“Kinahanglan Ka nga Mobiya Niini nga Dapit”
Ang tagsulat nagpuyo sa Antofagasta, Chile.
Bisan pa sa akong mga kahadlok sa pagbalhin ngadto sa amihanang Chile uban sa akong pamilya, ang desyerto nahimong maoy among yuta sa saad.
Litrato sa Concepción, Chile, gikan sa Getty Images
Sa dihang nakabasa ko sa Basahon ni Mormon kon sa unsang paagi si Nephi kanunay nga misuporta sa iyang amahan nga may panan-awon, nagtuo ko nga kadaghanan sa mga batan-on sa Simbahan susama tingali ni Nephi. Apan sa dihang mihukom ang akong pamilya nga kinahanglang mobalhin kami ngadto sa desyerto, gibati nako nga mas sama kang Laman ug Lemuel. Dili ko gusto nga mobiya sa among panimalay.
Sama ni Nephi ug sa iyang mga igsoong lalaki, ako “natawo sa mga matarung nga ginikanan” (1 Nephi 1:1). Silang duha nagpamiyembro sa Simbahan sa dihang mga tin-edyer pa sila, ug ang akong mama mihulat sa akong amahan samtang miserbisyo siya og misyon. Sila mga aktibo, kugihan nga mga miyembro sa Simbahan.
Sa dihang anaa ko sa high school, ang ekonomiya mihinay sa among rehiyon sa Concepción, Chile. Naminos ang trabaho, ug ang akong amahan naglisud na sa pagpangita og trabaho. Sa katapusan, misugod siya sa pagpangita og trabaho sa gawas sa
Ang iyang pagpangita og trabaho midala kaniya sa amihanan ngadto sa siyudad sa Calama, ang minahan nga rehiyon sa Chile. Usa siya ka enhinyero sa konstruksyon, ug nakakita siya og maayong trabaho didto. Apan nag-inusara siya ug anaa sa layo. Makakita lang kami kaniya kon duna siyay ikabayad sa 32 ka oras nga biyahe sa pagpauli.
Human sa pipila ka tuig nga makita ang akong amahan kaduha o katulo lamang sa usa ka tuig, gibati sa akong inahan nga panahon na aron mohimo og kausaban. Nakahukom ang akong mga ginikanan nga ang among tibuok pamilya kinahanglang mobalhin ngadto sa amihanan.
Kinahanglan nga Makauban Nato ang Atong Amahan
Walay problema ang akong manghud nga lalaki sa pagbalhin. Ug ang akong magulang nga babaye, kinsa nag-eskwela sa kolehiyo, mipakita og maayong ehemplo kanako.
“Akong isakripisyo ang akong pagtuon,” miingon siya. “Kinahanglan nga makauban nato ang atong amahan.”
Ang tanan misuporta sa desisyon nga mobalhin gawas kanako. Gusto usab nako nga makauban ang akong amahan, apan nagdumili ko sa paghimo og mga kausaban ug personal nga mga sakripisyo. Aduna usab akoy mga higala, suheto ako sa akong palibut, ganahan ko sa akong estilo sa pagpuyo, ug gusto ko nga moeskwela sa kolehiyo sa Concepción. Gibuhat nako ang tanan nakong mahimo sa pagkumbinsir sa akong mama nga dili kami angay nga moadto.
Sa katapusan, miingon siya, “Anak, nag-inusara ang imong amahan. Gusto niya nga makauban kita niya. Hinaut nga nakasabut ka, apan natutok ra ka kaayo sa imong kaugalingon.” Dayon mipasalig siya kanako, “Aduna kitay mga oportunidad didto.”
Sa akong kasingkasing, nasayud ko nga husto siya—bisan og wala makumbinsir ang akong panghunahuna. Wala akoy lig-on nga pagpamatuod nianang panahona, apan nakahukom ko nga mag-ampo kon angay ba ko nga mokuyog sa akong pamilya. Usa ka klarong tubag ang miabut kanako: “Kinahanglan ka nga mobiya niini nga dapit.” Naguol ko, apan akong gisultihan ang akong mga ginikanan nga mokuyog ko.
Asa Man ang mga Kahoy?
Ang Concepción lunhaw nga dapit nga daghan og mga kahoy. Makadawat kini og 50 ka pulgada (127 cm) nga ulan matag tuig. Ang Antofagasta, ang siyudad duol sa Calama nga maoy among balhinan, makadawat lamang og 0.1 ka pulgada (0.25 cm) matag tuig.
Ang labing nakapakurat kanako mahitungod sa pagbalhin mao ang mismong pagbiyahe. Samtang nagpadulong kami sa amihanan sakay sa bus, ang pagtan-aw sa kausaban gikan sa lunhaw nga palibut padulong sa pagkatabunon makapaguol. Naghunahuna ko, “Asa man ang mga kahoy? Asa man ang mga baka sa kaumahan?” Ang bugtong lang nakong makita mao ang yuta, mga bato, ug mga bungtod.
Dayag lang, ang amihanang Chile usa ka desyerto, busa unsa man ang akong gilauman? Napahinumduman ko kon unsa ang gibati ni Laman ug Lemuel sa dihang ang pamilya ni Lehi mibiya sa yuta nga ilang kabilin ug mipaadto sa kamingawan.
Daghan kaayo ko og kahadlok dihang miabut kami sa Antofagasta. Unsa man ang mahitabo kon dili ko makakita og mga higala? Unsa man ang mahitabo kon dili ko maanad sa dapit? Unsa man ang mahitabo kon ang akong mga paglaum alang sa umaabut dili matinuod?
Sa katapusan, dili unta ko angayng mabalaka. Sakto ang akong inahan mahitungod sa mga oportunidad nga naghulat kanamo—ilabi na sa espirituhanong mga oportunidad.
Sa wala pa kami mamalhin, ang ebanghelyo dili prayoridad alang kanako. Ang Ginoo dili mao ang gitutukan sa akong kinabuhi. Apan sa Antofagasta, nakahimamat ko og mga tawo nga mitabang kanako nga makakita sa katahum sa ebanghelyo. Nakadawat ko og tabang gikan sa mga espesyal nga lider sa pagkapari. Nakahimo ko og mga higala kinsa nagpabiling bililhon ngari kanako. Hingpit nga nausab ang akong espirituhanon nga kinabuhi.
Si Sergio nakig-istorya sa mga higala sa institute.
Mapasalamaton ko nga naminaw ko sa akong inahan. Mapasalamaton ko nga ang Ginoo mitubag sa akong pag-ampo. Mapasalamaton ko nga nakaangkon ko og kaisug nga mobalhin sa amihanan uban sa akong pamilya.
Dinhi sa desyerto nga mihimo ko sa mga kausaban nga nakatabang nako nga mamahimo kon unsa ako karon. Dinhi nga mipasalig ko nga mohangup sa ebanghelyo, moserbisyo og misyon, magminyo sa templo, ug mopahinungod sa akong kinabuhi ngadto sa Ginoo. Dinhi ako mideterminar nga dili na ko gusto nga mahisama kang Laman ug Lemuel.
Alang sa akong pamilya ug kanako, ang kamingawan nahimong maoy among yuta sa saad.