນຊາຍ ແລະ ຍິງທີ່ ‘ດີພ້ອມ’ ວ່າຢ່າງນ້ອຍໃນທາງໜຶ່ງ—ໂດຍບໍ່ໄດ້ເຮັດຜິດທາງວາຈາ, ຫລື ເມື່ອກ່າວເປັນທາງບວກກໍຄື, ໂດຍການເວົ້າດ້ວຍວາຈາໃໝ່, ດ້ວຍວາຈາຂອງເຫລົ່າທູດ.”18
ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຈັດຕຽມສຳລັບໂອກາດທີ່ຈະກ່າວປາໄສໃນວັນນີ້, ພຣະວິນຍານໄດ້ສອນຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາທີ່ຈະກ່າວຖ້ອຍຄຳ ແຫ່ງຄວາມເມດຕາຫລາຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ ຕໍ່ຄູ່ຄອງທີ່ທະນຸຖະໜອມຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ກ່ຽວກັບລາວ, ເພື່ອຈະໃຫ້ກຳລັງໃຈຜູ້ຊາຍໃນຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ສະແດງຄວາມກະຕັນຍູສຳລັບວິທີທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ບັນລຸບົດບາດທີ່ສູງສົ່ງ ແລະ ຕື່ມເຕັມຂອງເຂົາເຈົ້າ. ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາທີ່ຈະຕິດຕາມສຸພາສິດທີ່ວ່າ “ເຈົ້າຍົກເຮົາຂຶ້ນ ແລະ ເຮົາຍົກເຈົ້າຂຶ້ນ, ແລະ ພວກເຮົາຈະກ້າວຂຶ້ນໄປໜ້າດ້ວຍກັນ.”
ພວກທ່ານຈະຮ່ວມມືກັບຂ້າພະເຈົ້າບໍ ໃນການສະແຫວງຫາຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ໃຫ້ສອນເຮົາເຖິງວິທີທີ່ເຮົາຈະສາມາດໃຫ້ກຳລັງໃຈກັນແລະກັນດີກວ່ານີ້ ໃນບົດບາດທີ່ຕື່ມເຕັມຂອງເຮົາ ໃນຖານະບຸດ ແລະ ທິດາແຫ່ງພັນທະສັນຍາ ຂອງພຣະບິດາມານດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ?
ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ຜ່ານອຳນາດທີ່ເຮັດໃຫ້ສາມາດຂອງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ສັດທາຂອງເຮົາໃນພຣະອົງ, ເຮົາຈະສາມາດເຮັດສິ່ງນີ້ໄດ້. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າເຮົາຈະໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະອົງ ໃຫ້ຊ່ອຍເຫລືອເຮົາຊ່ອຍເຫລືອກັນແລະກັນ ດຳລົງຊີວິດຢ່າງມີຄວາມສຸກ ແລະ ຊົ່ວນິລັນດອນ ຂະນະທີ່ເຮົາກ້າວຂຶ້ນໄປໜ້າດ້ວຍກັນ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.