ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ របស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង សេចក្តីពិតអំពីព្រះកាយទ្រង់

ដោយ ដេវីឌ អេ អេដវួដ

ទស្សនាវដ្តីសាសនាចក្រ

តាមរយៈការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្រៀនយើងអំពីសេចក្តីពិតដ៏សំខាន់អំពីរូបកាយ ។

« ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ការស្រេចហើយ នោះទ្រង់ឱនព្រះសិរប្រគល់វិញ្ញាណទ្រង់ទៅ » ( យ៉ូហាន ១៩:៣០ ) ។ នៅគ្រានោះ វិញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានចាកចេញពីព្រះកាយទ្រង់—ជាព្រះកាយដែលបានស៊ូទ្រាំការរងទុក្ខ ប្រយោជន៍ឲ្យទ្រង់អាចធ្វើឲ្យធួននឹងអំពើបាបរបស់មនុស្សទាំងអស់ ហើយជួយពួកគេតាមជំងឺរបស់ពួកគេ ( សូមមើល អាលម៉ា ៧:១២–១៣ ) ។ ឥឡូវព្រះកាយដែលវិញ្ញាណបានចាកចេញនោះ ត្រូវបានដាក់ចុះពីលើឈើឆ្កាង រុំនឹងសំពត់ទេសឯក ហើយទីបំផុតបានដាក់ទុកក្នុងផ្នូរ ។ នៅថ្ងៃទីបី ស្ត្រីបានទៅឯផ្នូរ ដើម្បីធ្វើការរៀបចំសម្រាប់ពិធីបញ្ចុះព្រះសពនោះ ។

ប៉ុន្ដែ ព្រះសពនោះមិនបាននៅទីនោះឡើយ ។

ការឃើញថាផ្នូរនៅទទេគឺគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្ដើមប៉ុណ្ណោះ ។ ក្រោយមកទៀត ម៉ារា ម៉ាក់ដាឡា ពួកសាវក និង មនុស្សដទៃទៀតជាច្រើនបានឃើញអព្ភូតហេតុ ៖ គឺឃើញព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ល្អឥតខ្ចោះ ជារូបពិតជាក់ស្តែង និង ក្នុងរូបរាងជាមនុស្ស ។

ព្រះអង្គសង្គ្រោះធ្វើឲ្យប្រាកដថា អស់អ្នកដែលបានឃើញទ្រង់បន្ទាប់ពីទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ យល់ជាក់ច្បាស់អំពីសភាពនៃព្រះកាយដែលទ្រង់មាន ។ ឧទាហរណ៍ ទ្រង់បានអញ្ជើញពួកសាវកឲ្យប៉ះព្រះកាយទ្រង់ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចប្រាកដក្នុងចិត្តពួកគេថា ទ្រង់មានព្រះកាយ មិនមែនជាវិញ្ញាណឡើយ ( សូមមើល លូកា ២៤:៣៦–៤០ ) ។^១ ទ្រង់ក៏បានសោយអាហារជាមួយពួកគេផងដែរ ( សូមមើល លូកា ២៤:៤២–៤៣ ) ។

ក្រោយមក នៅពេលពួកសាវកបានបំពេញការចាត់តាំងរបស់ពួកគេ ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះពួកគេបានជួបប្រទះនឹងការជំទាស់ និង ការបៀតបៀន ដែលការជំទាស់ និង ការបៀតបៀនមួយចំនួនកើតឡើង ដោយព្រោះពួកគេបានបង្រៀនថា ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ នោះមនុស្សទាំងអស់នឹងរស់ឡើងវិញផងដែរ ( សូមមើល កិច្ចការ ៤:១–៣ ) ។

សព្វថ្ងៃនេះ ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺនៅតែជាសារលិខិតសំខាន់ ដែលបានប្រកាសដល់ពិភពលោកដោយសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ ។ ដូចព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ « គោលការណ៍ដ៏សំខាន់នៃសាសនាចក្ររបស់យើង គឺជាទីបន្ទាល់នៃពួកសាវក និង ពួកព្យាការី អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ថាទ្រង់បានសុគត ត្រូវបានកប់ ហើយបានរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃទីបី ហើយបានយាងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ ហើយរឿងផ្សេងទៀតដែលទាក់ទងនឹងសាសនារបស់យើង គឺជារឿងបន្ទាប់បន្សំទៅនឹងរឿងនេះប៉ុណ្ណោះ » ។^២

ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ជួយឆ្លើយសំណួរសំខាន់ៗអំពីលក្ខណៈរបស់ព្រះ លក្ខណៈរបស់យើង និង ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះ គោលបំណងនៃជីវិតនេះ ព្រមទាំងសេចក្តីសង្ឃឹមដែលយើងមានលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ នេះគឺជាសេចក្តីពិតមួយចំនួន ដែលបានគូសបញ្ជាក់ដោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

ព្រះវរបិតាសួគ៌មានព្រះកាយនៃសិរីល្អ

ប្រាកដណាស់ គំនិតដែលគិតថា ព្រះមានរូបរាងដូចជាមនុស្សគឺមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប^៣ ហើយមនុស្សភាគច្រើនគិតបែបនេះផងដែរ ប៉ុន្តែជំនឿខាងសាសនាវិទ្យា និង ទស្សនៈខាងសាសនា បានបដិសេធរឿងនេះ ដោយចូលចិត្តគិតថាព្រះគឺ « គ្មានព្រះកាយ បំណែក ឬ ចំណង់ » ឡើយ ^៤ តាមទស្សនៈនេះ គេយល់ថា រូបកាយ ( ហើយជាទូទៅគឺធាតុ ) គឺអាក្រក់ ឬ មិនសុទ្ធ ចំណែកឯវិញ្ញាណ ចិត្ត ឬ គំនិតវិញគឺជាធាតុពិតដ៏សំខាន់នៃរូបកាយ ឬ ជាជីវិត ។

ឱ ! វិវរណៈអំពីលក្ខណៈរបស់ព្រះតាមរយៈព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ រុងរឿង និងទូលំទូលាយអ្វីម៉្លេះ ។

អំឡុងពេលការងារបម្រើរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលថា « អ្នកណាដែលឃើញខ្ញុំ នោះក៏បានឃើញព្រះវរបិតាដែរ » ( យ៉ូហាន ១៤:៩ ) ។ ការណ៍នេះកាន់តែពិតឡើង បន្ទាប់ពីការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញដោយមានព្រះកាយល្អឥតខ្ចោះ រូបកាយអមត ដែលបង្ហាញថា « ព្រះវរបិតាទ្រង់មានព្រះកាយជាសាច់ និង ឆ្អឹងដែលជាក់ស្ដែង ដូចជារូបកាយមនុស្ស ហើយព្រះរាជបុត្រាក៏ដូច្នោះដែរ » ( គ. និង ស. ១៣០:២២ ) ។

ដូច្នោះហើយ លក្ខណៈនៃព្រះកាយរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌បានបើកសម្តែងឡើង ។ ក្រោយមកដូច យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានពន្យល់ថា « ការគ្មានរូបកាយ ឬ បំណែកនោះគឺគ្មានជាអ្វីទាំងអស់ ។ គ្មានព្រះផ្សេងទៀតណានៅលើឋានសួគ៌ឡើយ ក្រៅពីព្រះដែលមានសាច់ និង ឆ្អឹង » ។^៥

អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ « ការមានព្រះកាយមិនត្រឹមតែជារឿងចាំបាច់ប៉ុណ្ណោះទេ វាថែមទាំងជាព្រះរាជបំណងរបស់ព្រះទៀតផង បើមិនដូច្នោះទេ តើហេតុអ្វីព្រះប្រោសលោះនៃមនុស្សលោក ប្រោសលោះព្រះកាយ ទ្រង់ ដោយប្រោសលោះព្រះកាយទ្រង់ពីក្រញាំនៃសេចក្តីស្លាប់ និង ពីផ្នូរ ដោយធានាថា វានឹងមិនបែកចេញពីវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ម្តងទៀតឡើយ នៅក្នុងពេលនោះ ឬ អស់កល្បជានិច្ចក្តីធ្វើអ្វី ? អស់អ្នកដែលបដិសេធនូវគំនិតដែលថា ព្រះមានព្រះកាយ នោះបដិសេធទាំងជីវិតរមែងស្លាប់ និង ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទហើយ » ។^៦

ព្រះវរបិតាសួគ៌មានគ្រប់ព្រះចេស្តាទាំងអស់ ជ្រាបដឹងទាំងអស់ និង ស្រឡាញ់មនុស្សទាំងអស់

លក្ខណៈសម្បត្តិដ៏ប្រសើរបំផុតនៃចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ក៏ត្រូវបានបើកសម្តែងនៅក្នុងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទផងដែរ ។ ដូចអែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានមានប្រសាសន៍ថា « ដោយមានភាពពិតនៃការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះមន្ទិលសង្ស័យអំពីព្រះចេស្ដាដ៏អស្ចារ្យ ទេវភាព និងសេចក្ដីមេត្តារបស់ព្រះជាព្រះវរបិតា—ដែលបានប្រទានព្រះរាជបុត្រាតែមួយគត់របស់ទ្រង់ សម្រាប់ជាសេចក្ដីប្រោសលោះដល់ពិភពលោក—គឺគ្មានមូលហេតុឡើយ » ។^៧

ព្រះចេស្តា ចំណេះដឹង និង សេចក្ដីល្អសប្បុរសនៃព្រះបានបង្ហាញឲ្យឃើញ តាមរយៈការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលផ្តល់ជាភស្តុតាងអំពីប្រាជ្ញា និង សេចក្ដីស្រឡាញ់នៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និង សមត្ថភាពរបស់ទ្រង់ ( និង របស់បុត្រាទ្រង់ ) ដើម្បីសម្រេចបាននូវផែនការនេះ ។

យើងគឺជាកូនចៅរបស់ព្រះ

ដូចព្រះគម្ពីរប៊ីបបង្រៀនយើងថា យើងត្រូវបានបង្កើតឡើង « ឲ្យចំនឹងរូបអង្គទ្រង់នោះឯង … ជាប្រុសជាស្រី » ( លោកុប្បត្តិ ១:២៧ ) ។ ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគូសបញ្ជាក់អំពីសេចក្តីពិតនេះ ។ ប្រាកដណាស់ នៅចំពេលដែលទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានគូសបញ្ជាក់អំពីទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌ ដោយមានបន្ទូលថា « ខ្ញុំឡើងទៅឯព្រះវរបិតាខ្ញុំ និង ជាព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា គឺជាព្រះនៃខ្ញុំ ហើយជាព្រះនៃអ្នករាល់គ្នាដែរ » ( យ៉ូហាន ២០:១៧ ការគូសបញ្ជាក់បានបន្ថែម ) ។

ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបើកសម្តែងថាព្រះ និង មនុស្សលោកគឺមានរូបរាងពុំខុសគ្នានោះទេ ។ រូបរាងជាមូលដ្ឋាននៃរូបកាយរបស់យើង គឺស្រដៀងទៅនឹងរូបរាងនៃវិញ្ញាណរបស់យើង^៨ ហើយវិញ្ញាណរបស់យើងត្រូវបានបង្កើតឡើងដូចជារូបអង្គទ្រង់ ដោយសារនោះគឺជាលក្ខណៈនៃទំនាក់ទំនងរវាងឪពុកម្តាយ និង កូន ។

រូបកាយគឺជាអំណាយទាននៃកាយសម្បទា និង ភាពខ្ពង់ខ្ពស់

តាមរយៈការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្ហាញយើងថា ការមានរូបកាយ និង ការរស់រានគឺជាផ្នែកសំខាន់មួយនៃរូបកាយអស់កល្បជានិច្ចរបស់ព្រះ និង កូនចៅរបស់ទ្រង់ ។ ដូចព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្តែងដល់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ថា « វត្ថុធាតុទាំងឡាយសុទ្ធតែមាននៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយវិញ្ញាណ និងវត្ថុធាតុនៅជាប់គ្នាដោយឥតបែកបាក់ឡើយ គឺបានទទួលនូវភាពពោរពេញនៃសេចក្ដីអំណរ » ( គ. និង ស. ៩៣:៣៣ ) ។ ទំនាក់ទំនងដែលមិនអាចបំបែកបាននេះ ភ្ជាប់វិញ្ញាណ និង រូបកាយឲ្យនៅជាមួយគ្នា ដើម្បីឲ្យវាក្លាយជារូបកាយដែលអមត ពុំពុករលួយ មានសិរីល្អ និង ឥតខ្ចោះ—ជារូបកាយមួយបែបដែលមានសមត្ថភាពទទួលបាននូវភាពពោរពេញនៃសេចក្តីអំណរដែលព្រះមាន ។

ផ្ទុយទៅវិញ បន្ទាប់ពីមានរូបកាយសាច់ឈាម ហើយក្រោយមកត្រូវបានបែកចេញពីវា ដើម្បីចូលទៅភពវិញ្ញាណនោះ « ពួកអ្នកស្លាប់បាន [ គិត ] ថា…ការបាត់វិញ្ញាណគេដ៏យូរលង់ពីរូបកាយគេ នោះជាសេវកភាព » ( គ. និង ស. ១៣៨:៥០ សូមមើលផងដែរ គ. និង ស. ៤៥:១៧ ) ។

ទោះបីជារូបកាយរមែងស្លាប់របស់យើង គឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ហើយជាអំណោយទានមកពីព្រះក្តី ។ នៅពេលវិញ្ញាណនៃជីវិតមុនផែនដីមកកាន់ផែនដីនេះ វិញ្ញាណទាំងនោះត្រូវបាន « បន្ថែម » ( អ័ប្រាហាំ ៣:២៦ ) រូបកាយឲ្យ ។ ដូចព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានបង្រៀនថា ៖ « យើងមកលើផែនដីនេះ ដើម្បីយើងអាចមានរូបកាយ ហើយ បង្ហាញថាវាបរិសុទ្ធនៅចំពោះព្រះ នៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាល ។ គោលការណ៍នៃសុភមង្គលដ៏មហិមា មាននៅក្នុងការមានរូបកាយ ។ អារក្សគ្មានរូបកាយទេ ហើយការគ្មានរូបកាយនេះហើយគឺជាទណ្ឌកម្មរបស់វា » ។^៩

ដូចអែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនថា ៖ « រូបកាយសាច់ឈាមរបស់យើង ធ្វើឲ្យមានបទពិសោធន៍ទូលំទូលាយ ជ្រាលជ្រៅ និង កម្លាំង ដែលជាធម្មតាពុំអាចទទួលបាននៅក្នុងរូបកាយមុនជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើងបានឡើយ ។ ដូច្នេះ ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយមនុស្សទូទៅ សមត្ថភាពរបស់យើងដើម្បីស្គាល់ និង ប្រព្រឹត្តស្របតាមសេចក្ដីពិត និង លទ្ធភាពរបស់យើងដើម្បីគោរពតាមគោលការណ៍ និង ពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ត្រូវបានពង្រីកឲ្យកាន់តែល្អឡើងតាមរយៈរូបកាយសាច់ឈាមរបស់យើង ។ នៅពេលយើងរៀនក្នុងអំឡុងពេលនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ យើងដកពិសោធន៍ពីភាពទន់ភ្លន់ ក្ដីស្រឡាញ់ ចិត្តសប្បុរស សុភមង្គល ទុក្ខព្រួយ ការខកចិត្ត ការឈឺចាប់ និងសូម្បីតែឧបសគ្គនានានៃដែនកំណត់ខាងសាច់ឈាម នៅក្នុងរបៀបទាំងឡាយដែលរៀបចំយើងសម្រាប់ភាពអស់កល្បជានិច្ច ។ និយាយដោយសាមញ្ញទៅ មានមេរៀនជាច្រើន ដែលយើងត្រូវតែរៀន និងដកពិសោធន៍ ដែលយើងត្រូវតែមាន ដូចព្រះគម្ពីរពិពណ៌នាថា ‹ ស្របតាមសាច់ឈាម › ( នីហ្វៃទី ១ ១៩:៦, អាលម៉ា ៧:១២–១៣ ) » ។^១០

ក្រៅពីនោះទៀត ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបង្រៀនថា ៖ « គ្រប់មនុស្ស និង សត្វលោកទាំងអស់ ដែលមានរូបកាយ មានអំណាចលើអ្វីៗ ដែលគ្មានរូបកាយ » ។^១១ សាតាំងអាចល្បួងយើង ប៉ុន្តែវាមិនអាចបង្ខំយើងបានឡើយ ។ « អារក្សគ្មានអំណាចលើយើងទេ លើកលែងតែយើងអនុញ្ញាតឲ្យវាប៉ុណ្ណោះ » ។^១២

ទីបំផុត អំណោយទាននៃរូបកាយដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ដែលរស់ឡើងវិញ ធ្វើឲ្យយើងមានឥទ្ធិពលលើអំណាចរបស់សាតាំងជារៀងរហូត ។ ប្រសិនបើគ្មានការមានព្រះជន្មឡើងវិញទេ « នោះវិញ្ញាណរបស់យើងនឹងនៅក្នុងអំណាចនៃ…អារក្ស ហើយមិនអាចក្រោកឡើងទៀតសោះ ។ ហើយវិញ្ញាណទាំងឡាយរបស់យើងនឹងក្លាយទៅដូចជាវាដែរ ហើយយើងនឹងក្លាយទៅជាពួកអារក្ស គឺជាពួកទេវតានៃអារក្ស ដែលនឹងត្រូវបិទចេញពីវត្តមាននៃព្រះរបស់យើង ហើយត្រូវនៅជាមួយនឹងបិតានៃសេចក្ដីកុហកទាំងឡាយនៅក្នុងសេចក្ដីទុក្ខវេទនាដូចវាដែរ » ( នីហ្វៃទី ២ ៩:៨–៩ ) ។

វិញ្ញាណ និង រូបកាយពុំមែនជាសត្រូវនឹងគ្នាឡើយ

ទោះបីជាវិញ្ញាណ និង រូបកាយមានភាពខុសគ្នាក្តី ក៏វិញ្ញាណ និង រូបកាយជាក់ស្តែងពុំមែនជាធាតុពីរ ដែលមិនអាចចុះសម្រុងនឹងគ្នាបានឡើយ ។ ដូច យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានរៀនថា « គ្មានអ្វីដែលជាអរូបធាតុនោះឡើយ ។ គ្រប់អស់ទាំងវិញ្ញាណសុទ្ធតែជាធាតុ ប៉ុន្តែវាម៉ត់ ឬសុទ្ធសាធជាង ហើយអាចសម្គាល់ឃើញដោយភ្នែកបរិសុទ្ធប៉ុណ្ណោះ យើងពុំអាចមើលឃើញទេ ប៉ុន្តែកាលណារូបកាយយើងត្រូវបានធ្វើឲ្យបរិសុទ្ធ នោះយើងអាចមើលឃើញថា វាសុទ្ធតែជាធាតុទាំងអស់ » ( គ. និង ស. ១៣១:៧–៨ ) ។

នៅក្នុងស្ថានភាពនៃសិរីល្អ និង មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ នោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទធ្វើជាតំណាងឲ្យការរួបរួមដ៏ឥតខ្ចោះនៃវិញ្ញាណ និង រូបកាយ ដោយបង្ហាញដល់ពួកយើងថា « វិញ្ញាណ និង រូបកាយគឺជាព្រលឹងនៃមនុស្ស » ( គ. និង ស. ៨៨:១៥ ) ។ នៅក្នុងជីវិតនេះយើងព្យាយាមឲ្យមាន « គំនិតដែលជាប់ទៅខាងវិញ្ញាណ » ជាជាង « គំនិតដែលជាប់ខាងរូបកាយ » ( នីហ្វៃទី ២ ៩:៣៩ ) « [ សម្រាត ] ភាពខាងសាច់ឈាមចេញ » ( ម៉ូសាយ ៣:១៩ ) ហើយ « ទប់អស់ទាំងតណ្ហា [ របស់យើង ] ( អាលម៉ា ៣៨:១២ ) ។ ប៉ុន្តែនោះពុំមែនមានន័យថា វិញ្ញាណ និង រូបកាយគឺជាសត្រូវនឹងគ្នាឡើយ ។ ដូចព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្ហាញយើងថា រូបកាយគឺពុំមែនត្រូវបានគេស្អប់ខ្ពើម និង ធ្វើឲ្យឆើតឆាយហួសហេតុឡើយ ប៉ុន្តែយើងត្រូវធ្វើជាម្ចាស់លើរូបកាយយើង ហើយផ្លាស់ប្តូរវា ។

ជីវិតនៅក្នុងរូបកាយរមែងស្លាប់ មានគោលបំណងដ៏សំខាន់

គំនិតដែលថាជីវិតនេះគឺជាការសាកល្បង ធ្វើឲ្យវាកាន់តែមានន័យឡើង នៅពេលយើងពិចារណាអំពីអ្វីដែលយើងដឹងអំពីជីវិតរបស់យើង កាលពីមុន និង បន្ទាប់ពីជីវិតនេះ ។ យើងបានរស់នៅជាវិញ្ញាណពីមុនយើងបានមកកាន់ផែនដីនេះ ហើយព្រះវរបិតាសួគ៌យើងមានព្រះទ័យឲ្យយើង ក្លាយដូចជាទ្រង់ ហើយរស់នៅជារៀងរហូតជាមួយរូបកាយអមត ។ សេចក្តីពិតទាំងនេះមានន័យថា ពេលវេលានៃការសាកល្បងរបស់យើងនៅក្នុងរូបកាយរមែងស្លាប់នេះ គឺពុំមែនជាភាពចៃដន្យទេ ប៉ុន្តែគឺវាមានអត្ថន័យ និង គោលបំណងច្បាស់លាស់ ។

ដូចអែលឌើរ គ្រីស្តូហ្វឺសិន បានពន្យល់ថា ៖ « តាមការជ្រើសរើសរបស់យើង នោះយើងនឹងបង្ហាញដល់ព្រះ ( និងខ្លួនយើង ) នូវការប្តេជ្ញាចិត្ត និងសមត្ថភាពរបស់យើង ដើម្បីរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យសេឡេស្ទាលរបស់ទ្រង់ ខណៈដែលនៅក្រៅវត្តមានរបស់ទ្រង់ និងនៅក្នុងរូបកាយសាច់ឈាមដែលមាននូវថាមពល ការស្រេកឃ្លាន និងតណ្ហា ។ តើយើងអាចគ្រប់គ្រងសាច់ឈាមយើង ដើម្បីធ្វើឲ្យវាក្លាយជាឧបករណ៍ ជាជាងឲ្យវាធ្វើជាចៅហ្វាយលើវិញ្ញាណយើងបានឬទេ ? តើយើងអាចទុកចិត្តបានឬទេទាំងក្នុងពេលវេលានេះ និង ភាពអស់កល្បជានិច្ច ជាមួយនឹងព្រះចេស្ដាពីព្រះ រួមទាំងអំណាចដើម្បីបង្កើតជីវិតនោះ ? តើយើងម្នាក់ៗអាចយកឈ្នះលើអារក្សដែរឬទេ ? អ្នកទាំងឡាយដែលបានឈ្នះនឹង ‹ មានសិរីល្អបន្ថែមទៅលើក្បាលគេជារៀងដរាបរហូតតទៅ › [អ័ប្រាហាំ ៣:២៦]—ជាសណ្ឋានដ៏សំខាន់មួយដែលរូបកាយសិរីល្អបានរស់ឡើងវិញ នៅអមត និងជាតួរអង្គដ៏រុងរឿង » ។^១៣

បទពិសោធន៍របស់យើងនៅក្នុងរូបកាយបច្ចុប្បន្ននេះ រួមទាំងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយមនុស្សដទៃគឺមានអត្ថន័យណាស់ ដោយសារវាស្រដៀងទៅនឹងអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតបន្ទាប់ ។ ដូច យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានរៀនថា « ទំនាក់ទំនងដែលមាននៅក្នុងចំណោមពួកយើងនៅទីនេះយ៉ាងណា នោះក៏នឹងមាននៅក្នុងចំណោមយើងនៅទីនោះយ៉ាងនោះដែរ គ្រាន់តែរួបរួមដោយសិរីល្អដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច គឺជាសិរីល្អដែលយើងពុំមានការពិសោធន៍នៅពេលឥឡូវនេះប៉ុណ្ណោះ » ( គ. និង ស. ១៣០:២ ) ។

យើងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ

ចាប់តាំងពីការដឹងថាផ្នូរនៅទទេមក នោះការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បាននាំក្តីសង្ឃឹមឲ្យកើតមានឡើង ដោយសារយើងទទួលស្គាល់ ក្នុងការយល់ឃើញផ្ទាល់របស់យើងថា នៅក្នុងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ « ភាពបរាជ័យទាំងអស់ [ របស់យើង ] នឹងត្រូវបានសងមក [ យើង ] វិញ… បានផ្តល់ឲ្យ [ យើង ] បន្តដោយស្មោះត្រង់ » ។^១៤

ពួកសាវករបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះកាលពីជំនាន់មុនៗ អាចថ្លែងទីបន្ទាល់យ៉ាងក្លាហានអំពី ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ដោយសារពួកលោកបានឃើញ ហើយបានប៉ះព្រះកាយរបស់ទ្រង់ ។ ប៉ុន្តែវាមានអ្វីច្រើនលើសពីនោះទៅទៀត ។ ដូចដែល ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានព្យាបាលជំងឺនៃរូបកាយឲ្យបានជាសះស្បើយ ដើម្បីបង្ហាញថាទ្រង់មានព្រះចេស្តាអភ័យបាបបាន ( សូមមើល លូកា ៥:២៣–២៥ ) នោះការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់—ជាភស្តុតាងជាក់ស្តែងអំពីព្រះចេស្តារបស់ទ្រង់ឈ្នះលើសេចក្តីស្លាប់ខាងរូបកាយ—បានក្លាយជាការបញ្ជាក់អះអាងរបស់ពួកអ្នកដើរតាមទ្រង់ អំពីព្រះចេស្តាទ្រង់ ដើម្បីឈ្នះលើសេចក្តីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ។ ការសន្យាដែលទ្រង់បានប្រទានឲ្យនៅក្នុងការបង្រៀនរបស់ទ្រង់—ការអភ័យបាប ភាពសុខសាន្តក្នុងជីវិតនេះ ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងនគររបស់ព្រះវរបិតា—បានក្លាយជាការពិត ហើយសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេពុំរេរាឡើយ ។

« បើព្រះគ្រីស្ទមិនបានរស់ឡើងវិញមែន នោះសេចក្តីជំនឿ [ របស់យើង ] ក៏ជាការឥតអំពើ ( កូរិនថូសទី ១ ១៥:១៧ ) ។ ប៉ុន្តែដោយសារទ្រង់ បាន មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញពីសេចក្តីស្លាប់ នោះយើងអាច « មានសេចក្តីសង្ឃឹម តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទ និង អំណាចនៃដំណើររស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យបានប្រោសឲ្យមានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយនេះក៏មកពីសេចក្តីជំនឿ [ របស់យើង ] ដល់ទ្រង់ ស្របតាមពាក្យសន្យា » ( មរ៉ូណៃ ៧:៤១ ) ។

អំឡុងពេលនៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអញ្ជើញមនុស្សឲ្យដើរតាមទ្រង់ ។ បន្ទាប់ពីការសុគត និង ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ នោះគោលដៅប្រែកាន់តែច្បាស់ឡើង ។ តាមរយៈការគោរពប្រតិបត្តិក្រឹត្យវិន័យ និង ពិធីបរិសុទ្ធនៃដំណឹងល្អ ប្រសិនបើយើងបណ្តុះឲ្យមាន « វិញ្ញាណនៃសេឡេស្ទាល » នៅក្នុងចិត្តយើង នោះយើងអាច « ទទួលរូបកាយដដែល ដែលជារូបកាយធម្មតា » ហើយ « ដោយសារចំណែកនៃសិរីល្អខាងសេឡេស្ទាល [ ហើយ ] ខណៈនោះនឹងបានទទួលដដែល គឺជាភាពពោរពេញ » ( គ. និង ស. ៨៨:២៨–២៩ ) ។ ទ្រង់បានបង្ហាញផ្លូវហើយ ។ ទ្រង់គឺជាផ្លូវ ។ ដោយសារព្រះចេស្តារបស់ទ្រង់—តាមរយៈដង្វាយធួន និង ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់—ដែលអាចធ្វើឲ្យមានភាពពោរពេញនៃសេឡេស្ទាលនេះកើតមានឡើង ដែលរួមមាននូវភាពពោរពេញនៃសេចក្តីអំណរនៅក្នុងរូបកាយដែលបានរស់ឡើងវិញ ។