យើងនិយាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ
អំណាចនៃសេចក្តីជំនឿ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅក្នុងរដ្ឋ អូរីហ្គិន ស.រ.អា ។
ប្រសិនបើព្រះវរបិតាសួគ៌បានដោះលែងយើងពីបញ្ហាប្រឈមទាំងអស់របស់យើង គ្រាន់តែដោយសារយើងបានសុំដល់ទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងបដិសេធមិនទទួលស្គាល់បទពិសោធន៍ដែលចាំបាច់សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើង ។
ក្នុងឆ្នាំមួយនៅក្នុងមហាវិទ្យាល័យ ពេលខ្ញុំកំពុងធ្វើការប្រឡងមួយ ករបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមឈឺ ។ ការឈឺចាប់នោះមិនបាត់សោះ សូម្បីតែភាពតានតឹងនៃការប្រឡងបានកន្លងហួសទៅក៏ដោយ ។ ខ្ញុំបានប្រឹក្សាជាមួយនឹងវេជ្ជបណ្ឌិត និងអ្នកព្យាបាលរោគ ហើយបានព្យាយាមសាកល្បងនឹងការព្យាបាលខុសៗគ្នាជាច្រើន ប៉ុន្តែការឈឺចាប់នោះនៅតែបន្ត ។ នៅឆ្នាំក្រោយនោះ ពេលដែលខ្ញុំបានពុះពារស៊ូទ្រាំនឹងការឈឺចាប់នេះ ខ្ញុំក៏បានពុះពារ ដើម្បីបង្កើនសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំដែរ ។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលជាច្រើនធ្វើការអធិស្ឋាន ខ្ញុំបានសិក្សាព្រះគម្ពីរ និងខ្ញុំបានសុំការប្រសិទ្ធិពរនៃបព្វជិតភាព ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ប្រសិនបើខ្ញុំមានសេចក្ដីជំនឿគ្រប់គ្រាន់ នោះខ្ញុំនឹងត្រូវបានប្រោសឲ្យជាសះស្បើយ ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រោសអ្នកឈឺឲ្យជា មនុស្សខ្វាក់ឲ្យមើលឃើញ មនុស្សខ្វិនឲ្យដើររួច មនុស្សឃ្លង់ពីរោគា — « ស្របតាមសេចក្ដីជំនឿរបស់ [ ពួកគេ ] » ( ម៉ាថាយ 9:29 ) ។ ខ្ញុំដឹងថាទ្រង់មានព្រះចេស្ដាដើម្បីប្រោសខ្ញុំ ដូចដែលទ្រង់បានប្រោសមនុស្សជាច្រើនផ្សេងទៀតក្នុងអំឡុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់ទ្រង់ ។ ដូច្នេះហើយខ្ញុំបានសរុបថា មកពីខ្ញុំខ្វះសេចក្ដីជំនឿ វាបានបញ្ឈប់ខ្ញុំពីការប្រោសឲ្យជា ដូច្នេះខ្ញុំបានខិតខំទ្វេដងលើការប្រឹងប្រែងរបស់ខ្ញុំ ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបន្តជាមួយនឹងការព្យាបាលដោយការពង្រឹងកាយវិប្បកម្មខ្ញុំបានអធិស្ឋាន និងតមអាហារ និងសិក្សា ហើយមានជំនឿ ។ ប៉ុន្តែការឈឺចាប់របស់ខ្ញុំនៅតែបន្តមាន ។
ព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើងថា ដោយសេចក្ដីជំនឿ យើងអាចធ្វើឲ្យមានអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យកើតឡើង ( សូមមើល ម៉ាថាយ 17:20 ) ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចបានធូរស្រាលពីការរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងតិចតួចនេះសោះ ។ តើអំណាចនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំនៅឯណា ? ទីបំផុត ខ្ញុំបានទទួលយកស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំដោយស្ងាត់ស្ងៀម បានរកឃើញវិធីដើម្បីស៊ូទ្រាំនឹងភាពមិនសុខស្រួលរបស់ខ្ញុំ ហើយបានក្លាយទៅជាមានចិត្តរីករាយដើម្បីរក្សាទុកការយល់ដឹងដ៏ពេញលេញនៃសេចក្ដីជំនឿ និងការព្យាបាលនាពេលអនាគត ។
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយមិត្តភក្ដិម្នាក់ដែលបានពុះពារជាមួយនឹងការចង់ក្អួតចង្អោរដ៏អាក្រក់ ដែលបានបញ្ជូនគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យជាច្រើនដង ក្នុងអំឡុងពេលមានផ្ទៃពោះជាលើកដំបូងរបស់គាត់ ។ អេរិន ចង់មានកូនម្នាក់ទៀត ប៉ុន្តែគាត់មានការភ័យខ្លាចថាគាត់នឹងត្រូវទ្រាំទ្រនឹងភាពមិនសុខស្រួលដូចដែលគាត់បានប្រឈមជាមួយនៅការមានផ្ទៃពោះជាលើកដំបូងរបស់គាត់ ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់បានធ្វើការតមអាហារ និងអធិស្ឋាន ហើយថាគាត់ពិតជាជឿថាព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងមិនឲ្យគាត់ជួបនឹងបញ្ហាដដែលនៅលើកទីពីរទេ ។
ពេលដែលយើងបាននិយាយគ្នា ខ្ញុំបាននឹកឃើញពីខគម្ពីរមួយ « ចូរបង្អង់សិន ឲ្យបានដឹងថាអញជាព្រះ » ( ទំនុកដំកើង 46:10 ) ។ ខ្ញុំបានគិតពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ក្នុងការរៀនសូត្រមានចិត្តស្ងប់នៅកណ្ដាលទុក្ខវេទនា ហើយបានជម្រុញឲ្យ អេរិន បន្តមានជំនឿ ប៉ន្តែកុំឲ្យអាស្រ័យលើជំនឿនោះថា គាត់នឹងមានបទពិសោធន៍នៃការចង់ក្អួតចង្អោរជាមួយនឹងការមានផ្ទៃពោះលើកក្រោយរបស់គាត់ ឬអត់ ។
ពេលដែលខ្ញុំបន្តសិក្សាគោលការណ៍នៃសេចក្ដីជំនឿ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅសម្ដីរបស់អាល់ម៉ាលើសេចក្ដីជំនឿ ដែលគាត់បានបង្រៀនថា « បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីជំនឿ នោះអ្នករាល់គ្នាសង្ឃឹមទៅលើអ្វីៗ ដែលមើលមិនឃើញ ហើយដែលពិត » ( អាលម៉ា 32:21 ) ។
ការពិចារណាពីខគម្ពីរនេះ ខ្ញុំបានរកឃើញថាសេចក្ដីជំនឿ មិនមែនជាអ្វីដូចដែលខ្ញុំបានគិតនោះទេ ។ អាល់ម៉ាបង្រៀនយើងថា សេចក្ដីជំនឿ គឺជាសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅក្នុងគោលការណ៍ពិត ។ ការមានសេចក្ដីជំនឿ មិនមានន័យថាយើងជឿថាព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងតែងតែប្រទានដល់យើងនូវអ្វីដែលយើងសុំ នៅពេលដែលយើងសុំវាពីទ្រង់នោះទេ ។ កាមានសេចក្ដីជំនឿថា ព្រះគ្រីស្ទនឹងធ្វើឲ្យករបស់ខ្ញុំបានជា ឬថាទ្រង់នឹងប្រទានដល់ អេរិន កុំឲ្យមានអាការចង់ក្អួតចង្អោរនៅពេលមានផ្ទៃពោះ គឺមិនមែនមានសេចក្ដីជំនឿនៅក្នុងគោលការណ៍ពិតនោះទេ ។ ទោះជាយ៉ាងណា យើងអាចមានសេចក្ដីជំនឿថាព្រះគ្រីស្ទ មានព្រះចេស្ដាដើម្បីប្រោស ថាទ្រង់មានព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងទាំងអស់គ្នា ថាទ្រង់នឹងពង្រឹងយើង ហើយថាបើយើងស៊ូទ្រាំកាន់តែខ្លាំង យើងនឹងមានភាពសក្តិសមសម្រាប់ជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។
ព្រះអម្ចាស់បានសន្យាថា « អ្វីក៏ដោយ ដែលអ្នកសូមដោយសេចក្ដីជំនឿ ដោយជឿថា អ្នកនឹង បានទទួល ដោយនូវព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ អ្នកនឹងបានទទួលជាមិនខានឡើយ » ( អេណុស 1:15 ) ។ ខ្ញុំជឿថាអំណាចក្នុងការសន្យានេះ ស្ថិតនៅក្នុងការទូន្មានឲ្យជឿលើ « ព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់ » ។ វចនានុក្រមនៃព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធអំពីការអធិស្ឋានបង្រៀនយើងថា « យើងអធិស្ឋាននៅក្នុងព្រះនាមព្រះគ្រីស្ទ ពេលគំនិតយើងជាគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយសេចក្ដីប្រាថ្នាយើងជាសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ព្រះគ្រីស្ទ — ពេលព្រះបន្ទូលទ្រង់នៅជាប់ក្នុងយើងរាល់គ្នា ( យ៉ូហាន 15:7 ) ។ រួចហើយយើងទូលសុំនូវអ្វីៗដែលអាចធ្វើបានដើម្បីឲ្យព្រះអាចប្រទាន ។ ការអធិស្ឋាន ជាច្រើននៅតែមិនទាន់ឆ្លើយតបនៅឡើយ ពីព្រោះអ្វីៗទាំងនេះមិននៅក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ទាល់តែសោះ វាពុំមែនជាតំណាងនៃគំនិតរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែដុះចេញមកពីចិត្តកំណាញ់នៃដួងចិត្តរបស់មនុស្ស » ។
ពេលដែលយើងសុំនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿសម្រាប់អ្វីដែលស្របតាមព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់នឹងប្រទានដល់យើងស្របតាមបំណងប្រាថ្នារបស់យើងដែរ ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌ទ្រង់ស្គាល់យើងម្នាក់ៗ ទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ហើយចង់ឲ្យយើងមានអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលចាំបាច់សម្រាប់យើងត្រឡប់ទៅកាន់វត្តមានទ្រង់ ។ ហើយពេលខ្លះវារួមបញ្ចូលទាំងការសាកល្បង រឿងអំពល់ និងបញ្ហាផ្សេងៗផង ( សូមមើល ពេត្រុសទី 1 1:7 ) ។ ប្រសិនបើព្រះវរបិតាសួគ៌បានដោះលែងយើងពីបញ្ហាប្រឈមទាំងអស់របស់យើង គ្រាន់តែដោយសារយើងបានសុំដល់ទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងបដិសេធមិនទទួលស្គាល់បទពិសោធន៍ដែលចាំបាច់សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើង ។ យើងត្រូវតែរៀនដើម្បីទុកចិត្តលើផែនការរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលមានសម្រាប់យើងរាល់គ្នា ហើយដាក់ឆន្ទៈរបស់យើងទៅក្នុងព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ ។ នៅពេលយើងតម្រឹមបំណងប្រាថ្នាជាមួយនឹងបំណងប្រាថ្នារបស់ទ្រង់ ហើយទទួលស្គាល់ការពឹងផ្អែកទាំងស្រុងរបស់យើងទៅលើទ្រង់ នោះយើងអាចសក្ដិសមដើម្បីទទួលបាន « ចុងបំផុតនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់ [ យើងរាល់គ្នា ] គឺជាសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់ព្រលឹង [ យើង ] » ( ពេត្រុសទី 1 1:9 ) ។