ສຽງຕັກເຕືອນ
ເຖິງແມ່ນວ່າສາດສະດາຈະຮູ້ສຶກວ່າ ມັນເປັນໜ້າທີ່ຂອງເພິ່ນທີ່ຈະຕັກເຕືອນ, ແຕ່ມັນກໍເປັນໜ້າທີ່ຂອງຄົນອື່ນຄືກັນ.
ສາດສະດາເອເຊກຽນ ໄດ້ເກີດປະມານຊາວປີ ກ່ອນ ລີໄຮ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເພິ່ນໄດ້ອອກຈາກເຢຣູຊາເລັມໄປ. ໃນ 597 ປີ ກ່ອນຄຣິສຕະສັກກະລາດ, ຕອນອາຍຸ 25 ປີ, ເອເຊກຽນໄດ້ເປັນຄົນໜຶ່ງໃນຈຳນວນຫລາຍໆຄົນ ທີ່ເນບູກາເນັດຊາໄດ້ຈັບໄປເປັນຊະເລີຍທີ່ບາບີໂລນ, ແລະ ຕາມທີ່ເຮົາຮູ້ຈັກ, ເພິ່ນໄດ້ອາໄສຢູ່ທີ່ນັ້ນຕະຫລອດຊີວິດຂອງເພິ່ນ.1 ເພິ່ນໄດ້ມາຈາກເຊື້ອສາຍຂອງປະໂລຫິດແຫ່ງອາໂຣນ, ແລະ ເມື່ອເພິ່ນມີອາຍຸ 30 ປີ, ເພິ່ນກໍໄດ້ກາຍເປັນສາດສະດາ.2
ໃນການມອບໝາຍເອເຊກຽນ, ພຣະເຢໂຮວາ ໄດ້ໃຊ້ການປຽບທຽບຂອງຄົນເຝົ້າຍາມ.
“ເມື່ອ [ຄົນເຝົ້າຍາມ] ເຫັນສັດຕູມາໃກ້ ລາວຈະເປົ່າແກປຸກເຕືອນທຸກໆຄົນ;
“ຖ້າຄົນໜຶ່ງໄດ້ຍິນສຽງແກ ແຕ່ບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ສຽງປຸກເຕືອນ ສັດຕູກໍຈະມາຂ້າຄົນນັ້ນເສຍ ແລ້ວລາວກໍຈະຖືກປະນາມເພາະການຕາຍນັ້ນ.”3
ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ, “ແຕ່ຖ້າຄົນເຝົ້າຍາມເຫັນສັດຕູພວມມາ ແລະ ບໍ່ເປົ່າແກປຸກເຕືອນ ສັດຕູກໍຈະມາຂ້າຄົນທັງຫລາຍຖິ້ມ, ... ເຮົາກໍຈະຖືວ່າການຕາຍນັ້ນເປັນຄວາມຜິດຂອງຜູ້ເຝົ້າຍາມ.”4
ແລ້ວ ໂດຍກ່າວຕົງໆຕໍ່ເອເຊກຽນ, ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ປະກາດວ່າ, “ບັດນີ້ມະນຸດເອີຍ, ເຮົາແຕ່ງຕັ້ງເຈົ້າໃຫ້ເປັນຜູ້ເຝົ້າຍາມຊົນຊາດອິດສະຣາເອນ; ເຈົ້າຕ້ອງນຳຄຳຕັກເຕືອນທີ່ເຮົາໄດ້ມອບໃຫ້ເຈົ້ານັ້ນໄປບອກພວກເຂົາ.”5 ຄຳຕັກເຕືອນນັ້ນກໍແມ່ນ ໃຫ້ຫັນໜ້າໜີຈາກບາບ.
“ຖ້າເຮົາປະກາດວ່າຄົນຊົ່ວຜູ້ໜຶ່ງພວມຈະຕາຍ, ແຕ່ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຕັກເຕືອນລາວໃຫ້ປ່ຽນທິດທາງເພື່ອຊ່ວຍຊີວິດຂອງຕົນໄວ້; ແລ້ວລາວກໍຈະຕາຍເສຍທັງໆທີ່ຍັງເປັນຄົນບາບຢູ່; ເຮົາຈະຖືວ່າການຕາຍຂອງຄົນນັ້ນ ເປັນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງເຈົ້າ.
“ຖ້າເຈົ້າຕັກເຕືອນຄົນຊົ່ວຜູ້ໜຶ່ງ ແລະ ລາວບໍ່ເຊົາເຮັດບາບ, ລາວກໍຈະຕາຍທັງໆທີ່ຍັງເປັນຄົນບາບຢູ່; ແຕ່ເຈົ້າເອງຈະລອດຊີວິດ. ...
“ເຮົາອາດຈະຕັກເຕືອນຄົນຊົ່ວຜູ້ໜຶ່ງວ່າລາວຈະຕ້ອງຕາຍ; ແຕ່ຖ້າລາວເຊົາເຮັດບາບ ແລະ ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ດີງາມ; …
“ເຮົາຈະອະໄພການບາບທີ່ລາວໄດ້ເຮັດນັ້ນ ແລະ ລາວຈະມີຊີວິດ ເພາະລາວໄດ້ເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ດີງາມ.”6
ເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າສົນໃຈ ທີ່ການຕັກເຕືອນນີ້ກໍກ່ຽວພັນກັບຄົນຊອບທຳນຳອີກ. “ເຮົາອາດສັນຍາວ່າຈະໃຫ້ຊີວິດແກ່ຄົນດີຜູ້ໜຶ່ງ, ແຕ່ຖ້າລາວເລີ່ມຄິດວ່າ ການກະທຳດີຂອງລາວທີ່ຜ່ານມານັ້ນພຽງພໍແລ້ວ ແລະ ເລີ່ມເຮັດບາບເຮົາຈະບໍ່ລະນຶກເຖິງການດີໃດໆທີ່ລາວໄດ້ເຮັດມານັ້ນ; ລາວຈະຕ້ອງຕາຍເພາະການບາບຂອງລາວ.”7
ໂດຍການອ້ອນວອນກັບລູກໆຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຈົ້າບອກເອເຊກຽນວ່າ, “ຈົ່ງບອກເຂົາວ່າ, ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ກ່າວວ່າ, ເຮົາມີຊີວິດຢູ່ຢ່າງແນ່ແທ້ ເຮົາຈະບໍ່ດີໃຈເມື່ອເຫັນຄົນບາບຜູ້ໜຶ່ງຕາຍໄປ; ເຮົາຈະດີໃຈຫລາຍກວ່າເມື່ອເຫັນລາວເຊົາເຮັດບາບ ແລະ ມີຊີວິດຢູ່. ຊາດອິດສະຣາເອນເອີຍ, ເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າຈຶ່ງຢາກຕາຍ?”8
ແທນທີ່ຈະຕື່ນເຕັ້ນທີ່ຈະກ່າວໂທດເຮົາ, ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາສະແຫວງຫາຄວາມສຸກຂອງເຮົາ ແລະ ອ້ອນວອນໃຫ້ເຮົາກັບໃຈ, ໂດຍທີ່ຮູ້ເປັນຢ່າງດີວ່າ “ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍບໍ່ເຄີຍເປັນ [ແລະ ຈະບໍ່ເປັນ] ຄວາມສຸກເລີຍ.”9 ສະນັ້ນເອເຊກຽນ ແລະ ສາດສະດາທຸກໆທ່ານແຕ່ກ່ອນໜ້ານັ້ນ ແລະ ຕໍ່ຈາກນັ້ນ, ຈຶ່ງໄດ້ກ່າວພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າອອກມາຈາກຄວາມຮູ້ສຶກຈາກສ່ວນເລິກຂອງໃຈ, ໄດ້ຕັກເຕືອນທຸກໆຄົນໃຫ້ຫັນໜີໄປຈາກຊາຕານ, ສັດຕູຂອງຈິດວິນຍານຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແລະ “ເລືອກເສລີພາບ ແລະ ຊີວິດນິລັນດອນ ໂດຍທາງພຣະຜູ້ເປັນກາງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງມະນຸດທັງປວງ.”10
ເຖິງແມ່ນວ່າສາດສະດາຈະຮູ້ສຶກວ່າ ມັນເປັນໜ້າທີ່ຂອງເພິ່ນທີ່ຈະຕັກເຕືອນ, ແຕ່ມັນກໍເປັນໜ້າທີ່ຂອງຄົນອື່ນຄືກັນ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ມັນເປັນໜ້າທີ່ຂອງທຸກໆຄົນຜູ້ໄດ້ຖືກເຕືອນ ທີ່ຈະເຕືອນເພື່ອນບ້ານຂອງຕົນ.11 ເຮົາ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ເຖິງແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກອັນຍິ່ງໃຫຍ່—ແລະ ພຣະບັນຍັດທີ່ກ່ຽວພັນຂອງມັນ—ຄວນຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະແບ່ງປັນຄວາມຮູ້ນັ້ນ ເພາະມັນເຮັດໃຫ້ມີຄວາມແຕກຕ່າງຫລາຍໃນຊີວິດ, ທັງໃນຊີວິດມະຕະນີ້ ແລະ ໃນຊີວິດນິລັນດອນ. ແລະ ຖ້າເຮົາຈະຖາມວ່າ, “ໃຜເປັນເພື່ອນບ້ານທີ່ເຮົາຄວນຕັກເຕືອນ?” ແນ່ນອນວ່າຈະພົບເຫັນຄຳຕອບຢູ່ໃນຄຳອຸປະມາທີ່ເລີ່ມດ້ວຍວ່າ, “ຍັງມີຊາຍຄົນໜຶ່ງ ລົງຈາກນະຄອນເຢຣູຊາເລັມໄປຍັງເມືອງເຢຣິໂກ ແລະ ຕົກຢູ່ໃນກຳມືຂອງພວກນັກປຸ້ນ, [ແລະ ອື່ນໆຕໍ່ໆໄປ].”12
ເມື່ອພິຈາລະນາຄຳອຸປະມາເລື່ອງໄທຊາມາເຣຍຜູ້ໃຈດີໃນສະພາບນີ້ ມັນກໍເຕືອນໃຈເຮົາວ່າຄຳຖາມທີ່ວ່າ “ໃຜເປັນເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາ?” ແມ່ນກ່ຽວພັນກັບພຣະບັນຍັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ສອງຂໍ້ທີ່ວ່າ: “ຈົ່ງຮັກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ອົງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າ ດ້ວຍສຸດໃຈ ດ້ວຍສຸດຈິດ, ດ້ວຍສຸດກຳລັງ ແລະ ດ້ວຍສຸດຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າ; ແລະ ຈົ່ງຮັກເພື່ອນບ້ານເໝືອນຮັກຕົນເອງ.”13 ປັດໃຈທີ່ຊຸກຍູ້ໃຫ້ປະກາດສຽງຕັກເຕືອນນັ້ນຄືຄວາມຮັກ—ຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ເພື່ອນມະນຸດ. ການຕັກເຕືອນຄືການດູແລ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າສອນວ່າ ມັນຄວນຖືກປະຕິບັດ ດ້ວຍຄວາມນິ້ມນວນ ແລະ ດ້ວຍຄວາມອ່ອນໂຍນ14 ແລະ ໂດຍການຊັກຊວນ, ໂດຍຄວາມອົດກັ້ນ, ໂດຍຄວາມອ່ອນໂຍນ … , ແລະ ໂດຍຄວາມຮັກອັນບໍ່ແກ້ງເຮັດ.15 ມັນອາດເປັນເລື່ອງທີ່ຮີບຮ້ອນ, ດັ່ງເຊັ່ນເມື່ອເຮົາເຕືອນລູກໆວ່າບໍ່ໃຫ້ເອົາມືວາງໃສ່ໄຟ. ມັນຕ້ອງແຈ່ມແຈ່ງ ແລະ ບາງເທື່ອແບບເດັດດ່ຽວ. ເປັນບາງໂອກາດ, ການຕັກເຕືອນອາດມາໃນຮູບແບບຂອງການຕິຕຽນ ເມື່ອໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນໂດຍພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ,”16 ແຕ່ມັນຕ້ອງຖືກຕັ້ງຢູ່ໃນຄວາມຮັກ.
ແນ່ນອນວ່າຄວາມຮັກຈະບັງຄັບພໍ່ແມ່ໃຫ້ຕັກເຕືອນ “ເພື່ອນບ້ານ” ທີ່ໃກ້ຄຽງທີ່ສຸດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ນັ້ນຄື ລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າເອງ. ນີ້ໝາຍເຖິງການສັ່ງສອນ ແລະ ການເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຈິງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ. ມັນໝາຍເຖິງການສອນຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດໃຫ້ແກ່ລູກໆ ດັ່ງເຊັ່ນ: ສັດທາ, ການກັບໃຈ, ບັບຕິສະມາ, ແລະ ຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.17 ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເຕືອນພໍ່ແມ່ວ່າ, ພຣະອົງໄດ້ບັນຊາພໍ່ແມ່ໃຫ້ລ້ຽງດູລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າໃນຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຈິງ.18
ສ່ວນປະກອບທີ່ຈຳເປັນຂອງໜ້າທີ່ການເປັນພໍ່ແມ່ທີ່ຈະເຕືອນ ບໍ່ພຽງແຕ່ຈະບັນຍາຍເຖິງຜົນສະທ້ອນທີ່ໂສກເສົ້າຂອງບາບເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ເຖິງຄວາມສຸກທີ່ມາຈາກການດຳເນີນໄປໃນການເຊື່ອຟັງພຣະບັນຍັດ. ຂໍໃຫ້ລະນຶກເຖິງຖ້ອຍຄຳຂອງເອໂນດ ກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ໄດ້ນຳເພິ່ນໃຫ້ສະແຫວງຫາພຣະເຈົ້າ, ຮັບເອົາການປົດບາບ, ແລະ ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສວ່າ:
“ຈົ່ງເບິ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປລ່າສັດຢູ່ໃນປ່າ; ແລະ ຄຳເວົ້າຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນຈາກບິດາເລື້ອຍໆກ່ຽວກັບຊີວິດນິລັນດອນ, ແລະ ຄວາມສຸກຂອງໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າ, ໄດ້ຝັງເລິກຢູ່ໃນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
“ແລະ ຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າຫິວໂຫຍ; ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄຸເຂົ່າລົງຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິຖານ ແລະ ອ້ອນວອນຕໍ່ພຣະອົງຢ່າງສຸດກຳລັງ.”19
ເປັນເພາະຄວາມຮັກທີ່ດີພ້ອມ ແລະ ຄວາມຫ່ວງໃຍຂອງພຣະອົງທີ່ມີຕໍ່ຄົນອື່ນ ແລະ ຄວາມສຸກຂອງເຂົາເຈົ້າ, ພຣະເຢຊູຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ລັ່ງເລທີ່ຈະຕັກເຕືອນ. ໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະອົງ, “ພຣະເຢຊູກໍເລີ່ມຕົ້ນປ່າວປະກາດວ່າ, ຈົ່ງຖິ້ມໃຈເກົ່າເອົາໃຈໃໝ່ ເພາະວ່າລາຊາອານາຈັກສະຫວັນມາໃກ້ແລ້ວ.”20 ເພາະພຣະອົງຮູ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນເສັ້ນທາງໃດໆ ກໍຈະນຳໄປສູ່ສະຫວັນ, ພຣະອົງຈຶ່ງໄດ້ບັນຊາວ່າ:
“ຈົ່ງເຂົ້າໄປທາງປະຕູຄັບ: ເພາະປະຕູເຂົ້າໄປນະລົກກໍກວ້າງ ແລະ ທາງທີ່ນຳໄປສູ່ທີ່ນັ້ນກໍງ່າຍ ແລະ ຄົນທີ່ເດີນໄປຕາມທາງນັ້ນກໍມີຫລວງຫລາຍ:
“ແຕ່ປະຕູທີ່ນຳໄປສູ່ຊີວິດກໍຄັບ ແລະ ທາງທີ່ນຳໄປສູ່ທີ່ນັ້ນກໍແຄບ ແລະ ຄົນທີ່ພົບທາງນັ້ນກໍມີໜ້ອຍ.”21
ພຣະອົງໄດ້ອຸທິດເວລາໃຫ້ແກ່ຄົນບາບ ໂດຍກ່າວວ່າ, “ເຮົາບໍ່ໄດ້ມາເພື່ອເອີ້ນເອົາຄົນສິນທຳ ແຕ່ມາເພື່ອເອີ້ນເອົາຄົນນອກສິນທຳໃຫ້ຖິ້ມໃຈເກົ່າເອົາໃຈໃໝ່.”22
ກ່ຽວກັບບັນດາທຳມະຈານ, ຟາຣີຊາຍ, ແລະ ຊາດູກາຍ, ພຣະເຢຊູກໍແນວແນ່ໃນການປະນາມຄວາມໜ້າຊື່ໃຈຄົດຂອງພວກເຂົາ. ພຣະຄຳຕັກເຕືອນ ແລະ ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງກໍກົງໄປກົງມາວ່າ: “ວິບັດແກ່ເຈົ້າ ພວກທຳມະຈານ ແລະ ພວກຟາຣີຊາຍ, ຄົນໜ້າຊື່ໃຈຄົດ! ດ້ວຍວ່າ, ພວກເຈົ້າແບ່ງຜັກຫອມລາບ, ຜັກຊີ, ແລະ ຂີ້ໝິ້ນເປັນສິບສ່ວນ, ເອົາສ່ວນໜຶ່ງເປັນຂອງຖວາຍ. ແຕ່ສ່ວນຂໍ້ສຳຄັນຂອງກົດບັນຍັດ ຄືຄວາມຍຸດຕິທຳ, ຄວາມເມດຕາ, ຄວາມສັດຊື່ນັ້ນໄດ້ປະເສຍ ແມ່ນສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແຫລະ ທີ່ພວກເຈົ້າຄວນປະຕິບັດຢູ່ໂດຍບໍ່ຕ້ອງປະຖິ້ມສິ່ງອື່ນນັ້ນ.”23 ແນ່ນອນວ່າບໍ່ມີຄົນໃດຈະກ່າວຫາວ່າພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດບໍ່ໄດ້ຮັກພວກທຳມະຈານ ແລະ ພວກຟາຣີຊາຍເຫລົ່ານີ້—ໃນທີ່ສຸດພຣະອົງກໍໄດ້ທົນທຸກທໍລະມານ ແລະ ໄດ້ສິ້ນພຣະຊົນເພື່ອຊ່ວຍພວກເຂົາໃຫ້ລອດຄືກັນ. ແຕ່ເພາະພຣະອົງຮັກພວກເຂົາ, ພຣະອົງຈຶ່ງບໍ່ສາມາດປ່ອຍໃຫ້ພວກເຂົາດຳລົງຊີວິດຂອງພວກເຂົາຕໍ່ໄປໃນບາບ ໂດຍທີ່ບໍ່ຕັກເຕືອນພວກເຂົາຢ່າງແຈ້ງຊັດ. ຜູ້ສັງເກດການຄົນໜຶ່ງໄດ້ບັນທຶກໄວ້ວ່າ, “ພຣະເຢຊູໄດ້ສອນຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະອົງໃຫ້ກະທຳດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທຳ: ທີ່ຈະຕ້ອນຮັບທຸກຄົນ ແລະ ຈະສອນກ່ຽວກັບບາບນຳອີກ, ເພາະຄວາມຮັກຮຽກຮ້ອງການຕັກເຕືອນຜູ້ຄົນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຈັບປວດ.”24
ບາງເທື່ອຜູ້ຄົນກໍບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຄົນທີ່ເປັ່ງສຽງກ່າວຕັກເຕືອນ ເພາະເຂົາຖືວ່າຄົນເຫລົ່ານັ້ນເປັນຄົນມັກຕັດສິນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ກົງກັນຂ້າມ, ຜູ້ທີ່ອ້າງວ່າຄວາມຈິງນັ້ນຂຶ້ນຢູ່ກັບທັດສະນະຂອງຄົນ ແລະ ມາດຕະຖານທາງສິນທຳເປັນເລື່ອງຂອງຄວາມເລືອກມັກ ສ່ວນຫລາຍແລ້ວຈະເປັນຄົນກຸ່ມດຽວທີ່ວິຈານຜູ້ຄົນທີ່ບໍ່ຍອມຮັບສິ່ງທີ່ສັງຄົມໃນປະຈຸບັນພິຈາລະນາວ່າເປັນ “ຄວາມຄິດທີ່ຖືກຕ້ອງ.” ນັກປະພັນຄົນໜຶ່ງໄດ້ກ່າວເຖິງເລື່ອງນີ້ວ່າເປັນ “ວັດທະນະທຳຄວາມອັບອາຍ”:
“ໃນວັດທະນະທຳຄວາມຮູ້ສຶກຜິດ ທ່ານຮູ້ວ່າທ່ານດີ ຫລື ຊົ່ວ ໂດຍສິ່ງທີ່ຄວາມຮູ້ສຶກຜິດຊອບຊົ່ວດີຂອງທ່ານຮູ້ສຶກ. ໃນວັດທະນະທຳຄວາມອັບອາຍ ທ່ານຮູ້ວ່າທ່ານດີ ຫລື ຊົ່ວໂດຍສິ່ງທີ່ຊຸມຊົນຂອງທ່ານກ່າວກ່ຽວກັບທ່ານ, ໂດຍວ່າ ມັນໃຫ້ກຽດທ່ານ ຫລື ວ່າກີດກັນທ່ານ. ... [ຢູ່ໃນວັດທະນະທຳຄວາມອັບອາຍ,] ຊີວິດທີ່ຊອບທຳບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນຢູ່ກັບຫລັກທຳຂອງຄວາມຖືກ ແລະ ຄວາມຜິດ; ມັນຂຶ້ນຢູ່ກັບຄວາມຄິດເຫັນກ່ຽວກັບຜູ້ຄົນ ຫລື ສິ່ງທີ່ຄວນ ຫລື ບໍ່ຄວນຖືກກີດກັນ. ...
“… ທຸກໆຄົນກໍບໍ່ໝັ້ນໃຈເລື້ອຍໄປ ໃນລະບົບສິນທຳ ທີ່ຂຶ້ນຢູ່ກັບການເຂົ້າຮ່ວມ ແລະ ການກີດກັນ. ບໍ່ມີມາດຕະຖານທີ່ຖາວອນໃດໆ, ມີພຽງແຕ່ການຕັດສິນທີ່ປ່ຽນໄປມາຂອງຄົນທົ່ວໆໄປເທົ່ານັ້ນ. ມັນເປັນວັດທະນະທຳແບບລັກສະນະ ຄວາມນ້ອຍໃຈໄວເກີນໄປ, ສະແດງອາການໂຕ້ຕອບເກີນໄປ ແລະ ກັງວົນທາງເລື່ອງສິນທຳເກີນໄປ, ໃນໄລຍະທີ່ທຸກໆຄົນຮູ້ສຶກວ່າຖືກບັງຄັບໃຫ້ຍອມຮັບຄວາມຄິດທີ່ຄົນນິຍົມຊົມຊອບ. …
“ວັດທະນະທຳຄວາມຮູ້ສຶກຜິດ ອາດຈະຍອມຮັບໄດ້ຍາກ, ແຕ່ວ່າຢ່າງນ້ອຍທ່ານກໍສາມາດກຽດຊັງການບາບ ແລະ ຍັງຮັກຜູ້ເຮັດບາບໄດ້ຢູ່. ວັດທະນະທຳຄວາມອັບອາຍໃນປະຈຸບັນຖືກກ່າວຫາວ່າ ເຫັນຄຸນຄ່າຂອງການຍອມຮັບໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມ ແລະ ການໂຍະຍານ, ແຕ່ມັນອາດເປັນຄວາມບໍ່ມີເມດຕາປານີຕໍ່ຜູ້ຄົນທີ່ບໍ່ເຫັນພ້ອມ ແລະ ຕໍ່ຜູ້ທີ່ແຕກຕ່າງຈາກຄົນສ່ວນໃຫຍ່ກໍໄດ້.”25
ກົງກັນຂ້າມກັບສິ່ງນີ້ກໍຄື “ດານຫີນຂອງພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ,”26 ທີ່ເປັນພື້ນຖານທີ່ໝັ້ນຄົງ ແລະ ຖາວອນຂອງຄວາມຍຸດຕິທຳ ແລະ ຄຸນນະທຳ. ມັນຈະດີກວ່າຫລາຍ ທີ່ຈະມີກົດທີ່ບໍ່ປ່ຽນແປງຂອງພຣະເຈົ້າ ໂດຍທາງນັ້ນທີ່ເຮົາຈະເລືອກຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງເຮົາ ແທນທີ່ຈະຖືກເປັນຕົວປະກັນທີ່ບໍ່ແນ່ນອນ ແລະ ຄວາມໂມໂຫຮ້າຍຂອງກຸ່ມອັນຕະພານຂອງສື່ສານມວນຊົນ. ມັນຈະດີກວ່າຫລາຍ ທີ່ຈະຮູ້ຄວາມຈິງ ແທນທີ່ຈະຖືກ “ພັດໄປມາ ແລະ ຫັນເຫໄປມາດ້ວຍລົມປາກແຫ່ງຄຳສັ່ງສອນທຸກຢ່າງຂອງຄົນທີ່ຫລອກລວງ.”27 ມັນຈະດີກວ່າຫລາຍ ທີ່ຈະກັບໃຈ ແລະ ພະຍາຍາມດຳລົງຊີວິດຕາມມາດຕະຖານຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ແທນທີ່ຈະທຳທ່າວ່າບໍ່ມີຄວາມຖືກ ຫລື ຄວາມຜິດ ແລະ ຕົກທຸກທໍລະມານຢູ່ໃນບາບ ແລະ ຄວາມກິນແໜງແຄງໃຈ.
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປະກາດວ່າ ສຽງເຕືອນຈະມາເຖິງທຸກຜູ້ຄົນ, ໂດຍປາກຂອງສານຸສິດຂອງພຣະອົງ, ຜູ້ຊຶ່ງພຣະອົງເລືອກໄວ້ໃນຍຸກສຸດທ້າຍນີ້.”28 ໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ເຝົ້າຍາມ ແລະ ສານຸສິດ, ເຮົາບໍ່ສາມາດຈະຢືນຢູ່ທາງກາງກ່ຽວກັບ “ພຣະຣາຊະທານອັນສຳຄັນກວ່ານັ້ນ.”29 ເໝືອນດັ່ງເອເຊກຽນ, ເຮົາຈະຫລຽວເບິ່ງຊື່ໆບໍ່ໄດ້ ເມື່ອເຫັນສັດຕູມາໃກ້ ແລະ “ບໍ່ເປົ່າແກປຸກເຕືອນ.”30 ນີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ເຮົາຄວນເຄາະປະຕູເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາດັງໆ ຫລື ຢືນຢູ່ໃນສະຖານທີ່ສາທາລະນະ ແລະ ຮ້ອງຂຶ້ນດັງໆວ່າ, “ຈົ່ງກັບໃຈເຖີດ!” ຕາມຈິງແລ້ວ, ເມື່ອທ່ານຄິດຄັກໆແລ້ວ, ໃນພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຟື້ນຟູແລ້ວ ເຮົາມີບາງສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຕ້ອງການແທ້ໆ. ສະນັ້ນໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ ສຽງຂອງການຕັກເຕືອນຈະບໍ່ພຽງແຕ່ ເປັນດັ່ງທີ່ສຳນວນຂອງຜູ້ຂຽນເພງສັນລະເສີນ ວ່າມັນເປັນ “ສຽງທີ່ໜ້າຊື່ນຊົມ.”31
ທ່ານ ຮາວ ໂບຍ ຜູ້ບັນນາທິການຄວາມຄິດເຫັນຂອງໜັງສືພິມ Deseret News ໄດ້ອ້າງເຖິງຕົວຢ່າງຂອງຄວາມເສຍຫາຍຂອງການຄົງຢູ່ຢ່າງງຽບໆ ທີ່ມີຕໍ່ຄົນອື່ນ. ເພິ່ນໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າ ເຖິງແມ່ນວ່າຄວາມຄິດເຫັນກ່ຽວກັບການແຕ່ງງານຍັງເປັນເລື່ອງຂອງ “ການໂຕ້ວາທີທາງສະຕິປັນຍາ” ຢູ່ ລະຫວ່າງຜູ້ຄົນທີ່ມີຖານະສູງ ໃນສັງຄົມອາເມຣິກາ, ແຕ່ການແຕ່ງງານນັ້ນເອງບໍ່ໄດ້ເປັນເລື່ອງຂອງການໂຕ້ວາທີໃນການປະຕິບັດສຳລັບເຂົາເຈົ້າ. “ຜູ້ຄົນທີ່ມີຖານະສູງແຕ່ງງານກັນ ແລະ ຄົງຢູ່ໃນການແຕ່ງງານນັ້ນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກການແຕ່ງງານທີ່ທົນທານ. ... ແຕ່ ບັນຫາກໍຄືວ່າ [ເຂົາເຈົ້າ] ບໍ່ມັກຈະສັ່ງສອນສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າປະຕິບັດຕາມ.” ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຢາກ “ລົບກວນ” ຜູ້ຄົນທີ່ອາດຕ້ອງການການນຳພາທາງດ້ານສິນທຳຂອງເຂົາເຈົ້າແທ້ໆ, ແຕ່ “ບາງທີມັນເຖິງ ... ເວລາແລ້ວສຳລັບຜູ້ທີ່ມີການສຶກສາ ແລະ ຄອບຄົວທີ່ເຂັ້ມແຂງ ໃຫ້ເຊົາທຳທ່າເປັນຄົນກາງ ແລະ ເລີ່ມສັ່ງສອນສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າປະຕິບັດຕາມ ທີ່ກ່ຽວພັນກັບການແຕ່ງງານ ແລະ ການເປັນພໍ່ແມ່ ... [ແລະ] ຊ່ວຍໝູ່ເພື່ອນຊາວອາເມຣິກັນໃຫ້ເປີດໃຈຍອມຮັບຄວາມຄິດນັ້ນດ້ວຍ.”32
ພວກເຮົາໄວ້ໃຈວ່າ ພວກເຈົ້າຄົນລຸ້ນໃໝ່ໂດຍສະເພາະ, ຊາວໜຸ່ມ ແລະ ພວກໜຸ່ມສາວ ຜູ້ທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕ້ອງເພິ່ງອາໄສສຳລັບຄວາມສຳເລັດຜົນຂອງວຽກງານຂອງພຣະອົງໃນອະນາຄົດທີ່ຈະມາເຖິງ, ທີ່ຈະສະໜັບສະໜູນຄຳສອນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ມາດຕະຖານຂອງສາດສະໜາຈັກ ໃນສະຖານທີ່ສາທາລະນະ ແລະ ສະຖານທີ່ສ່ວນຕົວນຳອີກ. ຢ່າປະຖິ້ມຜູ້ຄົນທີ່ຈະຍອມຮັບເອົາຄວາມຈິງ ໃຫ້ດີ້ນລົນ ແລະ ລົ້ມເຫລວຢູ່ໃນຄວາມໂງ່ຈ້າ. ຢ່າຍິນຍອມຕໍ່ຄວາມຄິດຜິດໆຂອງການຍອມຮັບ ຫລື ຄວາມຢ້ານກົວ—ຢ້ານກົວຄວາມລຳບາກ, ຄວາມບໍ່ເຫັນພ້ອມ, ຫລື ແມ່ນແຕ່ຄວາມທຸກທໍລະມານ. ຂໍໃຫ້ຈື່ຈຳພຣະສັນຍາຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ທີ່ວ່າ:
“ເມື່ອຄົນກ່າວນິນທາ ແລະ ຂົ່ມເຫັງເຈົ້າທັງຫລາຍ ແລະ ເວົ້າຄວາມຊົ່ວອັນບໍ່ຈິງທຸກຢ່າງຕໍ່ສູ້ເຈົ້າທັງຫລາຍ ເພາະເຫັນແກ່ເຮົາ ພວກເຈົ້າກໍເປັນສຸກ.
“ຈົ່ງເປັນສຸກ ແລະ ຊົມຊື່ນຍິນດີເຖີດ: ເພາະພວກເຈົ້າມີບຳເໜັດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນສະຫວັນແລ້ວ: ບັນດາສາດສະດາໃນສະໄໝກ່ອນກໍຖືກຂົ່ມເຫັງຢ່າງດຽວກັນນີ້ແຫລະ.”33
ໃນທີ່ສຸດ, ເຮົາທຸກໆຄົນຈະຮັບຜິດຊອບຕໍ່ພຣະເຈົ້າສຳລັບທາງເລືອກຂອງເຮົາ ແລະ ຊີວິດທີ່ເຮົາດຳລົງຢູ່. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ປະກາດວ່າ: “ພຣະບິດາຂອງເຮົາໄດ້ສົ່ງເຮົາມາເພື່ອວ່າເຮົາຈະໄດ້ຖືກຍົກຂຶ້ນເທິງໄມ້ກາງແຂນ; ແລະ ຫລັງຈາກເຮົາໄດ້ຖືກຍົກຂຶ້ນເທິງໄມ້ກາງແຂນ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະໄດ້ຊັກນຳຄົນທັງຫລາຍມາຫາເຮົາ, ດັ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຖືກຍົກຂຶ້ນໂດຍມະນຸດສັນໃດ ມະນຸດກໍຈະຖືກຍົກຂຶ້ນໂດຍພຣະບິດາສັນນັ້ນ, ເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ມາຢືນຢູ່ຕໍ່ພຣະພັກຂອງເຮົາ ເພື່ອຮັບການພິພາກສາຕາມວຽກງານຂອງພວກເຂົາ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນວຽກງານດີ ຫລື ວຽກງານຊົ່ວ.”34
ໂດຍການຮັບຮູ້ເຖິງສິ່ງນີ້, ຄວາມສູງສົ່ງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະສະຫລຸບດ້ວຍຖ້ອຍຄຳຂອງ ແອວມາ, ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າເອົາມາເປັນຖ້ອຍຄຳຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງວ່າ:
“ແລະ ບັດນີ້, [ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ] ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າປາດຖະໜາຈາກສ່ວນເລິກທີ່ສຸດຂອງໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ດ້ວຍຄວາມເປັນຫ່ວງຢ່າງໃຫຍ່ຫລວງຈົນເຖິງຄວາມເຈັບປວດ, ໃຫ້ພວກທ່ານ … ປະຖິ້ມບາບຂອງພວກທ່ານເຖີດ, ແລະ ຢ່າເລື່ອນວັນແຫ່ງການກັບໃຈຂອງພວກທ່ານເລີຍ;
“ແຕ່ໃຫ້ພວກທ່ານຖ່ອມຕົວຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ແລະ ເອີ້ນຫາພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະອົງ, ແລະ ເຝົ້າເບິ່ງ ແລະ ອະທິຖານສະເໝີ, ເພື່ອພວກທ່ານຈະບໍ່ຖືກລໍ້ລວງຈົນເກີນກວ່າທີ່ພວກທ່ານຈະອົດທົນໄດ້, ແລະ ຖືກພຣະວິນຍານສັກສິດນຳພາໄປ ... ;
“ໂດຍມີສັດທາໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ; ມີຄວາມຫວັງວ່າ ພວກທ່ານຈະໄດ້ຮັບຊີວິດນິລັນດອນ; ມີຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນໃຈຂອງພວກທ່ານສະເໝີ, ເພື່ອພວກທ່ານຈະໄດ້ຖືກຍົກຂຶ້ນໃນວັນສຸດທ້າຍ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນທີ່ພັກຂອງພຣະອົງ.”35
ຂໍໃຫ້ເຮົາແຕ່ລະຄົນສາມາດກ່າວກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຄືກັນກັບດາວິດ ທີ່ວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ເກັບເລື່ອງຄວາມລອດໄວ້ສຳລັບຕົວເອງ; ຂ້ານ້ອຍກ່າວວ່າພຣະອົງສັດຊື່ ແລະ ຊ່ວຍຊູຢູ່ເລື້ອຍ: ໃນຊຸມນຸມຊົນນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ປິດບັງຄວາມສັດຊື່ ແລະ ຄວາມຮັກອັນໝັ້ນຄົງຂອງພຣະອົງຈັກເທື່ອ.”36 ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.