“Pwede Ka nga Motambong sa Akong Bunyag?”
Ang mga tagsulat nagpuyo sa Kent, England, ug Utah, USA.
Gusto ni Oliver nga mosinggit gikan sa mga atop aron makadungog ang tibuok England!
“Ayaw itugot nga adunay magatamay kanimo tungod sa imong kabatan-on; hinonoa alang sa mga magtotoo, pagkinabuhi ingon nga panig-ingnan” (1 Timoteo 4:12).
Si Oliver dili makapaabut nga molabay ang semana. Ang sunod semana mao ang dakong adlaw nga iyang gipaabut sukad sa iyang pagkwatro anyos. Mabunyagan na siya.
Si Oliver naghinam-hinam pag-ayo sa iyang bunyag nga gusto niya kining isinggit gikan sa mga atop aron makadungog ang tibuok England! Dili siya makahulat nga masultihan ang iyang higala nga si Dylan sa eskwelahan.
“Dili ako makatuo niini. Ang adlaw sa akong bunyag sa katapusan hapit na moabut,” miingon si Oliver. “Nindot gayud kaayo kini!”
“Abi nako ang mga masuso ra ang pweding bunyagan.” Daw naglibug si Dylan.
“Ang mga bata kinahanglan nga labing minos otso anyos aron mabunyagan sa Ang Simbahan ni Jesukristo sa mga Santos sa Ulahing mga Adlaw,” miingon si Oliver. “Mao kana ang akong Simbahan.”
“Maayo,” miingon si Dylan.
Sa kalit lang dunay nahunahunaan si Oliver. “Ganahan ka nga motambong sa akong bunyag?”
“Sige,” miingon si Dylan. “Pero mananghid usa ko sa akong mga ginikanan.”
“OK!”
Naghinam-hinam si Oliver nga si Dylan tingali makatambong sa iyang bunyag. Mihatag kini kaniya og laing ideya. “Dili ko gusto nga ipaambit ang akong bunyag sa usa lang ka higala. Gusto nakong modapit sa labing daghang tawo nga akong mahimo!” Nagdali nga mipauli si Oliver ug gisultihan si Mama nga aduna siyay plano.
Sa puasa nga Dominggo sa wala pa ang iyang bunyag, gisugdan ni Oliver ang iyang plano. Mipaambit siya sa iyang pagpamatuod sa pulpito; dayon miingon siya, “Bunyagan na ko sa sunod Sabado, ug gusto nako nga ang tanan motambong! Pwede ba nga dapiton ninyo si bisan kinsa nga inyong kaila nga dili miyembro, o kinsa dili mosimba, sa akong bunyag?” Gibati niya nga sama sa usa ka misyonaryo. Ganahan kaayo siya niana nga pagbati!
Sa misunod nga semana, gidapit ni Oliver ang mga higala, mga sakop sa pamilya, ug mga magtutudlo ngadto sa iyang bunyag.
“Importante kaayo nako kon makatambong mo!” misulti siya kanila.
Samtang nagkaduol na ang Sabado, misugod sa paghunahuna si Oliver kon pila kaha ka tawo ang tinud-anay nga mopakita. Unsa kaha kon okupado silang tanan o dili gusto nga motambong?
Mihimo siya og mubo nga pag-ampo nga bisan pipila lang sa mga tawo nga iyang gidapit ang motunga. Dayon mihunong siya sa pagkabalaka kon kinsa ang motambong. Nasayud siya nga nakahimo siya og maayong butang sa pagdapit lamang kanila. Gawas pa, ang labing importanting butang nianang adlawa mao ang mabunyagan.
Dihang miabut siya sa simbahan sa adlaw sa iyang bunyag, hapit dili makatuo si Oliver sa iyang nakita. Daghan sa iyang mga higala ang anaa aron sa pagsuporta kaniya. Nakakita pa gani siya og pundok sa mga tawo nga wala siya kaila. Mikaway-kaway siya sa dihang misulod si Dylan uban sa iyang mga ginikanan.
Sa dihang oras na nga magpabunyag, miubog si Oliver sa init-init nga tubig. Gikuptan sa iyang papa ang iyang kamot, sama sa ilang gipraktis. Dayon gisulti niya ang mubo nga pag-ampo sa bunyag ug gipaubos si Oliver ngadto sa tubig. Sa kalit lang, nagbarug na usab si Oliver—humod kaayo ug nagngisi. Nasayud siya nga nagsunod siya sa ehemplo ni Jesus.
Human makailis si Oliver ngadto sa uga nga mga sinina, ang iyang papa ug ang pipila ka mga lalaki mikumpirma kaniya nga usa ka miyembro sa Simbahan ug mihatag kaniya og espesyal nga panalangin, diin midapit sila kaniya sa pagdawat sa Espiritu Santo. Pagkahuman, mihangyo si Oliver kon mahimo ba siyang mopaambit sa iyang pagpamatuod.
“Salamat kaayo sa pag-anhi aron sa pagsuporta kanako sa akong espesyal nga adlaw. Importante kaayo kini kanako,” miingon si Oliver. “Mapasalamaton ko sa akong bunyag, ug nagtuo ko nga kini ang Simbahan ni Kristo dinhi sa yuta.”
Pagkahuman, ang mga tawo miduol aron sa pagpahalipay kang Oliver.
“Salamat sa pagdapit kanako!” Miingon si Dylan. “Nindot ang akong gibati sa sulod.”
“Buotan kaayo ang tanan!” Miingon ang mama ni Dylan. “Gibati namo nga gihangup.”
Nianang gabhiona, milingkod si Papa sa tumoy sa higdaanan ni Oliver. “Pagkanindot nga adlaw!” Miingon si Papa.
Miyango si Oliver. “Nalipay ko nga napaambit nako kini sa akong mga higala.”