ការយល់ដឹងពី អត្តឃាត ៖ សញ្ញាព្រមាន និង វិធានការបង្ការ

ដោយ បណ្ឌិត ខេនីឈី ស្សីម៉ូកាវ៉ា

ការិយាល័យសេវាកម្មគ្រួសារអិល.ឌី.អេស ប្រទេសជប៉ុន

កាល ខេវីន អាយុ ១៦ ឆ្នាំ ឪពុកម្ដាយរបស់គាត់បានលែងលះគ្នា ។ នៅពេលដំណាលគ្នានោះ គាត់បានឈប់ប្រើថ្នាំព្យាបាលជំងឺឆ្កួតជ្រូករបស់គាត់ ដែលជួយរម្ងាប់អារម្មណ៍របស់គាត់ ។ ដោយពុំបានដឹងថាគាត់មានវិបត្តិសតិអារម្មណ៍ នោះគាត់បានចាប់ផ្តើមជួបនូវជំងឺសសៃប្រសាទ និង ការថប់បារម្ភដ៏ធ្ងន់ធ្ងន់ ។ ថ្នាំសង្កូវហាក់បីដូចជាពុំបានជួយអ្វីដល់គាត់ឡើយ ។ វាឈានដល់ចំណុចមួយដែលគាត់មានអារម្មណ៍ថាធុញទ្រាន់នឹងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង គាត់បានសម្រេចចិត្តថានឹងផ្តាច់ជីវិតខ្លួន ដោយពុំឲ្យអ្នកណាដឹងពីបំណងគាត់ឡើយ ។

ខេវីន រៀបរាប់ពីថ្ងៃដែលគាត់បានប៉ងផ្តាច់ជីវិតខ្លួន ៖ « ខ្ញុំបានយំ ។ ខ្ញុំធុញទ្រាន់ បាក់ទឹកចិត្តខ្លាំងណាស់ ។ ខ្ញុំបានក្រឡេកមើលមនុស្ស ចង់ឲ្យមនុស្សម្នាក់ ជានរណាម្នាក់ក៏បានដែរ និយាយថា ‹ តើអ្នកសុខសប្បាយឬទេ ? › កាលណាខ្ញុំចង់ឮឃ្លានោះកាន់តែខ្លាំង នោះខ្ញុំឮសំឡេងនេះ [ នៅក្នុងក្បាលខ្ញុំ ] ដោយនិយាយថា ‹ អ្នកត្រូវតែស្លាប់ › ។ … ខ្ញុំបានបន្តអង្វរខ្លួនឯងមិនឲ្យ [ សម្លាប់ខ្លួនឡើយ ] ប៉ុន្តែសំឡេងនោះវាឮខ្លាំងពេក ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចយកឈ្នះវាបានឡើយ » ។^១

ជាអកុសល គ្មាននរណាម្នាក់កត់សម្គាល់ពីការបាក់ទឹកចិត្តរបស់គាត់ឡើយ ។ ដោយជឿថាគ្មាននរណាម្នាក់ខ្វល់ខ្វាយពីគាត់ នោះគាត់បានប៉ុនប៉ងសម្លាប់ខ្លួន—ប៉ុន្តែគាត់មិនបានស្លាប់ឡើយ ។

យ៉ាងហោចណាស់ តើយើងអាចដឹងពីអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត និង អស់សង្ឃឹមដ៏លើសលុបរបស់គាត់ ដែលស្រែករកជំនួយដោយស្ងាត់ៗដែរឬទេ ?

អត្តឃាតគឺជាការសាកល្បងមួយដ៏លំបាកបំផុតនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ សម្រាប់ទាំងអ្នកដែលរកទុក្ខដោយការមានគំនិតធ្វើអត្តឃាត និង គ្រួសារជនរងគ្រោះ ។ អែលឌើរ អិម រ័សុល បាឡឺដ ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានថ្លែងថា ៖ « ខ្ញុំជឿថា គ្មានគ្រាណាដែលលំបាកសម្រាប់គ្រួសារ ជាងពេលដែលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើងសម្លាប់ខ្លួនគាត់នោះឡើយ ។ អត្តឃាតគឺជាបទពិសោធន៍ដ៏ហិនហោចខ្លោចផ្សាមួយសម្រាប់គ្រួសារ » ។^២ ដោយពិចារណាអំពីលក្ខណៈដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនៃការសាកល្បងនេះ ចូរយើងពិភាក្សាអំពី (១) អ្វីដែលយើងត្រូវដឹងអំពីអត្តឃាត រួមមានសញ្ញាព្រមានរបស់វា និង កិច្ចការដែលយើងអាចធ្វើដើម្បីជួយបង្ការវា (២) កិច្ចការនានាដែលគ្រួសារជនរងគ្រោះ និង សហគមន៍អាចធ្វើ និង (៣) កិច្ចការដែលយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវធ្វើដើម្បីពង្រឹងសេចក្តីសង្ឃឹម និង ជំនឿរបស់យើងលើព្រះគ្រីស្ទ ប្រយោជន៍ឲ្យយើងមិនអស់សង្ឃឹម ។

ការយល់ដឹងអំពីអត្តឃាត

ជារៀងរាល់ឆ្នាំ មានមនុស្សជាង ៨០០០០០ នាក់នៅទូទាំងពិភពលោកបានបញ្ចប់ជីវិតរបស់ពួកគេដោយអត្តឃាត ។^៣ នោះមានន័យថា មានមនុស្សម្នាក់នៅក្នុងពិភពលោកនេះកំពុងសម្លាប់ខ្លួនរៀងរាល់ ៤០ វិនាទីម្តង ។ តួលេខពិតប្រាកដទំនងជាកើនខ្ពស់ឡើង ដោយសារអត្តឃាតគឺជារឿងរសើប ហើយខុសច្បាប់នៅក្នុងប្រទេសមួយចំនួន ហេតុដូច្នោះហើយតួលេខដែលបានរាយការណ៍គឺទាបជាងការធ្វើអត្តឃាតពិតប្រាកដ ។ អត្តឃាតគឺជាមូលហេតុចម្បងទីពីរដែលបណ្តាលឲ្យមានមរណភាពក្នុងចំណោមមនុស្សដែលមានអាយុចន្លោះពី ១៥ ឆ្នាំ និង ២៩ ឆ្នាំ ។ នៅក្នុងប្រទេសជាច្រើន អាត្រាអត្តឃាតមានកម្រិតខ្ពស់ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលមានអាយុលើសពី ៧០ ឆ្នាំ ។ អត្តឃាតប៉ះពាល់ដល់សង្គមជាតិរបស់យើងយ៉ាងខ្លាំង ទាំងផ្ទាល់ និង មិនផ្ទាល់ក្តី ។

សញ្ញាព្រមាន

នៅពេលឧបសគ្គនៃជីវិតលើសពីសមត្ថភាពរបស់យើងដើម្បីដោះស្រាយ យើងអាចជួបនូវការតានតឹងផ្លូវចិត្តជាខ្លាំង ។ នៅពេលអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្តនោះពុំអាចទ្រាំទ្របាន គំនិតរបស់បុគ្គលម្នាក់នោះអាចប្រែកាន់តែអាប់អួរ ហើយអាចនាំឲ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ថា សេចក្តីស្លាប់គឺជាជម្រើសតែមួយគត់ ។ ពួកគេអាចមានអារម្មណ៍ថា គ្មាននរណាម្នាក់អាចជួយគេបានឡើយ ការណ៍នេះនាំឲ្យគេផ្តាច់ខ្លួនពីសង្គម ហើយធ្វើឲ្យទុក្ខព្រួយ និង អារម្មណ៍នៃការជាប់គាំងដោះស្រាយមិនរួច និង ភាពអស់សង្ឃឹមកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើង ទីបំផុតនាំទៅរកគំនិតថា អត្តឃាតគឺជាជម្រើសតែមួយគត់ ។

នៅពេលនរណាម្នាក់បង្ហាញសញ្ញាព្រមានធ្ងន់ធ្ងរ ណាមួយ ដូចតទៅនេះ^៤ យើងគប្បីស្វែងរកជំនួយភ្លាមៗពីពេទ្យថែទាំសុខភាពផ្លូវចិត្ត ឬ សេវាកម្មសង្គ្រោះបន្ទាន់ដូចជាប៉ូលីសជាដើម ៖

គំរាមធ្វើបាបខ្លួន ឬ សម្លាប់ខ្លួនឯង
ប៉ុនប៉ងរកវិធី ឬ មធ្យោបាយសម្លាប់ខ្លួន
និយាយ ឬ សរសេរអំពីមរណភាព ការស្លាប់ ឬ អត្តឃាត

សញ្ញាដូចតទៅនេះកម្រកើតមាន ប៉ុន្តែយើងមិនគួររុញរាចិត្ត ដើម្បីជួយ និងស្វែងរកជំនួយសម្រាប់បុគ្គលដែលបង្ហាញសញ្ញាណាមួយដូចនេះ ៖

បង្ហាញពីភាពអស់សង្ឃឹម និង បាត់បង់បំណងក្នុងការរស់នៅ
បង្ហាញពីភាពឆេវឆាវ ឬ កំហឹង ឬ ព្យាយាមសងសឹក
មានអាកប្បកិរិយាពុំខ្វល់ខ្វាយ
មានអារម្មណ៍ថាដូចជាប់ទ្រុង
បង្កើនការផឹកស្រា ឬ ប្រើថ្នាំញៀន
ផ្តាច់ខ្លួនចេញពីមិត្តភិក្ត គ្រួសារ ឬ សង្គម
មានអារម្មណ៍ថប់បារម្ភ ឬ ឡេះឡះ ឬ មានការផ្លាស់ប្តូរអារម្មណ៍យ៉ាងគំហុក
ដេកពុំលក់ ឬ ដេករហូត
មានអារម្មណ៍ថា ពួកគេជាបន្ទុកមួយសម្រាប់អ្នកដទៃ

មិនមែនគ្រប់មនុស្សដែលព្យាយាមធ្វើអត្តឃាត អនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដទៃដឹងពីចិត្តប៉ុនប៉ងរបស់ពួកគេឡើយ ប៉ុន្តែភាគច្រើនបង្ហាញពីសញ្ញាព្រមានទាំងនេះ ។ ដូច្នេះសូមកុំធ្វេសប្រហែសនឹងសញ្ញាទាំងនេះឡើយ !

ទោះជាគ្មានភាពងាយស្រួលក្នុងការទទួលជំនួយពីអ្នកជំនាញក្តី ក៏ឥទ្ធិពលមកពីមិត្តភក្តិ និង គ្រួសារដែលមានការខ្វល់ខ្វាយពិតប្រាកដអាចមានប្រយោជន៍ជាខ្លាំង ។

ការបង្ការ

នៅពេលនរណាម្នាក់ចង់ធ្វើអត្តឃាត គ្រួសារ និង មិត្តភក្តិដើរតួយ៉ាងសំខាន់ ។ ដូចអាលម៉ាបានបង្រៀនថា យើងត្រូវតែ « ទទួលបន្ទុកគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីឲ្យបន្ទុកនោះបានស្រាល… ទួញយំជាមួយនឹងអ្នកណាដែលទួញយំ មែនហើយ ហើយកម្សាន្តទុក្ខដល់អស់អ្នកណាដែលកំពុងត្រូវកម្សាន្តទុក្ខ » ( ម៉ូសាយ ១៨:៨, ៩ ) ។

នេះគឺជាកិច្ចការមួយចំនួនដ៏មានប្រយោជន៍ដែលគ្រួសារ និង មិត្តភក្តិអាចធ្វើ ៖

ឈោងទៅជួយ ហើយស្តាប់ដោយក្តីស្រឡាញ់ ។ ដូចអែលឌើរ បាឡាដ បានទូន្មានថា « គ្មានឥទ្ធិពលណាដែលខ្លាំងជាងរង្វង់ដៃនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលឱបអ្នកដែលកំពុងជួបការលំបាកនោះឡើយ » ^៥ អែលឌើរ ឌេល ជី រេនឡាន់ ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនថា « យើងត្រូវមើលពួកគេ … តាមរយៈព្រះនេត្ររបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ » ។ នៅពេលនោះហើយទើបយើងទទួលអារម្មណ៍ពីការព្រួយព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចំពោះពួកគេ ។ … ការពង្រីកទស្សនវិស័យនេះនឹងបើកដួងចិត្តយើង ចំពោះ ការខកចិត្ត ការភ័យខ្លាច និង ការខូចចិត្តរបស់មនុស្សដទៃទៀត » ។^៦

សូមផ្តល់ជំនួយឲ្យឃើញជាក់ស្តែង ។ ប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់កំពុងឆ្លងកាត់វិបត្តិដែលប៉ះពាល់ដល់សុវត្ថិភាព និង តម្រូវការចាំបាច់របស់ពួកគេ សូមផ្តល់ជំនួយឲ្យឃើញជាក់ស្តែង ប៉ុន្តែសូមឲ្យបុគ្គលនោះជ្រើសរើសទទួលយកវា ឬ មិនយកវា ។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់ចង់ធ្វើអត្តឃាត ដោយសារបាត់បង់ការងារ សូមជួយរកការងារឲ្យពួកគេ ផ្តល់ជម្រើសឲ្យពួកគេជ្រើសរើស ហើយជួយពួកគេកុំឲ្យមានអារម្មណ៍ជាប់គាំងដោះស្រាយមិនរួចនោះ ។

សូមសួរប្រសិនបើពួកគេកំពុងគិតពីការធ្វើអត្តឃាត ។ នៅពេលអ្នកបារម្ភថាមនុស្សម្នាក់បាក់ទឹកចិត្តខ្លាំង ហើយបង្ហាញពីសញ្ញាព្រមាននៃអត្តឃាត សូមសួរប្រសិនបើពួកគេកំពុងគិតចង់ធ្វើអត្តឃាត ។ ការសួរបែបនោះអាចមិនងាយស្រួល ប៉ុន្តែវាជារបៀបល្អបំផុតដើម្បីដឹង ដោយការសួរដោយផ្ទាល់ ប្រសិនបើពួកគេគិតចង់ធ្វើអត្តឃាត ។ វាអាចផ្តល់មធ្យោបាយមួយដល់បុគ្គលនោះនិយាយអំពីក្តីអំពល់ និង កង្វល់របស់ពួកគេ ។

ឧទាហរណ៍នៃសំណួរទាំងនោះមានដូចជា « រឿងនោះវាពិបាកឲ្យមនុស្សម្នាក់ដោះស្រាយណាស់ ។ តើឯងកំពុងគិតពីការចង់ធ្វើអត្តឃាតឬ ?» ឬ « ដោយសារការឈឺចាប់ទាំងអស់ដែលឯងមាន ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើឯងកំពុងគិតចង់សម្លាប់ខ្លួនឬ » ។ ប្រសិនបើពួកគេពុំចង់សម្លាប់ខ្លួនទេនោះ ពួកគេទំនងជាអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដឹង ។

ប្រសិនបើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេពុំប្រាប់អ្នកអំពីគំនិតចង់ធ្វើអត្តឃាតទេនោះ សូមយកចិត្តទុកដាក់ស្តាប់ព្រះវិញ្ញាណដើម្បីដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីទៀត ។ អ្នកអាចត្រូវបានបំផុសគំនិតឲ្យនៅជាមួយពួកគេ រហូតដល់ពួកគេអាចប្រាប់អ្នកអំពីរឿងនោះ ។

សូមនៅជាមួយបុគ្គលនោះ ហើយស្វែងរកជំនួយ ។ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់អនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដឹងថាពួកគេចង់ធ្វើអត្តឃាត សូមនៅជាមួយពួកគេ ហើយឲ្យពួកគេនិយាយជាមួយអ្នកអំពីក្តីអំពល់ដែលពួកគេកំពុងមាន ។ ប្រសិនបើពួកគេនិយាយអំពីវិធីសាស្ត្រ និង ពេលវេលាជាក់លាក់នានាដើម្បីធ្វើអត្តឃាត សូមជួយបុគ្គលនោះទាក់ទងទៅអ្នកដោះស្រាយវិបត្តិ ឬ ការិយាល័យបន្ទាន់ផ្នែកផ្លូវចិត្តក្នុងមូលដ្ឋាន ។

ប្រតិកម្មចំពោះការធ្វើអត្តឃាត

ទោះបីជាពួកគេបានបង្ហាញ ឬ មិនបង្ហាញសញ្ញាព្រមានក្តី មនុស្សមួយចំនួនពិតជាសម្លាប់ខ្លួនឯង ។ នៅពេលជួបនឹងបទពិសោធន៍ដ៏ឈឺចាប់ ដែលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួនធ្វើអត្តឃាត ជាញឹកញាប់សមាជិកគ្រួសារ និង មិត្តភក្តិជនរងគ្រោះជួបនូវការកើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ធ្ងន់ធ្ងរ និង ស្មុគស្មាញ ។ ប្រតិកម្មមួយចំនួននោះ អាចរួមមានដូចតទៅនេះ ៖

មានអារម្មណ៍អៀនខ្មាស និង អាប់ឱនកិត្តិយស
ភ្ញាក់ផ្អើល និង មិនគួរឲ្យជឿ
ខឹង ខូចចិត្ត ឬ មានកំហុស
លាក់ពីបុព្វហេតុនៃមរណភាព
ផ្តាច់ខ្លួនចេញពីសង្គម ហើយផ្តាច់ទំនាក់ទំនងក្នុងរង្វង់គ្រួសារ
សកម្ម និង ទាក់ទងច្រើនហួសហេតុជាមួយនឹងកិច្ចប្រឹងប្រែងបង្ការការធ្វើអត្តឃាត
មានបំណងចង់យល់ពីមូលហេតុ
មានអារម្មណ៍ថាត្រូវគេបោះបង់ ឬ បដិសេធ
ស្តីបន្ទោសដល់អ្នកដែលស្លាប់ ខ្លួនឯង អ្នកដទៃ និង ព្រះ
បង្កើនគំនិតធ្វើអត្តឃាត ឬ អារម្មណ៍បំផ្លាញខ្លួនឯង
បង្កើនភាពតានតឹងផ្លូវចិត្ត អំឡុងពេលរដូវវិស្សមកាល និង បុណ្យខួបរបស់បុគ្គលដែលស្លាប់^៧

កិច្ចការនានាដែលគ្រួសារជនរងគ្រោះ និង សហគមន៍អាចធ្វើ

ទប់អារម្មណ៍ពីការវិនិច្ឆ័យនានា ។ ដោយសារអត្តឃាតគឺជាបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរ នោះអែលឌើរ បាឡាដ ក៏បានរំឭកយើងផងដែរ ៖ « ជាក់ស្ដែងណាស់ យើងពុំដឹងពីកាលៈទេសៈគ្រប់ជ្រុងជ្រោយនៃការធ្វើអត្តឃាតឡើយ ។ មានតែព្រះអម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែលទ្រង់ជ្រាបដឹងព័ត៌មានលម្អិតទាំងអស់ ហើយទ្រង់គឺជាអង្គដែលនឹងកាត់សេចក្តីពីទង្វើរបស់យើងនៅលើផែនដីនេះ ។ នៅពេល [ ព្រះអម្ចាស់ ] ជនុំជម្រះពួកយើង នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ទ្រង់នឹងលើកយកអ្វីៗទាំងអស់មកព្រះដំរិះ ៖ ស្សែន និង លក្ខណៈនៃធាតុគីមី ស្ថានភាពផ្លូវចិត្ត សមត្ថភាពនៃបញ្ញារបស់យើង ការបង្រៀនដែលយើងបានទទួល សណ្តាប់នៃជីដូនជីតារបស់យើង និង សុខភាពយើងជាដើម » ។^៨

អនុញ្ញាត និង យល់ពីទុក្ខព្រួយជាក់លាក់របស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ។ មនុស្សកើតទុក្ខតាមរបៀបផ្សេងៗគ្នា ដូចជាទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយនឹងបុគ្គលដែលស្លាប់មានភាពផ្សេងគ្នាទៅនឹងមនុស្សម្នាក់ទៀត ។ ដូច្នោះសូមទទួលស្គាល់ និង យល់ដល់របៀបកើតទុក្ខរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ។

នៅពេលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ឃ្លាតចាកពីយើង នោះយើងអាចមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ខ្លាំង និង ច្រើនលើសលុប ។ ប៉ុន្តែ ការកើតទុក្ខពុំមែនមានន័យថា ជាការខ្វះជំនឿឡើយ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលថា « ចូររស់នៅជាមួយគ្នាដោយនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ រហូតដល់អ្នកត្រូវយំសោកចំពោះការបាត់បង់នៃមនុស្សដែលស្លាប់ » ( គ. និង ស. ៤២:៤៥ ) ។ ការកើតទុក្ខព្រួយគឺជាសញ្ញាមួយនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះអ្នកស្លាប់ដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់យើង និង ថាទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេនឹងយើងមានអត្ថន័យយ៉ាងណា ។

ចូរស្វែងរកជំនួយ ។ នៅពេលអ្នកកើតទុក្ខ អ្នកអាចមានអារម្មណ៍ថាអ្វីៗដូចជាស្មុគស្មាញ ។ ការស្វែងរកជំនួយអាចផ្តល់ឱកាសដ៏ពិសិដ្ឋសម្រាប់អ្នកដទៃឲ្យស្រឡាញ់ និង បម្រើដល់អ្នក ។ ការអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេជួយ អាចព្យាបាល និង ពង្រឹងដល់យើងនឹងដល់ពួកគេផងដែរ ។

បន្ដទាក់ទងគ្នា ។ មនុស្សមួយចំនួនទួញយំដោយស្ងាត់ស្ងៀម ហើយមានពេលខ្លះបានផ្តាច់ខ្លួនចេញពីគេ ដូច្នោះសូមបន្តទាក់ទងគ្រួសារ និង មិត្តភក្តិរបស់អ្នក ។ ជាទៀងទាត់ សូមឈោងទៅជួយសមាជិកគ្រួសាររបស់អ្នក សាច់ញាតិ និង មិត្តភក្តិដែលកើតទុក្ខ ហើយផ្តល់ជំនួយដល់ពួកគេ ដោយសារពួកគេអាចមិនមករកអ្នកឡើយ ។

សូមពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺជាប្រភពនៃការព្យាបាល និង ភាពសុខសាន្ត ។ « ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់…ប្រទានឱកាសដល់យើង ឲ្យអំពាវនាវរកទ្រង់ដែលបានដកពិសោធន៍ពីគ្រប់ជំងឺនៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើង ដើម្បីចម្រើនកម្លាំងដល់យើង ឲ្យទ្រាំទ្រនឹងបន្ទុកនៃជីវិតរមែងស្លាប់ ។ ទ្រង់ស្គាល់ពីការឈឺចាប់របស់យើង ហើយទ្រង់នៅទីនោះសម្រាប់យើង ។ គឺដូចជាសាសន៍សាម៉ារីចិត្តល្អម្នាក់នោះដែរ នៅពេលទ្រង់ឃើញថា យើងមានរបួសនៅតាមផ្លូវនោះទ្រង់នឹងរុំរបួសរបស់យើង ហើយថែទាំយើង ( សូមមើល លូកា ១០:៣៤ ) » ។^៩

ចូរឲ្យយើងដឹងថា យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវតែពឹងផ្អែកទាំងស្រុងលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ នៅពេលយើងព្យាយាមធ្វើផ្នែករបស់យើង ។ នៅក្នុងការទទួលស្គាល់ដ៏រាបទាបនេះ ចូរយើងព្យាយាមយល់ចិត្តគ្រួសារ និង អ្នកជិតខាងយើងក្នុងពេលបាក់ទឹកចិត្ត សូមឈោងទៅជួយពួកគេដោយក្តីស្រឡាញ់ ហើយបណ្តុះសេចក្តីជំនឿ និង ការទុកចិត្តកាន់តែច្រើនឡើងជាមួយគ្នា លើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដែលនឹងយាងត្រឡប់មកវិញ ហើយ « ជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ និងគ្មានសេចក្តីស្លាប់ ឬសេចក្តីសោកសង្រេង ឬសេចក្តីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ » ( វិវរណៈ ២១:៤ ) ។