យុវវ័យ
សារ៉ា របស់នរណាម្នាក់ផ្សេងទៀត
អ្នកនិពន្ធរស់នៅក្នុងរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា ។
ខ្ញុំធ្លាប់រកឃើញថា វាលំបាកក្នុងការប្រើជំនឿរបស់ខ្ញុំជាការឆ្លើយតបទៅនឹងសំណួរសាមញ្ញដូចជា « ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនផឹកកាហ្វេ ? » ក្នុងពេលកន្លងមក ខ្ញុំបាននឹកឃើញពីពាក្យដោះសារដូចជា « វាមានរស់ជាតិល្វីងពេក » ឬ « ខ្ញុំមិនចូលចិត្តរស់ជាតិវាទេ » ។
តើហេតុអ្វី បានជាខ្ញុំមានការខ្មាស់អៀន ? តើហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច ដើម្បីឈរគាំទ្រចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំជឿដូច្នេះ ? ដោយសន្លឹងមើលទៅក្រោយវិញក្នុងពេលឥឡូវនេះ ខ្ញុំមិនយល់ច្បាស់ពីអ្វីដែលខ្ញុំភ័យខ្លាចនោះទេ ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំចាំច្បាស់ពីពេលដែលខ្ញុំបានឈប់លាក់ខ្លួននៅពីក្រោយការដោះសារទាំងនោះ ។
ថ្ងៃមួយ ក្នុងថ្នាក់ភាសាអង់គ្លេសរបស់ខ្ញុំនៅវិទ្យាល័យ លោកគ្រូបានប្រកាសថា យើងនឹងមើលរឿងភាគកម្មវិធីតាមទូរទស្សន៍មួយ ខ្ញុំបានដឹងថាយើងមិនគួរមើលវាទេ ។ ខណៈដែលសិស្សដទៃទៀតបានស្រែកហោនៅក្នុងការរំភើប មិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំម្នាក់ គឺសារ៉ា បានលើកដៃឡើង ហើយសួរថាតើនាងអាចចាកចេញបានទេ ។
ពេលដែលលោកគ្រូសួរពីមូលហេតុ សារ៉ាបានឆ្លើយតបតាមត្រង់ថា « ដោយសារខ្ញុំគឺជានារីមរមន ហើយខ្ញុំមិនមើលកម្មវិធីដែលមានពាក្យប្រមាថនោះទេ » ។
ភាពក្លាហានរបស់នាងដើម្បីឈរឡើងនៅចំពោះមុខថ្នាក់ គឺអស្ចារ្យមែនទេ ។ អរគុណដល់សារ៉ា ខ្ញុំក៏ក្រោកឈរឡើង ហើយរង់ចាំនៅខាងក្រៅថ្នាក់ជាមួយនឹងមនសិការច្បាស់លាស់ សម្រាប់ឲ្យកម្មវិធីនោះចប់ ។
ខ្ញុំត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរជារៀងរហូត ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមពន្យល់ពីជំនឿរបស់ខ្ញុំ ជាជាងការជៀសវាងពីប្រធានបទ ។ ហើយជាលទ្ធផល ខ្ញុំបានរកឃើញទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯង ហើយបានចូលរួមកាន់តែសកម្មនៅក្នុងសាសនាចក្រ និងសកម្មភាពនានានៅសាលា ។
ខ្ញុំមិនធ្លាប់បានប្រាប់ សារ៉ា ថាគំរូរបស់នាងមានន័យយ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំព្យាយាមធ្វើតាមគំរូនៃទំនុកចិត្តរបស់នាង ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំដឹងថា ការធ្វើជាសមាជិករបស់ព្រះ គឺអស្ចារ្យណាស់ សាសនាចក្រដ៏ពិសិដ្ឋគឺគ្មានអ្វីដែលត្រូវខ្មាស់អៀននោះទេ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា តាមរយៈគំរូរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំអាចក្លាយជាសារ៉ា របស់នរណាម្នាក់ផ្សេងទៀត ។