ການສຳພັດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ
ເມື່ອເຮົາມາຫາພຣະອົງ, ພຣະເຈົ້າຈະມາຊ່ວຍກູ້ເຮົາ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນການປິ່ນປົວ ຫລື ປະທານຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ເຮົາ ເພື່ອປະເຊີນກັບສະຖານະການໃດໆກໍຕາມ.
ປະມານ 2,000 ຜ່ານມາແລ້ວ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ສະເດັດລົງມາຈາກພູ ຫລັງຈາກໄດ້ສິດສອນຄຳບູລົມສຸກ ແລະ ຫລັກທຳພຣະກິດຕິຄຸນ. ຂະນະທີ່ພຣະອົງຍ່າງໄປ, ຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ເຈັບປ່ວຍດ້ວຍພະຍາດຂີ້ທູດໄດ້ເຂົ້າມາຫາພຣະອົງ. ຊາຍຄົນນັ້ນໄດ້ສະແດງຄວາມຄາລະວະ ແລະ ຄວາມນັບຖື ຂະນະທີ່ລາວໄດ້ກົ້ມຂາບລົງຢູ່ຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະຄຣິດ, ສະແຫວງຫາຄວາມບັນເທົາຈາກຄວາມເຈັບປ່ວຍຂອງລາວ. ຄຳຂໍຮ້ອງຂອງລາວກໍລຽບງ່າຍວ່າ: “ພຣະອົງເຈົ້າເອີຍ, ຖ້າພຣະອົງພໍໃຈໂຜດຂ້ານ້ອຍ ພຣະອົງກໍໂຜດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍດີສະອາດໄດ້.”
ແລ້ວພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດກໍໄດ້ເດ່ພຣະຫັດຂອງພຣະອົງອອກໄປ, ແລະ ໄດ້ສຳພັດລາວ, ກ່າວວ່າ, “ເຮົາພໍໃຈໃຫ້ເຈົ້າດີ; ຈົ່ງດີສະອາດສາ.”1
ເຮົາຮຽນຮູ້ຢູ່ນີ້ວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາປະສົງຈະອວຍພອນເຮົາສະເໝີ. ພອນບາງຢ່າງອາດມີມາທັນທີ, ແຕ່ບາງຢ່າງກໍຕ້ອງໃຊ້ເວລາດົນນານ, ແລະ ອີກບາງຢ່າງຈະມີມາຫລັງຈາກຊີວິດນີ້, ແຕ່ພອນເຫລົ່ານັ້ນຈະມີມາໃນເວລາທີ່ສົມຄວນ.
ເໝືອນດັ່ງຄົນຂີ້ທູດ, ເຮົາກໍສາມາດພົບເຫັນຄວາມເຂັ້ມແຂງ ແລະ ການປອບໂຍນໃນຊີວິດນີ້ໄດ້ ໂດຍການຍອມຮັບພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ ແລະ ຮູ້ວ່າພຣະອົງປະສົງຈະອວຍພອນເຮົາ. ເຮົາສາມາດພົບເຫັນຄວາມເຂັ້ມແຂງທີ່ຈະປະເຊີນກັບການທ້າທາຍ, ເອົາຊະນະການລໍ້ລວງ, ແລະ ເຂົ້າໃຈ ແລະ ອົດທົນກັບສະຖານະການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຂອງເຮົາ ແນ່ນອນ, ໃນເວລາທີ່ເຈັບປວດທີ່ສຸດເທື່ອໜຶ່ງ ໃນພຣະຊົນຊີບຂອງພຣະອົງ, ຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ທີ່ຈະອົດທົນນັ້ນແມ່ນເລິກຊຶ້ງຫລາຍ ຂະນະທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວຕໍ່ພຣະບິດາຂອງພຣະອົງວ່າ, “ໃຫ້ເປັນໄປຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງເທີ້ນ.”2
ຄົນຂີ້ທູດຄົນນັ້ນບໍ່ໄດ້ທູນຂໍໃນວິທີທີ່ອວດອົ່ງ ຫລື ແບບບັງຄັບ. ຄຳເວົ້າຂອງລາວໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນທັດສະນາຄະຕິທີ່ຖ່ອມຕົວ, ພ້ອມດ້ວຍຄວາມຄາດຫວັງສູງ ແຕ່ພ້ອມດ້ວຍຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈິງໃຈ ເພື່ອໃຫ້ເປັນໄປຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ນີ້ຄືຕົວຢ່າງຂອງທັດສະນະຄະຕິທີ່ເຮົາຄວນມາຫາພຣະຄຣິດ. ເຮົາສາມາດມາຫາພຣະຄຣິດ ດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈວ່າ ພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງໃນເວລານີ້ ແລະ ຕະຫລອດໄປ ຈະເປັນສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດສຳລັບຊີວິດມະຕະ ແລະ ຊີວິດນິລັນດອນຂອງເຮົາ. ພຣະອົງມີທັດສະນະນິລັນດອນທີ່ເຮົາບໍ່ມີ. ເຮົາຕ້ອງມາຫາພຣະຄຣິດດ້ວຍຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈິງໃຈວ່າ ຄວາມປະສົງຂອງເຮົາຈະຖືກກືນເຂົ້າໄປໃນພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາ, ດັ່ງພຣະປະສົງຂອງພຣະຄຣິດ.3 ສິ່ງນີ້ຈະກະກຽມເຮົາສຳລັບຊີວິດນິລັນດອນ.
ມັນເປັນເລື່ອງຍາກທີ່ຈະວາດພາບເຫັນການທົນທຸກທໍລະມານທາງຮ່າງກາຍ ແລະ ທາງອາລົມ ທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນຂີ້ທູດຄົນນັ້ນໜັກໃຈ ຜູ້ທີ່ໄດ້ມາຫາພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ພະຍາດຂີ້ທູດກະທົບກະເທືອນຕໍ່ເສັ້ນປະສາດ ແລະ ຜິວໜັງ, ເຮັດໃຫ້ຮ່າງກາຍພິການ ແລະ ເສຍອົງຄະ. ນອກເໜືອໄປຈາກນັ້ນ, ມັນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຖືກລັງກຽດໃນສັງຄົມ. ຜູ້ຄົນທີ່ເປັນພະຍາດຂີ້ທູດຈຳເປັນຕ້ອງໜີຈາກຜູ້ຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັກໄປ ແລະ ອາໄສຢູ່ຢ່າງໂດດດ່ຽວຈາກສັງຄົມ. ຄົນຂີ້ທູດແມ່ນຖືກຕັດສິນວ່າມີມົນທິນ, ທັງທາງຮ່າງກາຍ ແລະ ວິນຍານ. ເພາະເຫດນີ້, ກົດຂອງໂມເຊຈຶ່ງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຄົນຂີ້ທູດໃສ່ເຄື່ອງນຸ່ງຂາດ ແລະ ຮ້ອງໄປວ່າ, “ເປັນມົນທິນ!” ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າຍ່າງໄປ.4 ດ້ວຍຄວາມເຈັບປ່ວຍ ແລະ ຖືກລັງກຽດ, ຄົນຂີ້ທູດຈຶ່ງໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນບ້ານເຮືອນທີ່ຮ້າງເປົ່າ ຫລື ຢູ່ໃນອຸບມຸງ.5 ມັນບໍ່ເປັນເລື່ອງຍາກທີ່ຈະວາດພາບເຫັນຄົນຂີ້ທູດ ຜູ້ທີ່ໄດ້ເຂົ້າໄປຫາພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ວ່າເປັນຄົນທີ່ເປັນທຸກ.
ບາງເທື່ອ—ໃນທາງໃດທາງໜຶ່ງ—ເຮົາກໍສາມາດຮູ້ສຶກວ່າ ເຮົາເປັນທຸກຄືກັນ, ບໍ່ວ່າເປັນເພາະການກະທຳຂອງເຮົາເອງ ຫລື ຂອງຄົນອື່ນ, ເປັນເພາະສະຖານະການທີ່ເຮົາສາມາດ ຫລື ບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມກໍຕາມ. ໃນເວລາດັ່ງກ່າວ, ເຮົາສາມາດວາງຄວາມປະສົງຂອງເຮົາໄວ້ໃນພຣະຫັດຂອງພຣະອົງ.
ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ, ນາງຊູນມາ—ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຄິ່ງທີ່ດີກວ່າ, ເຄິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ—ໄດ້ຮັບຂ່າວຮ້າຍ ສອງອາທິດກ່ອນການແຕ່ງງານຂອງລູກຄົນໜຶ່ງຂອງພວກເຮົາ. ນາງໄດ້ມີເນື້ອງອກຢູ່ໃນຕ່ອມນ້ຳລາຍ, ແລະ ມັນກໍໃຫຍ່ຂຶ້ນຢ່າງໄວວາ. ໜ້າຂອງນາງໄດ້ເລີ່ມໄຄ່ບວມຂຶ້ນ, ແລະ ນາງຕ້ອງໄດ້ຮັບການຜ່າຕັດທີ່ອັນຕະລາຍທັນທີ. ຄວາມຄິດຫລາຍຢ່າງໄດ້ເຂົ້າມາສູ່ຄວາມຄິດຂອງນາງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ນາງໜັກໃຈ. ເນື້ອງອກນັ້ນຈະເປັນມະເລັງບໍ? ຮ່າງກາຍຂອງນາງຈະຟື້ນຕົວໄດ້ແນວໃດ? ໜ້າຂອງນາງຈະເປັນອຳມະພາດບໍ? ຄວາມເຈັບປວດນັ້ນຈະຮ້າຍແຮງເທົ່າໃດ? ໜ້າຂອງນາງຈະເປັນຮອຍແປ້ວຕະຫລອດໄປບໍ? ເນື້ອງອກນັ້ນຈະກັບມາບໍເມື່ອຖືກຜ່າອອກໄປແລ້ວ? ນາງຈະສາມາດໄປຮ່ວມງານດອງຂອງລູກຊາຍຂອງພວກເຮົາບໍ? ຂະນະທີ່ນາງໄດ້ນອນຢູ່ໃນຫ້ອງຜ່າຕັດ, ນາງໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າເປັນທຸກ.
ໃນເວລາທີ່ສຳຄັນນັ້ນ, ພຣະວິນຍານໄດ້ສື່ມໃຫ້ນາງຮູ້ວ່າ ນາງຕ້ອງຍອມຮັບເອົາພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາ. ແລ້ວນາງໄດ້ຕັດສິນໃຈ ທີ່ຈະໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າ. ນາງເຊື່ອໝັ້ນວ່າ ບໍ່ວ່າຜົນອອກມາຈະເປັນແບບໃດ, ແຕ່ພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ ຈະດີທີ່ສຸດຕໍ່ນາງ. ບໍ່ດົນຈາກນັ້ນນາງກໍໄດ້ຫລັບໄປ.
ຕໍ່ມາ, ນາງໄດ້ຂຽນໄວ້ໃນປຶ້ມບັນທຶກສ່ວນຕົວຂອງນາງເປັນບົດກະວີວ່າ: “ຢູ່ທີ່ໂຕະຜ່າຕັດຂ້ານ້ອຍໄດ້ກົ້ມຂາບຢູ່ຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະອົງ, ແລະ ຍິນຍອມຕໍ່ພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ, ແລ້ວໄດ້ຫລັບໄປ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າ ຂ້ານ້ອຍສາມາດໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະອົງ, ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າບໍ່ມີຫຍັງຮ້າຍຈະມາຈາກພຣະອົງເລີຍ.”
ນາງໄດ້ພົບເຫັນຄວາມເຂັ້ມແຂງ ແລະ ການປອບໂຍນຈາກການຍິນຍອມເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາ. ໃນວັນນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ອວຍພອນນາງຫລາຍ.
ບໍ່ວ່າສະຖານະການຂອງເຮົາຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ, ເຮົາສາມາດໃຊ້ສັດທາຂອງເຮົາທີ່ຈະມາຫາພຣະຄຣິດ ແລະ ພົບເຫັນພຣະເຈົ້າທີ່ເຮົາສາມາດໄວ້ວາງໃຈໄດ້. ດັ່ງທີ່ທ້າວຄັບລີເອນ ລູກຄົນໜຶ່ງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຄັ້ງໜຶ່ງໄດ້ຂຽນວ່າ:
ອີງຕາມສາດສະດາ, ພຣະພັກຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນກໍເຈີດຈ້າກວ່າຕາເວັນ
ແລະ ພຣະເກສາຂອງພຣະອົງນັ້ນກໍຂາວກວ່າຫິມະ
ແລະ ສຸລະສຽງຂອງພຣະອົງກໍດັງເໝືອນດັ່ງສຽງນ້ຳທີ່ໄຫລລ່ອງຕາມລຳທານ,
ແລະ ທຽບໃສ່ພຣະອົງແລ້ວ ມະນຸດບໍ່ສຳຄັນຫຍັງເລີຍ. …
ຂ້າພະເຈົ້າເສຍໃຈຫລາຍເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ວ່າ ແມ່ນແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ສຳຄັນຫຍັງເລີຍ.
ແລະ ພຽງແຕ່ໃນເວລານັ້ນ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄານເຂົ້າໄປຫາພຣະເຈົ້າ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄວ້ວາງໃຈໄດ້.
ແລະ ພຽງແຕ່ໃນເວລານັ້ນ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນພຣະເຈົ້າ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄວ້ວາງໃຈໄດ້.6
ພຣະເຈົ້າທີ່ເຮົາສາມາດໄວ້ວາງໃຈໄດ້ ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີຄວາມຫວັງ. ເຮົາສາມາດໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະອົງ ເພາະວ່າພຣະອົງຮັກເຮົາ ແລະ ປະສົງໃຫ້ເຮົາໄດ້ຮັບແຕ່ສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດ ໃນທຸກໆສະຖານະການ.
ຄົນຂີ້ທູດທີ່ໄດ້ອອກມາເພາະອຳນາດຂອງຄວາມຫວັງ. ໂລກບໍ່ໄດ້ໃຫ້ການແກ້ໄຂແກ່ລາວ, ແມ່ນແຕ່ການປອບໂຍນ. ສະນັ້ນ, ການສຳພັດທີ່ງ່າຍໆຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຄົງເປັນດັ່ງການສຳພັດທີ່ລະອຽດອ່ອນຕໍ່ຈິດວິນຍານຂອງລາວ. ເຮົາພຽງແຕ່ວາດພາບເຫັນຄວາມຮູ້ສຶກກະຕັນຍູທີ່ເລິກຊຶ້ງຂອງຄົນຂີ້ທູດຄົນນັ້ນ ທີ່ການສຳພັດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດມີຕໍ່ຄົນຂີ້ທູດຄົນນັ້ນ, ໂດຍສະເພາະເມື່ອລາວໄດ້ຍິນພຣະຄຳທີ່ວ່າ, “ເຮົາພໍໃຈໃຫ້ເຈົ້າດີ; ຈົ່ງດີສະອາດສາ.”
ເລື່ອງລາວໄດ້ກ່າວວ່າ “ໃນທັນໃດນັ້ນ ຊາຍຜູ້ນັ້ນກໍດີພະຍາດ.”7
ເຮົາກໍສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງການສຳພັດຂອງພຣະຫັດທີ່ມີຄວາມຮັກ, ແລະ ການປິ່ນປົວ ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ຄືກັນ. ຊ່າງເປັນຄວາມຊື່ນຊົມ, ຄວາມຫວັງ, ແລະ ຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍແທ້ໆ ທີ່ມາສູ່ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ ໃນການທີ່ຮູ້ວ່າພຣະອົງປະສົງຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຫາຍດີສະອາດ! ເມື່ອເຮົາມາຫາພຣະອົງ, ພຣະເຈົ້າຈະມາຊ່ວຍກູ້ເຮົາ, ບໍ່ວ່າທີ່ຈະປິ່ນປົວເຮົາ ຫລື ປະທານຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ເຮົາປະເຊີນກັບສະພາບການໃດໆກໍຕາມ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການຍອມຮັບພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ—ບໍ່ແມ່ນຄວາມປະສົງຂອງເຮົາເອງ—ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໃຈສະຖານະການຂອງເຮົາ. ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຮ້າຍມາຈາກພຣະເຈົ້າ. ພຣະອົງຮູ້ສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດສຳລັບເຮົາ. ບາງທີ ພຣະອົງຈະບໍ່ເອົາຄວາມລຳບາກຂອງເຮົາອອກໄປໃນທັນທີ. ບາງເທື່ອພຣະອົງສາມາດເຮັດໃຫ້ພາລະໜັກຂອງເຮົາຮູ້ສຶກຄືວ່າເບົາບາງລົງ, ດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຮັດກັບແອວມາ ແລະ ຜູ້ຄົນຂອງເພິ່ນ.8 ໃນທີ່ສຸດ, ເປັນເພາະພັນທະສັນຍາ, ພາລະໜັກນັ້ນຈະຖືກຍົກອອກໄປ,9 ບໍ່ວ່າໃນຊີວິດນີ້ ຫລື ໃນການຟື້ນຄືນພຣະຊົນທີ່ສັກສິດກໍຕາມ.
ຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈິງໃຈ ທີ່ຈະເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ, ພ້ອມທັງຄວາມເຂົ້າໃຈເຖິງທຳມະຊາດແຫ່ງສະຫວັນຂອງພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ, ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ພັດທະນາສັດທາທີ່ຄົນຂີ້ທູດໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນ ເພື່ອຈະໄດ້ຫາຍດີສະອາດ. ພຣະເຢຊູຄຣິດຄືພຣະເຈົ້າແຫ່ງຄວາມຮັກ, ພຣະເຈົ້າແຫ່ງຄວາມຫວັງ, ພຣະເຈົ້າແຫ່ງການປິ່ນປົວ, ພຣະເຈົ້າອົງທີ່ປະສົງຈະອວຍພອນເຮົາ ແລະ ຊ່ວຍເຮັດໃຫ້ເຮົາສະອາດ. ນັ້ນຄືສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະສົງກ່ອນໄດ້ສະເດັດລົງມາເທິງໂລກນີ້ ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ອາສາສະໝັກ ທີ່ຈະມາຊ່ວຍກູ້ເຮົາ ເມື່ອເຮົາຕົກຢູ່ໃນການລ່ວງລະເມີດ. ນັ້ນກໍເປັນສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະສົງຢູ່ທີ່ເຄັດເຊມາເນ ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ປະເຊີນກັບຄວາມເຈັບປວດ ທີ່ເກີນກວ່າມະນຸດຈະເຂົ້າໃຈໄດ້ ລະຫວ່າງຄວາມທຸກທໍລະມານແຫ່ງການຈ່າຍຄ່າບາບ. ນັ້ນຄືສິ່ງທີ່ພຣະອົງປະສົງໃນເວລານີ້ ເມື່ອພຣະອົງອ້ອນວອນແທນເຮົາຕໍ່ພຣະບິດາ.10 ດ້ວຍເຫດນີ້ ສຸລະສຽງຂອງພຣະອົງຈຶ່ງດັງກ້ອງຢູ່ວ່າ, “ຈົ່ງມາຫາເຮົາ, ທຸກຄົນທີ່ອິດເມື່ອຍຈາກການແບກຫາບພາລະໜັກ ແລະ ເຮົາຈະໃຫ້ພວກເຈົ້າໄດ້ພັກຜ່ອນ.”11
ພຣະອົງສາມາດປິ່ນປົວເຮົາ ແລະ ຍົກເຮົາຂຶ້ນ ເພາະວ່າພຣະອົງມີຄວາມສາມາດທີ່ຈະເຮັດດັ່ງນັ້ນ. ພຣະອົງໄດ້ຮັບເອົາຄວາມເຈັບປວດທາງຮ່າງກາຍ ແລະ ວິນຍານທັງໝົດ ເພື່ອວ່າອຸທອນຂອງພຣະອົງ ຈະເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເມດຕາ ເພື່ອຈະສາມາດຊ່ວຍເຮົາໃນທຸກສິ່ງທັງປວງ ແລະ ເພື່ອປິ່ນປົວເຮົາ ແລະ ຍົກເຮົາຂຶ້ນ.12 ຖ້ອຍຄຳຂອງເອຊາຢາ, ດັ່ງທີ່ອະບີນາໄດ ໄດ້ອ້າງເຖິງ, ກໍໄດ້ກ່າວຢ່າງງົດງາມ ແລະ ຊາບຊຶ້ງວ່າ:
“ແນ່ນອນ ເພິ່ນຈະແບກຫາບເອົາຄວາມໂສກເສົ້າ, ແລະ ຄວາມເສົ້າສະຫລົດໃຈຂອງພວກເຮົາໄວ້. …
“… ເພິ່ນໄດ້ຮັບບາດເຈັບເພາະການລ່ວງລະເມີດຂອງພວກເຮົາ, ເພິ່ນມີຮອຍຟົກຊ້ຳເພາະຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຮົາ; ການຕີສອນເພື່ອສັນຕິສຸກຂອງພວກເຮົາຢູ່ກັບເພິ່ນ; ແລະ ດ້ວຍຮອຍຖືກຕີຂອງເພິ່ນ ພວກເຮົາຈຶ່ງຖືກປິ່ນປົວໃຫ້ດີ.”13
ຄວາມຄິດແບບດຽວກັນນັ້ນກໍຖືກສິດສອນຢູ່ໃນຄຳກະວີນີ້ວ່າ:
“ໂອ້ ພຣະຊ່າງໄມ້ແຫ່ງນາຊາເຣັດ,
ຫົວໃຈດວງນີ້, ທີ່ແຕກຫັກເກີນການສ້ອມແປງ,
ຊີວິດນີ້, ທີ່ແຕກສະຫລາຍໃກ້ຈະຕາຍຢູ່ແລ້ວ,
ໂອ້, ພຣະອົງສ້ອມແປງມັນໄດ້ບໍ, ພຣະຊ່າງໄມ້ເອີຍ?”
ແລະ ໂດຍຄວາມເມດຕາ ແລະ ພຣະຫັດທີ່ພ້ອມຂອງພຣະອົງ,
ຊີວິດທີ່ຫວານຊື່ນຂອງພຣະອົງເອງກໍຖືກປະສານຜ່ານ
ຊີວິດທີ່ແຕກສະຫລາຍຂອງເຮົາ, ຈົນກວ່າມັນລຸກຂຶ້ນ
ການສ້າງໃໝ່ໆ—“ທຸກສິ່ງໃໝ່ໝົດ.”
“[ແກ່ນສານ] ທີ່ແຕກຫັກຂອງຫົວໃຈ,
ຄວາມປາດຖະໜາ, ຄວາມໄຝ່ຝັນ, ຄວາມຫວັງ, ແລະ ສັດທາ,
ຖືກຫລໍ່ຫລອມໃຫ້ເປັນສ່ວນທີ່ສົມບູນແບບ,
ໂອ້, ພຣະຊ່າງໄມ້ແຫ່ງນາຊາເຣັດ!”14
ຖ້າຫາກທ່ານຮູ້ສຶກ ໃນທາງໃດທາງໜຶ່ງວ່າ ທ່ານບໍ່ສະອາດ, ຂໍໃຫ້ຮູ້ໄວ້ວ່າ ທ່ານສາມາດສະອາດໄດ້, ຖ້າຫາກທ່ານຮູ້ສຶກເປັນທຸກ, ທ່ານສາມາດເປັນສຸກໄດ້, ເພາະພຣະອົງຮັກທ່ານ. ຂໍໃຫ້ໄວ້ວາງໃຈໄດ້ວ່າ ບໍ່ມີສິ່ງຮ້າຍມາຈາກພຣະອົງ.
ເພາະພຣະອົງໄດ້ “ສະເດັດລົງຕ່ຳກວ່າທຸກສິ່ງ,”15 ພຣະອົງຈຶ່ງສາມາດເຮັດໃຫ້ທຸກສິ່ງທີ່ແຕກຫັກໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ໄດ້ຮັບການສ້ອມແປງໄດ້, ແລະ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງສາມາດຄືນດີກັບພຣະເຈົ້າໄດ້. ຜ່ານທາງພຣະອົງ, ທຸກສິ່ງຈະກັບຄືນດີ, ທັງສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນໂລກ ແລະ ສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນ, ຈະສ້າງ “ສັນຕິພາບດ້ວຍພຣະໂລຫິດ ຊຶ່ງໄຫລທີ່ໄມ້ກາງແຂນຂອງພຣະອົງ.”16
ຂໍໃຫ້ຈົ່ງມາຫາພຣະຄຣິດ, ໂດຍການເຮັດຕາມທຸກຂັ້ນຕອນທີ່ຈຳເປັນ. ເມື່ອເຮົາເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ຂໍໃຫ້ທັດສະນະຄະຕິຂອງເຮົາຈົ່ງເປັນດັ່ງຄຳກ່າວຂໍ້ໜຶ່ງວ່າ, “ພຣະອົງເຈົ້າເອີຍ, ຖ້າພຣະອົງພໍໃຈໂຜດຂ້ານ້ອຍ ພຣະອົງກໍໂຜດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍດີສະອາດໄດ້.” ຖ້າຫາກເຮົາເຮັດດັ່ງນີ້, ເຮົາຈະສາມາດຮັບເອົາການສຳພັດທີ່ປິ່ນປົວຂອງພຣະອາຈານໄດ້, ຄຽງຄູ່ກັນໄປກັບສຸລະສຽງສະທ້ອນທີ່ອ່ອນໂຍນຂອງພຣະອົງວ່າ: “ເຮົາພໍໃຈໃຫ້ເຈົ້າດີ; ຈົ່ງດີສະອາດສາ.”
ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຄືພຣະເຈົ້າທີ່ເຮົາໄວ້ວາງໃຈໄດ້. ພຣະອົງຄືພຣະຄຣິດ, ພຣະອົງທີ່ຖືກເຈີມໄວ້, ພຣະເມຊີອາ, ອົງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະອົງ, ແມ່ນແຕ່ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.