PAG-ADTO sa SIMBAHAN
“Sa kanunay mahinumdom kaniya ug maghupot sa iyang mga sugo” (Moroni 4:3).
“Kadiyot, wala pa nimo mahurot ang imong pamahaw,” miingon si Mama. Gitulod ni Mama ang gagmay nga mga plato sa mga utanon duol ni Juhyeuk.
Si Juhyeuk mitan-aw sa iyang pamahaw. Maulahi na siya! Sa kasagaran ang iyang magulang nga lalaki motabang kaniya nga makaandam alang sa simbahan. Apan ang iyang igsoong lalaki mibiyahe, mao nga si Juhyeuk mangandam sa iyang kaugalingon karon.
“OK, Ma,” miingon ni Juhyeuk. Nagdali siya nga mahuman og kaon. Dayon gigakos niya ang iyang Mama ug mipadulong sa pultahan.
Gipahunong siya ni Mama. “Naa ba nimo ang imong telepono?”
Gipakita kini ni Juhyeuk. “Oo. Maka-text ko sa akong magtutudlo sa Primary kon ako dunay problema.”
“Ug sweater ilawom sa imong coat? Tugnaw ra ba.”
Gipakita ni Juhyeuk kang Mama ang iyang sweater.
Miyango siya. Nagdali si Juhyeuk ngadto sa dalan. Ang tanang mga kanta sa siyudad nakapahiyom niya. Makalingaw nga magpuyo sa usa sa labing dako nga mga siyudad sa South Korea!
Apan si Juhyeuk naghandom nga ang iyang igsoong lalaki anaa uban kaniya. Kanunay silang magkuyog padulong sa simbahan.
“Nakahibalo ko sa agianan,” iyang gisultihan ang iyang kaugalingon. Ug tinuod gayud, sa wala madugay diha na siya sa unang hununganan sa bus.
Apan nag-inusara ra siya didto. Kahibulongan kadto. Gitan-aw niya ang iyang relo. Nabiyaan gyud siya sa bus! Karon kinahanglan nga maghulat siya sa sunod nga bus.
Paglabay sa pipila ka gutlo, ang ubang mga tawo nagsugod sa pagpundok. Sa katapusan, usa ka hayag nga asul nga bus ang nagpaingon. Misaka si Juhyeuk, mibayad sa drayber, ug milingkod.
Ta-tink!
Gisusi ni Juhyeuk ang iyang telepono human sa tingog sa text. Gikan kini sa iyang magtutudlo sa Primary.
“Sakay ba ikaw sa bus? Hinumdumi, kon masaag ka, kami makapangita nimo!”
Mipahiyom siya ug mitubag sa text. “Oo. Sakay na ako karon.”
Kini mao lang ang mubo nga biyahe sa bus. Ang ikaduhang bus nga pwede niyang sakyan mobiyahe og sobra sa usa ka oras.
Si Juhyeuk mitan-aw sa oras ug nagmug-ot. Dili siya gustong masipyat sa pagsimba. Ganahan siya sa matag pag-ampo sa sakramento nga nag-ingon, sa “kanunay mahinumdom Kaniya.” Nagpasabut kana nga kanunay nga hinumduman si Jesus. Ug si Juhyeuk gustong mobuhat niana.
Sa dihang ang iyang tiya ug tiyo midapit kaniya ug sa iyang igsoong lalaki sa simbahan pipila ka bulan na ang milabay, nahimamat niya ang mga misyonaryo. Sila si Elder Kim ug Elder Moon mitudlo kanilang duha mahitungod ni Jesus. Sa dihang daghan na og nakat-unan si Juhyeuk mahitungod ni Jesus, mas ganahan siya nga maghunahuna Kaniya.
Ta-tink!
“Mibalhin na ba ka og bus?” matud pa sa text.
“Wala pa,” mibalos siya sa pag-text.
Ang bus mipadaplin sa nagkapuliki nga dalan diin si Juhyeuk kinahanglan nga manaog aron mobalhin og bus. Gipangutana niya ang drayber kon ang ikaduha nga bus miabut na ba.
“Naulahi gyud ka,” miingon ang drayber. “Ang sunod moabut sa 15 minutos.”
“O, OK,” miingon si Juhyeuk. “Salamat!”
Sa katapusan, human sa ikaduhang sakay og bus, si Juhyeuk daling misulod sa meetinghouse. Ang iyang tiya ug tiyo mireserba na niya og lingkuranan. Nahimo niya kini!
Naghunahuna si Juhyeuk sa tanang butang nga iyang nabuhat makaabut lang sa simbahan. Naghunahuna siya sa tanang tawo nga nakatabang sa iyang pagpaningkamot. Iyang gibati nga ang Langitnong Amahan nalipay nga anaa siya didto.
Nag-ampo si Juhyeuk sa hilum. “Salamat Kanimo, Langitnong Amahan, nga nakaanhi ko karon sa simbahan.”