ຂໍ້ຄວາມ, ຄວາມໝາຍ, ແລະ ຝຸງຊົນ
ໃນສະໄໝນີ້ ຊີວິດເຮົາມີຂຶ້ນໆລົງໆຕະຫລອດ, ຂໍໃຫ້ເຮົາພະຍາຍາມຄິດເບິ່ງວ່າ ພຣະຄຣິດເປັນຈຸດສູນກາງໃນຊີວິດ, ໃນສັດທາ, ແລະ ໃນການຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ນີ້ແມ່ນທ້າວ ແຊມມີ ໂຮ ຈິງ, ອາຍຸ ເຈັດເດືອນ, ກຳລັງເບິ່ງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນຢູ່ເຮືອນຂອງລາວ ໃນເດືອນເມສາ ຜ່ານມານີ້.
ເມື່ອຮອດເວລາສະໜັບສະໜຸນປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ແລະ ເຈົ້າໜ້າທີ່ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ທັງຫລາຍ ມືຂອງທ້າວ ແຊມມີ ຖືຂວດນົມຢູ່. ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເຮັດ ຕາມທີ່ລາວສາມາດເຮັດໄດ້.
ຄື ທ້າວ ແຊມມີ ອອກສຽງແບບໃໝ່ ໂດຍການເດ່ຕີນອອກ.
ຂໍຕ້ອນຮັບທຸກທ່ານສູ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນເຄິ່ງປີ ຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ. ເພື່ອເປັນການວາງພື້ນຖານໃນການປາໄສ ກ່ຽວກັບຄວາມໝາຍຂອງການຮ່ວມຊຸມນຸມທີ່ມີຂຶ້ນສອງຄັ້ງຕໍ່ປີ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍໃຫ້ທ່ານຫວນເຖິງບັນທຶກ ຈາກພຣະທຳລູກາໃນພຣະຄຳພີໃໝ່:1
“ເມື່ອ [ພຣະເຢຊູ] ສະເດັດມາໃກ້ເມືອງເຢຣີໂກ, ມີຊາຍຕາບອດຄົນໜຶ່ງນັ່ງຂໍທານຢູ່ແຄມທາງ:
“… ເມື່ອໄດ້ຍິນສຽງປະຊາຊົນຍ່າງກາຍໄປ, ລາວກໍຖາມວ່າ ແມ່ນເລື່ອງຫຍັງກັນ.
“…ເຂົາຈຶ່ງບອກລາວວ່າແມ່ນເຢຊູໄທນາຊາເຣັດຜ່ານກາຍໄປ.
“ລາວໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, ເຢຊູບຸດດາວິດເອີຍ, ຂໍຈົ່ງເມດຕາຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ.”
ເຂົາເຈົ້າຕື່ນຄວາມກ້າຂອງລາວ ຝຸງຊົນພະຍາຍາມໃຫ້ລາວມິດຢູ່, ແຕ່ພຣະຄຳພີບອກວ່າ,“ລາວພັດຮ້ອງແຮງຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ.” ຍ້ອນລາວຮ້ອງບໍ່ຖອຍ, ເຂົາເຈົ້າເລີຍພາລາວໄປຫາພຣະເຢຊູ, ພຣະອົງໄດ້ຍິນສຽງລາວຂໍຮ້ອງດ້ວຍສັດທາ ໃຫ້ປົວຕາບອດຂອງຕົນໃຫ້ຫາຍ.2
ທຸກເທື່ອທີ່ຂ້າພະເຈົ້າອ່ານເລື່ອງນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຊຶ້ງໃຈກັບເຫດການໂດດເດັ່ນເລັກນ້ອຍນີ້. ເຮົາສາມາດຮູ້ໄດ້ວ່າ ຊາຍຜູ້ນັ້ນມີຄວາມທຸກໃຈ. ມັນເໝືອນກັບວ່າ ເຮົາໄດ້ຍິນລາວຮ້ອງສຽງດັງ ໃຫ້ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດສົນໃຈລາວ. ເຮົາຍິ້ມ ເມື່ອລາວບໍ່ຍອມມິດ—ຕາມຈິງແລ້ວ, ລາວແຮ່ງຮ້ອງດັງ ຂຶ້ນ ເມື່ອຄົນອື່ນໆບອກລາວໃຫ້ ຄ່ອຍລົງ. ມັນແມ່ນເລື່ອງທີ່ດີງາມກ່ຽວກັບສັດທາແຫ່ງຄວາມຕັ້ງໃຈເດັດດ່ຽວ. ເໝືອນດັ່ງການອ່ານພຣະຄຳພີທັງໝົດ, ຖ້າເຮົາອ່ານຫລາຍເທົ່າໃດ, ເຮົາກໍຈະພົບແບບນີ້ຫລາຍເທົ່ານັ້ນ.
ສິ່ງໜຶ່ງ ທີ່ຕຳໃຈຂ້າພະເຈົ້າຫວ່າງບໍ່ດົນມານີ້ ຄືຊາຍຄົນນີ້ມີສັນຊາດຕະຍານດີ ໂດຍການມີຜູ້ຄົນທີ່ຢັ່ງຮູ້ທາງວິນຍານຢູ່ອ້ອມລາວ. ສິ່ງໂດດເດັ່ນຂອງເລື່ອງນີ້ ແມ່ນອີງຕາມ ຊາຍ ແລະ ຍິງ ບໍ່ບອກຊື່ຫລາຍຄົນ ເມື່ອມີຄົນຖາມເຂົາເຈົ້າວ່າ “ແມ່ນເລື່ອງຫຍັງກັນ?” ຈົ່ງນຶກພາບເບິ່ງດູວ່າ ແມ່ນຫຍັງຄືເຫດຜົນຂອງການຮ້ອງດັງໆ ເຂົາເຈົ້າຕອບວ່າແມ່ນຍ້ອນພຣະເຢຊູ ເພາະວ່າພຣະອົງເປັນບຸກຄົນທີ່ສຳຄັນ. ການສົນທະນາເລັກນ້ອຍນັ້ນ ເປັນບົດຮຽນໃຫ້ເຮົາທຸກຄົນ. ໃນເລື່ອງຂອງສັດທາ ແລະ ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນ, ຖ້າມີຄຳຖາມ ມັນຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາໄປຖາມຜູ້ທີ່ຮູ້ຄຳຕອບແທ້ໆ! “ຄົນຕາບອດ ຈູງຄົນຕາບອດໄດ້ບໍ?” ພຣະເຢຊູເຄີຍຖາມແນວນັ້ນ. “[ຖ້າເປັນແນວນັ້ນ,] ທັງສອງຄົນຊິບໍ່ຕົກລົງຮ່ອງບໍ?”3
ຈຸດປະສົງຂອງພວກເຮົາໃນກອງປະຊຸມເຫລົ່ານີ້ ແມ່ນເພື່ອໃຫ້ທຸກຄົນໄດ້ເສີມສ້າງສັດທາ ແລະ ຄວາມໝັ້ນໃຈ. ເມື່ອທ່ານມາຮ່ວມກັບພວກເຮົາໃນວັນນີ້, ທ່ານຈະຮູ້ວ່າທຸກຄົນໄດ້ສະແຫວງຫາສິ່ງດຽວກັນ. ໃຫ້ຫລຽວເບິ່ງຮອບໆທ່ານ. ໃນບໍລິເວນນີ້ ທ່ານຈະເຫັນຫລາຍຄອບຄົວໃນທຸກຂະໜາດມາຈາກທຸກທິດທາງ. ໝູ່ເພື່ອນເກົ່າມາພໍ້ກັນ ກໍດີໃຈ ແລ້ວກອດກັນ, ກຸ່ມນັກຮ້ອງປະສານສຽງກໍກຳລັງອຸ່ນເຄື່ອງ, ແລະ ຄົນປະທ້ວງກໍຮ້ອງປະທ້ວງຈາກບ່ອນທີ່ຕົນໂປດປານ. ຜູ້ສອນສາດສະໜາລຸ້ນເກົ່າ ກໍຊອກຄູ່ສອນເກົ່າ ຂະນະທີ່ຜູ້ສອນສາດສະໜາລຸ້ນກັບມາໃໝ່ກໍຊອກຄູ່ ໃໝ່ ຄືເນື້ອຄູ່ (ຫັ້ນນ່າ!). ແລ້ວຖ່າຍຮູບດຸເດືອດ ແມ່ນບໍ? ໂອ້ຍ ມາຊ່ວຍແດ່ເດີ້! ຜູ້ໃດກໍມີມືຖືໝົດທຸກຄົນ, ເຮົາປ່ຽນຈາກ “ສະມາຊິກທຸກຄົນ ເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາ” ກາຍເປັນ “ສະມາຊິກທຸກຄົນ ເປັນມືກ້ອງ.” ທ່າມກາງຄວາມປັ່ນປ່ວນ ມ່ວນຊື່ນນັ້ນ ເຮົາສາມາດຖາມໄດ້ວ່າ “ນີ້ແມ່ນ ເລື່ອງຫຍັງກັນ?”
ຕາມເລື່ອງໃນພຣະຄຳພີໃໝ່ ແມ່ນວ່າ ຜູ້ໃດເຂົ້າໃຈກໍຈະຮູ້, ເຖິງວ່າກອງປະຊຸມນີ້ມີຫລາຍສິ່ງຫລາຍຢ່າງໃຫ້ເຮົາຮຽນຮູ້ຕາມທຳນຽມແລ້ວ ແຕ່ມັນຈະບໍ່ມີຄວາມໝາຍຫຍັງ ນອກຈາກວ່າເຮົາເນັ້ນພຣະເຢຊູເປັນຈຸດສູນກາງຂອງສິ່ງທັງໝົດນີ້. ເພື່ອເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ເຮົາສະແຫວງຫາ, ຄືການປິ່ນປົວທີ່ພຣະອົງໄດ້ສັນຍາໄວ້, ຊຶ່ງຢ່າງໃດເຮົາກໍຮູ້ແລ້ວວ່າຄວາມວິເສດນັ້ນຢູ່ບ່ອນນີ້, ເຮົາຕ້ອງຜ່ານຄວາມອົນລະຫົນ—ແບບມ່ວນຊື່ນນັ້ນ—ແລ້ວມຸ່ງໜ້າຫາພຣະອົງ. ທຸກຄຳອະທິຖານຈາກຜູ້ປາໄສທຸກທ່ານ, ທຸກຄວາມຫວັງຂອງຜູ້ທີ່ຮ້ອງເພງທັງໝົດ, ແຂກທຸກຄົນທີ່ໃຫ້ຄວາມເຄົາລົບ—ທຸກຢ່າງນີ້ ແມ່ນອຸທິດໄວ້ເພື່ອເຊື້ອເຊີນພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງ ຊຶ່ງເປັນປະມຸກຂອງສາດສະໜາຈັກນີ້—ເປັນພຣະຄຣິດທີ່ຊົງພຣະຊົນຢູ່, ເປັນພຣະເມສານ້ອຍຂອງພຣະເຈົ້າ, ເປັນອົງສັນຕິລາດ.
ແຕ່ເຮົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຢູ່ໃນສູນກາງປະຊຸມໃຫຍ່ ເພື່ອຊອກຫາພຣະອົງ. ເມື່ອເດັກນ້ອຍອ່ານພຣະຄຳພີມໍມອນເປັນເທື່ອທຳອິດ ແລະ ເຂົາໄດ້ຕິດໃຈໃນຄວາມກ້າຫານຂອງອາບິນາໄດ ຫລື ການເດີນທັບຂອງນັກຮົບໜຸ່ມ 2,000 ຄົນ ເຮົາສາມາດເພີ່ມໃສ່ອີກວ່າ ພຣະເຢຊູເປັນຈຸດສູນກາງໃນປຶ້ມທີ່ດີເລີດພວກນີ້ສະເໝີ, ພຣະອົງຄືກັບວ່າຢືນເປັນຮູບປັ້ນມະຫຶມາໃນທຸກໆໜ້າ ຊຶ່ງພຣະອົງເປັນຜູ້ເຊື່ອມຕໍ່ກັບທຸກຄົນທີ່ສົ່ງເສີມສັດທາໃນຕະຫລອດປຶ້ມນັ້ນ.
ເຊັ່ນດຽວກັນ, ເມື່ອໝູ່ເພື່ອນຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບສາດສະໜາຂອງເຮົາ, ເຂົາເຈົ້າອາດຈະຮູ້ສຶກຮັບມືບໍ່ໄຫວກັບສິ່ງແປກໃໝ່ ແລະ ຄຳສັບແປກໆໃນການປະຕິບັດທາງສາດສະໜາຂອງເຮົາ—ເຊັ່ນມີຂໍ້ຈຳກັດໃນເລື່ອງອາຫານການກິນ, ພັດສະດຸໃນການເພິ່ງພາຕົນເອງ, ການໄປເດີນປ່າແບບຜູ້ບຸກເບີກ, ແລະ ມີບັນທຶກເຊື້ອສາຍຄອບຄົວເປັນລະບົບດິຈິຕັນ, ມີສູນສະເຕກຕ່າງໆ ຊຶ່ງບາງຄົນກໍຄິດວ່າເປັນບ່ອນກິນຊີ້ນສະເຕກປີ້ງອັນແຊບໆ, ແບບເຄິ່ງສຸກ ເຄິ່ງດິບ. ເມື່ອໝູ່ໃໝ່ຂອງເຮົາໄດ້ເຫັນສິ່ງແປກໃໝ່ແລ້ວ ເຮົາຕ້ອງນຳທາງເຂົາເຈົ້າຜ່ານການສັບສົນນີ້, ແລ້ວຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍຂອງສິ່ງທັງປວງ, ເຊັ່ນ ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ອັນນິລັນດອນ—ຄວາມຮັກຂອງພຣະບິດາມານດາແຫ່ງສະຫວັນ, ຂອງຂັວນແຫ່ງການຊົດໃຊ້ຈາກພຣະບຸດທີ່ສູງສົ່ງ, ການນຳພາອັນປອບໂຍນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ການຟື້ນຟູຄວາມຈິງທັງໝົດນີ້ ແລະ ຫລາຍໆຢ່າງກວ່ານັ້ນ ໃນຍຸກສຸດທ້າຍ.
ເມື່ອຄົນໃດຄົນໜຶ່ງ ໄປພຣະວິຫານສັກສິດເທື່ອທຳອິດ, ເຂົາເຈົ້າອາດຈະຕົກຕະລຶງກັບປະສົບການນັ້ນ. ໜ້າທີ່ຂອງເຮົາ ແມ່ນເພື່ອຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າ ສັນຍາລັກອັນສັກສິດ ແລະ ພິທີການທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນ, ເຄື່ອງນຸ່ງໃນພິທີ ແລະ ພາບສະເໜີຕ່າງໆ, ບໍ່ແມ່ນພາຫັນເຫຈາກພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ແຕ່ຊ່ວຍໃຫ້ໃສ່ໃຈຕໍ່ພຣະອົງ ຜູ້ຊຶ່ງເຮົານະມັດສະການ. ພຣະວິຫານເປັນບ້ານຂອງພຣະອົງ, ແລະ ພຣະອົງຄວນເປັນຜູ້ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຈິດໃຈຂອງເຮົາ—ນີ້ຄືຄຳສອນອັນໜ້ານັບຖືຂອງພຣະຄຣິດ ຊຶ່ງຊາບຊຶມເຂົ້າທົ່ວທຸກສ່ວນຂອງເຮົາ ເໝືອນດັ່ງໄດ້ຊາບຊຶມໄປທົ່ວພິທີການຂອງພຣະວິຫານ—ຈາກເວລາທີ່ເຮົາອ່ານຂໍ້ຄວາມຈາລຶກຢູ່ປະຕູທາງເຂົ້າ ຈົນເຖິງນາທີສຸດທ້າຍທີ່ເຮົາໄດ້ຢູ່ໃນອາຄານນັ້ນ. ທ່າມກາງຄວາມມະຫັດສະຈັນທັງໝົດທີ່ເຮົາໄດ້ເຫັນມາ, ນອກຈາກທຸກຢ່າງແລ້ວ, ເຮົາຈະໄດ້ເຫັນຄວາມໝາຍຂອງພຣະເຢຊູໃນພຣະວິຫານ.
ຈົ່ງພິຈາລະນາ ເຖິງການລິເລີ່ມຫລາຍຢ່າງ ແລະ ການປະກາດຕ່າງໆໃນສາດສະໜາຈັກ ເມື່ອຫລາຍເດືອນ ບໍ່ດົນມານີ້. ເມື່ອເຮົາປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ກັນແລະກັນ, ຫລື ເຮັດໃຫ້ມີປະສົບການໃນວັນຊະບາໂຕດີຂຶ້ນ, ຫລື ຍອມຮັບໂຄງການໃໝ່ ສຳລັບເດັກນ້ອຍ ແລະ ຊາວໜຸ່ມ, ເຮົາຈະບໍ່ເຂົ້າໃຈເຫດຜົນທີ່ແທ້ຈິງໄດ້ ຖ້າເຮົາຖືວ່າການດັດແປງທີ່ເປີດເຜີຍນີ້ເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ສອດຄ່ອງກັນ, ບໍ່ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັນ, ແທນທີ່ຈະຖືວ່າເປັນວຽກງານທີ່ກົມກຽວກັນ ເພື່ອຊ່ວຍເສີມສ້າງສີລາ ແຫ່ງຄວາມລອດທີ່ໝັ້ນຄົງຫລາຍກວ່າເກົ່າ.4 ແນ່ນອນ, ແນ່ນອນແລ້ວ, ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ຕັ້ງໃຈໃຫ້ເຮົາໃຊ້ຊື່ທີ່ເປີດເຜີຍຂອງສາດສະໜາຈັກ.5 ຖ້າພຣະເຢຊູ—ຄືຊື່ຂອງພຣະອົງ, ຄຳສອນຂອງພຣະອົງ, ຕົວຢ່າງຂອງພຣະອົງ, ຄວາມສັກສິດຂອງພຣະອົງ—ສາມາດເປັນຈຸດສູນກາງໃນການນະມັດສະການຂອງເຮົາແລ້ວ, ເຮົາຈະຢືນຢັນຄວາມຈິງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ທີ່ແອວມາເຄີຍສິດສອນໄວ້ວ່າ: “ມີຫລາຍສິ່ງຫລາຍຢ່າງທີ່ຈະມາເຖິງ; [ແຕ່] ຈົ່ງເບິ່ງ, ມີຢ່າງໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນກວ່າໝູ່ໝົດ— … ນັ້ນຄືພຣະຜູ້ໄຖ່ [ຜູ້ຊຶ່ງ] ມີຊີວິດ ຈະສະເດັດມາໃນບັນດາຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ.”6
ແນວຄິດສະຫລຸບຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນ: ສະພາບແວດລ້ອມທາງຊາຍແດນໃນສັດຕະວັດທີ 19 ຂອງໂຈເຊັບ ສະມິດ ແມ່ນມີແຕ່ຝຸງຊົນຊາວຄຣິສຕຽນຜູ້ກະຕືລືລົ້ນ ທີ່ມັກແຂ່ງຂັນກັນ.7 ແຕ່ໃນທ່າມກາງຄວາມຟົດນັນ, ທີ່ນັກປຸກລະດົມສາດສະໜາກຳລັງຮ້ອງໂຮແຊວຢູ່ນັ້ນ, ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໜຸ່ມ ຊ້ຳພັດບໍ່ເຂົ້າໃຈເລື່ອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດທີ່ເພິ່ນໄດ້ສະແຫວງຫາ. ຕາມທີ່ເພິ່ນເວົ້າວ່າ ເພິ່ນຢູ່ໃນ “ຄວາມບໍ່ຮູ້ຈັກ ແລະ ສັບສົນ,”8 ເພິ່ນຈຶ່ງເຂົ້າໄປໃນປ່າຄົນດຽວ ບ່ອນທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຫັນ ແລະ ໄດ້ຍິນພະຍານອັນລ້ຳເລີດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດກ່ຽວກັບຄວາມສຳຄັນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ຫລາຍກວ່າທີ່ເຮົາໄດ້ກ່າວມາໃນມື້ເຊົ້ານີ້. ເປັນຈັ່ງບຸນ ແບບບໍ່ຄາດຄິດ ແລະ ເໜືອພັນລະນາ, ໂຈເຊັບໄດ້ເຫັນພາບປະກົດ ຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເພິ່ນ, ຄືພຣະເຈົ້າຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ແຫ່ງຈັກກະວານ, ແລະ ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜູ້ເປັນພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ດີເລີດທຸກຢ່າງຂອງພຣະອົງ, ແລ້ວພຣະບິດາ ໄດ້ເປັນຕົວຢ່າງຂອງສິ່ງທີ່ເຮົາຊົມເຊີຍໃນເຊົ້າວັນນີ້ ຄື: ພຣະອົງໄດ້ຊີ້ໃສ່ພຣະເຢຊູ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ນີ້ຄື ບຸດທີ່ຮັກຂອງເຮົາ. ຈົ່ງຟັງທ່ານ!”9 ບໍ່ມີຄຳເວົ້າອື່ນໃດວ່າ ພຣະເຢຊູເປັນພຣະເຈົ້າ, ຫລື ເປັນຜູ້ສຳຄັນທີ່ສຸດ ໃນແຜນແຫ່ງຄວາມລອດ, ແລະ ມີຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບພຣະອົງ ຈະເໜືອກວ່າຄຳປະກາດນີ້.
ມີຄວາມວຸ້ນວາຍ ແລະ ຄວາມສັບສົນໃນໂລກບໍ? ມີຝຸງຊົນ ແລະ ມີຄວາມຂັດແຍ້ງກັນບໍ? ແນວນັ້ນ ມີຫລາຍໂພດໃນໂລກຂອງເຮົານີ້. ແມ່ນແທ້ເດ, ຄົນທີ່ມັກສົງໃສ ແລະ ຄົນທີ່ເຊື່ອ ຍັງໂຕ້ຖຽງກັນກ່ຽວກັບເລື່ອງພາບປະກົດ ແລະ ເລື່ອງອື່ນໆທຸກຢ່າງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວໄປໃນວັນນີ້. ຖ້າວ່າ ທ່ານ ອາດກຳລັງຊອກຫາຄວາມແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ຄວາມໝາຍຈາກຄວາມຄິດເຫັນຂອງຝຸງຊົນ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍແນະນຳທ່ານໃຫ້ໄປຫາພຣະເຢຊູຜູ້ດຽວກັນນັ້ນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານໃນຖານະສາວົກກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງໂຈເຊັບ ສະມິດ, ວ່າມີແທ້ເໝືອນກັນກັບເຫດການ 1,800 ປີຜ່ານມາ ຫລັງຈາກຊາຍຕາບອດ ຖືກໂຜດໃຫ້ເຫັນຮຸ່ງຢູ່ແຄມທາງເມືອງເຢຣິໂກສະໄໝບູຮານ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານຕໍ່ເຫດການສອງຢ່າງ ແລະ ຫລາຍຢ່າງໃນເວລາອື່ນໆ ທີ່ຄົງຈະເປັນພາບ ແລະ ສຽງທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນທີ່ສຸດໃນຊີວິດ ທີ່ບໍ່ພຽງໄດ້ເຫັນພຣະເຢຊູກາຍມາເທົ່ານັ້ນ10 ແຕ່ ຈະເຫັນພຣະອົງໃນການສະເດັດ ມາຫາ ເຮົາ, ພຣະອົງຈະຢູ່ ໃກ້ ເຮົາ, ແລະ ພຣະອົງຈະມາຢູ່ ນຳ ພວກເຮົາ.11
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ໃນສະໄໝນີ້ ຊີວິດເຮົາມີຂຶ້ນໆລົງໆຕະຫລອດ, ຂໍໃຫ້ເຮົາພະຍາຍາມຄິດເບິ່ງວ່າ ພຣະຄຣິດເປັນຈຸດສູນກາງໃນຊີວິດ, ໃນສັດທາ, ແລະ ໃນການຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ. ນີ້ແຫລະ ຄືຄວາມຈິງ. ແລະ ຖ້າວ່າບາງມື້ຄວາມນຶກຄິດຂອງເຮົາມືດຕຶບ ຄວາມໝັ້ນໃຈກໍໜ້ອຍລົງ ຫລື ຄວາມເຊື່ອຖືກທ້າທາຍ ແລະ ຖືກຫລໍ່ຫລອມ—ເມື່ອເປັນແນວນັ້ນແທ້—ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຮ້ອງອອກມາດັງໆວ່າ, “ເຢຊູ, ບຸດດາວິດເອີຍ ຂໍຈົ່ງເມດຕາສົງສານຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ.”12 ຂ້າພະເຈົ້າສັນຍາດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນຂອງສາວົກ ແລະ ການທຳນາຍຢ່າງໝັ້ນໃຈວ່າ ພຣະອົງຈະໄດ້ຍິນທ່ານ ແລະ ຈະກ່າວບໍ່ໄວກໍຊ້າຕໍ່ທ່ານວ່າ, “ຈົ່ງເຫັນຮຸ່ງສາ: ຄວາມເຊື່ອຂອງເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າດີແລ້ວ.”13 ຍິນດີຕ້ອນຮັບສູ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.