Lekcja 23. Materiał dla nauczyciela

Kiedy błogosławieństwa małżeństwa na wieczność lub błogosławieństwa związane z posiadaniem dzieci nadchodzą z opóźnieniem

Wielu członków Kościoła ma prawe pragnienia dotyczące dostąpienia błogosławieństw wiecznego małżeństwa lub posiadania dzieci. Jednak czasem te błogosławieństwa nadchodzą z opóźnieniem lub nie nadchodzą wcale. Podczas tej lekcji studenci omówią, w jaki sposób mogą działać z wiarą w Jezusa Chrystusa, jeśli stawiają czoła tego rodzaju wyzwaniom. Określą również, co mogą zrobić, aby włączać inne osoby do wspólnoty w swych okręgach lub gminach bez względu na ich sytuację rodzinną.

Propozycje dotyczące nauczania

Możemy zdecydować, że będziemy wykazywać się wiarą w Jezusa Chrystusa, kiedy upragnione błogosławieństwa nie nadchodzą w spodziewanym czasie.

Pokaż i przeczytajcie wspólnie treść wypowiedzi Starszego Neila L. Andersena z rozdziału 1. materiału przygotowawczego. Możesz podkreślić lub wypisać na tablicy wspomniane przez niego sytuacje, które nie zawsze doskonale pasują do ideałów nauczanych w proklamacji o rodzinie.

• Jak myślicie, dlaczego przywódcy Kościoła nadal nauczają o ideałach życia rodzinnego, skoro obecnie większość członków Kościoła ich nie zaznaje? (Możecie odnieść się do wypowiedzi Siostry Sharon Eubank w rozdziale 1. materiału przygotowawczego).

Pokaż ilustrację przedstawiającą Abrahama i Sarę w rozdziale 2. materiału przygotowawczego. Poproś studentów, aby powiedzieli w skrócie o błogosławieństwach, które albo nadeszły z opóźnieniem, albo zostały niespełnione w życiu Abrahama i Sary.

Poproś studentów, aby indywidualnie przejrzeli wersety List do Hebrajczyków 11:8, 11–13 i odszukali wyrażenia, które podkreślają wiarę Abrahama i Sary. Poproś kilkoro studentów, aby opowiedzieli o tym, co przeczytali.

• W jaki sposób przykład Abrahama i Sary może pomóc współczesnym członkom Kościoła, których wiara jest wystawiona na próbę, gdy obiecane błogosławieństwa nadchodzą z opóźnieniem lub zostają niespełnione w tym życiu? (Kiedy studenci podzielą się swoimi przemyśleniami, zapisz na tablicy następującą zasadę: Jeśli jesteśmy wierni Panu i ufamy Jego czasowi, dostąpimy Jego obiecanych błogosławieństw w życiu doczesnym lub w wieczności).

Możesz przypomnieć studentom, że otrzymanie obiecanych błogosławieństw często nie jest kwestią prawości, ale czasu Pana. Pokaż treść poniższej wypowiedzi Starszego Jeffreya R. Hollanda z Kworum Dwunastu Apostołów:

Starszy Jeffrey R. Holland

Niektóre błogosławieństwa przychodzą szybko, na niektóre czekamy dłużej, a niektóre przyjdą dopiero w niebie; jednakże do tych, którzy przyjmują ewangelię Jezusa Chrystusa, przychodzą na pewno. O tym osobiście zaświadczam. („An High Priest of Good Things to Come” [Arcykapłan dóbr przyszłych], Ensign, listopad 1999, str. 38)

Możesz zadać kilka z poniższych pytań, aby przybliżyć studentom zasadę zapisaną na tablicy:

• W jaki sposób członkowie Kościoła w jednej z sytuacji wymienionych przez Starszego Andersena (w jego wypowiedzi w rozdziale 1. materiału przygotowawczego, wspomnianej wcześniej w niniejszym rozdziale) mogą nadal wykazywać się wiarą w Jezusa Chrystusa i w Jego nauki na temat rodziny?

• Jakie doświadczenia lub nauki ukształtowały waszą pewność, że Pan wypełni Swoje obietnice, nawet jeśli upragnione błogosławieństwa nadejdą z opóźnieniem? (Poproś studentów, aby przejrzeli zapisane przez siebie odpowiedzi w zadaniu pt. „Zapisz swoje przemyślenia” w rozdziale 2. materiału przygotowawczego).

• Kiedy ty lub ktoś, kogo znasz, dążyliście naprzód z wiarą w Pana, podczas gdy błogosławieństwa małżeństwa lub posiadania dzieci nie nadchodziły w spodziewanym czasie? Czego dowiedziałeś się o Panu dzięki temu doświadczeniu?

W ramach dyskusji możesz przedstawić następującą historię o pewnej młodej dorosłej stanu wolnego. Opowiedział ją Prezydent Dallin H. Oaks z Pierwszego Prezydium:

Prezydent Dallin H. Oaks

Otrzymałam list od kobiety studiującej na Uniwersytecie Harvarda. Byłem pod wrażeniem jego treści.

Napisała: „Mam zaledwie 26 lat i czuję, że próba bycia singielką mnie przytłoczyła”.

W treści listu napisała takie zakończenie: „Rok później, pewnego popołudnia wróciłam z pracy do domu. Otworzyłam przed Bogiem swoje serce i powiedziałam Mu o najgłębszym pragnieniu stania się żoną i matką. Moje ukierunkowane myślenie zatrzymała potężna myśl. Poczułam ją w sercu i w umyśle. Zgodnie z tą myślą byłam w błędzie. Bycie uczennicą Jezusa Chrystusa powinno być moim najgłębszym pragnieniem, a następnym może być stanie się żoną i matką. Od tamtej pory zmieniło się moje spojrzenie na życie. Miałam to poukładane w niewłaściwej kolejności. Wiem, że wszystkie obiecane błogosławieństwa przyjdą do mnie, ale stanie się to w czasie Pana, a nie w moim”. Co za pełna mocy myśl! (Facebook, 11 lipca 2016, adres internetowy facebook.com/dallin.h.oaks)

Poproś studentów, aby zapisali, co mogą zrobić, aby nadal wykazywać się wiarą w Jezusa Chrystusa, w miarę jak czekają na upragnione błogosławieństwa związane z rodziną.

Możesz zachęcić studentów, aby zabiegali o przewodnictwo i wsparcie Pana, żeby dowiedzieć się, jak odczuwać radość, spełnienie i wzrost już teraz, niezależnie od własnej sytuacji rodzinnej.

Każdy członek Kościoła jest ważną częścią ciała Chrystusa.

Poproś studentów, aby przejrzeli I List do Koryntian 12:12–27 i odszukali, czego uczy nas analogia wykorzystana przez Apostoła Pawła o Kościele i jego członkach.

• Jakich prawd możemy się nauczyć na podstawie tej analogii? (Pośród prawd, które studenci mogą rozpoznać, upewnij się, że podkreślisz następującą: Każdy członek Kościoła jest przydatny i może mieć ważny wkład w Kościół).

Aby pokazać, że wszyscy członkowie Kościoła mają wartość, którą mogą wnieść, możesz pokazać film „Songs Sung and Unsung” [Pieśni śpiewane i nieśpiewane] (2:56), który znajduje się w części „Czy chcesz dowiedzieć się więcej?” w materiale przygotowawczym.

Aby skłonić studentów do zastanowienia się nad tym, w jaki sposób włączać innych i samych siebie w życie Kościoła, możesz przedstawić następującą przykładową historię (lub zmienić ją tak, by była bardziej odpowiednia dla twoich studentów):

Wiktoria niedawno się rozwiodła. Zwierza ci się, że nie czuje już, iż pasuje do Kościoła. Siada sama na spotkaniach kościelnych i czuje się nie na miejscu podczas dyskusji podczas Stowarzyszenia Pomocy na temat małżeństwa i rodziny. Ma wątpliwości, czy w obecnej sytuacji ma coś do zaoferowania swojemu okręgowi.

Możesz podzielić studentów do pracy w parach i pokazać następujące pytania. Poproś jednego studenta z każdej pary, aby zastanowił się, w jaki sposób odpowiedziałby na pytania Wiktorii z jej własnej perspektywy. Poproś drugiego studenta, aby rozważył drugi zestaw pytań z perspektywy kogoś z okręgu Wiktorii. Po kilku minutach poproś studentów, aby omówili swoje odpowiedzi.

Wiktoria	Członek okręgu
Nie czuję, że tu przynależę. Co mam zrobić, aby czuć się bardziej włączona do wspólnoty?	W jaki sposób mogę wesprzeć Wiktorię w jej obecnej sytuacji?
Jaki wyjątkowy punkt widzenia i wkład z mojej strony mogą być wartościowe dla mojego okręgu?	Co mogę zrobić, aby lepiej zrozumieć Wiktorię i pomóc jej poczuć się cenioną w naszym okręgu i włączoną w życie wspólnoty?
Co mogę zrobić, aby Zbawiciel pomógł mi zrozumieć i poczuć moją wartość i że mam miejsce w Jego Kościele?	W jaki sposób mogę włączać do wspólnoty członków okręgu, którzy są dorosłymi stanu wolnego, samotnymi rodzicami lub małżonkami, którzy nie mają dzieci?

Po upływie wyznaczonego czasu poproś kilkoro studentów, by opowiedzieli klasie o tym, czego się nauczyli z tego ćwiczenia.

Daj studentom czas na zapisanie i zaplanowanie, w jaki sposób będą postępować zgodnie ze swoimi odczuciami, aby wspierać członków Kościoła, niezależnie od ich sytuacji rodzinnej. Możesz ich poprosić, aby pomyśleli o konkretnych członkach swojego okręgu lub gminy, których mogliby wspierać.

Możesz zakończyć lekcję świadectwem o niezachwianej miłości Ojca Niebieskiego i Jego wsparciu oferowanym osobom, które mają trudną sytuację rodzinną. Złóż także świadectwo, że każdy członek Kościoła Pana jest potrzebny i może mieć znaczący wkład.

Na następne zajęcia

Poproś studentów, aby pomyśleli o znanych im osobach, które zmagają się z problemami zdrowia psychicznego lub zaburzeniami emocjonalnymi. Zachęć studentów, aby w duchu modlitwy przeczytali materiał przygotowawczy na następną lekcję, mając na uwadze te osoby. Możesz także zachęcić studentów, aby znaleźli spokojną chwilę w samotności i dokonali oceny własnego zdrowia psychicznego.