ການເຊື່ອຟັງຕໍ່ກົດຄືເສລີພາບ

ໂດຍ ແອວເດີ ແອວ ທອມ ແພຣີ

ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ຊາຍ ແລະ ຍິງ ໄດ້ຮັບອຳເພີໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ເປັນຂອງປະທານຈາກພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເສລີພາບຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ, ຜົນທີ່ຕາມມານັ້ນ, ຄວາມສຸກນິລັນດອນຂອງເຂົາເຈົ້າ ຈະມາຈາກການເຊື່ອຟັງຕໍ່ກົດຂອງພຣະອົງ.

ໃນເທດສະການຄຣິດສະມັດທີ່ຜ່ານມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຂອງ ຂວັນພິເສດ ທີ່ໄດ້ນຳຄວາມຊົງຈຳຫລາຍຢ່າງມາດ້ວຍ. ຫລານສາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມອບມັນໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ. ມັນເປັນໜຶ່ງໃນ ສິ່ງຂອງເກົ່າແກ່ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະໄວ້ໃນບ້ານເກົ່າຂອງຄອບຄົວ ຕອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍ້າຍຈາກໄປ ຫລັງຈາກໄດ້ແຕ່ງງານ. ຂອງ ຂວັນນີ້ ເປັນປຶ້ມນ້ອຍສີນ້ຳຕານ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈັບຢູ່ໃນມືນີ້. ມັນ ເປັນປຶ້ມທີ່ບັນດາທະຫານໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍໄດ້ຮັບ ຜູ້ທີ່ຖືກເກນ ເຂົ້າກອງທັບທະຫານໃນຊ່ວງເວລາສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ. ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າເອງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືວ່າປຶ້ມນີ້ເປັນຂອງຂວັນຈາກປະທານ ຮີເບີ ເຈ ກະແຣນ ແລະ ທີ່ປຶກສາຂອງເພິ່ນ, ເຈ ຣູເບັນ ຄະລາກ ຈູເນຍ ແລະ ເດວິດ ໂອ ມິກເຄ.

ຢູ່ທາງໜ້າປຶ້ມນັ້ນ, ສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າທັງສາມທ່ານໄດ້ຂຽນວ່າ: “ເຫດການຂອງກອງທັບທະຫານບໍ່ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ພວກເຮົາມີການຕິດຕໍ່ກັບທ່ານເປັນສ່ວນຕົວໂດຍຕະຫລອດ, ບໍ່ວ່າໂດຍກົງ ຫລື ໂດຍທາງຜູ້ຕາງໜ້າ. ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເຮັດໄດ້ດີທີ່ສຸດຄືຈະມອບບາງພາກສ່ວນຂອງການເປີດເຜີຍໃໝ່ ແລະ ຄຳອະທິບາຍເຖິງຫລັກທຳຂອງພຣະກິດຕິຄຸນໃຫ້ແກ່ທ່ານ ທີ່ຈະນຳຄວາມຫວັງ ແລະ ສັດທາໃໝ່, ພ້ອມທັງຄວາມອົບອຸ່ນໃຈ, ການປອບໂຍນ, ແລະ ຄວາມສະຫງົບສຸກຂອງພຣະວິນຍານມາສູ່ທ່ານ, ບໍ່ວ່າທ່ານຈະຢູ່ໃສກໍຕາມ.”¹

ໃນເວລານີ້ເຮົາພົບເຫັນຕົວເອງວ່າຢູ່ໃນສົງຄາມອີກຢ່າງໜຶ່ງ. ມັນບໍ່ແມ່ນສົງຄາມທີ່ສູ້ດ້ວຍອາວຸດ. ມັນເປັນທາງຄວາມຄິດ, ວາຈາ, ແລະ ການກະທຳ. ມັນເປັນສົງຄາມກັບບາບ, ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ເຮົາຕ້ອງການການເຕືອນໃຈໃຫ້ຮັກສາພຣະບັນຍັດ. ເລື່ອງທາງໂລກ ກຳລັງກາຍເປັນການປະພຶດທຳມະດາ, ແລະ ຄວາມເຊື່ອ ແລະ ການປະຕິບັດຂອງມັນທັງຫລາຍ ແມ່ນກົງກັນຂ້າມກັບການປະຕິບັດທີ່ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອງໄດ້ຈັດຕັ້ງຂຶ້ນມາເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງລູກໆຂອງພຣະອົງ.

ຢູ່ໃນປຶ້ມນ້ອຍສີນ້ຳຕານນີ້, ຕໍ່ຈາກໜັງສື່ຈາກຝ່າຍປະທານສູງສຸດ, ຍັງມີ “ຖ້ອຍຄຳຕໍ່ຜູ້ຊາຍທີ່ຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນກອງທັບທະຫານ,” ຊື່ “ການເຊື່ອຟັງຕໍ່ກົດຄືເສລີພາບ.” ຈົດໝາຍນ້ອຍນັ້ນ ຍົກການສົມທຽບລະຫວ່າງກົດຂອງການທະຫານ, ຊຶ່ງ “ເປັນເພື່ອຄວາມດີຂອງທຸກຄົນ ທີ່ຢູ່ໃນການຮັບໃຊ້ ເປັນທະຫານ ແລະ ກົດແຫ່ງສະຫວັນ.

ຈົດໝາຍນ້ອຍນັ້ນກ່າວວ່າ, “ໃນຈັກກະວານ, ກໍຄືກັນ, ບ່ອນທີ່ພຣະເຈົ້າເປັນຜູ້ບັນຊາ, ກໍມີກົດ—ກົດສາກົນ ... ຊົ່ວນິລັນດອນ—ພ້ອມດ້ວຍພອນບາງຢ່າງ ແລະ ໂທດຖານທີ່ບໍ່ປ່ຽນແປງ.

ຖ້ອຍຄຳສຸດທ້າຍໃນຈົດໝາຍນ້ອຍນີ້ ເນັ້ນເຖິງການເຊື່ອຟັງຕໍ່ກົດຂອງພຣະເຈົ້າວ່າ: “ຖ້າທ່ານຢາກກັບຄືນມາຫາຄົນທີ່ທ່ານຮັກໂດຍບໍ່ມີຄວາມອັບອາຍ .... ຖ້າທ່ານຈະເປັນລູກຜູ້ຊາຍ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢ່າງມີຄວາມສຸກອັນລົ້ນເຫລືອ—ແລ້ວໃຫ້ທ່ານຮັກສາກົດຂອງພຣະເຈົ້າ. ໂດຍການຮັກສາກົດຂອງພຣະເຈົ້າ ທ່ານຈະສາມາດເພີ່ມທະວີອິດສະລະພາບອັນລ້ຳຄ່າເຫລົ່ານີ້ ຊຶ່ງທ່ານດິ້ນລົນທີ່ຈະຮັກສາເອົາໄວ້, ທີ່ເປັນອິດສະລະພາບອີກຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຄົນອື່ນອາດຈະໄດ້ເພິ່ງອາໄສ, ທີ່ເປັນອິດສະລະພາບຈາກບາບ; ເພາະແນ່ນອນວ່າ ‘ການເຊື່ອຟັງຕໍ່ກົດ ຄືເສລີພາບ.’”²

ເປັນຫຍັງສຳນວນທີ່ວ່າ “ການເຊື່ອຟັງຕໍ່ກົດຄືເສລີພາບ” ນັ້ນຈຶ່ງມີຄວາມໝາຍຫລາຍສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າໃນເວລານັ້ນ? ເປັນຫຍັງມັນຈຶ່ງມີຄວາມໝາຍຫລາຍສຳລັບເຮົາທຸກຄົນໃນເວລານີ້ດ້ວຍ?

ບາງທີມັນອາດເປັນເຊັ່ນນີ້ເພາະວ່າເຮົາມີຄວາມຮູ້ທີ່ຖືກເປີດເຜີຍແລ້ວ ກ່ຽວກັບປະຫວັດກ່ອນເກີດຂອງເຮົາ. ເຮົາຮັບຮູ້ວ່າເມື່ອ ພຣະເຈົ້າ ພຣະບິດານິລັນດອນໄດ້ສະເໜີແຜນຕໍ່ເຮົາໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງເວລາ, ຊາຕານຢາກດັດແປງມັນ. ມັນໄດ້ກ່າວວ່າ ມັນຈະໄຖ່ມະນຸດທັງປວງ. ບໍ່ມີຈິດວິນຍານດວງໃດຈະສູນເສຍໄປ, ແລະ ຊາຕານກໍໝັ້ນໃຈວ່າມັນຈະສາມາດສຳເລັດຕາມຂໍ້ສະເໜີຂອງມັນໄດ້. ແຕ່ນັ້ນໄດ້ມີຄ່າເສຍຫາຍທີ່ຍອມຮັບບໍ່ໄດ້—ດັ່ງການທຳລາຍອຳເພີໃຈຂອງມະນຸດ, ຊຶ່ງໄດ້ເປັນ ແລະ ເປັນຂອງປະທານທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້ (ເບິ່ງ Moses 4:1–3). ປະທານ ແຮໂຣນ ບີ ລີ ໄດ້ກ່າວກ່ຽວກັບຂອງປະທານນີ້ວ່າ, “ຮອງຊີວິດນັ້ນເອງ, ອຳເພີໃຈເປັນຂອງປະທານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ສຸດທີ່ມີໃຫ້ມະນຸດຊາດ.”³ ສະນັ້ນ, ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນເລື່ອງເລັກນ້ອຍສຳລັບຊາຕານທີ່ຈະຄຳນຶງເຖິງອຳເພີໃຈຂອງມະນຸດ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ມັນໄດ້ກາຍມາ ເປັນເລື່ອງສຳຄັນຊຶ່ງໄດ້ກໍ່ໃຫ້ມີການສູ້ຮົບໃນສົງຄາມໃນສະຫວັນ. ໄຊຊະນະໃນສົງຄາມໃນສະຫວັນນັ້ນ ໄດ້ເປັນໄຊຊະນະເພື່ອອຳເພີໃຈຂອງມະນຸດ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຊາຕານຍັງບໍ່ຢຸດ. ແຜນສຳລອງຂອງມັນ—ແຜນທີ່ມັນໄດ້ດຳເນີນການຢູ່ ນັບຕັ້ງແຕ່ວັນເວລາຂອງອາດາມ ແລະ ເອວາ ແມ່ນເພື່ອລໍ້ລວງບັນດາຊາຍ ແລະ ຍິງ, ເພື່ອຈະພິສຸດໃຫ້ເຫັນວ່າ ເຮົາບໍ່ຄູ່ຄວນທີ່ຈະໄດ້ຮັບຂອງປະທານແຫ່ງອຳເພີໃຈທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້. ຊາຕານມີຫລາຍເຫດຜົນທີ່ຈະເຮັດສິ່ງທີ່ມັນເຮັດ, ບາງເທື່ອເຫດຜົນທີ່ມີອິດທິພົນຫລາຍທີ່ສຸດ ຄືຄວາມເຈດຕະນາຈະແກ້ແຄ້ນ, ແຕ່ມັນຍັງຢາກເຮັດໃຫ້ຊາຍ ແລະ ຍິງທັງຫລາຍທຸກທໍລະມານ, ເໝືອນດັ່ງມັນເປັນຢູ່. ບໍ່ມີໃຜຈັກຄົນໃນພວກເຮົາຄວນຈະປະໝາດຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຊາຕານທີ່ຢາກມີຄວາມສຳເລັດເລີຍ. ບົດບາດຂອງມັນໃນແຜນນິລັນດອນຂອງພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ມີ “ການກົງກັນຂ້າມໃນທຸກສິ່ງ” (2 ນີໄຟ 2:11) ແລະ ເພື່ອທົດລອງອຳເພີໃຈຂອງເຮົາ. ການເລືອກແຕ່ລະຢ່າງທີ່ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເລືອກນັ້ນເປັນການທົດລອງອຳເພີໃຈຂອງເຮົາ—ບໍ່ວ່າເຮົາຈະເລືອກທີ່ຈະເຊື່ອຟັງ ຫລື ບໍ່ເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ ແທ້ຈິງແລ້ວ ນັ້ນແມ່ນການເລືອກລະຫວ່າງ “ເສລີພາບ ແລະ ຊີວິດນິລັນດອນ” ແລະ “ການເປັນຊະເລີຍ ແລະ ຄວາມຕາຍ.”

ຄຳສອນພື້ນຖານນີ້ແມ່ນຖືກສອນຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງໃນ 2 ນີໄຟ ບົດທີສອງ ທີ່ວ່າ: “ດັ່ງນັ້ນ, ມະນຸດເປັນອິດສະລະຕາມທາງຂອງເນື້ອໜັງ; ແລະ ໄດ້ຮັບທຸກຢ່າງຊຶ່ງສົມຄວນກັບມະນຸດທີ່ພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບ. ແລະ ພວກເຂົາເປັນອິດສະລະທີ່ຈະເລືອກເສລີພາບ ແລະ ຊີວິດນິລັນດອນ, ໂດຍທາງພຣະຜູ້ເປັນກາງທີ່ຍິ່ງ ໃຫຍ່ຂອງມະນຸດທັງປວງ, ຫລື ຈະເລືອກການເປັນຊະເລີຍ ແລະ ຄວາມຕາຍຕາມການເປັນຊະເລີຍ ແລະ ອຳນາດຂອງມານ; ເພາະມັນສະແຫວງຫາເພື່ອມະນຸດທັງປວງຈະໄດ້ເສົ້າສະຫລົດໃຈຄືກັນກັບມັນ” (2 ນີໄຟ 2:27).

ໃນຫລາຍວິທີທາງ, ໂລກນີ້ກໍໄດ້ມີສົງຄາມຕະຫລອດມາ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ເມື່ອຝ່າຍປະທານສູງສຸດໄດ້ສົ່ງປຶ້ມນ້ອຍສີນ້ຳຕານນັ້ນໄປໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ, ພວກເພິ່ນເປັນຫ່ວງເຖິງສົງຄາມທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງເຊື່ອອີກວ່າ ພວກເພິ່ນໄດ້ຫວັງໃຫ້ປຶ້ມນັ້ນເປັນໂລ່ແຫ່ງສັດທາ ຕ້ານທານຊາຕານ ແລະ ກອງທັບຂອງມັນໃນສົງຄາມທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່ານັ້ນ—ສົງຄາມຕໍ່ຕ້ານບາບ—ແລະ ໃຫ້ເປັນສິ່ງເຕືອນໃຈຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ.

ທາງໜຶ່ງທີ່ຈະປະເມີນຕົວເຮົາເອງ ແລະ ປຽບທຽບເຮົາໃສ່ກັບ ຄົນລຸ້ນທີ່ຜ່ານມາ ແມ່ນໂດຍມາດຕະຖານທີ່ເກົ່າແກ່ທີ່ສຸດທີ່ມະນຸດຮູ້ຈັກກັນມາ—ດັ່ງພຣະບັນຍັດສິບປະການ. ສຳລັບໂລກທີ່ຈະເລີນແລ້ວ, ໂດຍສະເພາະພາກສ່ວນຂອງໂລກທີ່ມີຮາກຖານຢູ່ໃນຄວາມເຊື່ອຖືສາດສະໜາຢິວ ແລະ ຄຣິດສະຕຽນ, ພຣະບັນຍັດສິບປະການນີ້ໄດ້ເປັນທີ່ຍອມຮັບຫລາຍທີ່ສຸດ ແລະ ເປັນເສັ້ນແບ່ງເຂດທີ່ທົນທານລະຫວ່າງຄວາມດີ ແລະ ຄວາມຊົ່ວ.

ໃນການຕັດສິນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ພຣະບັນຍັດສີ່ປະການ ແມ່ນຖືກນັບຖືຢ່າງເຄັ່ງຄັດໃນວັນເວລານີ້ຫລາຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ. ຕາມວັດທະນະທຳ, ເຮົາລັງກຽດ ແລະ ປະນາມການຂ້າຄົນ, ການລັກຂະໂມຍ, ແລະ ການເວົ້າຕົວະ, ແລະ ເຮົາຍັງເຊື່ອໃນໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຕໍ່ເດັກນ້ອຍວ່າ ເປັນຂອງພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາ.

ແຕ່ໃນຖານະສັງຄົມທີ່ກວ້າງໃຫຍ່, ເຮົາມັກຈະບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ພຣະບັນຍັດຫົກປະການອື່ນອີກ:

ຖ້າຫາກວ່າລະດັບຄວາມສຳຄັນທາງໂລກເປັນຈຸດຊີ້ບອກໃດໜຶ່ງ, ແນ່ນອນວ່າເຮົາມີ “ພຣະເຈົ້າອື່ນ” ທີ່ເຮົານັບຖືເໜືອພຣະເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງ.
ເຮົາບູຊາດາລາຊື່ດັງ, ວິທີໃຊ້ຊີວິດ, ຄວາມຮັ່ງມີ, ແລະ ແນ່ນອນ, ບາງເທື່ອທັງຮູບປັ້ນ ຫລື ສິ່ງຂອງ.
ເຮົານຳໃຊ້ພຣະນາມຂອງພຣະເຈົ້າໃນຄຳເວົ້າທີ່ຫຍາບຄາຍທຸກໆປະເພດ, ຮ່ວມທັງໃນຄຳອຸທານ ແລະ ຄຳວ່າດ່າຂອງເຮົາ.
ເຮົາໃຊ້ວັນຊະບາໂຕສຳລັບເກມທີ່ສຳຄັນສຸດ, ການພັກຜ່ອນຢ່ອນອາລົມທີ່ສຳຄັນສຸດຂອງເຮົາ, ການລົງຕະຫລາດຊື້ເຄື່ອງຂອງຢ່າງໃຫຍ່, ແລະ ອີກທຸກສິ່ງອື່ນໆ ຍົກເວັ້ນເສຍແຕ່ການນະມັດສະການ.
ເຮົາຖືການສຳພັນທາງເພດນອກການແຕ່ງງານ ວ່າເປັນການຫາຄວາມສຳລານ ແລະ ການບັນເທີງ.
ແລະ ການໂລບຢາກໄດ້ ກໍໄດ້ກາຍເປັນວິທີທາງທຳມະດາຂອງຊີວິດແລ້ວ. (ເບິ່ງ ອົບພະຍົບ 20:3–17.)

ບັນດາສາດສະດາຈາກທຸກຍຸກທຸກສະໄໝໄດ້ເຕືອນສະເໝີເຖິງການລ່ວງລະເມີດພຣະບັນຍັດທີ່ເຄັ່ງຄັດຫລາຍສອງປະການ—ຂໍ້ທີ່ກ່ຽວພັນກັບ ການຂ້າຄົນ ແລະ ການຫລິ້ນຊູ້ສູ່ຜົວເມຍຜູ້ອື່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນພື້ນຖານທີ່ຄ້າຍຄືກັນສຳລັບພຣະບັນຍັດສອງຂໍ້ທີ່ສຳຄັນ ເຖິງຂັ້ນເປັນຂັ້ນຕາຍນີ້—ຄວາມເຊື່ອທີ່ວ່າຊີວິດນັ້ນເອງເປັນອະພິສິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ແລະວ່າຮ່າງກາຍຂອງເຮົາ, ວິຫານຂອງຊີວິດມະຕະ, ຄວນຖືກສ້າງຂຶ້ນມາພາຍໃນຂອບເຂດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດຕັ້ງໄວ້. ເພື່ອມະນຸດຈະເອົາກົດຂອງຕົນມາແທນກົດຂອງພຣະເຈົ້າ ບໍ່ວ່າໃນການສ້າງຊີວິດ ຫລື ໃນການເອົາຊີວິດນັ້ນເປັນຕົວຢ່າງທີ່ຮ້າຍກາດຂອງການຖືສິດ ແລະ ຄວາມເລິກຊຶ້ງຂອງບາບນັ້ນ.

ຜົນສະທ້ອນສຳຄັນຂອງທັດສະນະຄະຕິທີ່ຫລຸດຄ່າເຫລົ່ານີ້ ກ່ຽວກັບຄວາມສັກສິດຂອງການແຕ່ງງານ ກໍຄື ຜົນຮ້າຍທີ່ມີຕໍ່ຄອບຄົວ—ຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງຄອບຄົວກໍເສື່ອມລົງໄວຢ່າງໜ້າຢ້ານກົວຫລາຍ. ການເສື່ອມລົງນີ້ ຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມເສຍຫາຍທີ່ແຜ່ອອກໄປຕໍ່ສັງຄົມ. ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນຕົ້ນເຫດ ແລະ ຜົນສະທ້ອນນີ້ກ່ຽວພັນກັນ. ເມື່ອເຮົາບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຄຳໝັ້ນສັນຍາ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຕໍ່ຄູ່ແຕ່ງງານຂອງເຮົາ, ເຮົາກໍເອົາຢາງກາວທີ່ຕິດສັງຄົມຂອງເຮົາເຂົ້າກັນເອົາໄວ້ນັ້ນອອກໄປ.

ວິທີທາງທີ່ມີປະໂຫຍດດີ ທີ່ຈະຄິດກ່ຽວກັບພຣະບັນຍັດ ກໍວ່າມັນເປັນຄຳແນະນຳດ້ວຍຄວາມຮັກ ຈາກພຣະບິດາເທິງສະຫັວນອົງທີ່ສະຫລາດ ແລະ ຮູ້ທຸກສິ່ງ. ເປົ້າໝາຍຂອງພຣະອົງ ຄືຄວາມສຸກນິລັນດອນຂອງເຮົາ, ແລະ ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງນັ້ນ ກໍເປັນແຜນທີ່ນຳທາງທີ່ພຣະອົງໄດ້ມອບໃຫ້ເຮົາ ເພື່ອຈະໄດ້ກັບຄືນໄປຫາພຣະອົງ, ຊຶ່ງພຽງເປັນທາງດຽວທີ່ເຮົາຈະມີຄວາມສຸກຊົ່ວນິລັນດອນ. ບ້ານເຮືອນ ແລະ ຄອບຄົວສຳຄັນພຽງໃດຕໍ່ຄວາມສຸກນິລັນດອນຂອງເຮົາ? ຢູ່ໃນໜ້າທີ 141 ໃນປຶ້ມນ້ອຍສີນ້ຳຕານນີ້ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ມັນກ່າວວ່າ, “ແທ້ຈິງແລ້ວ ສະຫວັນຂອງເຮົາ ກໍເປັນການສະແດງເຖິງບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາເຂົ້າສູ່ນິລັນດອນ.”⁴

ຫລັກຄຳສອນຂອງຄອບຄົວ ແລະ ບ້ານເຮືອນຍັງຖືກເນັ້ນໜັກອີກເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ດ້ວຍຄວາມແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍກຳລັງໃນ “ຄອບຄົວ: ການປະກາດຕໍ່ໂລກ.” ມັນໄດ້ປະກາດເຖິງທຳມະຊາດນິລັນດອນຂອງຄອບຄົວ ແລະ ແລ້ວໄດ້ອະທິບາຍເຖິງຄວາມພົວພັນຂອງມັນກັບການນະມັດສະການໃນພຣະວິຫານ. ການປະກາດຍັງໄດ້ປະກາດອີກເຖິງກົດທີ່ໄດ້ອອກຄຳສັ່ງໄວ້ ຊຶ່ງຄວາມສຸກນິລັນດອນຂອງຄອບຄົວໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ແລ້ວ, ທີ່ວ່າ, “ອຳນາດອັນສັກສິດຂອງການສ້າງມະນຸດ ຕ້ອງຖືກນຳໃຊ້ລະຫວ່າງຊາຍ ແລະ ຍິງ, ທີ່ໄດ້ແຕ່ງງານເປັນສາມີ ແລະ ພັນລະຍາ ຢ່າງຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ.”⁵

ພຣະເຈົ້າເປີດເຜີຍຕໍ່ບັນດາສາດສະດາວ່າ ມີຫລັກທຳທີ່ເດັດຂາດ. ບາບຈະເປັນບາບສະເໝີໄປ. ການບໍ່ເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາສູນເສຍພຣະພອນຂອງພຣະອົງໄປ. ໂລກຈະປ່ຽນໄປສະເໝີ ແລະ ຢ່າງວ່ອງໄວ, ແຕ່ພຣະເຈົ້າ, ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ, ແລະ ພຣະພອນທີ່ໄດ້ສັນຍາໄວ້ຈະບໍ່ປ່ຽນໄປ. ມັນເປັນທີ່ສຸດ ແລະ ປ່ຽນແປງບໍ່ໄດ້. ຊາຍ ແລະ ຍິງ ໄດ້ຮັບອຳເພີໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ເປັນຂອງປະທານຈາກພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເສລີພາບຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ, ໃນທີ່ສຸດ, ຄວາມສຸກນິລັນດອນຂອງເຂົາເຈົ້າ ຈະມາຈາກການເຊື່ອຟັງຕໍ່ກົດຂອງພຣະອົງ. ດັ່ງທີ່ແອວມາໄດ້ແນະນຳໂຄຣິອານທັນ ລູກຊາຍທີ່ເດີນຜິດທາງຂອງເພິ່ນວ່າ, “ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍບໍ່ເຄີຍເປັນຄວາມສຸກເລີຍ” (ແອວມາ 41:10).

ໃນວັນເວລາຂອງການຟື້ນຟູຂອງຄວາມສົມບູນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຍັງໄດ້ເປີດເຜີຍຕໍ່ເຮົາເຖິງພອນຕ່າງໆທີ່ໄດ້ສັນຍາໄວ້ແລ້ວ ສຳລັບການເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ:

ໃນພຣະຄຳພີ Doctrine and Covenants 130 ເຮົາອ່ານວ່າ:

ມີກົດ, ອອກຄຳສັ່ງໄວ້ໃນສະຫວັນຢ່າງປ່ຽນແປງບໍ່ໄດ້ກ່ອນການວາງຮາກຖານຂອງໂລກ, ຊຶ່ງໃນນັ້ນ ພອນທັງປວງໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ແລ້ວ—

ແລະ ເມື່ອພວກເຮົາໄດ້ຮັບພອນປະການໃດຈາກພຣະເຈົ້າ, ຍ່ອມເປັນໄປເພາະການເຊື່ອຟັງຕໍ່ກົດນັ້ນ ຊຶ່ງມັນໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ແລ້ວ (ເບິ່ງ D&C 130:20–21).

ແນ່ນອນວ່າຈະບໍ່ມີຄຳສອນອື່ນໃດທີ່ຖືກສະແດງອອກຢ່າງແຮງກ້າໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີ ກວ່າພຣະບັນຍັດທີ່ບໍ່ປ່ຽນແປງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ການພົວພັນຂອງມັນກັບຄວາມຢູ່ດີມີຄວາມສຸກ ໃນບົດບາດຂອງສ່ວນບຸກຄົນ, ຄອບຄົວ, ແລະ ຂອງສັງຄົມ. ມີສິນທຳທີ່ເດັດຂາດ. ການບໍ່ເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາສູນເສຍພຣະພອນຂອງພຣະອົງໄປ. ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ບໍ່ປ່ຽນແປງ.

ຢູ່ໃນໂລກບ່ອນທີ່ເຂັມທິດທາງສິນທຳຂອງສັງຄົມກຳລັງຫວັ່ນໄຫວຢູ່ນັ້ນ, ພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ໄດ້ຮັບການຟື້ນຟູຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດຈະບໍ່ຫວັ່ນໄຫວເລີຍ ຮ່ວມທັງສະເຕກ ແລະ ຫວອດຂອງມັນ, ທັງຄອບຄົວ ຫລື ສະມາຊິກຂອງມັນ. ເຮົາບໍ່ຕ້ອງເລືອກວ່າພຣະບັນຍັດຂໍ້ໃດທີ່ເຮົາຄິດວ່າສຳຄັນທີ່ຈະຮັກສາ ແຕ່ເຮົາຕ້ອງຍອມຮັບພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າທຸກປະການ. ເຮົາຕ້ອງຢືນຢູ່ຢ່າງໝັ້ນຄົງ ແລະ ແນ່ວແນ່, ໂດຍມີຄວາມໝັ້ນໃຈທີ່ສົມບູນໃນຄວາມໄວ້ວາງໃຈທີ່ສະໝ່ຳສະເໝີ ແລະ ດີພ້ອມຢູ່ໃນຄຳສັນຍາຂອງພຣະອົງ.

ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເປັນແສງສະຫວ່າງຢູ່ເທິງໂນນພູ, ເປັນຕົວຢ່າງ ໃນການຮັກສາພຣະບັນຍັດທີ່ບໍ່ເຄີຍໄດ້ປ່ຽນແປງ ແລະ ຈະບໍ່ປ່ຽນແປງເລີຍ. ດັ່ງທີ່ປຶ້ມນ້ອຍໄດ້ໃຫ້ກຳລັງໃຈຕໍ່ນາຍທະຫານ ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ທີ່ຈະຢືນຢູ່ຢ່າງໝັ້ນຄົງທາງສິນທຳໃນວັນເວລາຂອງສົງຄາມ, ຂໍໃຫ້ເຮົາ, ໃນສົງຄາມຍຸກສຸດທ້າຍນີ້, ເປັນແຫລ່ງຂອງຄວາມສະຫວ່າງຕໍ່ທົ່ວທັງໂລກ ແລະ ໂດຍສະເພາະ ຕໍ່ລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າ ຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາ ພຣະພອນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານຕໍ່ສິ່ງນີ້ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.