Mga Kota ug Panaghigala
Ang tagsulat nagpuyo sa Virginia, USA.
Sila si Callie ug Marco nagsimba og lain-laing simbahan. Mahimo ba sila nga maayong mga higala?
“Sa mga magtotoo pagkinabuhi ingon nga panig-ingnan” (1 Timoteo 4:12).
“Manguha pa kita og dugang mga kahoy!” Si Callie miingon ngadto ni Marco.
Si Marco mihangad sa panganud. “Kinahanglan kong mouli. Hapit na mosalop ang adlaw.”
“Apan wala pa nato mahuman ang atong kota!” miingon si Callie.
“Pasensya!” Misinggit si Marco samtang nagdali. “Kinahanglan nga makapauli na ko sa dili pa ang Igpapahulay!”
Nanghupaw si Callie. Adunay nindot nga mga butang nga mahimong higala ni Marco, ug adunay lisud nga mga butang. Bitaw, kasagaran usa lang ka lisud nga butang. Wala silay daghang oras nga magdula. Anaa sila sa samang grado sa eskwelahan apan dili sa samang klase. Dili pareho ang ilang recess. Dugang pa, silang duha mogahin sa Igpapahulay uban sa ilang pamilya. Sa simbahan ni Marco, ang Igpapahulay magsugod sa pagsalop sa adlaw sa gabii sa Biyernes. Ang kang Callie, ang Igpapahulay mao ang Dominggo.
Ug ang maayong mga butang? Dunay daghang niini. Usa niana nga dili na mabalaka si Callie nga si Marco mamalikas, mosulay sa pagpabuhat niya og dili maayo nga mga butang, o magtan-aw og mga butang nga dili maayo. Siya ug ang iyang pamilya nagsimba og lain-laing simbahan, apan sila nagtuo og daghang samang mga butang nga gituohan ni Callie. Sama sa pagbalaan sa Igpapahulay nga adlaw, bisan og sila nagtuo og lain-lain nga adlaw.
Gibutang ni Callie ang iyang daghang mga gagmayng kahoy ug misulod.
“Mipauli na ba si Marco?” Si Mama nangutana.
“Oo,” miingon si Callie, nga pinabundak nga milingkod sa lingkuranan. “Lisud kaayo mi nga magdula.”
“Tingali kamong duha makadula karong Biyernes. Holiday sa eskwelahan,” miingon si Mama.
“OK,” miingon si Callie, nga nalipay. Andamon niya ang tanan aron kon moabut na si Marco, makasugod dayon sila sa paghimo sa ilang kota.
Atol sa eskwela nianang semanaha ang magtutudlo ni Callie mihimo og pahibalo. Ang tanang ikatulong ang-ang manan-aw og sine.
“Oo!” Miingon si Callie. Gisulod niya ang iyang bawnanan sa iyang backpack ug miadto sa dapit alang sa kadaghanan taliwala sa mga lawak klasehanan.
Ang tanan nangita og dapit nga kalingkuran sa salog, ug ang mga magtutudlo mipalong sa mga suga. Nalipay si Callie sa dihang nagsugod na ang sine. Mahitungod kini sa pipila ka mga lalaki nga naghimo og kota, sama sa iyang gihimo nga kota uban ni Marco! Kon nahuman pa lang namo kini, naghunahuna siya. Naglingo-lingo siya ug mitan-aw balik sa tilon.
Apan samtang ang sine nagpadayon, nakamatikod si Callie nga ang pipila ka mga pulong niini dili maayo. Nagsugod siya nga mibati nga dili na komportable. Wala siya kahibalo unsa ang buhaton.
Sa dihang, nakabantay siya nga dunay mipikpik sa iyang abaga. Si Marco! Mikamang siya gikan sa pundok sa mga estudyante aron sa pagpakigsulti kaniya.
“Callie, sa akong pagtuo dili ta angay nga motan-aw niini,” mihung-hong siya. “Tingali mohangyo ta sa atong mga magtutudlo nga kon mahimo magbasa lang ta.”
Si Callie miginhawa nga nahupay. Nindot ang bation nga makaila og tawo nga mibati sama sa iyang gibati. “Oo. Wala sad ko kagusto niini nga sine.”
Siya ug si Marco mibarug ug nagkinto-kinto libut sa ilang mga kauban sa klase hangtud nga nakaabut sila sa ilang mga magtutudlo. Si Marco miduol sa ilang magtutudlo, ug si Callie miduol sa iyang magtutudlo. Mihangyo siya kon siya makabasa ba og libro imbis motan-aw sa sine, ug ang iyang magtutudlo miingon og oo.
Samtang si Callie miadto sa iyang lawak klasehanan aron magbasa, iyang nakita si Marco nga mao sad ang gibuhat. Mikaway-kaway siya ug mipahiyom. Si Callie mipahiyom usab. Ang pagbaton og tinuod nga higala mas maayo pa kay sa paghuman sa kota.