ສານຸສິດທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ
ເຮົາສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມສຸກທີ່ຍາວນານ ເມື່ອພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງກາຍເປັນໂຄງຮ່າງ ທີ່ເຮົາສ້າງຕັ້ງຊີວິດຂອງເຮົາຢູ່ເທິງນັ້ນ.
ຢູ່ໃນບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງທີ່ຊ້ອນຢູ່ໃນພຣະທຳຮັກກາຍ ໃນພຣະຄຳພີເດີມ ຄືການບັນຍາຍເຖິງຜູ້ຄົນກຸ່ມໜຶ່ງ ທີ່ສາມາດໃຊ້ຄຳແນະນຳຂອງ ແອວເດີ ຮໍແລນ. ພວກເຂົາເຮັດຜິດທີ່ບໍ່ໄດ້ໃຫ້ພຣະຄຣິດ ເປັນຈຸດໃຈກາງຢູ່ໃນຊີວິດ ແລະ ໃນການຮັບໃຊ້ຂອງພວກເຂົາ. ຮັກກາຍໄດ້ວາດພາບດ້ວຍຖ້ອຍຄຳທີ່ກະຕຸ້ນຄວາມຄິດ ຂະນະທີ່ເພິ່ນຕິຕຽນຜູ້ຄົນເຫລົ່ານີ້ ທີ່ຄົງຢູ່ໃນບ້ານເຮືອນທີ່ສວຍສົດງົດງາມຂອງເຂົາເຈົ້າ ແທນທີ່ຈະກໍ່ສ້າງພຣະວິຫານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ວ່າ:
“ປະຊາຊົນຂອງເຮົາເອີຍ, ເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າຈຶ່ງຢູ່ໃນເຮືອນທີ່ກໍ່ສ້າງຢ່າງດີ ໃນເມື່ອວິຫານຂອງເຮົາຍັງຮົກຮ້າງເພພັງຢູ່?
“ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງຊົງຣິດອຳນາດຍິ່ງໃຫຍ່ ກ່າວວ່າ; ພວກເຈົ້າບໍ່ເຫັນຫລືວ່າ ແມ່ນຫຍັງພວມເກີດຂຶ້ນກັບພວກເຈົ້າ.
“ພວກເຈົ້າຫວ່ານເມັດພືດຢ່າງຫລວງຫລາຍ, ແຕ່ເກັບກ່ຽວໄດ້ໜ້ອຍດຽວ; ພວກເຈົ້າມີອາຫານ ແຕ່ກໍກິນບໍ່ພໍອີ່ມ; ພວກເຈົ້າມີເຫລົ້າອະງຸ່ນ, ແຕ່ກໍດື່ມບໍ່ພໍເມົາ; ພວກເຈົ້າຈະມີເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ, ແຕ່ກໍອົບອຸ່ນບໍ່ພຽງພໍ; ຄົນເຮັດວຽກໜັກກໍລ້ຽງຊີບຕົນບໍ່ພໍກຸ້ມ.
“ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງຊົງຣິດອຳນາດຍິ່ງໃຫຍ່ກ່າວວ່າ; ພວກເຈົ້າເຫັນບໍ່ວ່າ ເປັນຫຍັງເຫດການເຊັ່ນນີ້ຈຶ່ງເກີດຂຶ້ນ.”1
ທ່ານກໍມັກຄຳບັນຍາຍເຫລົ່ານັ້ນຄືກັນບໍ ເຖິງຄວາມໄຮ້ປະໂຫຍດ ຂອງການຈັດລຳດັບຄວາມສຳຄັນ ຂອງສິ່ງທີ່ບໍ່ມີຄວາມສຳຄັນຊົ່ວນິລັນດອນ ໃຫ້ຢູ່ເໜືອເລື່ອງລາວຂອງພຣະເຈົ້າ?
ໃນກອງປະຊຸມສິນລະລຶກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຮ່ວມເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ອະດີດຜູ້ສອນສາດສະໜາຄົນໜຶ່ງ ໄດ້ອ້າງເຖິງພໍ່ຄົນໜຶ່ງທີ່ໄດ້ໃຫ້ຄວາມຄິດເຫັນ ທີ່ດີເລີດເມື່ອລາວໄດ້ບອກລູກໆຂອງລາວວ່າ, “ພວກເຈົ້າຕ້ອງການ ວາຍຟາຍ ໜ້ອຍລົງ ແລະ ຕ້ອງການ ນີໄຟ ຫລາຍກວ່າເກົ່າ!”
ໂດຍທີ່ໄດ້ອາໄສຢູ່ທີ່ອາຟຣິກາຕາເວັນຕົກເປັນເວລາຫ້າປີ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຕົວຢ່າງ ຢ່າງຫລວງຫລາຍ ຂອງຜູ້ຄົນທີ່ໄດ້ຈັດລຳດັບຄວາມສຳຄັນ ໃຫ້ແກ່ພຣະກິດຕິຄຸນຢ່າງເປັນທຳມະຊາດ ແລະ ຢ່າງບໍ່ອັບອາຍ. ໜຶ່ງໃນຕົວຢ່າງແມ່ນຊື່ຂອງທຸລະກິດສ້ອມແປງ ແລະ ຈັດລໍ້ລົດແຫ່ງໜຶ່ງ ໃນປະເທດການາ. ເຈົ້າຂອງທຸລະກິດຕັ້ງຊື່ຮ້ານວ່າ, “Thy Will Alignment” ແປວ່າ ຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ.
ເຮົາສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມສຸກທີ່ຍາວນານ2 ເມື່ອພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງກາຍເປັນໂຄງຮ່າງທີ່ເຮົາສ້າງຕັ້ງຊີວິດຂອງເຮົາຢູ່ເທິງນັ້ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນກໍງ່າຍທີ່ໂຄງຮ່າງນັ້ນຈະກາຍເປັນເລື່ອງລາວທາງໂລກ, ບ່ອນທີ່ພຣະກິດຕິຄຸນຖືກຈັດໄວ້ເປັນທາງເລືອກເພີ່ມເຕີມ, ຫລື ເປັນພຽງແຕ່ການໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມສອງຊົ່ວໂມງ ໃນວັນອາທິດເທົ່ານັ້ນ. ໃນກໍລະນີນີ້, ມັນກໍເທົ່າກັບວ່າເຮົາເອົາຄ່າແຮງງານຂອງເຮົາໃສ່ໄວ້ໃນ “ຖົງທີ່ມີຮູ.”
ຮັກກາຍ ກຳລັງບອກເຮົາໃຫ້ເປັນຄົນທີ່ຮັກສາຄຳໝັ້ນສັນຍາ—ໃຫ້ເຮັດໃຫ້ດີທີ່ສຸດ, ໃຫ້ເປັນຜູ້ຄົນ, ດັ່ງທີ່ເຮົາກ່າວກັນໃນປະເທດອົດສະຕາລີ ວ່າ, “fair dinkum” ແປວ່າ ຈິງໃຈ ແລະ ຈິງຈັງໃນການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ. ຜູ້ຄົນກໍ ແຟວ ດິນກຳ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າເປັນຜູ້ຄົນດັ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າກ່າວວ່າຕົນເອງເປັນ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ເລັກນ້ອຍກ່ຽວກັບການເປັນຜູ້ຄົນ ແຟວ ດິນກຳ ແລະ ເຮັດໃຫ້ດີທີ່ສຸດໂດຍການຫລິ້ນບານຣັກບີ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫລິ້ນໃຫ້ດີທີ່ສຸດ, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫລິ້ນສຸດກຳລັງ, ຄວາມປິຕິຍິນດີຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ກັບການຫລິ້ນເກມນັ້ນແມ່ນມີຫລາຍທີ່ສຸດ.
ຊ່ວງປີຫລິ້ນບານຣັກບີ້ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມັກຫລາຍທີ່ສຸດ ແມ່ນປີຫລັງຈົບໂຮງຮຽນມັດທະຍົມປາຍ. ທີມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເປັນສະມາຊິກນັ້ນມີທັງພອນສະຫວັນ ແລະ ຄຳໝັ້ນສັນຍາ. ພວກເຮົາໄດ້ເປັນທີມທີ່ຊະນະເລີດໃນປີນັ້ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມື້ໜຶ່ງພວກເຮົາໄດ້ຫລິ້ນແຂ່ງກັບທີມທີ່ບໍ່ເກັ່ງປານໃດ, ແລະ ຫລັງຈາກເກມສິ້ນສຸດລົງແລ້ວ ພວກເຮົາກໍມີການທ່ຽວອອກເດດ ຢູ່ທີ່ງານເຕັ້ນລຳປະຈຳປີ ທີ່ວິທະຍາໄລ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດວ່າ ເພາະນັ້ນຈະເປັນການແຂ່ງຂັນທີ່ງ່າຍດາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າຄວນພະຍາຍາມປ້ອງກັນຕົວເອງບໍ່ໃຫ້ຖຶກບາດເຈັບ ເພື່ອວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະໄດ້ມີຄວາມມ່ວນຊື່ນເຕັມທີ່ຢູ່ທີ່ງານເຕັ້ນລຳ. ໃນການແຂ່ງຂັນເທື່ອນັ້ນ, ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈເອົາຈິງເອົາຈັງກັບການປະທະດັ່ງທີ່ຄວນ, ແລະ ພວກເຮົາກໍເລີຍບໍ່ຊະນະ. ຮ້າຍແຮງກວ່ານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຈົບການແຂ່ງຂັນດ້ວຍຮິມສົບທີໄຄ່ບວມ ທີ່ບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ໜ້າຕາຂອງຂ້າພະເຈົ້າເຈົ້າຊູ ໃນສາຍຕາຂອງຄູ່ອອກເດດຂອງຂ້າພະເຈົ້າເລີຍ. ບາງທີຂ້າພະເຈົ້າຈຳເປັນຕ້ອງຮຽນຮູ້ບົດຮຽນບາງຢ່າງ.
ປະສົບການທີ່ແຕກຕ່າງໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນການແຂ່ງຂັນຕໍ່ຈາກນັ້ນ ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງໃຈເອົາຈິງເອົາຈັງຢ່າງເຕັມທີ່. ໃນຈຸດໜຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແລ່ນດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈເຕັມທີ່ໃນການປະທະ; ໃນທັນທີຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຮູ້ສຶກເຈັບໃນໃບໜ້າ. ໂດຍທີ່ໄດ້ຖືກສິດສອນຈາກພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ວ່າບໍ່ໃຫ້ຄູ່ແຂ່ງຮູ້ວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບບາດເຈັບ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ສືບຕໍ່ຫລິ້ນເກມຕໍ່ໄປ. ຄືນນັ້ນ, ເມື່ອພະຍາຍາມຈະກິນເຂົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນວ່າຕົວເອງກັດຫຍັງບໍ່ໄດ້. ເຊົ້າຕໍ່ມາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປໂຮງໝໍ, ແລະ ການຊ່ອງໄຟຟ້າຢືນຢັນວ່າ ຄາງກະໄຕຂອງຂ້າພະເຈົ້າແຕກຫັກ. ປາກຂ້າພະເຈົ້າຖືກເຫລັກມັດປິດໄວ້ເປັນເວລາຫົກອາທິດ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນບົດຮຽນຈາກຄຳອຸປະມາຂອງຮິມສົບໄຄ່ບວມ ແລະ ຄາງກະໄຕແຕກຫັກເທື່ອນັ້ນ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈື່ຈຳໄດ້ດີ ທີ່ຢາກຫຍ້ຳກິນອາຫານແຂງເປັນເວລາຫົກອາທິດ ຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກິນໄດ້ແຕ່ຂອງແຫລວ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເສຍໃຈຫຍັງກ່ຽວກັບຄາງກະໄຕທີ່ແຕກຫັກ ເພາະມັນເປັນຜົນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດທຸກສິ່ງ ຈົນສຸດຄວາມສາມາດ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງເສຍໃຈກ່ຽວກັບຮິມສົບທີ່ໄຄ່ບວມ ເພາະມັນເປັນເຄື່ອງບົ່ງບອກວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລັງເລໃຈ.
ການທີ່ເຮັດທຸກສິ່ງຈົນສຸດຄວາມສາມາດ ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ເຮົາຈະໄດ່ຮັບພອນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ຫລື ຈະປະສົບຜົນສຳເລັດສະເໝີໄປ. ແຕ່ມັນໝາຍຄວາມວ່າເຮົາຈະມີຄວາມຊື່ນຊົມ. ຄວາມຊື່ນຊົມບໍ່ແມ່ນຄວາມເພິ່ງພໍໃຈ ທີ່ສູນຫາຍໄປໄດ້ງ່າຍໆ, ຫລື ແມ່ນແຕ່ຄວາມສຸກທີ່ຊົ່ວຄາວ. ຄວາມຊື່ນຊົມທົນທານ, ແລະ ມີພື້ນຖານຢູ່ທີ່ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາ ໃຫ້ເປັນທີ່ຍອມຮັບໂດຍພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.3
ຕົວຢ່າງຂອງການຖືກຍອມຮັບດັ່ງກ່າວກໍແມ່ນເລື່ອງລາວຂອງ ອໍລີເວີ ກະແຣນເຈີ. ດັ່ງທີ່ປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ ໄດ້ກ່າວ: “ເມື່ອໄພ່ພົນຖືກຂັບໄລ່ອອກຈາກເມືອງເຄີດແລນ, … ອໍລີເວີ ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ຢູ່ຂາຍຊັບສິນຂອງເຂົາເຈົ້າເທົ່າທີ່ລາວຈະເຮັດໄດ້. ມີໂອກາດໜ້ອຍທີ່ລາວຈະເຮັດໃຫ້ສຳເລັດໄດ້. ແລະ, ຕາມຈິງແລ້ວ, ລາວບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ສຳເລັດເລີຍ!”4 ລາວໄດ້ຖືກມອບໝາຍໂດຍຝ່າຍປະທານສູງສຸດໃຫ້ເຮັດທຸລະທີ່ຍາກລຳບາກ, ອາດຈະເປັນໄປບໍ່ໄດ້ດ້ວຍຊ້ຳ. ແຕ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຊົມເຊີຍລາວ ເຖິງແມ່ນເມື່ອເບິ່ງຄືວ່າລາວບໍ່ໄດ້ສຳເລັດຫຍັງເລີຍ ດ້ວຍພຣະຄຳເຫລົ່ານີ້ວ່າ:
“ເຮົາຈື່ຈຳຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ ອໍລີເວີ ກະແຣນເຈີ; ຈົ່ງເບິ່ງ, ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ ເຮົາກ່າວກັບລາວວ່າ ຊື່ຂອງລາວຈະມີຢູ່ໃນຄວາມຊົງຈຳອັນສັກສິດຈາກລຸ້ນສູ່ລຸ້ນ, ຕະຫລອດການ ແລະ ຕະຫລອດໄປ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວ.
“ສະນັ້ນ, ໃຫ້ລາວທຳງານຢ່າງພາກພຽນເພື່ອການໄຖ່ຝ່າຍປະທານສູງສຸດຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງເຮົາ, … ແລະ ເມື່ອລາວລົ້ມ ລາວຈະລຸກຂຶ້ນອີກ, ເພາະ ການເສຍສະລະຂອງລາວຈະສັກສິດຕໍ່ເຮົາຫລາຍກວ່າລາຍໄດ້ຂອງລາວ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວ.”5
ສິ່ງນັ້ນອາດເປັນຈິງກັບເຮົາທຸກຄົນ—ມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມສຳເລັດຂອງເຮົາ, ແຕ່ມັນເປັນການເສຍສະລະ ແລະ ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາ, ທີ່ສຳຄັນຕໍ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
ອີກຕົວຢ່າງໜຶ່ງເຖິງສານຸສິດທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແມ່ນເພື່ອນທີ່ຮັກຄົນໜຶ່ງ ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ປະເທດ ໂກເຕ ດີບົວ ໃນອາຟຣິກາຕາເວັນຕົກ. ຊິດສະເຕີຜູ້ປະເສີດ ແລະ ຊື່ສັດຄົນນີ້ ໄດ້ທົນທຸກຕໍ່ການທຳຮ້າຍທາງອາລົມ ແລະ ແມ່ນແຕ່ທາງຮ່າງກາຍຈາກສາມີຂອງນາງ ເປັນເວລາດົນນານພໍ, ແລະ ໃນທີ່ສຸດເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ຢ່າຮ້າງກັນ. ນາງບໍ່ເຄີຍຫວັ່ນໄຫວໃນສັດທາ ແລະ ຄວາມດີງາມຂອງນາງ, ແຕ່ເປັນເພາະການທາລຸນທີ່ຖືກກະທຳຕໍ່ນາງ, ນາງໄດ້ມີຄວາມເຈັບປວດເປັນເວລາດົນນານ. ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳຂອງນາງເອງ, ນາງບັນຍາຍສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນວ່າ:
“ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍໄດ້ເວົ້າວ່າຂ້ອຍໃຫ້ອະໄພລາວ, ແຕ່ຂ້ອຍຍັງໄດ້ຫລັບນອນດ້ວຍບາດແຜ; ຂ້ອຍໄດ້ໃຊ້ວັນເວລາຂອງຂ້ອຍຢູ່ກັບບາດແຜນັ້ນ. ມັນເປັນເໝືອນແປ້ວທີ່ເຜົາໄໝ້ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫລາຍເທື່ອຕໍ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທູນຂໍໃຫ້ພຣະອົງເອົາມັນໄປຈາກຂ້ອຍ, ແຕ່ມັນເຈັບປວດຫລາຍຈົນຂ້ອຍເຊື່ອວ່າ ຂ້ອຍຈະຕ້ອງທົນກັບມັນຕະຫລອດຊີວິດ. ມັນເຈັບປວດຫລາຍກວ່າຕອນຂ້ອຍໄດ້ເສຍແມ່ໄປຕອນຍັງນ້ອຍ; ມັນເຈັບປວດຫລາຍກວ່າຕອນຂ້ອຍໄດ້ສູນເສຍພໍ່ ແລະ ແມ່ນແຕ່ລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍໄປ. ເບິ່ງຄືວ່າມັນຂະຫຍາຍອອກໄປປົກຄຸມຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ, ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືວ່າ ຂ້ອຍຈະຕາຍໃນເວລາໃດກໍໄດ້.
“ບາງເທື່ອຂ້ອຍໄດ້ຖາມຕົວເອງວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຈະເຮັດແນວໃດໃນສະພາບການຂອງຂ້ອຍ, ແລະ ຂ້ອຍຈະເວົ້າວ່າ, ‘ມັນໜັກໜ່ວງຫລາຍ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ.’
“ແລ້ວເຊົ້າມື້ໜຶ່ງຂ້ອຍໄດ້ຊອກຫາຄວາມເຈັບປວດທີ່ມາຈາກທຸກສິ່ງນີ້ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ ແລະ ໄດ້ຊອກເບິ່ງອີກເລິກໆ, ຊອກຫາມັນຢູ່ໃນຈິດວິນຍານຂອງຂ້ອຍ. ຫາມັນບໍ່ເຫັນຢູ່ໃສເລີຍ. ຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍໄດ້ກັບໄປທົບທວນໄວໆເຖິງເຫດຜົນທັງໝົດທີ່ຂ້ອຍ [ໄດ້ມີ] ທີ່ຈະຮູ້ສຶກເຈັບປວດ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກເຈັບປວດເລີຍ. ຂ້ອຍໄດ້ລໍຖ້າທັງວັນວ່າຈະຮູ້ສຶກຄວາມເຈັບປວດນັ້ນໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍບໍ; ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກເຈັບປວດເລີຍ. ແລ້ວຂ້ອຍໄດ້ຄຸເຂົ່າລົງ ແລະ ໄດ້ຂອບພຣະໄທພຣະເຈົ້າທີ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມີຜົນດີສຳລັບຂ້ອຍ.”6
ບັດນີ້ເອື້ອຍນ້ອງຄົນນີ້ກໍໄດ້ຜະນຶກກັບຜູ້ຊາຍທີ່ປະເສີດ ແລະ ຊື່ສັດທີ່ຮັກນາງຫລາຍແທ້ໆ.
ສະນັ້ນ ທັດສະນະຄະຕິຂອງເຮົາຄວນເປັນແບບໃດຖ້າຫາກເຮົາ ເປັນສານຸສິດທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະຄຣິດ? ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນມີຄຸນຄ່າຫລາຍເທົ່າໃດຕໍ່ເຮົາເມື່ອ “[ເຮົາ] ເຫັນວ່າເປັນຫຍັງເຫດການເຊັ່ນນີ້ຈຶ່ງເກີດຂຶ້ນ,” ດັ່ງທີ່ຮັກກາຍໄດ້ແນະນຳ?
ຂ້າພະເຈົ້າມັກຕົວຢ່າງຈາກທັດສະນະຄະຕິທີ່ຖືກຕ້ອງ ທີ່ບິດາຂອງກະສັດລາໂມໄນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນ. ທ່ານຄົງຈຳຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງເພິ່ນໄດ້ໃນຕອນຕົ້ນ ເມື່ອພົບເຫັນວ່າລູກຊາຍຂອງເພິ່ນ ໄດ້ມີອຳໂມນໄປເປັນເພື່ອນ, ຄົນນີໄຟ—ຜູ້ຄົນທີ່ຊາວເລມັນໄດ້ກຽດຊັງ. ເພິ່ນໄດ້ຊັກດາບອອກມາສູ້ກັບອຳໂມນ ແລະ ບໍ່ດົນກໍໄດ້ພົບເຫັນດາບຂອງອຳໂມນຢູ່ທີ່ຄໍຂອງເພິ່ນ. “ບັດນີ້ກະສັດ, ໂດຍທີ່ຢ້ານຕາຍ, ຈຶ່ງກ່າວວ່າ: ຖ້າຫາກເຈົ້າໄວ້ຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະອະນຸຍາດໃຫ້ເຈົ້າ ບໍ່ວ່າອັນໃດກໍຕາມທີ່ເຈົ້າຕ້ອງການຈົນກະທັ້ງເຄິ່ງໜຶ່ງຂອງອານາຈັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.”7
ໃຫ້ສັງເກດເບິ່ງຂໍ້ສະເໜີຂອງເພິ່ນ—ເຄິ່ງໜຶ່ງຂອງອານາຈັກຂອງເພິ່ນເພື່ອໄວ້ຊີວິດເພິ່ນ.
ແຕ່ຕໍ່ຈາກນັ້ນ, ຫລັງຈາກໄດ້ເຂົ້າໃຈພຣະກິດຕິຄຸນແລ້ວ, ເພິ່ນໄດ້ໃຫ້ຂໍ້ສະເໜີອີກຂໍ້ໜຶ່ງ. “ກະສັດໄດ້ເວົ້າວ່າ: ຂ້າພະເຈົ້າຈະເຮັດແນວໃດເພື່ອຂ້າພະເຈົ້າຈະມີຊີວິດນິລັນດອນ ຊຶ່ງເຈົ້າໄດ້ເວົ້າມານັ້ນ? ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະເຮັດແນວໃດເພື່ອຈະໄດ້ເກີດຈາກພຣະເຈົ້າ, ໂດຍຂຸດເອົາຮາກຂອງວິນຍານຊົ່ວນີ້ອອກຈາກໜ້າເອິກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຮັບເອົາພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອຂ້າພະເຈົ້າຈະເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມປິຕິຍິນດີ, ເພື່ອຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ຖືກປະຖິ້ມໃນວັນສຸດທ້າຍ? ຈົ່ງເບິ່ງ, ກະສັດໄດ້ເວົ້າວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຈະສະລະທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເປັນເຈົ້າຂອງ, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະປະຖິ້ມລາຊາອານາຈັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບຄວາມຜາສຸກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້.”8
ເທື່ອນີ້, ເພິ່ນກໍພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະສະລະລາຊາອານາຈັກ ທັງໝົດ ຂອງເພິ່ນ, ເພາະພຣະກິດຕິຄຸນນັ້ນມີຄຸນຄ່າຫລາຍກວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ເພິ່ນມີ! ເພິ່ນ ແຟວ ດິນກຳ ກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນ.
ສະນັ້ນ, ຄຳຖາມສຳລັບເຮົາທຸກຄົນກໍຄື: ເຮົາກໍ ແຟວ ດິນກຳ ກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນຢູ່ບໍ? ເພາະການເປັນຄົນສອງຈິດສອງໃຈນັ້ນບໍ່ແມ່ນການ ແຟວ ດິນກຳ ເລີຍ! ແລະ ພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ມັກຊົມເຊີຍຄົນທີ່ເຄິ່ງຮ້ອນເຄິ່ງເຢັນ.9
ບໍ່ມີສົມບັດໃດ, ຫລື ງານອະດິເລກ, ຫລື ສະຖານະໃດໆ, ຫລື ການສື່ສານມວນຊົນໃດໆ, ບໍ່ມີເກມວິດີໂອໃດໆ, ຫລື ກິລາໃດໆ, ຫລື ຄວາມພົວພັນໃດໆກັບດາລາຄົນໃດ, ຫລື ສິ່ງໃດໆຢູ່ເທິງໂລກນີ້ ທີ່ລ້ຳຄ່າຫລາຍໄປກວ່າຊີວິດນິລັນດອນ. ສະນັ້ນຄຳແນະນຳຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕໍ່ທຸກຄົນແມ່ນໃຫ້ເຮົາ “ເຫັນວ່າ ເປັນຫຍັງເຫດການເຊັ່ນນີ້ຈຶ່ງເກີດຂຶ້ນ.”
ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍຖືກບັນຍາຍໄດ້ດີທີ່ສຸດໃນຖ້ອຍຄຳຂອງນີໄຟ ວ່າ: ຂ້າພະເຈົ້າປາບປື້ມໃນຄວາມແຈ່ມແຈ້ງ; ຂ້າພະເຈົ້າປາບປື້ມໃນຄວາມຈິງ; ຂ້າພະເຈົ້າປາບປື້ມໃນພຣະເຢຊູຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເພາະພຣະອົງໄດ້ໄຖ່ຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າຈາກນະລົກ.”10
ເຮົາເປັນຜູ້ຕິດຕາມທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງບໍ ອົງທີ່ໄດ້ປະທານທຸກສິ່ງໃຫ້ແກ່ເຮົາ? ພຣະອົງຜູ້ເປັນພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ ແລະ ພຣະຜູ້ວິງວອນແທນເຮົາກັບພຣະບິດາ? ພຣະອົງເອົງໄດ້ຕັ້ງພຣະໄທຢ່າງເຕັມທີ່ ໃນການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ແລະ ບັດນີ້ໃນຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ, ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງ, ແລະ ພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ ໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກນິລັນດອນ? ຂ້າພະເຈົ້າຂໍອ້ອນວອນກັບທຸກຄົນທີ່ໄດ້ຍິນ ແລະ ອ່ານຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານີ້ວ່າ: ຢ່າຜັດມື້ຜັດວັນ ທີ່ຈະໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາທຸກຢ່າງ ຈົນເຖິງເວລາໃນອະນາຄົດທີ່ບໍ່ມີຈິງ. ຂໍຈົ່ງໃຫ້ເປັນຄົນ ແຟວ ດິນກຳ ແລະ ໃຫ້ຮູ້ສຶກຊື່ນຊົມ ໃນເວລານີ້. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.