“ໂຜດຊ່ອຍຂ້ານ້ອຍໃຫ້ມີຄວາມເຊື່ອແດ່ທ້ອນ”

ໂດຍ ແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນ

ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ຈົ່ງຮັບຮູ້ຄຳຖາມ ແລະ ຄວາມສົງໄສຂອງທ່ານດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ, ແຕ່ທຳອິດໃຫ້ເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ສັດທາຂອງທ່ານກ່ອນ, ເພາະທຸກສິ່ງເປັນໄປໄດ້ສຳລັບຜູ້ທີ່ເຊື່ອ.

ເທື່ອໜຶ່ງຕອນພຣະເຢຊູໄດ້ພົບກຸ່ມໜຶ່ງທີ່ກຳລັງໂຕ້ຖຽງກັບພວກສາວົກຂອງພຣະອົງຢູ່. ເມື່ອພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ຖາມວ່າເປັນຫຍັງຈຶ່ງໂຕ້ຖຽງກັນ, ພໍ່ຄົນໜຶ່ງຜູ້ພາລູກມາປິ່ນປົວໄດ້ກ້າວອອກໄປ ແລ້ວເວົ້າວ່າ ລາວໄດ້ມາຫາພວກສາວົກຂອງພຣະເຢຊູຂໍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າປິ່ນປົວລູກຊາຍຂອງລາວ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າເຮັດບໍ່ໄດ້. ໃນຂະນະທີ່ທ້າວນ້ອຍຍັງກັດແຂ້ວ, ນ້ຳລາຍປູມອອກມາ, ແລະ ນອນເກືອກຢູ່ດິນ, ຜູ້ເປັນພໍ່ໄດ້ອ້ອນວອນຕໍ່ພຣະເຢຊູ ຊຶ່ງຄົງບໍ່ຮູ້ວ່າຈະໄປເພິ່ງໃຜ ຕາມນ້ຳສຽງຂອງລາວທີ່ວ່າ:

“ຖ້າຫາກທ່ານຊ່ອຍໄດ້, ຂໍໂຜດສົງສານພວກຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ.

“ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວກັບລາວວ່າ, “ຖ້າຫາກທ່ານເຊື່ອ, ທຸກສິ່ງເປັນໄປໄດ້ສຳລັບຜູ້ທີ່ເຊື່ອ.

“ໃນທັນໃດນັ້ນ ພໍ່ຂອງເດັກນ້ອຍໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນໂດຍໄວວ່າ, ໂຜດຊ່ອຍຂ້ານ້ອຍໃຫ້ມີຄວາມເຊື່ອຫລາຍກວ່ານີ້ແດ່ທ້ອນ.”¹

ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຂອງຊາຍຄົນນີ້ໃນຕອນຕົ້ນບໍ່ມີຫລາຍ. ແຕ່ລາວມີຄວາມຮີບຮ້ອນ, ປາດຖະໜາທີ່ຈະມີເພີ່ມຂຶ້ນເພື່ອເຫັນແກ່ລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງລາວ. ເຮົາໄດ້ຖືກບອກວ່າ ເທົ່ານັ້ນກໍພຽງພໍແລ້ວສຳລັບຕອນຕົ້ນ. “ຖ້າຫາກພວກທ່ານເຮັດບໍ່ໄດ້ຫລາຍໄປກວ່າ ຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະເຊື່ອ,” ແອວມາປະກາດ, “ກໍຂໍໃຫ້ຄວາມປາດຖະໜານີ້ເກີດຜົນໃນພວກທ່ານ ຈົນວ່າພວກທ່ານຈະເຊື່ອ.”² ໂດຍທີ່ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເຮັດແນວໃດອີກແລ້ວ, ພໍ່ຄົນນັ້ນໄດ້ຢືນຢັນສັດທາທີ່ລາວມີ ແລະ ໄດ້ອ້ອນວອນພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງໂລກດ້ວຍຖ້ອຍຄຳທີ່ວ່າ, “ຖ້າຫາກ ທ່ານຊ່ອຍໄດ້, ຂໍໂຜດສົງສານ ພວກຂ້ານ້ອຍ, ແລະ ຊ່ອຍເຫລືອ ພວກຂ້ານ້ອຍ ແດ່ທ້ອນ.”³ ຂ້າພະເຈົ້າອົດນ້ຳຕາໄຫລບໍ່ໄດ້ເມື່ອອ່ານຂໍ້ນີ້. ຄຳວ່າ ພວກຂ້ານ້ອຍ ຖືກໃຊ້ແບບຕັ້ງໃຈ. ຊາຍຄົນນັ້ນໄດ້ກ່າວໃນແບບທີ່ວ່າ: “ຄອບຄົວຂອງຂ້ານ້ອຍອ້ອນວອນທ່ານ. ພວກຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຫັນໄປຫາໃຜ. ບັນຫານີ້ບໍ່ເຄີຍໝົດຈັກເທື່ອ, ແລະ ພວກຂ້ານ້ອຍກໍເມື່ອຍຫລາຍ. ລູກຂອງພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ຕົກໃສ່ໄຟ. ລາວໄດ້ຕົກລົງນ້ຳ. ລາວຢູ່ໃນຂັ້ນອັນຕະລາຍຕະຫລອດ, ແລະ ພວກຂ້ານ້ອຍມີຄວາມຢ້ານກົວສະເໝີ. ພວກຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຫັນໄປຫາໃຜ. ທ່ານ ຊ່ອຍພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ບໍ? ພວກຂ້ານ້ອຍຈະມີຄວາມກະຕັນຍູສຳລັບ ສິ່ງໃດກໍຕາມ— ແມ່ນແຕ່ພອນເລັກນ້ອຍ, ຄວາມຫວັງເລັກນ້ອຍ, ເພື່ອຍົກຄວາມໜັກໜ່ວງອອກຈາກແມ່ຂອງທ້າວນ້ອຍທີ່ໄດ້ແບກຫາບແຕ່ລະວັນໃນຊີວິດຂອງນາງ.”

“ຖ້າຫາກ ທ່ານ ຊ່ອຍໄດ້ ໃນສິ່ງໃດກໍຕາມ,” ຜູ້ເປັນພໍ່ກ່າວກັບພຣະອົງ, “ຖ້າຫາກ ທ່ານ ເຊື່ອ,,” ພຣະອາຈານໄດ້ກ່າວ.⁴

“ພຣະຄຳພີບອກວ່າ “ໃນທັນໃດນັ້ນ”—ບໍ່ໄດ້ຊັກຊ້າ ຫລື ສົງໄສ ຫລື ເຍາະເຍີ້ຍ, ແຕ່ “ໃນທັນໃດນັ້ນ”—ຜູ້ເປັນພໍ່ໄດ້ຮ້ອງອອກມາດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດວ່າ, “ໂຜດຊ່ອຍຂ້ານ້ອຍໃຫ້ມີຄວາມເຊື່ອຫລາຍກວ່ານີ້ແດ່ທ້ອນ.” ໃນການຕອບສະໜອງສັດທາໃໝ່ ແລະ ຍັງເປັນບາງສ່ວນຢູ່, ພຣະເຢຊູໄດ້ປິ່ນປົວທ້າວນ້ອຍ, ເກືອບເທົ່າກັບໂຜດລາວຈາກຄວາມຕາຍ ດັ່ງທີ່ມາຣະໂກໄດ້ບັນຍາຍໄວ້ກ່ຽວກັບເຫດການນີ້.⁵

ດ້ວຍບັນທຶກອັນໜ້າປະທັບໃຈນີ້ໃນພຣະຄຳພີ, ຂ້າພະເຈົ້າຢາກກ່າວກັບຊາວໜຸ່ມຂອງສາດສະໜາຈັກໂດຍສະເພາະ—ໜຸ່ມໃນອາຍຸ ຫລື ໜຸ່ມໃນບັນທຶກສະມາຊິກ ຫລື ໜຸ່ມໃນສັດທາ. ບໍ່ວ່າວິທີໃດກໍວິທີໜຶ່ງ ສິ່ງນັ້ນຄວນລວມເຮົາທຸກຄົນເຂົ້າຄືກັນ.

ສິ່ງທຳອິດທີ່ໄດ້ສັງເກດເບິ່ງແມ່ນວ່າ ເມື່ອປະເຊີນກັບການທ້າທາຍເລື່ອງສັດທາ, ຜູ້ເປັນພໍ່ໄດ້ຢືນຢັນຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງລາວກ່ອນ ແລະ ຮັບຮູ້ຄວາມຂາດຕົກບົກພ່ອງຂອງລາວ. ຄຳເວົ້າທຳອິດຂອງລາວແມ່ນໜັກແໜ້ນ ແລະ ບໍ່ລໍຖ້າທີ່ວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍເຊື່ອ.” ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວຕໍ່ທຸກຄົນທີ່ຢາກມີສັດທາຕື່ມອີກ, ໃຫ້ຈື່ຈຳຊາຍຄົນນີ້ເດີ້! ໃນເວລາທີ່ມີຄວາມຢ້ານກົວ ຫລື ສົງໄສ ຫລື ມີບັນຫາ, ຈົ່ງຍຶດໝັ້ນຢູ່ໃນສັດທາຂອງທ່ານ, ເຖິງແມ່ນວ່າທ່ານຈະມີໜ້ອຍໜຶ່ງກໍຕາມ. ໃນການເຕີບໂຕຂຶ້ນ ເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງມີປະສົບການຢູ່ໃນຄວາມເປັນມະຕະ, ເຮົາຈະໄດ້ຮັບຄວາມເຈັບປວດທາງວິນຍານຄືກັນກັບທີ່ທ້າວນ້ອຍໄດ້ຮັບ ຫລື ຄວາມສິ້ນຫວັງຂອງພໍ່ຄົນນີ້. ເມື່ອສິ່ງດັ່ງກ່າວປະກົດ ແລະ ມີບັນຫາ, ແລະ ການແກ້ບັນຫາບໍ່ໄດ້ມາເຖິງທັນທີ, ຈົ່ງຍຶດໝັ້ນໃນສິ່ງທີ່ທ່ານຮູ້ຈັກ ແລະ ຢືນຢູ່ຢ່າງເຂັ້ມແຂງ ຈົນກວ່າຈະໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ເພີ່ມເຕີມ. ເປັນເພາະເຫດການນີ້, ການມະຫັດສະຈັນນີ້, ທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຖ້າພວກເຈົ້າມີຄວາມເຊື່ອເທົ່າກັບເມັດຜັກກາດ ພວກເຈົ້າກໍຈະສັ່ງພູໜ່ວຍນີ້ວ່າ, ຈົ່ງເຄື່ອນຈາກບ່ອນນີ້ໄປຢູ່ບ່ອນນັ້ນ ແລະ ມັນກໍຈະເຄື່ອນໄປ; ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ພວກເຈົ້າເຮັດບໍ່ໄດ້.”⁶ ຂະໜາດຂອງສັດທາຂອງທ່ານ ຫລື ລະດັບຂອງຄວາມຮູ້ຂອງທ່ານບໍ່ສຳຄັນ—ສິ່ງສຳຄັນແມ່ນ ຄວາມຊື່ສັດທີ່ທ່ານໄດ້ສະແດງອອກເຖິງສັດທາທີ່ທ່ານມີ ແລະ ຄວາມຈິງທີ່ທ່ານຮູ້ແລ້ວ.

ການສັງເກດຢ່າງທີສອງແມ່ນແຕກຕ່າງຈາກຢ່າງທີໜຶ່ງ. ເມື່ອມີບັນຫາ ແລະ ມີຄຳຖາມ, ຢ່າເລີ່ມຕົ້ນສົງໄສສັດທາ ໂດຍການເວົ້າວ່າ ທ່ານ ບໍ່ມີ ຫລາຍ, ເລີ່ມຕົ້ນຈາກ “ຄວາມບໍ່ເຊື່ອ.” ສິ່ງນີ້ຄືກັນກັບການຍັດພຸງໂຕໄກ່ງວງທາງປາກ! ບັດນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຈະກ່າວແບບແຈ່ມແຈ້ງວ່າ: ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຂໍໃຫ້ທ່ານທຳທ່າວ່າມີສັດທາ ທີ່ທ່ານບໍ່ມີ. ບັດນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຂໍໃຫ້ທ່ານຊື່ສັດຕໍ່ສັດທາທີ່ທ່ານມີ ຢູ່. ບາງເທື່ອເຮົາເຮັດຄືວ່າ ການເວົ້າເຖິງຄວາມບໍ່ແນ່ນອນໃຈກ່ຽວກັບການມີສັດທາ ເປັນການສະແດງອອກເຖິງຄວາມກ້າຫານ ຫລາຍກວ່າຈະເວົ້າວ່າຕົນເອງມີ. ບໍ່ເປັນແນວນັ້ນ! ສະນັ້ນ, ໃຫ້ເຮົາມາຈື່ຈຳຂ່າວສານທີ່ແຈ່ມແຈ້ງກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້: ໃຫ້ຊື່ສັດນຳຄວາມສົງໄສຂອງທ່ານ; ຊີວິດນີ້ຈະເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສົງໄສ. ແຕ່ຖ້າຫາກທ່ານ ແລະ ຄອບຄົວຂອງທ່ານຢາກໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວ, ແລ້ວຢ່າໃຫ້ຄວາມສົງໄສເຫລົ່ານັ້ນມາກີດກັນສັດທາທີ່ຈະເຮັດການມະຫັດສະຈັນ.

ສຳຄັນກວ່ານັ້ນ, ທ່ານມີສັດທາຫລາຍກວ່າທີ່ທ່ານຄິດ ເພາະພຣະຄຳພີມໍມອນໄດ້ເອີ້ນສິ່ງນີ້ວ່າ “ຫລັກຖານ ແລະ ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່.”⁷ “ພວກເຈົ້າຈະຮູ້ຈັກຄົນເຫລົ່ານັ້ນດ້ວຍການກະທຳຂອງເຂົາ,” ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວ,⁸ ແລະ ຜົນຂອງການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນຈະເປັນຫລັກຖານໃນຊີວິດຂອງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ໃນທຸກແຫ່ງຫົນ. ເຊັ່ນດຽວກັບເປໂຕ ແລະ ໂຢຮັນ ໄດ້ກ່າວຕໍ່ພວກຟາຣິຊາຍວ່າ, “ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະໃຫ້ພວກຂ້າພະເຈົ້າປິດບັງບໍ່ໃຫ້ເວົ້າສິ່ງທີ່ໄດ້ເຫັນ ແລະ ໄດ້ຍິນ,” ແລະ ສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເຫັນ ແລະ ໄດ້ຍິນ ແມ່ນ “ການມະຫັດສະຈັນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້” ໃນຊີວິດຂອງສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຫລາຍລ້ານຄົນ. ສິ່ງນັ້ນບໍ່ສາມາດປະຕິເສດໄດ້.⁹

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ນີ້ແມ່ນວຽກງານອັນສູງສົ່ງ ທີ່ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການສະແດງໃຫ້ປະຈັກ ແລະ ເປັນພອນຜູກມັດໃນທຸກທິດທາງ, ສະນັ້ນຢ່າຕົກໃຈ ຖ້າຫາກມີບັນຫາເປັນບາງຄັ້ງ ທີ່ຕ້ອງໄດ້ສຳຫລວດກວດກາ, ເຂົ້າໃຈ, ແລະ ແກ້ໄຂ. ມັນຈະເປັນແນວນັ້ນແທ້. ໃນສາດສະໜາຈັກນີ້ ສິ່ງທີ່ເຮົາຮູ້ຈັກ ແມ່ນສຳຄັນຫລາຍກວ່າສິ່ງທີ່ເຮົາບໍ່ຮູ້ຈັກສະເໝີ. ແລະ ຈົ່ງຈື່ຈຳໄວ້ວ່າ ໃນຊີວິດມະຕະນີ້ ທຸກຄົນຕ້ອງເດີນໄປດ້ວຍສັດທາ.

ສະນັ້ນ ຈົ່ງມີຄວາມເມດຕານຳຄວາມອ່ອນແອຂອງມະນຸດ—ຂອງຕົວເອງ ແລະ ຂອງຄົນທີ່ຮັບໃຊ້ໃນສາດສະໜາຈັກນີ້ ຊຶ່ງນຳພາໂດຍຜູ້ອາສາສະໝັກທັງຊາຍ ແລະ ຍິງ. ຍົກເວັ້ນແຕ່ພຣະບຸດທີ່ຖືກຳເນີດອົງດຽວຂອງພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດວຽກງານນຳຜູ້ຄົນທີ່ຂາດຕົກບົກພ່ອງນັບຕັ້ງແຕ່ຕອນຕົ້ນເປັນຕົ້ນມາ. ຄົງເປັນເລື່ອງຫຍຸ້ງຍາກສຳລັບພຣະອົງ, ແຕ່ພຣະອົງກໍອົດທົນ. ສະນັ້ນເຮົາກໍຄວນເປັນແນວນັ້ນຄືກັນ. ແລະ ເມື່ອທ່ານເຫັນຄວາມຂາດຕົກບົກພ່ອງ, ຈົ່ງຈື່ຈຳວ່າ ສິ່ງນັ້ນ ບໍ່ ໄດ້ເປັນຄວາມສັກສິດຂອງວຽກງານນີ້. ດັ່ງນັກປະພັນທີ່ມີພອນສະຫວັນຄົນໜຶ່ງໄດ້ແນະນຳວ່າ: ເມື່ອນ້ຳມັນອັນເປັນນິດພຸ່ງຂຶ້ນມາ, ມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມຜິດຂອງນ້ຳມັນຖ້າຫາກບໍ່ມີສິ່ງເກັບນ້ຳມັນຢ່າງພຽງພໍ.¹⁰ ສິ່ງເກັບນ້ຳມັນເຫລົ່ານັ້ນແມ່ນຮ່ວມທັງທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ, ສະນັ້ນຈົ່ງອົດທົນ ແລະ ອະໄພໃຫ້ກັນ.

ການສັງເກດຢ່າງສຸດທ້າຍ. ເມື່ອມີຄວາມສົງໄສ ຫລື ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ຢ່າຢ້ານກົວທີ່ຈະຂໍຄວາມຊ່ອຍເຫລືອ. ຖ້າຫາກເຮົາຂໍດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົນ ແລະ ຊື່ສັດ ດັ່ງພໍ່ຄົນນີ້, ແລ້ວເຮົາຈະໄດ້ຮັບ. ພຣະຄຳພີໄດ້ບັນຍາຍເຖິງຄວາມປາດຖະໜານີ້ ເປັນການສະແຫວງຫາດ້ວຍ “ເຈດຕະນາອັນແທ້ຈິງ,” “ດ້ວຍຄວາມມຸ້ງໝາຍເຕັມທີ່ແຫ່ງໃຈ ໂດຍບໍ່ເປັນຄົນໜ້າຊື່ໃຈຄົດ ແລະ ບໍ່ມີການຫລອກລວງຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະເຈົ້າ.”¹¹ ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ໃນການຕອບສະໜອງຄຳອ້ອນວອນເຊັ່ນ ນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າຈະສົ່ງຄວາມຊ່ອຍເຫລືອມາໃຫ້ເຮົາສະເໝີຈາກສອງຟາກຂອງຜ້າມ່ານ ເພື່ອເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຄວາມເຊື່ອຂອງເຮົາ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຈະກ່າວກັບຊາວໜຸ່ມ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງກ່າວຢູ່. ຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງອາຍຸ 14 ປີ ໄດ້ເວົ້າລົມນຳຂ້າພະເຈົ້າແບບອາຍໆ ບໍ່ດົນມານີ້ວ່າ, “ບະລາເດີ ຮໍແລນ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເວົ້າອອກມາໄດ້ວ່າ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າ ສາດສະໜາຈັກນີ້ເປັນສາດສະໜາຈັກທີ່ແທ້ຈິງ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍເຊື່ອ.” ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂອບກອດລາວໄວ້ແໜ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກລາວດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນວ່າ ຄຳວ່າ ເຊື່ອ ເປັນຄຳທີ່ມີຄ່າຫລາຍ, ຫລາຍກວ່າການກະທຳ, ແລະ ລາວບໍ່ຄວນກ່າວຂໍໂທດທີ່ມີ “ພຽງແຕ່ຄວາມເຊື່ອເທົ່ານັ້ນ.” ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກລາວວ່າ ພຣະຄຣິດໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຢ່າວິຕົກເລີຍ ຈົ່ງເຊື່ອເທົ່ານັ້ນ,”¹² ເປັນຖ້ອຍຄຳທີ່ປະທານກໍດອນ ບີ ຮິງລີ ໄດ້ເອົາໄປນຳ ຕອນເພິ່ນໄປສອນສາດສະໜາ.¹³ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນວ່າ ຄວາມເຊື່ອຂອງລາວເປັນບາດກ້າວທຳອິດໄປຫາຄວາມເຊື່ອໝັ້ນ ແລະວ່າຫລັກແຫ່ງຄວາມເຊື່ອຂອງເຮົາ ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍຄຳວ່າ, “ພວກເຮົາເຊື່ອ.”¹⁴ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກລາວວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າພູມໃຈກັບລາວຫລາຍທີ່ລາວຊື່ສັດກັບການສະແຫວງຫາຂອງລາວ.

ເກືອບເຖິງ 60 ປີແລ້ວ ນັບຕັ້ງແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸໄດ້ 14 ປີ ແລະ ມີຄວາມເຊື່ອເລັກນ້ອຍ, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດປະກາດສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ໃນຕອນນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າໃນທຸກເວລາ, ໃນທຸກວິທີ, ແລະ ໃນທຸກສະພາບການ, ພຣະເຈົ້າເປັນພຣະບິດາທີ່ປະທັບຢູ່ໃນສະຫວັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ພຣະເຢຊູເປັນພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ດີພ້ອມທຸກຢ່າງຂອງພຣະອົງ, ຜູ້ໄດ້ປະທານຊີວິດຂອງພຣະອົງຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາ ແລະ ເພື່ອໄຖ່ເຮົາທຸກຄົນທີ່ຂາດຕົກບົກພ່ອງ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ພຣະອົງໄດ້ລຸກຂຶ້ນຈາກຄວາມຕາຍເພື່ອມີຊີວິດຄືນອີກ, ແລະ ເພາະວ່າພຣະອົງໄດ້ເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍຈະມີຊີວິດຄືນອີກຄືກັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ໂຈເຊັບ ສະມິດ, ຜູ້ຮັບຮູ້ວ່າເພິ່ນຂາດຕົກບົກພ່ອງ,¹⁵ ໄດ້ເປັນເຄື່ອງມືໃນພຣະຫັດຂອງພຣະເຈົ້າ ເພື່ອຟື້ນຟູພຣະກິດຕິຄຸນອັນເປັນນິດຢູ່ໃນໂລກ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ໃນການນັ້ນ—ໂດຍສະເພາະຜ່ານການແປພຣະຄຳພີມໍມອນ—ເພິ່ນໄດ້ສອນຂ້າພະເຈົ້າເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຖິງຄວາມເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພຣະຄຣິດ, ແລະ ເຖິງອຳນາດຂອງຖານະປະໂລຫິດ ຫລາຍກວ່າສາດສະດາອື່ນໆ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານ, ໄດ້ຍິນ, ແລະ ຮູ້ຈັກໃນຊີວິດ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ, ຊຶ່ງບໍ່ດົນນີ້ຈະເຖິງວັນຄົບຮອບ 50 ປີ ນັບແຕ່ເພິ່ນໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງເປັນອັກຄະສາວົກ, ເປັນຜູ້ສືບຕຳແໜ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງໃນເວລານີ້. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ບັນດາອ້າຍນ້ອງ 14 ຄົນທີ່ທ່ານສະໜັບສະໜູນເປັນສາດສະດາ, ຜູ້ພະຍາກອນ, ແລະ ຜູ້ເປີດເຜີຍ ກໍສະນັບສະໜູນເພິ່ນຄືກັນ, ດ້ວຍມື, ດ້ວຍຫົວໃຈ, ແລະ ດ້ວຍຂໍກະແຈແຫ່ງການເປີດເຜີຍຂອງພວກເພິ່ນ.

ຂ້າພະເຈົ້າປະກາດຕໍ່ທ່ານ ດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈທີ່ເປໂຕເອີ້ນວ່າ “ຄຳທຳນາຍຢ່າງແນ່ນອນກວ່າເກົ່າ.”¹⁶ ຄັ້ງໜຶ່ງເຄີຍເປັນເມັດພືດແຫ່ງຄວາມເຊື່ອທີ່ນ້ອຍໆສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ ແຕ່ຕອນນີ້ມັນໄດ້ເຕີບໂຕຂຶ້ນກາຍເປັນຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຊີວິດແລ້ວ, ສະນັ້ນ ຖ້າຫາກສັດທາຂອງທ່ານໄດ້ຖືກທົດລອງໜ້ອຍໜຶ່ງໃນເວລານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນທ່ານໃຫ້ອີງຕໍ່ສັດທາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ນີ້ແມ່ນວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າແທ້ໆ. ພຽງແຕ່ໃນຄວາມອັນຕະລາຍຂອງເຮົາເທົ່ານັ້ນທີ່ເຮົາຈະປ່ອຍໃຫ້ຄວາມສົງໄສ ຫລື ມານດຶງເຮົາອອກໄປນອກທາງ. ຈົ່ງມີຄວາມຫວັງຕໍ່ໄປ. ຈົ່ງເດີນທາງຕໍ່ໄປ. ຈົ່ງຮັບຮູ້ຄຳຖາມ ແລະ ຄວາມສົງໄສຂອງທ່ານດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ, ແຕ່ທຳອິດໃຫ້ເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ສັດທາຂອງທ່ານກ່ອນ, ເພາະທຸກສິ່ງເປັນໄປໄດ້ສຳລັບຜູ້ທີ່ເຊື່ອ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.