សៀវភៅរូបថតគ្រួសារចាស់ៗ ៖ ឥទ្ធិពលនៃប្រវត្តិគ្រួសារ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋនូវ យ៉ោក ស.រ.អា. ។
កេរដំណែលរបស់បុព្វការីជនខ្ញុំរស់រានមានជីវិតតាមរយៈរូបខ្ញុំ ហើយបន្តធ្វើឲ្យជីវិតរបស់ខ្ញុំកាន់តែល្អប្រសើរផងដែរ ។
នាព្រឹកមួយក្នុងរដូវក្តៅពីមុនសង្គ្រាមលោកលើកទី II ជីតាទួតរបស់ខ្ញុំបានក្រោកពីដំណេកឡើងដូចសព្វមួយដង—ពីមុនព្រះអាទិត្យរះ ។ គាត់បានចេញទៅក្រៅផ្ទះ នៅលើទួលមួយ ដោយមើលទៅជ្រលងភ្នំ និង ភូមិរបស់គាត់ដែលមានទេសភាពពណ៌បៃតង នៅក្នុងប្រទេស រូម៉ានី ហើយអង្គុយលើវាលស្មៅដែលគ្របដណ្តប់ដោយទឹកសន្សើមពេលព្រឹកព្រលឹម ដោយស្លុងគំនិតរបស់គាត់—ជាគំនិតដដែលដែលគាត់បានគិតមួយរយៈពេលមកហើយ ។ គាត់ជាបុរសម្នាក់មានការសិក្សាអប់រំដែលមានចិត្តទូលាយ និង មានគំនិតតែងចង់ចេះចង់ដឹង មនុស្សគ្រប់គ្នានៅក្នុងភូមិស្រឡាញ់ និង គោរពគាត់ ។ ភូមិរបស់គាត់មានទីតាំងនៅក្នុងដែនដីនៃទន្លេបុរាណមួយឈ្មោះអុល ជាគំរូដើមនៃទិដ្ឋភាពភូមិនៅប្រទេសរ៉ូម៉ានីជាច្រើនជំនាន់ ដែលមានទេសភាពដ៏ស្រស់បំព្រង ជារតនៈសម្បត្តិដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ហើយប្រជាជននៅភូមិនោះមាន ការទទួលខុសត្រូវចង់ថែរក្សាវត្ថុ និង ទំនៀមទម្លាប់នានានៃកេរដំណែលទាំងនោះ ពីជំនាន់ដូនតារបស់ខ្លួន បន្តទៅជំនាន់បន្តបន្ទាប់ទៀត ។
បន្ទាប់ពីព្រះអាទិត្យរះហើយ គាត់បានទៅផ្ទះវិញ ហើយប្រាប់ភរិយារបស់គាត់ថា គាត់ចង់ដឹងចង់ឃើញថាតើពិធីបុណ្យសពរបស់គាត់នឹងមានសភាពបែបណា ហើយគាត់ចង់ធ្វើពិធីបុណ្យសពមួយជាការហាត់សម ដោយមានស្លៀកសម្លៀកបំពាក់សព ។ គាត់បានកំណត់ថ្ងៃ បានទិញមឈូស ជួលពួកសង្ឃ និង អ្នកយំអាជីព ហើយគាត់បានទិញនូវសម្ភារផ្សេងៗទៀតទាំងអស់ ដែលតម្រូវឲ្យទិញតាមប្រពៃណីរបស់ពួក ក្រិក អ័ស្សូដុស្ស ។ ថ្ងៃបុណ្យសពហាត់សម ដោយស្លៀកសម្លៀកបំពាក់សពនោះបានមកដល់ ។ គេរៀបចំដាក់តុនៅចំកណ្តាលភូមិ សម្រាប់ពិធីជប់លៀងការចងចាំ ហើយគ្រួសារទាំងអស់បានស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ពណ៌ខ្មៅ ពួកសង្ឃបានមក លោកតាទួតរបស់ខ្ញុំបានចូលដេកក្នុងមឈូស ដោយរៀបចំខ្នើយម្តងទៀត ដើម្បីឲ្យគាត់អាចមើលគេឯងឃើញ ហើយដំណើរការនៃពិធីបុណ្យសពបានចាប់ផ្តើម ។ នៅពេលពិធីនោះបានចប់ អ្នកភូមិទាំងអស់ត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យទទួលទានអាហារ ហើយជីតាទួតខ្ញុំបានបំពេញក្តីសុបិនរបស់គាត់ ដោយបានរាំនៅក្នុងពិធីបុណ្យសពរបស់គាត់ផ្ទាល់ ។ គាត់រស់នៅបាន ២០ ឆ្នាំទៀត ជារឿយៗគាត់តែងតែពិនិត្យមើលមឈូសនោះ ថា តើវានៅត្រូវល្មមនឹងខ្លួនគាត់ទៀតដែរឬទេ ។
ពុំមែនគ្រាន់តែឈ្មោះ និង កាលបរិច្ឆេទប៉ុណ្ណោះទេ
ខ្ញុំពុំធ្លាប់ជួបជីតាទួតរបស់ខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែប្រវត្តិរបស់គាត់គឺជារឿងដែលខ្ញុំពេញចិត្ត ដែលលោកតាលោកយាយខ្ញុំបានដំណាលប្រាប់ខ្ញុំ ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពួកលោកតែងតែប្រាប់បងប្អូនបង្កើតរបស់ខ្ញុំ និង ខ្ញុំអំពីបុព្វការីជនរបស់យើង ៖ ទីកន្លែងដែលពួកគាត់ចេញមក ថាតើពួកគាត់ដូចនរណាគេ អំពីគុណតម្លៃ ក្តីសុបិន និង ក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគាត់ ។ រាល់ថ្ងៃអាទិត្យ បន្ទាប់ពីបរិភោគអាហាររួច លោកតាលោកយាយខ្ញុំ បានយកសៀវភៅរូបថតចាស់ៗរបស់គ្រួសារយើងចេញមក ហើយបើកវាមើល គ្រប់ទំព័រនៃសៀវភៅរូបថត និង ប្រវត្តិទាំងនោះប្រែជាមានភាពរស់រវើក ទាំងកាលពីអតីតកាល និង បច្ចុប្បន្នកាល ហើយដួងចិត្តរបស់យើងបានរួមគ្នានៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលយកឈ្នះលើការសាកល្បងនៃជីវិតនេះ ។ រូបថតទាំងនោះពុំគ្រាន់តែជារូបថតចាស់ៗដែលមានឈ្មោះ និង កាលបរិច្ឆេទដែលបានសរសេរនៅខាងខ្នងវាប៉ុណ្ណោះឡើយ ។ មនុស្សគ្រប់គ្នានៅក្នុងរូបថតដែលខ្ញុំបានឃើញគឺជា ឪពុក ឬ ម្តាយ កូនប្រុស ឬ កូនស្រី បងប្រុស ឬ បងស្រី ។ ចំពោះពួកយើង ពួកគាត់គឺជាមនុស្សដែលមានជីវិត ដែលមានក្តីសង្ឃឹម និង ក្តីសុបិន ជួបឧបសគ្គ និង ការខកចិត្ត ភាពជោគជ័យ និង បរាជ័យ ។ ទោះបីជាពួកគេស្លាប់ទៅហើយក្តី តែរឿងរបស់ពួកគេបន្តរស់រានមានជីវិត កេរដំណែលរបស់ពួកគេបន្តភ្លឺចែងចាំង ហើយទឹកមុខរបស់ពួកគេបន្តញញឹមចេញពីសៀវភៅរូបថតចាស់ៗរបស់គ្រួសារយើង ដែលសព្វថ្ងៃនេះបានចងក្រងឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់កូនចៅទាំងប្រាំមួយជំនាន់ ។
ភាពរឹងមាំនៅក្នុងគ្រានៃការសាកល្បង
នៅពេលខ្ញុំអាយុ ១៩ ឆ្នាំ ឪពុកម្ដាយ និង សាច់ញាតិជិតដិតរបស់ខ្ញុំស្ទើរតែទាំងអស់បានស្លាប់ ហើយទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើនដែលខ្ញុំបានទទួលជាមរតកនោះបានបាត់បង់ ឬ មានគេលួចយក ។ ប៉ុន្តែមានអ្វីមួយ ដែលពេលវេលា គ្រោះធម្មជាតិ ឬ សូម្បីតែសេចក្តីស្លាប់ក៏ពុំអាចបំផ្លាញវាបានឡើយ ៖ គឺស្ពាននៃមេត្រីភាពតាំងពីអតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល និង អនាគតកាលដែលសមាជិកគ្រួសារគ្រប់រូបបានសាងឡើង ។ ដោយសារតែភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាមរបស់ពួកគេ ចំណងដែលចងភ្ជាប់ដួងចិត្តយើងជាមួយគ្នា បានបង្ហាញថា វាខ្លាំងជាងការសាកល្បងនានានៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ហើយផ្តល់ភាពរឹងមាំដល់ខ្ញុំ ឲ្យយកឈ្នះលើគ្រាដ៏លំបាកនានា ។
នៅពេលឪពុកម្តាយ និង លោកតាលោកយាយខ្ញុំស្លាប់ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សោកសៅជាខ្លាំង ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើខ្ញុំនឹងមានភាពរឹងមាំដើម្បីបន្តដំណើរជីវិតទៅមុខទៀតដែរឬទេ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍អំពីឥទ្ធិពលពីពួកគាត់ ទោះបីជាពួកគាត់បានចែកឋានទៅហើយក្តី ហើយការណ៍នេះបានជួយខ្ញុំឲ្យទទួលបានទីបន្ទាល់ដែលមិនងាករេអំពីជីវិតបន្ទាប់ពីស្លាប់ ហើយក្រោយមកធ្វើឲ្យខ្ញុំទទួលបានទីបន្ទាល់អំពីពិធីបរិសុទ្ធក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ខ្ញុំពុំចាំថាម្តាយរបស់ខ្ញុំមានមុខមាត់បែបណាឡើយ ហើយខ្ញុំក៏ពុំធ្លាប់បានជួបជីតាជីដូនទួតរបស់ខ្ញុំដែរ ប៉ុន្តែរាល់ពេលដែលខ្ញុំបានយកសៀវភៅរូបថតគ្រួសារនោះមកមើល នោះខ្ញុំបានឃើញថាមុខមាត់របស់ខ្ញុំដូចពួកគាត់ ។ ខ្ញុំជាមនុស្សដែលមានគុណសម្បត្តិបែបនេះ ដោយសារតែអស់អ្នកដែលបានកើតមកមុនខ្ញុំ ហើយបទពិសោធន៍ និង ប្រាជ្ញារបស់ពួកគាត់បានរៀបចំអត្តចរិកខ្ញុំ និង ដឹកនាំខ្ញុំ ក្នុងដំណើរជីវិតនេះ ។
ខ្ញុំក៏ដឹងផងដែរថា ខ្ញុំកើតមកលើផែនដីនេះ ដើម្បីរស់នៅហើយមានប្រវត្តិផ្ទាល់ខ្លួនផងដែរ—ដើម្បីស្វែងយល់ ហើយដកពិសោធន៍ និង រីករាយនឹងជីវិតនេះ ។ ចំណេះដឹងអំពីប្រវត្តិគ្រួសារខ្ញុំនេះហើយ ដែលគាំទ្រខ្ញុំពេញមួយជីវិតនៃការសាកល្បងរបស់ខ្ញុំ ។
ជារឿយៗ ខ្ញុំគិតអំពីគ្រួសារខ្ញុំដែលបានចែកឋានទៅ និង ពលិកម្មដែលពួកគាត់បានធ្វើសម្រាប់ខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំមានជីវិតកាន់តែប្រសើរឡើង ។ ខ្ញុំគិតអំពីពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ដែលធ្វើឲ្យយើងអាចរស់នៅជាមួយគ្នាជាក្រុមគ្រួសារម្តងទៀតនាថ្ងៃខាងមុខ ។ ហើយខ្ញុំគិតអំពីដង្វាយធួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលអាចធ្វើឲ្យរឿងទាំងនេះកើតឡើងបាន ។ ទ្រង់បានបង់ថ្លៃ ប្រយោជន៍ឲ្យយើងអាចបានរស់ ។ ដោយសាររឿងនេះ យើងស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយថ្វាយបង្គំទ្រង់ដោយការដឹងគុណក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ និង ដរាបតទៅ ។